Bamako (Mali) 27-11-2011

Hier in de Sleeping Camel hangt een bedompte sfeer. Iedereen is in de ban van de ontvoering. Wat blijkt is dat de toeristen die ontvoerd zijn, twee weken geleden, hier ruim een week hebben gestaan.  Deze campsite is ideaal voor het regelen van bepaalde visa en ligt erg gunstig in de stad. De camping eigenaar Matt heeft het uiterlijk van de acteur Alex Baldwin in zijn jongere jaren. Hij vindt het verschrikkelijk wat er is gebeurd. Die ontvoerde toeristen hadden hem nog gevraagd of het gevaarlijk is om naar Timboektoe te reizen en hij heeft hen gezegd dat het geen probleem was. Het was nooit eerder gebeurd in Timboektoe en de Malinese overheid zou het onder controle hebben, niet dus.  Hij verteld ons dat het voor de Malinezen ook heel erg is omdat het toeristen seizoen eigenlijk nog moet beginnen. Nu zullen dus veel toeristen weg blijven waardoor een hoop Malinezen geld gaan mislopen.
Wij doen vandaag de klusjes die wij van plan waren te doen en in de middag relaxen we wat met een goed boek. ’s Avonds besluiten we wat te gaan eten hier in de Sleeping Camel en dat blijkt een goede beslissing te zijn. Overheerlijke marokkaanse Kafta met echte frieten en een koud biertje... Hmmmm

Bamako (Mali) 28-11-2011

Vandaag staat het halen van het Burkina Faso visum op de planning. Wen is al vroeg wakker en gaat alvast koffie zetten. Om 8 uur zijn we klaar om richting de ambassade te gaan. We gaan met de taxi want met eigen auto (weer) door die chaotische stad te rijden lijkt ons niet zo’n goed plan. Aan de doorgaande weg houden we een taxi aan. We hadden van te voren even bij de barman geinformeerd waar wij ongeveer rekening mee moesten houden qua kosten voor een taxiritje naar de ambassade, zo’n 1500 CFA. De eerste taxichauffeur vraagt 2000 CFA dus lopen we door en houden de volgende taxi aan, deze wil ons wel vervoeren voor 1500 CFA. We stappen in en voor we het weten rijden we de brug over en tot onze verbazing slaat de taxichauffeur aan de overzijde van de Niger rivier rechtsaf in plaats van linksaf. We hebben gelukkig de Garmin in ons backpack meegenomen dus zetten we die maar even aan, en inderdaad de taxichauffeur rijdt de verkeerde kant op. Wij vragen aan hem of hij wel naar de ambassade van Burkina Faso (gelegen aan het Quartier Hippodrome) rijdt, zoals dat op internet stond vermeld. De chauffeur zegt: “ Oui Hippodrome”... Hmmm. Daar aangekomen zien wij op de Garmin dat wij inderdaad bij het Hippodrome staan maar de ambassade is helemaal aan de andere kant van de stad. Lekker hoor zo’n taabarriere. Wij leggen de man nogmaals uit dat wij naar de ambassade van Burkina Faso moeten gelegen aan het Quartier Hippodrome. Dan gaat er opeens een lichtje bij de beste man branden en zegt dat de ambassade hier niet meer zit maar is verhuisd, jaja, en of hij dat direct al niet wist?!? Maar goed, hij zegt natuurlijk dat de rit nu wel duurder wordt en vraagt nogmaals 1500 CFA om ons naar de ambassade te brengen. Afzetter! Na een hele toer door de stad zijn we dan eindelijk waar we moeten zijn. We doen net alsof we hem niet hebben begrepen en betalen hem 1500 CFA. De beste man gaat hiermee niet akkoord en vraagt om meer geld. Ik pak wat munten uit mijn zak en geef hem nog eens 1000 CFA. De man vind het goed en wenst ons nog een prettig verblijf in Bamako, pfff. Het regelen van het visum gaat erg soepel, een formuliertje invullen twee pasfoto’s en 47.000 CFA afrekenen per visum. Katsjing... We kunnen onze paspoorten vanmiddag om 15.00 uur weer ophalen. Het taxiritje terug naar de Sleeping Camel gaat beter (aldoende leert men..) en kost ons 1500 CFA. Om de hoek bij de Sleeping Camel staan veel kraampjes en we kopen daar een brood en gaan vervolgens weer in de relaxmodus bij de Sleeping Camel. Bamako heeft voor ons niet zoveel te bieden.  Tegen drieen charteren we een taxi voor een heen en weertje. Binnen 2 minuten staan we weer buiten de ambassade met in ons paspoort een mooie stempel. Hadden ze daar nou vanaf ‘s morgens 9 uur tot ‘s middags 3 uur de tijd voor nodig? Yep, this is Africa!! Terug in de Sleeping Camel doen we wat we de afgelopen dagen hier ook al hebben gedaan, relaxen! Morgen vertrekken we vroeg richting Burkina Faso, richting het grensplaatsje Kokololo of iets dergelijks. Nu maar hopen dat we het land uit mogen omdat wij nog steeds geen inreisstempel hebben...

Bamako (mali) – Sindou (Burkina Faso) 29-11-2011

8 uur in de ochtend rijden we de poort uit van de Sleeping Camel. Het is spitsuur in Bamako en er ligt een dikke laag smog in de stad. Veel scooterrijders dragen dan ook een mondkapje. De stad zijn we eigenlijk zo uit en met een gangetje van 80km per uur rijden we richting de grens van Burkina Faso. Onderweg stoppen we nog om brood te kopen. Het grappige hieraan is dat de mensen hier van die prachtige lange stokbroden verkopen maar als je er 1 of 2 koopt worden die in een plastictasje gestopt. Tja, en die stokbroden moeten wel in dat tasje passen dus vouwt die verkoper die broden gewoon dubbel? We moeten er wel om lachen. Het is toch donker waar die broden naartoe gaan zeggen we maar. Onderweg komen we door dorpjes met hele mooie namen, die wij niet uit kunnen spreken en nemen er een foto van. Bij de grens aangekomen maakt de politie er helemaal geen probleem van dat wij geen stempel hebben van binnenkomst alleen de douane doet moeilijk. Zij vragen om een laisser passez die wij niet hebben. We houden ons van de domme en doen net of wij de man niet begrijpen. Eerst moet ik de auto op een parkeerplaats zetten, wat ik niet doe, want ik begrijp de man (natuurlijk) niet. Dan komt zijn collega zich ermee bemoeien en die wuift mij weg. Oke, we mogen gaan. Gauw instappen voordat ze van gedachten veranderen. De beambten van Burkina Faso zijn een stuk relaxer maar we moeten bij de douane wel 5000 CFA betalen voor een laisser passez, want Burkina Faso staat niet vermeld op ons Carnet. Nou die 7,60 euro (afgerond) komen we ook wel weer overheen, dus betalen we dit keer. We rijden Burkina in (dus het thuisfront ook weer blij dat we Mali uit zijn, maar volgens ons zijn ze pas gerustgesteld als we oktober volgend jaar weer veilig en wel in Amsterdam zijn...) en volgen de Garmin waarin we  een camping hebben gezet die op loopafstand van de Sindou Peaks ligt. Na 40 km mooi asfalt stuurt de Garmin ons een zandpad op. Oke!? En hij zegt ook dat wij dit pad nog even 60km moeten volgen. We rijden dwars door dorpjes waar kinderen ons begroeten alsof ze nog nooit blanke mensen gezien hebben. Ze rennen de auto achterna en staan hevig naar ons te zwaaien. We voelen ons net de koning en koningin. Af toe moeten we stapvoets rijden want de kuilen zijn fors, dus over die laatste 60km doen we 2 uur. Tegen schemer arriveren we bij de camping. We worden hartelijk ontvangen door Ida die natuurlijk geen woord engels spreekt, maar met een paar franse woorden van ons en wat handen en voeten werk kunnen we aardig met haar communiceren. We krijgen de menukaart te zien en voor 750 CFA (iets meer dan 1 euro) kunnen we hier spaghetti met tomatensaus krijgen. Nou voor dat geld gaan we niet koken beslissen we en het was nog lekker en ruim voldoende ook!  Morgen staat een wandeling in de planning naar de Sindou Peaks. Deze liggen hier een paar honderd meter vandaan...

Sindou (Burkina Faso) 30-11-2011

Vandaag werden we gewekt door een groep fazanten of iets dergelijks, het kunnen ook kalkoenen zijn, geen idee? Ze maken in ieder geval een enorm kabaal!! De ochtend staat in het teken van klusjes doen, zoals het beddengoed verschonen, slaapzakken luchten en de tent uitvegen. Ook al letten we er steeds goed op om niet met schoenen de tent in te gaan, toch komt er zand in de tent. Gisteravond hebben we even het thuisfront gebeld met de satelliettelefoon om te zeggen dat we veilig uit Mali zijn vertrokken en nu in Burkina Faso zitten. Het dashboardkastje, waar de telefoon in zit, heeft het er bij het eruit halen van de telefoon, begeven, dus heb ik die in de ochtend met twee boutjes vastgemaakt. Hierna heb ik even het oliepeil van de tussenbak gecheckt, want ondanks dat wij de bekende  O-ring twee keer hebben laten vervangen, zweet (lekt) de tussenbak toch nog steeds? Daarbij hebben we ook alles aan de tussenbak weer voorzien van nieuwe (vloeibare) pakking? We gaan ons toch afvragen of het wel met die O-ring en pakking te maken heeft? Er ging bijna driekwart liter in. Iets om in de gaten te houden dus en misschien wel even langs een garage in Ghana? Want dit is nou niet een klusje die je even op lokatie doet.
In de middag wandelen we naar de Sindou Peaks die ongeveer 800 meter van de camping vandaan liggen. Een rotsformatie waarbij stenen op elkaar balanceren. Een prachtig stukje natuur. Het is wel enorm heet en we wandelen natuurlijk op het verkeerde moment van de dag, tussen 12.00 en 15.00. Na 1,5 uur hebben we het wel gezien en gaan we terug naar de camping. Op de terugweg komt er een jongen langs op de fiets en horen we een varken heel hard gillen?? Heeft de beste jongen gewoon een varken achter op zijn bagagedrager!? Wat een gekke mensen heb je hier toch...
Weer terug op de camping gaat Wendy even bijkomen in een heerlijke hangmat en krijg ik bezoek van 4 kleine jongetjes. Het schiet me dan te binnen dat ik nog een strandbal mee heb gekregen van collega’s, dus die blaas ik op en ga met de jongens een potje voetballen. Als ik wil uitrusten komen de jongens allemaal bij me zitten en zitten me uitgebreid te bestuderen. Een van die jongens zit ineens met zijn vinger in mijn oor en haalt er een dikke korst uit, bah! De jongens allemaal lachen. Het wordt weer eens tijd om er een oorstokje doorheen te halen denk ik!?
 In de namiddag gaan we douchen zodat we dat niet weer in het donker moeten doen, ook al ging dat prima met ons benzinelantaarn mee. De douche hier is nl een hokje zonder dak, dus lekker in de buitenlucht. Terwijl je staat te douchen kun je over de gehele camping kijken en dat is best een gek idee, dat jij daar in je blote kont staat en je verderop allemaal mensen ziet zitten. Morgen rijden we een stukje verder richting Banfora om daar de Karfiguela watervallen te bekijken...

Sindou (BF) – Bobo Dioulasso (BF) 01-12-2011

Er is iets belangrijks gaande in het dorp. Gisteravond kwamen er allemaal mannelijke locals op de brommer naar de camping. Zij waren gekleed in traditionele kleding en droegen allemaal een flink geweer  bij zich. Nadat iedereen zich had verzameld op de campingplaats reden de mannen in een grote groep weg, zoals een welbekende motorclub dat ook altijd doet. In de verte hoorden wij echte Afrikaanse muziek met een hoop getrommel. Dit ging tot laat in de avond door.
Vanochtend hebben we rustig ontbeten en even de watertank gevuld. Dat gaat hier wel makkelijk want we kunnen Dizzy vlakbij de waterkraan zetten en aan de kraan zit al een stuk slang van ongeveer een meter. Na het vullen van de tank rijden we over onverharde wegen richting het plaatsje Banfora. Onderweg komen we een convooi tegen met dikke nieuwe Toyota Landcruisers voorzien van politie en legerbegeleiding. Misschien had dat feest van gisteravond hier ook wel mee te maken, wie zal het zeggen? In Banfora tanken we af en pinnen we nog wat contant. Bij de eerste pintransaktie komt er geen geld uit de muur. Hmmm, nog maar een keer proberen en nu komt er wel geld uit. Het zit ons niet lekker dus bellen we met de Visa en leggen uit wat er aan de hand is. Gelukkig is de eerste transaktie weggeschreven als een foutieve transaktie en hoeven wij ons geen zorgen te maken.
We rijden vervolgens richting de watervallen van Karfiguela. De weg ernaartoe is natuurlijk onverhard en er zitten een paar goeie modderpoelen in de weg. We glijden en glibberen over de weg. Daar aangekomen moeten we natuurlijk weer betalen. Waarom is het in deze wereld nou toch zo, dat als er iets moois in de natuur te bezichtigen is, dat de mens hiervoor steeds maar geld moet hebben? Het is 1000 CFA pp en daar komt nog eens 300 CFA bij om te parkeren. Het is niet veel, maar toch! Die mannetjes liggen de gehele dag daar in de schaduw onder een boom te wachten tot er een paar toeristen langskomen. Als zij nou eens van die tijd gebruik maken om die modderpoelen in de weg te vullen, dan zou het voor meer mensen misschien wat toegangkelijker worden. Maar nee, ze innen het geld en gaan weer terug languit in de schaduw liggen wachten op die ene toerist want druk is het hier niet, helemaal niet zelfs, wij zijn op dit moment de enigen.  De wandeling naar de watervallen toe is door een bos met hele hoge bomen. We komen ook nog zo’n enorm hoge termietenheuvel tegen die je hier veel langs de weg ziet.  De wandeling gaat omhoog en we zijn er weer op het verkeerde moment van de dag, het is bloedheet. Bovenop hebben we mooi uitzicht over de waterval en het landschap er omheen. We verblijven een klein uurtje bij de waterval. We rijden dan door naar de stad Bobo Dioulasso. Deze stad ligt ongeveer 80km van Banfora vandaan. Zodra we weer op asfalt rijden moeten we ook tol gaan betalen? 200 CFA om naar Bobo Dioulasso te rijden.  We vragen ons af wat zij hier met dit geld doen, want de weg is niet zo best. Overal putholes? Misschien is er iemand hier op een briljant idee gekomen, geld inzamelen om eindelijk die putholes hier te dichten? In Bobo Dioulasso rijden we naar Casa Africa, een auberge/camping. Je moet het zo zien hier, als hoteleigenaar heb je een omheind (bewaakt) stuk grond/parkeerterrein, en als mensen hierop willen kamperen dan kan dat. Zo verdien je ook nog aan je binnenplaats.  Morgen gaan we de moskee hier bezichtigen. Deze moet namelijk heel mooi zijn en is een beetje met de moskee in Djenne (Mali) te vergelijken hebben we gelezen. Aangezien wij daar niet heen konden gaan, doen we deze maar...

Bobo Dioulasso (BF) 02-12-2011

Vandaag wederom vroeg wakker en op tijd aan het ontbijt. Aangezien we de vorige dagen eigenlijk op het verkeerde tijdstip op pad waren, wilden we dat vandaag eens anders doen en vertrokken om 8.00u richting het centrum van de stad. Het campement ligt een aardig stuk lopen vanaf het centrum, maar met de temperatuur op dit uur van de dag was het nog goed te doen en ook wel lekker om even in beweging te zijn. Wij hebben de grote markt en de moskee bezocht, maar helaas was de moskee niet noemenswaardig en daar waren we dan ook snel weer weg. De markt was wel leuk en enorm groot. We keken onze ogen uit en hebben er (voor weinig CFA) wat verse groenten/fruit ingeslagen. Na een bezoekje aan de plaatselijke supermarkt gingen we weer terug naar het campement. Daar hebben we de hele middag heerlijk zitten lezen. Morgen vertrekken we op tijd richting het Nazinga Nationaal Park, waar (als het goed is) een grote olifantenpopulatie op ons wacht. Het is hier zo’n 294 km vandaan en we hopen dat de weg een beetje goed is want dan redden we het in 1 dag, maar we zien wel... Inmiddels raken we er namelijk wel aan gewend dat alles toch steeds niet zo is/gaat zoals wij denken dat het is/gaat... Welkom in Afrika!!!

Bobo Dioulasso (BF) – Nazinga NP (BF) 03-12-2011

Vandaag weer vroeg uit de veren. De tent is in mum van tijd ingeklapt. We halen wat brood bij een vrouwtje om de hoek en rijden in de richting van het Nazinga NP. We hebben gelezen dat er in dit Nationale Park de grootste olifantenpopulatie van West Afrika te vinden is, dus die willen wij wel zien. De eerste kilometers zijn goed te rijden, maar de laatste 100 gaan over een zogenaamde “dirtroad”. Het is net of je over een heel lang tennisveld aan het rijden bent. Dat is op zich niet zo vervelend, zolang er maar geen wasbord in zit en dat zat er hier en daar wel flink in helaas. Behalve dat je compleet door elkaar geschud wordt is het ook nog eens killing voor je schokbrekers. Die locals hier rijden eroverheen alsof het niets is, er helemaal geen wasbord is!? Wat zij doen moeten zij weten, maar onze auto moet nog 11 maanden mee, dus wij doen het rustig aan. Vandaag viert de familie Sinterklaas, dus om een beetje mee te gaan in de sinterklaasgedachte (al is dat lastig met een temperatuur van zo’n 30 graden) zingen wij gedurende deze dirtroad alle sinterklaasliedjes die we nog kennen. En dat waren er nog best veel, dat viel ons alles mee hahaha. Achja, jong geleerd is oud gedaan he! Laat in de middag arriveren we bij het Nazinga National park. De parkranger heet ons van harte welkom en laat ons de prijslijst zien. Voor alles moet je hier wel betalen, zelfs voor je camera  (en als je er 2 hebt moet je er voor 2 betalen), ook als je van plan bent te gaan filmen moet je extra betalen. De beste man vraagt nog heel serieus hoeveel fotocamera’s we bij ons hebben, we hebben het er natuurlijk maar bij 1 gehouden. Dan begint hij over een gids, die is niet verplicht maar kun je vrijblijvend nemen. Maar dat hoefden we nu niet te beslissen, dat kon morgen ook. Wij bedanken voor de gids en zeggen dat we helemaal geen plaats hebben voor een gids. Tja op het dak misschien? maar dat willen wij helemaal niet. Dan vragen we of we kunnen kamperen in het park. Nee, dat kan niet maar je kunt er wel een kamer/bungalow nemen. We twijfelen of we nu wel het park in moeten rijden of dat we beter morgenochtend kunnen gaan. Bij schemer heb je wel de meeste kans op het spotten van wildlife dus we besluiten toch het park alvast op te gaan. Dan maar een keertje niet in de tent, af en toe iets luxer mag ook wel, dachten wij nog. De man maakt een rekening op en zegt ons dat we deze moeten betalen bij de Ranche. Vanaf de poort is het 1 rechte weg naar de zogenaamde Nazinga Ranche, maar deze is wel 40 km lang en natuurlijk groot en deels voorzien van een wasbord. Onderweg zien we bij een waterplas krokodillen en in de verte waterbuffels. Bij een volgende poel ziet Wendy een grote groep olifanten. Wat een gaaf gezicht! Wij stoppen en zien ze uit het water komen. Wij stappen weer in de auto en rijden een stuk terug in de hoop ze daar uit de bossen te zien komen en jahoor, daar komen ze aan een kruizen voor ons de weg. Fantastisch en dat zonder gids, hahaha!! Tegen de avond rijden we de Nazinga Ranche op en daar worden we wat minder enthousiast ontvangen. We vragen de man of we de kamer en de vrijstaande bungalow mogen zien. Een ander mannetje loopt met ons mee en laat ons beiden zien. Pfff, dat ziet er slecht uit zeg!! Een gedetineerde in Nederland zit er nog beter bij... Terug bij de receptie vragen we een kaart van het park. Nou die is er niet want je moet een gids nemen. Moet? De man bij de poort 40km terug zei ons van niet? De niet zo vriendelijke man zegt dat het verplicht is en raakt een beetje geagiteerd en verheft zijn stem. Ho Ho, zeggen wij, ons is verteld dat dit niet verplicht is! En waar moet deze gids dan zitten vragen wij de man, we hebben nl maar plaats voor 2? Waarop de man doodleuk zegt dat dat niet zijn probleem is. Nou dat was de druppel. Eerst al die verplichte vieze kamertjes of Bungalow aan ons willen verhuren voor veel te veel geld, dan het grapje met die gids niet verpicht/wel verplicht! We zijn moe en houden er niet van besodemieterd te worden en lopen weg, stappen in de auto en rijden weer terug, bekijk het maar met je vieze ranch!! De man roept nog dat wij moeten betalen, maar deze chagerijn krijgt geen stuiver van ons, wat een arrogante kwast! Dus rijden we het hele stuk in het donker weer terug. Na 1,5 uur keren wij terug bij de poort en worden wij al opgewacht door een heel comite, 1 draagt er zelfs een AK 47... Hmmm, wat zouden ze van ons willen?? Wendy zegt uit voorzorg nog dat ik de deuren dicht moet doen en dat is maar goed ook. De man, die ons bij binnenkomst nog zo hartelijk had ontvangen, maakte nu een zeer kwaaie en bijna agressieve indruk op ons.  Ik moest uitstappen en met hem meekomen. Ik weiger dit en vraag wat het probleem is. De man wordt nog kwaaier en vraagt naar onze paspoorten. Maar die krijg je zomaar niet!? Ik vraag wie hij wel niet is om onze paspoorten te vragen en of hij van de politie is. Hij wordt nog kwaaier en slaat hard op de motorkap en wil vervolgens mijn deur opentrekken, die op slot zit. Ik vraag vervolgens naar zijn legitimatie, want als hij onze paspoorten wil zien, wil ik wel weten wie hij is. Hij loopt vervolgens woest naar zijn kantoortje. Hij wijst naar de man met de AK 47 dat hij op ons moet letten. Wendy dacht nog dat hij onze banden lek wilde laten schieten.Hij komt terug met een of ander vodje  waar zijn pasfoto op staat en dat hij een soort van boswachter/parkranger is. Ik vraag aan hem wat nou het probleem is. Hij zegt dat wij nog moeten betalen voor het park. Ik zeg dat dat klopt, en dat ik graag (nouja, graag!?) hier betaal en niet bij die arrogante L*L van de Ranche en dat wij niet in die smerige kamers willen verblijven en al helemaal geen verplichte gids opgelegd willen krijgen terwijl hij anders had gezegd. De zogenaamde parkranger staat er nog steeds op dat ik de auto uit kom, maar dat kan hij vergeten. Gelukkig komt er een andere auto ook net het park uitgereden, dus wij blokkeren de uitgang. We geven de man zijn geld en we mogen wegrijden. Na dit akkefietje hebben we ook geen zin meer om op die camping te gaan staan vlakbij het kantoor van die parkrangers, dus rijden we verder. Het is inmiddels al pikkedonker en daardoor lastig om een geschikte bushkamp te vinden. Uiteindelijk denken we een goede plek gevonden te hebben, waar we eerst nog de maaltijd bereiden, komt daar een zeer arm uitziende jongen met een hond aangelopen. Hij spreekt geen woord Engels maar we maken uit zijn woorden op dat hij vannacht wel voor ons wil waken, tegen betaling natuurlijk. Op een gegeven moment trekt de jongen zijn shirt uit en gaat zelfs onze auto staan poetsen. Wij verzoeken hem daar snel mee op te houden. Het is duidelijk dat deze jongen heel hard geld nodig heeft en daar alles voor over heeft, heel schrijnend. Maar het slapen, dat gaat hem dus niet worden hier. Na de maaltijd bedanken we de jongen en rijden verder. Een paar kilometer verder rijden we  een droogstaande rivierbedding op en vinden een geschikte lokatie. Wat een dag! Bij deze, mocht je ooit naar Burkina Faso gaan en het Nazinga NP willen bezoeken, overnacht dan niet op de Nazinga Ranche!!! Want dat is echt schandalig slecht en dan hebben we het nog niet eens over de prijzen. Dat je entree vraagt oke, maar dan al die randzaken erbij! Ondanks de mooie herinnering van het zien van de eerste wilde olifanten tijdens onze reis, heeft het Nazinga NP een vieze nasmaak bij ons achtergelaten. Hopelijk is het in het Mole NP in Ghana beter geregeld.

Nazinga NP (BF) – Mole NP (Ghana) 04-12-2011

We zijn weer met zonsopkomst wakker en voor we het door hebben staan we al bij de grens van Burkina Faso met Ghana. Bij de politie van BF proberen ze het geintje van de verzekering weer. Met ons pokergezicht laten we de, in het voorraam geplakte, kleurenkopie van de ANWB pas zien en zeggen dat dit de verzekering is. Ook deze man trapt er met boter en suiker in, helaas weer geen extraatje voor deze beambte ?. Aan Ghanese zijde is het men niet helemaal duidelijk hoe het Carnet werkt, hoe verrassend?? Uiteindelijk is er een oudgediende achter in een kantoortje die er wel raad mee weet. Na ongeveer een uurtje rijden we Ghana binnen. Bij het eerste stadje die we aan doen zijn alle pinautomaten buiten gebruik. Het is zondag en de automaten worden hier alleen doordeweeks gevuld. Oke, maar we moeten toch echt tanken en hebben daarvoor geld nodig. Gelukkig hebben we nog 20 liter diesel op het dak (nog lekker goedkoop vanuit de Westelijke Sahara) dus die gooien we in de tank. In de plaats Tamale kunnen we eindelijk pinnen en tanken. De wegen waren vooralsnog allemaal geasfalteerd met hier en daar een puthole, maar zodra wij afslaan richting het Mole National Park wordt het weer een dirtroad en deze is nog slechter dan gister. En wij dachten gister nog, slechter dan dit kan niet, dus wel! 80KM en niet harder kunnen rijden dan 20/25 km per uur op een lang stuk wasbord road, das niet fijn, dan kun je nog beter putholes hebben... In de avond arriveren we bij de ingang van het Mole NP. Hier is het allemaal een stuk beter geregeld dan bij Nazinga. We betalen direct de entree en rijden door naar de camping. Nadat we de tent hebben opgezet willen we gaan douchen, maar er is geen stromend water? We vragen het na bij de receptie en die geeft aan dat er een probleem is met de waterleiding, maar dat deze morgen wordt verholpen. Das mooi, maar wij willen toch wel heel graag vandaag nog even douchen. Aangezien wij gister niet gedouched hebben en de afgelopen 2 dagen alleen maar over stoffige wegen hebben gereden, zijn we nu toch echt wel toe aan een douche. Uiteindelijk kregen we een kamer toegewezen waar we gebruik konden maken van een bad en een paar emmers vers water. Ook al was het een beetje primitief, deze emmers met water waren zeer aangenaam . Na de bucket shower nog even een maaltijd in elkaar gezet en vroeg naar bed gegaan. Morgen staan er een aantal klusjes in de planning. We hebben eergister per email contact gehad met Simon (van Elephant off road) en Arjan (de vorige eigenaar van Dizzy) over het probleem met de tussenbak. Simon gaf aan dat het misschien wel met de ontluchting te maken heeft, dat deze mogelijk verstopt zit en Arjan dacht dat het misschien te maken heeft met evt. speling op de aandrijfas waardoor de keerring kapot gaat. Toch wel erg fijn dat als je met zo’n vraag zit, je dan binnen een uur van beiden een bericht  terug krijgt, bedankt daarvoor! We gaan eerst kijken of het de ontluchting is en anders gaan we in Accra een garage opzoeken voor het plaatsen van een nieuwe keerring en het stellen van de aandrijfsas.

Mole NP (Ghana)  05-12-2011

We worden wakker omdat er iets tegen Dizzy aan staat te schurken. We kijken vanuit de daktent omlaag en zien drie wrattenzwijnen onder ons grazen. Zo probeer je in Senegal die beesten nog van ver op de foto te zetten en nu staan ze gewoon onder je tent! Na het ontbijt haal ik de gereedschapskoffers tevoorschijn en Wendy gaat de kleding wassen van de afgelopen dagen.
Het oliepeil van de tussenbak is nog voelbaar dus in orde, maar daarbij moet gezegd worden dat we, na het bijvullen, nog niet zo heel veel kilometers hebben gereden. De ontluchtingsslang bovenop is zo gevonden en losgedraaid, alleen waar deze heen loopt en waar deze onder de motorkap te vinden is, is niet 1 2 3 gevonden. Na een klein kwartiertje zoeken en een overweging om Simon te gaan bellen, vinden we het uiteinde van de ontluchtingsslang. We zetten de compressor op het uiteinde van de slang en blazen de slang even goed door. We monteren de slang weer terug en hopen maar dat dit de oplossing is. Tijdens de inspectie onder de auto zien we dat de laatste 20cm van de uitlaat is verdwenen? Hmmm, kennelijk door dat geschud op het wasbord afgebroken!? Gelukkig hangt de uitlaat nog net op de laatste ophangingshaak, dus niet zo erg. Bij de schokbrekers zien we, dat linksachter de rubbers al flink versleten zijn. We hebben wat reserverubbers bij ons, dus die rubbers hebben we gelijk ook maar vervangen.  Als laatste hebben we nog even het luchtfilter schoongeblazen. Tijdens onze klusjes kregen we nog bezoek van twee bavianen die op zoek waren naar eten. Die beesten komen nog gevaarlijk dichtbij en doen alsof ze nergens bang voor zijn. Pas toen we allebei een flinke tak pakten en een paar stappen in de richting van de Bavianen deden dropen ze af. In de middag zijn we naar het zwembad gegaan en hebben een frisse duik genomen. Het is hier nog steeds enorm heet, dus een frisse duik in een koud zwembad was een verademing. Vlakbij het zwembad is een mooi uitkijkpunt. Vandaaruit kijk je een soort van vallei in met een waterpoel. Later in de middag spot Wendy in de vallei nog een olifant die om de poel heen loopt. Het is trouwens wel oppassen bij het zwembad op je spullen, want er komt zo nu en dan een baviaan het terras opgelopen die heel brutaal van alles pakt. Vandaar ook de uitspraak “brutale aap”! Na een heerlijke ontspannen middag gaan we morgenochtend een wandelsafari doen en worden we om 6.45 uur verwacht bij het gebouw van de parkrangers.... We hebben er zin in!

Mole NP (Ghana) 06-12-2011

Om 6 uur staan we naast onze auto en doen gauw ons ontbijt, want om 6.45u moeten we ons melden voor de safari. Na het ontbijt lopen we naar het kantoor van de parkrangers waar zich al meer toeristen hebben verzameld, voornamelijk Amerikanen, en maken een praatje met ze. We worden gesplitst in 2 groepen. Onze gids heet Adam en is erg serieus, er kan geen lachje of geintje vanaf. Doordat hij zijn werk heel serieus neemt, vertel hij ons wel veel over het Mole National Park. Van elk dier dat wij onderweg spotten geeft hij ons de latijnse naam, hoe lang ze leven enz. enz. Hij laat ons diverse sporen zien en doet erg zijn best. We komen antilopen tegen en een soort van edelhert. Ook zien we weer wrattenzwijnen, bavianen en nog een ander soort apen. In de waterpoel die wij passeren zien we verschillende kringen verschijnen. Volgens Adam zitten hier krokodillen en als hij dat zegt, dan zal dat vast zo zijn, maar wij hebben ze hier niet gezien. Helaas komen we geen olifanten tegen. Adam probeert ons nog uit te nodigen voor de middag wandelsafari, maar daar zien wij vanaf. In de 2 uur die we hebben gewandeld staat het zweet weer overal en gaan we liever de rest van dag lekker relaxen en zwemmen. Als we terugkomen op de camping besluiten we even bij de andere campingbezoekers, die in de schaduw zitten, een praatje te gaan maken. Zij, Annelies, is Nederlandse en haar vriend (de naam is ons even ontschoten) komt uit Gambia. Ze zijn vogelliefhebbers en hij is vogelgids in Gambia. We zitten gezellig te kletsen en we snoepen van de uit NL meegekregen pepernoten (dank collega’s Wendy!). Erg leuk  want de vriend van Annelies had deze nog nooit geproefd, maar hij vond ze erg lekker. Tijdens het gesprek besluiten we samen om vanavond een kampvuur te maken en dan gezellig verder te kletsen. We doen in de middag even ‘een soepie’ en vervolgens sprokkelen we wat hout bij elkaar voor het kampvuur. Tijdens het sprokkelen krijgen we bezoek van een hele grote bavianenfamilie, zo’n stuk of 20 waarvan 1 hele grote.  Die zijn vast op de geur van onze lunch afgekomen denken we en ze komen akelig dichtbij. Met een stok in de hand jagen we ze weg, maar ze blijven op een afstand kijken. Ik probeer ze uit te tent te lokken en doe dominant naar de 4 kleine bavianen die nieuwsgierig dichterbij komen, maar dat pakt een beetje verkeerd uit. Ze komen al blazend en met een hoop gegil op me afgerend. Ik schrik me dood en doe snel een paar passen achteruit. Het blijft gelukkig bij deze schijnaanval. Pfff... dat doe ik dus ook maar niet meer. We ruimen alles in in de auto en pakken onze badlakens. We twijfelen nog of we de tent wel zo kunnen achterlaten met al die bavianen op de camping, maar dat zal wel goed komen, denken wij... Na een frisse duik en en een koud colaatje gaan we nog even op de bankjes zitten die uitzicht hebben over de vallei. Er komt een antilope omhoog gelopen en die nadert ons op zo’n 2 meter. We houden ons zo stil mogelijk en genieten een tijd van het mooie beest. We hopen nog een olifant te spotten, maar helaas. Als we terug lopen naar de camping zien we een “Eendje” staan. Heee, dat zijn onze zuiderburen waarmee we kennis hebben gemaakt in Mauritanie. Dan waren zij toch NIET degenen van de uitgebrande auto op de brug in Bamako, gelukkig!! We kletsen even bij en nodigen ze tevens uit om vanavond bij het kampvuur te komen zitten. Dan komt Annelies naar ons toe en zegt dat er tijdens onze afwezigheid bavianen op onze tent waren gekropen (dus toch!), maar gelukkig hadden zij dat snel in de gaten en hebben ze voor ons weggejaagd. Na een korte inspectie blijkt de tent gelukkig nog heel te zijn. We gaan vervolgens even onder de douche, eten wat pasta en gaan zo lekker genieten van het kampvuur...

Mole NP - Kumasi(Ghana) 07-12-2011

We hadden behoorlijk wat takken verzameld en het vuur was gisteravond best hoog, zo’n 2 meter. We hebben tot 22.00 uur bij het kampvuur gezeten. Vandaag ging om 6 uur de wekker. We gaan naar Kumasi en omdat de eerste 65km weer over een wasbordweg gaat, hebben we besloten lekker vroeg weg te gaan. Het eerste stuk duurt het langst, zo’n 3 uur en daarna hebben we alleen maar asfalt en rijden we rond 16.00 Kumasi binnen.  Onderweg hebben we het landschap zien veranderen. Het is hier in Kumasi een stuk groener en het doet al een beetje tropisch aan.  Onderweg ook nog even de tussenbak gecheckt en geconstateerd dat deze nog steeds zweet (lekt). Het was dus niet de ontluchting, helaas. Dat wordt in Accra een garage opzoeken, want zo kunnen we niet door blijven rijden. In Kumasi is het nog even een zoekplaatje naar Presby’s Guesthouse. We rijden dwars door het centrum en het is natuurlijk spitsuur, wat een gekkenhuis. Uiteindelijk nadat we drie keer om het Guesthouse heen zijn gereden vinden we de ingang. Het is dat het beveiligingsmannetje ons vraagt waar we naar op zoek zijn want anders waren we nu nog aan het zoeken, het Guesthouse staat namelijk niet met een dik uithangbord aangegeven. We boeken 2 nachten zodat we morgen op ons gemak inkopen kunnen doen voor de aankomende weken. De bedoeling is dat we vanaf hier doorrijden naar de Green Turtle Lodge, waar we zeker even een week of twee willen gaan relaxen. De Green Turtle Lodge ligt wat afgelegen nabij het plaatsje Dixcove aan de kust en aangezien daar geen supermarkten schijnen te zijn, moeten we dus even een voorraadje inslaan...

Kumasi (Ghana) 08-12-2011

Vandaag een lekker dagje niks. Een beetje eten, auto opruimen, boodschappen doen en  een boekje lezen. De supermarkt ligt een paar straten verder op dus daar gaan we lopend heen. Het verkeer in afrikaanse grote steden is echt een gekkenhuis. Voorrang verlenen kennen ze niet, het is wie de grootste auto rijdt, die heeft voorrang. Dus wij hebben geregeld voorrang, of nemen die. Als we dus niet hoeven te rijden in een stad doen we dat dan ook liever niet. In de supermarkt slaan we frisdrank, water, vlees e.d. in. We halen zoveel dat we bij het afrekenen geld te kort hebben. Wendy blijft dus bij de cassiere achter terwijl ik op zoek ga naar een bank. Na hier en daar wat navraag gedaan te hebben kom ik einndelijk bij een internationale bank uit, Barclays. Bij terugkomst staat het zweet alweer overal en moeten wij nog met de boodschappen terug lopen naar het Guesthouse. Dat viel nog even vies tegen in die hitte. Eenmaal weer terug bij de auto doen we lekker relax. Laat in de middag lopen we nog even naar een internetcafe om onze mail te checken. Helaas is de verbinding dusdanig traag dat wij geen verhaal kunnen plaatsen op onze website. Dat moet dan maar effe wachten. Hopelijk hebben ze bij de Green Turtle wel internet. We gaan vroeg naar bed zodat we morgen vroeg kunnen vertrekken richting Dixcove.

Kumasi – Dixcove (Ghana) 09-12-2011

We worden zeer vroeg gewekt door de hanen die hier over het terrein lopen. Voor vertrek loop ik nog even naar de bank om nog wat extra geld te pinnen want we moeten ook nog tanken en de diesel hier is niet zo goedkoop als dat wij van andere reizigers hadden gelezen. De diesel is hier trouwens duurder dan de benzine. We rijden eerst nog een rondje door Kumasi voordat wij de juiste weg hebben gevonden. De Openstreetmap voor Garmin is in deze stad jammer genoeg minder gedetailleerd maar de tankbediende wijst ons in de juiste richting. Op onze Michelinkaart staat deze weg als geel aangegeven en soms geel-wit gestreept, wat inhoud dat deze weg nog een soort van verrassing is. Volgens de Michelin index zijn ze nog bezig met het aanleggen van een goede geasfalteerde weg. Nou, wij denken dat deze plannen nog steeds alleen op papier staan bij een Ghanese weg en waterbouw ingenieur, want de weg die wij hebben gereden van Kumasi naar Dixcove was 1 en al puthole. We hebben er uiteindelijk dan ook de hele dag over gedaan en het onvermijdelijke is dan toch echt gebeurd. We hebben een flinke steenslag in het voorruit. Tja wat wil je met al die gaten in de weg. Het lachwekkende aan deze etappe van onze reis was dat op het enige stukje weg waar geen putholes waren, zo’n 2 a 3 km, de Ghanese politie stond te laseren? Tja, en wie pakken ze er dan uit? Die toeristen uit Holland natuurlijk. Op dit stukje mag je maar 50 en volgens de beambte reden we 64. Pfff, we hebben de hele weg niet harder gereden dan 50? De beambte rent met zijn laser de weg op om ons te doen stoppen. We stoppen dit keer maar wel. Ik draai mijn raam open en de beambte legt mij uit dat ik te hard heb gereden en dat hij mijn rijbewijs wil zien. Ik ga gelijk in verweer en zeg dat ik  hoogstens 50 heb gereden en dat ik niet harder heb kunnen rijden vanwege al die gaten in de weg. Daarbij neem ik de  laser in twijfel. De beambte verheft zijn stem en eist mijn rijbewijs ter inzage en als ik het laser in twijfel neem dan mag ik daar wat over vinden als mijn zaak voorkomt. Hmmm, deze is wel heel serieus denk ik bij mijzelf. Ik wijs mijn rijbewijs aan die in het voorraam is geplakt en zeg tegen hem dat hij daar mijn rijbewijs kan zien. Hij eist van mij dat ik het rijbewijs aan hem overhandig. Ik ben niet gek, zodra ik mijn rijbewijs af ga geven moet ik zeker betalen. Ik zeg tegen de beambte dat het in in Nederland normaal is dat je je kentekenbewijs en rijbewijs in het voorraam geplakt hebt en vraag hem waarom hij mijn rijbewijs wil hebben. Daarbij vraag ik tevens aan hem of hij zichzelf kan legitimeren als politieagent, want een uniform kan iedereen wel aantrekken natuurlijk. De beambte zegt dat het uniform voor zich staat en dat hij zich niet hoeft te identificeren. Ik heb een hele discussie met hem over hoe de politie in Nederland werkt en hoe die van Ghana werkt. Ik weet de discussie gaande te houden door hem talloze vragen te stellen. Na een kwartier discusieren zie ik dat zijn collega’s in een pickup truck stappen en  dat de beambte door hen wordt geroepen. Ik kijk op de klok in het dashboard en zie dat het al bijna 12.30 uur is en de mannen moeten kennelijk ergens pauze gaan houden? De beambte zegt vervolgens tegen me dat het okay is en dat we door mogen rijden. Dat laten we ons geen tweede keer vertellen en rijden weg. In het begin was het wel leuk en soms uitdagend  die politie controle’s maar nu worden ze toch wel irritant. Je moet ‘lullen als brugman’ om iets wat je niet gedaan heb. Van Kumasi naar Dixcove is ongeveer 250km maar zoals eerder gezegd doen wij er de gehele dag over. In het plaatsje Dixcove halen we nog wat verse eieren, uien en knoflook. De Garmin wijst ons in het plaatsje rechtsaf maar de weg is geblokkeerd door een vrachtwagen die staat te lossen. Een oudere Ghanees zegt tegen ons dat als we terug rijden er een weg naar links gaat die ook uitkomt op de weg waar wij moeten zijn. We rijden dus terug, maar natuurlijk veel te ver terug en slaan links af. We rijden 20km onverhard en komen volgens de Garmin vlakbij de Turtle Lodge. De weg stopt vervolgens in een dorpje waar wij worden aangesproken door een man die ons vraagt waar we naartoe willen. The Green Turtle Lodge! De man zegt ons dat wij terug naar Dixcove moeten want deze weg stopt hier in het dorp. Shit... We rijden weer terug naar Dixcove en zien dan in het dorp een piepklein straatje, deze had de beste man natuurlijk eerder bedoeld. Nog net voor zonsondergang arriveren we bij de Turtle Lodge. De weg ernaartoe is best pittig en wij zijn blij dat wij een 4x4 rijden. De verhalen die wij hadden gehoord en gelezen over The Green Turtle Lodge zijn er niet om gelogen. Wat een prachtig stukje, een klein waar paradijsje. We staan op het strand onder de palmbomen.... Zo hier gaan we dus even een paar dagen bijkomen en bedenken hoe onze reis verder gaat verlopen. We hebben zojuist met twee engelse overlanders gesproken die ook naar Kaapstad willen rijden. Zij hebben te horen gekregen dat Congo en DRC zijn grenzen dicht heeft gegooid vanwege oproer en rellen in het land naar aanleiding van de verkiezingen aldaar. Die Engelsen zijn van plan hun auto te gaan verschepen vanuit Accra naar Namibie. Helaas hebben wij hier geen internet dus kunnen we de huidige actualiteiten niet inzien.  Over een paar dagen vertrekken we naar Cape Coast en hopen daar op het internet te kunnen, want er moet nog wel het 1 en ander geregeld worden als wij niet door de Congo’s kunnen reizen...

Dixcove (Ghana) 10-12-2011

Zo, dat is best wennen met die branding op de achtergrond. Probeer dan maar eens rustig in slaap te komen. Die branding komt vanwege het getij ook nog eens dichterbij. We hebben gisteravond heerlijk gegeten hier. Kip met rijst en een koud Star biertje. Na zo’n lange dag rijden hadden we geen zin om zelf te gaan koken en we zijn tenslotte op vakantie. In de ochtend ontbijten we met een prachtig uitzicht, maar dat hadden we al gezegd! We doen na het ontbijt een heerlijke frisse duik in de Oceaan. De golven zijn hier best hoog en bij het eruit gaan worden we beiden letterlijk het strand opgeslingerd. Aangezien het zand daardoor overal zit, stappen we maar effe onder de douche om dit weg te spoelen. In de middag pakken we beiden een goed boek die wij hebben gekregen bij onze afscheidsborrel. Ik had net het boek “ de witte Massai” uit en Wendy “ De reis van mijn leven” dus we ruilen van boek. Later op de dag hebben we het nog even over het verdere verloop van onze reis. Het is nog wel een paar maanden weg voordat wij door de Congo’s moeten, maar we moeten toch een plan B hebben. We pakken de kaart erbij en bekijken een aantal opties. Door Tjaad en Sudan is geen optie. Oke, verschepen vanaf Libreville (Gabon) misschien naar Luanda (Angola). Tja dan moeten we wel eerst een visum voor Angola krijgen en er moet ook maar een boot varen tussen deze 2 havensteden.  Het is jammer dat we hier geen internet hebben anders konden we dit soort dingen meteen gaan opzoeken. We hopen dat de camping in Cape Coast een internetverbinding heeft waar we misschien morgen en anders overmorgen heen zullen gaan.

Dixcove (Ghana)  11-12-2011

Vandaag weer zo’n relax dagje. Lekker luieren op het strand met een goed boek. Wendy gaat niet meer helemaal de zee in, zij vind het gevaarlijk met die hoge golven. Ik vermaak me prima. Kan voor mij niet hoog genoeg. Een Amerikaans stel kwam vanmorgen geintresseerd naar onze auto kijken. Zij zijn zelf op gehuurde motors aan het toeren door  West Afrika. Ze willen misschien ooit ook zo gaan reizen. Het is vandaag zondag en een hoop locals hebben vrij. Vanuit het dorp een paar kilometer verderop horen we echte Afrikaanse trommelmuziek en we denken dat er een feestje gaande is. Later horen wij dat dit van een begravenis afkomstig was. Daarbij wordt gefeest net als in de Surinaamse cultuur. ’s Avonds eten we voor de verandering maar weer eens pasta. We hebben dit keer wel gehakt. Dat hadden we ingeslagen in Kumasi. Het is toch wel andere gehakt als die wij in Nederland kennen. Er zitten soms van die stukjes door waar je eindeloos op blijft kauwen. Die spuggen we maar uit. We besluiten morgen te vertrekken naar Cape Coast om daar via het internet de huidige situatie in DRC te peilen en even het thuisfront een aantal dingen te vragen om uit te zoeken. Tevens is er in Cape Coast een Nederlandse/Ghanese geschiedenis die wij willen zien. Iets waar wij Nederlanders bepaald niet trots op mogen zijn.

Dixcove – Cape Coast (Ghana) 12-12-2011

Zoals gewoonlijk zijn we vroeg uit de veren en breken de tent af. We rekenen af bij de receptie en vertrekken. Eerst nog 11km voorzichtig aan offroad en dan is het allemaal goed geasfalteerd. We zijn nu heel scherp met onze snelheid want na elke heuvel staat wel een beambte met een lasergun. Terwijl we ons netjes aan de snelheid houden worden we toch twee keer aan de kant gezet. De eerste keer willen ze alleen maar weten waar we vandaan komen en waar we naartoe gaan. Bij de tweede controle is de beambte een stuk serieuzer. Het eerste wat hij zegt, waar zijn je spatlappen! Huhhh ja die ben ik vast verloren in Mole NP en we zijn nu op weg naar Accra voor een garage, zeggen we. Dat eerste is gelogen maar het tweede niet want we hebben nog steeds het probleem met de tussenbak. De man wil mijn rijbewijs zien en loopt uit zich zelf al naar het voorraam rechtsvoor. Kennelijk zijn er dus andere reizigers die deze truuk ook kennen. Na een praatje mogen we verder rijden. Als je de auto’s hier ziet rijden en ziet wat deze allemaal niet hebben,  dan zou deze man ons willen bekeuren voor het niet hebben van spatlappen!? Wat een lachertje! Cape Coast is maar 100km van Dixcove vandaan maar omdat we op lange stukken niet harder mogen dan 50 per uur komen we tegen de middag aan bij Oasis Beach. Dit guesthouse ligt aan de kust nabij het slavenfort. Wendy informeert bij de bar of we hier ook kunnen kamperen en dat kan.  Aan de bar zit een Nederlander, Dennis, die al 8 jaar samen met zijn vrouw in Ghana leeft. Zij runnen een Apen opvanghuis nabij Kakum NP en Dennis nodigt ons uit om een kijkje daar te komen doen. Daarbij beloofd hij ons bitterballen en een patatje oorlog te serveren. We spreken af om morgen naar hem toe te rijden. We staan een tijdje te kletsen met Dennis en informeren bij hem naar de situatie in DRC. Hij zegt dat dat over 2 a 3 weken vast wel weer over is. Zo gaat dat nou eenmaal hier in Afrika, zegt hij.  Dennis komt uit Rotterdam en heeft zoals hij doet voorkomen veel contacten hier in Ghana en ook in de haven. Oke, dat kan misschien nog van pas komen als we misschien toch besluiten de auto hier op de boot te zetten. In de middag lopen we naar het slavenfort. Het ligt bijna naast het guesthouse. We zijn net iets te laat want er is net een groep onderweg met een gids. We sluiten bij deze groep aan en krijgen te horen en te zien dat de Portugezen dit fort hebben gemaakt voor de handel in slaven. De portugezen waren, even kort door de bocht, het zat om met Noord-afrikanen te onderhandelen over slaven, die zij door de Sahara naar het Middellandsezee gebied brachten. Die Portugezen zijn dus in hun boten gestapt en zelf op verkenning gegaan in West-Afrika. De Nederlanders hebben dit fort vervolgens van de Portugezen afgenomen en de Nederlanders zijn er weer verdreven door de Zweden. Uiteindelijk is het fort in handen gekomen van de Engelsen. De slaven werden vanuit hier gedeporteerd naar Zuid, Midden en Noord Amerika. We krijgen de kelders van het fort te zien waar de slaven gevangen werden gehouden. De rondleiding duurt 1 uur. We bezoeken ook het museum in het fort waarin alles nog eens haarfijn wordt uitgelegd. We krijgen te horen dat de voorouders van first Lady Michelle Obama ook vanuit dit fort zijn gedeporteerd naar Amerika. Eerst geloven we het niet maar we zien later dat er een gedenksteen in het fort hangt en zou zijn gedoneerd door Barrack en Michelle Obama na hun bezoek in juli 2009. Toch misschien geen broodje aap? We lopen terug naar het guesthouse en Wendy begint alvast aan het eten want we hebben aardig trek gekregen. Vanavond doen we een lekker koud biertje hier aan de bar want het ziet er wel gezellig uit.

Cape Coast – Monkey Forest (Kakum NP) (Ghana) 13-12-2011

In de morgen lopen we nog een keer het centrum in van Cape Coast. We gaan op zoek naar een internetcafe. Alle campings/guesthouses die wij tot nu toe aan doen in Ghana hebben geen Wifi dus zijn we genoodzaakt een internetcafe op te zoeken. In het centrum vinden we Ocean View. Het internet is hier redelijk snel en we kunnen m.b.v. onze USB stick toch ons reisverhaal plaatsen op onze website. We mailen ook nog even naar familie om voor ons uit te zoeken voor een eventuele verscheping naar Namibie of Zuid-Afrika.
Tegen de middag vertrekken we naar het Monkey Forest dat 3km voor het Kakum nationale park ligt en eigendom is van Dennis en Anette. Zij zijn 8 jaar geleden naar Ghana gekomen en hebben hier een dierenopvang gebouwd. We worden hartelijk ontvangen en worden in de middag getrakteerd op een heerlijk patatje met pindasaus, mayonaise, ketchup en uitjes. Nou dat ging er wel in, na al die weken rijst en pasta te hebben gegeten. We krijgen van Anette een rondleiding. Ze hebben 9 aapjes, 6 krokodillen, vogels, een antilope, schildpadden en nog veel meer. De dieren die hier zitten kunnen niet meer worden uitgezet in het wild. De bedoeling is dat als er kindertjes komen, dat die worden uitgezet. In het Kakumpark wordt veel gestroopt en er is nog maar heel weinig wildlife te zien volgens Anette. In de Lonely Planet staat dat je in het Kakumpark een mooie wandeling kunt doen. Deze wandeling gaat door de boomtoppen van uitzichtpunt naar uitzichtpunt. Wij waren in de veronderstelling dat je over een touwladder/brug  van boomhut naar boomhut zou lopen maar volgens Anette is het een simpel houten looppad van boom naar boom. Je betaald er omgerekend 15 euro pp voor en je staat binnen 20 minuten weer buiten het park. We besluiten die wandeling en het Kakumpark maar niet te doen. Het pad over Monkey Forrest gaat omhoog en bovenop heb je een prachtig uitzicht over het Kakum NP. Bovenop staan twee tentjes waar je kunt overnachten. Zij hebben boven op de berg een keuken in aanbouw. Dennis en Anette zijn van plan om daar een snackbar te beginnen zodat bezoekers onder het genot van een bitterbal, patat of broodje hamburger, kunnen genieten van het uitzicht.  We besluiten om bij Dennis en Anette te overnachten. Niet op de berg, maar gewoon in onze eigen tent op de parkeerplaats van het Monkey Forrest. ’s Avonds bereid Dennis heerlijke bloemkool met aardappelen en een stuk spek. We kletsen over de Ghanese levensstijl en drinken daarbij een koud Star biertje en de dames een rode wijn. Dennis en Anette zijn daar niet vies van. Morgen vertrekken we richting Kokrobite dat vlakbij Accra ligt.

Monkey Forest (Kakum NP) – Kokrobite (Ghana) 14-12-2011

We worden letterlijk wakker gefloten door een hele grote groep Wevervogels die zich rondom Monkey Forrest hebben genesteld. Om 7 uur staan we al klaar voor vertrek. Dennis en Anette zijn wat aan de late kant maar bieden ons nog een ontbijt aan voor vertrek. Om 8 uur nemen we afscheid van Dennis en Anette en rijden richting Kokrobite. Een rit van ongeveer 120km en we zijn er dan ook lekker vroeg. We verblijven bij Big Milly’s Backyard. In de middag zijn we lekker gaan zwemmen in zee en maken we  plannen voor de komende dagen. We moeten langs de ambassade van Togo en Benin voor ons visum en langs de Landrover garage voor onze tussenbak probleem. We kijken wat eventueel de mogelijkheden zijn om te overnachten in Accra. We hebben van Gerard en Marloes  (www.rondjeafrika.nl) een bestandje gekregen met allemaal handige waypoints. Daar maken we veel gebruik van en zijn hun daar erg dankbaar voor. Tijdens het avondeten rijdt er een grote overlandtruck het terrein op. Deze blijkt van Africa Trials te zijn. We ontmoeten een Nederlands/Australisch stel die met deze truck meereizen.  Tijdens de kennismaking blijkt dat zij in Timboektoe waren ten tijde van de ontvoeringen en dat die neergeschoten duitser met hun op de truck meereisde. Zij waren gelukkig niet in het hotel tijdens de ontvoeringen. Zo worden we weer geconfronteerd met dit dramatische nieuws en komt het nog dichterbij ons te staan, om te bedenken dat wij erover na hebben gedacht om ook met deze reisorganisatie (Africa Trials) in eerste instantie te reizen in plaats van met eigen vervoer. Niet dat deze reisorganisatie wat heeft kunnen doen aan die ontvoeringen, maar het idee dat wij daarbij hebben kunnen zijn.

Kokrobite - Accra (Ghana) 15-12-2011

We puffen rond 6 uur in de ochtend onze tent uit, de luchtvochtigheid lijkt wel hoger hier. Er staat geen zuchtje wind en bij de minste inspanning loopt het zweet overal. We pakken de boel in en nemen afscheid van het Nederlands/Australisch stel. Ook al zitten we maar 18km van het centrum van Accra vandaan, we doen er 2 uur over om bij de ambassade van Togo te komen. Wat een hel dat verkeer hier en er hangt een flinke laag smog over de stad. Volgens de Lonely Planet zou het visum van Togo 15.000 CFA kosten en zouden we het in de middag weer op kunnen halen. Maar niets is zo veranderlijk als Afrika. De visumkosten zijn flink omhoog geschroefd, zo’n 35.000 pp en de beste man achter het loket zegt dat we de paspoorten pas maandag op kunnen komen halen. Moet dat zo lang duren? Even een stempel in ons paspoort zetten? Kan dat niet sneller? Ja zegt de man, dat kost je 20.000 CFA extra per paspoort en dan kun je deze vanmiddag weer ophalen. Wat een stelletje laaienlichters! We kijken nog even in de Lonely Planet en zien dat het visum ook aan de grens te verkrijgen is. We lopen weer terug naar de man om ons geld en paspoort terug te vragen, zegt die kerel ineens: “ Omdat ik jullie wel mag zal ik even bellen en vragen of jullie het paspoort morgen op kunnen komen halen!” De man pakt zijn telefoon, heeft een gesprek van 5 seconden (!) en zegt tegen ons dat we morgen om 2 uur ons paspoort op kunnen komen halen?! Wat gaat dat ons kosten? Niets zegt hij, alleen omdat hij ons mag?! Lul de behanger! Hij heeft ons gewoon uitgeprobeerd. Kijken of die nederlanders over de brug willen komen voor een express behandeling, mooi niet want dat kost geld en daar zijn wij hollanders zuinig op! In de middag gaan we op zoek naar een Landrovergarage. Omdat het verkeer verschrikkelijk is, doen we over een paar kilometer door de stad echt onwijs lang. Uiteindelijk vinden we er een en als we binnen bij de receptie staan, zien we 4 mensen achter een bureautje zitten die niets aan het doen zijn. Een vrouwtje hangt verveelt achter haar bureau en vraagt waar we voor komen. We leggen ons probleem voor maar ze begrijpt er niets van en haalt de chef werkplaats erbij. Die loopt met ons naar de auto en ik leg hem uit wat we gedaan willen hebben. Nieuwe olie met filter, luchtfilter vervangen, knipperlicht rechtsachter nieuw stekkertje, tussenbak lekt, voorbanden draaien (het profiel slijt aan de binnenzijde), balanceren en uitlijnen. De chef begrijpt wat er gedaan moet worden, maar zegt vandaag geen tijd te hebben en vraagt ons morgen om 7.30 uur te komen. Oke, geen probleem, wat gaat het kosten? Daar krijgen we geen antwoord op. Hij zegt: “Dat weten we morgen pas” . Daar gaan bij ons al een beetje de nekharen van overeind staan, maar goed die dingen moeten toch gebeuren. We vertrekken en gaan op zoek naar een slaapplaats voor vannacht. Het eerste guesthouse die we aandoen bestaat niet meer. We rijden naar de volgende en dat is een Ierse pub met een heel groot omheind en bewaakt parkeerterrein. We doen eerst een drankje en een broodje hamburger die erg lekker is. Dan vragen we aan de serveerster of het mogelijk is hier te kamperen. Ze zegt de manager (baas) erbij te halen. Even later staat Ian voor ons en zegt dat we wel een nachtje mogen kamperen. Dat aanbod pakken we gelijk aan en we krijgen een plek toegewezen achterin op de parkeerplaats. Ian is geintresseerd in onze reis en vraagt waar we naartoe gaan. We doen ons verhaal en het gesprek komt op Nigeria. Daar heeft Ian in de jaren 70 als vrijwilliger gewerkt en heeft tot eind jaren 90 veel gereisd door Nigeria. Nigeria is volgens hem helemaal niet zo gevaarlijk als de media doet overkomen en de Nigerianen zijn zeer vriendelijk en gastvrij. We hopen dat dit nog steeds het geval is. Ian nodigt ons vervolgens uit om vanavond een drankje in de pub te komen doen want het is tenslotte donderdag en happy hour van 5 tot 9. In de middag slaan we weer even wat boodschappen in bij de supermarkt om de hoek. Met de winkelwagen vol boodschappen lopen we terug naar de pub en hebben hierbij veel bekijks? Kennelijk een grappig gezicht, twee blanken die met een winkelwagen vol boodschappen voorbij lopen!? Na de boodschappen gaan we op zoek naar een internetcafe. Na veel mensen de weg te hebben gevraagd en die ons allemaal een andere kant op stuurden, hebben we uiteindelijk een internetcafe gevonden (gewoon naast de supermarkt waar we eerder boodschappen hadden gedaan). Een heel klein hokje dat stampvol zit.
We besluiten vroeg te gaan eten. Tijdens het eten, zo rond 5 uur, stroomt de parkeerplaats vol en is de pub al aardig gevuld met allerlei nationaliteiten. Zo te zien is het echt een ontmoetingsplaats voor expats in Accra. In de avond nemen we een paar koude Star biertjes, voor de helft van de prijs. Als we willen afrekenen raakt Wendy nog even in gesprek met Ian en zijn vrouw. Bij hen zit ook een Nieuw Zeelander, Adam. Die krijgt te horen dat we naar de Landrover garage gaan in Accra en geeft ons het advies daar NIET heen te gaan. Hij rijdt zelf een Defender en heeft daar eens een waterpomp laten monteren en moest 4000 US Dollar betalen. Hij geeft ons een adresje waar ze gespecialiseerd zijn in Landrover. Tja, sommige dingen moeten gewoon zo zijn in het leven... We blijven nog even hangen, krijgen een biertje aangeboden en praten nog wat over West Afrika en zijn gewoontes. Als we later in de tent liggen te puffen blijkt er ook nog een nachtclub een paar honderd meter verderop te zitten die keiharde muziek draait. Gelukkig werken de biertjes goed en slapen we er grotendeels doorheen.

Accra - Senchi (Ghana) 16-12-2011

Weer puffen we de tent uit en om 7 uur staan we naast de tent te zweten. We doen een bakkie koffie en thee en wachten op Adam die beloofd had ons naar zijn garage te loodsen. Om 8.30 uur is Adam er nog niet dus besluiten we zelf op zoek te gaan. We waren wel zo slim om onze Garmin er gisteravond bij te pakken zodat Adam het adres van de garage daarop heeft kunnen aangegeven. De garage ligt aan de rand van Accra en Accra uitrijden gaat een stuk sneller als er in. Als we bij de garage aankomen bedenken we ons wel een beetje. Het lijkt meer op een sloperij dan op een garage. Overal staan autowrakken maar wel allemaal Landrover en Rangerovers. We worden door de chef werkplaats ontvangen. We leggen hem uit wat we willen laten doen en besluiten de tussenbak hier niet te laten doen. Na het doorspuiten van de ontluchting is het rondom de tussenbak namelijk niet meer zo vochtig geweest. De handremtrommel en chassisbalk voor de tussenbak waren voorheen nat van de olie en nu niet meer. De tussenbak zweet nog wel, maar dat schijnt “normaal” te zijn bij een Landrover. Dus voorlopig lijkt deze reparatie niet meer zo urgent en besluiten we het nog even aan te kijken. Dan gaan de mannen aan het werk, allemaal jongens van een jaar of 18. Een doet het knipperlichtje, een ander laat de olie eruit lopen, weer een ander vernieuwt het luchtfilter en dieselfilter. We denken dat er wel een stuk of 5 jongens aan onze auto werkt. Als alles gedaan is moeten we naar een bandenspecialist even verderop rijden, voor het omkeren van de banden op de velg en het uitlijnen. Deze hele onderhoudsbeurt heeft ons in totaal 52,50 euro gekost. Nu hadden wij wel grotendeels zelf de onderdelen bij ons, behalve de olie. Twee jerrycans van 4 liter motorolie kosten 30 euro. Reken nu maar uit wat de arbeidsloon hier kost! Hahahaha, het is jammer dat Ghana zo ver weg ligt (en sorry Simon), maar anders zouden we hier altijd heen gaan voor een onderhoudsbeurt. We rijden vervolgens naar de ambassade van Togo. We zijn veel te vroeg, het is 12 uur, en nuttigen eerst nog even een broodje. Net aan ons broodje komt daar Adam aangereden in zijn Defender. Hij zag ons rijden en is achter ons aangereden om te vragen hoe het bij de garage was gegaan en om zich te verontschuldigen voor zijn afwezigheid vanochtend. Hij had toch een paar whiskey’s te veel gedronken.. . Na een half uurtje proberen we of we al naar binnen kunnen en worden door de portier, ook al is het nog lang geen 2 uur, gewoon binnengelaten? Bij de receptie komen we “onze vriend” van gisteren tegen en die trekt zijn lade open waar onze paspoorten in liggen. We krijgen ons paspoort terug, met visum, en hij wenst ons een prettige vakantie en een vrolijk Kerstfeest. Wat een lachertje! Die paspoorten lagen gistermiddag natuurlijk al lang al klaar, maar ach what’s new!?. Voordat we stad uit rijden tanken we nog even af en pinnen wat contant geld voor de komende dagen. Next stop is Lake Volta! We rijden naar het plaatsje Senchi dat aan het Lake Volta ligt. We arriveren rond 16.00 uur bij hotel Aylos Bay en slaan ons kamp op. Een mooie plek om een paar dagen even te relaxen en plannen te maken voor de volgende bestemming...