Ons dagboek 02-03-2012 t/m 29-03-2012

Sossusvlei – Keetmanshoop (Namibie) 02-03-2012

De wekker gaat om 5u. We willen om 5.45u bij de poort van het park staan want dan gaat deze open. We pakken de boel snel in en rijden dan naar de poort. Deze is nog dicht en daarom doen we voor de poort ons ontbijt, een bakje cornflakes en een banaantje. Bij de poort staat al een overland truck te wachten. Wij staan als tweede in de rij. Onze vergunning wordt gecontroleerd en stipt om 05.45u wordt de poort geopend. We halen de overland truck in en rijden aan kop het park in. Het is pikkedonker dus we rijden met groot licht op en zien zo af en toe een antilope over de weg heen springen. We hopen maar dat we er geen 1 raken. Het is een halfuurtje rijden tot aan Dune 45. We arriveren als eerste. Beneden aan de duin trekken we ons schoenen uit en beginnen aan de klim. De duin is ongeveer 300 meter hoog. Omdat wij de eerste zijn moet er nog een pad gecreeerd worden. Elke nacht blaast de wind het pad weer glad. Elke stap die we zetten glijden we een halvemeter omlaag. Ik was alweer vergeten hoe vermoeiend het was/is. De overland truck is inmiddels ook gearriveerd en daar zitten een paar jongedames in die bijna in looppas de duin op gaan. Tja, het eerste stuk hebben wij natuurlijk al het pad voor ze vrij gemaakt. De dames blijven lange tijd achter ons lopen. Ze zien hoe zwaar het is om voorop te lopen. Als we nog zo’n 50 meter omhoog moeten bieden de dames aan om voorop te lopen. Het zware werk zit er dan bijna op. Bovenop hebben we een prachtig uitzicht over de Sossusvlei en kunnen we goed zien hoe duizenden jaren geleden water door de vallei heeft gelopen. Als de zon op komt zijn we sprakeloos, wat een mooie kleuren allemaal. We schieten dan ook heel wat foto’s. We blijven lang bovenop de dune zitten, zolang totdat we nog de enige zijn. We schieten dan nog een paar foto’s van ons samen met de zelfontspanner / afstandbediening. De wandeling naar beneden gaat een stuk sneller. Terug bij de auto zetten we koffie en thee en rijden terug richting Sesriem. Daar tanken we af en rijden verder naar Keetmanshoop. De route is mooi tot aan Maltahohe, daar begint het landschap er saai uit te zien en Wendy heeft moeite om haar ogen open te houden. Rond 16.00u arriveren we op de camping Garas, zo’n 20km voor Keetmanshoop. We staan midden in een kokerboomveld en de camping doet aan als de achtertuin van Anton Piek. Na het eten gaan we lekker vroeg naar bed want het was weer een lange dag vandaag...

Keetmanshoop – Fishriver Canyon (Namibie) 03-03-2012

We zijn alweer vroeg wakker, dit keer worden we de tent uitgedreven door de warmte van de zon die volop op de tent schijnt. We ontbijten en rijden op tijd richting Keetmanshoop, weer zo’n nietszeggend dorp. We doen daar nog een paar boodschapjes en tanken de auto vol en gaan dan op weg naar de Fish River Canyon. Deze canyon schijnt, na de Grand Canyon van Amerika, de grootste en diepste canyon van de wereld te zijn. Rond lunchtijd arriveren we bij het eerste (en meteen ook het beste) uitkijkpunt over de canyon. Hier nuttigen we onze lunch en genieten van het uitzicht en de vogeltjes van onze broodkruimels. We blijven een uurtje zitten en vertrekken dan naar het volgende uitkijkpunt. Hier moeten we een stukje lopen om goed zicht te hebben en kunnen we ook iets verder de canyon in kijken. John moet hier natuurlijk weer even klimmen en klauteren en gaat nog wat verder de canyon in. Ik blijf waar ik ben en aanschouw zijn capriolen en maak een paar foto’s. Dan vervolgen we onze weg naar het laatste uitkijkpunt en die vonden wij (vergeleken met de andere 2) niet zo heel bijzonder en blijven er dan ook niet zo lang. We rijden terug richting camping Canyon Roadhouse, waar we een nachtje boeken op de zeer ruime en mooie camping. Als ik naar de wc ga, check ik ook meteen even de douche. Het ziet er erg knap uit, alleen tot mijn schrik zit er een enorm groot (een soort spinachtig) beest in de douche, brrr. Ik gauw naar John om hem te halen, dit moet hij ook zien. Volgens John is het geen spin omdat hij maar 6 poten heeft en een spin volgens hem altijd 8 poten moet hebben... Maar wat het dan wel is? We weten het niet. We hebben er in ieder geval een foto van gemaakt, kunnen we het later nog eens opzoeken. Mijn ‘hero’ haalt met een stok het beest weg en zet hem buiten. Das mooi want dan kan ik vanavond met een gerust hart douchen... Na het ‘spin’ avontuur vertrekken we richting restaurant. We hadden bij het inchecken al even de menukaart geinspecteerd en aangezien het ons wel beviel wat we lazen trakteren we onszelf vanavond een keertje. John had al eerder beloofd mij mee uit eten te nemen in Windhoek, maar aangezien we daar nooit zijn geweest moest het er hier dan maar van komen.
We zoeken een plekje op het terras en bestellen een colaatje (tja voor John geen bier meer he!). Vooraf nemen we tomaat met feta, bacon en ui en als hoofgerecht nemen we allebei een spies van Springbok en Oryx, errug lekkerrrr!!! Sowieso om een keertje niet te hoeven koken is al prettig natuurlijk, maar vooral na zoveel weken zonder (goed) vlees, was dit echt een verwennerijtje!!!
Na het eten stappen we onder de (spinvrije) douche en drinken nog wat bij de tent. Niet lang want het koelt behoorlijk af hier door de wind en we krijgen het op een gegeven moment zelfs koud, waardoor we maar lekker naar bed zijn gegaan...

Fishriver Canyon – Aussenkehr Orange river (Namibie) 04-03-2012

In de ochtend doen we rustig aan en krijgt John nog even een knipbeurt van mij, want het was inmiddels wel weer hoog tijd. Ook krijgt ie ‘opdracht’ om zich te scheren, want als ik nu een kus van hem krijg is dat geen pretje zo erg prikt het. Nadat we alles hebben opgeruimd vertrekken we richting de Orange River, waar we waypoints van een camping hebben. Langs de route liggen de warmwaterbronnen van Ais Ais. Als we daar aankomen lijkt het meer op een resort dan dat we iets van een waterbron zien. We doen navraag bij de receptie en die stuurt ons de kant van de waterbron op. Daar aangekomen is het niet veel bijzonders en we zijn er dan ook snel weer weg. We vervolgen onze weg richting de Orange River en deze route is werkelijk prachtig en we genieten enorm van de mooie omgeving. Het is ook een hele rustige weg, want op de 100 km die deze weg lang is, komen we geen tegenligger tegen. Voordat we naar camping Norotshama rijden, doen we eerst nog weer een paar boodschappen bij de plaatselijke Spar en arriveren uiteindelijk vroeg in de middag op de camping. Het is elke keer weer een verassing waar we terecht komen, maar dit is echt een heel mooi plekje zo aan de Orange River. De camping is recentelijk verbouwd en ziet er super uit. Ook is het helemaal niet duur om hier te kamperen en zijn de voorzieningen uitstekend. Als later blijkt dat we ook nog gratis Wifi hebben kunnen wij onze lol niet op en besluiten meteen om hier nog een dagje langer te blijven. Ik was eerst nog even het een en ander weg en dan gaan we lekker met zn tweetjes bij het zwembad zitten en skypen daar vanuit onze luie strandstoelen met vrienden en familie. In de avond doen we eigenlijk niet anders, vinden tussendoor nog net even de tijd om iets te eten maar worden verder volledig in beslag genomen door het bellen naar thuis. Van schrik liggen we pas na 12u in bed, maar wel fijn om weer even ‘bijgekletst te zijn’ met iedereen.

Aussenkehr Orange river (Namibie) 05-03-2012

Vandaag wederom een dag genieten van deze mooie plek en het internet! John werkt alle administratie bij en zoekt het een en ander uit wat betreft het verschepen van de auto vanuit Zuid-Afrika. Ik doe nog een wasje en ruim de boel een beetje op zodat we opgeruimd richting Kaapstad kunnen vertrekken.
Aangezien we hier met onze Visakaart kunnen betalen en ons dus nu geen zorgen hoeven te maken of we wel voldoende cashgeld overhouden, besluiten we ook hier maar eens een kijkje op de menukaart te nemen. En jahoor, ook hier ziet deze er heerlijk uit. We blijven in de bar hangen, doen een wijntje en een colaatje en kijken naar de laatste minuten van de voetbalwedstrijd Nederland-Engeland, die er toevallig voor was. Als de wedstrijd is afgelopen verplaatsen we ons naar buiten en gaan lekker in het zonnetje zitten genieten van het uitzicht op het water en de bergen. Rond half 7 krijgen we ons diner voorgeschoteld en wij kunnen wel zeggen dat dit (tot nu toe) het lekkerste is wat we hier in Afrika hebben gegeten. Om je vingers bij af te likken. Wij dachten dat we bij Loetje aan de Amstel lekker vlees konden eten, maar dit... Heerlijk!!!! En ook nog eens voor weinig, wat hebben we het toch slecht zeggen wij steeds tegen elkaar. Helaas kunnen we het ons niet iedere dag permitteren, want dan wisten we het wel...

Aussenkehr Orange river (Namibie) – Vanrhynsdorp (Zuid-Afrika) 06-03-2012

Na het ontbijt en uitchecken van de camping vertrekken we rond 9.00u richting de grens met Zuid-Afrika. Binnen een klein uurtje zijn we bij de grens en daar zijn we ook zo weer weg, zo voorspoedig ging het allemaal. Bij het binnenkomen van Namibie hadden we eigenlijk roadtax moeten betalen, maar op dat moment kon dat daar niet (de reden is ons niet helemaal duidelijk) en kregen we een formulier mee. Dit formulier zouden we dan bij het verlaten van het land in moeten leveren en dan alsnog de roadtax moeten betalen. Maar aangezien niemand om een formulier heeft gevraagd, hebben wij geen slapende honden wakker gemaakt en het formulier keurig in de auto laten liggen. Steken we toch weer mooi 24 euro in onze zak! Bij het inschrijven in Zuid-Afrika is het niet anders, ook hier gaat alles heel vlot. Vanaf de grens is het een mooie weg (goed asfalt), maar het uitzicht is nogal eentonig en ik (Wen) heb weer eens moeite mijn ogen op te houden. We rijden tot aan het plaatsje VanRhynsdorp, zo’n 350 km ten noorden van Kaapstad. John wordt onderweg helemaal nog een beetje sentimenteel zegt ie, want we hebben het toch al bijna geflikt om van Amsterdam naar Kaapstad te rijden en zo is het maar net...

Vanrhynsdorp – Kaapstad (Zuid-Afrika) 07-03-2012

We worden vroeg wakker, rond 7 uur en ik kan niet meer blijven liggen. Vandaag is de dag dat we naar Kaapstad rijden! Nog maar 350km en dan zijn we er toch echt, we kunnen het haast niet geloven. Van Amsterdam naar Kaapstad met de auto in even iets meer dan 4 maanden. Tijdens het ontbijt luisteren we naar de NL top 40 die we eergisteren hebben gedownload. We kunnen geen genoeg krijgen van nummer 3, ik neem je mee achter op mijn fiets... Wat een gezellig lekker nummertje. Rond 9 uur rijden we de camping af, op naar Kaapstad. De route gaat door verschillende druivenvelden. Naarmate we dichter bij Kaapstad komen wordt het ook drukker met het verkeer. In de verte zien we de Tafelberg al liggen. We komen via de N7 Kaapstad binnen rijden en gaan als eerste even langs bij de Landroverdealer. Daar doen we navraag voor de reparaties van het differentieel achter en de tussenbak en gelijk ook maar even een grote onderhoudsbeurt. Tja, we willen nog wel 7 maanden blijven rijden dus moeten we zuinig op Dizzy zijn en hem keurig onderhouden. Er zitten drie Landrover dealers/garages in Kaapstad. Bij de eerste krijgen we te horen dat we maandag langs kunnen komen. Bij de tweede hebben ze pas volgende week donderdag tijd en de derde volgende week dinsdag. Op die dagen kunnen ze ons ook pas vertellen wat alles gaat kosten. We willen hier in Kaapstad toch een paar dagen verblijven dus zullen we maandag maar eens informeren wat alles gaat kosten. Aan het einde van de middag rijden we naar de camping HardeKraaltjie, zo’n 17km buiten het centrum. Voordat we naar de camping gaan pinnen we wat Zuid-Afrikaanse randen en doen nog een paar boodschapjes. Camping Hardekraaltjie is een gemeentecamping. Helaas geen zwembad en WIFI maar wel schone/nette sanitaire voorzieningen en elektriciteit. We informeren bij de receptie hoe wij het beste naar het centrum kunnen gaan. Er stopt een stadsbus net buiten de poort van de camping die helemaal naar het centrum rijd en dat kost ons 10 rand pp, omgerekend ongeveer 1 euro. Nou dan gaan wij dus van de week niet met de auto de stad in want dat hebben we vanmiddag al gedaan. Het blijft toch raar links rijden. Op de snelweg gaat het nog wel, maar in de stad moet je scherp zijn want elke keer als we af moeten slaan heb ik de neiging de verkeerde kant van de weg op te rijden. Wendy maakt een soeppie en een broodje worst klaar voor het avondeten en we gaan vroeg naar bed want het koelt in de avond behoorlijk af en er staat een beste wind.

Kaapstad (Zuid-Afrika) 08-03-2012

We worden rond 07.30u wakker en besluiten voor het ontbijt eerst de voortent op te gaan zetten. Dat wordt de eerste keer deze vakantie. Omdat er hier een stevige wind staat en het ‘s avonds goed afkoelt zetten we de voortent op. Dan kunnen we tenminste uit de wind zitten, hopelijk. We leggen eerst het grondzeil neer, dan verwisselen we het regenzeil en rijgen de voortent aan het frame van de daktent. Als Wendy het grondzeil aan de binnenzijde aan de voortent vastzet met het klittenband is zij iets te enthousiast met opstaan en stoot zij haar hoofd tegen de onderkant van de achterdeur, AUWWWW!!!! Het blijft even stil in de tent en ik ga polshoogte nemen. Ze heeft een snee op haar achterhoofd en het bloeden is gauw gestolpen. Het ziet er op het eerste gezicht niet ernstig uit. We doen daarom eerst maar een ontbijtje. Na het ontbijt doen we nog even de afwas en besluiten dan toch maar naar het ziekenhuis hier om de hoek te lopen. Misschien kunnen ze het daar lijmen. Als we bij de eerste hulp binnen lopen worden we direct geholpen. Er zijn geen andere patienten. Wel krijgen we alvast vooraf te horen wat het allemaal gaat kosten. Als het gelijmt kan worden kost het ongeveer 40 euro en als het gehecht moet worden 85 euro. Geen probleem, we zijn goed verzekerd. De zuster constateert dat het gehecht moet worden en de dokter staat binnen ‘no time’ klaar met verdoving en naald en draad. Wendy krijgt 3 hechingen en moet zaterdag terug komen voor een wondinspectie. Na dit ‘avontuur’ doen we vandaag maar even rustig aan en blijven een dagje bij de tent hangen. Op de camping maken we kennis met Wim en Paulien. Zij zijn met een prachtige nieuwe VW bus vanuit Nederland via de Oostkust van Afrika naar Kaapstad gereden. Zij hebben er 11 maanden over gedaan. We wisselen wat reisverhalen en worden uitgenodigd om vanavond een drankje te komen drinken.

Kaapstad (Zuid-Afrika) 09-03-2012

Rond 07.30u zijn we weer wakker omdat de wind ook weer begint aan te zetten. Dat is het rare van de wind hier, tegen 23.00u gaat deze liggen en in de morgen rond 07.00u gaat deze weer opzetten. We kunnen uit de wind ontbijten in onze voortent. Na het ontbijt gaan we allebei even douchen en daarna nog even afwassen. Rond 09.00u lopen we naar de doorgaande weg om daar de bus te nemen naar het centrum van Kaapstad. Wij verblijven in de wijk/stad Bellville en dat ligt zo’n 17km van het centrum vandaan. We staan nog niet eens een minuut bij de bushalte of er stopt een klein busje. Voor 11 rand pp worden we naar het centrum gebracht. In het busje wordt hele hippe muziek gedraaid en de chauffeur rijdt als een bezetene. De rit duurt ongeveer driekwartier omdat het busje stopt op aangeven van passagiers en er gaan in de 17km die wij moeten afleggen een hoop passagiers in en uit. Het treinstation in Kaapstad is de eindhalte. We lopen voor ons gevoel het centrum in maar vragen toch maar even aan een parkeerbeambte waar het toeristen informatiecentrum zit. We zijn een beetje omgelopen maar krijgen haarfijn instructies naar de VVV. Daar aangekomen scoren we een stadsplattegrond en wat andere foldertjes. We besluiten lekker toeristisch te doen en een rondje door de stad te rijden in zo’n grote rode dubbeldekker Hop on Hop off bus. Voor weinig krijgen we zo alle highlights te zien van Kaapstad. Bij de halte om met de gondel de Tafelberg op te gaan stappen we uit. Want dat uitzicht moet Wendy toch echt mee gaan maken. We nemen een enkeltje omhoog en zullen dan het wandelpad naar beneden nemen. Boven genieten we van een prachtig uitzicht en eten daar ons meegenomen lunch op. Als we van alle hoeken en vergezichten foto’s hebben genomen gaan we op zoek naar het pad naar beneden. Dat pad staat niet echt goed aangegeven maar als we andere toeristen vragen wijzen ze ons de goede richting op. Het pad is best steil naar beneden en we hebben respect voor diegene die dit pad omhoog hebben gelopen of nog gaan lopen. Het uitzicht is prachtig, maar de afdaling valt niet mee en doen er ongeveer 2 uur over. Beneden trakteren we onszelf op een ijsje en een koud colaatje. Als de dubbeldekker voor komt rijden nemen we bovenin plaats, lekker in het zonnetje. Daarvan hebben we later spijt. We passeren diverse schitterende stranden waar dan ook vele beroemdheden zo nu en dan worden gespot volgens de Nederlandstalige gids die via oordopjes in ons oren alle feiten over Kaapstad opdreunt. Rond 17.30u hebben we het hele rondje meegereden en gaan we op zoek naar de stadsbus die ons terug zal brengen naar de camping Hardekraaltjie. Het was even zoeken naar het busplatform maar uiteindelijk met wat aardige hulp hebben we de juiste bus toch gevonden. Dit keer rijden we met de gewone stadsbus en die heeft vaste stopplaatsen. Deze bus doet er net zolang over als het kleine busje van vanochtend, maar is wel 70 cent duurder?! Terug in Bellville doen we nog wat boodschapjes voor het avondeten. Wendy maakt een overheerlijke pasta klaar. Na het eten gaat Wendy douchen en komt vermoeid terug. Ze heeft toch teveel inspanning gehad vandaag. De wond op haar hoofd doet pijn door de afdaling vanaf de Tafelberg. Elke stap naar beneden dreunt door en die hete zon erbij was even teveel voor vandaag. Wendy gaat vroeg naar bed en ik ontvang Wim en Paulien voor een drankje in onze voortent.

Kaapstad (Zuid-Afrika) 10-03-2012

Na het ontbijt en de afwas lopen we eerst naar het ziekenhuis hier om de hoek voor de wondinspectie. Het ziekenhuis heet Louis Leipoldt Medical center en is een particulier ziekenhuis. Bij binnenkomst worden we weer gelijk geholpen. Eerst checkt een zuster de wond en daarna komt de dokter nog een na inspectie doen. De zuster is heel aardig maar de dokter is dit keer een vrouw en neemt niet eens de moeite om zichzelf voor te stellen en een hand te geven. Zoals de zuster al had geconstateerd ziet de wond er mooi en rustig uit en de dokter zegt dat we over 5 dagen terug moeten komen om de hechtingen eruit te laten halen. Als wij zeggen dat we dat wel zelf doen wordt er raar naar ons gekeken, alsof ze water zien branden. Tja, het is niet de eerste keer in deze vakantie dat er hechtingen verwijderd moeten worden. Als we dat uitleggen krijgen we als advies mee om de hechtingen er niet langer in te laten zitten dan noodzakelijk omdat de hechtingen dan kunnen gaan ontsteken. Jaja, we weten hoe het werkt... We rekenen de controle af (14 euro) en lopen vervolgens naar de bushalte om richting Kaapstad te gaan. Als we bij de bushalte staan stoppen er diverse busjes, maar die zitten allemaal stampvol dus die nemen we maar niet. Wim komt nog even langs bij de bushalte om te kijken of er een tijdschema hangt. We leggen hem uit hoe het OV hier werkt en dat ze een tijdschema hier niet kennen. Er stoppen genoeg kleine busjes en als er 1 je bevalt stap je gewoon in. Voor de terugweg werd ons wel geadviseerd om met de grote stadsbus te gaan en dat geven we Wim ook mee. Als er een busje stopt met nog wel genoeg zitplaatsen stappen wij in. Een paar kilometer verderop moeten we overstappen in een ander busje. Kennelijk gaat het busje waar wij zijn ingestapt niet helemaal naar het centrum. De muziek staat natuurlijk op standje keihard en de chauffeur rijdt weer als een bezetene. Omdat Wendy zich nog niet helemaal de oude voelt, probeert ze zich van alle geluiden af te sluiten en doet haar ogen dicht. Als we bij de eindhalte uitstappen lopen we richting het Waterfront, een toeristische plek aan de haven en waar vandaan ook de boten richting Robbeneiland vertrekken. Als we bij het ticketoffice in de rij staan te wachten horen we dat de klanten voor ons alleen tickets kunnen kopen voor morgen, want die van vandaag zijn allemaal uitverkocht. Dat is balen! Morgen is er ook een wielerwedstrijd genaamd Cape Argus Pick n Pay cycletour waar zo’n 40.000 mensen van over de hele wereld aan meedoen. Sommige straten in Kaapstad zijn hiervoor morgen afgesloten, dus heel gemakkelijk zullen wij dan niet in het centrum komen. We kopen daarom maar geen kaartjes om morgen naar Robbeneiland te gaan en doen een rondje over het Waterfront. In de middag eten we een menu’tje bij het restaurant met de welbekende ‘twee gouden bogen’ en lopen dan verder het centrum in. Daar lopen we een internetcafe binnen om onze website bij te werken en wat e-mailtjes te lezen. Rond 16.00u doen we nog wat boodschapjes bij de Shoprite in het centrum en lopen dan naar het busstation. De bus vertrekt pas om 17.15u dus we moeten effe wachten. Tijdens het wachten zien we hoeveel armoede er eigenlijk in Kaapstad is. Het is in elk land ook hetzelfde. Al die zwervers komen bij elkaar op het station. Sommige bedelen om geld andere proberen (vermoedelijk gestolen) waar te verkopen. Als we terug zijn op de camping merken we op dat de er nagenoeg geen wind staat en dat het in de voortent behoorlijk warm is. Dat is weer eens wat anders dan de afgelopen dagen waar we zo’n beetje de tent werden uitgeblazen en we ’s avonds gauw de lange broek en trui aandeden. We eten een heerlijke Nederlandse pot, worteltjes met aardappelen met een heerlijke hamburger die gekruid is met Koftakruiden, mmm...

Kaapstad (Zuid – Afrika) 11-03-2012

Pffff, wat een ellende... We hebben allebei spierpijn in de bovenbenen en kuiten. Dit hebben we overgehouden aan de afdaling vanaf de Tafelberg. Watjes, we zijn ook niets meer gewend! Tja, als je 4 maanden in een auto hebt doorgebracht gaat de conditie snel achteruit he. Elke neerwaartse stap doet zeer en laten wij nou in een daktent slapen... We relaxen de hele dag bij de tent en bewegen erg weinig, dit terwijl we juist meer zouden moeten bewegen wil de spierpijn sneller over gaan, maar goed. Vandaag is de Cape Argus Pick n Pay cycletour en er staan diverse deelnemers op de camping. Tegen het middaguur komen de eerste fietsers alweer terug op de camping. Die hebben snel gefietst?! De tocht is 110km lang en niet geheel vlak. Wij hebben niets gezien van dit evenement omdat het zich allemaal in het centrum afspeelde. ’s Avonds is er op de camping een BBQ georganiseerd, voor 6 euro pp kunnen we mee eten. Wim en Paulien doen ook mee. Het betalingsbewijs voor de BBQ is tevens een lootje voor een tombala. Bij aanvang van de BBQ doet de eigenaar van de camping een speech en bedankt diverse mensen en feliciteert alle deelnemers met hun prestatie van vandag. Hij spreekt in het Afrikaans, maar we kunnen hem redelijk volgen. Het is alleen jammer dat die speech bijna een uur duurt?! Dan is er de tombala en Wendy wint een sporttas op nummer 24! De BBQ is goed georganiseerd en er is voldoende salade en vlees. Het zijn voornamelijk spare-ribs en worsten, maar daar pest je ons niet mee! Ja, de Afrikanen weten wel hoe het moet. Er wordt ook live muziek gemaakt. Een jongen met een akoestische gitaar en hij en zijn pa zingen erbij, heel gezellig. Tegen 22.00u zijn de meeste gasten al weer terug naar hun caravan en tent en wij houden het dan ook voor gezien en nemen afscheid van Wim en Paulien. Morgen weer vroeg op om naar de LR dealer te gaan...

Kaapstad - Kommetjie (Zuid – Afrika) 12-03-2012

De wekker gaat vroeg omdat we om 07.30u bij de LR Garage moeten zijn en we de tent nog moeten opruimen. Uiterst voorzichting halen we de voortent los en vouwen we het grondzeil op. We willen natuurlijk niet dat er weer ‘gewonden’ vallen. Zo’n goed team als we zijn, zit alles al weer snel op zijn plaats en rijden we richting garage. We gaan een stuk over de snelweg, maar gaan niet zo snel want we zitten midden in de spits en dus gezellig in de file. Die hebben ze niet alleen in Nederland!! Gelukkig hebben we de top 40 die ons gezelschap houdt. Stipt op tijd zijn we bij de garage. Er wordt aan ons gevraagd waar naar gekeken moet worden en wat er al op voorhand gedaan moet worden. We hebben alweer bijna 10.000km gereden dus we doen weer nieuwe motorolie en filter plus een nieuw dieselfilter. Tevens laten we de kleppen stellen en alle wiellagers controleren op speling. Van de tussenbak en de achteras laten we een offerte opmaken hoeveel tijd en geld het gaat kosten. Dan wordt Dizzy de megagrote garage ingereden maar hij wordt nog niet op de brug gezet. Nee, eerst wordt de cabine uitgesopt en uitgezogen? Die logica ontgaat ons weer eens, maar goed... Uiteindelijk wordt Dizzy dan toch op een brug gezet. De monteur ispecteert eerst de onderkant en komt tot de conclusie dat de achteras en tussenbak niet noodzakelijk zijn, als ik deze maar regelmatig blijf controleren. Wel ziet hij de dat de remblokjes achter toe zijn aan vervanging. Ook controleert hij van alle vier de wielen de speling op de wiellagers. Rechtsvoor zit er wat speling in en deze wordt opnieuw afgesteld. De remblokjes heeft de garage niet in voorraad maar gelukkig hebben wij die bij ons, dus die laten we ook gelijk vervangen. Het lijken klusjes van niets maar tegen 13.00u is de monteur klaar. Ik heb er al die tijd bij gestaan en hij had zijn tijd wel echt nodig. Ik neem vervolgens plaats bij Wendy, die al die tijd in de luxe wachtkamer een boek heeft zitten lezen. De rekening zal zo wel komen en dan kunnen we richting Kaap de Goede hoop. Als er een uur later nog steeds niemand naar ons toekomt gaan we toch maar even polshoogte nemen. Dizzy staat in de wasstraat samen met nog 2 andere auto’s te wachten, maar niemand staat de auto’s te wassen. Als we navraag doen heeft de wasploeg pauze, maar gaan ze zo weer beginnen. Dus we hebben een uur zitten wachten voor niets? Alleen omdat ze onze auto gewassen af willen leveren? Binnen een paar dagen is Dizzy weer net zo smerig!? We zeggen dat we de auto zo wel meenemen, want we hebben al wel weer lang genoeg in de garage gezeten. Ook hebben we inmiddels aardige trek gekregen en na het afrekenen doen we wederom lekker ongezond en rijden de Mc Drive in, die om de hoek van de garage zit, en bestellen twee menu’tjes. Als we die in de schaduw zitten op te eten worden we gebeld door Tomas en Frederieke. Zij nodigen ons uit voor het avondeten bij hun Afrikaanse vriend thuis en kunnen ze ons gelijk het reserve onderdeel (de slave cilinder) die wij ze gegeven hadden, teruggeven. Hun vriend, Greg, woont in Scarborough. Nou dat slaan we niet af en dat plaatsje ligt op de weg richting Kaap de Goede Hoop. We zoeken een camping in de buurt van Scarborough, in het plaatsje Kommetjie, en boeken een plek op Camping Imhoff. Rond 18.00u rijden we naar Scarborough. De route is schitterend en voert ons langs een ruige kustlijn. Greg woont prachtig en we worden hartelijk ontvangen. We zijn niet de enige gasten. Er zijn nog een paar vrienden van Greg die mee eten, een Amerikaan Jean en een Amerikaans/Duits stel, Patrick en Danielle. Deze laatste zijn in Afrika om een documentaire te maken over allerlei eetbare planten. Deze documentaire willen zij verkopen aan een groot televisiestation zoals Discovery of National Geografic. Misschien zien we deze documentaire ooit nog wel eens op 1 van die kanalen? Het is erg gezellig en we kletsen wat af, vooral Patrick die helemaal op zijn praatstoel zit. Greg maakt de pizza’s zelf in een soort van braai/oven, errug lekker. Tegen 22.00u moeten we helaas weg want het hek van de camping sluit om 22.30u. We worden uitgenodigd om morgenochtend te komen ontbijten. Nou dat slaan we natuurlijk weer niet af! We nemen afscheid en rijden terug naar de camping, het is gelukkig maar een klein stukje (zo’n 9km) in het donker. De tent staat zo en we nemen nog een heerlijke warme douche voordat we gaan slapen...

Kommetjie - Cape Point - Simonstown (Zuid-Afrika) 13-03-2012

Tussen 9 en 10 worden we verwacht bij Greg thuis, dus we kunnen heerlijk uitslapen. Helaas lukt uitslapen op een camping ons niet echt en zijn we al weer vroeg op. Tegen negenen vertrekken we naar Scarborough. Daar treffen we Frederieke languit op de bank en Tomas is druk met zijn computer. Zij vertrekken morgen terug naar Nederland en zij moeten nog een hoop inpakken. Even later komen Jean en Greg uit bed en maakt Greg voor ons een gebakken ei op toast klaar. Patrick & Danielle komen als laatste uit bed. Kennelijk iets teveel wijn gedronken gisteravond? Tijdens het ontbijt krijgen we nog wat tips van Jean en Greg om onderweg te doen / heen te gaan en Greg wijst een aantal hoogtepunten aan op onze Michelinkaart. Aan het einde van de ochtend nemen we afscheid van dit internationale gezelschap. Patrick wil nog even onze auto bewonderen, dus hij en Danielle en Jean lopen mee tot aan de auto. Als zij onze auto hebben gezien vertrekken wij richting Cape Point. Het is vanaf Scarborough niet zo ver. We rijden eerst naar Cape Point, het meest zuidwestelijke punt van het continent Afrika. Het is jammer dat het zo mistig is want we kunnen niet zo ver kijken. Reden om hier eind September nog een keertje terug te komen dus. We lopen nog wel helemaal naar boven, naar de vuurtoren, maar zien niets dan mist. Op de terugweg rijden we langs Kaap de goede hoop, daar hebben we beter zicht. We wandelen naar boven en fotograveren de mooie vergezichten. Zagen we boven op de Tafelberg maar 1 rockdassie, hier op de rotsen zitten er een heleboel, het zijn net bevers zo groot zijn ze. Als ik Wendy op de foto zet bij het bord Kaap de goede hoop is er net een bus vol Nederlanders gearriveerd. We raken met ze aan de praat en zij vinden het prachtig dat wij helemaal vanuit Nederland naar hier zijn komen rijden. Ja dat vinden wij nou ook! ;-)We rijden vervolgens naar het informatiecentrum om daar een Wildcard aan te schaffen. Deze kaart geeft ons toegang tot 80 parken in Zuid-Afrika voor 110 euro pp. Als je 5 dagen Krugerpark doet heb je je geld er al uit. Het heeft wat voeten in de aarde om zo’n kaart te krijgen omdat de parkranger online een formulier voor ons moet invullen. Aangezien de verbinding heel slecht is, duurt het invullen erg lang. Het toezenden van de betalingsbevestiging laat lang op zich wachten en uiteindelijk blijft deze mail nog hangen ook. Na 1,5 uur wachten bemoei ik me er maar even mee en binnen 10 minuten is de bevestiging binnen en kunnen we gaan. Het is dan alweer 16.00u en we gaan op zoek naar een camping vlakbij Simonstown. Het wordt camping Oaklands en deze ligt aan zee op een berg waar veel wind staat. Als we de tent opzetten waait het regenzeil er bijna vanaf en als we in de tent liggen kunnen we niet in slaap komen door het lawaai van het klapperen van het regenzeil. Uiteindelijk ga ik maar uit bed om het regenzeil er vanaf te halen, kunnen we in ieder geval rustig slapen.

Simonstown – Gansbaai (zuid – Afrika) 14-03-2012

Nou dat rustig slapen was er niet bij hoor vannacht, pff wat een rotnacht! Ondanks dat we het regenzeil er af hadden gehaald, klapperde de tent nog behoorlijk en schudde de hele auto. In de ochtend was het windstil en konden we wel weer rustig en lekker in het zonnetje ontbijten. We laten de camping voor wat hij is en brengen een bezoekje aan Boulders Beach. Een mooi stukje strand, vol met Afrikaanse pinquins. We lopen er een uurtje rond, maken weer heel veel pinguinfoto’s (gelukkig hadden we er nog niet zoveel van onze reis door Argentinie...!?) en gaan dan richting Gansbaai, wederom een hele mooie route langs de kust. Ja tot nu toe bevalt Zuid-Afrika ons prima, wat een mooi land! In Gansbaai zoeken we eerst een camping op en als we een plekje geboekt hebben besluiten we weer terug Gansbaai in te gaan om een excursie te boeken: kooiduiken met witte haaien, spannend! In eerste instantie wilde ik (Wen) dit niet doen omdat ik dacht dat je dan met een zuurstofmasker enzo het water in moest (net als met duiken) en aangezien ik normaal gesproken al moeite heb om een beetje knap te ademen, beangstigde dit idee mij enorm. Ik ben meer het ‘snorkeltype’ zeg maar, dat is al heftig zat voor mij. Maarrrrrr de dame van het boekingsbureau legde me uit dat je dus helemaal geen zuurstofmasker ophoeft en dat je gewoon even je adem in moet houden en kopje onder moet duiken als er een haai langskomt. Oohhh, nou dat valt al weer een beetje mee (!?!) maarja, ik vind het ook zonde om de ‘volle mep’ te moeten betalen om alleen als fotograaf van John mee te gaan, dus ben ik om!! Je leeft ten slotte maar 1x!!! Terug op de camping vinden we een mooi plekje aan het strand, genieten lekker van het zonnetje en van de ondergaande zon ...

Gansbaai – Kleinbaai – Struisbaai (Zuid-Afrika) 15-03-2012

Vandaag is het dan zover, we gaan kooiduiken met witte haaien!We staan vroeg op, pakken de tent snel in, doen een klein ontbijtje en vertrekken dan richting Kleinbaai, zo’n 4km van Gansbaai vandaan. We zijn een van de eersten die zich melden bij White Shark Ecoventures. Het is nog even wachten op een bus die vanuit Kaapstad komt. Er is koffie en thee en er staat een ontbijtbuffet klaar. Als we dat hadden geweten hadden we niets genomen vanochtend. Als de bus is gearriveerd zien we dat er best veel mensen meegaan. Eerst moet iedereen nog even betalen en dan krijgen we van Robert (onze gids) een briefing hoe het ‘Cage Diving’ werkt en wat we absoluut NIET moeten doen in de kooi. Zoals ledematen uit de kooi steken bijv. Volgens Robert zijn er altijd wel mensen die de staart van een witte haai willen aanraken. Ik zou niet durfen, hahahaha. Tegen negenen wordt de boot voorgereden en voordat hij te water wordt gelaten gaan wij eerst aan boord. Als we allemaal een plekje hebben gevonden wordt de boot te water gereden en varen we op volle kracht richting Shark Alley. Daar zitten het hele jaar door witte haaien. Binnen een kwartier zijn we op locatie en we zijn niet het enige bootje. We gaan voor anker en het aas wordt overboord gegooid. Nu maar wachten tot er zich een witte haai meldt?! Na een klein halfuurtje vind de schipper dat we ergens anders moeten gaan liggen dus varen we een klein stukje verder. Daar krijgen we binnen een halfuur de eerste witte haai te zien maar deze is wat verlegen en wil niet happen naar het aas. Aan boord worden de wetsuits uitgedeeld. Het water is hier tussen de 12 en 14 graden en zonder wetsuit hou je het niet lang uit. Een groepje Amerikanen staat als eerste in de rij en gaat dan ook als eerst in de kooi. Wij hebben niet zo’n haast, onze beurt komt nog wel. Er kunnen 5 mensen tegelijk in de kooi maar de haaien hebben er vandaag niet zo’n zin in. Het eerste groepje ligt al puur zo’n tijd in het water maar er heeft zich nog geen 1 haai echt dichtbij de kooi laten zien. Inmiddels krijgen de eersten het te koud en komen het water weer uit. Af en toe komt er een haai voorbij en zo nu en dan laat er een zich iets dichter bij de kooi zien. Zo gaat het zo’n 3 uurtjes door tot Robert roept dat we nog (maar) een uur hebben en dat diegenen die nog niet in de kooi hebben gezeten nu moeten gaan. Wendy had zich inmiddels al in een wetsuit gehesen en klimt de kooi in. Het werd wel tijd want van de deining op de boot werd ze niet zo lekker en eenmaal in het water voelt ze zich een stuk prettiger, ondanks dat er ook witte haaien in het water zitten?! Ik moet nog een wetsuit-jasje van iemand overnemen, want alle grote maten waren al vergeven. Het is alsof het zo had moeten zijn en of de haaien hebben gehoord dat we nog maar een uurtje hebben, want op het moment dat Wendy de kooi in gaat blijft er een witte haai van wel 3,5 meter bij de boot hangen en hij laat zich diverse keren dichtbij de kooi zien. Wendy heeft onze onderwatercamera meegenomen en probeert wat foto’s te maken. Na een kwartiertje neem ik de plaats van Wendy over en ik heb samen met 4 andere het moment van de dag! Die witte haai van 3,5 meter schuurt met openstaande bek langs de kooi! Als we alle 5 boven komen kunnen we ons enthousiasme niet bedwingen en schreeuwen we het uit. Wat een gave ervaring! Als het laatste kwartiertje is aangebroken willen er nog maar drie mensen in en uit de kooi, dus ik mag blijven staan en Wendy komt nog een keer de kooi in. Onze camera heeft Wendy afgegeven aan een aardige Turk en die heeft achteraf gezien nog hele fraaie foto’s gemaakt! Samen genieten we van de enorme haai die nog een paar keer vlak langs de kooi komt. Dan is het (helaas) tijd om terug te gaan naar Kleinbaai, maar onze dag kan niet meer stuk! Op de terugweg moeten we stiekem wel een beetje lachen als we de beteuterde gezichten van de Amerikanen zien, die zo nodig als eersten de kooi in moesten. Tja, een ieder krijgt wat hem/haar toekomt, denken wij dan maar... In de kantine van de touroperator staat een heerlijke lunch op ons te wachten, lasagna met daarbij een Italiaanse salade. Tijdens de lunch wordt de film getoond die is gemaakt deze ochtend. De film is best grappig en een leuk aandenken, maar wel duur. Op de boot zat nog een Nederlander, Michel ‘ut Grunn’. Hij wil de DVD eigenlijk ook wel kopen maar vindt 30 euro ook wel iets te veel geld. We spreken af ieder de helft te doen en dat Michel dan thuis een kopie voor ons maakt en deze naar ons huisadres stuurt. Als we onze gegevens hebben uitgewisseld rijden wij richting Struisbaai. Dit plaatsje ligt zo’n 10km van L’Algulhas vandaan, het meest zuidelijke punt van Afrika. Op de camping in Struisbaai maken we kennis met Johan (collega’s onder elkaar...). Hij geeft ons nog wat tips om heen te rijden en in de avond laat hij ons een stuk van zijn eigen gemaakte brood proeven. Daar hebben de Zuid-Afrikanen geen oven voor nodig, dat doen ze gewoon op de braai, erg lekker!

Struisbaai – L’algulhas – Bontebok NP (Zuid-Afrika) 16-03-2012

Het was gister een lange dag en we doen vandaag daarom rustig aan. We ontbijten heel ontspannen met een prachtig uitzicht over de Struisbaai. Na het ontbijt komt Johan nog voor een praatje en hij nodigt ons uit om hem te bellen als we in de buurt van Port Elizabeth (zijn woonplaats) zijn en geeft ons zijn telefoonnummer. We pakken de boel vervolgens weer in en vertrekken dan richting het dorpje L’algulhas, daar zijn we zo. Het zuidelijkste puntje van Afrika, (“U is nou op die mees suidelike punt van die vasteland van Afrika”) dat neemt niemand meer van ons af!! Na ons fotomomentje doen we nog een bezoekje aan de vuurtoren en rijden dan door naar Bredasdorp om wat boodschappen te doen. Na de boodschappen vertrekken we richting Swellendam, naar het Bontebok National Park. Naarmate we dichterbij Swellendam komen wordt het weer ook slechter. Het regent en dat verveelt snel. Het Bontebok park is niet zo groot maar er zijn wel veel Bontebokken! We rijden het park op zonder gecontroleerd te worden?! Vreemd... Als we de camping oprijden en op zoek gaan naar de receptie blijkt dat we een staanplaats moeten reserveren bij de ingang van het park. Oke, weer die Afrikaanse logica?! We doen dan eerst maar even een broodje op een picknickplaats voordat we terugrijden naar de in/uitgang. Onderweg moeten we stoppen voor een luipaardschildpad die de weg oversteekt. Die hebben we maar even geholpen want voordat die de weg over is, is het al donker. Na de lunch rijden we terug naar de receptie en boeken een staanplaats. We rijden vervolgens door naar een uitkijkpunt en tegen 15.00u zijn we weer terug op de camping en zoeken we een plekje . Het seizoen is over en het is helemaal niet druk, dus mogen we staan waar we willen. Als we een geschikte plaats hebben gevonden zetten we de tent op en besluiten ook maar de voortent erbij op te zetten, want zo nu en dan valt er een behoorlijke bui, en we willen wel graag droog zitten vanavond. We hadden vanmorgen vlees ingeslagen om te gaan BBQ’en maar gezien het weer stellen we dat maar even uit.

Bontebok NP – Hartenbos (Zuid-Afrika) 17-03-2012

Het heeft gister flink geregend en de tent is nog steeds nat. Gelukkig is het vandaag weer opgeklaard en kan de tent eerst even goed opdrogen voordat we deze opruimen. Tijdens het wachten komt de buurman ons vragen hem te helpen. Het voorwiel van zijn caravan staat in de modder en of wij hem kunnen helpen deze eruit te trekken. Met zijn vieren trekken we de caravan zo los en we worden hartelijk bedankt. Als alles droog en opgeruimd is rijden we naar het begin van een wandelpad in het NP. We maken een wandeling van een klein uurtje door een gedeelte van het park en langs de rivier “Die Stroom”. Na deze wandeling rijden we het park rond en komen onderweg weer een luipaardschildpad tegen, dit keer een heel kleintje. Deze helpen we ook maar een handje met oversteken. We lijken wel de rescue brigade van het park. Verder komen we veel Bontebokken en Hartebeesten tegen. Vanaf het nationale park rijden we richting Mosselbaai, vanwaar de welbekende “Garden Route” begint. Onderweg denken we te stoppen bij de allerhoogste bungeejumpbrug ter wereld, maar bij nader inzien is dit niet de brug. De hoogste brug zit 140km verderop bij het plaatsje Bloukrans. We hebben de Garmin ingesteld op camping AKTV in het plaatsje Hartenbos, even nabij Mosselbaai. De receptie van deze camping is wederom moeilijk te vinden, wat is dat toch met die recepties hier!? Als we navraag doen blijkt de receptie vooraan het dorp te zitten. We krijgen een plek toegewezen op veld E, de goedkoopste plek maar (naar ons idee) wel de beste plek! Dit veld ligt achterin het dorp met een mooi uitzicht over de baai (‘baie mooi die baai!’). De duurdere plekken liggen voorin het dorp, dichterbij de winkels en het zwembad maar dan sta je wel bovenop elkaar gestapeld en wij hadden zeeen van ruimte. Er staat wel een stevige wind aan zee dus zetten we weer de voortent op zodat we vanavond uit de wind zitten. Tijdens het opzetten van de tent wordt aan ons gevraagd of wij werkzaam zijn als Olifanten onderzoekers?! Nee, hoezo? Nou die stickers op de zijkant van u auto, Elephant specialist! Oooh, hahaha, nee, dat is onze garage in Holland. Elephant offroad Landrover specialist...! De zon schijnt en achter de voortent (uit de wind) steken we vandaag alsnog de BBQ aan en na afloop zetten we deze in de voortent, lekker warm!!

Hartenbos – Storms River (Zuid-Afrika) 18-03-2012

Wat een heerlijke plek om te kamperen. In de avond ging de wind liggen dus daar hadden we in de nacht geen last meer van. We ontbijten met een mooi uitzicht over de baai en ruimen daarna rustig de boel weer op. We rijden verder richting het plaatsje Wilderness waar een uitkijkpunt zit om dolfijnen te spotten. Helaas spotten wij geen dolfijnen maar genieten wel van de prachtige kustlijn. Vervolgens rijden we naar Knysna, ook weer zo’n plaatsje aan een mooie ruige baai. Wij doen hier onze lunch op de plek waar de zee in de baai overgaat, ook wel “The Heads” genaamd, en rijden daarna verder richting het nationale park Tsitsikama. Onderweg stoppen we bij de Bloukrans brug van 216 meter hoog en tevens de hoogste bungeejumpbrug ter wereld! Als we bij het uitkijkpunt arriveren krijgt Wendy al knikkende knieen van de hoogte. Als we een paar waaghalzen hebben zien springen vervolgen we onze reis richting Tsitsikama. In het park maken we een kleine wandeling die uitkomt op een zogeheten “Suspension Bridge”. De brug hangt op 7 meter hoogte en is 77 meter lang. Als je erover heenloopt veert de brug en dat vind Wendy niet zo fijn. Voor de 2^e keer vandaag krijgt Wendy knikkende knieen maar ze loopt er wel overheen! We stellen de Garmin in op een camping in het plaatsje Storms River even buiten het NP Tsitsikama. Het is een backpackers hostel waar je ook kunt camperen. We kamperen in de achtertuin van het Hostel. In de avond koelt het flink af en Wendy maakt hutspot (lekker toepasselijk met deze temperatuur) en ik zet een muts op. Wat een watjes he, we zijn niets meer gewend...

Storms River – Baviaanskloof (Zuid-Afrika) 19-03-2012

Zo dat was een koude nacht! Ik heb de hele nacht met mijn muts op geslapen en Wen in haar thermo-ondergoed. Na het ontbijt zetten we koers richting het plaatsje Uniondale om van daar richting de Baviaanskloof te rijden. We rijden via de R62, het kleine broertje (of zusje, het is maar net hoe je het noemen wilt) van de Route 66 in Amerika. We rijden door diverse appelboomgaarden en het landschap is bergachtig en erg mooi. Rond 13.00u rijden we de Baviaanskloof in. Indrukwekkend gezicht om aan weerszijden zo’n steile rotswand te zien. We rijden naar camping Uitspan, zo’n 15km verder in de Baviaanskloof. We zoeken een mooi plekje uit en zo te zien zijn we vandaag de enige gasten, het is hier heerlijk rustig. In de middag werk ik ons blog bij en Wendy doet de was... Tja die dingen gaan gewoon door, helaas...

Baviaanskloof (Zuid-Afrika) 20-03-2012

Laten we maar weer beginnen met te vertellen hoe de nacht was... Nou daar heb ik niet veel woorden voor nodig: deze was ronduit K**!! John werd erg misselijk (waarschijnlijk iets verkeerds gegeten?) en heeft halverwege de nacht al zijn avondeten er uitgegooid. Doordat hij zo onrustig was, heb ik ook niet zo best geslapen. Helaas voelt John zich ’s ochtends nog steeds niet lekker en daarom besluiten we hier nog maar een dagje te blijven. John hangt wat in bed en op een kleedje naast de auto en ik doe nog maar een wasje en geniet ondertussen van de mooie omgeving waarin deze camping ligt en de rust die er heerst, heerlijk!

Baviaanskloof – Port Elizabeth (Zuid-Afrika) 21-03-2012

Gisteravond ging het al een stuk beter met me en vandaag voel ik me fit genoeg om verder te rijden. Na het ontbijt rekenen we af bij de eigenaresse van de camping en rijden we verder de Baviaanskloof in. De route is een mooie pas door de kloof waar we soms behoorlijk doorheen moeten klimmen en dalen. We rijden diverse keren door dezelfde rivier en zien nog wat wild (o.a. kudu’s en bavianen) en als we de kloof uitrijden denk ik een tak die midden op de weg ligt te ontwijken, maar vlak voordat we de zogenaamde tak passeren zie ik dat de tak beweegt? Het is een slang en hij staat ineens achter op zijn staart. De slang heeft een kop als een Cobra en het is net of hij de auto aanvalt. Gelukkig rijden we er met een gangetje van 40km/uur voorbij. Vanaf het plaatsje Patensie is de weg weer geasfalteerd en kunnen we goed doorrijden naar Port Elizabeth. Als we Port Elizabeth aandoen lijkt deze stad wel uitgestorven, niets is open?! Op 1 Pick and Pay (supermarkt) na dan, waar we nog even een paar boodschappen halen. We rijden naar het Hostel Kings Beach Backpackers en mogen kamperen in de voortuin van het hostel. Als we de auto op zijn plek hebben gezet en de tent aan het opzetten zijn zie ik onder de auto een kleine olieplas. Het lijkt erop dat er olie is gelekt vanaf de kleppendeksel welke door de garage in Kaapstad eraf is gehaald om de kleppen te stellen. Lekker dan! We besluiten morgen hier in Port Elizabeth maar even de Landrovergarage op te zoeken. Ik voel me nog steeds niet helemaal lekker en heb ook last van mijn rechteroor, dus besluiten we morgen ook maar even bij een dokter langs te gaan. ’s Avonds zitten we in de woonkamer van het hostel nog even te kletsen met David (de eigenaar). Hij vertelt dat de slang die we zagen erg giftig is en dat er best veel van deze slangen in de omgeving zitten... Brr, eng idee! Ook vertelt hij ons dat de reden dat alles zo uitgestorven was in de stad, komt doordat het een feestdag is: de dag van de mensenrechten. Ook hebben we het over hoe gedateerd de informatie is die Lonely Planet geeft in haar boeken. We krijgen van David de reisgids ‘Rough guide’ ter inzage en komen tot de conclusie dat deze meer gedetailleerd is en betere informatie verstrekt. Omdat Wendy dit boek zo aandachtig doorneemt mogen we het houden. Kennelijk maakt niemand gebruik van die boeken in het hostel?! Aardige peer die David!

Port Elizabeth – Addo (Zuid-Afrika) 22-03-2012

Ondanks dat we bijna midden in de stad hebben gekampeerd, hebben we lekker rustig geslapen. Bij de overnachting is het ontbijt inbegrepen en dat voor maar 6 euro pp!! David is zo vriendelijk om voor mij een dokter te bellen. We kunnen direct bij hem langs en het is niet ver van het hostel vandaan. Het is waarschijnlijk zijn eigen huisdokter, dr. Knoetze, maar dat hebben we niet gevraagd. Rond 9 uur zitten we in de wachtkamer van Dr. Knoetze en daar maken we kennis met Neil, een echte ‘surf dude’ die ook in een Landrover Discovery rijd. Hij vind het prachtig om te horen dat we helemaal vanuit Nederland zijn komen rijden en dezelfde auto rijden schept natuurlijk meteen een band... Dan word ik bij Dr. Knoetze geroepen, een zeer vriendelijke man. Echt nog zo’n ouderwetse (wat oudere) vriendelijke dokter . Ik vertel hem dat ik al van kleins af aan oorpatient ben en regelmatig een oorontsteking heb gehad in mijn rechteroor en dat ik daar nu weer last van heb. De dokter komt tot de conclusie dat ik inderdaad weer een ontsteking heb en laat Wendy de ontsteking zien. Helaas kan hij mijn oor niet uitzuigen en verwijst hij mij door naar de specialist. Zijn assistent maakt een afspraak voor ons en we hebben mazzel, we kunnen vandaag om 12.30u nog langs bij de specialist. We rijden eerst nog even langs bij de Landrover garage ivm de olielekkage. Weer zo’n hypermoderne superdeluxe garage, maar ook hier worden we prima geholpen. De chefwerkplaats komt even een kijkje nemen onder de motorkap en denkt niet dat het de pakking is van de kleppendeksel maar dat het waarschijnlijk de dop van het olievulpunt is die lekt. Hij moet even kijken of hij deze in voorraad heeft en zal de wasploeg opdracht geven om ons motorblok schoon te spuiten. We moeten inmiddels aanstalten maken om naar het ziekenhuis te gaan en spreken af later terug te komen. We krijgen van de receptioniste te horen dat de oliedop waarschijnlijk niet in huis is maar dat wij deze kunnen afhalen bij Savoy (een Landrover onderdelen specialist) vlakbij het ziekenhuis. Voor de zekerheid geven we ons Zuid-Afrikaanse telefoonnummer door aan de receptioniste voor het geval er iets mocht veranderen. Dan rijden we naar het ziekenhuis welke om de hoek ligt vanaf de Landrovergarage. De KNO arts Dr. Schemmer is zo gevonden. Als de dokter een kijkje neemt met zijn microscoop is het hem al duidelijk, ik heb een schimmelinfectie in mijn oor. Wendy mag ook nog even kijken door de microscoop. Dan wordt mijn oor schoon gezogen en krijg ik een antibiotica en oordruppels voorgeschreven. Zo, de reisverzekering zal wel blij met ons zijn... Beneden in het ziekenhuis zit de apotheek dus de medicijnen zijn ook zo gehaald. Dan rijden we naar Savoy en halen daar een oliedop en voor de zekerheid toch ook maar even een kleppendekselpakking. De dop is zo verwisseld en dus rijden we terug naar de Landrovergarage waar onze auto voor niets wordt gewassen en het motorblok schoon wordt gespoten. Zo is de dag toch weer aardig snel voorbij gegaan en rijden we naar het Orange Elephant Backpackers hostel dat zo’n 8km voor het Addo Elephant NP ligt en zo’n 50km buiten Port Elizabeth. Voordat we de tent opzetten neem ik nog even een kijkje onder de motorkap en zie dat de olieretourslang vanaf de kleppendeksel is gescheurd. Dat is balen! Dat is waarschijnlijk door de hogedruk gebeurd waarmee het motorblok is schoongespoten. Morgen dus weer een ritje Port Elizabeth voor een slangetje...

Addo (Zuid-Afrika) 23-03-2012

Vandaag zijn we even voor een ‘op en neertje’ naar Port Elizabeth gereden (50km heen, 50km terug) voor een slangetje!? In de middag loop ik alles even na rondom de auto en monteer ik de nieuwe olieretourslang. ’s Avonds willen we een nieuw bericht en foto’s op de website plaatsen maar om de 1 of ander vage reden kunnen wij geen gebruik maken van het WIFI in het hostel met onze eigen laptop. Het is een regenachtige avond dus hangen we wat in de bar van het hostel en maken gebruik van de PC daar. Als we terug komen bij de tent zien we, dat we deze zijn vergeten dicht te ritsen. Shit, nu is het matras gedeeltelijk nat...... Tja, dat hoort ook bij kamperen...

Addo Elephant Park – Middleton (Zuid-Afrika) 24-03-2012

Als het ontbijt erin zit en de tent weer is opgeruimd vertrekken we richting Addo NP. Bij de ingang krijgen we een plattegrond en we stippelen een mooie route uit. Het is een bewolkte en soms wat regenachtige dag en we hopen maar dat we olifanten gaan zien. Iemand had ons namelijk verteld dat olifanten zich vaak niet laten zien bij slecht weer?! Het eerste uur zien we veel kudu’s en andere bokken maar als we de hoop bijna hebben opgegeven zien we een groep olifanten vlak langs de weg grazen. Het blijft een fascinerend gezicht die grote beesten. Uitindelijk zien we door het hele park meerdere olifanten waarvan 1 hele grote die achter onze auto aan kwam lopen. We spotten ook een waterbuffel, hij ligt wat verscholen tussen de bosjes maar goed te zien. Dat is dus mooi wel nummer 3 die we kunnen afstrepen van ons lijstje met de zogeheten “Big Five!”. Verder moeten we steeds goed op de weg blijven letten op overstekende dung beetles (mestkevers), want in het park staan overal borden met de waarschuwing deze beetles voorrang te verlenen. Zij worden zo beschermd door het park omdat zij alle mest van de olifanten opruimen. Op een gegeven moment ziet John zo’n kever over de weg lopen die een grote bal poep voortduurt. Een erg grappig gezicht en we stoppen natuurlijk even om daar een foto van te maken. Voordat we het park uitrijden ga ik nog even naar het toilet bij het informatiecentrum en ondertussen wordt Wendy aangesproken door een gepensioneerd Duits echtpaar. Zij waren nieuwsgierig naar die “Nederlandse auto” in Zuid-Afrika. We kletsen gezellig wat met ze en we krijgen nog wat ‘to do’ tips van ze. We rijden tegen 15.00u weg vanaf Addo NP richting het Mountain Zebra NP. We overnachten in het plaatsje Middleton, een klein plaatsje langs de route. Voor weinig kunnen we hier kamperen en lekker eten. Als we vragen of er ook internet is mogen we hier gratis gebruik van maken en updaten gelijk even de website met wat verhalen en foto’s. Het is een regenachtige avond dus hangen we tot laat in/bij het restaurant.

Middleton – NP Zebra Mountain (Zuid – Afrika) 25-03-2012

Het heeft bijna de gehele nacht geregend maar als we wakker worden schijnt de zon volop. We rijden Dizzy met opengeklapte tent de zon in zodat deze goed kan drogen. Na het ontbijt en warme douche klappen we de boel in en rijden richting Mountain Zebra NP. Bij aankomst regelen we gelijk een staanplaats op de camping. We krijgen weer zo’n mooie plattegrond van het park en besluiten eerst te gaan lunchen op 1 van de picknickplaatsen. Als we daar aankomen is het er erg druk. De lokale rugby vereniging heeft een dagje uit, kennelijk?! Na de lunch rijden we een scenic route door het park. Helaas is het een bewolkte dag en zijn de vergezichten minder mooi. De tweede “loop” brengt ons langs veel wild: Zebra’s. Wildebeesten, Blesbokken, Hartebeesten, Gemsbokken, Springbokken, Kudu’s, Grond Eekhoorns en diverse (grote) vogels. Rond 14.00u hebben we het park groot en deels rondgereden en rijden we terug naar de camping. We besluiten om 17.00u nog een rondje te rijden want dan hebben we meer kans om een luipaard te spotten. Tijdens onze avond “Gamedrive” trekken er zich donkere wolken samen boven het NP. We spotten een Hyena, maar jammer genoeg nog geen luipaard. Op een gegeven moment loopt er een grote kudde Hartebeesten in het licht van onze auto, wat een gaaf gezicht!! We mogen tot 19.00u in het park rijden en we zijn stipt op tijd terug op de camping. We hebben net op tijd de tent opgezet want kort erna begint het hard te regenen en te onweren. Net zoals de voorgaande avond blijft het regenen tot diep in de nacht...

NP Mountain Zebra – Zastron (Zuid-Afrika) 26-03-2012

’s Ochtends schijnt de zon weer, dus kan de tent weer goed drogen. Terwijl de tent droogt doen wij een wandeling van ongeveer 1,5u. Tijdens onze wandeling komen we een Zebra tegen en een groep Bavianen. Uit voorzorg nemen we een paar stenen ter hand maar gelukkig hebben we die niet nodig gehad. Na onze wandeling nemen we een lekkere warme douche en klappen de boel weer in. We zetten koers richting Fouriesburg, richting het Golden Gate NP. We doen nog even boodschappen in het plaatsje Cradock dat vlakbij het Mountain Zebra NP ligt. De route richting Fouriesburg is wederom prachtig en tegen het einde van de middag gaan we op zoek naar een camping. De camping in de plaats Zastron is gesloten en als we het nummer bellen dat op het hek staat aangegeven wordt er niet opgenomen. De camping ligt afgelegen, niet aan een doorgaande weg, dus besluiten we naast de camping te bushcampen.

Zastron – Fouriesburg (Zuid-Afrika) 27-03-2012

We zijn vroeg wakker en we zijn dan ook weer vroeg op de pad. De route richting Fouriesburg gaat langs het noorden van Lesotho. Rond het middaguur komen we aan bij B&B Mont Plaisir (www.montplaisir.co.za). De reden dat wij hier langs rijden is op aanraden van onze buurvrouw in Amsterdam. Haar zoon en schoondochter, Mark en Anna Marie, hebben deze B&B in 2010 overgenomen. Vlak voor ons vertrek kwam de buurvrouw naar mij toe toen ik met de auto bezig was, met een envelop met daarin de gegevens van Mont Plaisir en dat als we in de buurt zouden zijn, wij daar zeker even een kijkje moesten nemen. De buurvrouw was zo enthousiast en aangezien wij (in eerste instantie) via het noorden naar Lesotho wilden rijden leek het ons leuk even een kijkje te nemen. Ondanks dat we zonder vooraankondiging langskomen, worden we hartelijk ontvangen. Mark en Anna Marie hebben alleen nog wat zaken te regelen in de middag dus moeten we onszelf maar even vermaken, nou dat redden wij! We mogen op het erf bij Mark en Anna Marie kamperen en Mark nodigt mij (John) uit om vanavond mee te trainen. Hij heeft een eigen gym en geeft les in MMA en Kickboxen aan een paar mannen hier in Fouriesburg. Ik weet het niet hoor, ik geloof dat ik er maar eerst bij ga kijken?! Wij doen in de middag wat boodschappen en halen vlees voor een BBQ. In Fouriesburg zit ook een ijzerwarenwinkel waar we een vetspuit en vet aanschaffen. Terug bij Mont Plaisir kruip ik onder de auto en spuit alle punten in die een beetje vet nodig hebben. Rond 17.30u arriveert Cornee, 1 van de mannen die traint bij Mark. Cornee is de enige die vanavond komt trainen, dus moet ik er ook maar aan geloven. De gym ziet er professioneel uit en Wendy komt kijken hoe ik mij in het zweet werk. Het valt niet mee als je 5 maanden weinig lichaamsbeweging hebt gehad, maar het is wel even lekker om weer wat te doen. Dat wordt spierpijn de komende dagen! Als we 1,5u elkaar hebben afgemat is het tijd om te gaan douchen en dan de BBQ aan te steken. Helaas is het voor de verandering weer eens gaan regenen in de avond dus BBQen gaat het niet worden. Anna Marie stelt voor om wat vlees bij hun in de keuken klaar te maken en dan samen met hun mee te eten. Anna Marie heeft wat salade en aardappelpuree gemaakt en zo zitten we gezellig met zijn vieren te tafelen...

Fouriesburg – Bergville (Zuid-Afrika) 28-03-2012

We hebben een heerlijk rustige nacht gehad en als we wakker worden zit een van de honden “Kismie” ons al op te wachten. Het is een nog een pup en ondanks dat zij al vrij groot is en er best ‘gevaarlijk’ uitziet is ze heel lief en ontzettend ontdeugend. In een onbewaakt ogenblik heeft ze onze paraplu te pakken en voor we deze af kunnen pakken heeft ze hem al volledig gesloopt! Ook krijgen we niet echt de gelegenheid van Kismie om rustig te ontbijten. Ze vind het allemaal erg interessant en klimt steeds boven op de tafel. We besluiten daarom te verkassen naar de veranda van het dichtsbijzijnde chalet, barikkaderen de trap met een bank en zo kunnen we toch nog even rustig ontbijten. Kismie is minder blij en blijft proberen bij ons te komen, arm beest!
We ruimen de boel op en gaan dan naar het huis van Mark & Anna Marie om gedag te zeggen. Wij krijgen eerst nog heel wat tips van ze en een kaart van de omgeving van de Drakensberg (het gebergte dat tussen Lesotho en Zuid-Afrika ligt) want op aanraden van Mark & Anna Marie hebben we besloten niet door Lesotho te rijden maar er omheen, langs het Drakensberg gebied. We maken nog even een foto voor het thuisfront en vertrekken dan richting Clarens. Daar pinnen we wat geld en tanken de auto weer vol en gaan dan door naar het Golden Gate NP. Helaas is het erg bewolkt en zijn de vergezichten (waarschijnlijk) toch net iets minder mooi. Maar ondanks dat genieten we wel erg van de mooie route door het park. Na onze lunch besluiten we toch door te rijden en niet te gaan kamperen in het park. We rijden door richting Bergville en overnachten daar met uitzicht op de Drakensberg. Gelukkig klaart het in de avond op en kunnen we alsnog bbq’en. We braaien weer een lekkere boereworst en een paar zelfgemaakte hamburgers, wat hebben we het slecht!

Bergville – Sani Pass lodge (Zuid-Afrika) 29-03-2012

Na het ontbijt en de afwas rijden we naar Winterton om nog wat boodschapjes te halen en vervolgen dan onze route richting het Drakensgebergte. Gisteravond hebben we met behulp van de kaart van Mark & Anna Marie een route uitgestippeld die zigzaggend en vlak langs de Drakensberg gaat. Gelukkig is het weer vandaag alweer veel beter en we hebben dan ook een mooi uitzicht op het Drakensgebergte. Het is een hele mooie route en we maken dan ook weer heel wat foto’s. Tijdens een van deze fotomomentjes stapt John uit de auto en terwijl hij achter uit loopt, zodat hij Dizzy met een mooie achtergrond op de foto kan nemen, stapt bij bijna op een slang. Een soort Cobra, zo een die we eerder ook al zijn tegengekomen en waarvan John dacht dat het een tak was. Hij schrok zich de pleuris en roept mij. Ik denk nog, die maakt weer een van zijn geintjes. Maar nee, het is menis en hij komt bijna lijkbleek de auto weer in. Pfff, dat scheelde niet veel. En dan te bedenken dat die slang giftig is en het heel anders had kunnen aflopen... Aan het einde van de middag arriveren we bij de Sani Lodge, aan de voet van de Sani Pass. We genieten nog even lekker van het zonnetje en na het avondeten maken we een kampvuurtje die ons gedurende de avond warm houd, want we zitten vrij hoog en het koelt in de avond behoorlijk af. Morgen staat de Sani pass op het programma. Een ‘must see’, dus ja dan gaan wij dat ook maar doen he. Zijn we meteen toch nog even in Lesotho geweest.

Ons dagboek 05-02-2012 t/m 01-03-2012

Ndende (Gabon) – Kibangou (Congo) 05-02-2012

Wat een dag! Als de zon op komt gaan wij uit de tent en pakken de boel in. Doen nog even een ontbijtje en rijden dan richting grens. Uitstempelen gaat soepel en instempelen ook. We zijn binnen een uur in Congo en daar houdt het ook meteen op met de redelijke gravelweg. De weg is van klei en zand en na ongeveer 1km staan we voor de eerste waterpoel van ongeveer 25m lang. Ik doe mijn schoenen en sokken uit en ga de poel verkennen. Er zit een diep karrespoor in. We proberen er links omheen te rijden en komen dan halverwege vast te zitten. Ik probeer achteruit te rijden maar we blijven staan waar we staan. Mmm, dat was niet de bedoeling. Wendy kruipt achter het stuur terwijl ik de rijplaten achter de voorste wielen zet. Wendy zet de auto in zijn achteruit en deze krijgt gelukkig weer grip. Na 4m wil Wendy stoppen maar ik gebaar dat ze achteruit moet blijven rijden tot ze weer op het droge staat. Oke 2^e poging. Ik houd iets meer gang en we stuiteren door de plas naar de overkant. Pffff.... als dit al het begin is hoe moet die weg er over 260km wel niet uitzien?! We hadden van voorgaande overlanders gelezen dat de wegen in Congo slecht zijn dus dit voorspelt niet veel goeds. Bij de volgende poel probeer ik de tactiek van eerder weer, meer gang erin, maar dat pakt helemaal verkeerd uit. Terwijl we met een behoorlijke gangetje door de poel rijden trekt Dizzy naar rechts en we komen steeds dichterbij de linkerkant van de weg. Aan deze kant staat (misschien wel onze redding?) een steile kleiwand en we komen met een forse knal tot stilstand met de linkerkant tegen deze wand. We staan behoorlijk schuin en de schrik zit er bij ons aardig in. Als die wand er misschien niet had geweest hadden we misschien wel op zijn kant gegaan. Ik zet de auto in zijn achteruit maar krijg geen grip. Oke, maar weer de rijplaten proberen en eerst met de schep de wielen uitgraven. Helaas lukt het ons met geen mogelijkheid de auto los te krijgen. Gelukkig komen er al snel omstanders aan en die zeggen ons een vrachtwagen te sturen... Nou dat moeten we nog maar zien, er rijd bijna niemand op deze weg en aangezien het zondag is verwachten wij niet veel verkeer. De omstanders gaan weer door en niet veel later komen er een andere man en vrouw aangelopen. De man wil wel helpen, maar wil hier 10.000 CFA voor hebben. Als wij nog met de man aan het onderhandelen zijn ( we willen nl best wat geld geven, maar niet zoveel) komen er 2 andere mannen aan die meteen aanbieden om te helpen. Zij vragen niet om geld en dus hebben we het ineens niet meer over geld en zijn we met ze allen druk bezig Dizzy los te krijgen. We proberen van alles en de mannen werken erg hard voor ons (uitgraven, keien zoeken voor onder de banden). Helaas lukt geen van de vele pogingen. De laatste poging die we doen is met de highjack proberen de auto omhoog te krikken zodat we ruimte hebben om stenen onder het rechter achterwiel te leggen. Terwijl we hier mee bezig zijn, komt er (godzijdank) een vrachtwagen aan! We stoppen de vrachtwagen en vragen de chauffeur of hij ons uit de klei wil trekken. Als wij een kabel hebben, wil hij dat wel. Maar goed dat wij die hebben en zodra we de kabel aan Dizzy en de vrachtwagen hebben vast gemaakt, begint de vrachtwagenchauffeur langzaam te rijden. Hij glipt ook iets weg, maar houdt gelukkig grip en binnen ‘no time’ is Dizzy (eindelijk) los!! Na zo’n 3 uur wroeten en zweten valt er een last van onze schouders. Helaas is Dizzy niet ongeschonden uit de strijd gekomen en heeft aan de rechter zijde behoorlijke kras/lakschade opgelopen. Ook is het kapje van het rechter achterlicht gebroken en is de rechter voorzijde bij de motorkap iets verbogen. Het is heel erg zonde van de lak, maar het had misschien ook heel anders af kunnen lopen. We krijgen van de vrachtwagenchauffeur nog de tip zoveel als mogelijk in het midden van de weg te blijven rijden en vooral de sporen te blijven volgen en niet teveel aan de kanten van de weg te gaan rijden. Tja, ‘al doende leert men’ en ‘gedane zaken nemen geen keer’, en zo kennen we nog wel een paar van die oneliners die we hiervoor kunnen gebruiken. Het is k*** maar het is niet anders, het is gebeurd. We ruimen de boel op, ontdoen Dizzy zo goed als mogelijk van de ergste bagger en bedanken de helpers door ze wat cola, limonade, ballonnen, een petje en 5000CFA (iets meer dan 7 euro) te geven. Ze hebben tenslotte heel erg hun best voor ons gedaan. Zo, na 4 uur en een kleine 10 km verder in Congo te zijn, vervolgen we onze weg. We komen nog een paar flinke poelen tegen, maar die nemen we gelukkig zonder problemen. De weg is vervolgens een heel aantal km goed om vervolgens weer flink slechter te worden, maar niet meer zo slecht als de eerste kilometers. Tegen vieren vinden we een plekje waar we ons kamp opslaan. We hebben uiteindelijk de hele dag gedaan over zo’n 120 km. Terwijl John de auto nog even inspecteert en rechtsvoor het lampje van het knipperlicht vervangt, belt Wendy even gauw met Rosan om haar te feliciteren met alweer haar 6^e verjaardag. We eten pasta, nemen weer een bucketshower om alle modder van ons af te spoelen en liggen er op tijd in, morgen weer heel wat kilometers op deze slechte weg voor de boeg. We kijken er nu al naar uit.... not!! Maar niet zeuren, wij wilden avontuur dus krijgen we dat ook!!!

Kibangou – Point Noire (Congo) 06-02-2012

Het plekje waar we staan is een truckersstop. Er rijden hier veel trucks met gigantische boomstammen erop. Daar gaat het regenwoud, zeggen we elke keer als we zo’n truck voorbij zien razen. Tegen zessen in de ochtend stopt zo’n truck vlak naast ons en even later nog 1 en nog 1. De truckers maken hier hun ontbijt klaar, net als ons. Opvallend is dat de truckers niet negroide zijn maar Aziatisch. Als 1 van de truckers ons goedemorgen wenst, in het Engels, vraag ik hem waar hij vandaan komt. De filipijnen?! Oke, en dan hier grote boomstammen vervoeren? Is het regenwoud op in de Filipijnen? Die vragen stel ik maar niet. Na het ontbijt maken we ons op voor een lange dag hobbelen en dat werd het ook tot aan de plaats Dolisie. De omgeving waar we doorheen rijden is prachtig, groene heuvels en kleine dorpjes met hele vriendelijke mensen. Deze mensen vragen niet om geld, ze zwaaien en zeggen vriendelijk gedag. Vanaf Dolisie ligt er een hagelnieuwe weg naar Point Noire. Een vierbaansweg, dwars door de bergen, met veel bochten. Ondanks dat de weg nieuw is liggen er in diverse bochten al auto- en vrachtwagenwrakken. Rond 14.00u komen we aan in Point Noire waar we eerst wat brood kopen voor onze lunch en vervolgens nog een supermarkt aan doen om ons laatste CFA te slijten. Wendy doet de boodschappen en ik blijf bij de auto. Na de boodschappen gaan we op zoek naar Club Nautic dat in de haven moet liggen. Hier zouden we kunnen kamperen volgens waypoints van andere reizigers. Als we de club hebben gevonden lijkt het erop dat deze is gesloten en rijden verder om een andere lokatie te zoeken. We rijden de straat uit en worden dan door een hevig fluitende politieagent aan de kant gezet. Daar gaan we weer, denken we, maar tot onze verbazing vraagt de man waar we naar op zoek zijn. Als we hem uitleggen dat we op zoek zijn naar een plaats om te kamperen, wijst hij ons naar Club Nautic. Daar komen we net vandaan maar dat zag er gesloten uit, permanent gesloten. We rijden voor de zekerheid terug en zien nu een man op het terrein lopen. Die spreken wij aan en vragen of hier gekampeerd kan worden. De man blijkt de security te zijn van club Nautic en hij wijst ons een plek aan waar wij kunnen kamperen, aan het strand. Over de prijs moeten we wat onderhandelen maar komen uit op een bedrag wat gemiddeld normaal is, 2500CFA pp. We zetten de auto op het strand achter het gebouw van Club Nautic. We hebben uitzicht op de haven van Point Noire dat in de avond/nacht best een mooi uitzicht is met al die lichtjes. Voor het avondeten repareren we samen nog even het glas van het het knipperlicht linksachter. Deze was al gebarsten voor de reis maar het glas/plastic is per ongeluk door 1 van ons naar binnen gedrukt. Ik haal het glas/plastic eruit en Wendy lijmt alles weer aan elkaar. We gaan vroeg naar bed want de afgelopen dagen waren best slopend en morgen staan er 2 grensovergangen op de planning...

Point Noire (Congo) – Cabinda (Angola) – Muanda (DRC) 07-02-2012

We hebben niet zo goed geslapen want rond middernacht meerde er een groot schip aan, die vervolgens de hele nacht zijn dieselmotoren heeft laten loeien. We konden niet slapen door het geluid en de uitlaatgassen. Om 6 uur staan we daarom ook al weer naast de tent. We zetten koffie en thee en rijden dan naar de grens van Angola (Cabinda). In Point Noire tanken we nog af en kopen nog wat verse uien. Bij de grens gaat alles soepel en we staan binnen no time in Cabinda (= een enclave van Angola tussen Congo en DRC in). De weg is goed en we rijden lekker door. We rijden een stuk langs de kust en die heeft hele stijle kliffen. Tegen het middaguur staan we aan de andere kant van Cabinda. Bij het uitstempelen van Angola moeten we nu een formulier invullen en een pasfoto inleveren?! Zodra we DRC binnen rijden begint het bedelen van de vele mannen die daar staan. Ik ga alle grensformaliteiten af terwijl Wendy op de auto past. Binnen een uur staan we dan in DRC. De weg is gelijk veranderd in 1 groot zandpad. Volgens de grenspolitie is de weg zo tot aan Boma, zo’n 120km verder. Gelukkig is het regenseizoen hier nog niet begonnen dus surfen we door het zand richting Boma. Onderweg worden we nog gestopt door een mannetje die tol aan ons vraagt. Wij stoppen braaf en de slagboom wordt snel naar beneden gedaan, zodat wij niet door kunnen rijden. We doen net of we geen geld hebben en dat we moeten pinnen in Matadi. Wij zijn nl. niet van plan om voor zo’n zandweg te gaan betalen. Na een korte discussie (John is hier inmiddels erg goed in) wordt de slagboom voor ons geopend en mogen we, zonder te betalen, doorrijden. Rond 15.00u houden we het voor gezien en draaien we van de zandweg af een karrespoor op. Zo’n 500m van de doorgaande weg in de bossen vinden we, hopelijk, een geschikte plaats om ons kamp op te zetten. Of het geschikt is/was kunnen we morgenochtend pas zeggen!? Morgen rijden we richting Luvo de grensplaats DRC / Angola.

Muanda – Songololo (DRC) 08-02-2012

Wat een rust! Niemand die ons gestoord heeft. Tegen zessen staan we op en werken ons vaste ritueel af. Om half zeven rijden we alweer. We hebben als waypoint de grensplaats Luvo ingesteld. Op de kaart is dat niet zo ver maar de weg is vreselijk. Tot aan Boma hobbelen we door het zand of over een dikke laag stenen. Dat laatste is niet zo prettig en daar rijden we met een gangetje van zo’n 20km/uur overheen. In Boma is de weg geasfalteerd maar als we uit Boma rijden ligt er een ‘lapjesweg’ (weer eens wat anders dan een lapjeskat). Hiermee bedoelen we, 100m asfalt en dan weer 100m geen asfalt. De weg is daar gewoon weggespoeld vermoeden wij. Deze weg schiet niet lekker op maar de omgeving is mooi. Om 11.30u begint onze maag op te spelen, tijd voor wat eten. We hebben onderweg geen brood kunnen kopen dus nemen we wat van ons noodrantsoen. We hebben bij de Beversport een aantal pakketten gekocht waar je alleen maar kokend water overheen moet gieten. We eten vandaag Chicken Curry en die is niet eens zo slecht, het is zelfs heel lekker en het vult ook pittig. Na de lunch hobbelen we nog een halfuurtje verder en dan wordt de weg beter en kunnen we gemiddeld 60km per uur rijden. Rond 14.00u bereiken we de havenplaats Matadi. Hier moeten we de Congo rivier oversteken. Er ligt een mooie brug over de rivier die mij doet denken aan de Golden Gate alleen is deze een stuk kleiner en grijs van kleur. We moeten US 5$ tol betalen om de brug over te rijden. Aan de overzijde ligt de grote stad Matadi. De stad ligt in de bergen en we slingeren door de stad omhoog richting de snelweg die naar Kinshasa leidt. Die weg is mooi breed geasfalteerd en zonder putholes en ook hier moeten we US 5$ voor betalen. Tegen 16.00u bereiken we het plaatsje Songololo waar we de weg opdraaien naar Luvo. 5km buiten Songololo draaien we weer een karrespoor op en vinden zo’n 200m van de doorgaande weg een mooie plek om te gaan bushcampen. Morgen vroeg de grens over naar Angola...

Songololo (DRC) – M’banza Congo (Angola) 09-02-2012

We zijn gisteravond door twee locals gespot die vriendelijk gedag zeiden en gewoon door liepen. We hebben dan ook weer heerlijk rustig geslapen. In de ochtend doen we relaxt ontbijt omdat de grens toch pas rond 8 uur open gaat. Als we net ons ontbijt hebben gedaan komen er drie mannelijke locals voorbij lopen. Deze zeggen ook gedag maar met een vervelende onder toon en zij blijven staan kijken wat wij aan het doen zijn. Dat vinden wij niet zo prettig en dus pakken we onze spullen rap in en vertrekken richting de grens. Deze ligt maar 15km verder dus daar zijn we zo. We zijn veel te vroeg want alle grenspolitie moet zich nog omkleden en alle kantoren moeten nog geopend worden. Ik parkeer de auto en loop naar het eerste de beste kantoor. Daar word ik weer doorverwezen naar een ander kantoor. Daar zitten drie mannen in uniform en ik geef onze paspoorten aan de man die het hoogste woord heeft. Als hij onze paspoorten bekijkt zegt hij tegen mij dat ik onze auto moet verplaatsen binnen de hekken. Ik vraag aan hem waarom, hij kan onze auto toch zien en als hij iets wil controleren loopt hij er maar naartoe. Na een kleine discussie mag ik onze auto laten staan waar deze staat maar ik moet natuurlijk wel langer wachten voordat ik word geholpen. Uiteindelijk blijkt dat deze man helemaal niets te zeggen heeft want de echte chef was er nog niet. Als deze is gearriveerd moet ik meekomen naar het kantoor van de chef. Daar worden onze paspoorten gecontroleerd en ik moet nog een aantal vragen beantwoorden, wat is je beroep, hoe heten je ouders en wat is het doel van jullie reis. Dan kijkt hij naar ons DRC visum. Hij zegt dat deze niet geldig is en dat wij deze in Nederland hadden moeten halen in plaats van Cotonou. Ik kijk hem verbaasd aan en zeg tegen de beste man dat wij het land gaan verlaten en niet in willen, wij zijn eergisteren het land al binnen gelaten via Cabinda. Dan moet ik meelopen naar een ander kantoor. Daar staan tot mijn verbazing computers met zo’n apparaat waarmee je een paspoort uit kunt lezen (en dat hier in de middle of nowhere!?). Onze paspoorten worden gecontroleerd en ik moet weer allerlei vragen beantwoorden. Uiteindelijk na een kleine 2 uur krijg ik onze paspoorten terug en mogen we gaan. Bij Angola gaat het er iets anders aan toe, maar ook hier zijn ze niet zo vlot. De grenspolitie is wel heel behulpzaam. Rond 11.00u rijden we dan toch echt Angola binnen. Aan de weg wordt hard gewerkt. Er ligt nu vanaf de grens nog zo’n 20km gravelweg maar daarna ligt er een hagelnieuwe asfaltweg. We zitten binnen ‘no time’ in M’banza Congo. Daar stuurt de Garmin ons weer via een omweg doorheen, via een slecht achteraf straatje. We passeren daar nog wel een broodverkoopster waar we een broodje kopen voor onze lunch. Als we de weg naar N’zeto hebben gevonden nuttigen we eerst onze lunch. Na de lunch rijden we verder in de richting van N’zeto. De weg is mooi, goed geasfalteerd en doet ons denken aan een Amerikaanse snelweg met van die gele strepen. We rijden door een heuvelachtig gebied en zo’n 170km voor N’zeto zoeken we plaatsje om te gaan bushcampen. De waypoints die wij hadden van andere reizigers vonden wij iets te dicht bij de weg en dus rijden wij een stukje door en vinden een paar kilometer van deze waypoints vandaan een afgraving. Er loopt een pad van ongeveer 300m vanaf de doorgaande weg naar toe. Het is dan 14.00u. Wendy verdiept zich in de Lonely planet en ik check alle vloeistoffen van Dizzy. Bij het avondeten drinken we rode wijn die we speciaal voor deze gelegenheid hadden bewaard. We zijn in Angola!!! We vieren dat we door die “onrustige” landen heen zijn...

M’banza Congo – Reserva de Ambriz (Angola) 10-02-2012

Gisteravond hebben we film gekeken op de laptop, Last king of Scotland. Dat is weer eens wat anders dan Scrabble Strijd of Topscore (Yatzee) spelen. Met dank aan Corey! Die had een externe harddrive vol met films mee en daar hadden wij er een paar van gekopieerd. De nacht was heerlijk koel en rustig dus we hebben goed geslapen. Na het ontbijt rijden we richting N’zeto. De weg is prima en we rijden lekker door tot aan N’zeto. Daar verandert de weg in zand, kuilen, hobbels, stenen en wasbord. Alles wat wij niet zo prettig vinden en al helemaal niet 200km lang! Want zolang is de weg van N’zeto naar Luanda. We hobbelen 20km per uur en tegen de middag lunchen we aan zee. Alweer een noodpakket (rijst sate dit keer) want dorpjes met broodverkoopsters komen we niet tegen. Maar die noodpakketten zijn wel lekker! Na de lunch hobbelen we weer verder tot ongeveer 16.30u . Dan zitten we nog zo’n 100km van Luanda vandaan. We vinden weer een mooi karrespoor dat naar een open plek 50m van de weg leid en uit het zicht is van de doorgaande weg. Het is alleen jammer van al die steekvliegen hier. We staan midden in een klein reservaat, alleen we hebben nog geen dieren gezien? Door alle vliegen gaan we lekker vroeg naar bed om er morgen weer vroeg uit te gaan want we moeten nog 100km in een tempo van 20km/uur...

Reserva de Ambriz – Luanda (Angola) 11-02-2012

Nou ik ben helemaal lek gestoken door die steekvliegen. Nu blijkt dat hier ook de Tsjeetsjee vlieg zit en die kan de dodelijke slaapziekte overbrengen. Ik maak me nu wel een beetje zorgen want mijn rug en billen zitten onder de bulten. De plek waar we hebben gestaan is misschien wel mooi uit het zicht van de weg maar met al die vliegen is het geen pretje! We pakken snel in en om 06.30u rijden we alweer. Wat is de weg vreselijk. Er heeft ooit asfalt gelegen maar daar is weinig van over en dat maakt dat deze weg erg slecht te berijden is. Onderweg worden we door een tegemoet komende auto gestopt. De bestuurder is een hollander die in Luanda werkt en woont. Hij vind het prachtig dat wij helemaal uit Nederland naar hier zijn komen rijden. We vragen hem gelijk hoelang de weg nog zo slecht blijft, zo’n 10 a 20km. Dan moeten we nog een uurtje door hobbelen. 10km voor het plaatsje Cacuaca verandert de weg in een mooie strakke asfaltweg maar daar begint ook de drukte van het verkeer richting Luanda. Bij het eerste tankstation tanken we helemaal af want de diesel is hier spot goedkoop. Bij het tanken worden we aangesproken door een Angolese truckchauffeur, die herkenning in ons ziet. Hij laat ons enthousiast een magazine zien met daarin een item over een groep Angolese motorrijders die naar Equatorial Guinea en Gabon zijn gereden om Angola aan te moedigen tijdens de Africa Cup. Deze groep zijn wij tegengekomen op die hele slechte modderweg door Congo. Hij geeft ons een paar keer een hand en vraagt in gebroken Engels waar wij naartoe gaan. Hij wenst ons een goede reis en wij rijden weer verder richting de haven van Luanda. We hebben waypoints ingesteld van Club Nautico die aan de andere kant van de haven ligt. In Luanda komen we in een dikke file te staan en we staan ongeveer 2 uur letterlijk stil. Als we voorbij de industriehaven zijn rijdt het verkeer gelukkig weer normaal door. We rijden over de lange boulevard van Luanda die ons aan Miami doet denken. We komen aan bij Club Nautico waar veel dure jachten liggen aangemeerd. Daar rijden we het parkeerterrein op van de jachtclub en zien dat wij niet de enige overlanders zijn. Het zijn Tomas en Frederieke en nog een Zwitsers stel, Jon en Regula. Zij hebben een 10 daags Angola transit visum verkregen bij het consulaat van Angola in Dolisie (Congo). Ze hebben het verkregen met een hoop geluk en hulp van de Angolese motorrijders die wij zijn tegengekomen in Gabon/Congo. We delen onze reisverhalen en spreken af om samen op te rijden door Angola. Wij zouden na het douchen zelf gaan koken, maar na het douchen raken wij in gesprek met Cesar, de zwemcoach (trainer) van Club Nautico. Hij laat ons zijn kantoor zien die vol hangt met foto’s en pasjes van diverse Olympische spelen. Hij is coach van de Olympische zwemploeg van Angola. We worden door hem uitgenodigd wat te gaan drinken aan de bar in de haven. Hij geeft ons de tip om een broodje te kopen bij de cafetaria naast de bar. Als we twee drankjes op hebben moet Cesar plotseling weg, hij heeft een afspraak. Hij rekent af en wij legen onze glazen en gaan naar de naastgelegen cafetaria om een overheerlijk Portugees broodje warm vlees te eten. Het is inmiddels donker en de Skyline van Luanda is mooi verlicht.

Luanda (Angola) 12-02- 2012

Wat een vreselijke nacht. Naast de plek waar wij staan zit een nachtclub die tot 6u in de ochtend keiharde muziek heeft gedraaid. Gebroken komen we de tent uit. Tomas en Frederieke stellen voor om vannacht elders te gaan slapen. Zij hebben contact met 1 van de motorrijders en die schijnt een groot huis te hebben met veel grond er omheen. Misschien dat we bij hem kunnen kamperen?! We spreken af om tegen de middag naar een groot shoppingcenter te rijden om nog wat boodschappen te doen en daar contact op te nemen met Lillio, de motorrijder. Na het ontbijt trekken we nog een paar baantjes in het zwembad van Club Nautico en tegen de middag rijden we richting het shoppingcenter. Het is vandaag zondag en het verkeer is lekker rustig. Het shoppingcenter is enorm maar ook erg duur. Na de boodschappen bellen Tomas en Frederieke Lillio op. Hij komt ons opzoeken bij het shoppingcenter. We maken kennis met Lillio en we worden uitgenodigd bij hem thuis wat te drinken. We rijden achter Lillio aan die in een hele grote Ford pickup rijdt. Lillio woont in een gedeelte van Luanda waar allemaal vrijstaande woningen staan. Om zijn woning staat een hoog hek en als we aan komen rijden gaat de poort automatisch open. Hij rijdt zijn pickup het erf op en onze auto’s kunnen er met gemak achter staan. Hij laat onze zijn woning zien en een enorme skelet van een zwaardvis. Lillio is een groot liefhebber van Big Game vissen en hij heeft dan ook een eigen boot, die in de jachthaven van Club Nautico ligt. Binnen krijgen we van Lillio een heerlijk koud biertje aangeboden. Het is super gezellig. Met wat nootjes en wat kaas en olijfjes kijken we gezamenlijk de finale van de Africa Cup: Zambia tegen Ivoorkust. De finale is erg spannend en wordt beslist met penalty’s, Zambia wint met 8 tegen 7. Het is dan al bijna twaalfuur in de nacht en wij wilden onze tenten gaan openklappen, maar daar kwam niets van in. Lillio stond er op dat wij in huis bleven slapen ipv in de tent. Tomas en Frederieke krijgen de logeerkamer en wij mogen op matrassen in de woonkamer overnachten. Zo gastvrij die Lillio!? Echt super!

Luanda - Lobito (Angola) 13-02-2012

Om 6u in de ochtend gaat Lillio naar het vliegveld en hij had ons gezegd niet meer terug te komen. Het huis waar wij verbljven is zijn weekend huis. Hij heeft ook nog een appartement in het centrum van Luanda. Dit vanwege de verkeers drukte. We hadden gisteravond al afscheid genomen dus horen we alleen nog dat hij zijn voet stoot tegen de salontafel en de deur achter zich sluit. Tegen zevenen worden we wakker en horen dat iemand buiten met water bezig is. Onze auto zat nog steeds onder de modder en ik had gisteren een opmerking gemaakt over de carwash bij Lilio om de hoek. Lillio heeft ons toen gezegd dat we zijn hogedrukspuit wel mochten gebruiken. Kennelijk heeft zijn tuinman de opdracht gekregen onze auto’s te wassen. Als we om 7.30u naar buiten gaan staan daar beide Landrovers te glimmen als nieuw?! Ongelooflijk! Tomas en Frederieke bellen Lillio op om hem te bedanken voor zijn enorme gastvrijheid en dat hij zeker moet bellen als hij weer in Amsterdam is. Als we ons ontbijt op hebben en klaar zijn voor vertrek stellen we de Garmin in op de plaats Lobito. Deze plaats ligt zo’n 500km van Luanda vandaan. Volgens Lillio kunnen we op het schiereiland van Lobito mooi kamperen. We rijden via de ringweg van Luanda, Luanda uit. De weg naar Lobito is goed geasfalteerd en we kunnen lekker doorrijden. De weg gaat gedeeltelijk langs de kust. De omgeving en de route is mooi maar het is allemaal niet meer zo mooi groen als in Gabon en Congo. Van de jungle rijden we nu in de steppe. Tegen 18.00u arriveren we in Lobito. We rijden naar het einde van het schiereiland waar diverse strandpaviljoens zitten. Bij 1 van deze paviljoens drinken we een biertje en vragen de eigenaar of het mogelijk is om op zijn strand te kamperen. Dat is geen probleem en het is nog gratis ook!? We mogen het toilet van het restaurant gebruiken en de douche op het strand. We rijden de auto’s het strand op en klappen de tent uit. We maken een snelle hap klaar en gaan na het eten naar bed. Het was een lange dag en we zijn aardig moe.

Lobito – Baia Azul (Angola) (14-02-2012)

‘Happy Valentine’ allemaal!Wij hebben heerlijk geslapen. Tegen zevenen worden we gewekt door bouwvakkers die het terras van het paviljoen aan het verlengen zijn. We doen ons ontbijt en nemen een heerlijk douche op strand. Tomas en Frederieke hebben wat problemen met de koppeling. De vloeistof in het reservoir moet elke dag wat worden bijgevuld, dus waarschijnlijk zit er ergens een lek. Tomas checkt de mastercylinder maar die ziet er goed uit dus waarschijnlijk is de slavecylinder lek. Iets om te laten repareren in Namibie want hier in Angola is alles veel te duur (behalve de brandstof en de alcohol dan!). Na de checkup van de auto van Tomas en Frederieke zetten we koers naar Baya Azul. Volgens de Lonely Planet moet dit een prachtige baai zijn. Tomas rijdt zonder problemen het strand af. Uit voorzorg zet ik Dizzy in zijn lage versnelling en sper maar dat mag allemaal niet baten. Dizzy heeft moeite om uit het zand te komen. Als we de rijplaten voor de achterwielen leggen rijden we in 3 stappen het strand af. Baya Azul ligt zo’n 40km van Lobito vandaan dus daar zijn we zo. De baai is inderdaad mooi. We relaxen lekker aan het strand en in de avond maken we een gezellig kampvuur.

Baia Azul – Lubango (Angola) (15-02-2012)

Wat een prachtige plek om wakker te worden. We hebben de wekker op 6u gezet omdat we vandaag richting Lubango rijden, zo’n 500km meer naar het zuiden. Als we klaar zijn om te vertrekken, staan Tomas en Frederieke stil. Ze hebben geen druk op hun koppelingspedaal en het reservoir is ook bijna leeg. We hebben gister niet veel gereden en toch is de vloeistof weggelopen. Als Tomas onder de auto gaat kijken is het vochtig bij de slavecilinder. Die moet worden vervangen en laten wij nou een reservecilinder bij ons hebben. We bestuderen het Haynes werkplaatsboek en gaan aan de slag. Binnen een uur is de nieuwe cilinder gemonteerd en ontluchten we de leiding. De koppeling werkt weer perfect, gelukkig! Thomas en ik wassen onszelf schoon in de zee en rond 09.30u vertrekken we richting Lubango. De weg is groot en deels goed maar er zitten ook stukken in met hele grote gaten. Maar, ze werken hier aan de weg dus het kan alleen maar beter worden. Tegen 16.00u arriveren we in Lubango. Tomas en Fredrieke hadden ‘via via’ een telefoonnummer gekregen van een Nederlandse vrouw, Johanna, die woont en werkt in Lubango. Onderweg hebben zij haar gebeld om te vragen waar we kunnen overnachten in Lubango. In Lubango rijden we naar Johanna haar werkplek en van daaruit wijst zij ons de weg naar een grote boerderij net buiten Lubango. Deze boerderij is van Garry, een Zuid-Afrikaan, die op zijn land ook een kleine campingplaats gemaakt heeft. We rijden naar de boerderij welke ongeveer 15km buiten Lubango ligt en daar worden we hartelijk door Garry ontvangen. Zijn land is enorm en hij rijdt ons voorop naar de campingplaats. Deze is prachting, met schoon sanitair en een plek waar we een kampvuur kunnen maken. Garry is erg blij met ons bezoek, want hij heeft sinds maanden geen gasten meer gehad. Hij kreeg voorheen voornamelijk Zuid-Afrikanen op bezoek, maar omdat Angola de aanvragen voor het visum voor Zuid-Afrikanen heeft aangescherpt, is het toerisme in Angola fors gedaald. ‘s Avonds arriveert er een groep vissersmannen die afkomstig is uit Botswana en Zuid-Afrika. De mannen komen hier ook kamperen. Zo heeft Garry geen klanten en zo heeft hij een camping vol!! Na het avondeten maken we een kampvuur en drinken samen met de vissersmannen een biertje en enkele ‘doppies’ brandewijn en kletsen gezellig in het Engels en het Zuidafrikaans de avond vol. Tegen twaalven gaan we naar bed. Morgen gaan we een aantal (naar het schijnt) mooie bezienswaardigeheden bekijken en slapen nog een nachtje bij Garry, het bevalt ons hier wel.

Lubango (Angola) (16-02-2012)

De groep vissersmannen zijn vroeg vertrokken, 6 uur. Wij komen om 7u uit bed en doen ons dagelijkse ritueel. We spreken af om 10u naar de Tunda Vala te rijden. Garry komt ons goedemorgen wensen en vraagt wat onze plannen zijn voor vandaag. Als we Garry vertellen nog 1 nachtje te willen kamperen vind hij het goed en gezellig want hij biedt ons aan vanavond een heerlijk Braaij te maken met daarbij echte Angoleze biertjes te serveren. Nou daar zeggen wij geen nee tegen. Om 10u rijden we naar de Tunda Vala, een prachtige canyon. Als we richting het Christus beeld rijden passeren we in Lubango nog een supermarkt. Daar maken we onze laatste Kwanza’s op, doen onze lunch en rijden dan naar Christus beeld dat hoog op de berg staat en uitkijkt over de stad Lubango. Z’on beeld heeft Rio de Jenairo (Brazilie)ook maar dan vele malen groter. Aan de voet van het Christus beeld hebben we een prachtig uitzicht over de stad. Vervolgens rijden we naar de Leba pas. Als je vanuit de plaats Namibe naar Lubango rijd kom je via deze bergpas. Deze pas ligt zo’n 20km van de Jamba farm vandaan, de boerderij van Garry. Het uitzicht is wederom prachtig. Om 15.00u zijn we terug op de camping waar lekker relaxen. De gidsen, Ian en Steven, van de vissersmannen, zijn nog op de camping. In de avond komt Garry met bier aanzetten maar niet met vlees voor een braaij?! Gelukkig hebben we vanmiddag zelf vlees gehaald en vragen aan Ian en Steven of wij hun braaij mogen gebruiken. Geen probleem. In de avond komen Menne en Johana ook nog even langs. Beide wonen en werken in Angola. Via Johanna zijn wij op de camping van Garry terecht gekomen. We hebben wederom een mooi kampvuur gemaakt en Ian en Steven hebben nog genoeg Savannah Dry over van hun laatste trip. We eten een heerlijk hamburger en braadworst. Het was weer een gezellige avond en tegen twaalven gaan we naar bed.

Lubango (Angola) – Ruacana (Namibie) (17-02-2012)

We hebben de wekker om 05.15u gezet en om 06.00u vertrekken we. Garry zou ons nog gedag komen zeggen en wij moeten hem nog betalen voor onze overnachtingen alleen is hij er niet om 06.00u. We rijden naar de grote weg en vragen aan de beveiliging bij de poort waar Garry is. Hij weet het niet. Als Tomas en Frederieke voorstellen om ons geld achter te laten op de camping en terug willen rijden naar de camping, komt daar ineens Garry aanrijden. Hij verontschuldigt zichzelf en we nemen afscheid en betalen voor de overnachtingen. Dan moeten we nog samen met Garry op de foto. Om 06.30u kunnen we echt vertrekken richting Ruacana. We hebben gekozen voor deze grensovergang omdat de grenspolitie daar niet zo moeilijk doet en het ligt mooi op de route richting Opuwo waar we diverse stammen kunnen bezichtigen. De weg van Lubango tot Cahama is geasfalteerd en rijd goed door. Vanaf Cahama is het allemaal off-road. Thomas en Fredrieke rijden hier voor op omdat zij een stukje sneller rijden dan ons. De route is prachtig. We moeten door diverse kleine beekjes rijden en de omgeving is mooi. Onderweg stoppen we in het dorpje Otchinjau om brood te kopen. Daar nemen Thomas en Fredrieke twee lifters mee die naar Chitado moeten. We worden 50km voor de grens ingehaald door Ian en Steven. Ian is onderweg naar Winhoek (Namibie) en Steven naar Maun (Botswana). Zij zijn om 08.00u vertrokken van Jamba Farm (Lubango) en halen ons nu in. Moet je nagaan hoe hard zij rijden off-road?! Als je hier bent opgegroeid ben je niet anders gewend, denken wij? Hoe dichterbij we bij de grens komen hoe meer donkere bewolking er boven ons hoofd komt te hangen. We arriveren uiteindelijk om 17.30u bij de grens. Thomas en Frederieke waren hier een kwartier eerder. Omdat zij alles al hebben uitgelegd aan de grenspolitie over het Carnet gaat het bij ons allemaal een stuk sneller. Ian en Steven staan ook bij de grens en vragen ons of we al weten waar we gaan overnachten. Dat weten we niet en Ian stelt voor om achter hem aan te rijden naar een camping hier dichtbij. Als we Namibie in rijden begint het hard te regenen.Voordat we naar de camping rijden laat Ian ons nog de watervallen van Ruacana zien. Prachtig uitzicht, jammer dat het zo bewolkt is en dat het regent. Daar krijgen we van Steven allemaal een Savanah Dry aangeboden om te proosten dat we in Namibie zijn. De camping/lodge ligt zo’n 20km van de grens en is erg mooi. Ian stelt voor om eerst de tent op te zetten, dan te douchen en dan gezamelijk in het restaurant van de Eha lodge te gaan eten, want de Steak moet hier erg goed zijn en goedkoop!! We zoeken een mooie plek om de tent op te zetten. Als de tent staat nemen we een heerlijke warme douche. We kunnen ons niet herinneren wanneer we voor het laatst warm hebben gedouchd. Om 21.00u gaan we aan tafel in het restaurant en eten een heerlijke steak. We wisselen nog wat telefoonnummers uit met Ian en Steven en gaan na het eten naar bed. Wat een dag.....

Ruacana – Opuwo (Namibie) 18-02-2012

Het heeft bijna de gehele nacht geregend. Dat is wennen na zo’n lange tijd zonder regen! Omdat het gister een lange dag was doen we vandaag rustig aan. Ian en Steven komen tegen 09.00u gedag zeggen en wij nemen nog even een heerlijke warme douche, want je weet maar nooit wanneer je die weer hebt. Als we alles ingepakt hebben vertrekken we richting Opuwo, een plaatsje zo’n 130 km ten zuiden van Ruacana. Vroeg in de middag komen we in Opuwo aan en gaan op zoek naar het informatiecentrum. Daar informeren we wat een tourtje naar de Himbastam kost. We schrikken van de prijzen die het informatiecentrum vraagt en besluiten eerst wat geld te gaan pinnen. Als we uit het informatiecentrum komen staat daar een meisje souvenirs te verkopen en spreekt ons aan in goed Engels. Zij is zelf Himba en wil ons wel begeleiden naar haar dorp. We gaan met dit meisje, Marian, in onderhandeling en weten een mooie prijs los te krijgen voor een bezoek aan drie dorpen (stammen): de Himba, de Zamba en de Hererostam. Eerst doen we nog een paar boodschappen want het is gebruikelijk dat je, als je deze dorpen bezoekt, cadeautjes meeneemt in de vorm van eten. Onze gids gaat voorop en vult onze kar met alle benodigheden zoals bloem, suiker, thee en brood. Na een klein uurtje gaan we onderweg naar het eerst dorp, die van de Himba. Bij aankomst ziet het er nogal verlaten uit en lijkt het er op of alle bewoners weg zijn. Maar gelukkig valt dat mee en maken we kennis met een heel aantal Himba’s. Het voelt net of we meedoen aan die serie op sbs 6 van een aantal jaar geleden, groeten uit de Rimboe. De Himbavrouwen lopen allemaal met ontbloot bovenlijf rond en zijn geheel ingesmeerd met een okerkleurig vet om zichzelf te beschermen tegen de zon en muskieten. Marian laat ons het hele dorp zien en een van de Himbavrouwen (naar onze mening de leukste, de mooiste en degene met de grootste borsten van alle Himbavrouwen in dit dorp, maar dat terzijde) vraagt ons naar haar hut te komen. Daar toont ze ons hoe zij het okervet bereid en zichzelf daarmee insmeert. Natuurlijk moeten Wendy en Frederieke, als vrouw zijnde, er ook aan geloven en krijgen een okerbehandeling op hun armen en gezicht. Vervolgens laat de Himbavrouw ons zien hoe zij parfum maakt. Zij maalt wat kolen fijn tezamen met een paar blaadjes van een bepaalde boom en laat het goedje warm worden om vervolgens deze rokende pot gevuld met kolen en blaadjes onder haar oksels, in haar nek en tot onze grote schrik en zonder schroom van haar kant, ook onder haar rok te laten dampen... Tja, het moet tenslotte toch overal een beetje lekker ruiken...
Na de rondleiding zitten alle himbadames verspreid over diverse kleedjes klaar om ons hun verkoopwaar te showen. Het zijn voornamelijk allemaal armbandjes gemaakt van koehoorn. We bekijken alle kleedjes en proberen met zn drieen (Frederieke, John en Wendy) van alle dames iets te kopen. Uiteindelijk vind ik (Wendy) bij een kleedje 2 armbandjes, maar zij kunnen niet wisselen. Aangezien Frederieke 3 armbandjes heeft gevonden komen we met de himbadames overeen dat ik iets meer betaal en Frederieke iets minder, zodat de himbadames dit later onderling met elkaar kunnen verrekenen. Op het moment dat wij denken dat de koop rond is en wij trots met onze armbandjes weg willen gaan, worden we teruggeroepen. De Himbadames die van mij iets meer geld hadden gekregen, wilden ineens het verschil niet meer teruggeven aan de andere dames. Uiteindelijk bemoeit onze allerliefste Himbadame (die met de grote borsten) zich met het conflict en wordt alles toch terugbetaald. Je zou denken dat het een is, zo’n kamp, maar niet dus. Na de Himbastam rijden we naar de Zambastam. Deze stam toont armoediger dan de Himbastam maar iedereen is wel zeer kleurrijk gekleedt. Ook hier krijgen we een rondleiding, proberen we met handen en voeten wat met de stam te kletsen en krijgen we een demonstratie van een van de bewoners hoe hij jaagt met pijl en boog. Na afloop geven we onze cadeaus aan de chief, maar die vind dat we te weinig hebben meegebracht. Wij doen net of we gek zijn en laten de chief voor wat hij is. We maken nog wat foto’s van de kinderen, die gewillig voor ons poseren en vertrekken dan naar het laatste dorp, naar de Hererostam. Dit dorp ligt nogal afgelegen en we moeten dan ook een behoorlijk eindje rijden voor we er zijn. Dit dorp is het minst mooi van de 3, maar heeft wel grotere huizen en ook zijn de huizen iets moderner ingericht. De dames lopen in grote jurken en hebben een soort van piratenhoedjes op. Een van de dames wenkt Frederieke en zij wordt door de dame in een mooie traditionele jurk gehezen. Na haar fotomomentje moet ook Wendy er aan geloven en wordt ook zij in de mooie rode jurk gehezen. Ook hier kletsen we wat, geven onze cadeaus en maken een aantal foto’s. Een leuke stam, maar jammer dat een van de mannen nogal dronken was (hij zei een hele fles Black Label Johnny Walker te hebben leeggedronken...) en de boel een beetje verstoorde. Gelukkig vonden de Hererodames dat ook en hielden hem niet veel later op gepaste afstand van ons.
Terug in Opuwo hadden we eerst onze gids afgezet en zijn toen op zoek gegaan naar een camping. Op de heenweg hadden we langs de weg een bordje met campsite erop gezien, dus gingen we die opzoeken. Daar aangekomen blijkt dat we hier helemaal niet kunnen kamperen? Waarom staat er dan campsite??? Het zal wel weer de afrikaanse logica zijn. Aangezien de camping 2km van de doorgaande weg midden in het bos ligt, besluiten we onze bushcamp net buiten de camping op te zetten. We zetten de auto’s naast elkaar en Tomas en Frederieke zetten hun luifel uit waar we lekker droog onder kunnen zitten, want het begint weer te regenen. We hebben behoorlijk wat kip en nodigen daarom Tomas & Frederieke uit mee te eten. Wendy kookt rijst met curry en kip en we eten gezellig gezamenlijk onder het genot van een glaasje rode wijn.

Opuwo – Etosha Okaukuejo (Namibie) 19-02-2012

Het heeft weer bijna de gehele nacht geregend, als dat maar niet aanhoudt door heel Zuid-Afrika!? Want regen verveelt snel! We ontbijten gezamelijk onder de luifel. Ik (John) neem op mijn nuchtere maag een koud glas jus d’orange en krijg vlak erna enorme krampen die blijven aanhouden. Ik herken de krampen en hoop niet dat ik spontaan weer een alvleesklierontsteking heb gekregen... Na een klein kwartiertje zakken de krampen iets af en probeer ik wat te eten. Na het eten pakken we alles in en zetten koers naar het Nationale park Etosha. We rijden van Opuwo naar Otjovasondu, daar kunnen we het park in volgens de reisgids van Tomas en Frederieke. De weg is geasfalteerd en we kunnen lekker doorrijden. Vlak voor Otjovasondu is er een politiecontrole, waar gecontroleerd wordt of we geen rauw vlees mee het gebied in nemen. Als we bij de poort van het park aankomen vraagt de parkranger of wij een reservering hebben bij de Dolomietpunt Lodge, zo’n 40 km verder het park in. Die hebben we niet?! De parkranger zegt dat we hier dan niet het park in kunnen. Tomas vraagt de parkranger hoe we dan kunnen reserveren. Hij krijgt een telefoonnummer en belt naar de Dolomietpunt Lodge. Als Tomas informeert of wij daar kunnen kamperen is dat niet mogelijk, wel kunnen we een kamer huren voor omgerekend 75 euro pp!!! En dat is exclusief park entrance. Dat is balen. We overleggen wat nu te doen. Als we naar de andere ingang moeten rijden, moeten we behoorlijk om rijden. Tomas belt nogmaals naar de lodge om te vragen of we misschien alleen een lunch kunnen nuttigen bij de lodge en dan door kunnen rijden naar Okaukuejo. Een plaats halverwege het park waar we wel kunnen kamperen. Tomas krijgt het voor elkaar, althans zo speelt hij dat over de telefoon (blijkt later), dat de parkranger denkt dat wij naar de Dolomietpunt Lodge gaan om te lunchen. We krijgen van de parkranger een permit en hij opent de poort voor ons. We moeten bij een kantoor 20km in het park de entree betalen. Wat nou de bedoeling was van dat gedoe bij de poort zijn we niet helemaal achter, maar kennelijk krijgt de parkranger een bonus van de eigenaar als hij weer wat toeristen zover heeft gekregen om bij de Dolomietpunt Lodge te overnachten. We zijn nog geen 10km het park ingereden of we zien al de eerste zebra’s en giraffen langs de weg. Toen ik in 2003 in Etosha was, was het park niet zo groen als nu. Ik was er toen ook eind oktober en dat is aan het eind van het droge seizoen. Nu zijn we hier halverwege het regenseizoen. Er liggen veel plassen op de weg en onze auto’s beginnen aardig vies te worden. We hadden gedacht niet zoveel wild te zien maar dat valt allemaal reuze mee. We zien zelfs aan het eind van de middag een groep leeuwen die even verderop op de vlakte liggen te luieren. Om 19.15u rijden we de camping op van Okaukujo. Net op tijd want om 19.30u sluiten zij de poort en dan moet je buiten het park logeren. Het is dezelfde camping waar ik in 2003 heb overnacht. Ze hebben daar een grote poel/drinkwaterplaats en als je mazzel heb komen daar neushoorns drinken. Helaas hebben wij die hier niet gespot. De camping heeft een wasserette en Fredrieke & Tomas halen snel wat muntjes om een wasje te draaien. Wendy ruimt de boel op en draait ook een was en ik ga vroeg naar bed want mijn maag/alvleesklierklachten zijn nog niet echt gezakt...

Etosha – Otjiwarongo (Namibie) 20-02-2012

Wat een nacht. Mijn klachten blijven aanhouden en het lijkt erop dat ik weer een ontsteking heb aan mijn alvleesklier. Heb ik dan toch een paar biertjes teveel gedronken de afgelopen dagen? Zoveel waren dat er nou ook weer niet, maar wel elke avond een paar? Toen ik hiervoor werd behandeld in het ziekenhuis mocht ik niet eten en kreeg ik veel vocht toegediend dus ben ik vanaf vandaag op dieet, alleen maar veel water drinken. We staan voor zonsopkomt op want we willen vroeg het park in. We rijden vandaag langs de Ethosha Pan naar Namutoni en doen nog veel alternatieve routes tussendoor. Omdat we midden in het regenseizoen zitten zijn sommige routes niet toegankelijk. Op de paden die we wel mogen rijden liggen enorme plassen, maar gelukkig rijden we 4x4. Dit hadden we dan ook echt nodig, want er zaten plassen bij waar we weer pittig doorheen moesten glibberen. De modderangst die we hebben overgehouden aan ons avontuur in Congo hebben we hier weer overwonnen!! Door het scherpe oog van Frederieke spotten we even later twee leeuwen vlak naast de weg. Wij hadden twee walkie talkies meegenomen en zo houden we de hele dag vanuit de auto contact met Tomas en Fredrieke. Tegen 14.00u staan we bij de poort van Namutoni en rijden dan richting Tsumeb om daar wat boodschappen te doen. Frederieke en Tomas hebben spullen gekocht voor een bbqen om onze laatste avond samen even gezellig af te sluiten. Want zij gaan morgen nl. richting Windhoek en wij richting Palmwag. We hebben een waypoint van een camping in de plaats Otjiwarongo en rijden daar heen. Wendy rijdt het laatste stuk want mijn buiklachten worden erger en ik neem hiervoor wat sterkere pijnstilling . Aangekomen op de camping zetten we tent op en Tomas en Fredrieke steken de braai aan. Wendy schuift gezellig aan, maar ik houd het bij water en moet lijdzaam toekijken naar al het lekkers dat voorbijkomt...

Otjiwarongo (Namibe) 21-02-2012

De pijn wordt niet minder en we besluiten een dagje langer op deze camping te blijven staan. Ik voel me zo slecht dat ik vandaag bijna niet de tent uit kom. Wendy neemt afscheid van Thomas en Fredrieke. We hebben afgesproken als we in Zuid-Afrika zijn weer contact met ze op te nemen. Wendy besluit de auto van binnen op te ruimen en de buitenkant te wassen want die zag er niet uit na ons Etosha avontuur. Ik leef de gehele dag alleen op water en pijnstilling....

Otjiwarongo – Palmwag (Namibie) 22-02-2012

In de ochtend voel ik mee redelijk maar de knagende pijn in mijn maagstreek blijft aan. Er moeten nog wat klusjes gedaan worden aan de auto. Bij het linkervoorwiel heeft aan de binnenzijde het spatbord losgelaten die ik even vast moet zetten met een paar nieuwe boutjes en moertjes. Verder check ik de tussenbakolie en de olie van het achterste differentieel, want beide zweten iets. Na deze klusjes zetten we koers richting Palmwag. Onderweg stoppen we in een stadje om een simkaart van Namibie te kopen. De route naar Palmwag is prachig, het landschap is zeer uitgestrekt en ruig. We krijgen nog wel een dikke onweersbui over ons heen. We zien links en rechts van ons de onweer richting aarde inslaan en we hopen maar niet dat wij worden getroffen. De laatste kilometers geef ik het stuur over aan Wendy want de pijn wordt weer erger, dus neem ik weer wat pijnstilling. Aan het eind van de middag arriveren bij de Palmwag Lodge. Hier heb ik in 2003 ook gestaan en als we mazzel hebben zien we vandaag of morgen nog een woestijnolifant. Deze komt volgens zeggen regelmatig de campsite bezoeken op zoek naar eten. De camping is erg luxe maar ook aan de prijzige kant. We krijgen voor dit geld wel een enorm ruime plek met eigen toilet en douche en uitzicht op een riviertje. Wendy maakt s’avonds een heerlijke pasta met gehakt en weer kijk ik lijdzaam toe hoe zij deze lekker zit op te eten...

Palmwag (Namibie) 23-02-2012

Mijn klachten blijven aan dus besluiten we even rustig aan te doen en hier nog een dagje langer te blijven. Wendy doet een wasje en zet de foto’s over van de camera naar de laptop en zoekt de mooiste uit. Alle elektrische apparatuur wordt ook weer opgeladen. Ik leef de gehele dag alleen op water en pijnstilling. Wendy informeert nog naar de kosten voor een gamedrive. Je kunt hier namelijk veel giraffen en woestijnolifanten spotten. Wendy heeft geen zin om alleen zo’n gamedrive te doen en voor 42 euro pp kunnen we nog heel veel andere leuke dingen doen en daarbij krijgen we vast nog wel genoeg giraffen en olifanten te zien de komende maanden. We gaan op tijd naar bed, mede omdat het vroeg begint te regenen en kijken voor het slapen gaan nog een film op de laptop.

Palmwag – Twijfelfontijn - Brandberg (Namibie) 24-02-2012

Vannacht was een hele slechte nacht. Ik heb bijna niet geslapen door de pijn en Wendy niet door mij. Als Wendy om 07.00u net onder de douche vandaan komt, komt er een andere campingast naar haar toegelopen om te zeggen dat er bij vlakbij hun campingplaats een olifant staat. Ze pakt gauw de camera en loopt met de buurman mee en inderdaad op nog geen 15 meter afstand staat daar dan een woestijnolifant lekker te grazen. Ik neem hiervoor toch ook maar de moeite om uit bed te komen en ga ook even kijken. Wat een fascinerend gezicht blijft het toch om wilde dieren van zo dichtbij te zien. We raken in gesprek met de andere campinggasten en krijgen van hen de tip om naar de White Lady Lodge te gaan, deze lodge ligt aan de voet van de Brandberg. Ondanks dat mijn klachten nog niet over zijn, besluiten we toch maar verder te reizen. We zetten koers richting Twijfelfontijn waar prehistorische rotstekeningen te zien zijn. Wendy rijd want ik leef de laatste dagen alleen maar op water en pijnstilling en voel me te vermoeid om te rijden. De route is prachtig. Als we bij Twijfelfontein aankomen zien we een bekende Toyota Landcruiser staan met Zwitsers kenteken. Die is van Jon en Regula, het stel die we in Luanda hebben ontmoet. Zij zijn met Tomas en Fredrieke door de congo’s gereden en zijn vanaf Luanda weer hun eigen weg gaan volgen. Als we bij de auto een lunch voorbereiden ontmoeten we Jon en Regula. Zij zijn blij verrast ons weer te zien. Zij komen net terug van de bezichtiging van de rotstekeningen. Volgens hen is het zeker een halfuurtje heen en een halfuurtje de berg op en af wandelen. Ik voel me te vermoeid en Wendy heeft geen zin om alleen te gaan dus slaan we de bezichtiging over. Ik neem tijdens de lunch een kopje bouillon, misschien ga ik me daar iets beter door voelen. Na de lunch rijden we samen met Jon en Regula naar de Burned Mountain. Jon en Regula moeten nog lunchen en doen hun lunch bij de Burned Mountain. De Burned Mountain is een zwarte rotspartij te midden van allemaal licht gekleurde rotspartijen. Jon en Regula zijn ook van plan om te overnachten bij de White Lady Lodge. Omdat ik me nog steeds zo beroerd voel besluiten wij alvast richting Brandberg te rijden. De route is wederom prachtig alleen de weg zit vol met wasbord en dat vind Wendy maar niets om over heen te rijden. Ik neem het stuur over en rijd zo’n 50 km en geef het dan weer over aan Wendy. De Brandberg is al van ver te zien en is erg mooi. Tegen 16.00u checken we in bij de White Lady Lodge. Zij hebben een ruim opgezette campsite met goede faciliteiten en uitzicht op de Brandberg. Elke kampeerplek heeft zijn eigen braaiplaats. We sprokkelen wat hout zodat we vanavond een kampvuur kunnen maken. Om 18.30u arriveren Jon en Regula en in de avond kletsen we gezellig met ze bij met op de achtergrond een mooi kampvuur...

Brandberg (Namibie) 25-02-2012

In de ochtend nemen we afscheid van Jon en Regula. Zij gaan richting Swakopmund en wij blijven nog een dagje staan. Het gaat gelukkig al iets beter, maar ik voel me nog steeds niet helemaal top. Tegen 10.00u lopen we naar de receptie van de lodge. Het was wel even zoeken want de camping is erg groot en aangezien we onze orientatie even kwijt waren van waar de receptie zich zou moeten bevinden en we ook geen kaart van de camping hadden duurde het even voor we de receptie hadden gevonden. We boeken nog een nachtje en blijven de hele middag lekker bij het zwembad hangen. Wendy neemt een overheerlijke tosti als lunch en ik mag weer lijdzaam toekijken. Ondanks dat ik pijn heb is mijn etenslust niet weg en loopt het water mij in de mond bij het zien van al dat lekkere eten. Bij het zwembad werken we wat aan ons blog want dat heeft een paar dagen op een laag pitje gestaan en ik krijg zowaar Wendy ook weer eens zover om wat te schrijven. Op de terugweg naar de auto sprokkelen we weer wat hout voor een kampvuur. Mijn klachten worden minder en in de avond krijg ik van Wendy wat soep met gekookte rijst. Als het donker begint te worden gaan we weer lekker ‘fikkie steken’ en genieten de rest van de avond van ons eigen gemaakte kampvuur...

Brandberg – Henties Bay (Namibie) 26-02-2012

Vanochtend gaat het al weer een heel stuk beter met John en daarom besluit hij voordat we richting Henties bay vertrekken eerst nog de rubbers van de achterste schokbrekers te vernieuwen, want een van de rubbers ontbrak al en de rest bijna... Het kost veel kracht om zo liggend onder de auto deze rubbers te vervangen en af en toe had John een handje van mij erbij nodig, maar het is gelukt en rond 11u vertrekken we vanaf de Brandberg. Ik (Wen) mag weer rijden, want John heeft wel even genoeg krachtsinspanning voor vandaag gedaan. De route naar Henties Bay is bijna een lange rechte weg door een steeds vlakker wordend landschap met veel zand, het doet ons een beetje denken aan de route door Mauritanie. Als we bij de camping komen ziet deze er nogal troosteloos uit, maar gelukkig zijn de voorzieningen wel heel goed. Ieder plekje heeft zijn eigen wc, douche en wastafels, hoe luxe is dat! We hebben ook electriciteit maar helaas nog geen goede stekker voor zuid-afrika, deze zit nl. niet op onze wereldstekker. John informeert bij de campingbaas of de supermarkt nog open gaat vandaag (het is nl. zondag) en dat is gelukkig het geval, om 17.00u. Tegen vijfen lopen we naar de Spar, die om de hoek van de camping ligt en shoppen daar weer even lekker rond. Kopen wat groente, vleeswaar en chippies!! Eindelijk weer eens een lekkere zak Doritos tegen een normale prijs! Ook vind John een stekker die hij aan onze verloopstekker kan monteren, zo creeeren wij gewoon onze eigen Zuid-Afrika stekker. ’s Avonds eten we een soepie waarin John zijn broodje kan dopen en ik beleg mijn broodje lekker met salami en kruidenboter, sorry John... We kijken nog een filmpje en gaan op tijd naar bed, want het koelt hier behoorlijk af. Ik neem voor het slapen gaan nog een warme douche en duik rozig mijn bedje in. Als we er net in liggen belt Maureen en klets ik nog even gezellig bij met mijn zussie, blijft toch fijn om zo nu en dan even iemand van het thuisfront te horen...

Henties Bay – Cape Cross – Swakopmund (Namibie) 27-02-2012

We worden op tijd gewekt door onze mede campinggasten (vissersmannen) dus gaan wij er ook maar uit. We doen een ontbijtje, smeren gelijk een broodje voor tussen de middag en vertrekken tegen negenen richting Cape Cross. Hier zit namelijk een hele grote zeeleeuwen kolonie en die willen wij wel even zien natuurlijk. Het is zo’n 50km naar Cape Cross dus we zijn er zo. Nadag we de entree hebben betaald moeten we nog een paar km doorrijden voor we bij het uitzichtpunt zijn. Mooi dat we zo vroeg zijn, want we zijn (tot nu toe) de enige toeristen. Bij het uit de auto stappen komt de stank ons al tegemoet, sjees wat kunnen die beesten stinken zeg! Gelukkig went ‘deze lucht’ vrij snel en kijken we onze ogen uit naar de immens grote populatie, ik heb nog nooit zoveel zeeleeuwen bij elkaar gezien. Wel valt het ons op dat het voornamelijk vrouwtjes en jongen zijn, de mannetjes liggen vast in zee want die zien we niet (of we kijken niet goed kan natuurlijk ook). We blijven zo een uurtje rondhangen en tegen de tijd dat de volgende toeristen aankomen hebben wij het wel gezien en vertrekken richting Swakopmund. De route is weer terug naar Henties Bay en daarvandaan nog zo’n 74 km naar Swakopmund. De route is niet heel mooi, maar rijd wel lekker door over een verharde zoutweg. In Swakopmund doen we eerst nog wat boodschappen bij de Shoprite (deze is toch wat goedkoper dan de Spar (tja ons ben zunig he’) en rijden dan richting Camp Sophia Dale, waar we een waypoint van hebben. Als blijkt dat deze camping nogal een eindje buiten Swakopmund ligt besluiten we om te draaien en een andere camping op te zoeken, eentje IN de stad. We vinden Camping Desert Sky Backpackers, een mooi hostel midden in de stad. Als we de tent hebben uitgeklapt lopen we meteen even de stad in, op zoek naar een internetcafe. Een maand lang hebben we geen blog geplaatst omdat we telkens slecht internet hadden en geen zin hadden om steeds op zoek te gaan naar internet. Maar nu wordt het toch wel weer hoog tijd ‘iets’ te plaatsen. We zijn al snel bij het winkelcentrum en vinden daar ook bordjes van een internetcafe. Ik (wen) loop eerst nog even een kledingwinkel in (heb nl. nieuwe slippers nodig) en John loopt alvast door richting het Internetcafe. Als ik later aan kom lopen zie ik John aan een tafeltje bij andere mensen zitten. Het zijn Jon en Regula. Leuk om ze weer tegen te komen en we drinken gezellig samen een bakkie cappuchino en thee. Als Jon & Regula zijn vertrokken checken wij in op het internet en blijven tot sluitingstijd hangen om ons blog met bijbehorende foto’s up te loaden. Terug op de camping kletsen we wat met een Engelsman Shane, die al 11 jaar in Nederland woont en heel aardig NL spreekt, eten een bord pasta en liggen er niet zo laat in want niet werken en heel veel mooie dingen zien vraagt veel van de mens...

Swakopmund (Namibie) 28-02-2012

Vandaag weer zo’n dag van niets moet, alles mag. Het wordt een lekkere rustige relaxte dag. In de ochtend werken wij ons blog bij en na de lunch typen we alvast wat emailtjes zodat wij die in een keer kunnen versturen als wij in het internetcafe zijn. Rond drieen lopen we weer richting centrum naar het internetcafe en plaatsen een nieuw verhaal op de site en sturen alle gemaakte emailtjes. Na een uurtje internetten lopen we via het strand terug naar het hostel. Al snel komt Shane weer een praatje met ons maken en we nodigen hem uit een biertje mee te drinken (en John een colaatje...). Ook al zitten we erg gezellig, op een gegeven besluit ik (Wen) toch alvast maar met het eten te beginnen. Aangezien we nogal veel hebben nodigen wij Shane uit mee te eten. Dat is goed, als wij hem helpen zijn salade op te eten. Goeie deal, wij zorgen voor de aardappelen en het vlees en Shane voor een lekkere salade en zo zitten we de rest van de avond lekker aan met z’n drietjes...

Swakopmund – Solitaire (Namibie) 29-02-2012

De bedoeling was vandaag vroeg op en dan richting Windhoek te rijden, om daar naar de Landrover garage te gaan. Maar ik had gisteravond een waypoint gevonden op de website van Dutch Courage dat er in Walvisbaai ook een Landrover garage zit, en Walvisbaai ligt hier 30km vandaan! Dat scheelt effe 270km! Dus na het ontbijt zetten we koers naar Walvisbaai. We rijden langs de kust, links de oceaan en rechts de woestijn. Rond 09.00u staan we bij de garage en we lopen het kantoor van de chef werkplaats binnen. Daar worden we hartelijk ontvangen en als ik uitleg waarvoor we komen wordt er gelijk naar onze auto gekeken. Na ons modder avontuur in Congo is het differentieelhuis van de achteras gaan zweten en die laten we even nakijken. Ik lig samen met 1 van de monteurs onder de auto en hij constateert een scheurtje in het huis. Hij checkt het oliepeil van de achteras en die is nog goed. De monteur zegt dat de scheur is ontstaan omdat de bescherming van het differentieel is vastgelast aan het huis, dat volgens hem niet de bedoeling is. Ik weet niet beter dat dat zo altijd heeft gezeten maar dat zeg ik de monteur maar niet. De monteur ziet tevens dat de tussenbak zweet en begint te grijnzen. Dat is echt een Landrover kwaal, zegt hij. Zelfs bij nieuwe Landrovers gaat na een paar duizend kilometer de tussenbak zweten op de wel bekende O-ringen, zegt hij. Ik vraag hem wat het gaat kosten om beide “lekkage’s” te repareren. Dat moet hij overleggen met de werkplaats chef, maar voordat hij dat doet checkt hij nog even alle vloeistoffen onder de motorkap. Na overleg krijgen we te horen dat zij drie dagen werk eraan denken te hebben en dat het ons omgerekend 4,5 a 5,5 honderd euro gaat kosten. We kunnen de auto morgen brengen en maandag weer ophalen. Op zaterdag wordt helaas niet gewerkt en om 5 dagen in Walvisbaai te vertoeven zien wij niet zo zitten. We vragen of het een probleem is als wij hiermee doorrijden tot aan Kaapstad. Het is absoluut (nog) geen probleem maar we moeten wel regelmatig het oliepeil blijven controleren. Dat deden we toch al... We hoeven niets te betalen voor deze service en we bedanken de mannen en rijden het centrum van Walvisbaai in om te pinnen, te tanken en nog wat boodschapjes te doen. Als we daarmee klaar zijn rijden we richting het plaatsje Solitaire vlakbij Sossusvlei. De route is prachtig, zoals eigenlijk HEEL Namibie. 30km voorbij het plaatsje Solitaire vinden we een camping Agama River Camp. Op deze camping heeft Houdoe-overland ook gestaan. Op het eerste gezicht lijkt de camping wat verlaten maar niets blijkt minder waar. We worden hartelijk ontvangen en we mogen staan waar we willen want we zijn de enige gasten. De omgeving is prachtig en de facilliteiten ook. We hebben zelfs een zwembad tot onze beschikking, waar we dan ook meteen gretig gebruik van maken want het is warm hier in de woestijn! In de namiddag nemen we ‘een chippie’ en doet Wendy een wijntje en ik een colaatje. Voor mij geen drank meer... Ik ben blij dat ik nu weer volledig pijn vrij ben. Tegen zevenen lopen we naar de receptie want daar boven op het dak is een uitkijk terras. Vanaf daar kunnen we de omgeving mooi overzien en bij zonsondergang moet het een prachtig gezicht zijn volgens de eigenaar. En daarvan is geen woord gelogen...

Solitaire – Sossusvlei - Sesriem (Namibie) 01-03-2012

We hebben heerlijk geslapen en doen in de ochtend lekker rustig aan. Wendy neemt na het ontbijt nog een duik in het zwembad en tegen tienen vertrekken we richting het plaatsje Sesriem nabij Sossusvlei. Sesriem is nog maar 60km rijden en de route is wederom prachtig. In Sesriem regelen we een plaatsje op de camping en onze vergunning om het NP Sossusvlei in te rijden. Omdat we op de camping in Sesriem staan krijgen we een vergunning voor 24 uur zodat wij morgenochtend de zonsopkomst kunnen zien op Dune 45. Als de kampeerplek is besproken rijden we Sossusvlei in. We rijden als eerste naar het verste punt van het park, de Death Vlei. Voordat we het zandpad op rijden naar Death Vlei, lunchen we nog even op de grote picknickplek ervoor. Daar staat een enorme nederlandse M.A.N. overland truck. Tja, je heb altijd baas boven baas... Als wij het geld hadden gehad, hadden wij ook wel zo’n truck gekocht, wat een gaaf ding! Na de lunch rijden we het 4x4 pad op richting Death Vlei en Sossusvlei. Het zand is aardig mul en we moeten Dizzy in de lage versnelling en het differentieelslot zetten, zo redden we het net. We hebben geen zin om de banden iets leeg te laten lopen, is ons teveel werk. We rijden een rondje, doen een kleine wandeling en rijden dan terug. Op de terugweg zien wij een vrouw over het zandpad lopen. Zij maant ons tot stoppen. Ze is helemaal overstuur. Ze zegt dat ze van het pad zijn afgereden en even verderop vast zijn komen te staan met de auto. Haar man staat nog bij de auto. Of wij haar kunnen helpen?! Wij hebben zelf al moeite om door het zand te komen en zoals eerder gezegd hebben wij niet zo’n zin om de bandenspanning aan te passen. We zeggen tegen de vrouw dat we hulp gaan vragen en die hun kant op zullen sturen. Op de picknickplaats verderop stonden meerdere gidsen met 4x4 auto’s. We rijden verder en als we het 4x4 pad verlaten zien we dat, de gidsen die daar op de heenweg nog stonden met hun 4x4 auto’s, nu allemaal vertrokken zijn. We kunnen die vrouw niet aan haar lot overlaten dus besluiten we terug te rijden. De vrouw was inmiddels terug gelopen naar waar zij dacht te staan met de auto, maar er is niemand meer op die plek?! Mogelijk dat ze zich vergist. We drukken een paar keer op de claxon in de hoop dat haar man hierop reageert. Dan zien we in de verte een witte auto onze kant op rijden, het is haar man. Hij heeft de bandenspanning aangepast en is zo losgekomen. De vrouw stapt bij ons in de auto zodat haar man kan blijven rijden. Terug op de verharde weg stapt de vrouw over en worden wij duizend maal bedankt (terwijl we niets hebben gedaan?). Wij rijden verder, terug naar Dune 45. We hadden gedacht de zonsondergang ook te doen op Dune 45 maar het is pas 15.00u. Dat wordt een lange zit tot zonsondergang, dus besluiten we door te rijden naar de Sesriem Canyon en vervolgens naar de camping. De Canyon is ook erg mooi om te zien. We blijven foto’s schieten. Terug op de camping nemen we een frisse duik in het zwembad en raken daar in gesprek met een reisgezelschap uit Canada. Zij reizen met een overland truck van Nairobi naar Kaapstad. Na het zwemmen nemen we een douche en als avondeten hebben we een heerlijke

Ons dagboek 07-01-2012 t/m 04-02-2012

Ouidah (Benin) 07-01-2012

Vandaag hebben we niet veel te vertellen. We hebben lekker relax gedaan.

Ouidah - Cotonou (Benin) 08-01-2012

In de ochtend doen we rustig aan en na het ontbijt breken we de boel af. De bestemming wordt vandaag 19km verderop camping Jardin Helvetica. Als we klaar zijn voor vertrek zetten we de Garmin aan en stellen het waypoint in van de camping. De Garmin stuurt ons via het plaatsje Ouidah in de richting van Cotonou. Een paar kilometer voor Cotonou moeten we van de geasfalteerde weg af en rijden over een zandweg richting de kust. In het dorpje waar we doorheen rijden zien we geen borden camping Jardin Helvetica. Vreemd.... Als we stilstaan om ons beter te orienteren worden we aangesproken door een man op een brommer. Hij vraagt waar we heen moeten en wij antwoorden hem Jardin Helvetica. Er gaat geen lichtje bij de man branden. Oke, we zitten dus helemaal verkeerd. Ik zeg tegen de man in mijn beste Frans, dat Jardin Helvetica aan ‘la plage’ zit. Oooh, zegt de man, la plage, dan weet hij het wel en hij zegt dat wij hem moeten volgen. We rijden over hobbelige zandwegen in de richting van het strand. We komen volgens de Garmin heel dichtbij maar dan staan we ineens aan het water. Niet de zee, nee, de lagoon. De kustlijn van Benin heeft een lagoon die je, achteraf gezien, maar bij een paar punten kunt oversteken. Het hotel waar wij zijn heen gebracht is eigendom van een Belgische vrouw. Als wij haar vragen waar Jardin Helvetica ligt, geeft zij aan dat het aan de andere kant van de lagoon ligt. Wat blijkt, waar wij de afgelopen dagen hebben gekampeerd hadden we via een zandweg 19km moeten rijden en dan waren we op de plaats van bestemming. De Garmin heeft ons via een weg geleid die heel dichtbij komt maar aan de andere kant van de Lagoon uitkomt. Volgens de Belgische vrouw moeten we of terug naar Ouidah rijden of richting Cotonou om over de Lagoon heen te komen. De man op de bromfiets zegt ons wel de weg te willen wijzen en rijd voor ons uit. We moeten een flink stuk omrijden. Als we door Cotonou bij de kust komen zeggen we tegen de man op de bromfiets dat we het vanaf hier wel zelf vinden. De man staat erop dat hij ons brengt. Ons onderbuik gevoel zegt alweer dat deze man geld wil hebben. Als we de plaats van bestemming bereiken willen we de man bedanken en bieden hem omgerekend 2 euro aan voor zijn diensten, maar tot onze verbazing neemt de man hier geen genoegen mee?? Huh, hij bied ons zijn hulp aan, hij vraagt daar geen geld voor, wij willen de man uit ons zelf iets geven, maar dan gaat hij klagen dat het niet genoeg is? In wat voor wereld leven zij hier... Hij wordt zelfs een beetje kwaad. Het moet niet gekker worden! Konden we maar een beetje meer Frans en de beste man eens goed de waarheid vertellen wat een onbeschofte boer hij wel niet is. Als de camping eigenaresse zich ermee komt bemoeien, die gelukkig Engels verstaat, kunnen wij uitleggen hoe wij over dit soort praktijken denken. Hierna neemt de man ons geld met tegenzin aan. De man loopt vervolgens terug naar zijn brommer samen met een man (deze man lijkt er op een bekende van de campingeigenaresse te zijn) en Wendy ziet dat de brommerrijder extra geld krijgt toegeschoven van deze man? Als wij later vragen waarom er extra geld is gegeven, krijgen we als antwoord dat de camping geen rottigheid wilt. Zij zijn bang dat de brommerrijder ‘s nachts terug zal komen met een aantal vrienden van hem. Hmmmm, dat riekt naar afpersing. We krijgen een plek toegewezen tussen de palmbomen. Het is wel uitkijken waar we de auto neerzetten want een kokosnoot wil je niet op de motorkap krijgen, laat staan op je hoofd. Uiteindelijk zijn we wel weer beland op een mooi stukje Benin met een prachtig strand. We hebben vandaag weer wat geleerd, ga niet klakkeloos uit van de route die de Garmin aangeeft en ga niet uit van de vriendelijkheid van een West Afrikaan want voor niets gaat hier de zon op....

Cotonou (Benin) 09 en 10-01-2012

Deze dagen niet veel gedaan. Ik heb wat inspectie en wat kleine aanpassingen aan de auto gedaan en Wendy heeft weer voor een schone was gezorgd. Voor de rest wat aan het strand gehangen, boek gelezen etc. etc... We moeten wachten op het visum voor Nigeria en Angola dat vanuit Nederland wordt geregeld.

Cotonou (Benin) 11-01-2012

Omdat er volgens Heiner (de Zwitserse campingeigenaar) een staking gaande is in Nigeria, vanwege de verdubbeling van de brandstofprijzen, zijn we vandaag naar het centrum van Cotonou gereden om brandstof in te slaan. We zijn ook gelijk maar even wat inkopen gaan doen in een supermarkt. Heiner had ons verteld dat er een hele grote supermarkt vlakbij het vliegveld moet zitten. We hadden de wekker om 7 uur gezet. Als we net een paar kilometer op weg zijn, zien we aan het strand een bekende Suzuki staan met Gambiaanse nummerplaten. Hee, dat is de auto van Annelies en Sannah die wij al eerder zijn tegengekomen in het Mole NP (Ghana). We stoppen en begroeten Annelies die net wat uit de auto aan het pakken is. Annelies is blij verrast ons te zien en we worden dan ook hartelijk uitgenodigd voor een bak koffie/thee te komen drinken. Het weerzien is erg leuk, we delen onze reisverhalen en we zitten zo 1,5 uur gezellig bij te kletsen. Annelies en Sannah zijn ook de truck van Africa Trials tegengekomen en we krijgen te horen dat het Nederlands/Australisch stel Gerrit en Marianne heten (deze namen waren ons helaas even ontschoten, dus hierbij nog eventjes voor de verslaglegging). Na de koffie maken we nog een foto van elkaar bij de auto, voor in het plakboek en nemen dan afscheid. We rijden vervolgens verder het centrum van Cotonou in en gaan eerst op zoek naar het DHL kantoor, want daar komen (als het goed is) over een paar dagen onze paspoorten vanuit Nederland. Als we die hebben gevonden en het adres en telefoonnummer hebben genoteerd gaan we op zoek naar de supermarkt. We rijden eerst verkeerd, een doodlopende straat in. Aan het eind van deze straat zit een groente- en fruitmarkt. Dat kan nog weleens handig zijn om hier naar terug te rijden, maar eerst naar de supermarkt. Als we keren en de juiste weg inrijden komen we uit bij een MEGA commercialcentrum met een MEGA supermarkt. Het soort supermarkt zoals ze die in de USA hebben. Na 2,5 maand boodschappen te doen op markten en nietszeggende supermarktjes kijken we hier ons ogen uit, wat een luxe! Maar aan die luxe hangt helaas natuurlijk wel weer een prijskaartje. Het is allemaal duurder dan we tot nu toe gewend zijn, maar toch slaan we een hoop in want veel van wat ze hier hebben vind je in de kleine supermarktjes niet. Na de boodschappen willen we nog even kijken of we ergens op het internet kunnen. Heiner had ons gezegd dat er momenteel in geheel Cotonou geen internet is. Dat leek ons een beetje vreemd, een hoofdstad zonder internet? Volgens de Lonely Planet zit er een internetcafe in het doodlopende straatje waar ook de groente- en fruitmarkt zit. Als we voor het Cybercafe staan en uit willen stappen komt er een man van het cafe naar ons toe en zegt dat er geen internet is in heel Cotonou? Oke, had die gekke Heiner toch gelijk! Balen, maar het is even niet anders. We moeten ook nog geld halen voor de komende dagen dus we gaan op zoek naar een bank. Ik was in de veronderstelling dat er een bank vlakbij de groente- en fruitmarkt zat, dus rijden we dezelfde straat weer helemaal af alleen nu kijken we goed om ons heen op zoek naar een bank. We vinden geen bank, maar wel het consulaat van de DRC!! Dat is toevallig want voor de DRC moeten wij nog een visum hebben en dat wil tot nu toe bij de ambassade in Belgie/Duitsland nog niet echt lukken. Als Wendy binnen gaat informeren of het mogelijk is om hier een visum aan te vragen, zegt de man haar dat dat geen probleem is. Terwijl Wendy binnen met de papieren in de weer is ga ik op zoek naar een bank om te pinnen. Bij terugkomst is het, door de taalbarriere, nog niet helemaal duidelijk of wij wel een visum kunnen aanvragen. Er is gelukkig een goed Engels sprekende man die zich later heeft voorgesteld als Vodey en de chauffeur van de consul blijkt te zijn. Volgens Vodey moet het geen probleem zijn en kunnen wij een visum krijgen om 1 maand in de DRC te verblijven dat vanaf vandaag 3 maanden geldig is. We vullen de aanvraag in, betalen en vragen wanneer we het paspoort weer op kunnen halen. Volgens Vodey zouden we ‘normaal gesproken’ morgen ons paspoort weer op kunnen halen, maar omdat wij toeristen zijn en geen inwoners van Benin zal dit wat langer duren. Vodey denkt 48 uur. We laten ons telefoonnummer achter zodat het consulaat ons kan bellen. Nu maar hopen dat het goed komt... Na ons bezoek aan het DRC consulaat doen we nog wat inkopen op de groente- en fruitmarkt en tanken de hele auto af. Nu hoeven wij als het mee zit niet te tanken in Nigeria. Want als het waar is wat Heiner ons heeft verteld en aangezien hij ook al gelijk had voor wat betreft het internet , nemen wij maar geen risico. We rijden vervolgens ‘bepakt en bezakt’ terug naar de camping waar we de komende dagen in afwachting zullen zijn voor onze visa’s voor Nigeria, Angola en DRC...

Cotonou (Benin) 12-01-2012

Volgens mij zijn er vervelende plekken om in afwachting te zijn voor een Visum? (Rabat bijvoorbeeld) We liggen lekker op een bedje aan het strand en hebben hier net heerlijk geluncht. Wen een broodje tonijn en ik een broodje gezond met vergeperste jus d’orange. Heiner kwam ons gisteren nog vertellen waarom er geen internet is in heel Cotonou. Het schijnt dat ze hier maar 1 server hebben en het gebouw waar deze server staat is in brand gevlogen. Er is geen backup en dus geen internet. Wat hebben wij het toch goed in Nederland! Verder hebben we niet veel te vertellen... We zijn nog niet gebeld door het consulaat van DRC maar we hebben gisteravond Vodey gesmst en die smste terug dat onze paspoorten “waarschijnlijk” vrijdagmiddag klaar liggen. Fingers crossed!!! Morgen waarschijnlijk dus weer een ritje Cotonou.....

Cotonou (Benin) 13-01-2012

Het is vandaag visa D-DAY! We hebben nog niets vernomen van het DRC consulaat in Cotonou. We moeten vandaag toch echt weten of we hier het DRC visum kunnen krijgen of niet, anders kan het visumbureau in NL nog een poging doen in Brussel. Ik besluit (dit keer toch maar wel) met een motortaxi richting het consulaat te gaan. Met gevaar voor eigen leven, want het is 1 lange zandweg naar Cotonou. Vodey had woensdagavond gesmst dat we onze paspoorten “latest” vrijdagmiddag konden ophalen, maar sindsdien hebben we niets meer vernomen. Rond 13.30u regel ik via de barman een “Zemi” (motortaxi). We spreken een prijs af voor heen en terug. Ik moet me goed vasthouden want we slingeren over de zandweg met een gangetje van 50km/uur. Aangekomen bij het consulaat lijkt het erop alsof deze gesloten is. Ik zie geen portier niets? Ik probeer de deur en deze is gewoon open dus ik loop naar binnen. Binnen wordt ik begroet door een onbekende man en hij wijst mij een stoel in de wachtkamer. Ik neem plaats en wacht geduldig af op de dingen die komen gaan. Het duurt voor mijn gevoel uren voordat er iemand uit het kantoor komt gelopen. Ik herken de man. Hij was diegene die ons heeft geholpen met het invullen van de aanvraag. Hij begroet me zeer vriendelijk (bonjour mon ami) geeft me een hand en vraagt hoe het met me gaat. Goed, en ik denk bij mezelf helemaal goed als je mij onze paspoorten kunt geven met DRC visum. De man loopt terug zijn kantoortje in en binnen een paar seconden staat hij weer voor me met onze paspoorten, en verdomd er zit een DRC visum in! Ik controleer samen met de man de datum en de geldigheid van het visum. Vanaf 11 januari 2012, 3 maanden geldig en we mogen 1 maand in DRC verblijven. Klopt helemaal, toppie!!! Ik bedank de man en hij wenst ons een “Bon voyage”. Op de terugweg met de motortaxi koop ik nog wat brood voor vanavond en rond 15.30u ben ik weer terug op de camping. Als ik naar Wendy toeloop maak ik eerst nog een grapje met Wendy om te zeggen dat we pas maandag horen of we het DRC visum krijgen. Als ik zie dat de grap aanslaat, laat ik plots de paspoorten zien. Er valt een last van Wendy haar schouders. Het papierwerk om in Zuid-Afrika te komen, is nu zo goed als rond. Het visumbureau heeft het visum voor Nigeria en Angola geregeld. Deze worden hopelijk begin volgende week hiernaartoe gestuurd met DHL. Nu hoeven we alleen nog in Nigeria het Cameroen visum te regelen en in Yaounde (Cameroen) Gabon en het Congo visum. Als het goed is geven deze visa niet veel problemen om aan te vragen. De “lastige” landen, zullen we maar zeggen, die zijn binnen. Nu we erover na zitten denken is het toch wel 1 grote poppenkast in Europa voor het regelen van een visum. Voor het DRC visum bv. moesten we in Nederland (Brussel) van alles bijvoegen voor de aanvraag, zoals bv. een verklaring onbesproken gedrag (vog). Hier in Cotonou hebben we enkele 1 A4tje ingevuld met wat persoonsgegevens en 2 pasfoto’s ingeleverd!? Meer niet! Geen kopie pasoort, gelekoorts stempel e.d.... helemaal niets?! En we krijgen het hier in Cotonou binnen 48 uur... Zo zie je maar, het is maar net bij welke ambassade of consulaat je staat, ze houden er allemaal hun eigen regels op na. Maar voor DRC moet je dus in Cotonou zijn...

Cotonou (Benin) 14 t/m 17-01-2012

Zo dat was een vakantie in een vakantie! We hebben zeker 10 dagen hier aan de kust aan het strand gehangen. Niet verkeerd hoor, zonnetje, ligbedje en een goed boek erbij dan is het wel uit te houden. Onze hele bibliotheek is nu wel zo’n beetje uitgelezen. We hebben de route uitgestippeld die we gaan rijden richting Angola en als alles meezit hopen we daar eind februari te zijn en misschien zelfs nog wel iets verder. Onze paspoorten zijn maandagmiddag met DHL naar Cotonou gestuurd door het visumbureau Global Visa Service (GVS). Via Anita kregen we maandagavond ook de hoogte van de factuur te horen en die lag een stuk hoger dan wij hadden verwacht. GVS heeft voor dat bedrag wel een stukje maatwerk geleverd. Het is alleen wel weer bijzonder dat de Nigeriaanse ambassade dubbel tarief heeft gerekend. Om een lang verhaal kort te maken is het zo dat voor een Nigeriaans visum betaald moet worden via een online payment dat wij in september al hadden gedaan. Op deze payment staan je persoonsgevens en je paspoortnummer. In september hadden wij ook een nieuw paspoort aangevraagd en gekregen. In oktober werden wij opgeroepen door de gemeente Amsterdam dat wij ons nieuwe paspoort in moesten leveren vanwege een productiefout. Wij hebben dus in oktober een nieuw paspoort gekregen van de gemeente Amsterdam met een nieuw paspoortnummer. Nu ging het visumbureau afgelopen December ons visum regelen, maar kreeg deze niet met onze online payment omdat ons paspoortnummer niet overeenkwam met de online payment. Belachelijk want wij hadden van de gemeente ook een bewijs gekregen waarom ons oude (1^e nieuwe) paspoort was ingenomen. Dit bewijs hadden wij ook verstrekt aan GVS. Typisch Nigeriaans zouden we maar zeggen om onze payment niet te accepteren en nu een dubbele betaling te ontvangen. Stelletje oplichters! GVS heeft dus nu deze kosten voorgeschoten en natuurlijk in rekening gebracht waardoor de factuur hoger is uitgekomen dan waar wij op hadden gerekend. We hopen dat een goede brief naar de Visa (ICS) zal helpen om ons geld terug te krijgen. Het belangrijkste en het goede nieuws is, is dat we een Nigeria en Angola visum hebben. Als het goed is kunnen we morgen onze paspoorten ophalen bij de DHL in Cotonou en vandaaruit rijden we verder naar de grensplaats Ketou om de dag erna Nigeria in te rijden...

Cotonou – Ketou (Benin) 18-01-2012

Gisteravond om 21.00 uur kregen we van Anita bericht dat onze paspoorten waren aangekomen bij de DHL in Cotonou en kort daarna werden we gebeld door het DHL kantoor zelf. Goeie service! Vanochtend zijn we dus na het ontbijt meteen richting het centrum van Cotonou gereden om onze paspoorten op te halen. Bij het afbreken van de tent schiet het bij mij flink in mijn rug. Tja, dat krijg je ervan als je 10 dagen met je luie gat op het strand hebt gelegen, hopelijk ben ik er met een paar dagen vanaf. Eenmaal in Cotonou wilden we eerst nog even een paar boodschappen aanvullen bij die mooie en grote supermarkt, maar deze was helaas gesloten. Bij de DHL was het nog even schrikken want ons pakketje stond niet op de lijst, maar toen ze gingen zoeken tussen de stapel pakketjes lag ‘de onze’ er gewoon tussen. Terug in de auto checken we de inhoud en onze paspoorten zaten er nog in ? gelukkig! Als we de visums bekijken zien we dat we voor Angola een zogenaamd “Multiply Entry Visa” hebben. Dit houdt in dat we met dit visum meerdere keren het land in en uit mogen en dat komt ons goed uit! Wij willen namelijk de hoofdsteden van Congo en DRC vermijden en wij hadden hiervoor een route uitgestippeld die in het regenseizoen als vrij zwaar terrein staat aangeschreven. Nu hoeven we deze route niet te nemen en kunnen we via Point Noire naar Cabinda (Angola) en van Cabinda naar Matadi (grens DRC - Angola) en dan hoeven we dus maar een “petit” stukje door DRC te rijden. Deze wegen staan op de Michelinkaart ook nog als verhard aangegeven!? Maarrrr we juichen niet te vroeg, je weet het tenslotte nooit hier in Afrika, so we shall see... Voor de duidelijkheid, Angola heeft een klein stukje land aan de kust tussen Congo en de DRC in (kijk anders even op Googlemaps). We rijden van Cotonou naar Ketou zo’n 100km. In Ketou willen we aftanken, maar er is geen benzinepomp. Als we aan lokale mensen vragen of er uberhaupt diesel te verkrijgen is in dit dorp, krijgen we weer de richting toegewezen met de woorden “ la bas” (daar/daarheen). Gelukkig zijn er een paar jongens zo vriendelijk om ons de weg te wijzen en op de aangewezen plek krijgen we diesel uit jerrycans. We tanken 20 liter zodat we weer helemaal vol zitten. Na het tanken kopen we nog wat verse uien en eieren op de markt en gaan vervolgens op zoek naar een geschikte slaapplaats. We rijden richting de grens en passeren een radiostation. Bij de grens informeren we of er daar een douanepost is en we krijgen te horen dat deze in de plaats Ketou zelf zit. We moeten ons Carnet nog laten afstempelen en we willen eigenlijk voordat we de grens overgaan hier ook nog ergens in de buurt overnachten zodat we morgenochtend vroeg Nigeria in kunnen rijden. We rijden terug richting Ketou en stoppen even bij het radiostation om te vragen of wij achter hun gebouw mogen overnachten. Dit gebouw ligt ver genoeg buiten Ketou en redelijk van de weg. Wen gaat naar binnen om navraag te doen en gooit al haar charmes in de strijd. De eigenaar Ronald vindt het geen probleem, we mogen staan waar we maar willen. Mooi dat is ook weer geregeld. Nu eerst nog even door naar de douane in Ketou. Bij de Douane moet ik weer een groot toneelspel opzetten om uiteindelijk voor ‘niets’ (ze wilden natuurlijk weer geld zien) een stempel te krijgen. Na deze formaliteiten rijden we weer terug naar het radiostation om achter het gebouw ‘ons kamp’ op te slaan, want het is inmiddels alweer 14.30u. De tijd vliegt voorbij...

Ketou (Benin) – Abeokuta (Nigeria) 19-01-2012

We staan rond 6 uur op om vroeg bij de grens te zijn. De bewaker van het radiostation geeft ons nog wat praktische tips voor als we in Nigeria zijn. Na het ontbijt rijden we naar de grens. We rijden zowat Nigeria in en vergeten bijna om Benin uit te stempelen. De grens zit midden in een dorpje en er is geen slagboom of iets dergelijks. We worden door een jongeman op een brommer naar de politie begeleid. Daar stempelen we uit en vragen we of zij iemand weten die onze laatste CFA om kan wisselen in de Nigeraanse Naira. Als er een mannetje komt die met ons kan wisselen, wil hij de grote wisseltruuk met ons doen (een briefje van 1000 achterhouden) maar we hebben de man snel door en krijgen waar we recht op hebben. Na het wisselen rijden we verder het dorpje in op zoek naar de Nigeriaanse immigration. Deze is ook al moeilijk te vinden en er is wederom een jongeman die ons de weg wijst en niet eens om geld vraagt?! Even denken we dat we de verkeerde kant op worden geleid, maar dan staan we ineens voor een groot kantoor waar met grote letters Immigration Nigeria op staat. Bij binnenkomst word ik hartelijk ontvangen, we zijn de eersten deze ochtend. Onze paspoorten worden gecheckt en afgestempeld. Omdat ik heb gezegd dat we op doorreis zijn naar Cameroen, krijgen we van de immigratie officier een stempel dat wij maar 1 week in Nigeria mogen verblijven? Wij hebben een visum gekregen dat 3 maanden geldig is en waarmee we 1 maand in het land mogen zijn, dus ik vraag hoe dit nu zit. Omdat ik had gezegd op doorreis te zijn krijgen we maar 1 week en niet meer. Oke, dus voor de volgende reizigers naar Nigeria, hier een tip, zeg dat je alle grote steden van Nigeria aandoet als toerist en je mag een maand blijven. Wat een poppenkast! Het is niet dat we langer willen blijven, maar we hebben dik betaald voor dit visum en kijk hoe er hier mee om wordt gegaan. Mij wordt verteld dat als ik langer wil blijven wij dan een verlenging moeten aanvragen in Abuja, tegen betaling natuurlijk! Stelletje oplichters! Bij customs wordt het Carnet rustig doorgenomen en netjes afgestempeld. Als we na ongeveer 1,5 uur klaar zijn begint de rit naar Abeokuta. We waren gewaarschuwd voor de vele stops die we tegen zouden komen en van die waarschuwingen is niets gelogen. We worden over de 90km die we moeten afleggen naar Abeokuta, 2x gestopt door Healthcare officers, 6x door Customs officers en 6x door Immigration officers. Overal moeten ze, of onze inenting paspoort of onze paspoorten inzien en worden onze persoonsgegevens opgeschreven in een groot Sinterklaasboek. Bij de security officer bij een van de stops moeten we zeer uitgebreid een fiche invullen. De beste man is aardig maar kan volgens ons niet lezen wat wij hebben opgeschreven en stelt echt vragen om het vragen stellen. Zo vaak heeft ie kennelijk geen toeristen in zijn kantoor (lees: hutje langs de weg) en wil ons dan ook het liefst zo lang mogelijk in zijn hut houden. Hij neemt het allemaal erg serieus en daar worden wij een beetje melig van. Op het formulier moeten we ook het adres noteren vanwaar we vandaag komen in Benin. Nou ja, dat hebben we niet, maar volgens mij zaten we ergens aan de kust aan een zandweg. Dus het adres wat wij noteren: Sandroad 202... Hahahaha, gaan natuurlijk niet moeilijk doen, als het makkelijk kan.
Pas bij 1 van de laatste stops blijkt dat we ook een fiche af konden geven. Daarvan hadden we er nog wel een aantal van in de Franse taal. Tip voor volgende reizigers, maak ook een aantal fiches (hier noemen zij dit een “manifest”) in de Engelse taal, alhoewel ze bij ons ze allemaal het Franse ook accepteerden! Tussen al deze stops worden we ook nog diverse keren gestopt door de politie en tot onze verbazing zijn zij uitermate vriendelijk (tot nu toe). Ze willen weten waar we vandaan komen en waar we naartoe gaan en ze vinden het prachtig om te horen als wij ze zeggen dat ze van die mooie uniformen aan hebben ;-)!! Om 14.30 arriveren we bij het waypoint Dusmar Presidential Hotel. Bij dit hotel kunnen we helaas niet camperen dus huren we een kamer. We vragen de receptionist of we misschien ergens wat euro’s kunnen wisselen, want met de CFA’s die we bij de grens hebben gewisseld in Naira’s gaan we het niet redden. Hij wijst ons een bank die even verderop zit. We lopen naar de bank en we zien buiten bij de ATM een flinke rij staan. Pinnen word sterk afgeraden in Nigeria vanwege de vele fraude die hier word gepleegd, dus gaan we de bank in om wat cash geld om te wisselen. Als we binnen staan is het daar zo onwijs druk en loopt iedereen elkaar opzij te duwen om maar eerder aan de beurt te kunnen zijn, dat wij niet weten hoe snel we weer naar buiten moeten. We lopen terug naar het hotel en vragen aan de beveiliging of zij iemand weten om geld te wisselen. De beveiliging weet wel iemand en belt deze voor ons op. Helaas wil de beste man voor 100 euro onze kant niet opkomen, maar we mogen van hem wel naar zijn kantoor komen. Dat lijkt ons niet zo’n goed plan en deze wijzen wij dan ook beleefd af, dan morgen onderweg maar kijken of we ergens kunnen wisselen.
Door alle stops is het er vandaag niet echt (op een paar liga’s na) van gekomen om te lunchen, dus besluiten we vroeg ons avondmaaltje klaar te maken. Tijdens het kokkerellen worden we ‘belaagd’ door het personeel van het hotel, die het kennelijk allemaal heel interessant vindt wat wij aan het doen zijn en zij staan dan ook driftig foto’s van ons, de auto en het kooktoestel te maken... Uiteindelijk durven de jongens en meiden ons te vragen of we met ze op de foto willen en nadat wij ze lachend om geld hadden gevraagd voor het maken van de foto, poseerden wij braaf met ze voor de auto. Na het eten begeven we ons richting de hotelkamer, die maar zo zo is, maar goed het is niet anders. Wildkamperen is momenteel in Nigeria ook geen optie, dus we moeten wat. We kunnen lekker douchen en er is zelf Ajax op de tv, dus wij (iig John) komen de avond wel door.

Abeokuta – plaatsje Ngewi vlakbij Onitsha (Nigeria) 20-01-2012

De wekker ging vandaag om 6 uur want we hebben een lange rit voor de boeg. Om 06.45 rijden we de poort van het hotel uit. Het hotel ligt aan de zogenaamde “Expressway” en we rijden vanaf Abeokuta tot aan Shagamu lekker door. Even voor Shagamu beginnen, midden op de Expressway, de politiecontrole’s en wij worden (natuurlijk) bij elke controle aan de kant gezet. De meeste controle’s verlopen vriendelijk, maar er zitten een paar cops bij die het serieuzer aan willen pakken (geld willen hebben). We liegen niet als we zeggen dat we over de rit van vandaag, zo’n 400km, wel ruim 30x aan de kant zijn gezet. Probeer dan nog maar eens vrolijk te blijven tegen de politieagent die je voor de 30^e keer aan de kant zet. Maar we zetten door en blijven lachen en handen schudden, want dat werkt toch het beste. De weg is 4 baans, 2 heen en 2 terug, dus er kan, tussen de controle’s door, goed worden doorgereden. Het is wel uitkijken met die Nigerianen want die denken allemaal dat ze Schumacher zijn en willen allemaal als eerste door de controle heen. Op veel openbaarvervoer busjes staan spreuken over het geloof zoals: “ God is great”, “In god we trust” en “Jesus loves you”. Wij zitten erover na te denken om ook een grote sticker achter op onze auto te plakken met de tekst: “Traffic in Nigeria: Everybody for themself, and god for us all! (Of is dat weer zo’n typische Nederlandse uitspraak?). We komen langs de weg veel auto- en vrachtautowrakken tegen die zwaar total loss en/of uitgebrand zijn. Tegen 16.00u is het even zoeken naar het waypoint Hotel Beverly Hills, want de Garmin kent de weg naar het hotel niet. Maar als wij de politie vragen naar het hotel krijgen we de juiste weg toegewezen. Als we het terrein van het hotel oprijden ziet het hotel er best chique uit met tennisbanen en een zwembad, maar bij nader inzien heeft het (hoe kan het ook anders in Afrika) allemaal behoorlijk achterstallig onderhoud. Als we de goedkoopste kamer willen nemen, want kamperen mag helaas niet, is deze niet beschikbaar. We krijgen wel een discount op een duurdere kamer, maar is helaas nog veel te duur. Maar ja, veiligheid voor alles he! De manager is zelfs bereid om onze euro’s te wisselen. Is dat probleempje ook gelijk weer opgelost. Na het inchecken trekken we onze zwemkleding aan en nemen even een heerlijk verfrissende duik in het zwembad, even afkoelen na een lange dag zweten en aardig doen in de auto. We mogen dan wel niet slapen in onze tent, er is niets gezegd over koken op de parkeerplaats ;-). Dus na het zwemmen bereiden we samen een pan pasta en eten we deze op in onze zeer ruime hotelkamer. Na het eten ‘kakken’ we aardig in en gaan we lekker vroeg naar bed, want morgen moeten we nog eens zo’n 260km rijden naar Calabar, hopelijk met wat minder politiecontrole’s... Maarrrr kun je rekenen?... reken er maar niet op! ;-)

Ngewi – Calabar (Nigeria) 21-01-2012

We hebben heerlijk geslapen en zitten om 06.30u alweer in de auto. Vannacht heeft het pittig geregend (en dat hebben we sinds het begin van Marokko niet meer gehad) want de auto is goed schoon gespoeld. Er lag nog aardig wat water op de hoes van de daktent en dan moet je natuurlijk niet je raam open hebben staan bij de eerste de beste remactie... Het water loopt zo naar binnen en mijn broek is gelijk kleddernat, lekker dan maar gelukkig droogt het hier snel. Als we de grote weg opdraaien hebben we meteen alweer de eerste politiecontrole te pakken. Gelukkig staat de agent, die ons gister zo vriendelijk de juiste richting heeft gewezen, er ook bij en mogen we na een korte conversatie doorrijden. Opvallend aan Nigeria is dat het hier zo druk met mensen is. Er is bijna geen moment dat wij geen mensen langs de weg zien lopen. Dat was in de voorgaande landen wel anders. Onderweg worden we net als gister bij elke politiecontrole aan de kant gezet. Nu voelen we wat discriminatie is. Sommige vragen gewoon letterlijk om geld (wat wij natuurlijk niet geven). Word je niet beroofd door criminelen, dan is daar de Nigeriaanse politie wel die je wat Naira’s uit je zak wil troffelen. We zien sommige automobilisten de agenten geld toestoppen. Het lijkt wel de normaalste zaak van de wereld. Ze vragen aan ons geld of iets anders wat we voor hun hebben meegebracht uit Holland. We zeggen dan dat we ‘a Dutch smile and a handshake’ voor ze hebben en daar kunnen de meeste wel om lachen maar sommige zijn wat standvastiger. Tegen die zeggen we, dat wij bij de vorige controle al onze Nederlandse souvenirs al hebben weggegeven. Wat ook werkt, als ze je een stopteken geven, je arm uit het raam gooien en terugzwaaien. Zodra je naast de beambte staat stel je jezelf voor, waar je vandaan komt en waar je naar toe gaat en dan vraag je of je op de juiste weg rijd. Dan gaan ze je heel serieus de weg wijzen en krijg je vervolgens de magische woorden, “ Have a safe journey, carry on!” Rond 13.00u rijden we Calabar binnen en bereiken we het waypoint NAF club (Nigeria Airforce). We zien dat de naam inmiddels is veranderd in Naks Hotel (formerly known as NAF club, staat er letterlijk bij). Als we het terrein oprijden worden we ontvangen door de beveiliger die ons de receptie wijst. Daar komen we erachter dat het terrein niet meer eigendom is van de NAF. We kunnen helaas niet gratis op het terrein kamperen en moeten nu een “Europees” bedrag betalen om hier te mogen kamperen. Voor dit bedrag hebben we wel een zwembad tot onze beschikking en WIFI vertellen zij ons. We kunnen maandag pas terecht bij het consulaat van Cameroen dus dat worden dan 3 nachten. Als we hebben afgerekend en gebruik willen gaan maken van het Wifi komen we op een inlogsite? Ik vraag hoe dit zit bij de receptie. Ik krijg letterlijk te horen: “ We hebben WIFI maar als je het internet op wil moet je een code kopen.” Zo doet een nigeriaan nou zaken, ze vertellen de helft er niet bij. Ik leg de manager uit dat dit niet behoorlijk zaken doen is en ik krijg het voor elkaar dat de manager mij toezegt dat we van hem 2 uur per dag op het internet mogen zonder extra te betalen. Nou beter iets dan niets, zeg ik dan maar. Als ik gebruik wil maken van het zwembad komt de badmeester naar mij toe en vraagt of ik al betaald heb? Moet ik voor het zwembad ook apart betalen dan? Het moet niet gekker worden! Ik zeg dat ik bij de receptie van het hotel al genoeg heb betaald en neem een goeie plons in het zwembad. Hij maakt er verder niets van. Zo gaat dat dus hier, ze proberen je voor alles extra te laten betalen. Gelukkig zijn we op doorreis door Nigeria, want langer in dit land willen wij niet blijven. Te druk, teveel politie die je geen veilig gevoel geeft vanwege hun corrupte praktijken en teveel oplichters in dit land. Tegen de avond arriveert een ouder Duits stel in een Toyota Landcruiser. Otto en ....... (sorry haar naam is ons ontschoten). Zij zijn gepensioneerd en gaan in 2 jaar het rondje Afrika doen. Tja, je hebt altijd baas boven baas he...

Calabar (Nigeria) 22-01-2012

Na het ontbijt doet Wendy nog een wasje. Die kan echt niet stil zitten! Het is vandaag zondag en de ambassade is gesloten maar we lopen alvast die kant op, om te zien waar het precies zit. Het is lekker rustig op straat want iedereen is naar de kerk. Volgens de Garmin zou de ambassade van Cameroen 1,7km verderop in de straat moeten zijn. Als we voor ons gevoel te ver lopen zetten we voor de zekerheid nog even de Garmin aan en jawel, we zijn te ver gelopen. Vreemd want we hebben niet echt een gebouw gezien dat er als een consulaat uit zag. Maar he! Dit is Afrika! We kijken nergens meer van op, of toch nog een beetje wel? We vragen het voor de zekerheid nog even aan een man die ons passeert. Die wijst in de richting waar de Garmin ons ook naar toe stuurt. Als we terug lopen en op de plaats van bestemming staan, zien we een verlaten gebouw met een paar ingegooide ramen. Oke, als hier een consulaat heeft gezeten dan is dat vast al heel lang geleden. We vragen het aan wat mensen die naast het gebouw zitten en we krijgen te horen dat het consulaat is verhuisd, dichter bij de highway. Gelukkig! We waren al bang dat er helemaal geen ambassade meer zou zijn in Calabar. Terug bij het hotel kijken we even snel op het internet en vinden op het Lonely Planet forum het nieuwe adres van de ambassade. Als we op Googlemaps kijken is het niet eens zo gek ver van het hotel, maar het is helaas wel net te ver om te gaan lopen. Dat wordt morgen een taxiritje.
Af en toe horen we apengeluiden over het hotelterrein galmen en als we vragen waar het vandaan komt blijkt er naast het hotel een ‘apen opvanghuis’ te zitten, genaamd “Drill Range” en we besluiten dan ook om daar even een kijkje te gaan nemen. Als we de ingang (eindelijk) hebben gevonden worden we door een Australische jongedame welkom geheten en krijgen we een rondleiding over de ranch. Ze hebben een paar Chimpansees en een heleboel (ruim 40) Drill apen. Van deze Drill apen zijn er nog maar heel weinig te vinden in het wild. Velen zijn als wees binnengekomen vanwege de jacht op de oudere apen en de boomkap van het tropisch regenwoud. Het schijnt nl. dat er hier in Nigeria door bepaalde stammen nog steeds apen (bushmeat) worden gegeten? Na ons bezoek aan de ranch nemen we nog even een duik in het zwembad om af te koelen en in de avond zouden we samen met Otto en Sigrid wat gaan eten bij een Nigeriaanse fastfood restaurant hier om de hoek. Als we het restaurant binnen lopen verdwijnt onze eetlust meteen door de geur die er hangt en hoe het voedsel er uit ziet, bah we moeten meteen denken aan de bushmeat...! Dat hoeven wij niet hoor! en we bedanken Otto en Sigrid hartelijk voor de uitnodiging en gaan gauw terug naar de camping om zelf wat te koken. In de avond plaatsen we eindelijk weer eens wat foto’s op de website en skypen nog wat met familie, die toch wel wat ongerust is omdat wij in Nigeria zitten.

Calabar (Nigeria) 23-01-2012

Vandaag zijn we met de taxi naar het consulaat van Cameroen gereden. We hadden ook met eigen auto heen kun rijden, maar dan gaat onze leugen om best wil niet op. We hebben van andere overlanders gehoord dat als je aangeeft met eigen auto te reizen, het visum duurder wordt en dat je allemaal kopieen van de auto papieren bij moet voegen. Dat laatste is geen probleem maar om meer te gaan betalen zien wij niet zo zitten, dus vandaag zijn we backpackers die vanuit Calabar met de pont naar Limbe in Cameroen reizen. We moeten twee formulieren invullen, 3 pasfoto’s inleveren en een klein briefje schrijven aan de consul waarom wij een touristenvisa nodig hebben. De man die alles in ontvangst neemt zegt dat we om 14.00u onze paspoorten weer op kunnenkomen halen. Ik vraag hem naar een betalingsbewijs zodat wij dit kunnen laten zien voor het geval dat wij vandaag door de politie worden staande gehouden. De man trekt er een lang gezicht bij. Ja, dan moet je ineens een bonnetje uitschrijven he, ja dan moet je werken voor je geld. De man vertrekt en komt binnen 5 minuten terug met de mededeling dat de consul net is gearriveerd en dat we kunnen wachten op ons visum. Ja, ja... je bent gewoon te beroerd om een bonnetje uit te schrijven en dan kan je eigenlijk gewoon maar beter gelijk die visumstempel in ons paspoort zetten . Wat een poppenkast... maarr wij vinden het al lang best. Hoeven we vanmiddag niet nog een keertje terug, scheelt weer. Binnen 3 kwartier staan wij buiten het consulaat met een visum in ons paspoort. Zo makkelijk kan het dus ook! Als we buiten nog even het waypoint instellen van het consulaat rijdt er net een vrouw voorbij in een grote Toyota Camry. Zij stopt en vraagt aan Wendy waar we naartoe moeten. We moeten naar het Naks Hotel. Geen probleem zegt de vrouw en ze wil ons wel een stuk die kant op brengen. De vrouw werkt in het ziekenhuis en is onderweg naar haar werk en tja, als je zo’n grote auto helemaal alleen rijdt kun je natuurlijk wel wat toeristen een lift geven. Echt ontzettend aardig van deze vrouw. Ze bestaan dus toch, hartelijke Afrikanen die iets voor je willen doen zonder er geld voor te hebben. Het laatste stukje lopen valt vies tegen. Het is ontzettend warm en het zweet zit meteen weer overal. Terug bij het hotel nemen we eerst een heerlijk koude limonade en ik neem daarna een duik in het zwembad. In de middag doen we vrij weinig. We bestuderen de Michelinkaart om nog even te kijken welke route we gaan rijden naar Cameroen en door Cameroen. Laat in de middag trakteren we onszelf op een halve zak chips die we eigenlijk voor een speciale gelegeheid wilde bewaren maar we hadden zo’n trek in iets hartigs.... En wat waren die paar chippies lekkkerrrrrrrrr!!! Na zo’n lange tijd geen chippie, nootje of iets anders hartigs te hebben gehad, echt een verwennerij! In de avond Skypen we nog even met familie en plaatsen de laatste nuttige tips op de website. Morgen weer vroeg op om op tijd bij de grens van Cameroen te kunnen zijn.

Calabar (Nigeria) – Mamfe (Cameroen) 24-01-2012

We schrikken om 6.30u wakker omdat het licht wordt. We hadden de wekker gezet op 6 uur want we zouden lekker vroeg weg gaan vanwege de grensovergang met Cameroen. Helaas was de batterij van de telefoon leeg en daardoor ging de wekker niet af. We pakken de boel snel in en rijden tegen zevenen het terrein van het Naks hotel af. We gaan eerst op zoek naar een tankstation omdat we (volgens de boeken) in Cameroen voorlopig geen tankstation tegen zullen komen. Bij het eerste tankstation dat we aan doen in Calabar krijgen we te horen dat er geen diesel te verkrijgen is. Bij de tweede ook?! Oke nu gaan we ons toch wel een beetje zorgen maken. Bij het derde tankstation staan grote stadsbussen te tanken en die zullen wel niet op benzine rijden. En dat klopt, hier kunnen we gelukkig wel diesel tanken. We gooien de tank vol met onze laatste Naira’s en stellen de Garmin in op het grensplaatsje Mfum. Net buiten Calabar kopen we brood voor het ontbijt en de lunch. De weg is goed tot aan zo’n 50km voor Ikom. Daar zit de weg vol puthole’s. Voorbij Ikom ligt een geheel nieuwe weg tot aan de grens met Cameroen. De omgeving is mooi groen. Onderweg worden we natuurlijk een paar keer gestopt door politie maar die poeieren we op de gebruikelijke manier af. Bij de grens gaat alles soepel. Het Carnet wordt netjes afgestempeld en onze paspoorten ook. Binnen 1,5 uur staan we in Cameroen. De grensovergang is een brug over een prachtige rivier. In Cameroen is de weg onverhard met hier en daar hele diepe kuilen. Niet te geloven dat hier ook vrachtwagens rijden! In het regenseizoen is deze weg volgens ons onbegaanbaar. We rijden max 20km/uur over deze weg en zoeken tegen drieen een beschut plekje van de weg af om te gaan kamperen. We staan zo’n 20km voor Mamfe op een afgraving voor de nieuwe weg van Mamfe naar de grens. Over een paar jaar rijd je probleemloos van Nigeria naar Cameroen. We eten vroeg en nemen allebei voor het slapen gaan een bucketshower om even dat klamme vieze zweet van ons af te spoelen (lekker in onze blote kont in de buitenlucht hahaha...). Morgen weer vroeg op richting Limbe.

Mamfe – Limbe (Cameroen) 25-01-2012

We lagen er gister heel vroeg in en we worden tegen vieren gewekt door graafmachines. Er wordt dag en nacht gewerkt aan de nieuwe weg dus die zal spoedig klaar zijn. Wij blijven liggen tot ongeveer 6 uur en dan geven we het op om nog in slaap te kunnen vallen. We pakken de boel in en om 6.30 uur rijden we alweer. De weg tot aan Mamfe is onverhard. Vanaf Mamfe zo’n 20km prachtig geasfalteerd en dan weer onverhard?! Ondanks dat we de hele auto door stuiteren is de route mooi en rijden we dwars door het regenwoud. In sommige gedeelten van de weg zit een enorm vrachtwagenspoor. Daar moeten we geconcentreerd over heen manouvreren want daar wil je niet in vast komen te staan of je differentieel aan kapot rijden. Onderweg worden we zoals gewoonlijk een paar keer gestopt door de politie maar die geven geen problemen, ze zijn voornamelijk nieuwsgierig. Wat soms wel heel irritant is, zijn de kinderen die van ver al beginnen te roepen: “ Hi whiteman I need a pencil!”. We negeren het roepen van die kinderen maar, want die weten gewoon niet beter. Voorbeeld doet volgen he, want ook de volwassenen roepen of maken van die ‘zoen en pssttt geluiden’ die wij gewoonlijk naar een kat of poes maken!? Soms maken we van die geluiden terug of als ze roepen “Hi whiteman” roepen wij “Hi blackman” terug. Dan staan ze raar te kijken. Alleen als ze vriendelijk zwaaien en niet de indruk geven iets van ons te willen hebben, zwaaien we vriendelijk terug. Rond 16.00u bereiken we Limbe en we checken in bij hotel Miramar waar we een mooie plek krijgen toegewezen met uitzicht op zee. Helaas is het bewolkt anders hadden we de Mount Cameroon nog even kunnen zien. Morgen rijden we naar Yaounde want we moeten nog 2 visa’s regelen, die van Gabon en Congo. Ook willen we nog even bij de Landrovergarage langs voor wat klein onderhoud en wat reserveonderdelen.

Limbe – Yaounde (Cameroen) 26-01-2012

Het ritme van vroeg op staan zit er goed in en om 7 uur rijden we alweer. De weg is prachtig en we kunnen bijna de gehele weg 80km/uur doorrijden. Door sommige dorpjes moet het wat rustiger aan en ook door de grote stad Douala gaat het wat langzamer maar de route is schitterend, wederom dwars door het regenwoud. Al vroeg in de middag rijden we Yaounde binnen. Onze eerste stops zijn de ambassades van Gabon en Congo. We rijden met onze navigatie en de plattegrond van de Lonely Planet, maar we kunnen het niet vinden. Als we het vragen krijgen we weer hetzelfde te horen, la bas! Als we de aangewezen richting op rijden en het daar nog eens vragen krijgen we de richting toegewezen waar we net vandaan kwamen?! Gelukkig is er een man die het ons wel aan wil wijzen en vraagt of hij bij ons in de auto mee kan rijden. Wendy schuift een stukje op en neemt (half opgevouwen) plaats boven op het middenconsole en de man neemt plaats op de passagiersstoel. Hij wijst ons in 1 keer goed en de man vraagt niet eens om geld! Een vriendelijk “merci beaucoup” was voor hem voldoende. Binnen bij de ambassade van Gabon moeten we 1 formulier invullen, 1 pasfoto inleveren en een hoop geld aftikken voor een visa voor 1 maand. We kunnen onze paspoorten maandag om 15.00u ophalen, zegt de vrouw. Als we naar buiten lopen vragen we de portier naar de ambassade van Congo. Die zit hier vlakbij, aan het einde van de straat rechts. Volgens de Lonely Planet zou deze ambassade geopend zijn van 9 t/m 12, maar als wij daar omstreeks 14.00 uur aanbellen mogen we gewoon binnen komen en onze aanvragen doen. We moeten weer 1 formulier invullen en 1 pasfoto inleveren en nog meer geld aftikken dan bij Gabon en dat voor een transitvisa. Voor een 3 maanden visa moest nog meer betaald worden. Aangezien wij maar een klein stukje door de Congo heen hoeven te rijden kiezen we voor het transitvisa. Omdat we nu allebei 2 paspoorten hebben, hebben we het voordeel dat we twee visa’s tegelijk kunnen aanvragen, erg handig! Na beide paspoorten te hebben achtergelaten bij de ambassades is het inmiddels alweer bijna 15.00u en we kiezen er voor om het guesthouse Internationaal Presbytarian maar op te gaan zoeken in plaats van eerst nog naar de Landrovergarage te gaan. Het guesthouse ligt midden in de stad boven op een heuvel naast drie gigantische watertorens. Rondom het guesthouse ligt een enorm grasveld waar we kunnen kamperen. Hier op de heuvel heb je niet het gevoel dat je in een grote stad bent en dat is wel zo prettig en lekker rustig. Het is alleen jammer dat de sanitaire voorzieningen hier behoorlijk slecht zijn. In de avond maken we kennis met Corey. Wendy had hem al even ontmoet in Calabar. Hij is Australier en reist helemaal alleen op de motor van Accra naar Kaapstad! Hij eet gezellig met ons mee en zo kunnen wij wat werken aan onze Engelse woordenschat ?....

Yaounde (Cameroen) 27-01-2012

Het klimaat is hier prima, niet zo benauwd en we hebben heerlijk geslapen. Af en toe een hond die blaft, maar daar raken we inmiddels bijna aan gewend. Na het ontbijt zijn we eerst op zoek gegaan naar een supermarkt om weer even onze voorraad aan te vullen. We vinden een vrij westerse supermarkt, niet ver van het guesthouse, waar we weer voldoende in kunnen slaan. De volgende stop is de Landrovergarage. Hier hebben we waypoints van, dus daar rijden we zo naar toe. Het is wel een gekkenhuis met het verkeer hier. Vooral de taxi’s zijn een ramp, die stoppen en rijden verder wanneer en hoe het hen uitkomt, zonder op of om te kijken?! Als we de Landrovergarage (dealer) hebben gevonden worden we welkom geheten door Chris. Hij is Engelsman en salesmanager van deze vestiging. Als we hem uitleggen waar we voor komen mag ik de auto op de brug rijden en de drie monteurs uitleggen waar naar gekeken moet worden. We hebben wat lekkage op de pakking van de carter, de stuurbekrachtingspomp zweet en de fusseekogel rechtsvoor zweet iets. Uit voorzorg willen wij deze dingen laten repareren. We krijgen binnen een uur een offerte die helemaal niet duur is?! Helaas hebben ze voor deze reparaties 2 dagen nodig en kunnen we Dizzy maandag pas brengen. Dat worden dus nog een paar extra dagen in Yaounde. We hadden graag doorgewild, maar het is even niet anders. We krijgen van Chris een tip om naar het Hotel Mont Febe te rijden want daar hebben ze gratis wifi. Het hotel ligt 2km buiten de stad. Als we richting het hotel rijden doen we eerst nog een stop bij de ambassade van Gabon en Congo. Misschien dat we onze paspoorten al mee kunnen krijgen? Bij de ambassade van Gabon krijgen we te horen dat we om 15.00u terug moeten komen en bij Congo zijn we vanaf 14.00u welkom. We rijden naar het hotel en dat ziet er inderdaad erg chique uit. We gaan op het terras zitten aan het zwembad met onze laptop en doen wat bankzaken en lezen wat e-mails. Als we klaar zijn is het alweer bijna 14.30u en moeten we ons nog haasten naar de ambassade van Congo. Om 15.00u staan we bij de ambassade en krijgen van de portier te horen dat de vrouw die over onze visa gaat net naar huis is gegaan en dat we maandag maar terug moeten komen. Mooi niet dus! Ik word kwaad en zeg tegen de portier dat hij die vrouw maar even moet bellen om terug te komen. Hij heeft geen beltegoed? We geven hem een paar cent zodat hij zijn beltegoed kan opwaarderen en hij belt de vrouw die verantwoordelijk is voor onze paspoorten. We horen dat hij ‘flink de wind van voren krijgt’ en dan krijg ik zijn telefoon in mijn handen gedrukt. Ik hoor de vrouw roepen: “ Monday 8 o’clock”, en dat een paar keer achter elkaar. Ik word een beetje pissig omdat we veel geld hebben betaald voor dit visum en zij had ons gezegd na tweeen te komen, nu staan we hier om 3 uur en krijgen we te horen dat de ambassade dicht is?! Ik eis van de vrouw dat ze onze paspoorten vandaag teruggeeft en zeg (bluf) erbij anders naar de politie te gaan en daar te melden dat zij onze paspoorten achterhoudt. In 10 minuten staat de vrouw voor onze neus en is ze niet meer zo vriendelijk als gisteren. Ze maakt er een hele show van, zodat (natuurlijk) de halve straat komt kijken wat er aan de hand is. Volgens de vrouw hadden wij precies om 14.00u onze papoorten op moeten halen. Het moet niet gekker worden , een Afrikaan die met de klok leeft? Je blijft je verbazen hier! Na een hoop bombarie en nadat mevrouw klaar was met het haar machtsvertoon krijgen we uiteindelijk wel onze paspoorten terug! En tot onze verbazing zit er nog een visum in voor 3 maanden ook en geen transit. Afrikaanse logica?! Hahaha, wij vinden het allang prima! We rijden vervolgens naar de ambassade van Gabon. Ze hadden gezegd dat we maandag pas onze paspoorten op konden halen, maar wie niet waagt wie niet wint. Als Wendy naar binnen gaat en haar betalingsbewijs afgeeft mag ze plaatsnemen in de wachtkamer waar het vol staat met mensen. Oke, so far so good?! Na een klein uurtje gewacht te hebben komt er een man met een stapel paspoorten de wachtruimte binnen en begint paspoorten uit te delen en zo waar krijgt Wendy die van ons ook?! Hahahaha, wat een bullshit! Gister werd ons gevraagd of we een versnelde procedure wilde hebben, voor 20.000CFA pp (zo’n 30 euro!!) meer konden we onze paspoorten dan de volgende dag ophalen. Dat hebben we natuurlijk niet gedaan en kregen toen te horen dat we maandag onze paspoorten konden ophalen. Wij zijn dus stiekem wel de volgende dag ons paspoorten gaan halen en verdomd, we hebben ze nog terug gekregen ook met visa?! Zo die zitten in de pocket en voorlopig hoeven we niet meer uit voor een visum. Sterker nog, we hoeven helemaal niet 1 stap meer in een ambassade of consulaat te zetten, want voor alle landen vanaf Namibie hebben we geen visum nodig of kunnen we er gewoon een bij de grens kopen. Als we terug bij het guesthouse zijn komen we Corey tegen die helaas geen succes heeft geboekt met zijn visa’s. DRC werd hem geweigerd omdat hij geen inwoner van Cameroon is (maar goed dat wij het visum voor DRC al in Cotonou hadden verkregen). We kletsen gezellig en nodigen Corey uit om weer met ons mee te eten. Terwijl Wendy een ruime pan pasta kookt, neem ik even gauw een douche en gaat Corey er op uit om wat nootjes, een stokbrood en een aantal halve liters bier te scoren. Wij hadden er ook nog een aantal koud staan in de koelkast en zo maken we er een klein feestje van met z’n drietjes. We hebben tenslotte wat te vieren en Corey doet gewoon gezellig mee...

Yaounde (Cameroen) 28-01-2012

Vandaag hebben we vrij weinig gedaan. We zijn na het ontbijt even de stad ingelopen om geld te pinnen en nog wat kleine boodschapjes te doen. Om de hoek van het guesthouse zit een banketbakkerij die in de vitrine (er overheerlijk uitziende) belegde broodjes heeft liggen,voor weinig. Het is jammer dat we net brood hebben gekocht anders hadden we wel zo’n belegd broodje gehaald. We vragen of de bakkerij ook op zondag open is en dat blijkt zo te zijn, dus morgen gaan we natuurlijk wel even zo’n heerlijk belegd broodje halen... Mmm, hebben er nu al trek in! Tegen de avond krijgen we een tropische regenbui op ons dak. We schuilen een klein uurtje onder het afdak van onze tent, maar als het nog harder gaat regenen houden we het onder ons afdak niet meer zo droog en rennen we gauw naar een afdak van het guesthouse om daar te schuilen. Na daar nog een half uurtje te hebben gezeten klaart het al weer op. Wel lijkt het er op of er nog meer regen komt en daarom eten we snel wat en kruipen lekker vroeg onze tent in, waar we nog wat lezen en aan ons blog schrijven.

Yaounde (Cameroen) 29-01-2012
Jaaahhhh, vandaag staan de lekkere broodjes op het programma!! Na het ontbijt komt Corey ons vragen of we zin hebben om met hem mee te gaan naar de markt, deze moet namelijk enorm zijn. Hij gaat eerst nog even met zijn vriendin Skypen en zegt rond het middaguur weer terug te zijn bij het guesthouse. Als Corey er tegen twaalven nog niet is, kunnen wij ECHT niet langer wachten om de lekkere broodjes te gaan kopen, en dus lopen wij eerst naar de banketbakkerij. We zijn net twee kleine kinderen in een grote snoepwinkel. Wendy neemt een baquet met pastrami en ik neem een baquet met leverworst. Als toetje nemen we allebei een puddingbroodje en ik nog een amandelbroodje. Terug bij het guesthouse gaan we er even goed voor zitten. Mmmmm wat waren die broodjes lekker zeg en wat zitten we vol nu pfff. We zijn het helemaal niet meer gewend zoveel lekkers! Corey komt omstreeks 13.00u opdagen en dan lopen we gezamenlijk naar de markt. Het is even zoeken naar de juiste weg maar uiteindelijk hebben we de markt toch gevonden. Deze blijkt echter dicht te zijn en we besluiten dan maar weer terug te lopen en een koud biertje te gaan drinken bij onze tent. Die biertjes moeten eerst nog gekocht worden. Corey weet dat als je oude flessen inlevert bij een bar dat je dan korting krijgt op een nieuw biertje, een soort van statiegeld. We lopen eerst terug naar het guesthouse om daar onze lege flessen op te halen en lopen dan naar de dichtstbijzijnde bar. En inderdaad, waar wij in de supermarkt normaal 650CFA (ca 1 euro) voor 0,66L betalen, hoeven we nu maar 500CFA (zo’n 85 eurocent!) betalen?! We slaan er 10 in en zetten die koud in onze koelbox. Wendy maakt voor ons allemaal een lekker gebakken ei op brood klaar en we drinken tot laat in de avond alle biertjes op. Pfff, wat kunnen die aussies zuipen zeg!!! Maar we hadden wel weer een gezellige avond!!

Yaounde (Cameroen) 30-01-2012

Vandaag staan we vroeg op want we worden om 8u verwacht bij de Landrovergarage. Voordat we naar de garage gaan tanken we de auto eerst nog even helemaal af, zodat we we woensdag gelijk kunnen vertrekken richting Gabon. Tegenover het tankstation zit weer zo’n banketbakkerij (het stikt ervan in Yaounde!!) en kopen daar wat brood voor ontbijt en lunch. Bij de garage eten we ons ontbijt en even na achten wordt Dizzy op de brug gereden. Er wordt met een team van ongeveer 5 man sterk aan Dizzy gesleuteld. Eerst wordt de stuurbekrachtingspomp gedemonteerd maar voordat je daar bij bent moet eerst het 1 en ander los worden gemaakt. Wat ze hier doen is gewoon alle vloeistoffen weg laten lopen op de vloer? Lekker milieuvriendelijk en daar gaat onze koelvloeistof! We blijven er de hele dag bij, want ik wil zien of alles naar behoren gedaan wordt. De pomp wordt gereviseerd met een nieuwe O-ring en we krijgen een nieuwe slang vanaf het reservoir naar de pomp. Onderwijl is de carterpan verwijderd en schoongemaakt en is deze met nieuwe vloeibare pakking terug gemonteerd. Omdat de carter is verwijderd krijgen we nieuwe olie en een nieuw oliefilter. De monteurs kijken ook nog even naar de fusseekogel rechtsvoor en deze is volgens hen in orde. Wel worden beide fusseekogels voorzien van nieuw vet. Dan wordt er nog gekeken naar de uitlijning van de auto en dit doen zij met behulp van een super hitech systeem. Op alle 4 de velgen afzonderlijk wordt een apparaat gekelmd en die apparaten worden weer aangesloten op een computer zodat Dizzy op de millimeter nauwkeurig in lijn wordt gezet. Aan het eind van de dag zijn alle punten gedaan die gedaan moesten worden en krijgt Dizzy ook nog een wasbeurt met een hogedrukspuit. En daar was hij wel aan toe, jeetje wat was die auto vies! De gehele binnenplaats van de garage zag er bruin van. Toen wij vanochtend richting garage reden waren wij in de veronderstelling dat we 2 dagen naar de garage zouden moeten maar dat blijkt er nu dus maar 1 te zijn!? Dat scheelt weer! Na het afrekenen bedanken we de chef werkplaats en zijn monteurs. De chef werkplaats wil dan nog een foto maken van ons en Dizzy. De eigenaar van de garage komt er ook bij staan. Als aandenken krijgen we de foto mee (die direct wordt uitgeprint) en wordt er een sticker van de garage links achter op de auto geplakt. Wij vinden het niet zo erg om een beetje reclame te rijden en de eigenaar ook weer blij! We rijden vervolgens terug naar het Presbyterrian om daar nog 1 nachtje te kamperen. Op de terugweg kopen we weer 2 overheerlijke belegde broodjes voor ons avondeten. Tja, we nemen het er nog maar even van zolang het nog kan! Op de camping drinken we samen met Corey nog wat en gaan dan vroeg naar bed, want het was een lange dag en morgen willen we er weer vroeg uit om richting Gabon te rijden.

Yaounde (Cameroen) – Oyem (Gabon)(Bushcamp) 31-01-2012

Om 6u gaat de wekker en tegen zevenen rijden we de camping af. Ondanks dat het zo vroeg is, is het alweer een gekkenhuis met yellow cabs in Yaounde. We pinnen nog wat geld voor onderweg en rijden dan de stad uit. De wegen zijn goed en de route is wederom prachtig. We rijden door een heuvelachtig gebied met heel veel groen! En zoveel bochten, dit is een waar motorrijders paradijs! We rijden niet hard maar wel lekker door en voordat we er erg in hebben staan we al bij de grens van Gabon. Het uitstempelen gaat soepel en het instempelen bij Gabon ook. Alleen voor de daadwerkelijke stempel moeten we een stuk Gabon in rijden, naar het plaatsje Bitam. Ondanks dat deze post niet aan de grens ligt hebben zij het hier wel goed voor elkaar. Van onze paspoorten en het visa worden kopieen gemaakt. Wij moeten een kamertje in waar een politieman een digitaal dossier aanmaakt. Ja ja mensen, je wilt het niet geloven, een computer! Onze paspoorten worden gescand, we worden digitaal op de foto gezet en al onze gegevens worden in de computer gerammeld. Na deze formaliteiten rijden we verder richting het plaatsje Oyem. Als we Oyem aandoen is het bijna 15.00u. Voorbij Oyem gaan we op zoek naar een geschikte plek om wild te kamperen. We rijden een pad op, waar eerder een zwaar rupsvoertuig heeft gereden, en komen uit op een open vlakte waar bomen zijn gekapt. Waarschijnlijk wordt er hier een nieuwe weg gemaakt. Dit is een goeie plek en we zetten de auto halverwege het pad. Voordat we de tent uitpakken wachten we altijd even of we niet worden gestoord. Als dat niet gebeurt, klap ik tegen vijven de tent uit en zorgt Wendy voor het eten. Na het eten begint het lichtjes te regenen. Na onze bucketshower gaat het steeds harder regenen en ook te onweren. Regen kunnen we hebben maar onweer is niet echt fijn als je op het dak van een auto slaapt. Als we in de tent zitten komt het onweer voor ons gevoel wel erg dichtbij waardoor we besluiten om in de auto te gaan zitten en daar te wachten. Zodra de onweer is overgewaaid kruipen we weer terug in de tent.

Oyem – Lambarene (Gabon) 01-02-2012

Het onweer was binnen een uurtje overgewaaid maar het heeft wel bijna de gehele nacht geregend. Het mocht onze nachtrust niet verstoren want we hebben heerlijk geslapen. Tegen zevenen kruipen we de tent uit en staan dan in de natte klei die flink aankoekt onder onze schoenen en slippers. We eten wat cornflakes, breken de tent op en koken wat water voor de thee en koffie. Dan rijden we het kleipad af. De banden raken aardig verzadigd en als we het asfalt op rijden vliegt de klei ons om de oren. Gelukkig rijdt er niemand achter ons. We rijden richting Lope en de route is ook vandaag weer bijzonder mooi, de weg kronkelt door het tropisch regenwoud. Gabon is net een heel groot natuurreservaat. Vlak voor de afslag richting Lope passeren we de evenaar en met dat bord moeten we natuurlijk even op de foto. We waren van plan om richting Lope te rijden want daar zit een Nationaal Park. De weg begint gelijk bar slecht en dat zouden we dan 120km tot aan het NP moeten rijden om die weg vervolgens over 2 dagen weer terug te moeten rijden. We hadden van andere reizigers gelezen dat dit park best prijzig is en dat je geluk moet hebben om wildlife te spotten (overigens alle NP in Gabon zijn duur!). We besluiten deze heen en weer reis dan ook maar niet te doen en rijden verder naar de plaats Lambarene. We hebben het waypoint van een klooster daar. Het klooster ligt in het gedeelte van Lambarene dat op een eiland ligt midden in de rivier de Ogooue. We worden welkom geheten door een non die ons alle gemakken van het klooster laat zien waaronder de nette douches en toiletten. Het is hier (tot nu toe) lekker rustig en de omgeving is mooi en daarom besluiten we hier wat langer te blijven. Even een rustdag (of 2, we zien wel) en wat tijd om de was en wat andere kleine klusjes te doen, zodat we opgeruimd aan onze reis door de Congo’s en Angola kunnen beginnen.

Lambarene (Gabon) 02-02-2012

Wat een heerlijke plek om te kamperen. We hebben alles binnen handbereik, stroom, schoon toilet en douche en ook nog een broodjeszaak om de hoek!? Dat laatste wisten we niet totdat ik in de middag op zoek ging naar een bakkerij en ik er achter kwam dat er 1 vlak naast het klooster zit. Je moet het wel even weten want een uithangbord ofzo is er niet bij. Vandaag heeft Wendy een grote was gedraaid, ze is de hele dag aan het soppen geweest. Ik mag af en toe helpen om kleding uit te wringen. We hebben mazzel dat het deze week schoolvakantie is want we staan op de binnenplaats van het klooster waar ook een kinderopvang zit en volgens de zuster kan het hier dan behoorlijk druk zijn, maar daar hebben wij nu gelukkig geen last van en genieten enorm van de rust. We blijven hier dan ook nog een dagje langer en gaan morgen er op uit om de omgeving te verkennen. Volgens onze reisgids (de LP) zit hier een ziekenhuis annex museum vanAlbert Schweitzer. Hij heeft hier jaren lang gewerkt met lepra- en malariapatienten. Die man heeft vast wat goeds gedaan vroeger want hij heeft een Nobelprijs gewonnen en ik weet dat er in Zaandam een school naar hem is vernoemd.

Lambarene (Gabon) 03-02-2012

In de ochtens, als het wat koeler is, lopen we een rondje over het eiland. We wandelen een uurtje en de omgeving is mooi. Veel groen en de rivier is enorm breed en stroomt snel, geen rivier om even in te gaan zwemmen. Het museum van Albert Schweitzer is aan de andere kant van de brug en aangezien het nog een eindje lopen is en het al weer erg warm is, besluiten we het museum niet te bezoeken en gaan terug naar de camping. Hier doet Wendy nog een laatste was en relaxen we wat bij de tent. Tegen de middag komt 1 van de nonnen ons vertellen dat er vanavond een groep mensen komt overnachten die hier een soort van vergadering of iets dergelijks hebben, tenminste dat is wat wij denken dat er gaat gebeuren (het blijft lastig die Franse taal). Tegen de avond arriveren de eerste gasten. Als wij aan het avondeten beginnen gaat de groep gezamelijk bidden. Er wordt luid gepreekt en gezongen en dan horen we een vrouw luidkeels gillen alsof ze een hoogtepunt bereikt? Het begint steeds meer op een bijeenkomst van 1 of andere sekte te lijken... Het gaat de hele avond door tot zo’n 23.00u. Na 2 heerlijke dagen was het helaas gedaan met onze rust.

Lambarene – Ndende (Gabon) 04-02-2012

Om 04.30u begint het bidden alweer. Er wordt luidkeels bij gezongen en er wordt duidelijk geen rekening gehouden met andere gasten. Om 6 uur staan we naast de tent en pakken de boel in. Kwart voor zeven rijden we weg richting Ndende vlakbij de grens van Congo. Het is regenachtig en in de bossen hangt een mist, een schitterend gezicht. Doet mij denken aan de film Gorilla’s in the mist. De weg is nieuw en rijd lekker door tot aan het plaatsje Mouila, daar begint de onverharde (gravel) weg. Tegen het middaguur bereiken we Ndende waar we nog even aftanken en brood kopen. We hadden een waypoint van een missiepost in Ndende maar als we daar navraag doen om te kamperen kan dat helaas niet. We besluiten door te rijden richting grens. Tussen Ndende en de grens zit nog zo’n 50km. Ergens halverwege vinden we van de weg af weer zo’n afgraving van gravel waar we uit het zicht kunnen kamperen. Hier zetten we ons kamp op zodat we morgen vroeg de grens over kunnen gaan. We kunnen helaas pas morgen de grens over want ons visum gaat in vanaf de 5^e februari, vandaar.....

Ons dagboek 17-12-2011 t/m 06-01-2012

Senchi (Ghana) 17-12-2011

Het is hier veel minder benauwd dan in Accra en hebben daardoor heerlijk geslapen. Vandaag hebben we lekker relaxt gedaan aan het Volta meer. We hebben gisteren twee volle waszakken aan de receptie afgegeven die dat voor een goed prijsje wassen. Hierdoor heeft Wendy ook een relaxt dagje, alhoewel zij geen 5 minuten stil kan zitten! Van wie zou zij dat nou hebben ;-)...
We lezen wat in de Lonely Planet en kijken naar waypoints van andere reizigers om plannen te maken voor de komende week. Het is tenslotte belangrijker wat je WEL doet op reis, dan wat je NIET doet. We hebben even getwijfeld om vandaag in het meer te gaan zwemmen, maar we hebben het toch maar niet gedaan. Er zwemt namelijk niemand in het meer en we zijn bang dat we die vervelende worm (Bilharzia) op doen. Straks maar weer een heerlijke koude douche, ook verfrissend! Er vaart geregeld een partyboot voorbij met harde muziek. Op de zijkant van die boot staat: “Only for happy people”. We zien alleen maar chagerijnige gezichten op die boot en alleen de kapitein staat te dansen? Dat tripje is vast niet zo heel leuk...!? De hele dag ligt er ook, dichtbij ons, een jongen met een plaatselijke roeiboot ons aan te gapen. Hij heeft ons in de ochtend wijs gemaakt dat hij boottochtjes met toeristen doet en wil ons ook wel een tripje aanbieden. Wij hebben bedankt voor zijn diensten, maar kennelijk zijn wij de enige toeristen hier want hij blijft de hele dag met zijn bootje bij ons in de buurt liggen. Alsof we dan wel een tochtje met hem gaan doen? Het is soms heel vervelend en moeilijk te relativeren hoe de plaatselijke bevolking je vaak lang en ongegeneerd aan blijft kijken. Alsof die mensen iets zien wat ze nog nooit eerder hebben gezien? Is het omdat we blank zijn, of omdat we een tent op het dak van de auto hebben, of gewoon omdat zij gewoon nog nooit zulke aantrekkelijke mensen hebben gezien... !? (Vast dat laatste, hahahaha!!) Als we erom vragen, is er geen probleem en na enkele minuten vertrekken die mensen weer. Het is iets waar we maar mee om moeten leren gaan, want je kunt het die mensen gewoon niet goed wijs maken dat het onbeschoft is om zo naar iemand te staren. Blijkbaar een fatsoennorm die zij hier niet kennen?

Senchi – Wli (Ghana) 18-12-2011

We besluiten vandaag door te rijden naar Wli. Het personeel hier is arrogant en wil overal geld voor hebben. Zo zijn we gister op het terras wat gaan drinken en hebben gevraagd of onze laptop opgeladen kon worden ergens op het terras. Dat kon, maar wel voor 1 Cedi per uur. Uiteindelijk begon ze te lachen maar als wij niet met het lachen waren begonnen, meende zij het ook, denken wij. Daarbij betalen we volgens ons ook teveel voor het kamperen, 10 Cedi (ca 5 euro) p.p.p.n. We staan hier trouwens niet achter een hek en er loopt ook geen bewaking rond in de nacht. Gistermiddag kwamen er ook lokale mensen een biertje drinken op de zogenaamde kampeerplaats. Dus kennelijk is het hier gewoon gemeentegrond dat wordt verhuurd door dit guesthouse? Zo kun je wat extra verdienen met grond die niet van jou is? Voor het guesthouse mooie verdiensten, maar voor ons wellicht toch beter om te gaan i.v.m. de mogelijkheid dat bepaalde mensen wellicht op het idee zouden kunnen komen om ons te beroven, helemaal als er geen hek of bewaking is.
We doen in de ochtend nog wat klusjes, we luchten het beddengoed en doen de afwas. Het wasgoed vouwen we op en stoppen we in onze backpacks. Ik check nog even het oliepeil van de tussenbak, dat in orde is. We rekenen de twee overnachtingen af en rijden richting Wli. De weg zit vol putholes dus we doen over 100km, 2 uur. Onderweg worden we 3 keer staande gehouden door de politie. Dit keer willen ze alleen weten waar we vandaan komen en waar we naartoe gaan. Om 13.00 uur arriveren we bij de Waterfall Lodge dat eigendom is van een Duits echtpaar. We worden hartelijk ontvangen en doen ons te goed aan een koud cola’tje op het terras. We krijgen de menukaart te zien en het is niet eens zo duur om even lekker “Westers” te eten, dus besluiten we dat vanavond hier te gaan doen. Laat in de middag komen er nog twee oude bekenden de camping opgereden, onze Zuiderburen in hun lelijke Eendje. Dat is dan de derde keer dat we elkaar ontmoeten. Na het avond eten delen we nog wat reisverhalen met ze en gaan dan naar bed. Morgen gaan we een wandeling maken naar de Wli watervallen.

Wli (Ghana) 19-12-2011

Het koelt hier in de nacht lekker af dus hebben we heerlijk geslapen. We worden rond 7 uur wakker door de andere gasten die vroeg aan het ontbijt gaan. Maar goed dat we worden gewekt want we wilden graag lekker vroeg naar de Wli watervallen wandelen i.v.m. de warmte in de middag. Na ons ontbijt starten we de motor even om de tweede accu weer bij te laden. De gastvrouw komt ons vragen of we vertrekken. We leggen uit dat we dit moeten doen voor de accu, voor onze koelkast. Ze vraagt of we een verlengsnoer hebben want dan mogen we wel elektriciteit van hier gebruiken. We hebben wel een haspel mee, maar deze is maar 10 meter. De gastvrouw komt vervolgens aanzetten met een verlengsnoer van wel 25 meter. Nu hoeven we hier niet in de ochtend de auto een kwartier te laten draaien, goed geregeld. We lopen vervolgens naar de ingang van het Wli park. Daar betalen we de entree en krijgen een gids toegewezen. De gids heet Mattew, is 39 jaar en heeft gisteravond duidelijk een paar drankjes te veel gedronken. Hij heeft nl een behoorlijke kegel, maar dat maakt hem er niet minder gezellig op. Hij is erg enthousiast en vertelt over de rivieren die wij passeren en over de verschillende bomen en planten die hier groeien. De eerste kilometers zijn vlak maar dan slaan we af en gaan bergopwaarts. We krijgen aan het begin van dit pad een wandelstok van Mattew uitgereikt. In eerste instantie denken we deze niet nodig te hebben, maar al gauw kwam die wandelstok toch goed van pas. Het is een pittige wandeling door de bush en na 2 uur steil omhoog te hebben gelopen is het uitzicht op de “Upperfall” geweldig. We zijn de enigen deze ochtend die deze wandeling doen, dus we hebben de waterval helemaal voor onszelf. Omdat het zweet echt overal staat nemen we een verfrissende duik in het water en ik neem een douche onder de waterval. We genieten een halfuurtje van al het watergeweld, drinken wat water en nemen een broodje voordat we dezelfde route weer terug wandelen. Als we naar beneden lopen zien we pas hoe steil het is en Wendy krijgt er knikkende knietjes van. Als we bijna weer beneden zijn komen we een andere groep toeristen tegen die de lange weg nog omhoog moeten lopen. Later zien we dat de helft van die groep tot het eerste uitzichtpunt is gelopen (kwartiertje omhoog) en toen alweer terug is gekeerd, watjes! De “Lowerfall” is makkelijk te bereiken en ook hier nemen we weer een verfrissende duik in het water. Terug in het dorp kopen we nog wat brood en nemen afscheid van onze gids Mattew. Terug in de Waterfall Lodge trakteren we onszelf op een heerlijke lunch met lekkere vette patatjes, sla en een satetje. De rest van de middag brengen we al luierend door, wat hebben we het toch slecht...

Wli (Ghana) – Kloto (Togo) 20-12-2011

We worden ruim voor zessen gewekt door een paar Duitsers die gisteren in de lodge zijn aangekomen, ze kunnen absoluut niet zachtjes doen en zijn goed aanwezig. Na het ontbijt rekenen we af en krijgen van de eigenaresse de tip dat we ook in Wli de grens over kunnen. We rijden weg van de Waterfall Lodge en binnen 5 minuten staan we bij de grens. Het is nog vroeg en kennelijk hebben alle beambten een ochtendhumeur want er kan maar net met pijn en moeite een goeiemorgen vanaf. Als ik de paspoorten afgeef moet ik, volgens de beambte van immigratie, eerst naar de douane om ons Carnet af te laten stempelen. Ook weer zoiets, het eerste kantoor dat je aandoet is immigratie maar ik moet eerst naar het laatste kantoor, de douane? Als zij arrogant doen kan ik dat ook dus ik zeg: “ Ik wil wel naar de douane maar dan gaan onze paspoorten met mij mee, want waar ik ga, gaat mijn paspoort ook. Dat werd kennelijk niet echt gewaardeerd, maar ik krijg de paspoorten terug. De douane is wel goed gemutst en ons Carnet is zo afgestempeld. Terug bij immigratie krijg ik twee formulieren in mijn hand gedrukt en er wordt mij gevraagd of Wendy zich ook even kan komen melden. Wendy blijft bij de grensovergangen altijd in de auto zitten, vandaar. Als ik mij zonder iets te zeggen omdraai om Wendy te halen, wordt er naar mij geroepen waarom ik wegloop. Ik reageer niet en loop door. Tja, Wendy zal toch moeten weten dat zij ook naar het kantoortje moet komen. Ik heb het helemaal gehad met de autoriteiten in dit land. In de 16 dagen dat wij hier in Ghana hebben rondgereisd zijn we ontelbare keren aan de kant gezet door de politie. De een wil ons een boete aansmeren en de ander gewoon een praatje houden. Ik was er vandaag even helemaal klaar mee! Door deze aktie – reactie is de sfeer gespannen in het immigratiekantoor. We lopen samen terug naar het kantoortje en vullen de formulieren in. Als ik klaar ben met invullen hoor ik achter mij 1 van de beambten roepen: “ Bring it, bring it”! op een zeer denegrerende toon. Nu schiet ik uit mijn slof en vraag wat hier in godsnaam het probleem is! Vanaf de eerste stap in dit kantoor wordt er zeer onaangenaam gecommuniceerd en ik zeg tegen de beambten dat wij toeristen zijn en geen terroristen en dat ik ook geen hond ben. Want op de manier hoe de beambte wil dat ik mijn paspoort aan hem geef, commandeer je een hond en niet tegen een mens! Daarbij zeg ik hem dat hij blij moet zijn dat wij zijn land bezoeken en een hoop geld meebrengen waar Ghana goed bij gebaat is! Dat als zij, de autoriteit, op deze manier toeristen blijft behandelen er geen toerist meer zal komen. Een van de drie begrijpt het en komt naar mij toe en geeft mij een hand en zegt daarbij: “ No problem Boss, everything is okay!” Onze paspoorten worden van top tot teen bekeken, afgestempeld en we mogen gaan. We wensen de drie nog een Merry Christmas en we krijgen zowaar een Merry Christmas en een glimlach terug, ze kunnen het wel... We rijden 1km in niemandsland en komen bij de grens van Togo. Daar gaat alles heel soepel , alleen ons Carnet moet bij een dorp 12km verderop worden afgestempeld. We rijden vervolgens Togo in en dat gaat bergopwaarts. Een mooie rit waar het zo steil is dat we af en toe terug moeten schakelen naar de eerste versnelling. Bij het dorpje stempelen we ons Carnet en rijden richting Kpalime. Daar pinnen we weer de ons reeds bekende CFA en doen nog wat boodschappen op de markt. Daarna rijden we Kpalime weer uit en rijden de bergen in. We verblijven in Auberge Nectar net buiten Kpalime in het dorpje Kloto. Die naam hebben wij ook niet verzonnen! Daar worden we welkom geheten door Emanuel en David. Emanuel is chefkok in de auberge en David biedt zichzelf aan als gids. We lunchen in de Auberge en besluiten morgenochtend met David de omgeving te gaan bezichtigen. Er moeten hier prachtige cacoa en koffie plantage’s zijn en wederom een waterval met een klein poeltje waar je in kunt zwemmen. In de middag doet Wendy de was en ik geniet van het zonnetje...

Kloto (Togo) 21-12-2011

Onze tour met David begint om 8 uur en wij staan, als echte Hollanders, stipt op tijd klaar. Het is voor ons weer even wennen want hier in Togo wordt weer Frans gesproken. David spreekt een klein beetje Engels, gelukkig. Hij heeft een vlindernet meegebracht en later blijkt dat de vlinders die hij onderweg vangt, hij deze op een vakkundige manier doodmaakt en meeneemt. Hij vertelt dat de vlinders ongeveer 4 weken moeten drogen in de zon voordat hij ze kan verkopen in een mooie collage. We lopen eerst door het dorpje en slaan dan de bush in. Tijdens onze wandeling laat David ons diverse specerijen zien, ruiken en proeven. We zien o.a. hoe Papijja’s, koffie, cacao, katoen, bananen groeien en proeven cacaobonen en een stukje van de colanoot. David laat ons ook zien waarmee de lokale bevolking zichzelf schildert en/of waarmee zij hun “artwork” kleuren. Van verschillende planten en bomen komen natuurlijke sappen met diverse kleuren. Wij worden ook door David beschilderd en ook maakt hij een mooie tekening op een blad. We houden een korte pauze bij een kleine waterval met een poel en daar moet natuurlijk even in gezwommen worden. Na een mooie wandeling zijn we om 12.30 uur weer terug bij de auberge daar heb ik mijzelf even nuttig gemaakt om alle foto’s die wij tot nu toe hebben gemaakt op CD te branden. Mocht de camera of laptop stuk gaan of gestolen worden, hebben we nog altijd de CD’s met onze herinneringen. Morgen vertrekken we naar Lome, de hoofdstad van Togo.

Kloto – Lome (Togo) 22-12-2011

Als we niet worden gewekt door de warmte of de zonsopkomst dan is het wel door de straatveger. Elke ochtend vegen ze hier in West Afrika hun eigen stukje straat schoon en dat doen ze met een roe. Geen bezem met een steel, nee, met een bos takken bij elkaar geknoopt en gebukt vegen? Lekker ergonomisch? Tijdens het ontbijt komt Emanuel naar ons toe en zegt dat wij nog moeten betalen voor het stroom dat wij hebben gebruikt. We hebben met ons verlengsnoer de koelkast voorzien van 220V. Ik probeer hem uit te leggen dat dit volgens ons is inbegrepen bij het kamperen, anders hadden zij dit vooraf moeten zeggen. Emanuel zegt ons, dat hij is gestuurd door de eigenaresse van de Auberge. We weigeren te betalen en Emanuel gaat dit bespreken met de eigenaresse. Even later komt hij terug en zegt dat het oke is. Zo proberen die Afrikanen op alle mogelijke manieren toch weer een extra centje te verdienen (van de toerist af te troggellen). De volgende overlanders die naar Auberge Nectar gaan, en die stroom willen gebruiken, zullen nu vast vooraf te horen krijgen dat dit extra kost ben ik bang. Na het ontbijt rijden we richting Lome. Een mooie route en de weg is redelijk. In de stad is het, zoals het in iedere Afrikaanse grote stad is, een gekkenhuis qua verkeer. We moeten dwars door het centrum richting Auberge Chez Alice. Lome is de enige hoofdstad in de wereld waarin (of waar tegen aan) een landgrens ligt, die van Ghana met Togo en vice versa. We rijden langs de kust en zien in de oceaan veel containerschepen liggen die in de wacht staan om de haven van Lome binnen te varen. Aangekomen bij Chez Alice doen we heel rustig aan want de luchtvochtigheid is hoog en de temperatuur ook. Als je alleen al je glas met koude cola optilt loopt het zweet al langs je rug. We kamperen op het tweede gedeelte van Chez Alice, dat ligt dichterbij het strand en verder van de doorgaande weg. Op de camping staat een fransman met een camper die een flink verlengsnoer heeft uitgerold. We vragen of wij bij hem ons verlengsnoer bij kunnen prikken en dat is geen probleem. In de middag zitten we in het restaurant om onze mail te checken en de website bij te werken. We bestellen hier een overheerlijke Wiener Schnitzel met gebakken aardappelschijfjes bij, want het is geen weer om zelf te gaan koken... Pffff... wat is het hier heet!

Lome (Togo) 23-12-2011

Wat een nacht! Alle ramen open van de tent, slaapzak aan de kant, zo min mogelijk bewegen en nog breekt het zweet ons aan alle kanten uit. Hierbij zijn we gisteravond in het restaurant ook nog allebei flink gestoken door muggen en hebben we verschrikkelijke jeuk, wat soms nog erger is dan pijn! We zijn dus erg vroeg wakker, maar doen alles heel rustig aan. Vandaag staat in het teken van visums halen. De bedoeling was die van Gabon en Benin. Omdat het stikt van politie in de grote steden, hebben we besloten om hier zo min mogelijk met eigen auto door de steden te rijden. Want een buitenlands kenteken met twee blanken erin is voor menig politieagent hier de jackpot bij Holland Casino. We vragen de barman van Chez Alice of hij nog een goede “snorder” weet. Hij belt iemand op en die staat binnen een afrikaans halfuurtje (1 uur) bij Chez Alice voor de deur. We spreken een uurtarief af en rijden de stad in. We hebben natuurlijk de Garmin mee zodat onze snorder geen extra uurtjes kan maken in de stad ;-). We rijden in een Nissan Micra door de stad en onze chauffeur is een ware Schumacher, hij scheurt over de putholes alsof ze er niet zijn. Nu merken we ook goed hoe comfortabel onze Dizzy is. Wendy stuitert zo’n beetje over de hele achterbank heen en weer. Aangekomen bij de ambassade van Gabon krijgen we te horen dat Wendy naar binnen mag, maar ik niet. Ik draag een korte broek en hiermee mag ik de ambassade niet in. We vragen of het geen probleem is als Wendy ook mijn aanvraag doet voor een visum. Dat is geen probleem dus Wendy gaat met alle papparazzen naar binnen en ik zit buiten op de stoep met onze Togoleze Schumacher. Tijdens het wachten komt daar ineens een straatverkoper langs met allemaal lange broeken. Ik ben vast niet de eerste en ook niet de laaste die hier in korte broek is gekomen ;-). Ik roep de man naar mij toe en vraag of hij toevallig mijn maat heeft. Hij haalt al zijn broeken tevoorschijn en houdt deze 1 voor 1 voor mij om de maat te checken. Hij heeft er drie in mijn maat, een zwarte, witte en een caki kleur. De zwarte en witte zijn 2000 CFA (3,5 euro) en de Caki 3000 CFA (5 euro). Mijn voorkeur gaat uit naar de Caki. Schumacher komt mij helpen met afdingen en hij krijgt het voor elkaar dat ik de Caki broek voor maar 1000 CFA (1,75 euro) kan kopen. Ik reken af en stap achter in de Nissan Micra om mij om te kleden. Met mijn lange broek aan stap ik de ambassade weer binnen en ga op zoek naar Wendy. Als ik haar gevonden heb kijkt ze me verwonderd aan en vraagt mij of ik op en neer ben gereden naar de camping. Lachend zeg ik dat ik deze broek net heb gekocht, en dat het nog een echte Levi is ook!!! Bij de Gabonese ambassade gaat het allemaal wat stroef. Eerst kregen we te horen dat het niet mogelijk is hier een visum te krijgen omdat we niet rechtstreeks naar Gabon vliegen. Als we een tijdje staan te praten met een mannetje die daar ook zit te wachten en wat Engels kent, komt de vrouw van de receptie ons nog een aantal dingen vragen. Zoals wanneer moet ons visum ingaan en hoelang we willen blijven. Dan krijgen we ineens wel een aanvraagformulier voorgeschoteld die we mogen invullen... De vrouw maakt ons duidelijk dat zij de aanvraag in behandeling zal nemen en maandag moeten we dan maar terugkomen om te horen of we het visum krijgen, of niet. Op ons aanvraagformulier vullen we in dat we een visum willen hebben vanaf 1 februari 2012 t/m 1 mei 2012, een visum voor 3 maanden. Typisch Afrikaans, maar dat kan weer niet? Hoezo niet? Nou, ze willen exact weten wanneer je het land binnen gaat en er weer uit gaat. Aan de hand van deze gegevens geven ze je een visum voor 1, 2 of 3 maanden. We denken zo’n 2 weken in Gabon te willen verblijven, maar het is moeilijk in te schatten welke 2 weken dat binnen die 3 maanden zullen, dus besluiten we deze aanvraag maar te skippen en deze opnieuw te doen in Abuja, Nigeria. Daar weten we vast beter hoe/wat qua data. We rijden vervolgens met Schumacher naar de ambassade van Benin, die natuurlijk weer aan de andere kant van de stad ligt. We zijn er om 11.30 uur. Net op tijd want tussen 12.00 en 15.00u is de ambassade gesloten. Binnen moeten we twee dezelfde formulieren invullen. We gaan nu natuurlijk niet meer zo eerlijk zijn met het aantal dagen dat wij in een land willen zijn. We nemen het maximale, het zekere voor het onzekere, 1 maand. Als onze formulieren worden nagekeken door de secretaresse plakt zij heel nauwkeurig en tergend langzaam onze pasfoto’s op de formulieren. Door deze aktie is het inmiddels 12.05 uur voordat wij door mogen naar het volgende kantoortje. Daar zit de ambassadrice telefonerend achter haar bureau en wenkt ons binnen te komen. Als zij de telefoon ophangt is het eerste wat zij zegt, dat wij te laat zijn, het is 5 over twaalf. We blijven vriendelijk lachen maar van binnen kunnen wij haar wel over het bureau heentrekken en haar eens goed de waarheid vertellen. We moeten 10.000 CFA per visum betalen en moeten dan weer op de gang wachten. Na een kwartier worden we weer de kamer ingeroepen en krijgen we ons paspoort met visum terug. We kijken naar het visum en zien dat wij een visum hebben gekregen voor maar 15 dagen. Wij zeggen tegen de vrouw dat dat niet goed is want we hebben 1 maand aangevraagd. Ja, maar die kost 15.000 CFA per visum, zegt de vrouw. Had ze in eerste instantie onze aanvraag beter gelezen had ze gelijk het juiste bedrag aan ons kunnen vragen. Kennelijk omdat Benin niet zo’n groot land is, vragen de meeste toeristen een visum aan voor maar 15 dagen en is ze daar zonder meer van uit gegaan. Er komt een grote stempel op ons visum met rode inkt “ Annule” en we moeten weer plaats nemen op de gang. Tja, want bij een visum zetten in je paspoort mag je als toerist natuurlijk niet bij zijn? Na 10 minuten worden we weer geroepen en krijgen ons paspoort terug met een juist visum. Schumacher brengt ons terug naar Chez Alice en daar beslissen we morgen maar weer te vertrekken van hier. Het is hier verschrikkelijk heet en de stranden zijn hier ook niet echt heel erg mooi (uitzicht op vrachtschepen). In de bergen was het een stuk aangenamer. In de middag en avond mailen we nog wat en zoeken bezienswaardigheden op in Togo en Benin. In de avond eten we hier Braadworst met Rosti, erg lekker!!!

Lome – Atakpame (Togo) 24-12-2011

De wekker stond op 6 uur maar jullie raden het al, voor die tijd waren wij allang wakker. We willen voor de drukte door de stad zijn en rijden om 6.30 uur al bij Chez Alice vandaan. We hebben als waypoint Atakpame en dat ligt ongeveer 150 km van Lome vandaan. De weg ernaartoe is goed met af en toe een puthole die we moeten ontwijken, maar dat mag geen naam hebben. Rond 11.00 uur zijn we al in Atakpame, hier tanken we af en doen wat boodschappen op de markt. Zo’n afrikaanse markt is altijd weer een belevenis. Op alles wat we kopen moet we afdingen en die franse telwoorden blijven lastig. We nemen nu op voorhand maar pen en papier mee zodat de mensen het voor ons op kunnen schrijven wat iets kost. We verblijven op de binnenplaats van hotel Le Sahelien en morgen rijden we naar het plaatsje Kara zo’n 250km hier vandaan.

Atakpame – Kara (Togo) 25-12-2011

Vrolijk kerstfeest allemaal! Wij hebben kerstnacht samen met, volgens ons, alle inwoners van Atakpame gevierd. We waren er niet letterlijk bij aanwezig, maar hebben wel de hele nacht wakker gelegen van de nachtclub hier om de hoek. Gebroken besluiten we er om 5.45u maar uit te gaan, want slapen komt er toch niet meer van. Om 6.30u rijden we de poort van het hotel uit en kopen langs de weg nog een brood voor het ontbijt. De etappe van vandaag gaat naar het plaatsje Kara in het noorden van Togo. De weg is redelijk maar er zitten stukken in die erg verradelijk zijn met hele diepe gaten die vanuit het niets opdoemen. Niet eerst even een waarschuwing aan de hand van kleine gaten, nee direct hele diepe, waar je echt stapvoets doorheen moet rijden of heel snel voor moet uitwijken en dat laatste kan helaas niet altijd vanwege tegenliggers.
Togo is een lang, uitgerekt en smal land en heeft hierdoor verschillende soorten flora en fauna. Aan de kust is het tropisch, maar zodra we meer in het noorden komen verandert dat in savanne. De temperatuur daalt ook licht, wat wij wel prettig vinden! De laatste kilometers voor het plaatsje Kara gaan we omhoog de bergen in. Rond 13.00u arriveren we bij camping Marie Antoinette waar we onze kerstlunch nuttigen: een lekker patatje met ketchup (en onze eigen Zaanse mayonaise). Ondertussen skypen we nog even met de familie, zijn we er toch nog een klein beetje bij met de Kerst. In de middag doen we vrijwel niets, lekker lui op het terras zitten. Het is tenslotte ook vakantie. Aan het einde van de middag rijden we naar de campingplaats die ongeveer 2 a 3 honderd meter van het restaurant af ligt. Als we de binnenplaats van de camping oprijden, zien we dat we het rijk alleen hebben. Tijdens het opzetten van de tent beslissen we dan ook dat we hier nog een extra nachtje zullen blijven, zodat we uitgerust richting Benin kunnen vertrekken.

Kara (Togo) 26-12-2011

We hebben heerlijk geslapen. Het koelt hier in de avond zo erg af dat we voor de verandering weer eens ons slaapzak over ons heen moesten trekken. Gisteravond werden we nog getrakteerd op een echte afrikaanse drumsessie met zang en dans. Aan de overkant van de camping staat een soort van dorpshuis waar een klein feestje werd gehouden ivm de kerst. Vandaag doen we weer wat klusjes. Wendy doet de was en ik vul de watertank en maak het waterfilter schoon.
Omdat we vandaag niet zoveel beleven, zal ik een aantal vragen proberen te beantwoorden die wij via de mail of skype van jullie krijgen. Zoals jullie weten slapen wij in de tent op het dak van de auto en de vraag is dan, wat doen wij, als we midden in de nacht naar het toilet moeten? Wij hebben van Arjan en Inge (de vorige eigenaren van Dizzy) de tip gekregen om Uribags te kopen (effe googlen). Dit zijn speciaal ontworpen goed afsluitbare plaszakken van latex voor man en vrouw die je na gebruik (de volgende ochtend) leeggiet in het toilet of bush en vervolgens met schoonwater omspoelt. In het begin was het ‘wat vreemd’ om naast je partner in zo’n zak te moeten plassen maar alles went en alles beter dan in het pikkedonker de trap af te moeten op zoek naar het toilet of geschikte struik/boom. De volgende vraag was, genieten jullie wel van de reis en is het tot nu toe wat jullie ervan verwacht hadden. Wij genieten enorm van alle mooie natuur en vooral ook van het buitenleven. Tuurlijk krijgen jullie steeds verhalen te lezen van vervelende politie, grensovergangen en visumaanvragen, maar dat zijn dan ook weer de “spannende” en “hilarische” verhalen die wij graag met jullie delen en waar toekomstige overlanders misschien bruikbare tips aan overhouden. Of de reis voldoet aan onze verwachting is moeilijk te beantwoorden omdat we nog maar net 2 maanden onderweg zijn. In het begin was het erg zoeken naar het juiste evenwicht. Omdat wij het plan hebben (hadden) om binnen 6 maanden in Kaapstad te zijn en vervolgens weer binnen 6 maanden naar Amsterdam te rijden, voelde het in het begin aan alsof we met een race bezig waren. We waren misschien iets teveel bezig met, we moeten dan ongeveer daar zijn en dan daar en dan hadden we natuurlijk ook nog een paar tegenslagen waardoor we wel door moesten (ongelukje Hi-Jack en Kidnap Mali) enz enz. We hebben dit nu min of meer naast ons neergelegd en proberen niet meer dan 2 a 3 dagen vooruit te plannen, maar zelfs dat is soms niet mogelijk.
Dit is Afrika en er kan van alles gebeuren! Daar weten we onderhand een hoop vanaf! We hebben dan ook reeds een ‘stopwoordje’ of beter gezegd een ‘stopregel’ in het leven geroepen en die luidt:
“kun je rekenen? Reken er maar niet op!”
Ook werd gevraagd hoe/wat omtrent de gebeurtenissen in Nigeria van afgelopen weekend en de situatie/verkiezingen in de DRC. We zijn ons er van bewust dat dit risicolanden zijn, maar we kunnen er niet om heen willen we Zuid-Afrika bereiken. We zullen in deze landen ook alleen het noodzakelijke doen. In Nigeria moeten we een aantal visa halen en gaan dan snel door en ook door de DRC willen we z.s.m. heen rijden. Daarbij houden we het nieuws goed in de gaten en hopen dat het tegen de tijd dat wij er doorheen moeten, het allemaal weer wat rustiger is. De optie van verschepen vanuit Togo laten we voorlopig voor wat het is, aangezien we al diverse visa-aanvragen hebben lopen (en betaald) en het verschepen naar Namibie ontzettend duur is. Mocht de DRC problemen blijven geven, dan willen we de optie bekijken van verschepen vanuit Gabon.
Al met al, we genieten enorm van de mooie momenten en zijn ons er van bewust dat wij iets doen en ervaren waar veel mensen van dromen en/of plannen maken maar het uiteindelijk niet doen...

Kara (Togo) - Boukombe (Benin) 27-12-2011

Als de zon opkomt staan we op en breken de tent af. Vandaag hebben we Boukombe als einddoel en dat houdt in dat we weer een grensovergang hebben en wel naar Benin. Vanaf de camping is het een klein uurtje rijden naar de grens. Daar verloopt alles soepel en iedereen is heel meewerkend, mag ook wel eens een keer! De weg naar de eerste plaats die we aandoen, Djougou, is vrij nieuw en rijd lekker door. Al hebben ze in de dorpen die wij passeren flinke verkeersdrempels waar we stapvoets overheen moeten. In Djougou kopen we wat brood voor, inmiddels, onze brunch en rijden we vanaf hier richting de plaats Natitingou waar we in een supermarkt wat inkopen doen. De supermarkten hier zijn niet te vergelijken met die in Nederland. Meestal is het een klein gebouwtje met wat houten schappen, hebben ze niet veel keus en wat er staat is ook nog eens behoorlijk duur, zo ook hier. We pinnen nog wat geld bij de Ecobank en gaan vervolgens richting het dorpje Boukombe in het land van de Tata’s. Dit dorp ligt tegen de grens van Togo aan en hadden we ook via Togo kunnen bereiken, alleen hadden wij van andere reizigers gelezen dat die grensovergang geen Douana heeft . Zonder Douane kan ons Carnet niet worden afgestempeld en daarom zijn we met een kleine omweg hiernaartoe gereden. De laatste 25km zijn onverhard en er ligt over de gehele weg weer een flink wasbord dus we doen rustig aan. We passeren de laatste kilometers al diverse Tatawoningen, dit zijn net kleine kasteeltjes gemaakt van leem, takken en met rieten daken. Rond 13.30u arriveren we bij Auberge Belvedere. We worden hartelijk ontvangen door Edgar die ons een plek toewijst waar we kunnen kamperen. De Auberge is in restauratie en nog niet volop operationeel. Het toilet is een gebouwtje met een gat in de grond en de douche is een gebouwtje met een paar emmers water. Dat laatste is geen probleem, maar een gat in de grond waarin je je behoefte moet doen blijft toch een vieze gewaarwording. Wen gaat dan ook liever de natuur in, dan dat ze boven zo’n gat gaat hangen... Gelukkig is het maar voor 1 nachtje. We regelen gelijk een tourtje voor morgenochtend om het Tatadorp en een echte Tatawoning te bezichtigen.

Boukombe – Batia (Benin) 28-12-2011

Het is maar goed dat we gisteren even hebben nagevraagd hoelaat het was, anders waren we te laat wakker geworden. Hier in Benin is het namelijk dezelfde tijd als in Nederland, een uur later dan wij inmiddels gewend waren. Om 8 uur staan we klaar voor onze tour. Timothe is onze gids en spreekt natuurlijk alleen maar Frans. We starten vanaf de camping bij het huis van Timothe. Dit is geen Tatawoning omdat er geen verdieping op zit, maar heeft wel de vorm en het uiterlijk van een Tatawoning. We lopen verder over landbouwgrond en Timothe wil ons vertellen wat zij hier allemaal verbouwen, maar met de taalbarriere komen we niet verder dan pepertjes... We passeren een aantal Baobab bomen en komen dan bij de eerste echte Tatawoning, het is net een kasteeltje van de smurfen. Wij mogen deze woning van binnen bekijken en bij binnenkomst staan we direct in de keuken. Het volgende vertrek is de stal. Achterin de stal gaan we een trapje op en komen uit op het dak van de stal en de keuken. Op deze verdieping staan 4 torentjes, een toren is voor de opslag van de oogst en de anderen zijn slaapvertrekken. Het ziet er heel sprookjesachtig uit en is erg mooi gemaakt. Dit doen zij allemaal zelf en het duurt dan ook 4 maanden voordat zo’n Tatawoning klaar is. De buitenmuur van een Tatawoning is geheel ingekerfd en een typisch Tatakenmerk en oude traditie is dat alle kinderen vanaf hun tweede levensjaar op dezelfde manier in hun gezicht worden gekerfd. We vragen of we een foto van Timothe zijn gezicht bij de muur van de woning mogen maken en dat is geen probleem, hij poseert geduldig voor ons. Verder doen we een rondje door het dorp waarbij Timothe ons o.a. de de plaatselijke waterput laat zien. Met behulp van een voetpomp pompt men het water omhoog, wat vervolgens uit een grote kraan stroomt. Om gebruik te mogen maken van het water, moet Timothe maandelijks 500CFA betalen (zo’n 80 cent). Dat is niet veel, vergeleken met de prijzen bij ons, maar op zo’n moment besef je wel weer hoe bevoorrecht wij zijn met onze watervoorzieningen. We snoepen wat van de Baobabvrucht (Bonbons zoals Timothe ze noemt) en lopen gedurende 2 uurtjes langs de plaatselijke lagere school en diverse andere Tatawoningen.
Na de tour vertrekken we richting het nationale park ‘le Pendjari’. De weg ernaartoe gaat over onverharde wegen, waaronder veel stukken wasbord. Het is op de kaart een stukje van niets, maar we doen er toch weer ruim 4 uur over. Het landschap onderweg is prachtig en voert ons langs vele Tatawoningen. In de plaats Tanguieta tanken we af, kopen wat brood en rijden dan naar het plaatsje Batia, net voor de ingang van het Nationale Park. Hier verblijven we in Camp Numi. De eigenaar is een Duitser, die naast Duits heel goed Frans spreekt, maar weinig tot geen Engels. Als wij hem in ons “Frans/Duits/Engelse mix” vertellen dat onze auto hier 3 jaar geleden ook al is geweest, gaat er een lichtje bij hem branden. Hij kan zich de kastjes van binnen en de watervoorziening nog herinneren. Ja, de vorige eigenaren hebben daar destijds goed over nagedacht! En dat kunnen wij alleen maar beamen... ;-)

Batia (Benin) 29-12-2011

Het is hier aangenaam stil. We staan onder een dik pak bomen, dus we worden ook niet gewekt door de opkomende zon. Als we rond 8 uur (helemaal laat voor ‘OnsDoen’...) naast de auto staan worden we door Anton (zo heten toch al die duitsers?) gevraagd te komen ontbijten. Aangezien we geen brood hebben en alleen wat Cornflakes met melk, besluiten we hier te ontbijten. Na het ontbijt doet Wen de afwas, repareert een van mijn hemden en gaat alle kastjes door om de balans op te maken van ons rantsoen. Ik kruip onder de auto om weer even het oliepeil van de tussenbak te checken en die voldoet nog steeds. Omdat Anton hier een garage heeft demonteer ik de versleten rubbers van de linker achterste schokbreker en vraag aan Anton of hij misschien nog een paar rubbers heeft liggen. Er komen twee bakken vol met allerlei kleine auto onderdelen tevoorschijn en ik mag hierin kijken of er wat voor me bij zit. Ik vind twee rubbers die aardig overeenkomen en die monteer ik weer terug. In de middag doen we lekker niets, we hangen wat in onze kampeerstoelen en lezen een boek.

Batia (Benin) 30-12-2011

Vandaag is wederom een dag van het niets doen. We doen weer een ontbijtje bij camp Numi en maken daarna een wandeling naar het dorp. Het is wel weer eens tijd voor een beetje beweging dachten wij. Het dorpje Batia ligt ongeveer 1,5 km van camp Numi vandaan en in het dorp informeren we naar de entreeprijs van het nationale park Le Pendjari en lopen dan weer terug naar camp Numi. We gaan even bij het zwembad zitten die is gevuld met water uit de bergen, een natuurlijk zwembad met schoon/helder water. Omdat het een grote donkere betonnenbak is, is het alleen niet echt uitnodigend om er een duik in te nemen en houden we het bij pootje baden. ’s Avonds vragen we aan Anton wat de beste route is om door het NP te rijden. Inmiddels zijn we er ook achter dat onze Anton, geen Anton maar Alfred heet... We krijgen van hem een plattegrond te leen en hij wijst ons een rondje die wij in 1 dag kunnen rijden. We gaan lekker op tijd slapen, want morgen willen we om 6 uur in de ochtend in het park zijn.

Batia - Le Pendjari NP – Batia (Benin) 31-12-2011

De wekker gaat om 05.15u en we bergen snel de tent op. ‘As usual’ staan we precies om 6 uur bij de poort van het nationale park, maar zoals dat in Afrika gaat, is de vrouw die ons de tickets moet verkopen nog niet aanwezig. Zij moet eerst nog van huis worden gehaald. Uiteindelijk rijden we om 06.30u het park in. De wegen zijn van gravel en helemaal niet zo slecht. Het eerste uitkijkpunt heet Mare Bali. Dit is een grote waterpoel waar we krokodillen en diverse antilopen/herten zien. We rijden vervolgens verder richting Mare Sacre, vlakbij de grens met Burkina Faso. Onderweg zien we veel antilopen. Op een gegeven moment ziet Wendy in de verte een paar grijze gevaarten en zegt: “Huh? Wat staan daar dan?” Jahoor daar staan ze, olifanten!!!! Helaas staan ze wel een eindje van de weg en dus van ons vandaan maar dat mag de pret niet drukken. Niet veel later zien we in de verte een kudde olifanten de weg oversteken. We proberen dichterbij te komen maar als we eenmaal daar zijn, zetten de olifanten het op een lopen en zijn ze alweer een stuk verder de bush in. Toch blijft het een fascinerend gezicht die ‘kolossen’ in hun natuurlijke omgeving te zien, dit is wel even wat anders dan de Beekse Bergen... Bij Mare Sacre zien we een aantal Nijlpaarden in het water liggen en wat apen door de bomen vliegen. We rijden verder naar Hotel Penjari waar we onszelf trakteren op een lunch, het is tenslotte oudjaarsdag dus mogen we wel een keertje luxe doen. Na de lunch rijden we verder en de weg naar het volgende uitkijkpunt is een stuk slechter. In het regenseizoen hebben er blijkbaar heel wat olifanten over de weg gelopen, want nu zijn de voetstappen die in de modder staan opgedroogd en keihard. We stuiteren stapvoets richting het uitkijkpunt en daar zien we in de verte 1 nijlpaard en verder helaas weinig tot niets noemenswaardig. Vervolgens rijden we terug naar het eerste uitkijkpunt wat we aan hebben gedaan, Mare Bali, en onderweg stikt het van de antilopen. Soms schieten ze rakelings voor onze auto langs en dan zie je pas goed hoe groot die beesten zijn. Helaas zijn er alleen weer wat krokodillen en een antilope te bezichtigen bij Mare Bali en na daar een koud cola’tje te hebben gedronken rijden we terug naar camp Numi. We verlaten het park rond 19.00u, wat geen enkel probleem is. Eigenlijk zijn de openingstijden van 6 tot 17 uur, maar ze maken er niets van. Met hetzelfde ticket mogen we de volgende dag gewoon weer het park in. Bij camp Numi nemen we een heerlijke koude douche, even al het stof van ons afspoelen. Na de douche kopen we wat brood en een lekker koud biertje bij Alfred. Met een broodje worst en een koud biertje vieren we alvast ‘Oud en Nieuw’ want opblijven tot middernacht gaat ons niet lukken na zo’n lange dag.

Batia – Banikoara (Benin) 01-01-2012

Gelukkig nieuwjaar allemaal! Of Bon Annee, zoals ze het hier zo mooi zeggen...
Het was voor ons wel vreemd hoor om eens geen ‘Oud en Nieuw’ rond middernacht te vieren, dat is al heel lang geleden dat dat is gebeurd. In onze kindertijd werden we zelfs tegen twaalven gewekt zodat wij iedereen een gelukkig nieuwjaar konden wensen en mochten we het vuurwerk nog even zien. Nu lagen we rond 21.00u in bed, moe van een lange dag dieren spotten en rozig van de halve liter bier (niets meer gewend he!) en hebben elkaar om 7 uur de volgende ochtend maar een heel gelukkig nieuwjaar gewenst. Klinkt saai, maar wij vonden het wel prima eigenlijk. Verder was er hier toch niet veel te doen, het wordt hier nl niet zo gevierd als dat wij dat doen met oliebollen en vuurwerk en Alfred was ook niet echt gezellig aangezien hij er flink de balen in heeft dat hij, op ons na dan, geen gasten heeft. En ach, de afgelopen 2 jaar waren al spectaculair genoeg in Parijs en helemaal in New York...
Voor vandaag hadden we het plan om naar Kandi te rijden via het nationale park. Op onze Michelinkaart staat deze weg als een ‘wit streepje’ aangegeven en dus een grote verrassing... De eerste 15 km door het NP gaan, net als gisteren, goed en over een mooie gravelweg, maar dan wordt het al een stuk minder. We moeten door diverse droogstaande beekjes en komen op een gegeven moment uit bij een rivier van ongeveer 20 meter breed. In het water staan grote takken die de weg markeren waar je tussen door moet rijden. Wendy gaat alvast vooruit en gaat te voet door de rivier. Dit om de ondergrond te checken en om vanaf de andere kant even een actiefoto te kunnen schieten natuurlijk. Ik zet de auto in de lage giering en rijd de rivier in. Het water komt net boven de wielen uit. Ik zie Wendy ineens druk gebaren maken naar iets wat van de andere kant uit de bush komt. Een tegenligger, en ik rijd al halverwege en moet dan nog de steile wal oprijden. Gelukkig stopt de tegenligger op tijd en kan ik ver genoeg de wal oprijden. Zal je altijd zien, de hele weg geen tegenligger gehad en dan op dit punt!? Na de rivierdoorwading is de weg een stuk beter. Bij het dorpje ......... worden onze tickets van het NP ingenomen. Omdat vanuit dit dorpje drie wegen ongeveer dezelfde kant opgaan vragen we de weg naar het dorp Banikoara. We worden een kant op gewezen en krijgen hierbij de instructie om alsmaar rechtdoor te rijden en niet af te slaan. Als we het dorp verlaten wordt de weg steeds slechter. Op sommige plaatsen moeten we eerst wat takken breken om verder te kunnen rijden. Deze hangen nl zo over de weg dat we bang zijn dat die takken het zeil openscheuren van onze tenthoes. De weg gaat omhoog over hele grote keien en we moeten de auto in de lage giering zetten om omhoog te kunnen rijden. We moeten ook door diverse droogstaande beekjes heen en moeten daarbij zo steil naar beneden en weer omhoog rijden, dat de achterkant van de auto zo nu en dan de grond raakt. Als dit geen offroad rijden is!? Pfff wat een dag!
Aan het eind van de middag rijden we het plaatsje Banikoara in waar de weg gelukkig weer enigszins normaal wordt en waar ook het asfalt weer begint. Daar vragen wij bij een hotel, genaamd Nam Gourou, of het mogelijk is om op hun binnenplaats te kamperen. De receptionist moet daarvoor wat belletjes plegen. Als hij ons in het Frans het een en ander probeert uit te leggen, wordt het ons niet helemaal duidelijk wat hij nu wil. Als we vragen wat de prijs van een kamer is, doet die niet veel onder aan een doorsnee nachtje kamperen en dus besluiten we een kamer te nemen alleen voor het gebruik van de douche en het toilet, want slapen doen we natuurlijk gewoon in ons eigen vertrouwde bedje. Dat is allemaal geen probleem....
Dan bellen we allebei nog even naar huis om iedereen een goed en gezond nieuwjaar te wensen, werken de verslagen bij en halen een emmer sop door de auto wat geen overbodige luxe is...

Banikoara – Parakou (Benin) 02-01-2012

We weten nu wanneer ze in Benin het nieuwe jaar vieren en dat is in de nacht van 1 op 2 januari. In de hotelbar werd tot in de kleine uurtjes een feest gehouden waar veel jongeren op af kwamen. De binnenplaats stond vol met brommertjes en toen het feestje was afgelopen reden de bestuurders van deze brommertjes niet bepaald geruisloos weg van het hotel. Ondanks dat we hierdoor even wakker hebben gelegen, hebben we heerlijk geslapen en worden we tegen achten gewekt door een blatende geit. Jezus, wat was die aan het schreeuwen zeg, het leek wel alsof hij naar de slachtbank werd gebracht.
Als we alles weer hebben ingepakt rijden we naar het plaatsje Parakou zo’n 240km richting het zuiden. De weg is nieuw en rijd lekker door. We passeren weer een paar dorpen die allemaal op elkaar lijken. Vanaf het plaatsje Ndali wordt er volop aan de weg gewerkt. De oude weg is toe aan restauratie, want deze zit vol met gaten. We moeten voor dit stuk slechte weg ook nog tol betalen en dat bij een niet zo vriendelijke tolbeambte. Er staat nergens aangegeven hoeveel er betaald moet worden en als wij dat aan hem vragen wijst hij ergens naar. Ik rijd een paar meter achteruit om te kijken wat hij nou bedoelt. Hebben we een bord over het hoofd gezien? We zien niets en rijden weer terug naar de tolbeamte. De man is niet bepaald vriendelijk en Wendy maakt nu zelfs de opmerking: “ Zullen we dan maar gewoon doorrijden?!”. Dan komt er een een man aangelopen met een voucher in zijn hand. Hierop staat 500CFA. Ik geef de tolbeambte 1000CFA en de beste man begint te lachen en zegt dat we door mogen rijden. Ja das leuk, maar voor ik wegrijd wil ik eerst mijn wisselgeld!? De tolbeambte kijkt me enkele seconden aan en geeft me dan de 1000CFA terug met daarbij de voucher en zegt iets in het Frans. Hij wijst hierbij naar de munten die op ons dashboard liggen. Kennelijk heeft hij geen wisselgeld? Op het dashboard ligt maar 400CFA dus die geven wij hem en we willen verder rijden. Op het moment dat ik gas geef begint de tolbeambte te schreeuwen: He He!! Ik kijk de man aan, begin te lachen en zeg : “Merci Beaucoup!” koekje van eigen deeg zullen we maar zeggen en we rijden weg. Zo dat is vast de laatste keer dat hij een toerist in de maling neemt, wat een kokosnoot. In Parakou doen we Hotel Les Canaris aan om te vragen of wij op de binnenplaats kunnen overnachten. In eerste instantie kan dat niet, maar als we aanstalten maken om verder te gaan zoeken kan het ineens wel tegen een kleine vergoeding waarbij we zelfs gebruik mogen maken van de douche en toilet in een van de kamers. Nu is een hotelkamer hier in Afrika niet zoals een hotelkamer in Nederland en zijn we wederom erg blij dat we lekker in ons eigen bedje kunnen slapen, het lijkt wel een cellenblok! Als de slaapplaats voor vandaag weer is geregeld, gaan we op zoek naar een supermarkt om wat inkopen te doen, maar dat valt niet mee in Afrika. Zoals we al eerder schreven kennen ze een supermarkt hier niet bepaald en uiteindelijk vinden we dan ook in een kraampje langs de weg een deel van de boodschappen. Als we weer terug zijn bij het hotel vragen we of er misschien een internetcafe in de buurt is. Dat is ook zo typisch, als je hier de weg vraagt wijzen de mensen altijd een beetje in de lucht en zeggen dan:” Je moet daar heen, die kant op!” Ze zeggen niet 1^e straat rechts, 2^e straat links o.i.d. Nee, je moet die kant op... Oke!? Een taxichauffeur, op een brommer, weet ons meer gedetailleerd te vertellen dat er hier vlakbij een internetcafe is en wij lopen die kant op. En je wil het niet geloven maar er is idd een internetcafe op deons aangewezen plek!! Als we naar binnen stappen, krijgen we te horen dat er geen verbinding is en dat geldt voor geheel Parakou. Balen, want we verwachten een belangrijk mailtje van het visumbureau. Op de terugweg naar het hotel lopen we zowaar tegen een klein supermarktje aan en halen daar nog wat boodschapjes. Bij een telefoonzaakje even verderop kopen we een lokaal simkaartje zodat we de komende tijd wat beter bereikbaar zijn en waarmee we het thuisfront even kunnen smsen met de vraag of ze onze mail willen checken. Tja, als we het zelf niet kunnen, dan maar even ons hulptroepen inschakelen... (Ons telefoonnummer voor de aankomende 2 weken is: 0022994619360).

Parakou – Abomey (Benin) 03-01-2012

Tjonge, het is wel raak hoor iedere keer, zo ook deze nacht. De hele nacht heeft de nachtbewaking televisie zitten kijken en het lijkt erop alsof iedereen hier slechthorend is want overal waar geluid uitkomt staat hier op standje hard, harder, hardst! En alsof dit nog niet genoeg was, was er rond de klok van 3 uur ook nog een hond die zeker een halfuur tekeer ging als een bezetene. Ook al liggen we er iedere avond vrij vroeg in, gemiddeld rond 21.00u, we kunnen niet zeggen dat we zo lekker uitgerust raken op deze reis. Hopelijk kunnen we in het volgende plaatsje een keer de hele nacht doorslapen. Maarrrr kun je rekenen???? Reken er maar niet op... ;-)
Het was nog even zoeken naar de weg om Parakou uit te raken, maar uiteindelijk vinden we deze dan toch en rijden we richting Abomey, een plaatsje dat zo’n 280km meer naar het zuiden ligt. We kunnen lekker doorrijden want het asfalt is vrij nieuw en rond 13.00u zijn we dan ook al op de plaats van bestemming, Auberge Chez Monique. We worden hartelijk ontvangen door een Engels sprekende man, genaamd Mark. Eindelijk iemand die Engels spreekt! Hij wijst ons een plek in de tuin waar we kunnen kamperen. We staan midden in een beeldentuin en er wordt naast ons volop gewerkt door een beeldhouwer. Knap om te zien hoe hij met een grote bijl een kop vormt uit een grof stuk boomstam. Als wij dat proberen, gaat er waarschijnlijk overal hout van af, behalve daar waar het moet... Na de lunch gaan we naar een internetcafe hier net om de hoek. Als we daar aankomen krijgen we hetzelfde te horen als gisteren: “geen verbinding, misschien morgen weer”. Balen! De jongen van het cybercafe is wel zo aardig om ons te vertellen dat er in het centrum nog een internetcafe zit, die wel verbinding heeft. Dat internetcafe is hier zo’n 1,5km vandaan en hij vertelt ons ook nog ‘precies’ hoe we moeten lopen. Als we het internetcafe hebben gevonden, duurt het even voordat we worden geholpen. De man achter de kassa is zelf druk met het internet en niet echt klantvriendelijk. Als we eindelijk worden geholpen krijgen we een computer toegewezen en kunnen we voor een uurtje het internet op. Nou dat uurtje was niet genoeg om al onze mailtjes te lezen. Wat een trage inbelverbinding zeg, alsof we tien jaar terug gaan in de tijd! We hebben langer géén dan wel verbinding en als we na een uur nog maar 6 mailtjes hebben kunnen lezen (en niet eens op hebben kunnen reageren!) vragen we de niet zo vriendelijke man wat er aan de hand is met de verbinding hier. Hierop wordt niets gezegd, maar alleen maar stom om gelachen. Wendy schiet hierdoor even helemaal uit haar slof en probeert de man duidelijk te maken dat het heel onbeleefd is dat als iemand je iets vraagt, je dan geen antwoord geeft. Wij zeggen het toch ook als we het Frans wat zij spreken niet snappen. Maar tevergeefs, want wat dat betreft liggen de normen en waarden hier duidelijk geheel anders dan bij ons. De man zegt geen Engels te verstaan, maar begrijpt wel heel goed dat we langer nodig hebben om op onze mail te kunnen reageren. Hij zegt dat we dan maar nog een uur moeten nemen en betalen. En dan weer een verbinding hebben zeker die langer niet, dan wel online is!? Die is gek!! We geven de moed op en gaan weer terug naar de camping. Daar treffen we Mark weer. Hij blijkt een gids te zijn en wil ons graag een toertje aanbieden. We maken een afpraak dat hij na het avondeten maar even langs moet komen met wat hij te bieden heeft. Zoals afgesproken staat Mark na het eten weer voor ons neus en heeft een Franse reisgids bij zich, waarin hij staat vermeld en waaruit blijkt dat hij diverse tourtjes aan kan bieden. Hij heeft een goed verhaal en zijn Engels is redelijk te volgen. Aangezien we in HET land van de VOODOO zijn en het wel weer tijd is voor een cultureel uitstapje, kiezen wij ervoor om het museum, het oude paleis, het ondergrondse dorp en de Voodoo (Fetisch) markt te gaan bezichtigen. Mark komt ons morgen om 9 uur ophalen, beloofd hij.... Dat zal wel 10 uur worden, denken wij... We shall see! ;-)

Abomey (Benin) 04-01-2012

Het begon zo lekker rustig afgelopen nacht, maar tegen tweeen zaten we rechtop in ons tent te luisteren naar Celine Dion. Na een kwartier is Wen het zat en stuurt mij erop uit om polshoogte te nemen. Als ik de radio heb gevonden zijn er tot mijn verbazing geen mensen bij de radio aanwezig? Ik klim over het hek van het compound naast onze camping en trek de stekker van de radio er uit. Zo, de rust is wedergekeerd maar het duurt daarna nog wel even voordat we weer in slaap vallen.
’s Ochtends worden we (voor de verandering) gewekt door straatvegers rondom de tent. We ontbijten rustig en breken de tent op. Het is niet te geloven maar ‘ onze Mark’ meldt zich stipt op tijd! Hij rijdt op een brommer en wij rijden achter hem aan naar de eerste bezienswaardigheid “ The Old Palace”. Wij hadden een echt (groot) paleis in gedachten maar als we daar aankomen blijken het niet meer dan een aantal oude lemen hutjes te zijn die dicht bij elkaar staan met een muur eromheen. Mark vertelt over het Dahomeyan Kingdom en zijn Voodoo rituelen. Dan horen we ineens het gegrom van een leeuw. We worden naar een kooi begeleid en daar zitten 3 leeuwen in. In Artis hebben de leeuwen al niet zo heel veel ruimte, maar hier hebben ze nog minder en het is best zielig om 3 van die machtige beesten in zo’n klein hok te zien. Mark vertelt ons dat er elke 41 dagen een bepaald Voodoo ritueel wordt gehouden met de haren, poep en de urine van deze leeuwen. Dit om een bepaalde Voodoo god tevreden te houden en om er medicijnen van te maken. Als we zijn uitgekeken bij de leeuwen worden we richting de hut van de “Chief” begeleid. We moeten wel eerst ons schoenen uit doen want we komen op heilige grond. De Chief is een man van 82 jaar met een sterke drankkegel. Hij draagt een mooi kleurrijk gewaad en heeft een soort van wandelstok in zijn hand. Mark begroet hem door te knielen en zijn voorhoofd op de grond te drukken. Mark geeft aan dat wij dit ook moeten doen en daar gaan we hoor, braaf knielen wij ook allebei voor de chief! Hahaha wat een poppenkast! Maar ach, als zij daar blij van worden, wie zijn wij dan om het niet te doen toch? Hierna worden we uitgenodigd om bij de Chief te komen zitten. Hij zit op een stoel en wij moeten op een rietenmat op de grond zitten. We krijgen palmwijn aangeboden, wat we op deze vroege morgen afslaan. Om beleefd te blijven zeggen we dat we geen alcohol drinken en dat is prima. Mark vertaalt het een en ander wat de chief over ons wil weten, waar we vandaan komen etc. etc. Na een vluchtig gesprek gaan we nog even met de chief op de foto. Voor dit fotomoment verwacht de Chief wel iets terug natuurlijk. We geven hem een Delfstblauw klompje en hij is hier zeer content mee. Hij blij, wij weer een ervaring rijker! Na deze ontmoeting rijden we naar de volgende bezienswaardigheid, “ The Underground Village”. Tussen de 17^e en 18^e eeuw werden er veel slaven gevangen genomen door stammen vanuit het gebied dat nu Nigeria heet. De Dahomeyan vluchtten hiervoor de bush in en maakten ondergrondse schuilplaatsen. Wanneer de stammen vanuit het huidige Nigeria ver genoeg over de schuilplaatsen waren gepasseerd viel de Dahomeyanstam de Nigeriastam in de rug aan. Deze ondergrondse woningen werden gevonden door een Deens wegenbouwbedrijf doordat tijdens het graven een van de machines wegzakte in de grond, in een van die ondergrondse woningen. We gaan samen met Mark een kijkje nemen in zo’n ondergrondse woning. Met een ladder zakken we een gat in en gaan zo’n 4 a 5 meter diep. Als we in de woning staan voelen we hoe hoog de luchtvochtigheid is. Het lijkt wel een sauna, pfff. En dan te bedenken dat die mensen hier dagen hebben moeten verblijven. Rondom deze woningen zijn diverse bomen te zien die als altaar worden gebruikt om de diverse Voodoo goden te vereren. Als we het hele terrein van de ondergrondse woningen gezien hebben rijden we verder naar de Voodoo fetisch markt. Als we uit de auto stappen komt de lijkengeur ons al tegemoet. Hier verkopen ze allerlei dode dieren die worden gebruikt bij de diverse Voodoo-ceremonies en geofferd aan weer een of andere Voodoo god. Elke god heeft zijn eigen voorkeur voor een bepaald dier. In de diverse kraampjes liggen apenkoppen, panterkoppen, krokodillenkoppen, geitenkoppen, koeienkoppen, vele soorten vogels en ga zo maar door. Er komen mensen op ons af die vragen of we wat willen kopen. Nou laten we dat maar niet doen, de douane in Nederland ziet ons al aankomen... Er zijn naast de vele dode dieren ook levende dieren verkrijgbaar zoals kameleons, schildpadden, slangen etc. etc. Als we uitgekeken zijn rijden we verder naar het museum. We maken eerst nog een tussenstop bij een paleis in aanbouw en doen een koel drankje in een cafe’tje daar in de buurt. Bij het cafe ziet Wendy hoe verscheidene mannen én vrouwen (! plastuit onder de rok en gaan...) gewoon ‘en public’ op de parkeerplaats voor het cafe staand staan te plassen. Als zij aan Mark vraagt of er soms geen toilet is in het cafe, zegt Mark dat deze er wel is maar dat vroeger het toilet aan die kant van de parkeerplaats zat en dat die mensen niet beter weten en hun behoefte blijven doen op de plaats waar zij dat altijd al deden!?!? Rara snuiterbollen die West-Afrikanen...
Na het koude colaatje bezoeken we het museum. Hier zien we diverse gebruiksvoorwerpen van meerdere Dahomeyan koningen. Bij deze voorwerpen zitten veel Europese voorwerpen zoals Portugees porselein, Engels servies en zelfs een kanon afkomstig uit Dordrecht. Deze voorwerpen zijn vroeger geruild voor slaven. Het museum is in 1 van de vele paleizen gevestigd en er mogen geen foto’s worden gemaakt in het paleis. Een aantal koningen en koninginnen zijn begraven binnen de muren van het paleis. Op de plek waar zij zijn begraven staat een huisje. Mark vertelt dat het cement van die huisjes is aangemaakt met water, zand en het bloed van 41 slaven. 41 is het magische getal hier. Er zijn ook weer diverse altaren te zien waar veel koeienhoofden bij liggen. Mark vertelt dat het vroeger geen koeien waren die werden geofferd, maar slaven! Wij gruwelen bij de gedachte... Na de rondleiding rijden we terug naar de camping, waar het heel druk is. Er staat een oude Nederlandse brandweerauto op het terrein en een Ford Transit busje met een aantal fietsen op het dak. Zij zijn van de organistatie www.bike-dreams.com . We raken in gesprek met een van de tourleiders, Richard. Als we hem vertellen dat we hem herkennen van de vluchtige ontmoeting bij de grensovergang Marokko – Mauritanie, kan hij zich dat niet meer herinneren. Zij waren toen onderweg naar Dakar om alle deelnemers op te halen. Zij doen een tour van Dakar naar Accra, op de fiets! Ze rijden 4 a 5 dagen per week, gemiddeld 100km per dag. We wisselen wat reisverhalen uit en worden door Richard uitgenodigd om met hen mee te eten. Nou, dat slaan we niet af natuurlijk! Ze hebben een eigen kok aan boord en er staat vandaag Indonisch op het menu. Rond 17.00u zijn we bij de groep gaan zitten en hebben heerlijk meegegeten. We kregen zelfs een toetje, wat een luxe!! Na afloop hebben we nog een tijdje met een aantal deelnemers zitten kletsen en na een gezellige avond nemen we rond 21.00u nog even een verfrissende douche en gaan daarna lekker slapen....

Abomey - Ouidah (Benin) 05-01-2012

We hebben heerlijk geslapen en ontbijten lekker rustig aan. Als de boel weer ingepakt is rijden we rond 09.30u richting Ouidah. Ouidah is een plaatsje aan de kust en ligt ongeveer 100km van Abomey vandaan. We komen net buiten de camping de fietsers van Bike-Dreams tegen. We bedanken Richard en de anderen voor de gezellige avond en het eten van gisteren en rijden dan richting de grote weg. Op onze Michelinkaart staat deze weg aangegeven als hoofdweg, een dikke rode lijn door het land Benin, dus je zou denken dat dit een goed onderhouden weg is. Nou....vanaf Abomey tot aan Allada is het een en al puthole. We nemen daarom vanaf Allada tot Ouidah een weg die als wit streepje wordt aangegeven en dit is een onverharde weg, dus jullie kunnen het wel raden, over 100km doen we 3 uur. Als we de kust bereiken zijn we de weg al lang al weer vergeten, het ziet er hier prachtig uit. We verblijven bij het resort Le Jardin Bresilien. Dit resort heeft meerdere strandhuisjes en ook nog een groot wedstrijdbad met een drie laags duikplatform. Wij staan op het strand tussen de palmbomen en op steenworp afstand van het zwembad. In de middag nemen we allebei een verfrissende duik in het zwembad en luieren vervolgens lekker op zo’n bedje bij het zwembad. Hier kunnen we het wel een aantal dagen uithouden. Nu maar hopen dat het ’s nachts ook lekker rustig is.

Ouidah (Benin) 06-01-2012

Wat een rust hier. We hebben wederom heerlijk geslapen en worden uitgerust om 8 uur wakker. Tijdens het ontbijt beslissen we om naar het centrum van Ouidah te lopen. Vanaf de kust is dat ongeveer 4 km. Naast het resort waar wij verblijven staat een monument ter nagedachtenis aan de vele slaven die vanuit hier zijn gedeporteerd naar Amerika, de poort of no return. De route die wij lopen hebben duizenden slaven in tegenovergestelde richting gelopen. In het centrum van Ouidah staat het oude portugese slavenfort. Omdat we er toch zijn nemen we tegen een kleine vergoeding een kijkje in het fort. De gids spreekt tot onze verbazing uitermate goed Engels en er kan zo nu en dan nog een grapje vanaf ook. Onze ervaring is dat de meeste Afrikanen zeer serieus zijn in hun werk als gids.Tja, het is tenslotte ook een serieuze baan... Na een korte maar duidelijke begeleiding door het fort lopen we verder naar de Slangentempel van Ouidah. Als we richting de tempel lopen passeren we de markt en kopen daar brood en bananen voor onze lunch. Voordat we de tempel in gaan eten we eerst nog even ons broodje banaan op. De naam van het dorp, Ouidah, betekent slang en in deze tempel worden allemaal Pythons gehouden. De Phytons hier zijn heilig en worden vereerd in de Voodoo cultuur. Na ons tempelbezoek gaan we op zoek naar een internetcafe. Als we in het dorp verscheidene mensen vragen, wijzen ze allemaal ons de al bekende richting op (je moet daar heen...), maar kunnen ons niet exact vertellen hoe wij moeten lopen. Dan zie ik ineens een jongeman op een bankje zitten die een Superman T-shirt aan heeft. Ik loop naar hem toe en zeg: ” I need some help Superman, can you help me? Do you know a internetcafe nearby?”De man begint te lachen en wijst ons in de juiste richting. Als we een uurtje internet kopen, blijkt weer dat dat uurtje net genoeg is om even onze mail te lezen en een nieuw reisverhaal te plaatsen. Wat is dat internet traag hier!!! Na het uurtje internet begint onze terugreis naar het resort. Onderweg kopen we nog wat beltegoed voor ons Beninese telefoonnummer. Onderweg worden we door diverse motortaxi’s gevraagd of we van hun diensten gebruik willen maken. Nou als je ziet hoe ze hier rijden op die dingen.... Liever niet! Dan maar lopen, we willen nog langer leven dan vandaag. Terug op het resort nemen we nog een frisse duik in het zwembad en denken er over na om in het restaurant wat te gaan eten. Als ik de menukaart bestudeer zie ik er diverse overheerlijke pizza’s op staan. Nou die lusten we wel! Maar als we deze willen bestellen krijgen we te horen dat er geen pizza’s zijn vandaag... Vertel eens wat nieuws denken wij. Want tot nu toe is het elke keer zo, dat als wij in een restaurant wat willen nemen, het er niet is. Als we de ober vragen wat hij dan wel heeft, slaat hij zo ongeveer driekwart van de menukaart over. De volgende keer maar meteen vragen wat ze WEL hebben... Tja, aldoende leert men he! Als we vragen of een bepaald kipgerecht gemaakt is van kippenvleugels of van stukken kipfilet, zegt hij natuurlijk dat het stukjes kip zijn. Nou doe ons dat maar dan, lekker. Maar als het gerecht wordt geserveerd, liggen er toch kippenvleugels op ons bord. Tja, en laten die Afrikaanse kippen hier niet zoveel vlees aan hun lijf hebben, dus ff lekker kluiven is er ook niet bij! Dat is meteen ook de laatste keer dat we hier wat bestellen, iig geen Afrikaanse kip meer voor ons! Zonde van het geld, hadden we net zo goed alleen een bordje patat kunnen bestellen. Na het eten doen we nog even een spelletje Scrabblestrijd en gaan tegen 21.00u naar bed...

Ons dagboek 27-11-2011 t/m 16-12-2011

Bamako (Mali) 27-11-2011

Hier in de Sleeping Camel hangt een bedompte sfeer. Iedereen is in de ban van de ontvoering. Wat blijkt is dat de toeristen die ontvoerd zijn, twee weken geleden, hier ruim een week hebben gestaan.  Deze campsite is ideaal voor het regelen van bepaalde visa en ligt erg gunstig in de stad. De camping eigenaar Matt heeft het uiterlijk van de acteur Alex Baldwin in zijn jongere jaren. Hij vindt het verschrikkelijk wat er is gebeurd. Die ontvoerde toeristen hadden hem nog gevraagd of het gevaarlijk is om naar Timboektoe te reizen en hij heeft hen gezegd dat het geen probleem was. Het was nooit eerder gebeurd in Timboektoe en de Malinese overheid zou het onder controle hebben, niet dus.  Hij verteld ons dat het voor de Malinezen ook heel erg is omdat het toeristen seizoen eigenlijk nog moet beginnen. Nu zullen dus veel toeristen weg blijven waardoor een hoop Malinezen geld gaan mislopen.
Wij doen vandaag de klusjes die wij van plan waren te doen en in de middag relaxen we wat met een goed boek. ’s Avonds besluiten we wat te gaan eten hier in de Sleeping Camel en dat blijkt een goede beslissing te zijn. Overheerlijke marokkaanse Kafta met echte frieten en een koud biertje... Hmmmm

Bamako (Mali) 28-11-2011

Vandaag staat het halen van het Burkina Faso visum op de planning. Wen is al vroeg wakker en gaat alvast koffie zetten. Om 8 uur zijn we klaar om richting de ambassade te gaan. We gaan met de taxi want met eigen auto (weer) door die chaotische stad te rijden lijkt ons niet zo’n goed plan. Aan de doorgaande weg houden we een taxi aan. We hadden van te voren even bij de barman geinformeerd waar wij ongeveer rekening mee moesten houden qua kosten voor een taxiritje naar de ambassade, zo’n 1500 CFA. De eerste taxichauffeur vraagt 2000 CFA dus lopen we door en houden de volgende taxi aan, deze wil ons wel vervoeren voor 1500 CFA. We stappen in en voor we het weten rijden we de brug over en tot onze verbazing slaat de taxichauffeur aan de overzijde van de Niger rivier rechtsaf in plaats van linksaf. We hebben gelukkig de Garmin in ons backpack meegenomen dus zetten we die maar even aan, en inderdaad de taxichauffeur rijdt de verkeerde kant op. Wij vragen aan hem of hij wel naar de ambassade van Burkina Faso (gelegen aan het Quartier Hippodrome) rijdt, zoals dat op internet stond vermeld. De chauffeur zegt: “ Oui Hippodrome”... Hmmm. Daar aangekomen zien wij op de Garmin dat wij inderdaad bij het Hippodrome staan maar de ambassade is helemaal aan de andere kant van de stad. Lekker hoor zo’n taabarriere. Wij leggen de man nogmaals uit dat wij naar de ambassade van Burkina Faso moeten gelegen aan het Quartier Hippodrome. Dan gaat er opeens een lichtje bij de beste man branden en zegt dat de ambassade hier niet meer zit maar is verhuisd, jaja, en of hij dat direct al niet wist?!? Maar goed, hij zegt natuurlijk dat de rit nu wel duurder wordt en vraagt nogmaals 1500 CFA om ons naar de ambassade te brengen. Afzetter! Na een hele toer door de stad zijn we dan eindelijk waar we moeten zijn. We doen net alsof we hem niet hebben begrepen en betalen hem 1500 CFA. De beste man gaat hiermee niet akkoord en vraagt om meer geld. Ik pak wat munten uit mijn zak en geef hem nog eens 1000 CFA. De man vind het goed en wenst ons nog een prettig verblijf in Bamako, pfff. Het regelen van het visum gaat erg soepel, een formuliertje invullen twee pasfoto’s en 47.000 CFA afrekenen per visum. Katsjing... We kunnen onze paspoorten vanmiddag om 15.00 uur weer ophalen. Het taxiritje terug naar de Sleeping Camel gaat beter (aldoende leert men..) en kost ons 1500 CFA. Om de hoek bij de Sleeping Camel staan veel kraampjes en we kopen daar een brood en gaan vervolgens weer in de relaxmodus bij de Sleeping Camel. Bamako heeft voor ons niet zoveel te bieden.  Tegen drieen charteren we een taxi voor een heen en weertje. Binnen 2 minuten staan we weer buiten de ambassade met in ons paspoort een mooie stempel. Hadden ze daar nou vanaf ‘s morgens 9 uur tot ‘s middags 3 uur de tijd voor nodig? Yep, this is Africa!! Terug in de Sleeping Camel doen we wat we de afgelopen dagen hier ook al hebben gedaan, relaxen! Morgen vertrekken we vroeg richting Burkina Faso, richting het grensplaatsje Kokololo of iets dergelijks. Nu maar hopen dat we het land uit mogen omdat wij nog steeds geen inreisstempel hebben...

Bamako (mali) – Sindou (Burkina Faso) 29-11-2011

8 uur in de ochtend rijden we de poort uit van de Sleeping Camel. Het is spitsuur in Bamako en er ligt een dikke laag smog in de stad. Veel scooterrijders dragen dan ook een mondkapje. De stad zijn we eigenlijk zo uit en met een gangetje van 80km per uur rijden we richting de grens van Burkina Faso. Onderweg stoppen we nog om brood te kopen. Het grappige hieraan is dat de mensen hier van die prachtige lange stokbroden verkopen maar als je er 1 of 2 koopt worden die in een plastictasje gestopt. Tja, en die stokbroden moeten wel in dat tasje passen dus vouwt die verkoper die broden gewoon dubbel? We moeten er wel om lachen. Het is toch donker waar die broden naartoe gaan zeggen we maar. Onderweg komen we door dorpjes met hele mooie namen, die wij niet uit kunnen spreken en nemen er een foto van. Bij de grens aangekomen maakt de politie er helemaal geen probleem van dat wij geen stempel hebben van binnenkomst alleen de douane doet moeilijk. Zij vragen om een laisser passez die wij niet hebben. We houden ons van de domme en doen net of wij de man niet begrijpen. Eerst moet ik de auto op een parkeerplaats zetten, wat ik niet doe, want ik begrijp de man (natuurlijk) niet. Dan komt zijn collega zich ermee bemoeien en die wuift mij weg. Oke, we mogen gaan. Gauw instappen voordat ze van gedachten veranderen. De beambten van Burkina Faso zijn een stuk relaxer maar we moeten bij de douane wel 5000 CFA betalen voor een laisser passez, want Burkina Faso staat niet vermeld op ons Carnet. Nou die 7,60 euro (afgerond) komen we ook wel weer overheen, dus betalen we dit keer. We rijden Burkina in (dus het thuisfront ook weer blij dat we Mali uit zijn, maar volgens ons zijn ze pas gerustgesteld als we oktober volgend jaar weer veilig en wel in Amsterdam zijn...) en volgen de Garmin waarin we  een camping hebben gezet die op loopafstand van de Sindou Peaks ligt. Na 40 km mooi asfalt stuurt de Garmin ons een zandpad op. Oke!? En hij zegt ook dat wij dit pad nog even 60km moeten volgen. We rijden dwars door dorpjes waar kinderen ons begroeten alsof ze nog nooit blanke mensen gezien hebben. Ze rennen de auto achterna en staan hevig naar ons te zwaaien. We voelen ons net de koning en koningin. Af toe moeten we stapvoets rijden want de kuilen zijn fors, dus over die laatste 60km doen we 2 uur. Tegen schemer arriveren we bij de camping. We worden hartelijk ontvangen door Ida die natuurlijk geen woord engels spreekt, maar met een paar franse woorden van ons en wat handen en voeten werk kunnen we aardig met haar communiceren. We krijgen de menukaart te zien en voor 750 CFA (iets meer dan 1 euro) kunnen we hier spaghetti met tomatensaus krijgen. Nou voor dat geld gaan we niet koken beslissen we en het was nog lekker en ruim voldoende ook!  Morgen staat een wandeling in de planning naar de Sindou Peaks. Deze liggen hier een paar honderd meter vandaan...

Sindou (Burkina Faso) 30-11-2011

Vandaag werden we gewekt door een groep fazanten of iets dergelijks, het kunnen ook kalkoenen zijn, geen idee? Ze maken in ieder geval een enorm kabaal!! De ochtend staat in het teken van klusjes doen, zoals het beddengoed verschonen, slaapzakken luchten en de tent uitvegen. Ook al letten we er steeds goed op om niet met schoenen de tent in te gaan, toch komt er zand in de tent. Gisteravond hebben we even het thuisfront gebeld met de satelliettelefoon om te zeggen dat we veilig uit Mali zijn vertrokken en nu in Burkina Faso zitten. Het dashboardkastje, waar de telefoon in zit, heeft het er bij het eruit halen van de telefoon, begeven, dus heb ik die in de ochtend met twee boutjes vastgemaakt. Hierna heb ik even het oliepeil van de tussenbak gecheckt, want ondanks dat wij de bekende  O-ring twee keer hebben laten vervangen, zweet (lekt) de tussenbak toch nog steeds? Daarbij hebben we ook alles aan de tussenbak weer voorzien van nieuwe (vloeibare) pakking? We gaan ons toch afvragen of het wel met die O-ring en pakking te maken heeft? Er ging bijna driekwart liter in. Iets om in de gaten te houden dus en misschien wel even langs een garage in Ghana? Want dit is nou niet een klusje die je even op lokatie doet.
In de middag wandelen we naar de Sindou Peaks die ongeveer 800 meter van de camping vandaan liggen. Een rotsformatie waarbij stenen op elkaar balanceren. Een prachtig stukje natuur. Het is wel enorm heet en we wandelen natuurlijk op het verkeerde moment van de dag, tussen 12.00 en 15.00. Na 1,5 uur hebben we het wel gezien en gaan we terug naar de camping. Op de terugweg komt er een jongen langs op de fiets en horen we een varken heel hard gillen?? Heeft de beste jongen gewoon een varken achter op zijn bagagedrager!? Wat een gekke mensen heb je hier toch...
Weer terug op de camping gaat Wendy even bijkomen in een heerlijke hangmat en krijg ik bezoek van 4 kleine jongetjes. Het schiet me dan te binnen dat ik nog een strandbal mee heb gekregen van collega’s, dus die blaas ik op en ga met de jongens een potje voetballen. Als ik wil uitrusten komen de jongens allemaal bij me zitten en zitten me uitgebreid te bestuderen. Een van die jongens zit ineens met zijn vinger in mijn oor en haalt er een dikke korst uit, bah! De jongens allemaal lachen. Het wordt weer eens tijd om er een oorstokje doorheen te halen denk ik!?
 In de namiddag gaan we douchen zodat we dat niet weer in het donker moeten doen, ook al ging dat prima met ons benzinelantaarn mee. De douche hier is nl een hokje zonder dak, dus lekker in de buitenlucht. Terwijl je staat te douchen kun je over de gehele camping kijken en dat is best een gek idee, dat jij daar in je blote kont staat en je verderop allemaal mensen ziet zitten. Morgen rijden we een stukje verder richting Banfora om daar de Karfiguela watervallen te bekijken...

Sindou (BF) – Bobo Dioulasso (BF) 01-12-2011

Er is iets belangrijks gaande in het dorp. Gisteravond kwamen er allemaal mannelijke locals op de brommer naar de camping. Zij waren gekleed in traditionele kleding en droegen allemaal een flink geweer  bij zich. Nadat iedereen zich had verzameld op de campingplaats reden de mannen in een grote groep weg, zoals een welbekende motorclub dat ook altijd doet. In de verte hoorden wij echte Afrikaanse muziek met een hoop getrommel. Dit ging tot laat in de avond door.
Vanochtend hebben we rustig ontbeten en even de watertank gevuld. Dat gaat hier wel makkelijk want we kunnen Dizzy vlakbij de waterkraan zetten en aan de kraan zit al een stuk slang van ongeveer een meter. Na het vullen van de tank rijden we over onverharde wegen richting het plaatsje Banfora. Onderweg komen we een convooi tegen met dikke nieuwe Toyota Landcruisers voorzien van politie en legerbegeleiding. Misschien had dat feest van gisteravond hier ook wel mee te maken, wie zal het zeggen? In Banfora tanken we af en pinnen we nog wat contant. Bij de eerste pintransaktie komt er geen geld uit de muur. Hmmm, nog maar een keer proberen en nu komt er wel geld uit. Het zit ons niet lekker dus bellen we met de Visa en leggen uit wat er aan de hand is. Gelukkig is de eerste transaktie weggeschreven als een foutieve transaktie en hoeven wij ons geen zorgen te maken.
We rijden vervolgens richting de watervallen van Karfiguela. De weg ernaartoe is natuurlijk onverhard en er zitten een paar goeie modderpoelen in de weg. We glijden en glibberen over de weg. Daar aangekomen moeten we natuurlijk weer betalen. Waarom is het in deze wereld nou toch zo, dat als er iets moois in de natuur te bezichtigen is, dat de mens hiervoor steeds maar geld moet hebben? Het is 1000 CFA pp en daar komt nog eens 300 CFA bij om te parkeren. Het is niet veel, maar toch! Die mannetjes liggen de gehele dag daar in de schaduw onder een boom te wachten tot er een paar toeristen langskomen. Als zij nou eens van die tijd gebruik maken om die modderpoelen in de weg te vullen, dan zou het voor meer mensen misschien wat toegangkelijker worden. Maar nee, ze innen het geld en gaan weer terug languit in de schaduw liggen wachten op die ene toerist want druk is het hier niet, helemaal niet zelfs, wij zijn op dit moment de enigen.  De wandeling naar de watervallen toe is door een bos met hele hoge bomen. We komen ook nog zo’n enorm hoge termietenheuvel tegen die je hier veel langs de weg ziet.  De wandeling gaat omhoog en we zijn er weer op het verkeerde moment van de dag, het is bloedheet. Bovenop hebben we mooi uitzicht over de waterval en het landschap er omheen. We verblijven een klein uurtje bij de waterval. We rijden dan door naar de stad Bobo Dioulasso. Deze stad ligt ongeveer 80km van Banfora vandaan. Zodra we weer op asfalt rijden moeten we ook tol gaan betalen? 200 CFA om naar Bobo Dioulasso te rijden.  We vragen ons af wat zij hier met dit geld doen, want de weg is niet zo best. Overal putholes? Misschien is er iemand hier op een briljant idee gekomen, geld inzamelen om eindelijk die putholes hier te dichten? In Bobo Dioulasso rijden we naar Casa Africa, een auberge/camping. Je moet het zo zien hier, als hoteleigenaar heb je een omheind (bewaakt) stuk grond/parkeerterrein, en als mensen hierop willen kamperen dan kan dat. Zo verdien je ook nog aan je binnenplaats.  Morgen gaan we de moskee hier bezichtigen. Deze moet namelijk heel mooi zijn en is een beetje met de moskee in Djenne (Mali) te vergelijken hebben we gelezen. Aangezien wij daar niet heen konden gaan, doen we deze maar...

Bobo Dioulasso (BF) 02-12-2011

Vandaag wederom vroeg wakker en op tijd aan het ontbijt. Aangezien we de vorige dagen eigenlijk op het verkeerde tijdstip op pad waren, wilden we dat vandaag eens anders doen en vertrokken om 8.00u richting het centrum van de stad. Het campement ligt een aardig stuk lopen vanaf het centrum, maar met de temperatuur op dit uur van de dag was het nog goed te doen en ook wel lekker om even in beweging te zijn. Wij hebben de grote markt en de moskee bezocht, maar helaas was de moskee niet noemenswaardig en daar waren we dan ook snel weer weg. De markt was wel leuk en enorm groot. We keken onze ogen uit en hebben er (voor weinig CFA) wat verse groenten/fruit ingeslagen. Na een bezoekje aan de plaatselijke supermarkt gingen we weer terug naar het campement. Daar hebben we de hele middag heerlijk zitten lezen. Morgen vertrekken we op tijd richting het Nazinga Nationaal Park, waar (als het goed is) een grote olifantenpopulatie op ons wacht. Het is hier zo’n 294 km vandaan en we hopen dat de weg een beetje goed is want dan redden we het in 1 dag, maar we zien wel... Inmiddels raken we er namelijk wel aan gewend dat alles toch steeds niet zo is/gaat zoals wij denken dat het is/gaat... Welkom in Afrika!!!

Bobo Dioulasso (BF) – Nazinga NP (BF) 03-12-2011

Vandaag weer vroeg uit de veren. De tent is in mum van tijd ingeklapt. We halen wat brood bij een vrouwtje om de hoek en rijden in de richting van het Nazinga NP. We hebben gelezen dat er in dit Nationale Park de grootste olifantenpopulatie van West Afrika te vinden is, dus die willen wij wel zien. De eerste kilometers zijn goed te rijden, maar de laatste 100 gaan over een zogenaamde “dirtroad”. Het is net of je over een heel lang tennisveld aan het rijden bent. Dat is op zich niet zo vervelend, zolang er maar geen wasbord in zit en dat zat er hier en daar wel flink in helaas. Behalve dat je compleet door elkaar geschud wordt is het ook nog eens killing voor je schokbrekers. Die locals hier rijden eroverheen alsof het niets is, er helemaal geen wasbord is!? Wat zij doen moeten zij weten, maar onze auto moet nog 11 maanden mee, dus wij doen het rustig aan. Vandaag viert de familie Sinterklaas, dus om een beetje mee te gaan in de sinterklaasgedachte (al is dat lastig met een temperatuur van zo’n 30 graden) zingen wij gedurende deze dirtroad alle sinterklaasliedjes die we nog kennen. En dat waren er nog best veel, dat viel ons alles mee hahaha. Achja, jong geleerd is oud gedaan he! Laat in de middag arriveren we bij het Nazinga National park. De parkranger heet ons van harte welkom en laat ons de prijslijst zien. Voor alles moet je hier wel betalen, zelfs voor je camera  (en als je er 2 hebt moet je er voor 2 betalen), ook als je van plan bent te gaan filmen moet je extra betalen. De beste man vraagt nog heel serieus hoeveel fotocamera’s we bij ons hebben, we hebben het er natuurlijk maar bij 1 gehouden. Dan begint hij over een gids, die is niet verplicht maar kun je vrijblijvend nemen. Maar dat hoefden we nu niet te beslissen, dat kon morgen ook. Wij bedanken voor de gids en zeggen dat we helemaal geen plaats hebben voor een gids. Tja op het dak misschien? maar dat willen wij helemaal niet. Dan vragen we of we kunnen kamperen in het park. Nee, dat kan niet maar je kunt er wel een kamer/bungalow nemen. We twijfelen of we nu wel het park in moeten rijden of dat we beter morgenochtend kunnen gaan. Bij schemer heb je wel de meeste kans op het spotten van wildlife dus we besluiten toch het park alvast op te gaan. Dan maar een keertje niet in de tent, af en toe iets luxer mag ook wel, dachten wij nog. De man maakt een rekening op en zegt ons dat we deze moeten betalen bij de Ranche. Vanaf de poort is het 1 rechte weg naar de zogenaamde Nazinga Ranche, maar deze is wel 40 km lang en natuurlijk groot en deels voorzien van een wasbord. Onderweg zien we bij een waterplas krokodillen en in de verte waterbuffels. Bij een volgende poel ziet Wendy een grote groep olifanten. Wat een gaaf gezicht! Wij stoppen en zien ze uit het water komen. Wij stappen weer in de auto en rijden een stuk terug in de hoop ze daar uit de bossen te zien komen en jahoor, daar komen ze aan een kruizen voor ons de weg. Fantastisch en dat zonder gids, hahaha!! Tegen de avond rijden we de Nazinga Ranche op en daar worden we wat minder enthousiast ontvangen. We vragen de man of we de kamer en de vrijstaande bungalow mogen zien. Een ander mannetje loopt met ons mee en laat ons beiden zien. Pfff, dat ziet er slecht uit zeg!! Een gedetineerde in Nederland zit er nog beter bij... Terug bij de receptie vragen we een kaart van het park. Nou die is er niet want je moet een gids nemen. Moet? De man bij de poort 40km terug zei ons van niet? De niet zo vriendelijke man zegt dat het verplicht is en raakt een beetje geagiteerd en verheft zijn stem. Ho Ho, zeggen wij, ons is verteld dat dit niet verplicht is! En waar moet deze gids dan zitten vragen wij de man, we hebben nl maar plaats voor 2? Waarop de man doodleuk zegt dat dat niet zijn probleem is. Nou dat was de druppel. Eerst al die verplichte vieze kamertjes of Bungalow aan ons willen verhuren voor veel te veel geld, dan het grapje met die gids niet verpicht/wel verplicht! We zijn moe en houden er niet van besodemieterd te worden en lopen weg, stappen in de auto en rijden weer terug, bekijk het maar met je vieze ranch!! De man roept nog dat wij moeten betalen, maar deze chagerijn krijgt geen stuiver van ons, wat een arrogante kwast! Dus rijden we het hele stuk in het donker weer terug. Na 1,5 uur keren wij terug bij de poort en worden wij al opgewacht door een heel comite, 1 draagt er zelfs een AK 47... Hmmm, wat zouden ze van ons willen?? Wendy zegt uit voorzorg nog dat ik de deuren dicht moet doen en dat is maar goed ook. De man, die ons bij binnenkomst nog zo hartelijk had ontvangen, maakte nu een zeer kwaaie en bijna agressieve indruk op ons.  Ik moest uitstappen en met hem meekomen. Ik weiger dit en vraag wat het probleem is. De man wordt nog kwaaier en vraagt naar onze paspoorten. Maar die krijg je zomaar niet!? Ik vraag wie hij wel niet is om onze paspoorten te vragen en of hij van de politie is. Hij wordt nog kwaaier en slaat hard op de motorkap en wil vervolgens mijn deur opentrekken, die op slot zit. Ik vraag vervolgens naar zijn legitimatie, want als hij onze paspoorten wil zien, wil ik wel weten wie hij is. Hij loopt vervolgens woest naar zijn kantoortje. Hij wijst naar de man met de AK 47 dat hij op ons moet letten. Wendy dacht nog dat hij onze banden lek wilde laten schieten.Hij komt terug met een of ander vodje  waar zijn pasfoto op staat en dat hij een soort van boswachter/parkranger is. Ik vraag aan hem wat nou het probleem is. Hij zegt dat wij nog moeten betalen voor het park. Ik zeg dat dat klopt, en dat ik graag (nouja, graag!?) hier betaal en niet bij die arrogante L*L van de Ranche en dat wij niet in die smerige kamers willen verblijven en al helemaal geen verplichte gids opgelegd willen krijgen terwijl hij anders had gezegd. De zogenaamde parkranger staat er nog steeds op dat ik de auto uit kom, maar dat kan hij vergeten. Gelukkig komt er een andere auto ook net het park uitgereden, dus wij blokkeren de uitgang. We geven de man zijn geld en we mogen wegrijden. Na dit akkefietje hebben we ook geen zin meer om op die camping te gaan staan vlakbij het kantoor van die parkrangers, dus rijden we verder. Het is inmiddels al pikkedonker en daardoor lastig om een geschikte bushkamp te vinden. Uiteindelijk denken we een goede plek gevonden te hebben, waar we eerst nog de maaltijd bereiden, komt daar een zeer arm uitziende jongen met een hond aangelopen. Hij spreekt geen woord Engels maar we maken uit zijn woorden op dat hij vannacht wel voor ons wil waken, tegen betaling natuurlijk. Op een gegeven moment trekt de jongen zijn shirt uit en gaat zelfs onze auto staan poetsen. Wij verzoeken hem daar snel mee op te houden. Het is duidelijk dat deze jongen heel hard geld nodig heeft en daar alles voor over heeft, heel schrijnend. Maar het slapen, dat gaat hem dus niet worden hier. Na de maaltijd bedanken we de jongen en rijden verder. Een paar kilometer verder rijden we  een droogstaande rivierbedding op en vinden een geschikte lokatie. Wat een dag! Bij deze, mocht je ooit naar Burkina Faso gaan en het Nazinga NP willen bezoeken, overnacht dan niet op de Nazinga Ranche!!! Want dat is echt schandalig slecht en dan hebben we het nog niet eens over de prijzen. Dat je entree vraagt oke, maar dan al die randzaken erbij! Ondanks de mooie herinnering van het zien van de eerste wilde olifanten tijdens onze reis, heeft het Nazinga NP een vieze nasmaak bij ons achtergelaten. Hopelijk is het in het Mole NP in Ghana beter geregeld.

Nazinga NP (BF) – Mole NP (Ghana) 04-12-2011

We zijn weer met zonsopkomst wakker en voor we het door hebben staan we al bij de grens van Burkina Faso met Ghana. Bij de politie van BF proberen ze het geintje van de verzekering weer. Met ons pokergezicht laten we de, in het voorraam geplakte, kleurenkopie van de ANWB pas zien en zeggen dat dit de verzekering is. Ook deze man trapt er met boter en suiker in, helaas weer geen extraatje voor deze beambte ?. Aan Ghanese zijde is het men niet helemaal duidelijk hoe het Carnet werkt, hoe verrassend?? Uiteindelijk is er een oudgediende achter in een kantoortje die er wel raad mee weet. Na ongeveer een uurtje rijden we Ghana binnen. Bij het eerste stadje die we aan doen zijn alle pinautomaten buiten gebruik. Het is zondag en de automaten worden hier alleen doordeweeks gevuld. Oke, maar we moeten toch echt tanken en hebben daarvoor geld nodig. Gelukkig hebben we nog 20 liter diesel op het dak (nog lekker goedkoop vanuit de Westelijke Sahara) dus die gooien we in de tank. In de plaats Tamale kunnen we eindelijk pinnen en tanken. De wegen waren vooralsnog allemaal geasfalteerd met hier en daar een puthole, maar zodra wij afslaan richting het Mole National Park wordt het weer een dirtroad en deze is nog slechter dan gister. En wij dachten gister nog, slechter dan dit kan niet, dus wel! 80KM en niet harder kunnen rijden dan 20/25 km per uur op een lang stuk wasbord road, das niet fijn, dan kun je nog beter putholes hebben... In de avond arriveren we bij de ingang van het Mole NP. Hier is het allemaal een stuk beter geregeld dan bij Nazinga. We betalen direct de entree en rijden door naar de camping. Nadat we de tent hebben opgezet willen we gaan douchen, maar er is geen stromend water? We vragen het na bij de receptie en die geeft aan dat er een probleem is met de waterleiding, maar dat deze morgen wordt verholpen. Das mooi, maar wij willen toch wel heel graag vandaag nog even douchen. Aangezien wij gister niet gedouched hebben en de afgelopen 2 dagen alleen maar over stoffige wegen hebben gereden, zijn we nu toch echt wel toe aan een douche. Uiteindelijk kregen we een kamer toegewezen waar we gebruik konden maken van een bad en een paar emmers vers water. Ook al was het een beetje primitief, deze emmers met water waren zeer aangenaam . Na de bucket shower nog even een maaltijd in elkaar gezet en vroeg naar bed gegaan. Morgen staan er een aantal klusjes in de planning. We hebben eergister per email contact gehad met Simon (van Elephant off road) en Arjan (de vorige eigenaar van Dizzy) over het probleem met de tussenbak. Simon gaf aan dat het misschien wel met de ontluchting te maken heeft, dat deze mogelijk verstopt zit en Arjan dacht dat het misschien te maken heeft met evt. speling op de aandrijfas waardoor de keerring kapot gaat. Toch wel erg fijn dat als je met zo’n vraag zit, je dan binnen een uur van beiden een bericht  terug krijgt, bedankt daarvoor! We gaan eerst kijken of het de ontluchting is en anders gaan we in Accra een garage opzoeken voor het plaatsen van een nieuwe keerring en het stellen van de aandrijfsas.

Mole NP (Ghana)  05-12-2011

We worden wakker omdat er iets tegen Dizzy aan staat te schurken. We kijken vanuit de daktent omlaag en zien drie wrattenzwijnen onder ons grazen. Zo probeer je in Senegal die beesten nog van ver op de foto te zetten en nu staan ze gewoon onder je tent! Na het ontbijt haal ik de gereedschapskoffers tevoorschijn en Wendy gaat de kleding wassen van de afgelopen dagen.
Het oliepeil van de tussenbak is nog voelbaar dus in orde, maar daarbij moet gezegd worden dat we, na het bijvullen, nog niet zo heel veel kilometers hebben gereden. De ontluchtingsslang bovenop is zo gevonden en losgedraaid, alleen waar deze heen loopt en waar deze onder de motorkap te vinden is, is niet 1 2 3 gevonden. Na een klein kwartiertje zoeken en een overweging om Simon te gaan bellen, vinden we het uiteinde van de ontluchtingsslang. We zetten de compressor op het uiteinde van de slang en blazen de slang even goed door. We monteren de slang weer terug en hopen maar dat dit de oplossing is. Tijdens de inspectie onder de auto zien we dat de laatste 20cm van de uitlaat is verdwenen? Hmmm, kennelijk door dat geschud op het wasbord afgebroken!? Gelukkig hangt de uitlaat nog net op de laatste ophangingshaak, dus niet zo erg. Bij de schokbrekers zien we, dat linksachter de rubbers al flink versleten zijn. We hebben wat reserverubbers bij ons, dus die rubbers hebben we gelijk ook maar vervangen.  Als laatste hebben we nog even het luchtfilter schoongeblazen. Tijdens onze klusjes kregen we nog bezoek van twee bavianen die op zoek waren naar eten. Die beesten komen nog gevaarlijk dichtbij en doen alsof ze nergens bang voor zijn. Pas toen we allebei een flinke tak pakten en een paar stappen in de richting van de Bavianen deden dropen ze af. In de middag zijn we naar het zwembad gegaan en hebben een frisse duik genomen. Het is hier nog steeds enorm heet, dus een frisse duik in een koud zwembad was een verademing. Vlakbij het zwembad is een mooi uitkijkpunt. Vandaaruit kijk je een soort van vallei in met een waterpoel. Later in de middag spot Wendy in de vallei nog een olifant die om de poel heen loopt. Het is trouwens wel oppassen bij het zwembad op je spullen, want er komt zo nu en dan een baviaan het terras opgelopen die heel brutaal van alles pakt. Vandaar ook de uitspraak “brutale aap”! Na een heerlijke ontspannen middag gaan we morgenochtend een wandelsafari doen en worden we om 6.45 uur verwacht bij het gebouw van de parkrangers.... We hebben er zin in!

Mole NP (Ghana) 06-12-2011

Om 6 uur staan we naast onze auto en doen gauw ons ontbijt, want om 6.45u moeten we ons melden voor de safari. Na het ontbijt lopen we naar het kantoor van de parkrangers waar zich al meer toeristen hebben verzameld, voornamelijk Amerikanen, en maken een praatje met ze. We worden gesplitst in 2 groepen. Onze gids heet Adam en is erg serieus, er kan geen lachje of geintje vanaf. Doordat hij zijn werk heel serieus neemt, vertel hij ons wel veel over het Mole National Park. Van elk dier dat wij onderweg spotten geeft hij ons de latijnse naam, hoe lang ze leven enz. enz. Hij laat ons diverse sporen zien en doet erg zijn best. We komen antilopen tegen en een soort van edelhert. Ook zien we weer wrattenzwijnen, bavianen en nog een ander soort apen. In de waterpoel die wij passeren zien we verschillende kringen verschijnen. Volgens Adam zitten hier krokodillen en als hij dat zegt, dan zal dat vast zo zijn, maar wij hebben ze hier niet gezien. Helaas komen we geen olifanten tegen. Adam probeert ons nog uit te nodigen voor de middag wandelsafari, maar daar zien wij vanaf. In de 2 uur die we hebben gewandeld staat het zweet weer overal en gaan we liever de rest van dag lekker relaxen en zwemmen. Als we terugkomen op de camping besluiten we even bij de andere campingbezoekers, die in de schaduw zitten, een praatje te gaan maken. Zij, Annelies, is Nederlandse en haar vriend (de naam is ons even ontschoten) komt uit Gambia. Ze zijn vogelliefhebbers en hij is vogelgids in Gambia. We zitten gezellig te kletsen en we snoepen van de uit NL meegekregen pepernoten (dank collega’s Wendy!). Erg leuk  want de vriend van Annelies had deze nog nooit geproefd, maar hij vond ze erg lekker. Tijdens het gesprek besluiten we samen om vanavond een kampvuur te maken en dan gezellig verder te kletsen. We doen in de middag even ‘een soepie’ en vervolgens sprokkelen we wat hout bij elkaar voor het kampvuur. Tijdens het sprokkelen krijgen we bezoek van een hele grote bavianenfamilie, zo’n stuk of 20 waarvan 1 hele grote.  Die zijn vast op de geur van onze lunch afgekomen denken we en ze komen akelig dichtbij. Met een stok in de hand jagen we ze weg, maar ze blijven op een afstand kijken. Ik probeer ze uit te tent te lokken en doe dominant naar de 4 kleine bavianen die nieuwsgierig dichterbij komen, maar dat pakt een beetje verkeerd uit. Ze komen al blazend en met een hoop gegil op me afgerend. Ik schrik me dood en doe snel een paar passen achteruit. Het blijft gelukkig bij deze schijnaanval. Pfff... dat doe ik dus ook maar niet meer. We ruimen alles in in de auto en pakken onze badlakens. We twijfelen nog of we de tent wel zo kunnen achterlaten met al die bavianen op de camping, maar dat zal wel goed komen, denken wij... Na een frisse duik en en een koud colaatje gaan we nog even op de bankjes zitten die uitzicht hebben over de vallei. Er komt een antilope omhoog gelopen en die nadert ons op zo’n 2 meter. We houden ons zo stil mogelijk en genieten een tijd van het mooie beest. We hopen nog een olifant te spotten, maar helaas. Als we terug lopen naar de camping zien we een “Eendje” staan. Heee, dat zijn onze zuiderburen waarmee we kennis hebben gemaakt in Mauritanie. Dan waren zij toch NIET degenen van de uitgebrande auto op de brug in Bamako, gelukkig!! We kletsen even bij en nodigen ze tevens uit om vanavond bij het kampvuur te komen zitten. Dan komt Annelies naar ons toe en zegt dat er tijdens onze afwezigheid bavianen op onze tent waren gekropen (dus toch!), maar gelukkig hadden zij dat snel in de gaten en hebben ze voor ons weggejaagd. Na een korte inspectie blijkt de tent gelukkig nog heel te zijn. We gaan vervolgens even onder de douche, eten wat pasta en gaan zo lekker genieten van het kampvuur...

Mole NP - Kumasi(Ghana) 07-12-2011

We hadden behoorlijk wat takken verzameld en het vuur was gisteravond best hoog, zo’n 2 meter. We hebben tot 22.00 uur bij het kampvuur gezeten. Vandaag ging om 6 uur de wekker. We gaan naar Kumasi en omdat de eerste 65km weer over een wasbordweg gaat, hebben we besloten lekker vroeg weg te gaan. Het eerste stuk duurt het langst, zo’n 3 uur en daarna hebben we alleen maar asfalt en rijden we rond 16.00 Kumasi binnen.  Onderweg hebben we het landschap zien veranderen. Het is hier in Kumasi een stuk groener en het doet al een beetje tropisch aan.  Onderweg ook nog even de tussenbak gecheckt en geconstateerd dat deze nog steeds zweet (lekt). Het was dus niet de ontluchting, helaas. Dat wordt in Accra een garage opzoeken, want zo kunnen we niet door blijven rijden. In Kumasi is het nog even een zoekplaatje naar Presby’s Guesthouse. We rijden dwars door het centrum en het is natuurlijk spitsuur, wat een gekkenhuis. Uiteindelijk nadat we drie keer om het Guesthouse heen zijn gereden vinden we de ingang. Het is dat het beveiligingsmannetje ons vraagt waar we naar op zoek zijn want anders waren we nu nog aan het zoeken, het Guesthouse staat namelijk niet met een dik uithangbord aangegeven. We boeken 2 nachten zodat we morgen op ons gemak inkopen kunnen doen voor de aankomende weken. De bedoeling is dat we vanaf hier doorrijden naar de Green Turtle Lodge, waar we zeker even een week of twee willen gaan relaxen. De Green Turtle Lodge ligt wat afgelegen nabij het plaatsje Dixcove aan de kust en aangezien daar geen supermarkten schijnen te zijn, moeten we dus even een voorraadje inslaan...

Kumasi (Ghana) 08-12-2011

Vandaag een lekker dagje niks. Een beetje eten, auto opruimen, boodschappen doen en  een boekje lezen. De supermarkt ligt een paar straten verder op dus daar gaan we lopend heen. Het verkeer in afrikaanse grote steden is echt een gekkenhuis. Voorrang verlenen kennen ze niet, het is wie de grootste auto rijdt, die heeft voorrang. Dus wij hebben geregeld voorrang, of nemen die. Als we dus niet hoeven te rijden in een stad doen we dat dan ook liever niet. In de supermarkt slaan we frisdrank, water, vlees e.d. in. We halen zoveel dat we bij het afrekenen geld te kort hebben. Wendy blijft dus bij de cassiere achter terwijl ik op zoek ga naar een bank. Na hier en daar wat navraag gedaan te hebben kom ik einndelijk bij een internationale bank uit, Barclays. Bij terugkomst staat het zweet alweer overal en moeten wij nog met de boodschappen terug lopen naar het Guesthouse. Dat viel nog even vies tegen in die hitte. Eenmaal weer terug bij de auto doen we lekker relax. Laat in de middag lopen we nog even naar een internetcafe om onze mail te checken. Helaas is de verbinding dusdanig traag dat wij geen verhaal kunnen plaatsen op onze website. Dat moet dan maar effe wachten. Hopelijk hebben ze bij de Green Turtle wel internet. We gaan vroeg naar bed zodat we morgen vroeg kunnen vertrekken richting Dixcove.

Kumasi – Dixcove (Ghana) 09-12-2011

We worden zeer vroeg gewekt door de hanen die hier over het terrein lopen. Voor vertrek loop ik nog even naar de bank om nog wat extra geld te pinnen want we moeten ook nog tanken en de diesel hier is niet zo goedkoop als dat wij van andere reizigers hadden gelezen. De diesel is hier trouwens duurder dan de benzine. We rijden eerst nog een rondje door Kumasi voordat wij de juiste weg hebben gevonden. De Openstreetmap voor Garmin is in deze stad jammer genoeg minder gedetailleerd maar de tankbediende wijst ons in de juiste richting. Op onze Michelinkaart staat deze weg als geel aangegeven en soms geel-wit gestreept, wat inhoud dat deze weg nog een soort van verrassing is. Volgens de Michelin index zijn ze nog bezig met het aanleggen van een goede geasfalteerde weg. Nou, wij denken dat deze plannen nog steeds alleen op papier staan bij een Ghanese weg en waterbouw ingenieur, want de weg die wij hebben gereden van Kumasi naar Dixcove was 1 en al puthole. We hebben er uiteindelijk dan ook de hele dag over gedaan en het onvermijdelijke is dan toch echt gebeurd. We hebben een flinke steenslag in het voorruit. Tja wat wil je met al die gaten in de weg. Het lachwekkende aan deze etappe van onze reis was dat op het enige stukje weg waar geen putholes waren, zo’n 2 a 3 km, de Ghanese politie stond te laseren? Tja, en wie pakken ze er dan uit? Die toeristen uit Holland natuurlijk. Op dit stukje mag je maar 50 en volgens de beambte reden we 64. Pfff, we hebben de hele weg niet harder gereden dan 50? De beambte rent met zijn laser de weg op om ons te doen stoppen. We stoppen dit keer maar wel. Ik draai mijn raam open en de beambte legt mij uit dat ik te hard heb gereden en dat hij mijn rijbewijs wil zien. Ik ga gelijk in verweer en zeg dat ik  hoogstens 50 heb gereden en dat ik niet harder heb kunnen rijden vanwege al die gaten in de weg. Daarbij neem ik de  laser in twijfel. De beambte verheft zijn stem en eist mijn rijbewijs ter inzage en als ik het laser in twijfel neem dan mag ik daar wat over vinden als mijn zaak voorkomt. Hmmm, deze is wel heel serieus denk ik bij mijzelf. Ik wijs mijn rijbewijs aan die in het voorraam is geplakt en zeg tegen hem dat hij daar mijn rijbewijs kan zien. Hij eist van mij dat ik het rijbewijs aan hem overhandig. Ik ben niet gek, zodra ik mijn rijbewijs af ga geven moet ik zeker betalen. Ik zeg tegen de beambte dat het in in Nederland normaal is dat je je kentekenbewijs en rijbewijs in het voorraam geplakt hebt en vraag hem waarom hij mijn rijbewijs wil hebben. Daarbij vraag ik tevens aan hem of hij zichzelf kan legitimeren als politieagent, want een uniform kan iedereen wel aantrekken natuurlijk. De beambte zegt dat het uniform voor zich staat en dat hij zich niet hoeft te identificeren. Ik heb een hele discussie met hem over hoe de politie in Nederland werkt en hoe die van Ghana werkt. Ik weet de discussie gaande te houden door hem talloze vragen te stellen. Na een kwartier discusieren zie ik dat zijn collega’s in een pickup truck stappen en  dat de beambte door hen wordt geroepen. Ik kijk op de klok in het dashboard en zie dat het al bijna 12.30 uur is en de mannen moeten kennelijk ergens pauze gaan houden? De beambte zegt vervolgens tegen me dat het okay is en dat we door mogen rijden. Dat laten we ons geen tweede keer vertellen en rijden weg. In het begin was het wel leuk en soms uitdagend  die politie controle’s maar nu worden ze toch wel irritant. Je moet ‘lullen als brugman’ om iets wat je niet gedaan heb. Van Kumasi naar Dixcove is ongeveer 250km maar zoals eerder gezegd doen wij er de gehele dag over. In het plaatsje Dixcove halen we nog wat verse eieren, uien en knoflook. De Garmin wijst ons in het plaatsje rechtsaf maar de weg is geblokkeerd door een vrachtwagen die staat te lossen. Een oudere Ghanees zegt tegen ons dat als we terug rijden er een weg naar links gaat die ook uitkomt op de weg waar wij moeten zijn. We rijden dus terug, maar natuurlijk veel te ver terug en slaan links af. We rijden 20km onverhard en komen volgens de Garmin vlakbij de Turtle Lodge. De weg stopt vervolgens in een dorpje waar wij worden aangesproken door een man die ons vraagt waar we naartoe willen. The Green Turtle Lodge! De man zegt ons dat wij terug naar Dixcove moeten want deze weg stopt hier in het dorp. Shit... We rijden weer terug naar Dixcove en zien dan in het dorp een piepklein straatje, deze had de beste man natuurlijk eerder bedoeld. Nog net voor zonsondergang arriveren we bij de Turtle Lodge. De weg ernaartoe is best pittig en wij zijn blij dat wij een 4x4 rijden. De verhalen die wij hadden gehoord en gelezen over The Green Turtle Lodge zijn er niet om gelogen. Wat een prachtig stukje, een klein waar paradijsje. We staan op het strand onder de palmbomen.... Zo hier gaan we dus even een paar dagen bijkomen en bedenken hoe onze reis verder gaat verlopen. We hebben zojuist met twee engelse overlanders gesproken die ook naar Kaapstad willen rijden. Zij hebben te horen gekregen dat Congo en DRC zijn grenzen dicht heeft gegooid vanwege oproer en rellen in het land naar aanleiding van de verkiezingen aldaar. Die Engelsen zijn van plan hun auto te gaan verschepen vanuit Accra naar Namibie. Helaas hebben wij hier geen internet dus kunnen we de huidige actualiteiten niet inzien.  Over een paar dagen vertrekken we naar Cape Coast en hopen daar op het internet te kunnen, want er moet nog wel het 1 en ander geregeld worden als wij niet door de Congo’s kunnen reizen...

Dixcove (Ghana) 10-12-2011

Zo, dat is best wennen met die branding op de achtergrond. Probeer dan maar eens rustig in slaap te komen. Die branding komt vanwege het getij ook nog eens dichterbij. We hebben gisteravond heerlijk gegeten hier. Kip met rijst en een koud Star biertje. Na zo’n lange dag rijden hadden we geen zin om zelf te gaan koken en we zijn tenslotte op vakantie. In de ochtend ontbijten we met een prachtig uitzicht, maar dat hadden we al gezegd! We doen na het ontbijt een heerlijke frisse duik in de Oceaan. De golven zijn hier best hoog en bij het eruit gaan worden we beiden letterlijk het strand opgeslingerd. Aangezien het zand daardoor overal zit, stappen we maar effe onder de douche om dit weg te spoelen. In de middag pakken we beiden een goed boek die wij hebben gekregen bij onze afscheidsborrel. Ik had net het boek “ de witte Massai” uit en Wendy “ De reis van mijn leven” dus we ruilen van boek. Later op de dag hebben we het nog even over het verdere verloop van onze reis. Het is nog wel een paar maanden weg voordat wij door de Congo’s moeten, maar we moeten toch een plan B hebben. We pakken de kaart erbij en bekijken een aantal opties. Door Tjaad en Sudan is geen optie. Oke, verschepen vanaf Libreville (Gabon) misschien naar Luanda (Angola). Tja dan moeten we wel eerst een visum voor Angola krijgen en er moet ook maar een boot varen tussen deze 2 havensteden.  Het is jammer dat we hier geen internet hebben anders konden we dit soort dingen meteen gaan opzoeken. We hopen dat de camping in Cape Coast een internetverbinding heeft waar we misschien morgen en anders overmorgen heen zullen gaan.

Dixcove (Ghana)  11-12-2011

Vandaag weer zo’n relax dagje. Lekker luieren op het strand met een goed boek. Wendy gaat niet meer helemaal de zee in, zij vind het gevaarlijk met die hoge golven. Ik vermaak me prima. Kan voor mij niet hoog genoeg. Een Amerikaans stel kwam vanmorgen geintresseerd naar onze auto kijken. Zij zijn zelf op gehuurde motors aan het toeren door  West Afrika. Ze willen misschien ooit ook zo gaan reizen. Het is vandaag zondag en een hoop locals hebben vrij. Vanuit het dorp een paar kilometer verderop horen we echte Afrikaanse trommelmuziek en we denken dat er een feestje gaande is. Later horen wij dat dit van een begravenis afkomstig was. Daarbij wordt gefeest net als in de Surinaamse cultuur. ’s Avonds eten we voor de verandering maar weer eens pasta. We hebben dit keer wel gehakt. Dat hadden we ingeslagen in Kumasi. Het is toch wel andere gehakt als die wij in Nederland kennen. Er zitten soms van die stukjes door waar je eindeloos op blijft kauwen. Die spuggen we maar uit. We besluiten morgen te vertrekken naar Cape Coast om daar via het internet de huidige situatie in DRC te peilen en even het thuisfront een aantal dingen te vragen om uit te zoeken. Tevens is er in Cape Coast een Nederlandse/Ghanese geschiedenis die wij willen zien. Iets waar wij Nederlanders bepaald niet trots op mogen zijn.

Dixcove – Cape Coast (Ghana) 12-12-2011

Zoals gewoonlijk zijn we vroeg uit de veren en breken de tent af. We rekenen af bij de receptie en vertrekken. Eerst nog 11km voorzichtig aan offroad en dan is het allemaal goed geasfalteerd. We zijn nu heel scherp met onze snelheid want na elke heuvel staat wel een beambte met een lasergun. Terwijl we ons netjes aan de snelheid houden worden we toch twee keer aan de kant gezet. De eerste keer willen ze alleen maar weten waar we vandaan komen en waar we naartoe gaan. Bij de tweede controle is de beambte een stuk serieuzer. Het eerste wat hij zegt, waar zijn je spatlappen! Huhhh ja die ben ik vast verloren in Mole NP en we zijn nu op weg naar Accra voor een garage, zeggen we. Dat eerste is gelogen maar het tweede niet want we hebben nog steeds het probleem met de tussenbak. De man wil mijn rijbewijs zien en loopt uit zich zelf al naar het voorraam rechtsvoor. Kennelijk zijn er dus andere reizigers die deze truuk ook kennen. Na een praatje mogen we verder rijden. Als je de auto’s hier ziet rijden en ziet wat deze allemaal niet hebben,  dan zou deze man ons willen bekeuren voor het niet hebben van spatlappen!? Wat een lachertje! Cape Coast is maar 100km van Dixcove vandaan maar omdat we op lange stukken niet harder mogen dan 50 per uur komen we tegen de middag aan bij Oasis Beach. Dit guesthouse ligt aan de kust nabij het slavenfort. Wendy informeert bij de bar of we hier ook kunnen kamperen en dat kan.  Aan de bar zit een Nederlander, Dennis, die al 8 jaar samen met zijn vrouw in Ghana leeft. Zij runnen een Apen opvanghuis nabij Kakum NP en Dennis nodigt ons uit om een kijkje daar te komen doen. Daarbij beloofd hij ons bitterballen en een patatje oorlog te serveren. We spreken af om morgen naar hem toe te rijden. We staan een tijdje te kletsen met Dennis en informeren bij hem naar de situatie in DRC. Hij zegt dat dat over 2 a 3 weken vast wel weer over is. Zo gaat dat nou eenmaal hier in Afrika, zegt hij.  Dennis komt uit Rotterdam en heeft zoals hij doet voorkomen veel contacten hier in Ghana en ook in de haven. Oke, dat kan misschien nog van pas komen als we misschien toch besluiten de auto hier op de boot te zetten. In de middag lopen we naar het slavenfort. Het ligt bijna naast het guesthouse. We zijn net iets te laat want er is net een groep onderweg met een gids. We sluiten bij deze groep aan en krijgen te horen en te zien dat de Portugezen dit fort hebben gemaakt voor de handel in slaven. De portugezen waren, even kort door de bocht, het zat om met Noord-afrikanen te onderhandelen over slaven, die zij door de Sahara naar het Middellandsezee gebied brachten. Die Portugezen zijn dus in hun boten gestapt en zelf op verkenning gegaan in West-Afrika. De Nederlanders hebben dit fort vervolgens van de Portugezen afgenomen en de Nederlanders zijn er weer verdreven door de Zweden. Uiteindelijk is het fort in handen gekomen van de Engelsen. De slaven werden vanuit hier gedeporteerd naar Zuid, Midden en Noord Amerika. We krijgen de kelders van het fort te zien waar de slaven gevangen werden gehouden. De rondleiding duurt 1 uur. We bezoeken ook het museum in het fort waarin alles nog eens haarfijn wordt uitgelegd. We krijgen te horen dat de voorouders van first Lady Michelle Obama ook vanuit dit fort zijn gedeporteerd naar Amerika. Eerst geloven we het niet maar we zien later dat er een gedenksteen in het fort hangt en zou zijn gedoneerd door Barrack en Michelle Obama na hun bezoek in juli 2009. Toch misschien geen broodje aap? We lopen terug naar het guesthouse en Wendy begint alvast aan het eten want we hebben aardig trek gekregen. Vanavond doen we een lekker koud biertje hier aan de bar want het ziet er wel gezellig uit.

Cape Coast – Monkey Forest (Kakum NP) (Ghana) 13-12-2011

In de morgen lopen we nog een keer het centrum in van Cape Coast. We gaan op zoek naar een internetcafe. Alle campings/guesthouses die wij tot nu toe aan doen in Ghana hebben geen Wifi dus zijn we genoodzaakt een internetcafe op te zoeken. In het centrum vinden we Ocean View. Het internet is hier redelijk snel en we kunnen m.b.v. onze USB stick toch ons reisverhaal plaatsen op onze website. We mailen ook nog even naar familie om voor ons uit te zoeken voor een eventuele verscheping naar Namibie of Zuid-Afrika.
Tegen de middag vertrekken we naar het Monkey Forest dat 3km voor het Kakum nationale park ligt en eigendom is van Dennis en Anette. Zij zijn 8 jaar geleden naar Ghana gekomen en hebben hier een dierenopvang gebouwd. We worden hartelijk ontvangen en worden in de middag getrakteerd op een heerlijk patatje met pindasaus, mayonaise, ketchup en uitjes. Nou dat ging er wel in, na al die weken rijst en pasta te hebben gegeten. We krijgen van Anette een rondleiding. Ze hebben 9 aapjes, 6 krokodillen, vogels, een antilope, schildpadden en nog veel meer. De dieren die hier zitten kunnen niet meer worden uitgezet in het wild. De bedoeling is dat als er kindertjes komen, dat die worden uitgezet. In het Kakumpark wordt veel gestroopt en er is nog maar heel weinig wildlife te zien volgens Anette. In de Lonely Planet staat dat je in het Kakumpark een mooie wandeling kunt doen. Deze wandeling gaat door de boomtoppen van uitzichtpunt naar uitzichtpunt. Wij waren in de veronderstelling dat je over een touwladder/brug  van boomhut naar boomhut zou lopen maar volgens Anette is het een simpel houten looppad van boom naar boom. Je betaald er omgerekend 15 euro pp voor en je staat binnen 20 minuten weer buiten het park. We besluiten die wandeling en het Kakumpark maar niet te doen. Het pad over Monkey Forrest gaat omhoog en bovenop heb je een prachtig uitzicht over het Kakum NP. Bovenop staan twee tentjes waar je kunt overnachten. Zij hebben boven op de berg een keuken in aanbouw. Dennis en Anette zijn van plan om daar een snackbar te beginnen zodat bezoekers onder het genot van een bitterbal, patat of broodje hamburger, kunnen genieten van het uitzicht.  We besluiten om bij Dennis en Anette te overnachten. Niet op de berg, maar gewoon in onze eigen tent op de parkeerplaats van het Monkey Forrest. ’s Avonds bereid Dennis heerlijke bloemkool met aardappelen en een stuk spek. We kletsen over de Ghanese levensstijl en drinken daarbij een koud Star biertje en de dames een rode wijn. Dennis en Anette zijn daar niet vies van. Morgen vertrekken we richting Kokrobite dat vlakbij Accra ligt.

Monkey Forest (Kakum NP) – Kokrobite (Ghana) 14-12-2011

We worden letterlijk wakker gefloten door een hele grote groep Wevervogels die zich rondom Monkey Forrest hebben genesteld. Om 7 uur staan we al klaar voor vertrek. Dennis en Anette zijn wat aan de late kant maar bieden ons nog een ontbijt aan voor vertrek. Om 8 uur nemen we afscheid van Dennis en Anette en rijden richting Kokrobite. Een rit van ongeveer 120km en we zijn er dan ook lekker vroeg. We verblijven bij Big Milly’s Backyard. In de middag zijn we lekker gaan zwemmen in zee en maken we  plannen voor de komende dagen. We moeten langs de ambassade van Togo en Benin voor ons visum en langs de Landrover garage voor onze tussenbak probleem. We kijken wat eventueel de mogelijkheden zijn om te overnachten in Accra. We hebben van Gerard en Marloes  (www.rondjeafrika.nl) een bestandje gekregen met allemaal handige waypoints. Daar maken we veel gebruik van en zijn hun daar erg dankbaar voor. Tijdens het avondeten rijdt er een grote overlandtruck het terrein op. Deze blijkt van Africa Trials te zijn. We ontmoeten een Nederlands/Australisch stel die met deze truck meereizen.  Tijdens de kennismaking blijkt dat zij in Timboektoe waren ten tijde van de ontvoeringen en dat die neergeschoten duitser met hun op de truck meereisde. Zij waren gelukkig niet in het hotel tijdens de ontvoeringen. Zo worden we weer geconfronteerd met dit dramatische nieuws en komt het nog dichterbij ons te staan, om te bedenken dat wij erover na hebben gedacht om ook met deze reisorganisatie (Africa Trials) in eerste instantie te reizen in plaats van met eigen vervoer. Niet dat deze reisorganisatie wat heeft kunnen doen aan die ontvoeringen, maar het idee dat wij daarbij hebben kunnen zijn.

Kokrobite - Accra (Ghana) 15-12-2011

We puffen rond 6 uur in de ochtend onze tent uit, de luchtvochtigheid lijkt wel hoger hier. Er staat geen zuchtje wind en bij de minste inspanning loopt het zweet overal. We pakken de boel in en nemen afscheid van het Nederlands/Australisch stel. Ook al zitten we maar 18km van het centrum van Accra vandaan, we doen er 2 uur over om bij de ambassade van Togo te komen. Wat een hel dat verkeer hier en er hangt een flinke laag smog over de stad. Volgens de Lonely Planet zou het visum van Togo 15.000 CFA kosten en zouden we het in de middag weer op kunnen halen. Maar niets is zo veranderlijk als Afrika. De visumkosten zijn flink omhoog geschroefd, zo’n 35.000 pp en de beste man achter het loket zegt dat we de paspoorten pas maandag op kunnen komen halen. Moet dat zo lang duren? Even een stempel in ons paspoort zetten? Kan dat niet sneller? Ja zegt de man, dat kost je 20.000 CFA extra per paspoort en dan kun je deze vanmiddag weer ophalen. Wat een stelletje laaienlichters! We kijken nog even in de Lonely Planet en zien dat het visum ook aan de grens te verkrijgen is. We lopen weer terug naar de man om ons geld en paspoort terug te vragen, zegt die kerel ineens: “ Omdat ik jullie wel mag zal ik even bellen en vragen of jullie het paspoort morgen op kunnen komen halen!” De man pakt zijn telefoon, heeft een gesprek van 5 seconden (!) en zegt tegen ons dat we morgen om 2 uur ons paspoort op kunnen komen halen?! Wat gaat dat ons kosten? Niets zegt hij, alleen omdat hij ons mag?! Lul de behanger! Hij heeft ons gewoon uitgeprobeerd. Kijken of die nederlanders over de brug willen komen voor een express behandeling, mooi niet want dat kost geld en daar zijn wij hollanders zuinig op! In de middag gaan we op zoek naar een Landrovergarage. Omdat het verkeer verschrikkelijk is, doen we over een paar kilometer door de stad echt onwijs lang. Uiteindelijk vinden we er een en als we binnen bij de receptie staan, zien we 4 mensen achter een bureautje zitten die niets aan het doen zijn. Een vrouwtje hangt verveelt achter haar bureau en vraagt waar we voor komen. We leggen ons probleem voor maar ze begrijpt er niets van en haalt de chef werkplaats erbij. Die loopt met ons naar de auto en ik leg hem uit wat we gedaan willen hebben. Nieuwe olie met filter, luchtfilter vervangen, knipperlicht rechtsachter nieuw stekkertje, tussenbak lekt, voorbanden draaien (het profiel slijt aan de binnenzijde), balanceren en uitlijnen. De chef begrijpt wat er gedaan moet worden, maar zegt vandaag geen tijd te hebben en vraagt ons morgen om 7.30 uur te komen. Oke, geen probleem, wat gaat het kosten? Daar krijgen we geen antwoord op. Hij zegt: “Dat weten we morgen pas” . Daar gaan bij ons al een beetje de nekharen van overeind staan, maar goed die dingen moeten toch gebeuren. We vertrekken en gaan op zoek naar een slaapplaats voor vannacht. Het eerste guesthouse die we aandoen bestaat niet meer. We rijden naar de volgende en dat is een Ierse pub met een heel groot omheind en bewaakt parkeerterrein. We doen eerst een drankje en een broodje hamburger die erg lekker is. Dan vragen we aan de serveerster of het mogelijk is hier te kamperen. Ze zegt de manager (baas) erbij te halen. Even later staat Ian voor ons en zegt dat we wel een nachtje mogen kamperen. Dat aanbod pakken we gelijk aan en we krijgen een plek toegewezen achterin op de parkeerplaats. Ian is geintresseerd in onze reis en vraagt waar we naartoe gaan. We doen ons verhaal en het gesprek komt op Nigeria. Daar heeft Ian in de jaren 70 als vrijwilliger gewerkt en heeft tot eind jaren 90 veel gereisd door Nigeria. Nigeria is volgens hem helemaal niet zo gevaarlijk als de media doet overkomen en de Nigerianen zijn zeer vriendelijk en gastvrij. We hopen dat dit nog steeds het geval is. Ian nodigt ons vervolgens uit om vanavond een drankje in de pub te komen doen want het is tenslotte donderdag en happy hour van 5 tot 9. In de middag slaan we weer even wat boodschappen in bij de supermarkt om de hoek. Met de winkelwagen vol boodschappen lopen we terug naar de pub en hebben hierbij veel bekijks? Kennelijk een grappig gezicht, twee blanken die met een winkelwagen vol boodschappen voorbij lopen!? Na de boodschappen gaan we op zoek naar een internetcafe. Na veel mensen de weg te hebben gevraagd en die ons allemaal een andere kant op stuurden, hebben we uiteindelijk een internetcafe gevonden (gewoon naast de supermarkt waar we eerder boodschappen hadden gedaan). Een heel klein hokje dat stampvol zit.
We besluiten vroeg te gaan eten. Tijdens het eten, zo rond 5 uur, stroomt de parkeerplaats vol en is de pub al aardig gevuld met allerlei nationaliteiten. Zo te zien is het echt een ontmoetingsplaats voor expats in Accra. In de avond nemen we een paar koude Star biertjes, voor de helft van de prijs. Als we willen afrekenen raakt Wendy nog even in gesprek met Ian en zijn vrouw. Bij hen zit ook een Nieuw Zeelander, Adam. Die krijgt te horen dat we naar de Landrover garage gaan in Accra en geeft ons het advies daar NIET heen te gaan. Hij rijdt zelf een Defender en heeft daar eens een waterpomp laten monteren en moest 4000 US Dollar betalen. Hij geeft ons een adresje waar ze gespecialiseerd zijn in Landrover. Tja, sommige dingen moeten gewoon zo zijn in het leven... We blijven nog even hangen, krijgen een biertje aangeboden en praten nog wat over West Afrika en zijn gewoontes. Als we later in de tent liggen te puffen blijkt er ook nog een nachtclub een paar honderd meter verderop te zitten die keiharde muziek draait. Gelukkig werken de biertjes goed en slapen we er grotendeels doorheen.

Accra - Senchi (Ghana) 16-12-2011

Weer puffen we de tent uit en om 7 uur staan we naast de tent te zweten. We doen een bakkie koffie en thee en wachten op Adam die beloofd had ons naar zijn garage te loodsen. Om 8.30 uur is Adam er nog niet dus besluiten we zelf op zoek te gaan. We waren wel zo slim om onze Garmin er gisteravond bij te pakken zodat Adam het adres van de garage daarop heeft kunnen aangegeven. De garage ligt aan de rand van Accra en Accra uitrijden gaat een stuk sneller als er in. Als we bij de garage aankomen bedenken we ons wel een beetje. Het lijkt meer op een sloperij dan op een garage. Overal staan autowrakken maar wel allemaal Landrover en Rangerovers. We worden door de chef werkplaats ontvangen. We leggen hem uit wat we willen laten doen en besluiten de tussenbak hier niet te laten doen. Na het doorspuiten van de ontluchting is het rondom de tussenbak namelijk niet meer zo vochtig geweest. De handremtrommel en chassisbalk voor de tussenbak waren voorheen nat van de olie en nu niet meer. De tussenbak zweet nog wel, maar dat schijnt “normaal” te zijn bij een Landrover. Dus voorlopig lijkt deze reparatie niet meer zo urgent en besluiten we het nog even aan te kijken. Dan gaan de mannen aan het werk, allemaal jongens van een jaar of 18. Een doet het knipperlichtje, een ander laat de olie eruit lopen, weer een ander vernieuwt het luchtfilter en dieselfilter. We denken dat er wel een stuk of 5 jongens aan onze auto werkt. Als alles gedaan is moeten we naar een bandenspecialist even verderop rijden, voor het omkeren van de banden op de velg en het uitlijnen. Deze hele onderhoudsbeurt heeft ons in totaal 52,50 euro gekost. Nu hadden wij wel grotendeels zelf de onderdelen bij ons, behalve de olie. Twee jerrycans van 4 liter motorolie kosten 30 euro. Reken nu maar uit wat de arbeidsloon hier kost! Hahahaha, het is jammer dat Ghana zo ver weg ligt (en sorry Simon), maar anders zouden we hier altijd heen gaan voor een onderhoudsbeurt. We rijden vervolgens naar de ambassade van Togo. We zijn veel te vroeg, het is 12 uur, en nuttigen eerst nog even een broodje. Net aan ons broodje komt daar Adam aangereden in zijn Defender. Hij zag ons rijden en is achter ons aangereden om te vragen hoe het bij de garage was gegaan en om zich te verontschuldigen voor zijn afwezigheid vanochtend. Hij had toch een paar whiskey’s te veel gedronken.. . Na een half uurtje proberen we of we al naar binnen kunnen en worden door de portier, ook al is het nog lang geen 2 uur, gewoon binnengelaten? Bij de receptie komen we “onze vriend” van gisteren tegen en die trekt zijn lade open waar onze paspoorten in liggen. We krijgen ons paspoort terug, met visum, en hij wenst ons een prettige vakantie en een vrolijk Kerstfeest. Wat een lachertje! Die paspoorten lagen gistermiddag natuurlijk al lang al klaar, maar ach what’s new!?. Voordat we stad uit rijden tanken we nog even af en pinnen wat contant geld voor de komende dagen. Next stop is Lake Volta! We rijden naar het plaatsje Senchi dat aan het Lake Volta ligt. We arriveren rond 16.00 uur bij hotel Aylos Bay en slaan ons kamp op. Een mooie plek om een paar dagen even te relaxen en plannen te maken voor de volgende bestemming...

Ons dagboek 06-11-2011 t/m 26-11-2011

Chefchaouen (Mar) 06-11-2011

Na een ijskoude nacht, althans ik (Wendy) had het heel koud, werden we om 8.00u wakker. John ging er als eerste uit want die moest natuurlijk weer piesen en was wederom z’n uribag vergeten mee te nemen de tent in dus hij moest wel. Terwijl ik nog even lekker bleef liggen met inmiddels de slaapzak van John ook over me heen, ging John het lampje van de linker koplamp vervangen, had ie de slang van de turbo nog even goed vastgemaakt en had ie, niet te vergeten natuurlijk, even de distributieriem gecheckt. Vooralsnog lijkt deze nog goed te zitten... so fingers crossed!
Toen ik de tent uit kwam zag ik even verderop een gele VW bus staan met daarnaast een grote herdershond die de wacht hield. Huh... had ik niet een verhaal gevolgd van een stel met zo’n bus en een herdershond!? Jahoor, even later raakten we aan de praat met de eigenaar en het was idd Gerard die samen met zijn Marlous al ruim een jaar onderweg is en het rondje andersom hebben gereden zoals wij die gaan doen en waarvan ik al verschillende verhalen had gelezen op hun site: www.rondjeafrika.nl. We hebben een tijdje staan praten, erg leuk! Gerard was op weg om brood te halen en heeft er heel aardig voor ons ook 1 meegenomen. Wij hoefden hem hier niets voor te geven. Toen hebben we hen ’s middags maar getrakteerd op een stroopwafel (die we van Daniel&Angelique hadden gekregen). Wij dachten nl dat ze wel zin zouden hebben in iets typisch Nederlands na zo’n lange tijd onderweg te zijn.. en dat klopte.
De rest van dag hebben we de auto geordend en zijn we het stadje ingelopen. Een typisch Marokkaans stadje volgens de LP en dat klopte ook wel. Het ademde een hele authentieke sfeer uit door zijn kleine steile smalle straatjes en kleine winkeltjes. Hier en daar werden we aangesproken door een Berber die ons Hasj wilde verkopen, maar het lastigvallen viel ons verder erg mee.
De Camping ligt vrij hoog en dus koelt het heel snel af. Het is nu 18.00u lokale tijd en we zitten al dik ingepakt met de jassen aan en ik heb zelfs mn muts al op... Straks lekker rode kool eten (is er best weer voor) en dan mooi op tijd ons bedje weer in. Ditmaal met de slaapzakken aan elkaar geritst zodat we elkaar goed warm kunnen houden... Morgen op tijd weg richting Rabat, hier gaan we de visa’s voor Mauritanie en Mali regelen.

Rabat (Mar) 07-11-2011

Vanochtend hadden we lekker rustig aan de tent ingeklapt en moesten we even wachten tot het vrouwtje van het winkeltje er was voor het brood. In de tussentijd hebben we met Gerard & Marlous staan ouwehoeren en hebben we div. tips en informatie (w.o. waypoints voor de Garmin) van ze gekregen, zeer nuttig! Zij gaan alweer bijna naar huis en wij beginnen net. Best wel gek eigenlijk, zo heb je het er maanden over dat je deze reis gaat maken en nu ben je er gewoon aan begonnen, dat besef moet nog een beetje komen denk...
Rond 10u zaten we in de auto richting Rabat. Het eerste stuk was schitterend om te rijden, zo door het rifgebergte. In alle huisjes die we passeerden werden de schapen en/of geiten geslacht, die we eerder dit weekend verkocht hadden zien worden omdat het vandaag een feestdag is. Heel fijn om de afgehakte schapekoppen op een zelfgemaakt kampvuurtje te zien liggen (en ruiken) en de gevilde schapen aan een touwtje voor de huizen te zien hangen...
Naarmate we de kust naderden werd het vlakker en was het lang zo mooi niet meer, wel werd het steeds warmer en das toch wel aangenaam na 2 vrij koude dagen, waarbij ’s avonds zelfs de muts opging!!
Wij dachten camping La Plage te pakken in het plaatsje Sale, vlakbij Rabat, maar na veel zoeken hadden we de plek gevonden waar ooit de camping had moeten staan... helaas was het nu niet meer dan een groot stuk braakliggend terrein... hebben wij weer!
Uiteindelijk kwamen we terecht bij een super de luxe hotel aan de rand van Rabat en hebben we daar navraag gedaan voor een camping in de buurt. We werden naar het plaatsje Temara, even buiten Rabat, gestuurd en hebben daar een camping gevonden (“est-ce qu’il ya un camping par ici???” ja Paul, het gaat nog wel weer es wat worden hoor met mijn Frans... ;-)). We kwamen op een zeer kleine camping terecht met niet al te best sanitair (en das nog zacht uitgedrukt) maar met een aardige campinghouder en een prima plek. Morgen terug naar Rabat voor de visa’s van Mauritanie en Mali.

Rabat (Mar) 08-11-2011

Laten we deze dag beginnen met te zeggen dat de distributieriem nog steeds gaaf is! Laten we hopen dat dat voorlopig zo blijft...

Vandaag op tijd van de camping vertrokken en op naar Rabat voor de visa’s. We wisten inmiddels dat de ambassades vlakbij het chique hotel (waar we gister ook waren) moesten zijn en hadden ze dan ook snel gevonden. Tja en soms zit het mee en bij ons vaker een beetje tegen... De ambassades zijn vandaag nog gesloten en pas morgen weer open! We hadden het al wel een beetje ingecalculeerd en daardoor viel de teleurstelling mee en zijn we gaan tanken en boodschappen gaan doen. Vervolgens zitten we nu al weer een poosje op een picknick terrein voor het Sofitel hotel.  We zitten hier heerlijk in het zonnetje, hebben net ontbeten en vermaken ons nu met het gratis internet van het hotel! Strax gaan we weer terug naar het plaatsje Temara en hopen daar een iets betere camping dan die van gisteren te vinden. Iig eentje waar we maar weer eens een douche kunnen pakken want das al weer een tijdje geleden dat we die hadden... Een teiltje met een soppie en een washand boven in de tent werkt op zich wel maar een echte douche pakken is toch net effe wat anders....

Rabat (Mar) 09-11-2011

Een betere camping hebben we helaas niet gevonden en we zijn weer gaan staan op camping Casino in het plaatsje Harhoura nabij Temara. Nou het woord camping mag het niet hebben. Het is een braakliggend terrein achter een politiepost met daarop een gebouw anex woning van de beheerder. Er is geen douche aanwezig wel een gescheiden voor mannen en vrouwen frans toilet die heel erg stinkt naar urine. We kunnen niet anders. Wildkamperen in de hoofdstad lijkt ons ook niet zo een goed plan. Bij aankomst werden we weer hartelijk welkom geheten door opa, die naast het gebouw zit om de boel in de gaten te houden. Wendy gaat afrekenen bij de beheerder maar deze is niet aanwezig. Zijn vrouw neemt zijn zaken waar. Wij hadden helaas niet kleiner dan 200 Dirham en de vrouw had geen wisselgeld voor ons. We schrapen al ons zakken leeg en komen toch met 70 Dirham. Inmiddels is de vrouw alweer naar binnen gelopen dus geeft Wendy het geld aan opa. Wendy loopt vervolgens terug naar de auto en wordt door opa teruggeroepen. Zij krijgt van de beste man 50 Dirham terug? Huh, oke zal wel goed zijn. 

De tent is in mum van tijd opgezet en we spelen nog een spelletje Yatzee in de tent. De volgende dag, woensdag 9 november, staan we om 06.45 uur op om op tijd naar de Mauritanische ambassade te rijden. Nog voordat wij de poort uit willen rijden komt de beheerder naar ons toegerend. Hij wil nog 50 Dirham van ons? Wendy probeert de man uit te leggen dat wij geld van zijn ouwe terug hebben gekregen en begrijpt niet waarom hij nu dat geld weer wil hebben? (Kennelijk heeft opa ons het normale tarief berekend). Na enig overleg met opa erbij kunnen wij vertrekken zonder die extra 50 Dirham te betalen.  We rijden naar de ambassade en daar aangekomen zien we al een flinke rij staan. We stellen ons erop in dat het nog wel even kan duren hier. We parkeren de auto en lopen naar de groep mensen. Op het moment dat wij arriveren gaat de deur van de ambassade open. Een man van de ambassade begint met het uitdelen van de aanvraagformulieren. Oke, we zijn dus goed op tijd. We nemen de formulieren aan en vullen deze in de auto in. We hadden de formulieren al van de site van Global Visa Service gehaald voor de ambassede in Brussel en deze formulieren zijn identiek alleen de kop is anders, ambassade te Rabat. We zijn zo klaar met het invullen en gaan terug in de rij staan. Daar zijn een aantal mensen nog druk bezig met het invullen van de formulieren. Wij kunnen daarom aansluiten en we staan zo binnen. De formulieren worden gecheckt, we rekenen af en krijgen te horen dat we morgen na 15.00 uur de paspoorten op kunnen halen. Nou dat scheelt weer een dag. Wij waren er van uit gegaan dat er 2 dagen voor nodig waren. 

We doen wat boodschappen en rijden naar het Sofitel hotel waar we heerlijk in de zon aan ons ontbijt beginnen en dan ons 2^e poging gaan doen voor het zoeken naar een betere slaapplaats...

Rabat (Mar) - Marrakech 10-11-2011

Gisteren laat in de middag op zoek gegaan naar een betere slaapplaats. Op het internet is niets te vinden in de buurt van Rabat dus nemen we de weg langs de kust vanaf Rabat in de richting van Casablanca. Ongeveer 5 kilometer vanaf de fantastische camping Casino treffen wij een strandpaviljoen. Het mannetje die daar het verkeer staat te regelen vertelt ons dat hier ook wordt gekampeerd. We rijden langs het paviljoen en zien inderdaad een gebouwtje waarop staat douche en toilet. We besluiten hier de auto neer te zetten voor vannacht. Het is wel druk met lokale bevolking die kennelijk allemaal aan het genieten zijn van de zonsondergang. We slaan de tent open en beginnen met het bereiden van de warme maaltijd, aardappelen en bonen. We hebben geen vlees maar in plaats van daarvan koken we een ei. Na het eten worden we aangesproken door een Marokkaanse jongeman. Hij spreekt vloeiend Nederlands. Hij vind het geweldig dat wij op vakantie zijn in Marokko.  Wij vragen hem of deze lokatie goed is om te kamperen. Hij is bereidwillig om ons te helpen en doet navraag bij het paviljoen. Even later komt hij terug en zegt dat het beter is om nabij het paviljoen te gaan staan zodat de nachtwaker ons kan zien.  Op zijn aanwijzen parkeren wij de auto nabij het paviljoen. Het loopt er enorm af en we staan enorm scheef. De keggen helpen niet en een paar stenen die we vinden zijn te groot om op te rijden.  We vragen of er misschien een betere lokatie is. Onderwijl bemoeien er zich drie mannen met onze staanplaats. Uiteindelijk krijgen wij een plaats aangewezen dicht aan zee.  Het heeft even gekost maar we staan recht. De staanplaats kost ons 40 Dirham, dat is ongeveer 4 euro. Wendy checkt de douche, en komt met het verrassende nieuws, er is geen douche.... Oke, nou nog een nachtje zonder te douchen kan er ook nog wel bij. Hopelijk hebben ze morgen in Marrakech wel een lekker e warme douche...

Omdat het nogal druk is met jeugdige lokale bevolking besluiten wij de trap in te trekken als wij gaan slapen. Het zou namelijk niet prettig zijn als je wakker wordt en je trap is pleiten. Wendy kruipt de tent in en ik klap de trap in en klim met behulp van de trap de voorzijde  van de auto op. Tijdens het klimmen gaat de auto van het slot af door de afstandsbediening. Shit, weer naar beneden want het portierslot van de bestuurderszijde heeft wat hulp nodig om naar beneden te gaan. 2^e poging omhoog verlies ik het onderstel van de trap. Shit, weer omlaag. De 3^e poging lukt het  mij de trap omhoog te halen en leg deze op de auto tegen de tent aan. Zo, dat is dat, wij kunnen slapen.

Het is de hele nacht wel wat rumoerig door de jeugd die aan het strand vertoeft en het wordt vloed dus de brandig komt ook dichtbij de auto. ‘s Ochtends worden we wel wakker met een fantastisch uitzicht. Terwijl ik alles klaar zet voor het ochtend ritueel, koffie, ruimt Wendy de tent weer op, klaar om opgevouwen te worden. Tijdens de koffie kom ik erachter dat mijn telefoonhouder met telefoon van mijn riem is. Die zal nog wel in de tent liggen. Zoeken levert niets op. Oke, dan maar er naar toe bellen. We krijgen de voicemail. Shit, dan is die gevonden door iemand en die heeft de telefoon uitgezet of mijn simkaart eruit getrokken. Waarschijnlijk ben ik mijn telefoonhouder met telefoon verloren tijdens het naar boven klauteren, 3x.... Dat is even balen! Gelijk door de standby service van de ABN de T-mobile laten bellen dat mijn simkaart geblokkeerd moet worden. Dus dat is dan gelijk hierbij de mededeling voor het thuisfront: het mobielenummer van John is bij deze niet meer bereikbaar... Het begin van onze reis is wat stroef begonnen met wat  tegenslagen, maar ja,  If it ain’t  kill you, it will make you stronger, zullen we maar denken.

We zijn vervolgens wat inkopen gaan doen voor de rest van de week en we staan nu weer op onze vaste stek van de afgelopen dagen, voor het Sofitel in Rabat. Lang leve de gratis WIFI.... Vanmiddag om 3 uur kunnen we ons paspoort en visum ophalen bij de ambassade van Mauritanie en rijden dan direct door naar Marrakech, zo een 275 km van Rabat vandaan...

Marrakech - Agadir (Mar) 11-11-2011

Gister waren we even voor 2 uur in de middag bij de ambassade waar inmiddels al een hele lang rij stond te wachten. We hadden als tip meegekregen dat  de formaliteiten bij ambassade’s en grensovergangen beter door een vrouw geregeld kunnen worden, dus Wendy is taktisch gaan staan in de lange rij en om halfvier werd de deur geopend.  Er werd direct gezegd dat vrouwen en mannen gescheiden in de rij moesten gaan staan. Nou dat scheelt alweer want er stonden meer mannen dan vrouwen in de rij.  Om en om mogen de vrouwen en mannen naar binnen. Wendy mag als derde en staat binnen 1 minuut weer buiten met onze paspoorten. Oke, gelijk in de auto en we vertrekken richting Marrakech, hopelijk richting een fatsoenlijke camping. 

De rit duurt ongeveer 3,5 uur. We rijden met een gangetje van 90 en dat is hard zat. Rond 6 uur wordt het hier aardedonker en de snelwegen zijn onverlicht. Bijna iedereen rijd hier met groot licht. Heel vervelend. We arriveren rond zevenen op de camping. Wat een mooie camping!! Ze hebben een zwembad, mooie douche gelegenheid, WIFI en warm water en dat allemaal voor maar 8,5 euro per dag. We zetten snel de tent op maken eten klaar en gaan dan direct onder douche. Wat was dat lekker zeg. ‘s Avonds proberen we nog even te Skypen met het thuisfront. Voor ons is het halftien maar in NL is het een uur later. Helaas is niemand online dus we bellen Johan en Nancy even op de vaste lijn. Die startten gelijk Skype op en we hebben even bijgekletst. 

Na het Skypen maken we een plan  voor de komende dagen.  We willen namelijk door Mauritanie meerijden met de Amsterdam Dakar Challenge. We kijken even op hun site en zien dat zij morgen van Marrakech naar Agadir rijden. Dat is balen! Als wij morgen Marrakech in willen, lopen we een dag achter op de Dakar Challenge en dat halen wij dan nooit meer in. We besluiten dan maar morgen ook naar Agadir te rijden. Het is niet anders en Marokko doen we dan maar een andere keer over.. Agadir ligt ongeveer 250km van Marrakech vandaan dus we kunnen morgen rustig aan doen.

Helaas is uitslapen er op een camping niet bij. Tegen zevenen wordt het al rumoerig. Mensen moeten plassen en gaan zich wassen. Dus wij gaan ook maar uit bed.  We gaan rustig ontbijten en nemen nog even lekker een warme douche. Tja, je weet tenslotte niet wanneer je weer een warme douche tot je beschikking hebt.  We stippelen samen nog een route uit tot aan de grens van Mauritanie. We willen niet te veel kilometers maken op een dag maar ook niet op achterstand komen met de Dakar Challange. We pakken nog een paar waypoints erbij van andere reizigers waar die hebben gekampeerd. Voor we het weten is het alweer bijna 1 uur in de middag. We ruimen de boel op en vertrekken richting Agadir. We stellen de Garmin in op Camping Internationaal . Na een kleine 3 uur rijden arriveren we op de camping. Zo dat is een heel verschil met afgelopen nacht. We worden welkom geheten door een arrogante Marokkaan achter de receptie. We zien op de prijzenlijst dat een volwassene 20 Dirham is, een auto 30 Dirham en koud water 4 Dirham. Wij denken dus 78 Dirham te moeten betalen. Nee dat was niet geval. Wij hebben ook een tent. Ja maar die zit vast aan de auto? Nee, daar moet ook voor betaald worden, 30 Dirham. Huh, oke we betalen maar. We rijden de camping op en die doet treurig aan.  We zoeken een geschikte plaats en pakken uit. Wendy checkt de douchegelegenheid en die is niet om naar huis te schrijven. Goh, wat kan een mens snel verwend worden... Ach het is voor 1 nacht en de camping is ook weer niet zo slecht als camping Casino nabij Rabat ;-)

Agadir – Laayoune (Mar) 12-11-2011

Vandaag om 06.45 uur de wekker gezet omdat we een aardige rit voor de boeg hebben.  Van Agadir naar Laayoune is zo een  470 km. We zijn al net een geoliede machine als we wakker worden. Ieder heeft zijn eigen taak. Ik zet alvast het water op begin met het afbreken van de tent en Wendy legt alle spulletjes in de tent op zijn plaats zodat deze gemakkelijk met alle slaap benodigheden ingeklapt kan worden. We rijden de camping af en gaan op zoek naar een tankstation en een bank. Na het tanken en pinnen begint de reis naar Laayoune. Bijna 1 lange weg met ongeveer hetzelfde landschap onderweg, steppe. Af en toe zit er een bocht in de weg of een stijging en daling. Het waait hard en we rijden zo nu en dan in een zandstorm. Wij dachten dat mist erg was maar een zandstorm is ook best vervelend om in te rijden. Het is een tweebaansweg en af en toe komt er een kamikaze Marokkaan inhalen. Wen zit gespannen in haar stoel. We doen onderweg een broodje aan de kust. Het wordt een korte stop want we waaien zowat uit onze slippers. We naderen het plaatsje Tan-Tan. We waren al gewaarschuwd door Gerard en Marlous dat vanaf hier de politie om kleinigheden boete’s uitdeelt. Bij het eerste de beste Roadblock worden we aan de kant gezet. De beambte wil een Fiche hebben. Laat Wendy zich daar nou goed in voorbereid hebben. Daar hebben we er wel een aantal van uitgedraaid. Dit is een formulier waar al je gegevens op staan, paspoortnummer, geboorteplaats enz. De beambte wil ook nog onze inreis stempel in ons paspoort controleren. Alles is in orde en we mogen doorrijden.

Onderweg komen we nog een kudde drommedarissen tegen die de weg oversteken. Gelijk maar even een foto van geschoten. Na een lange rit komen we dan rond 17.00 uur aan bij camping Le Roi de Bedouin gelegen in het begin van de Westelijke Sahara midden in de woestijn. De laatste kilometers zijn offroad en mag Dizzy laten zien waar hij echt goed in is. De camping eigenaar is een fransman die goed engels spreekt. We krijgen een menukaart in ons handen gedrukt en krijgen de mededeling dat het bier koud staat. Er zijn 4 menu’tjes van ongeveer 7,5 euro per stuk. We besluiten vandaag eens luxe te gaan doen. We gaan straks in een bedoeinentent op zijn Marokkaans eten en vroeg naar bed want morgen is het 500 km naar Dakhla. We rijden sinds gister al dezelfde route als de Amsterdam Dakar Challange, maar hebben ze nog niet ontmoet? Ze zullen het toch wel allemaal gehaald hebben tot hier?

Laayoune – Dakhla (Mar) 13-11-2011

Het eten in de bedoeienentent was erg goed en erg veel.  Na het eten willen wij de camping en het eten afrekenen maar we krijgen te horen dat dit ook morgen kan. Ja maar wij zijn van plan erg vroeg te vertrekken. Geen probleem, willen jullie soms ook ontbijten hier? Uhhh, kan dat ook? Geen probleem zegt de eigenaar. Oke, halfzeven ontbijt, is dat een probleem? Geen probleem. We zetten ons wekker op kwart voor zes en om kwart over zes zijn we alweer klaar voor vertrek. Ons ontbijt staat al klaar. Geklutst ei, vers fruit, brood, jam, smeerkaas meer dan genoeg. Echt een aanrader deze camping. Wendy gaat nog even naar het toilet en net voordat ik wil instappen wordt ik aangesproken door een andere overlander, een fransman. Hij wil weten waar de reis naartoe gaat. Ik vertel hem ons reisplan en hij vraagt vervolgens naar onze auto. Ik vertel hem dat het een Discovery 1 is met een 300 TDI motor, weinig elektronica vermeld ik er nog bij. Wen is inmiddels klaar en we vertrekken  richting Dakhla. We moeten natuurlijk eerst nog even een stukje offroad. 

Halverwege het offroad gedeelte vraagt Wen waarom ik mijn knipperlichten aan heb staan. Knipperlichten? Inderdaad die staan aan. De alarmlichten branden terwijl wij deze knop niet hebben ingedrukt. Dat is vreemd en ook wel weer toevallig. Ik zeg net tegen die fransman, lekker weinig elektronica dus kan er niet zoveel stuk gaan... Hij zal wel denken.  Afijn, ik trek de zekering van de knipperlichten eruit, probleem verholpen, zou je denken.  Nu wil Dizzy niet meer starten. Oke zekering weer terug erin, en voila, probleem verholpen, zou je denken. Nu werkt de centrale portiervergrendeling niet meer. Ach, dat is toch alleen maar luxe en daar kunnen we wel mee leven. We rijden verder. Het landschap veranderd niet veel onderweg naar Dakhla. Veel zand en rotsen, af en toe een echte zandduin in de vorm van een sikkel. In de middag lunchen we langs de weg. Tijdens de lunch probeer ik de afstandbediening van centraledeurvergrendeling en wat denk je... Die doet het gewoon weer? Dizzy moest vast gewoon nog even wakker worden ofzo...

 We hadden gehoopt vandaag toch echt deelnemers van de Amsterdam Dakar Challenge te gaan ontmoeten. Helaas is dat weer niet het geval. We gaan ons toch afvragen of zij Mauritanie gaan halen.  We arriveren om 3 uur in de middag in Dakhla en doen een rondje door de stad, op zoek naar deelnemers en een supermarkt. Deelnemers vinden we niet en de supermarkt is gesloten, het is zondag. We rijden naar de enige camping die Dakhla rijk is en stationeren ons naast een Nederlands stel die in een Landrover Defender rijden. Zij komen uit de achterhoek. ’s Avonds doen we een bakkie koffie en thee met ze en delen wat ervaringen met ze uit, erg gezellig!

Dakhla (Mar) 14-11-2011

Zo eindelijk weer internet gevonden en dus gauw maar even ons verhaal plaatsen. Inmiddels hebben we een reactie van Pascale en lezen dat wij hen (de Amsterdam-Dakar challenge) helaas niet meer gaan ontmoeten. Zij liggen een aantal dagen op ons achter. Het programma is nogal gewijzigd van de route die op het internet stond en die wij dus steeds aanhielden. Ach, gemiste kans maar tot nu toe redden wij het saampjes ook heel goed en zijn er genoeg overlanders die ook naar en door Mauritanie reizen, dus wellicht vinden wij daar aansluiting mee.
Vandaag een hele mooie dag en net even uitgebreid boodschappen gedaan. Het was wel even zoeken naar een supermarkt, maar veel hebben wij ook in een lokaal winkeltje kunnen kopen. Tevens even de tanks volgegooid voor zo’n 50 cent de liter... dat scheelt nogal he!?!?
We gaan zo weer terug naar de camping en lekker van het zonnetje genieten. Morgen gaan we op tijd weg, richting de grens van Mauritanie en zullen dan in (of in de buurt van) Nouadhibou overnachten en vervolgens door  het nationale park van Mauritanie richting St. Louis (Senegal) gaan.

Dakhla (Mar) – Nouadhibou (Mau) 15-11-2011

Gisteravond kwamen we oude bekenden tegen op de camping. Een ouder Engels stel uit Leeds. Wij hadden hen ontmoet bij het ophalen van ons visum voor Mauritanie in Rabat. Zij zijn onderweg naar Gambia en rijden ook in een Landrover Discovery. We maken een praatje en vragen of wij samen met hen naar Nouadhibou mee op kunnen rijden. Richard en Lucy vonden dat geen probleem. Zij wilden vandaag om 8 uur vertrekken dus wij stonden om 8 uur klaar. De weg en de omgeving naar Mauritanie is de afgelopen dagen eigenlijk niets veranderd, zand, rotsen, zandduinen en af toe een kudde drommedarissen. Het is als het ware 1 hele lange rechte weg waar weinig fout kan gaan, dus Richard heeft flink de vaart erin. Wij reden voorheen met een gangetje van 90 maar nu moet Dizzy toch echt werken om Richard en Lucy bij te houden.  Dan opeens vanuit het niets doemen er 3 Marokkaanse agenten op langs de weg. Zij hebben van die zandkleurige uniformen dus je ziet ze niet zo snel. We weten nu ook waarom... Richard reed te hard en de mannen hebben een mooie lasergun staan op een statief. Op deze woestijnweg is een maximum van 80 en Richard reed 93 en dat gaat hem 300 Dirham kosten. Eens even kijken hoe wij hieronder vandaan kunnen komen.
Ik (John) schud de mannen een hand en vraag wat het probleem is. Richard moet 300 dirham betalen anders krijgt hij zijn rijbewijs niet terug. Hmmm, oke, en hoe hebben jullie die snelheid gemeten? Met een lasergun die daar staat, wijzen de mannen me. Ik loop naar die lasergun en vraag naar het ijkingsrapport. Ijkingsrapport?? die hebben we niet, maar dat ding is gekalibreerd hoor, krijg ik te horen. Ik trek de lasergun in twijfel. Ik zie in het display dat zij Richard hebben gemeten op een afstand van 482 meter. Ik vraag aan de agenten vanaf waar zij Richard gemeten hebben en zij wijzen het bord aan waar de maximumsnelheid op staat. Dat is echt geen 500 meter zeg ik, dat is veel meer. Zie je nu dat die gun niet geijkt is! De mannen krijgen een discussie onderling en dan krijgt Richard zijn rijbewijs terug en mogen we verder rijden. Oke, zo gaat dat dus hier...
We rijden verder naar de grens.  Het is rond 14.00 uur en het is niet zo druk, gelukkig. Hier begint de echte afrikaanse logica. Eerst een formuliertje invullen bij de slagboom. Deze wordt vervolgens geopend. Dan ons paspoorten laten stempelen bij een wazig kantoortje. Vervolgens een handtekening halen bij een douanier, die ons weer doorstuurd naar een ander wazig kantoortje. Dan denk je klaar te zijn, dan gaat de douanier, waarvan wij net een handtekening kregen, nog even een check in de auto doen.  Uiteindelijk en een kleine 2 uur later rijden we dan echt Marokko uit. Het asfalt houdt ook gelijk op. Het is een echt stukje ‘niemandsland’ met een hoop autowrakken en al stuiterend over de slechte weg bereiken we de Mauritanische grens. Hier lopen allemaal sjaggeraars. Die willen je allemaal helpen met de formaliteiten, tegen betaling natuurlijk.  Ik wimpel ze af, maar Richard heeft er een gevonden. Bij de Douane laat ik ons Carnet zien. Hier wordt afwijzend op gereageerd. Ik krijg van een Belg te horen dat Mauritanie niet op het Carnet staat. Ik kijk nog even goed op de achterzijde en verrek, inderdaad dat is ook zo, oke wat nu. Ik moet een formuliertje invullen met de auto gegevens en natuurlijk even 10 euro betalen. Het is niet anders. Ik had mijzelf voorgenomen om zo min mogelijk onnodige kosten te maken bij een grensovergang. Na het invoeren van de auto willen we doorrijden naar de politiepost maar dan komen er een paar man op mij afgelopen met in hun handen een bonnenboekje voor een soort van tombela. Eentje begint te schreeuwen, you have to pay taxes, en die wil mij zo een bonnetje toespelen. 500 Mauritanische slottie wil hij hebben. Ja me ammehoela! Ik zeg tegen die man dat ik op uitnodiging van de president naar Mauritanie ben gekomen en dat de president mij heeft kwijtgescholden voor de belasting... De beste man begrijpt er volgens mij niets van maar begrijpt wel dat ik hem niet ga betalen en hij laat mij wonder boven wonder met rust. Ik krijg de smaak te pakken. Als je maar een l*l verhaal hebt en lastig doet is de lol er voor hun ook snel af. Niet gelijk je portemonnee trekken iig. Bij de politie worden onze paspoorten ingescand, gestempeld en we mogen Mauritanie binnenrijden. Oja, er lopen ook heel wat mannetjes rond die je een zogenaamde verzekering aan willen smeren. Nou, volgens mij is niemand verzekerd in dit land en dat verzekeringsbewijsje die je voor 15 euro kunt kopen kunnen ze mooi  bewaren om hun r**t mee af te vegen. Stelt allemaal niets voor.  Dus die hebben we ook afgewimpeld met onze ANWB pas, dat is onze verzekering!! Na de grensovergang is het een klein half uurtje rijden naar de camping in Nouadhibou. We zetten de tent op en gaan samen met Richard en Lucy een hapje eten op de hoek van de straat. Wat een armoede hier zeg. De straten liggen vol met afval. Daar tussen lopen geiten die hier en daar wat van het afval eten. We maken nog de grap, kijk een recycle geit... Na het eten doen we een borrel in de campingkantine en maken plannen voor morgen.

Nouadhibou (Mau) – Nouakchott (Mau) 16-11-2011

Vandaag weer om 8.00 uur vertrokken. Eerst nog wat brood gekocht en toen op naar Nouakchott, zo’n 460 km rijden. In eerste instantie wilden we graag de route langs de spoorlijn van Mauritanie gaan rijden, dit moet heel leuk zijn en is echt off-road rijden door het zand. Helaas waren er geen anderen op de camping aanwezig waarmee wij dit zouden kunnen gaan doen en besloten we gezellig samen met Richard en Lucy mee door te rijden naar Nouakchott en deze route over te slaan, helaas maar het is niet anders. Nouadhibou is nu ook niet echt een leuke stad om langer te blijven. Na een lange en warme (het wordt steeds warmer) rit en vele liters water komen we in Nouakchott aan en kloppen aan bij de Auberge Sahara. Een soort hostel met een grote muur er omheen waarbinnen wij konden camperen. De mannen kijken de disco’s na en de vrouwen beginnen aan een wijntje, erg gezellig zo samen met die Engelsen. Lekker slap ouwehoeren, dat kunnen ze wel! Op een gegeven moment komt een jongen van de Auberge naar ons toe en vraagt het eea aan ons, wij maken er uit op dat wij het overnachten moeten betalen, dus lopen Richard en ik (Wendy) met de jongen mee en betalen hem. Na 1,5 uur komt de jongen vragen of alles OK is (dachten we...)  Jahoor alles is ok, en gaan lekker ons potje eten koken, pasta dit keer. Als we net het eten op hebben, komt de jongen weer. Ik begrijp hem weer niet en dan moet ik mee komen. Dat OK was dus om te vragen of hij aan het eten kon beginnen blijkbaar, want in de eetkamer van het hostel staat de tafel gedekt, voor ons!?!? Neehoor, zeg ik, wij hebben net gegeten. Een belgisch stel wat ook in het hostel logeert helpt ons met het vertalen van het Frans-NL en wat blijkt... De jongen is van het eten en hij heeft een diner voor 4 voor ons gekookt, voor hetzelfde bedrag als dat het overnachten kost... Oeps, hoezo miscommunicatie?? Uiteindelijk komt de hosteleigenaar erbij. Het is stom van hen, zegt hij en daar is de zaak mee af gedaan. Tja best lullig wel, maar dan had die jongen maar wat duidelijker moeten zijn hoor, dat gebrabbel in het half Frans, half Arabisch daar begrijp ik soms echt de ballen niet van.  En ach, even later zat er een stel Fransen aan tafel, ons diner op te eten, dus das ook weer goed terecht gekomen.

Nouakchott (Mau) – St. Louis (Sen) 17-11-2011

Vandaag de grensovergang van Mauritanie naar Senegal. Wederom weer een mooie route, waarbij het landschap toch wel duidelijk verandert. Het kale vlakke landschap maakt plaats voor een wat meer heuvelachtig en meer bewoond gebied. Wij hadden de vorige avond al besloten niet de beruchte en corrupte grensovergang bij Rosso te nemen, maar de grensovergang bij het plaatsje Diama. Zo’n 100 km van Rosso. Deze grensovergang is veel rustiger dan die van Rosso, alleen moet je daar dus 100 km off road voor rijden, wil je er komen. Het eerste stuk reed prima, alleen het tweede stuk was een zgn. wasbord en trilden we erover wat minder prettig was. Maar het uitzicht daarentegen was heel mooi. We reden nl door een natuurgebied met heel veel vogels w.o. flamingo’s, ganzen en pelikanen. Ook zagen we zo nu en dan een koppeltje wrattenzwijnen wegschieten. Oja en de knipperlichten sloegen ook weer op hol, maar inmiddels zijn we erachter dat dit een typisch Discovery trekje is want Richard had nl ook al een paar keer hetzelfde probleem gehad. De oplossing is gelukkig heel simpel. Gewoon de auto uitzetten en opnieuw weer aan zetten en weg is het. 10 km voor de grens worden we nog een keer aan de kant gezet door de politie. We geven weer een formulier af met onze gegevens en mogen gaan, maar dan komt er een andere man bij ons raampje staan. Hij zegt parkranger te zijn en wij moeten aan hem de entree van het park betalen? Huh! We hebben nergens een bord zien staan dat we door een nationaal park zijn gereden en helemaal geen bord met wat dat park dan wel niet kost. Weer zo een mannetje die geld denkt te verdienen.  Hij wil omgerekend 5 euro pp! We zeggen dat ons geld op is en dat we moeten pinnen in St Louis. De man is standvastig en blijft voor onze auto staan. Een andere man komt zich ermee bemoeien. De man zegt dat wij moeten betalen anders mogen we niet doorrijden. We hebben geen geld en we hebben de tijd, dus pakken een boek en zetten de airco aan. De “parkranger” blijft nog 10 minuten voor de auto staan totdat de zon hem teveel wordt. We mogen vervolgens doorrijden. Wat een flessentrekkerij zeg. Bij de grens is het niet anders. Eerst bij de douane het formulier inleveren van de auto. Deze man vraagt hier 10 euro voor. Ik ben het nu een beetje zat en hou wederom vol dat ik geen geld meer heb, dat ik moet pinnen in St. Louis. De man wil eerst niet stempelen maar na een halfuurtje voor zijn neus te zitten en vol te houden dat er geen geld is, stempelt hij onze paspoorten en mogen we gaan. Overal is corruptie. Bij de politie gaat het makkelijker. Binnen 5 minuten rijden we richting de grens van Senegal. Eerst nog een brug over. Aan het einde van de brug staat een slagboom. Een mannetje komt naar ons toe en begint weer met van die tombola papiertjes te wapperen. Omgerekend 7 euro wil hij hebben voor het openen van de slagboom, wat krijgen we nou. Ik probeer weer het trucje dat we geen geld meer hebben. Deze man is standvastiger, hij zegt zelfs dan rijd je maar terug naar Mauritanie en ga je daar geld halen. Hier gaat het dus minder makkelijk. Na een felle discussie doe ik net of ik op zoek ga naar geld in de auto. Ik vind nog 2500 Mauritanische Slottie. Dat is voldoende en de slagbboom wordt geopend. Oke, dat was de eerste hindernis. Bij de politie doen ze niet moeilijk. We worden ingeschreven en mogen door naar de douane. Gelukkig hebben we een Carnet want Richard heeft een probleem. Hij heeft geen Carnet en zonder Carnet moet je omgerekend 250 euro betalen om Senegal  in te mogen. Ons Carnet wordt gestempeld maar de voucher wordt niet afgescheurd. Deze moeten we volgens de douanier binnen 48 uur inleveren in Dakar. Hmmm oke, en anders krijg je natuurlijk een fikse boete. We krijgen nog een wit papier erbij dat ons 10 euro moet kosten. Ik hou weer vol dat er geen geld is en dat ik moet pinnen in St. Louis. De douanier is aardig en zegt dat het geen probleem is. Hij controleert de auto oppervlakkig en we mogen gaan. Richard is nog in onderhandeling om Senegal in te komen. In overleg met hun rijden wij alvast door naar de Zebrabar. Het is inmiddels donker aan het worden.  We moeten van de geasfalteerde weg nog een halfuurtje offroad richting Zebrabar. Daar aangekomen worden we hartelijk ontvangen door de campingeigenaar. We vragen aan hem hoe het zit met de invoer van de auto. Hij zegt dat wij een verlenging kunnen aanvragen in St. Louis en dat wij dan pas over 10 dagen in Dakar ons Carnet voucher in kunnen leveren. Hmmm tegen betaling natuurlijk. We denken er nog even over na. Richard en Lucy arriveren kort na ons. We slaan de tent op, eten rijst met worteltjes en gaan onder de douche (een warme!). Zo we zijn Senegal binnen dus morgen even lekker rustig aan.

St. Louis (Sen) – Dakar (Sen) 18-11-2011

Nou vandaag was weer eens een dag! We hebben heerlijk geslapen op een hele mooie campsite, de Zebrabar. Deze ligt aan de Senegalrivier. Erg mooi allemaal.  Omdat we Marokko en Mauritanie nogal zijn doorgesjeesd besloten we deze ochtend om hier maar een paar dagen te gaan vertoeven.  Op de campsite stond nog een NL Landrover dus we zijn even gaan buurten. Thomas en Veronique zijn inmiddels 2 maanden onderweg en zijn ook onderweg naar Kaapstad. Wij zullen hen misschien wel vaker tegen gaan komen. We maakten plannen om St Louis in te gaan voor boodschappen en de verlenging van de invoer van onze auto aan te vragen. Ja, dan mag je wel een Carnet hebben maar daar hebben die Senegalezen ook weer iets op verzonnen. Je Carnet wordt wel gestempeld bij invoer maar de voucher wordt niet afgescheurd. Deze  moet je binnen 48 uur in Dakar inleveren bij de Douane . Een verlenging kun je dan natuurlijk weer kopen.  Thomas en Veronique hebben dit gedaan voor 10.000 Senegalese slottie en dan mag je er 10 dagen langer over doen om in Dakar te geraken.
De plannen waren gemaakt voor vandaag. Wendy zou eerst nog even een wasje doen en ik zou even de voorbanden verwisselen, links naar rechts, rechts naar links. Dizzy spoort naar rechts, maar is voor de grote reis nog uitgelijnd en dat was correct. Ik kreeg als tip van Willem om dan de banden eens om te draaien. Dus ik had de Hi-jack losgemaakt, mijn gereedschap tevoorschijn getoverd en dacht dit klusje even te gaan doen. Ik draai de wielmoeren los en plaats de Hi-jack bij het rechtervoorwiel omhoog. Ik plaats de assteun en wil de Hi-jack laten zaken. Ik was nog gewaarschuwd door Arjen dat een Hi-jack onberekenbaar kan zijn. Ik verschuif de hendel zodat de Hi-jack contra werkt, alleen wil dat ding niet zakken. Wat doe ik toch verkeerd, denk ik. Ik trek de hendel naar beneden maar de jack gaat omhoog? Terwijl ik de hendel in onderstand heb staan hang ik met mijn kop boven de jack en voordat ik het in de gaten heb is het pats.... Ik zie even sterren, heb 8 tellen rust... Kom bij en zie allemaal bloed aan mijn rechterhand die ik van schrik tegen mijn kin aan heb geduwd. Oke, snel naar de spiegel en de schade opnemen. Tot mijn schrik zie ik dat ik een jaap heb van zo’n 2 cm op mijn rechter onderkaaklijn. Het bloeden valt nog wel mee, maar dan zie ik wat er in mijn mond is gebeurd. Mijn linkerhoektand is deels gescheurd maar zit nog vast in mijn gebit. Ik voel twee boventanden die ook deels zijn afgebroken. Shit, en nu? Ik loop naar Wendy die bij de douches bezig is.
“Mop, ik heb een probleem”, roep ik. Wen komt naar mij toegelopen en ziet de gapende wond op mijn kin. Ik zeg tegen haar dat dat nog niet eens zo erg is, kijk eens naar mijn tanden.  Wen gaat er even bij zitten want ze trekt wit weg. Ik maak nog de grap, tja hier kunnen we de Dentpack van Rachel helaas niet voor gebruiken. Dan komt daar Veronique aangelopen en ziet wat er aan de hand is. Ik ben assistentchirurg en kan je wel hechten als je dat wilt, alleen ik heb geen verdoving.... Tja doe maar, een hechtpleister gaat niet helpen. De campingeigenaar komt erbij staan en die zegt nog wel een potje verdoving te hebben staan. Pfff, gelukkig, het begon al een beetje op First Blood te lijken.  Hechten zonder verdoving... Veronique legt 3 hechtingen aan en adviseert mij om naar Dakar te rijden voor een goede tandarts. De campingbaas zegt nog  wel een vriend in Dakar te hebben die een goede tandarts weet. Hij geeft ons een nummer en naam en zegt ons waar heen te rijden in Dakar. Als wij daar zijn moeten wij de man bellen, zegt de campingbaas. Oke, dat wordt dus niet relaxen bij de Zebrabar. We pakken in en rijden naar Dakar. Rond 17.00 uur zijn we op de afgesproken plaats en bellen Fred, een fransoos die geen woord Engels spreekt.  Wendy maakt hem duidelijk dat wij in Dakar zijn. Binnen 10 minuten is Fred op de afgesproken lokatie. Hij geeft ons een adres en een tijdstip. Dit is het adres van de tandarts en hij heeft al een afspraak voor ons gemaakt ook. Oke, dat is nog eens aardig. Toch wel fijn dat er nog mensen zijn die je voor niets willen helpen. We rijden naar de kliniek die 3 straten verderop zit. Binnen een halfuur zit ik op een superdeluxe tandartsstoel net als thuis. De tandarts spreekt weinig Engels maar maakt ons duidelijk dat het ernstig is. Hij maakt nog een X-ray en dan zien we hoe de tand is afgebroken.  De tandarts zegt dat de kop van de tand eraf moet. Hij zal de wortel laten zitten zodat mijn andere tanden niet gaan verschuiven. Ik krijg een aantal prikken en het afgebroken deel wordt verwijderd. Dan wordt de zenuw van de tand behandeld. Mijn mond is voor de helft verlamd en ik mag tussendoor even spoelen maar het water loopt vanzelf mijn mond weer uit. Geen controle meer. Na 3 kwartier is de tandarts klaar. Ja maar ik heb nog twee tanden die gedaan moeten worden. Hij geeft aan dat hij vandaag geen tijd meer heeft, er wachten nog 2 patienten op hem. Oke, wanneer kan ik dan weer langskomen want die andere tanden doen aardig zeer. Hij bladert wat door zijn agenda en vraagt hoelang wij nog in Dakar zullen zijn. Zolang het nodig is! Oke, kun je morgen om 8 uur in de ochtend. Natuurlijk, super dat we zo snel nog terecht kunnen, wat gaat het allemaal kosten? Dat kan hij pas morgen vertellen als hij de anderen tanden ook heeft behandeld. Dat zal wel wat gaan kosten. Gelukkig zijn we goed verzekerd....  We vragen de tandarts of hij nog een goed hotel weet in de buurt van zijn kliniek. Hijzal zijn chauffeur opdracht geven om met ons mee te gaan. Zijn chauffeur, zozo... Dat gaat zekers veel geld kosten morgen. Maarja het moet toch gebeuren want kiespijn wil je niet hebben. We  boeken een hotelletje 3 straten vederop. Dizzy staat voor de kliniek en wordt de gehele nacht bewaakt door een soort van parkeerwacht. Nu maar hopen dat alles er nog op zit morgenochtend...

Dakar (Sen)  19-11-2011

Na de behandeling gisteravond mocht ik niet eten, maar Wendy natuurlijk wel en die had wel honger gekregen na zo’n dag. We zijn naar een pizzaria gegaan om de hoek van het hotel. Na Wendy’s eten zijn we in een avondwinkel maar wat yoghurt gaan halen voor mij, want dat glijd lekker naar binnen en op een lege maag slapen is ook niets. In het hotel nog even geskyped met het thuisfront. Vanochtend stonden we zoals echte Nederlanders om tien voor acht bij de tandarts binnen. Maar zoals dat gaat in Afrika kon ik om kwart over acht plaatsnemen in de stoel. Eerst werd mijn kies linksboven behandeld. Daar werd een stukje opgezet en gepolijst. Rechtsboven was erger aan toe. Tijdens het restaureren van mijn kies bleef ik pijn houden. Ik moest aanwijzen waar ik pijn had. De tandarts keek bezorgd en tikte op de kies die zeer deed. Dat ziet er niet goed uit zegt hij, deze is ook gebroken. De injectienaald komt tevoorschijn  en  ik word weer verdoofd. Voordat ik het weet wordt een halve kies  uit mijn rechterbovenkaak getrokken. De kies is in het midden van boven af schuin naar binnen afgebroken. De zenuw wordt vervolgens weer behandeld en het gat wordt gedicht. Nou Rachel, kan ik alvast een afspraak bij je maken voor volgend jaar november?  
Na de behandeling vraagt de tandarts hoelang wij nog in Dakar blijven want hij wil mij nog even zien voor controle. We zeggen weer zolang nodig is. Hij vraagt of we maandag om 8 uur in de ochtend kunnen komen. Natuurlijk geen probleem. We krijgen de rekening voorgelegd en tot onze verbazing is het 85.000 Senegalese slottie, omgerekend ongeveer 130 euro. Oke, die kosten vallen mee?
Met een half verlamde mond sta ik weer buiten. Oke, wat gaan we nu doen? We moeten vandaag eerst nog met ons Carnet langs de Douane. We vragen aan de parkeerwachter waar deze te vinden is. Hij heeft wel even tijd om met ons mee te lopen. We maken een wandeling door het centrum van Dakar waar heel veel straatverkopers te vinden zijn. Na een wandeling van een kwartiertje komen we bij de Douane. Er staan twee mannen in uniform voor de deur. We maken duidelijk dat we ons Carnet willen afstempelen of in ieder geval de voucher inleveren. De chef komt erbij staan en zegt dat de Douane niet werkt op zaterdag en zondag? Oke, maar we moesten ons toch met dat malle papiertje en ons Carnet binnen 48 uur melden in Dakar? Geen probleem zegt de douanier, maandag om 8 uur kunnen jullie langskomen.  Ja maar dan zijn die 48 uur verstreken. Nee, geen probleem zegt de douanier. Nou dat moeten we dan maar geloven. Gelukkig hoort de tandarts dit en beloofd ons dat hij maandag eerst even voor ons met de douane zal bellen om het uit te leggen, want ze kunnen idd nogal lastig doen beaamt hij... We doen vervolgens wat boodschappen en rijden dan naar het hotel Voile d’or dat net buiten het centrum van Dakar aan het strand ligt. Dit hotel hebben wij van andere reizigers meegekregen en hier kun je binnen het complex tegen vergoeding op de parkeerplaats overnachten. Daar checken we in voor 2 nachten, doen ons ontbijt, voor mij wederom Yoghurt, en besluiten vandaag en morgen lekker op het strand te gaan hangen met een goed boek, even bijkomen...

Dakar (Sen) 20-11-2011

Wat een nacht. Het stikt hier van de muggen en we zijn allebei flink gestoken op ons benen en armen. Nu maar hopen dat er geen Malariamug bij heeft gezeten... Het hotel is ook een komen en gaan van vrouwen van lichte zeden. Gisteravond hebben we verschillende vrouwen (veelal keurig opgedofd en in mooie jurken gestoken) en mannen zien komen en gaan. Sommige waren in een kwartiertje klaar... Gelukkig is dit het enige wat wij ervan meekrijgen.
Afgelopen nacht was zaterdagnacht en dat betekent feest. In de strandbar heeft van 00.00 uur tot ongeveer 4 uur in de ochtend een liveband opgetreden. Het klonk op zich wel heel goed, maar als je wilt slapen is het toch wel wat vervelend, maar goed. Ook al kamperen wij op de binnenplaats van het hotel, wij hebben evengoed een sleutel gekregen van een kamer om daar te douchen en naar het toilet te gaan. Wij geloven niet dat deze kamer ooit wordt verhuurd, wat een afgrijselijk hok. We durfden er eigelijk niet eens te gaan douchen. In de ochtend heeft Wen de was gedaan en ik ben de linkervoorband gaan wisselen. We zijn ergens in Dakar in een bout gereden die er nog steeds in zit. Ik weet nu hoe ik met de Hi-jack moet omgaan dus dat is allemaal goed verlopen. In de middag zijn we lekker op het strand gaan liggen met een goed boek. Wen leest ‘De Reis van je leven’ van Lex Harding en grappig detail daarin is dat Lex schrijft dat hij en zijn zoons destijds Arjen en Inge (de vorige eigenaars van Dizzy) zijn tegengekomen in Kenia, hoe toevallig... Het strand is hier erg mooi, wit en voorzien van palmen. Alleen het uitzicht is aan 1 kant iets minder, we kijken daar nl schuin naar de haven van Dakar en daar staan grote olietanks en containers.Maar gewoon niet die kant opkijken want de andere kant is prachtig. In de avond komen we Thomas en Frederique tegen. Zij zijn ook naar Hotel Voile d’or gekomen omdat er geen andere campingoptie is in Dakar. We kletsen even bij en krijgen de tip om naar het plaatsje Lac Rose te rijden. Dit plaatsje ligt 60 km buiten Dakar en het schijnt er goed te vertoeven zijn.

Dakar (Sen) – Lac Rose (Sen) 21-11-2011

Vadaag vroeg uit de veren want we moesten om 8 uur bij de tandarts zijn.  Daar werden we weer vriendelijk ontvangen. Linksboven was nog een tand die scherp aan voelde. Daar werd naar gekeken en deze werd behandeld. Vervolgens werd de noodvulling van mijn afgebroken tand linksonder verwijderd en een permanente vulling geplaatst. Rechtsboven wil de tandarts nog niet permanent vullen, hij wil het nog een paar dagen aankijken. Oke, wanneer kunnen we dan komen. Woensdag om 8 uur. Oke, dan blijven we nog een paar dagen langer in Dakar, het is even niet anders. Na de tandarts lopen we naar de haven om ons Carnet formaliteiten te regelen. Nou, wij dachten in Holland aan bureaucratie te doen, hier zijn ze er vele malen beter in. We worden van kamertje naar kamertje gestuurd en we moeten uiteindelijk 2 uur wachten voordat we worden geholpen. De beambte vraagt aan ons waarom er bij de grensovergang van Diama de voucher niet is ingenomen? Nou dat moet u niet aan ons vragen maar aan je collega in Diama! Wil die snuiterbol toch een nieuw blad van ons Carnet gaan gebruiken. Ho Ho Ho, roepen wij, dat is niet de bedoeling. Wij moeten de beste man nog gaan uitelggen hoe het Carnet werkt. Uiteindelijk is het zonde van onze tijd geweest en wij adviseren andere reizigers dan ook , als je Carnet voor binnenkomst is gestempeld maar je voucher niet is ingenomen, haal die er gewoon lekker zelf uit! Geen haan die er naar kraait. Uiteindelijk is de uitgaande stempel het belangrijkst.
Omdat wij toch langer in Dakar moeten blijven hebben we besloten het visum voor Mali hier dan ook maar te regelen. Na de douane formaliteiten rijden we naar de ambassade van Mali. We hopen maar dat het nog kan. Vijf voor twaalf arriveren we bij de ambassade en we hebben dit keer mazzel, tot twaalf uur kun je een visumaanvraag indienen. Snel een formulier ingevuld, twee pasfoto’s ingeleverd en 15.000 Senagaleze Slottie betaald (per aanvraag).  Over twee dagen kunnen we ons paspoort weer ophalen, woensdag 10 uur. Oke, dat ging gesmeerd en nu? Even boodschappen doen en we besluiten naar Lac Rose te rijden. De weg er naartoe is bezaaid met zogenaamde putholes of eerder gezegd ‘mijnschachten’ en met een gangetje van 20 km per uur rijden we er naar toe. Rond 3 uur zitten we daar heerlijk op een prachtig resort lekker te relaxen bij het zwembad...

Lac Rose (Sen) 22-11-2011

Gisteravond  vroeg naar bed gegaan en vanochtend op tijd maar uitgeslapen wakker geworden onder de palmbomen met daarin de vogels vrolijk zingend. Na het ontbijt hebben we een mooie wandeling langs het meer (Lac Rose) gemaakt en zijn we via de duinen naar de zee gelopen. Heerlijk om zo een paar uur te lopen en even alles los te laten. Bij terugkomst hebben we meteen maar weer een duik in het zwembad genomen om af te koelen, want het is hier erg warm. ’s Middags lekker geluierd, wat gelezen en nog even skypen met thuis. Rosan vroeg nog of we zwarte piet hadden gezien... Ja, zeg ik stellig ,die hebben we gezien! Wilde bijna zeggen dat we er hier dagelijks een heleboel zien, maar dat heb ik maar niet gedaan... ;-) Ze  vond het geweldig en gaf aan het de volgende dag meteen op school te gaan vertellen, leuk toch die kinderlogica!!

Lac Rose (Sen) – Richting Tambacounda (Bushcamp) 23-11-2011

Vandaag vroeg uit bed want we moeten om 8 uur bij de tandarts zijn. We rekenen op 1,5 uur naar Dakar en die hadden we echt nodig. De eerste 15km was een erg slechte weg met veel putholes, dus reden we niet harder dan 20km per uur. Vervolgens komen we dan uit op de enige toegangsweg richting Dakar (de N1) en we zitten midden in de spits. Wij zeuren in NL als we in de file staan maar dit is echt chaos. Overal dikke zwarte rookpluimen uit de vrachtauto’s, bussen en personenauto’s die bij ons allang niet meer op de openbare weg mogen rijden. En in NL maar aan het milieu denken, pfff. Wat wij besparen qua groene energie e.d. gaat hier dubbel en dwars het milieu weer in.
We zijn echt stipt op tijd bij de tandarts. De kies rechtsboven wordt definitief gevuld. Na afloop maakt de tandarts duidelijk dat het normaal gesproken pas na 2 weken definitief wordt gevuld vanwege ontstekingskansen. Hij geeft ons zijn kaartje en zijn e-mailadres en zegt daarbij, “als je tandarts in NL vragen heeft kan zij mij altijd contacten”. We geven hem een souvenir uit NL voor de goede zorgen (een delftsblauwe klompje( van de Xenos)). Hij vindt het geweldig en laat ons weten dat hij Ajax fan is en van het Nederlandse voetbal houdt. Hij heeft moeten huilen toen NL verloor tegen Duitsland in 1974. We krijgen de rekening van de laatste behandeling, omgerekend 85 euro. We bedanken de tandarts en zetten vervolgens koers naar de ambassade van Mali. We zijn er ruim voor 10 uur in de ochtend dus zetten we koffie en thee voor de deur van de ambassade. Om tien uur lopen we naar binnen en 5 minuten later zitten we alweer in de auto. Dit was wel het makkelijkste visum dat wij tot nu toe hebben gehaald, zo kan het dus ook!
De planning is om richting Tambacounda te rijden, richting een nationaal park daar in de buurt. Onderweg zien we verschillende pitoreske dorpjes met van de kleine hutjes met rieten daken. We rijden gestaag door en opeens is daar weer eens een politieagent die van de andere kant van de weg hevig begint te gebaren en op zijn fluitje zit te blazen. Bedoelt hij dat nu voor ons? We weten het niet en houden het gas erop. Op het moment dat wij bijna passeren worden de handgebaren heviger en er wordt harder op het fluitje geblazen. Oke, dus toch voor ons kennelijk? We zien geen politieauto of motor en besluiten te doen of we gek zijn en gewoon door te rijden. Hoe wil de beste man ons nu doen laten stoppen? Het is toch steeds hetzelfde liedje, rijbewijs, verzekeringsbewijs blablablabla. In mijn spiegels zie ik hem ons nakijken maar hij onderneemt geen aktie. Zo die zijn we kwijt en hij zal wel balen dat hij zijn zakcentje is misgelopen.
Het is pittig warm hier in Senegal en hoe meer we landinwaarts rijden hoe warmer het wordt. We denken dat het tussen de 35 en 40 graden is. De wind voelt als een fohn aan. Tegen vieren rijden we van de weg af en zoeken een rustig plaatsje om vannacht te overnachten. De zon zakt hier erg snel en we willen niet in het donker nog iets gaan zoeken.  Wen maakt een heerlijke maaltijd klaar en we besluiten lekker vroeg naar bed te gaan zodat we morgen vroeg weer kunnen vertrekken.

Tambacounda (Sen) – Wassadou (Sen) 24-11-2011

We worden gewekt door de zonsopkomst, vroeg uit de veren dus. We doen rustig aan want haast hebben we niet meer. Die Dakar Challenge is waarschijnlijk vandaag of gister aangekomen in Senegal maar daar hoeven we niet meer bij aan te sluiten. We vinden het wel jammer dat we Pascale en Leo niet meer tegen gaan komen maar het is niet anders. Na de koffie en thee zetten we koers in de richting van Tambacounda om vervolgens richting het plaatsje Wassadou te rijden dat in het nationale park De Niokolo-Koba ligt. Onderweg stoppen we nog in een dorpje om te tanken en wat brood te kopen. Tegen het middag uur arriveren wij op een prachtige camping cq lodge met uitzicht op de Gambia rivier. We genieten van het uitzicht in een hangmat en doen zowaar even een middag dutje. Wat is het leven toch slecht ;-)
We reserveren in de middag een boottochtje over de rivier. Het schijnt nl. dat er hier in de rivier nijlpaarden zitten dus die willen wij wel even zien natuurlijk. Met ze tweeen in een klein motorbootje en een gids/kapitein, die alleen Frans spreekt, vertrekken we stroomopwaarts. Onderweg zien we allerlei vogeltjes en de gids benoemd ze allemaal bij hun Franse naam. Hij doet zo zijn best, maar wij verstaan er geen r**t van! We zien varanen en stokstaartjes aan de wal van de rivier, erg mooi. Maar dan na een kleine driekwartier stroomopwaarts te hebben gevaren krijgen we de nijlpaarden te zien. Het zijn er 3 bij elkaar en we komen echt dichtbij op zo’n 7 meter.  Hier blijven we 20 minuten bij dobberen en we blijven foto’s schieten, wat is de natuur toch mooi!! Op de terugweg zien we nog een heel stel Bavianen en Green Monkeys. De Hollandse naam weten wij niet voor die apensoort, sorry, groene apen misschien? maar daar hebben wij nooit van gehoord. Eenmaal terug op de camping gaan we even lekker douchen en ons klaar maken voor het diner. Deze is namelijk inbegrepen bij de staplaats op de camping, eigenlijk verplicht. Ach, een keertje niet koken is ook wel fijn! Na het douchen komen we terug bij de auto en zien we een grote groep groene apen vlakbij de auto. Hmmm hoe zal dat zijn vannacht? Nu maar hopen dat ze de tent niet slopen.....

Wassadou (Sen) – richting Kita (Mali) (Bushcamp) 25-11-2011

Nou de aapjes hebben onze tent mooi met rust gelaten, gelukkig. Vandaag weer met zonsopkomst wakker geworden. We zijn een geoliede machine in de ochtend en we rijden tegen 8 uur in de ochtend de camping af. Bij het eerste dorpje kopen we wat brood voor het ontbijt en de lunch. De weg gaat dwars door het nationale park en we zien meerdere wrattenzwijnen, bavianen en Green Monkeys. De weg is redelijk, soms hele diepe gaten dus geconcentreerd rijden. We doen het dorpje Kedougou aan om ons Carnet te laten stempelen. De Douane verwijst ons naar het volgende dorp Saraya zo’n 70km verderop. Daar moeten we de beste man uitleggen hoe een Carnet werkt. Deze wilde namelijk ook al een nieuw blad gaan gebruiken. Na de verplichte stempels rijden we door naar de grens. De weg die we rijden is hagelnieuw en op de grens met Mali staat een mooie nieuwe brug. We hadden gelezen dat deze brug nog niet af was in maart 2011 en dat die reizigers door de rivier naar de overkant hebben moeten rijden. Voor de brug nog even ons paspoort uit laten stempelen en na de brug voor Mali in laten stempelen, alleen is bij deze grenspost het stempelkussen verdwenen of op, want de beste man verwijst ons naar een volgend dorp om in te stempelen voor Mali. Hij schrijft ons in, in het grote Sinterklaas boek en we mogen doorrijden. We hoeven niet eens te betalen? Of gaat dat misschien nog komen? In Mali rijden we weer over een prachtige nieuwe geasfalteerde weg met een gangetje van 80 km per uur. We zijn er nu wel achter dat als je beneden de 2000 toeren blijft rijden, dat  Dizzy een stuk zuiniger rijdt. Om 16.30 uur, zo’n 80km voor het plaatsje Kita gaan we de weg af en rijden 3 a 4 honderd meter de bush in om daar ons kamp op te zetten. Tijdens het bereiden van de maaltijd schrikken we op van een kudde koeien die voorbij trekt. De koe drijver begroet ons en loopt door, alsof het normaalste zaak van de wereld is. Morgen rijden we naar Kita om ons paspoort te laten stempelen en dan door naar Bamako de hoofdstad van Mali.

Kita (Mali) – Bamako (Mali) 26-11-2011

Wij hoeven geen wekker meer te zetten, de zon is onze wekker.  Overdag is het hier zo een 35 graden maar in de nacht koelt het aardig af en slaan we onze slaapzak graag over ons heen. Na het ochtendritueel rijden we richting Kita. Misschien dat we daar ons paspoort in kunnen laten stempelen.
We zijn helemaal vergeten te vertellen hoe het landschap er hier uit ziet . Het begon eigenlijk al bij de grens Mautitanie – Senegal, het is een stuk groener. We zien prachtige Baobab bomen en de mensen wonen nog steeds in van die echte bushman hutjes, ronde hutten van riet, maar ook soms van baksteen maar wel met een rieten dak. We rijden van dorpje naar dorpje. Soms komen we door een dorpje waar iedereen zijn waren verkoopt en daar is het ook een stuk drukker. In de dorpjes is het goed uitkijken geblazen want voor je het weet rent er een geit voor je auto langs en die wil je natuurlijk niet doodrijden, zonde van de auto... Af en toe staan er stukken bos in brand? Kennelijk doen zij dit om er vruchtbare landbouwgrond van te maken. We zien ook veel katoenplantage’s. Het is oogsttijd want er liggen grote bergen geplukt katoen tussen de struiken. In Kita moeten we toch eerst even tanken. 1 liter diesel kost in Mali 600 CFA, 1 euro is nu 655 CFA, dus de diesel is jammer genoeg niet zo goedkoop als in de Westelijke Sahara. Dan gaan we op zoek naar een politiebureau om ons paspoorten in te laten stempelen. We rijden door de hoofdstraat van Kita maar treffen geen politiepost. We gaan er ook niet om smeken, dus besluiten we door te rijden naar Bamako. Voor de zekerheid zetten we bij ons visum toch even het grensplaatsje waar we zijn binnen gereden en de datum, mochten er vragen over komen.
Naarmate we dichter bij Bamako komen wordt het ook drukker op de weg en de weg wordt ook slechter dus de vaart gaat eruit. Gelukkig hebben we OSM (Openstreetmaps) voor de Garmin want in Bamako is het een gekkenhuis qua straatjes. In het centrum probeert een agent ons nog een boete aan te smeren voor het verkeerd voorsorteren. We doen net alsof we hem niet begrijpen en binnen 5 minuten geeft hij het op en mogen we doorrijden, de eikel!!
Dan komen we bij de brug die over de rivier de Niger gaat. Er staat een file en we zien al auto’s keren op de brug? Verderop zien we hevige rookpluimen, hmmm dat voorspelt niet veel goeds. We houden voor de zekerheid maar wat afstand. Dan komt de brandweer aangereden. De brug is ongeveer een km lang en wij staan aan het begin, of het eind, het is maar hoe je het bekijkt. We voelen de brug bewegen van al het verkeer dat in tegenovergestelde richting gewoon nog rijd. Na een klein halfuurtje gaat onze kant weer rijden. Op het midden van de brug staat een uitgebrand lelijk eendje? We schrikken ons dood! Wij zijn in Nouakchott (Mauritanie) namelijk een belgisch stel tegengekomen, in een lelijk eendje, die richting Mali zouden rijden. En zoveel lelijke eendjes rijden er niet in Mali? We kijken of het stel in de buurt staat van de uitgebrandde eend, maar we zien ze niet. Wij hopen maar dat zij het niet waren. Over de brug slaan we af en moeten nog een paar straten door voordat we bij de Sleeping Camel voor de deur staan. Daar wordt de poort voor ons opengedaan en we krijgen een plek naast het zwembad toegewezen. Tijdens het installeren van de tent gaat Wendy alvast even op het internet. Ik word aangesproken door een Engelse die vraagt waar we vandaan komen en waar we naartoe willen gaan. Ik vertel dat we richting de Dogon Country willen, naar de plaatsjes Djenne en Mopti. Zij vertelt mij dan het verschikkelijke nieuws over de ontvoerde touristen in Timboektoe, zo’n 500 a 600 km van Mopti vandaan. Zij zegt dat de Dogon Country vanaf gisteren verboden terrein is voor touristen vanwege het gijzelingsgevaar. Oke, dan moeten wij onze plannen maar even gaan bijstellen, want we gaan het gevaar natuurlijk niet opzoeken.
We Skypen nog even met het thuisfront om hen te vertellen dat het met ons goed gaat en dat wij maandag om het visum voor Burkina Faso uitgaan, zodat wij dinsdag die richting op kunnen gaan rijden. Het is niet anders. In de middag doen we wat inkopen bij een supermarkt verderop in de straat. Morgen relaxen, even de boel opruimen, een wasje doen en een band plakken...

Ons dagboek 30-10-2011 t/m 05-11-2011

Zaandijk, 30-10-2011

Allereerst willen wij iedereen (bekenden en onbekenden) bedanken die ons tot nu toe, via het gastenboek en/of met een kaartje, een hele goede reis hebben toegewenst. Ontzettend leuk om te lezen dat iedereen zo met ons meeleeft en voor nu ook meereist!!

Ook willen wij in het bijzonder alvast de volgende mensen enorm bedanken:
Harry voor het gebruik maken van zijn loods, Dave voor het bouwen van onze site, Albert voor de APK, Ernst-Erik voor het ontwerpen van ons logo, Fokelien van Opvallend Reclame voor het afdrukken en plakken van de stickers op de auto, Patrick voor het maken/lassen van het nieuwe
 T-stuk voor de dieselleiding, Johan & Nancy voor het maken van de nieuwe tentzakken en de speech tijdens de borrel, Mark & Anita voor het meehelpen met de voorbereidingen van de uitzwaaiborrel, de stofbrillen en voor het reinigen van de watertank, Jacco&Charlotte, Dave, Jorien, Marloes, Johan&Nancy,Mark&Anita en Harry&Silvia voor het helpen tijdens de borrel, Harjo voor het LR-handboek, Rachel voor het Dentpack, stuiterballen, kindertandenborstels en tandpasta, en natuurlijk niet te vergeten Simon, Willem, Boudewijn en Sybrand van Elephant off road voor het groot onderhoud aan Dizzy.

Afgelopen zondag (alweer) was onze uitzwaaiborrel, een mooie maar ook heftige middag zo in dat zaaltje in Zaandijk. SUPER dat jullie er (bijna) allemaal waren en ook al hadden wij niet voor iedereen genoeg tijd (sorry daarvoor!!) toch was het fijn dat we in ieder geval iedereen even hebben kunnen zien en knuffelen...
En wat zijn we verwend zeg, niet te geloven!!!  (Het was net of we getrouwd waren en een receptie gaven zoveel cadeaus, hahaha...). Gelukkig paste alles in de auto en hoeven we niet bang te zijn dat we niet genoeg euro’s bij ons hebben en/of dat we ons gaan vervelen met al die goede boeken, leuke spelletjes en mooie foto’s en ontroerende woorden (zussie bedankt he voor het organiseren hiervan)!
Ik (Wendy) heb gisteren al veel van jullie lieve teksten gelezen en zat (voor de verandering) weer es te janken als een klein kind, heel ontroerend en absoluut een heel mooi aandenken aan thuis voor het komende jaar!! 

Dank jullie wel!!

Amsterdam 31-10-2011

Maandagochtend 2.00 uur in de ochtend. We hadden de wekker gezet op 2.30 uur maar we zijn denk door de gezonde spanning eerder wakker.  Wendy moest nog de laatste spulletjes bij elkaar zoeken. John is als eerst (en voorlopig voor het laatst thuis) onder de douche gestapt. Na het douchen de auto voorgereden, de laatste spullen ingeladen en rond  4 uur in de ochtend was het dan zover. We rijden weg van huis in de richting van Antwerpen. De eerste dag  gaat voorspoedig en rond 17.00 uur zijn we 50 km voorbij Bordeaux. Daar gaan we op zoek naar een camping. We volgen de bordjes camping maar de eerste die wij aan doen blijkt gesloten. We stoppen even bij een tankstation en Wendy vraagt of er dichtbij nog een camping is die open is. Wij krijgen het plaatsje Ychoux door, wij vinden de camping maar de receptie is gesloten. Wendy spreekt een man aan die van de camping af komt gefietst. Dit blijkt een Pool te zijn die in de kop van Noord Holland heeft gewerkt op het land in de sla. Skagen, Wieringwerf, Den Helder, hij noemde ze allemaal op. Wat een toeval!!
De campingbaas is er niet dus we kunnen niet de camping op. Het wordt al donker dus besluiten we ergens maar wild te gaan kamperen. De eerste dag meteen maar een Bushcamp, haha meteen onze vuurdoop. Een paar kilometer verder draaien we een zandpad op de bossen in. Een paar honderd meter in de bossen vinden we een goede plek om te staan. Daar gauw de tent uitgeklapt en eten gekookt. Omdat het aarde donker werd en we bekaf waren van de lange rit zijn we lekker vroeg naar bed gegaan.

Ychoux (fr) 01-11-2011

We hadden de wekker om 6 uur gezet maar rond 5 uur werden we wakker van de regen. We hebben tot 6.30 uur gewacht totdat de regen voorbij was. Het was nog steeds donker dus met de zaklamp op ons hoofd de boel weer ingepakt. Vandaag was het doel om voorbij Madrid te rijden, zo rond de 5 a 6 honderd kilometer. Rond 8.30 uur zijn we op zoek gegaan naar een supermarkt, want we hadden nog niet ontbeten en we moesten ook nog boodschapjes halen voor de rest van de week. Door alle drukte van de afscheidsborrel zijn we dat vergeten. We rijden een dorpje binnen, net voor de grens van Spanje en rijden naar de Carrefour. Op de deur staat dat deze is gesloten op 1 november in verband met een feestdag. We rijden dan maar door naar Spanje in de hoop dat ze daar andere feestdagen hebben. Net over de grens rijden we een dorpje binnen op zoek naar een supermarkt. Alles ziet er verlaten uit? We spreken een man aan en deze verteld ons dat alles dicht is in verband met een bepaalde feestdag. Balen!  We hebben het maar even opgezocht op het internet en het blijkt “allerheiligen te zijn”, iets van de rooms katholieke kerk. Dit houdt dus in dat we dan maar een broodje moeten doen bij een tankstation langs de snelweg.
We rijden verder over de snelweg en zijn net  50km voorbij San Sebastian. Wendy merkt op dat de auto “weer” een hoog  zoemend geluid maakt. Dat zijn toch vrouwen denk, die horen andere dingen dan mannen!? Wij hadden in juli de distributieriem laten vervangen.  In oktober zijn wij teruggeweest bij onze garage voor een grote onderhoudsbeurt en omdat Wendy een hoog zoemend geluid hoorde, welke wij voorheen niet hadden. Na controle bleek dat de nieuwe distributieriem van zijn tandwielen af aan het lopen was waardoor deze aanliep en aangevreten was. De distributieriem is toen weer vervangen. Het geluid was nadien ook weg....

We zijn vervolgens gestopt bij een tankstation en Wendy zou ff broodjes halen. Ik ben toen met mijn zaklamp onder de auto gekropen en heb poolshoogte genomen bij de distributieriem.  Tot mijn grote schrik zag ik door het kijkgaatje van het distributiehuis dat de riem weer was aangevreten en het slijtage stof door het kijkgaatje heen kwam!!!  Wat nu? We hebben gelijk de telefoon gepakt en onze garage gebelt. Simon kreeg ook de schrik van zijn leven. Nu staan we ongeveer 400 km voor Madrid, en nu? Simon is voor ons op zoek gegaan naar een geschikte 4x4 garage hier in de buurt. Wij hadden ondertussen de ANWB gebeld. Deze verwees ons terug naar San Sebastian omdat daar een goede 4x4 garage zou zitten genaamd “ Ingles”. Wij zijn toen maar teruggereden naar de garage in San Sebastian. Maar jullie raden het al, het is een feestdag en dus was deze ook gesloten. Simon had ons onderhand al een telefoonnummer gegeven voor alle landrover dealers in Spanje.  In de wijk bij garage Ingles hebben we onze laptop even aangezet. Er is vast wel iemand die onbeschermd zijn WIFI aan heeft, en inderdaad. Op het internet het telefoonummer van Landrover internationaal gescoort. Deze zitten in Amsterdam en praten gelukkig Nederlands. Deze verwezen ons naar een specialist genaamd Eurolan 4X4 in San Sebastian. Omdat alles toch dicht is vandaag besloten we meteen maar een camping in San Sebastian op te zoeken en zijn we vervolgens naar Camping Igueldo gereden en hebben daar een plaats voor vannacht geregeld. Nu maar hopen dat garage Eurolan 4x4 morgen tijd voor ons heeft en niet de hoofdprijs vraagt...

Tja, hadden we nu maar niet de allereerste keer de distributieriem vervangen denk je dan, want deze zag er toen nog helemaal goed uit ... Overigens niets ten nadele van de mannen van Elephant off road, want daar zijn we zeer goed geholpen en dit konden wij (en zij vast ook) niet helemaal voorzien. Je doet het uit voorzorg en achteraf kijk je een koe in zijn welbekende “ je weet wel” ...
en ja we rijden nu eenmaal Landrover, een auto waar aan gesleuteld ‘hoort’ te worden, maar dat we zo snel al naar een garage zouden moeten hadden we niet verwacht!
Soms zit het mee en soms een beetje meer tegen... Wordt vervolgd...

San Sebastian (E) 02-11-2011

Wat een nacht! Het heeft hier enorm hard gewaaid. De camping staat ook nog eens hoog boven op een berg waar 2x zoveel wind staat. De tent is in ieder geval goed droog gewaaid. Klokslag 8 uur rijden we de camping af. Onze navigatie leid ons via een prachtige afdaling richting San Sebastian, Eurolan 4x4. Binnen 20 minuten staan we voor de deur bij Eurolan. Dit blijkt een erkende Landrover en Jaguar garage te zijn. Bij de receptie staat een rij mannen. Dat voorspeld niet zoveel goeds. Na een halfuurtje te hebben gewacht zijn we aan de beurt. We vragen de vrouw of zij engels spreekt. Zij geeft aan iemand erbij te roepen dit dat wel kan. Binnen een minuut komt er een jongeman aangelopen die zich voorsteld als Txomin en vraagt wat ons probleem is. Ik vraag Txomin mee te lopen naar de auto. We gaan beide onder de auto liggen en vertel  hem wat het probleem is. Txomin maakt mij duidelijk dat hijzelf geen monteur is en verteld in het spaans aan de chef werkplaats wat er aan de hand is. Deze maakt een onverschillige indruk. Uit zijn handgebaren maken wij op dat hij het erg druk heeft en dat onze klus niet zomaar gedaan is. Txomin vertaald naar ons wat wij al dachten maar zegt dat zij vanmiddag misschien tijd hebben of uiterlijk morgenochtend.  Hij adviseert ons de auto hier achter te laten en in het centrum van San Sebastiaan een hostel te gaan zoeken.  We geven onze autopapieren af aan de vrouw van receptie zodat zij ons kan inschrijven voor reparatie. Wij pakken onderhand spulletjes uit de auto die wij de komende dagen nodig zullen hebben. Txomin zegt ons dat wij ons telefoonnummer moeten afgeven bij de receptie zodat hij ons kan bereiken en op de hoogte kan brengen wat eraan scheelt.  Wij maken hem duidelijk dat wij onze garage in Nederland hen een e-mail zal sturen waarin staat wat mogelijk de oorzaak kan zijn.

We hebben onze kleine rugzak volgepakt en klaar om naar het centrum van San Sebastiaan te gaan. Een oudere spanjaard die kennelijk ook voor de garage werkt biedt ons aan ons naar het centrum te brengen. Wij worden in een spiksplinter nieuwe Jaguar naar het centrum toegereden.  Daar aangekomen gaan we eerst op zoek naar een koffiebar want Wendy heeft nou eenmaal haar caffeine nodig in de ochtend. Na een bak koffie en thee gaan we op zoek naar een supermarkt. Daar kopen we een brood en wat beleg. Deze eten we met uitzicht op zee op. Het is hier rond de 20 graden dus aangenaam. Tijdens ons ontbijt proberen we de mini laptop, eens effe kijken of er iemand is die een open WiFi heeft. En jawel we kunnen het internet op. Gelijk onze garage in Nederland gemaild en gevraagd of deze de garage in San Sebastiaan kan mailen. 

Na ons ontbijt zijn we naar de VVV gelopen en hebben daar een stadsplattegrond gescoord en een hostel / pension overzicht in de stad. We besluiten eerst maar wat toeristisch te gaan doen en beklimmen het fort hier aan de kust met bovenaan een groot Christus beeld. Eenmaal boven slaat Wendy een kruisje en hoopt dat onze reis vanaf nu beter gaat verlopen.

Na een paar uur door het mooie centrum te hebben gewandeld gaan we op zoek naar een hostel / pension. In het oude centrum boeken we een kamer bij pension Aires. Een eenvoudige kamer maar het voldoet en we hebben Wifi.  

S’ avonds rond 18.00 worden we gebeld door Txomin. Hij heeft de mail ontvangen van onze garage uit Nederland. Het goede nieuws is dat zij tijd hebben gemaakt voor onze auto. Het slechte nieuws is dat zij hebben gekeken naar de distributieriem en komen tot de conclusie dat de spanrol niet goed werkt. Deze moet worden vervangen. Zij hebben de onderdelen besteld en hopen dat deze morgenochtend binnen komen. Hij zal ons op de hoogte houden en wenst ons een plezierig verblijf in San Sebastiaan....

San  Sebastian (E) 03-11-2011

Het matras in pension Aires was kneppelhard. Dat was effe wennen ook al hebben we de laatste 2 nachten in ons tentje geslapen en dat matrasje is ook niet erg dik. Ach ja, we hebben Wifi en hebben gisteren gezellig met alle familie gesproken over de Skype.  Vandaag doen we lekker rustig aan. We hadden gisteren al inkopen gedaan bij de Lidl hier om de hoek dus ontbijten we uitgebreid op bed. Na het ontbijt besluiten we San Sebastian verder te ontdekken. We stoppen eerst nog even bij een koffiebar voor de welbekende shot voor Wendy. Na de koffie lopen we naar de Kathedraal van San Sebastian. Het geloof staat hier wel hoog in het vaandel. Van hieruit lopen we naar de baai en haven. We worden gebeld door Txomin, hij heeft slecht nieuws, de onderdelen zijn nog niet binnen. Hij verwacht deze in de loop van de middag. 

We dolen nog verder door de stad en we gaan hier en daar op een bankje zitten. Uiteindelijk belanden we in het welbekende restaurant met de gouden bogen. Hier hebben we gratis Wifi en nemen nog maar een bak koffie.   Het is inmiddels 18.00 uur en we zijn nog steeds niet gebeld door de garage. We krijgen de indruk dat we nog een dag vastzitten in San Sebastian.

We gaan alvast op zoek naar een ander pension. Wendy zoekt er 1 op in ons boekje die wij hebben verkregen van de VVV. Haar oog valt op pension Izar Bat net om de hoek van het restaurant met de twee gouden bogen.  We worden welkom geheten door een oudere spanjaard en lopen naar boven. Het ziet er allemaal een stuk beter uit dan het pension van afgelopen nacht en is ook nog eens 5 euro goedkoper.  We boeken de kamer en hopen dat we nog worden gebeld door de garage...

Ergens 100km voor Malaga (E) 04-11-2011

Wederom doen we rustig aan in de ochtend. We ontbijten weer op de kamer en mailen nog wat.  09.30u gaat de telefoon. Het is Txomin en hij heeft goed nieuws, ze zijn klaar met onze auto en we kunnen hem ophalen. We zeggen er over een uurtje te zijn. We gaan ons snel aankleden, doen nog even boodschappen bij de Lidl voor de komende dagen en pakken vervolgens stadsbus G1. Dat hadden wij gisteren al uitgevogeld. Deze bus stop 600m van de garage vandaan. 10.30u zijn we bij de garage. Het is een stuk rustiger dan van de week. Dizzy staat buiten. Wij lopen de receptie binnen en worden hartelijk welkom geheten door de spaanse gastvrouw die meteen voor ons Txomin gaat. Binnen een minuut staat Txomin voor ons met een brede grijns. Hi John “ how was San Sebastian” . 

Txomin neemt met ons de factuur door. De Garage heeft een nieuwe riem, spanrol en een nieuwe pakking gemonteerd. Wat nou de oorzaak is geweest weten zij ons niet te vertellen. Txomin zegt ons dat de monteur dit twee keer eerder mee heeft gemaakt en na een nieuwe spanrol en riem waren de problemen verholpen. De kosten, inclusief arbeidsloon 533 euro, Ka-tsjing!!! Dat was de eerste kostepost aan de auto onderweg... (laten we hopen de laatste ‘grote’).

Klokslag 11 uur rijden wij weg bij de garage. Het plan voor vandaag is om voorbij Madrid een slaapplaats te zoeken. Hoe dichter wij bij Madrid komen, hoe slechter het weer wordt. We besluiten door te rijden totdat het weer beter wordt. We hebben de laatste twee dagen toch uit kunnen slapen. Rond halfzeven zijn we even langs de weg gestopt om eten te koken en na het eten zijn we nog even doorgereden. Dat ‘even’ werd dus 100 km voor Malaga. Daar hebben wij een beschut plekje  opgezocht midden in de klei en om 00.00 uur lagen wij in ons tentje.

Chefchaouen (Mar) 05-11-2011

6.30u gaat de wekker en om 7 uur rijden we alweer. Voor we het weten zijn we Malaga voorbij en stoppen we voor  het ontbijt met een kopje koffie en thee. Bij de stopplaats, zo’n  120km voor Algeciras, verkopen ze ook tickets voor de boot. Deze ook maar gelijk gekocht. We nemen een ticket Algeciras – Ceuta.  10.45u arriveren we in Algiceras en rijden zowaar in 1 keer de boot op. Deze vertrekt om 11.00u. We hebben niet eens tijd om foto’s te nemen. Dat ging allemaal voorspoedig, hopelijk gaat de rest van deze dag ook zo.

We staan redelijk als laatste op de boot en mogen daarom als een van de eersten er weer af. Aangekomen in Ceuta gaan we op zoek naar een pinautomaat. Voor de zekerheid nog even een aantal contanten euro’s mee. Na het pinnen zetten we koers naar de grens van Marokko. Dit was even zoeken maar na wat sightseeing door Ceuta vinden we dan uiteindelijk het bordje Marokko, maar dan in het spaans. Ruim 1 km voor grens staan we in de file. Het is druk, heel druk. Het duurt zeker 2 uur voordat wij bij de grenswacht zijn. Voor de grens proberen verschillende mannetjes je te helpen met het invullen van de grensformaliteiten, tegen betaling natuurlijk.  Ze showen met wat papiertjes die je moet invullen en doen het voorkomen dat alleen zij deze uitdelen en je deze van niemand anders kunt krijgen dan van hen. Gelukkig lieten wij de mannen voor wat ze waren want deze formulieren kun je zelf halen bij de douaniers, dus mocht je ooit naar Marokko gaan, trap er niet in. De grensovergang heeft ons ongeveer 3 uur gekost. Een Algerijn die onderweg was naar Casablanca vertelde ons dat er een feestdag is aankomende maandag en dat een hoop Marokkanen onderweg zijn naar familie. Dat hebben wij weer, die verdomde feestdagen zitten ons niet mee.

We rijden richting Tetouan. Daar wilden wij een camping opzoeken maar bij navraag blijkt in Tetouan geen camping te zijn. We pakken de laptop erbij en kijken waar Arjan en Inge hebben overnacht. Oooh dat is Chefchouan en niet Tetouan. Vanaf Tetouan is het nog zo’n 70km naar Chefouan, dus daar zijn we zo, dachten wij. We hebben bijna de halve stad gezien voordat wij eindelijk de goede weg hadden richting  Chefchouan.  Toen we die hadden gevonden belandden we ook nog eens in een mega file. Wat een drukte hier, en iedere Marokkaan loopt met een schaap aan een lijntje? Huh.... Blijkt dat maandag dus een offerfeest is. Uiteindelijk komen wij om 20.30u lokale tijd (uurtje vroeger met NL) aan op de camping in Chefchouan.  Het is hier K*** weer en het is koud. Pfff wat een dag.... We hebben de tent snel opgezet een broodje gegeten en zijn in onze warme slaapzakken gedoken. We hebben besloten om morgen maar een rustdag in te lassen en de auto opnieuw te ordenen.

Chefchaouen (Mar) 06-11-2011

Na een ijskoude nacht, althans ik (Wendy) had het heel koud, werden we om 8.00u wakker. John ging er als eerste uit want die moest natuurlijk weer piesen en was wederom z’n uribag vergeten mee te nemen de tent in dus hij moest wel. Terwijl ik nog even lekker bleef liggen met inmiddels de slaapzak van John ook over me heen, ging John het lampje van de linker koplamp vervangen, had ie de slang van de turbo nog even goed vastgemaakt en had ie, niet te vergeten natuurlijk, even de distributieriem gecheckt. Vooralsnog lijkt deze nog goed te zitten... so fingers crossed!
Toen ik de tent uit kwam zag ik even verderop een gele VW bus staan met daarnaast een grote herdershond die de wacht hield. Huh... had ik niet een verhaal gevolgd van een stel met zo’n bus en een herdershond!? Jahoor, even later raakten we aan de praat met de eigenaar en het was idd Gerard die samen met zijn Marlous al ruim een jaar onderweg is en het rondje andersom hebben gereden zoals wij die gaan doen en waarvan ik al verschillende verhalen had gelezen op hun site: www.rondjeafrika.nl. We hebben een tijdje staan praten, erg leuk! Gerard was op weg om brood te halen en heeft er heel aardig voor ons ook 1 meegenomen. Wij hoefden hem hier niets voor te geven. Toen hebben we hen ’s middags maar getrakteerd op een stroopwafel (die we van Daniel&Angelique hadden gekregen). Wij dachten nl dat ze wel zin zouden hebben in iets typisch Nederlands na zo’n lange tijd onderweg te zijn.. en dat klopte.
De rest van dag hebben we de auto geordend en zijn we het stadje ingelopen. Een typisch Marokkaans stadje volgens de LP en dat klopte ook wel. Het ademde een hele authentieke sfeer uit door zijn kleine steile smalle straatjes en kleine winkeltjes. Hier en daar werden we aangesproken door een Berber die ons Hasj wilde verkopen, maar het lastigvallen viel ons verder erg mee.
De Camping ligt vrij hoog en dus koelt het heel snel af. Het is nu 18.00u lokale tijd en we zitten al dik ingepakt met de jassen aan en ik heb zelfs mn muts al op... Straks lekker rode kool eten (is er best weer voor) en dan mooi op tijd ons bedje weer in. Ditmaal met de slaapzakken aan elkaar geritst zodat we elkaar goed warm kunnen houden... Morgen op tijd weg richting Rabat, hier gaan we de visa’s voor Mauritanie en Mali regelen. 

Voorbereiding

In 2003 heeft John 45 dagen een georganiseerde reis gemaakt door Zuid-Afrika en toen hij daar op een campsite een 4×4 overland wagen zag staan mét Nederlands kenteken dacht hij “what the F***” zijn die Nederlanders helemaal vanuit Nederland hierheen komen rijden?! dat wil ik ook!!!

Zo is het begonnen en heeft hij mijvolledig meegenomen in de droom ooit zelf zo’n reis te gaan maken en nu gaat het toch echt gebeuren. In de vroege ochtend van maandag 31 oktober 2011 vertrekken we richting Afrika…

Wij hebben een jaar de tijd (gehad) voor onze voorbereidingen en die hadden we ook hard nodig. Het scheelde aanzienlijk dat onze auto al volledig was omgebouwd want als wij dat zelf hadden moeten doen, hadden we wel langer dan 1 jaar nodig gehad. Er komt een heleboel bij zo’n reis kijken en het is vooral een kwestie van inlezen, inlezen en nog eens inlezen. Veel van de benodigde info hebben wij weer van andere reizigers overgenomen, zoals hoe/wat doe je met je baan en wat zijn de consequenties van je baan opzeggen of het nemen van onbetaald verlof, wat doe je met je huis, welke apparatuurheb je nodig, welke inentingen moet je halen, welke verzekeringen heb je nodig, etc.

Wij proberen óók van alle voorbereidingen ENORMte genieten, want de voorpret kan minstens net zo leuk zijn als de reis zelf!!

De auto

Aanschaf
Al enige tijd waren wij op het internet op zoek naar een geschikte 4×4 voor onze reis.
Net als bij velen viel ons oog als eerste op een Landrover Defender, helaas bleek de Defender qua budget toch wat te hoog gegrepen voor ons. Maar na heel wat uren speuren op marktplaats kwam daarin september 2010 deze volledig overland-uitgeruste Landrover Discovery 300 tdi, 3-deurs uit 1999 voorbij.

Met dank aan Arjen & Inge van www.houdoe-overland.nl die met deze Landrover 15 maanden door Afrika hebben gereisd. Zij hebben de auto zelfstandig omgebouwd tot wat hij nu is.

Uitrusting
- Hannibal daktent 2,40×1,40 mtr
- Hannibal jumbo kit met ondertent
- Coleman 3 pits benzinefornuis
- Waeco CF-50 compressie koelbox, 41 liter koeling en een 8 liter vershoudvak
- 70 Liter rvs watertank
- Ultra carb waterzuivering systeem
- Binnenverlichting
- Binneninrichting bestaande uit diversen opbergkasten
- Extra diesel tanks onder de auto, 2x 35 liter
- aluminium rijplaten
- schop
- 1200 Watt omvormer van 12 volt naar 230 volt
- 300 Watt omvormer van 12 volt naar 230 volt met een vlakke sinus
- 2 reserve wielen

Onderhoud door Landrover garage Elephant Off Road:
- vervangen distributieriem
- plaatsen 6 nieuwe banden
- revisie startmotor en dynam0
- vervangen schokbrekers
- verhelpen speling stuurkogel
- lekkage tussenbak verholpen
- lassen scheurtje ophanging schokbreker achter
- airco gereinigd
- div. slangetjes vernieuwd
- vervangen vacuumpomp

John heeft een aantal dagen meegelopen in de garage en mee kunnen sleutelen, wat heel nuttig was.
Ook hebben wij een goede deal weten te sluiten met de garage voor wat betreft reserve-onderdelen.

Hannibal daktent
De daktent hebben we laten repareren. De rits van de beschermhoes die om de daktent zit was namelijk behoorlijk aan vervanging toe. De rits is vervangen door een klittenbandsysteem. Dit om te voorkomen dat we straks weer met een kapotte rits zitten.

De papierwinkel

Zorgverzekering & reisverzekering
Wij hebben gekozen voor de doorlopende reisverzekering incl. de Lang in het buitenlandverzekering van de ABN AMRO. Deze heeft zo goed als dezelfde dekkingen als de wat meer bekende verzekeringen van bijv. Joho Insurances, maar is een stuk goedkoper. Met een lang in het buitenlandverzekering ben je verzekerd tegen verlies en diefstal van je bagage en van repatriëring uit het buitenland. Tevens als er onvoorziene vertraging ontstaat, bijvoorbeeld door ziekte of een ongeval? Dan wordt je verzekering kosteloos verlengd.

Niet alle zorgverzekeringen dekken medische kosten in het buitenland, of ze bieden maar dekking voor een beperkte periode of tot een maximum. Indien de zorgverzekering vergoedt tot het Nederlands tarief betekent dit dat als je medische kosten in het buitenland hoger uitvallen dan de kosten voor een soortgelijke behandeling in Nederland, je niet alle kosten vergoed krijgt. Je moet dan zelf het verschil betalen. Met een reisverzekering kun je je aanvullend verzekeren voor medische kosten in het buitenland waardoor dit tot kostprijs (dus de daadwerkelijke kosten) verzekerd is. Daarnaast dekt een zorgverzekering zaken als bagage, ongevallen, aansprakelijkheid, rechtsbijstand en buitengewone kosten in het buitenland niet. Dit kan wel worden verzekerd met een reisverzekering.

Zakenpaspoort
Een zakenpaspoort is hetzelfde als een ‘standaard’ paspoort. Het enige verschil is dat er in een zakenpaspoort meer visumbladen zitten en dat is wel zo handig als je naar Afrika gaat, gezien het aantal landen die je door moet en de daarbij behorende stempels. Het zakenpaspoortbevat 64 bladzijden in plaats van 32 en isduurder dan een gewoon paspoort. Een zakenpaspoort kostzo’n€ 56,90.

CarnetdePassage
Een carnet de passage is een internationaal douanedocument, een zogenaamd paspoort voor je auto en wordt meestal uitgegeven voor de duur van één jaar. Het Carnet is een garantie voor de overheid van een land dat een motorvoertuig weer uitgevoerd wordt binnen de geldigheidsduur en dat als het motorvoertuig niet uitgevoerd kan worden (door bijvoorbeeld onherstelbare schade of diefstal) de verschuldigde invoerrechten en bijkomende belastingen betaald worden.

Tot een aantal jaar geleden kon je dit carnet nog aanvragen bij de ANWB, maar zij bieden deze service niet meer en verwijzen je naar de Duitse ANWB, de ADAC (ziewww.adac.de).

Voor de aanvraag van het Carnet moet je 5000 euro borg overmaken naar de Adac of een bankgarantie over dit bedrag kunnen aantonen. Wij hebben gekozen voor een bankgarantie bij de ABN AMRO en hebben onze aanvraag (aanvraag,kopie van PP en kentekenbewijs en bankgarantie) reeds aangetekend naar de ADAC verzonden (Westpark 8, 81373 Munchen).
Wij zullen 4 weken voor vertrek het Carnet thuis ontvangen.

Internationaal rijbewijs
Het internationaal rijbewijs heeft binnen de EU geen betekenis, maar buiten de EU is het voor sommige landen vereist als je daar als niet-ingezetene bij een tijdelijk bezoek een voertuig wil besturen. Een internationaal rijbewijs is een vertaling van je rijbewijs in meerdere talen. Zorg er wel voor dat jenaast het internationale rijbewijs altijd je geldige Nederlandse rijbewijs bij je hebt. Het Internationaal Rijbewijs is1 jaar geldig en bij iedere ANWB-winkel te koop voor € 15,95. Voor de aanvraag dien je je Nederlandse rijbewijs en een recente pasfoto mee te nemen.

Visa Card (beste koop volgens de Consumentenbond december 2010)
Geld opnemen met de visakaart isgoedkoper dan met je gewone bankpas.

Voor meer informatie zie www.anwb.nl.

Digitaal archief
Het is handig dat jekopieën van al je belangrijke documenten (paspoort, rijbewijs, verzekeringspas, etc.) scant en opslaat in een digitaal archief op je computer, bijv. in de inbox van je hotmail. Tevens kun je een bestandje maken met allerlei belangrijke telefoonnummers en adressen en deze hier ook in opslaan.

Wij maken tevens gebruik van de Standby Service van de ABN AMRO. Hiermee ben je verzekerd van snelle assistentie bij diefstal of verlies van reisdocumenten of bankpassen in het buitenland. Je kunt namelijk al je bankpassen, creditcards, identiteitsbewijzen, mobiele telefoons (prepaidtoestellen uitgezonderd) en andere waardevolle zaken registreren. Hierdoor kan de ABN alles makkelijk in één keer voor je regelen als er iets misgaat, zie ABN AMRO.

Medisch

Huisarts / Tandarts
Wij zullenvlak voor vertreknog een extra bezoekje aan beide artsen te brengen. Dit om ze op de hoogte te brengen van onze plannen én veel belangrijker voor een uitgebreide check-up en waar nodig advies en/ofuitschrijvenvan bep. recepten (denk aan bijv. antibiotica) en grote hoeveelheid van de medicijnen die wij al gebruiken.

Vaccinaties
8 weken voor vertrek zullen wij een afspraak maken bij de GGD te Amsterdam. Aangezien wij beiden al zijn ingeënt tegen Hepatitis A, B en DTPblijven deze kosten ons bespaart. Wel moeten webeiden een vaccinatie voorbuiktyfus, want de vaccinatie die wij reeds hiervoor hebben is maar 2 jaar werkzaam en verloopt voor ons bijna. Wendy moet ook tegen de gele koorts worden gevaccineerd (deze vaccinatie isin een aantal landen van Afrika zelfs verplicht).

Ook wordt een vaccinatie tegen Rabiës aangeraden. Deze vaccinatie kun je ook in het tropencentrum van het AMC halen en scheelt je (mits je met z’n tweeën heengaat) zo 25 euro per vaccinatie en aangezien je er 3 nodig hebt… tel uit je winst!

Malaria profylaxe
Hierover laten wij ons t.z.t. uitgebreid informeren door de GGD.
What’s it gonna be?? Malarone / Lariam…??

Hepatitis A
Je moet je bij voorkeurminimaal tweeweken van te voren voor hepatitis A laten vaccineren, maar zelfs als je het op de dag van vertrek krijgt is het nog zinvol.
De beschermingsduur is afhankelijk van het merk vaccin: voor Havrix en Epaxal één jaar, voor Avaxim drie jaar. Als je de hepatitis A injectie na zes tot twaalf maanden herhaalt, ben je 25 jaar beschermd. De bescherming is ook 25 jaarals je jarenna de eerste hepatitis A inenting je tweede haalt.

Hepatitis B
Hepatitis B vaccinatie heb je vooreen gewone reis heb je meestal niet nodig. Voor veel landen geldt het advies om je bij een verblijf van langer dan 3 maanden wel te laten vaccineren. Je krijgtin dat geval drie injecties met tussenpozen van `1 en 6 maanden. De bescherming is in principe levenslang.
Je moet bij voorkeur 7 maanden voor vertrek met de hepatitis B vaccinaties beginnen, want dan kun je ze alle 3 nog toegediend krijgen. Het is ook mogelijk om je op kortere termijn te laten inenten. Je krijgt dan in 3 weken tijd 3 injecties. De bescherming is is in dat geval minder goed.

Buiktyfus
De inenting bestaat uit één prik. De beschermingsduur van het buiktyfus vaccin is 3 jaar. 70% van de mensen die de buiktyfus inenting krijgen is beschermd, de bescherming is dus beperkt.
Buiktyfus wordt veroorzaakt doorde salmonellabacterie en komt in veel tropische landen voor. De buiktyfus bacterie wordt overgebracht door slechte hygiëne; iemand die besmet is met buiktyfus scheidt de bacterie via de ontlasting uit en zo kan de salmonella bacterie bijvoorbeeld via de ongewassen handen van een hotelkok in het voedsel van de argeloze reiziger terechtkomen.
De symptomen van buiktyfus zijn hoge koorts, buikpijn, hoofdpijn en algemeen ziek zijn. Soms is er diarree, maar ook verstopping komt voor. Buiktyfus ontstaat één tot twee weken na besmetting.

Gele koorts
Je krijgt éénmaal een vaccin toegediend waarna je tien jaar beschermd bent. Als je naar een land gaat waarvaccinatie verplicht is moet je minimaal tien dagen van te voren je inenting hebben gehad.
Het gele koorts vaccin heeft wat meer bijwerkingen dan andere vaccins. Zwangeren en ouderen (> 65 jaar) hebben hier meer kans op en bij hen moet individueel bepaald worden of ze het vaccinkunnen krijgen.
Gele koorts wordt veroorzaakt door een virus dat door muggen wordt overgebracht. De muggen steken overdag (bedek je huid zoveel mogelijk en gebruik een antimuggenmiddel met DEET).
3 tot 6 dagen nadat je bent geïnfecteerd met het gele koorts virus krijg je koorts, spierpijn, hoofdpijn, koude rillingen, last vanmisselijkheiden braken. Deze fase van de ziekte duurt 3 tot 4 dagen. In 15% van de gevallen kan gele koorts een ernstig beloop krijgen. De symptomen van gele koorts zijn dan:opnieuw koorts, geelzucht, buikpijn, braken en bloedingen. De helft van de patiënten bij wie de ziekte ernstig verloopt overlijdt eraan.

Rabiës (hondsdolheid)
Rabiësis een dodelijke ziekte die wordt overgebracht door honden, vleermuizen, vossen en apen. Je kunt het oplopen door beten van deze dieren, maar ook door likken of krabben. De rabiës inenting wordt aanbevolen als je meer dan 3 maanden naar een land gaat waar de ziekte voorkomt.
Je krijgt 3 injecties, met 1 week tussen de eerste twee en 2 tot 3 weken tussende tweede ende derde injectie. De vaccinatie geeft in zeldzame gevallen aanleiding tot een allergische reactie die tot 3 weken na de vaccinatie kan optreden. Daarom is het verstandig om minimaal 8 weken van te voren je eerste vaccin te halen. Als je na de laatste injectie dan een allergische reactie krijgt, kun je die in Nederland nog laten behandelen. Als je een serie van 3 vaccins hebt gehad, ben je 2 jaar beschermd.

Cholerastempel(je hoeft je dus niet daadwerkelijk in te laten enten)
In geen enkel land is er een officiële verplichting om ingeënt te zijn tegen cholera. Toch wordt er somsgevraagd naar een cholerastempel, een stempel in je vaccinatieboekje die voorkomt dat je bij de grensposten problemen krijgt.
Een cholerastempel is 6 maanden ”geldig” (zorg er dus voor dat je 2 stempels hebt als je een jaar weg gaat), omdat ook het vaccin tegen cholera 6 maanden geldig is.
De cholerastempel is alleen voor Angola, Madagaskar en het eiland Zanzibar (in Tanzania) verplicht. In andere landen hoef je alleen een cholerastempel te halen als je afgelegen grensposten overgaat.

Apparatuur

Laptop(s)
Voor onze reis naar Argentinië hebben wij een mini-laptop aangeschaft en deze gaat natuurlijk ook mee op deze reis, zodat we onderweg gemakkelijk onze reisverslagen kunnen typen. Tevens nemen we onze “gewone” laptop mee omdat we hier cd’s mee kunnen branden en dat is wel handig voor de waarschijnlijk vele foto’s die wij gaan maken. Zo kunnen we zo nu en dan wat foto’s op cd branden en deze evt. (als backup) naar huis sturen.

Fotocamera
Onze trouwe Canon digitale camera én onze kleine onderwatercamera gaan natuurlijk ook gewoon weer mee, inclusief de nodige geheugenkaartjes.

Mobiele telefoon
Onze abonnementen zetten we om in prepaid en we zijn van plan lokale simmetjes aan te schaffen om de kosten van het bellen zoveel mogelijk te beperken.

Walkie Talkie’s
Mochten we afzonderlijk van elkaar iets moeten doen, bijv. bij de grensovergang dan is het wel prettig om nog in verbinding met elkaar te kunnen staan mbv de walkie talkies. Ook in het geval van in kolonne rijden is het fijn dat je contact kunt hebben met je voorganger.

Satelliettelefoon Motorola 9505
Via Ebay hebben wij een tweedehands satelliettelefoon gekocht. Toen wij vervolgens op zoek gingen naar een simkaart voor de telefoon kwamen wij bij een man van Irridium terecht. Deze adviseerde ons even bij hem langs te komen, want het gebeurt vaak dat satelliettelefoons die via ebay worden verkocht op een zgn. zwarte lijst staan enworden geblokkeerd. Wij zijn dus maar gauwlangsgegaan en gelukkig doet onze telefoon het!! Waarschijnlijk kopen wij tegen de tijd dat wij weggaan een zgn. Afrika simkaart die 12 maanden geldig is.

Garmin Zûmo 550
Via marktplaats hebben wij dit navigatiesysteem aangeschaft. Deze navigatie werkt o.a. op waypoints en dat is wel zogemakkelijkin een land als Afrika.Omdat de Garmin veelal op de motor wordt gebruikt is deze tegen alle weersomstandigheden opgewassen en dus stof- en waterdicht!

Autoradio met usb-aansluiting
Wij hebben gekozen voor een radio met usb-aansluiting omdat wij veelal op onverharde wegen zullen rijden en een usb-aansluiting veel minder gevoelig is voor gestuiter en stof dan een cd-speler. Daar komt bij dat je op een usb veel meer muziek kwijt kunt en hoef je niet stapels cd’s mee te nemen.

Paklijst

Begin op tijd met het verzamelen, scheeltje je een enorme kostenpost in een keer. Doe het geleidelijk, doet het ook minder zeer in je portemonnee.

Apparatuur:
- Satelliettelefoon Iridium Motorola:
ook al lees je veel dat ‘men’ hem uiteindelijk niet heeft hoeven gebruiken,
vinden wij het idee ‘overal’ te kunnen bellen toch wel heel prettig!
- Garmin Zumo 550 navigatie
-Pioneer autoradio met usb-aansluiting
-laptops &fotocamera’s
- Walkie talkie’s
- usb-sticks + CD-roms(back-up voor de foto’s)
- batterij oplader & oplaadbare batterijen
-kompas


Kampeerartikelen:
- Coleman 3-pits benzinegasfornuis + div. reserve-onderdelen
- comfortabele lichtgewicht campingstoelen (Redwood Outdoor Cypress Ergo)
HEEL belangrijk is het om goede stoelen aan te schaffen, je zit hier tenslotte
een heel jaar op!!
- mummyslaapzakken Coleman
- 7-delige camping pannenset Tefal
- diverse keukenspullen
- campingtafel
- wollen kleed (voor als het echt heel koud is ‘s nachts…)

Medicatie / verzorging:
- Care plus first aid kit adventurer (incl. infuusnaalden, spuiten, hechtdraad, etc.)
-deet lotion + spray
- azaron stick (haalt de jeuk weg bij muggenbeten)
- tekenpen
- immodium smelttabletten (bij diarree)
- ORS zoutoplossing (bij extreem vochtverlies)
- thermometer
- ibuprofen
- paracetamol
- sneldrogende handdoeken
- desinfectie handgel
- calendulan creme (bij (zon)verbranding)
- neusspray
- oordruppels
- brand- en schaafwonden zalfpleisters
- tondeuse (John heeft vanaf nu zijn eigen huiskapper )
- uribags (urinaal welke lekvrij af te sluiten is zodat je hem op een later moment
kunt legen, ideaal voor als je in een tent slaapt en er ‘s nachts niet uit wilt/durft!)

Overig:
- stabilisatieblokken auto
- bandenspanningsmeter
- multimeter
- 2 benzine jerrycans
- geïmpregneerde 2-pers. klamboe
- reisnaaisetje
- biotex (om mee te wassen en handig bij infecties…)
- Maglight
- hoofdlampen
- verrekijker

Boeken/gidsen:
- Lonelyplanet Africa
- Lonelyplanet Africa Healthy travel
- Dwars door Afrika (reisverslag met praktische info voor onderweg)
- Het SAS survival handboek
- Taalgids Frans
- div. pocketboeken

Landkaarten:
-Michelin 741 Noordwest Afrika
- Michelin 745 Noordoost Afrika
- Michelin 746 Centraal & Zuid Afrika

Neem eens een kijkje op www.ikgaopreis.nl, www.kampeerwinkel.nlen/ofwww.qvist.nl op deze sites vind je zo’n beetje alles op kampeer- en outdoorgebied.

Landeninformatie

Het Ministerie van Buitenlandse zaken geeft duidelijke reisadviezen, ziewww.minbuza.nl.

Kijk voor meer reisinformatie ook eens op de website www.wijsopreis.nl of op www.wereldreis.net

Wat doet de ambassade of het consulaat?
- Een nooddocument, of laissez-passer, regelen als je paspoort of reisdocument kwijt is of gestolen.
- Adviseren over geld overmaken vanuit Nederland, bijv. wanneer je creditcard of bankpas gestolen is.
- De Nederlandse ambassade kan je in contact brengen met een plaatselijke advocaat of arts.
- Bij opsporen van vermiste personen onderhoudt de ambassade of het consulaat contacten met de lokale autoriteiten. – Mocht je in aanraking komen met politie en/of justitie, sta er dan op dat de Nederlandse vertegenwoordiging op de hoogte wordt gesteld. Het ministerie van Buitenlandse Zaken kan bemiddelen en communiceren met je familie, maar kan niet ingrijpen om je uit de gevangenis te halen.

Voor een lijstmet alle ambassadesin Afrika klik op: ambassades