Chefchaouen (Mar) 06-11-2011

Na een ijskoude nacht, althans ik (Wendy) had het heel koud, werden we om 8.00u wakker. John ging er als eerste uit want die moest natuurlijk weer piesen en was wederom z’n uribag vergeten mee te nemen de tent in dus hij moest wel. Terwijl ik nog even lekker bleef liggen met inmiddels de slaapzak van John ook over me heen, ging John het lampje van de linker koplamp vervangen, had ie de slang van de turbo nog even goed vastgemaakt en had ie, niet te vergeten natuurlijk, even de distributieriem gecheckt. Vooralsnog lijkt deze nog goed te zitten... so fingers crossed!
Toen ik de tent uit kwam zag ik even verderop een gele VW bus staan met daarnaast een grote herdershond die de wacht hield. Huh... had ik niet een verhaal gevolgd van een stel met zo’n bus en een herdershond!? Jahoor, even later raakten we aan de praat met de eigenaar en het was idd Gerard die samen met zijn Marlous al ruim een jaar onderweg is en het rondje andersom hebben gereden zoals wij die gaan doen en waarvan ik al verschillende verhalen had gelezen op hun site: www.rondjeafrika.nl. We hebben een tijdje staan praten, erg leuk! Gerard was op weg om brood te halen en heeft er heel aardig voor ons ook 1 meegenomen. Wij hoefden hem hier niets voor te geven. Toen hebben we hen ’s middags maar getrakteerd op een stroopwafel (die we van Daniel&Angelique hadden gekregen). Wij dachten nl dat ze wel zin zouden hebben in iets typisch Nederlands na zo’n lange tijd onderweg te zijn.. en dat klopte.
De rest van dag hebben we de auto geordend en zijn we het stadje ingelopen. Een typisch Marokkaans stadje volgens de LP en dat klopte ook wel. Het ademde een hele authentieke sfeer uit door zijn kleine steile smalle straatjes en kleine winkeltjes. Hier en daar werden we aangesproken door een Berber die ons Hasj wilde verkopen, maar het lastigvallen viel ons verder erg mee.
De Camping ligt vrij hoog en dus koelt het heel snel af. Het is nu 18.00u lokale tijd en we zitten al dik ingepakt met de jassen aan en ik heb zelfs mn muts al op... Straks lekker rode kool eten (is er best weer voor) en dan mooi op tijd ons bedje weer in. Ditmaal met de slaapzakken aan elkaar geritst zodat we elkaar goed warm kunnen houden... Morgen op tijd weg richting Rabat, hier gaan we de visa’s voor Mauritanie en Mali regelen.

Rabat (Mar) 07-11-2011

Vanochtend hadden we lekker rustig aan de tent ingeklapt en moesten we even wachten tot het vrouwtje van het winkeltje er was voor het brood. In de tussentijd hebben we met Gerard & Marlous staan ouwehoeren en hebben we div. tips en informatie (w.o. waypoints voor de Garmin) van ze gekregen, zeer nuttig! Zij gaan alweer bijna naar huis en wij beginnen net. Best wel gek eigenlijk, zo heb je het er maanden over dat je deze reis gaat maken en nu ben je er gewoon aan begonnen, dat besef moet nog een beetje komen denk...
Rond 10u zaten we in de auto richting Rabat. Het eerste stuk was schitterend om te rijden, zo door het rifgebergte. In alle huisjes die we passeerden werden de schapen en/of geiten geslacht, die we eerder dit weekend verkocht hadden zien worden omdat het vandaag een feestdag is. Heel fijn om de afgehakte schapekoppen op een zelfgemaakt kampvuurtje te zien liggen (en ruiken) en de gevilde schapen aan een touwtje voor de huizen te zien hangen...
Naarmate we de kust naderden werd het vlakker en was het lang zo mooi niet meer, wel werd het steeds warmer en das toch wel aangenaam na 2 vrij koude dagen, waarbij ’s avonds zelfs de muts opging!!
Wij dachten camping La Plage te pakken in het plaatsje Sale, vlakbij Rabat, maar na veel zoeken hadden we de plek gevonden waar ooit de camping had moeten staan... helaas was het nu niet meer dan een groot stuk braakliggend terrein... hebben wij weer!
Uiteindelijk kwamen we terecht bij een super de luxe hotel aan de rand van Rabat en hebben we daar navraag gedaan voor een camping in de buurt. We werden naar het plaatsje Temara, even buiten Rabat, gestuurd en hebben daar een camping gevonden (“est-ce qu’il ya un camping par ici???” ja Paul, het gaat nog wel weer es wat worden hoor met mijn Frans... ;-)). We kwamen op een zeer kleine camping terecht met niet al te best sanitair (en das nog zacht uitgedrukt) maar met een aardige campinghouder en een prima plek. Morgen terug naar Rabat voor de visa’s van Mauritanie en Mali.

Rabat (Mar) 08-11-2011

Laten we deze dag beginnen met te zeggen dat de distributieriem nog steeds gaaf is! Laten we hopen dat dat voorlopig zo blijft...

Vandaag op tijd van de camping vertrokken en op naar Rabat voor de visa’s. We wisten inmiddels dat de ambassades vlakbij het chique hotel (waar we gister ook waren) moesten zijn en hadden ze dan ook snel gevonden. Tja en soms zit het mee en bij ons vaker een beetje tegen... De ambassades zijn vandaag nog gesloten en pas morgen weer open! We hadden het al wel een beetje ingecalculeerd en daardoor viel de teleurstelling mee en zijn we gaan tanken en boodschappen gaan doen. Vervolgens zitten we nu al weer een poosje op een picknick terrein voor het Sofitel hotel.  We zitten hier heerlijk in het zonnetje, hebben net ontbeten en vermaken ons nu met het gratis internet van het hotel! Strax gaan we weer terug naar het plaatsje Temara en hopen daar een iets betere camping dan die van gisteren te vinden. Iig eentje waar we maar weer eens een douche kunnen pakken want das al weer een tijdje geleden dat we die hadden... Een teiltje met een soppie en een washand boven in de tent werkt op zich wel maar een echte douche pakken is toch net effe wat anders....

Rabat (Mar) 09-11-2011

Een betere camping hebben we helaas niet gevonden en we zijn weer gaan staan op camping Casino in het plaatsje Harhoura nabij Temara. Nou het woord camping mag het niet hebben. Het is een braakliggend terrein achter een politiepost met daarop een gebouw anex woning van de beheerder. Er is geen douche aanwezig wel een gescheiden voor mannen en vrouwen frans toilet die heel erg stinkt naar urine. We kunnen niet anders. Wildkamperen in de hoofdstad lijkt ons ook niet zo een goed plan. Bij aankomst werden we weer hartelijk welkom geheten door opa, die naast het gebouw zit om de boel in de gaten te houden. Wendy gaat afrekenen bij de beheerder maar deze is niet aanwezig. Zijn vrouw neemt zijn zaken waar. Wij hadden helaas niet kleiner dan 200 Dirham en de vrouw had geen wisselgeld voor ons. We schrapen al ons zakken leeg en komen toch met 70 Dirham. Inmiddels is de vrouw alweer naar binnen gelopen dus geeft Wendy het geld aan opa. Wendy loopt vervolgens terug naar de auto en wordt door opa teruggeroepen. Zij krijgt van de beste man 50 Dirham terug? Huh, oke zal wel goed zijn. 

De tent is in mum van tijd opgezet en we spelen nog een spelletje Yatzee in de tent. De volgende dag, woensdag 9 november, staan we om 06.45 uur op om op tijd naar de Mauritanische ambassade te rijden. Nog voordat wij de poort uit willen rijden komt de beheerder naar ons toegerend. Hij wil nog 50 Dirham van ons? Wendy probeert de man uit te leggen dat wij geld van zijn ouwe terug hebben gekregen en begrijpt niet waarom hij nu dat geld weer wil hebben? (Kennelijk heeft opa ons het normale tarief berekend). Na enig overleg met opa erbij kunnen wij vertrekken zonder die extra 50 Dirham te betalen.  We rijden naar de ambassade en daar aangekomen zien we al een flinke rij staan. We stellen ons erop in dat het nog wel even kan duren hier. We parkeren de auto en lopen naar de groep mensen. Op het moment dat wij arriveren gaat de deur van de ambassade open. Een man van de ambassade begint met het uitdelen van de aanvraagformulieren. Oke, we zijn dus goed op tijd. We nemen de formulieren aan en vullen deze in de auto in. We hadden de formulieren al van de site van Global Visa Service gehaald voor de ambassede in Brussel en deze formulieren zijn identiek alleen de kop is anders, ambassade te Rabat. We zijn zo klaar met het invullen en gaan terug in de rij staan. Daar zijn een aantal mensen nog druk bezig met het invullen van de formulieren. Wij kunnen daarom aansluiten en we staan zo binnen. De formulieren worden gecheckt, we rekenen af en krijgen te horen dat we morgen na 15.00 uur de paspoorten op kunnen halen. Nou dat scheelt weer een dag. Wij waren er van uit gegaan dat er 2 dagen voor nodig waren. 

We doen wat boodschappen en rijden naar het Sofitel hotel waar we heerlijk in de zon aan ons ontbijt beginnen en dan ons 2^e poging gaan doen voor het zoeken naar een betere slaapplaats...

Rabat (Mar) - Marrakech 10-11-2011

Gisteren laat in de middag op zoek gegaan naar een betere slaapplaats. Op het internet is niets te vinden in de buurt van Rabat dus nemen we de weg langs de kust vanaf Rabat in de richting van Casablanca. Ongeveer 5 kilometer vanaf de fantastische camping Casino treffen wij een strandpaviljoen. Het mannetje die daar het verkeer staat te regelen vertelt ons dat hier ook wordt gekampeerd. We rijden langs het paviljoen en zien inderdaad een gebouwtje waarop staat douche en toilet. We besluiten hier de auto neer te zetten voor vannacht. Het is wel druk met lokale bevolking die kennelijk allemaal aan het genieten zijn van de zonsondergang. We slaan de tent open en beginnen met het bereiden van de warme maaltijd, aardappelen en bonen. We hebben geen vlees maar in plaats van daarvan koken we een ei. Na het eten worden we aangesproken door een Marokkaanse jongeman. Hij spreekt vloeiend Nederlands. Hij vind het geweldig dat wij op vakantie zijn in Marokko.  Wij vragen hem of deze lokatie goed is om te kamperen. Hij is bereidwillig om ons te helpen en doet navraag bij het paviljoen. Even later komt hij terug en zegt dat het beter is om nabij het paviljoen te gaan staan zodat de nachtwaker ons kan zien.  Op zijn aanwijzen parkeren wij de auto nabij het paviljoen. Het loopt er enorm af en we staan enorm scheef. De keggen helpen niet en een paar stenen die we vinden zijn te groot om op te rijden.  We vragen of er misschien een betere lokatie is. Onderwijl bemoeien er zich drie mannen met onze staanplaats. Uiteindelijk krijgen wij een plaats aangewezen dicht aan zee.  Het heeft even gekost maar we staan recht. De staanplaats kost ons 40 Dirham, dat is ongeveer 4 euro. Wendy checkt de douche, en komt met het verrassende nieuws, er is geen douche.... Oke, nou nog een nachtje zonder te douchen kan er ook nog wel bij. Hopelijk hebben ze morgen in Marrakech wel een lekker e warme douche...

Omdat het nogal druk is met jeugdige lokale bevolking besluiten wij de trap in te trekken als wij gaan slapen. Het zou namelijk niet prettig zijn als je wakker wordt en je trap is pleiten. Wendy kruipt de tent in en ik klap de trap in en klim met behulp van de trap de voorzijde  van de auto op. Tijdens het klimmen gaat de auto van het slot af door de afstandsbediening. Shit, weer naar beneden want het portierslot van de bestuurderszijde heeft wat hulp nodig om naar beneden te gaan. 2^e poging omhoog verlies ik het onderstel van de trap. Shit, weer omlaag. De 3^e poging lukt het  mij de trap omhoog te halen en leg deze op de auto tegen de tent aan. Zo, dat is dat, wij kunnen slapen.

Het is de hele nacht wel wat rumoerig door de jeugd die aan het strand vertoeft en het wordt vloed dus de brandig komt ook dichtbij de auto. ‘s Ochtends worden we wel wakker met een fantastisch uitzicht. Terwijl ik alles klaar zet voor het ochtend ritueel, koffie, ruimt Wendy de tent weer op, klaar om opgevouwen te worden. Tijdens de koffie kom ik erachter dat mijn telefoonhouder met telefoon van mijn riem is. Die zal nog wel in de tent liggen. Zoeken levert niets op. Oke, dan maar er naar toe bellen. We krijgen de voicemail. Shit, dan is die gevonden door iemand en die heeft de telefoon uitgezet of mijn simkaart eruit getrokken. Waarschijnlijk ben ik mijn telefoonhouder met telefoon verloren tijdens het naar boven klauteren, 3x.... Dat is even balen! Gelijk door de standby service van de ABN de T-mobile laten bellen dat mijn simkaart geblokkeerd moet worden. Dus dat is dan gelijk hierbij de mededeling voor het thuisfront: het mobielenummer van John is bij deze niet meer bereikbaar... Het begin van onze reis is wat stroef begonnen met wat  tegenslagen, maar ja,  If it ain’t  kill you, it will make you stronger, zullen we maar denken.

We zijn vervolgens wat inkopen gaan doen voor de rest van de week en we staan nu weer op onze vaste stek van de afgelopen dagen, voor het Sofitel in Rabat. Lang leve de gratis WIFI.... Vanmiddag om 3 uur kunnen we ons paspoort en visum ophalen bij de ambassade van Mauritanie en rijden dan direct door naar Marrakech, zo een 275 km van Rabat vandaan...

Marrakech - Agadir (Mar) 11-11-2011

Gister waren we even voor 2 uur in de middag bij de ambassade waar inmiddels al een hele lang rij stond te wachten. We hadden als tip meegekregen dat  de formaliteiten bij ambassade’s en grensovergangen beter door een vrouw geregeld kunnen worden, dus Wendy is taktisch gaan staan in de lange rij en om halfvier werd de deur geopend.  Er werd direct gezegd dat vrouwen en mannen gescheiden in de rij moesten gaan staan. Nou dat scheelt alweer want er stonden meer mannen dan vrouwen in de rij.  Om en om mogen de vrouwen en mannen naar binnen. Wendy mag als derde en staat binnen 1 minuut weer buiten met onze paspoorten. Oke, gelijk in de auto en we vertrekken richting Marrakech, hopelijk richting een fatsoenlijke camping. 

De rit duurt ongeveer 3,5 uur. We rijden met een gangetje van 90 en dat is hard zat. Rond 6 uur wordt het hier aardedonker en de snelwegen zijn onverlicht. Bijna iedereen rijd hier met groot licht. Heel vervelend. We arriveren rond zevenen op de camping. Wat een mooie camping!! Ze hebben een zwembad, mooie douche gelegenheid, WIFI en warm water en dat allemaal voor maar 8,5 euro per dag. We zetten snel de tent op maken eten klaar en gaan dan direct onder douche. Wat was dat lekker zeg. ‘s Avonds proberen we nog even te Skypen met het thuisfront. Voor ons is het halftien maar in NL is het een uur later. Helaas is niemand online dus we bellen Johan en Nancy even op de vaste lijn. Die startten gelijk Skype op en we hebben even bijgekletst. 

Na het Skypen maken we een plan  voor de komende dagen.  We willen namelijk door Mauritanie meerijden met de Amsterdam Dakar Challenge. We kijken even op hun site en zien dat zij morgen van Marrakech naar Agadir rijden. Dat is balen! Als wij morgen Marrakech in willen, lopen we een dag achter op de Dakar Challenge en dat halen wij dan nooit meer in. We besluiten dan maar morgen ook naar Agadir te rijden. Het is niet anders en Marokko doen we dan maar een andere keer over.. Agadir ligt ongeveer 250km van Marrakech vandaan dus we kunnen morgen rustig aan doen.

Helaas is uitslapen er op een camping niet bij. Tegen zevenen wordt het al rumoerig. Mensen moeten plassen en gaan zich wassen. Dus wij gaan ook maar uit bed.  We gaan rustig ontbijten en nemen nog even lekker een warme douche. Tja, je weet tenslotte niet wanneer je weer een warme douche tot je beschikking hebt.  We stippelen samen nog een route uit tot aan de grens van Mauritanie. We willen niet te veel kilometers maken op een dag maar ook niet op achterstand komen met de Dakar Challange. We pakken nog een paar waypoints erbij van andere reizigers waar die hebben gekampeerd. Voor we het weten is het alweer bijna 1 uur in de middag. We ruimen de boel op en vertrekken richting Agadir. We stellen de Garmin in op Camping Internationaal . Na een kleine 3 uur rijden arriveren we op de camping. Zo dat is een heel verschil met afgelopen nacht. We worden welkom geheten door een arrogante Marokkaan achter de receptie. We zien op de prijzenlijst dat een volwassene 20 Dirham is, een auto 30 Dirham en koud water 4 Dirham. Wij denken dus 78 Dirham te moeten betalen. Nee dat was niet geval. Wij hebben ook een tent. Ja maar die zit vast aan de auto? Nee, daar moet ook voor betaald worden, 30 Dirham. Huh, oke we betalen maar. We rijden de camping op en die doet treurig aan.  We zoeken een geschikte plaats en pakken uit. Wendy checkt de douchegelegenheid en die is niet om naar huis te schrijven. Goh, wat kan een mens snel verwend worden... Ach het is voor 1 nacht en de camping is ook weer niet zo slecht als camping Casino nabij Rabat ;-)

Agadir – Laayoune (Mar) 12-11-2011

Vandaag om 06.45 uur de wekker gezet omdat we een aardige rit voor de boeg hebben.  Van Agadir naar Laayoune is zo een  470 km. We zijn al net een geoliede machine als we wakker worden. Ieder heeft zijn eigen taak. Ik zet alvast het water op begin met het afbreken van de tent en Wendy legt alle spulletjes in de tent op zijn plaats zodat deze gemakkelijk met alle slaap benodigheden ingeklapt kan worden. We rijden de camping af en gaan op zoek naar een tankstation en een bank. Na het tanken en pinnen begint de reis naar Laayoune. Bijna 1 lange weg met ongeveer hetzelfde landschap onderweg, steppe. Af en toe zit er een bocht in de weg of een stijging en daling. Het waait hard en we rijden zo nu en dan in een zandstorm. Wij dachten dat mist erg was maar een zandstorm is ook best vervelend om in te rijden. Het is een tweebaansweg en af en toe komt er een kamikaze Marokkaan inhalen. Wen zit gespannen in haar stoel. We doen onderweg een broodje aan de kust. Het wordt een korte stop want we waaien zowat uit onze slippers. We naderen het plaatsje Tan-Tan. We waren al gewaarschuwd door Gerard en Marlous dat vanaf hier de politie om kleinigheden boete’s uitdeelt. Bij het eerste de beste Roadblock worden we aan de kant gezet. De beambte wil een Fiche hebben. Laat Wendy zich daar nou goed in voorbereid hebben. Daar hebben we er wel een aantal van uitgedraaid. Dit is een formulier waar al je gegevens op staan, paspoortnummer, geboorteplaats enz. De beambte wil ook nog onze inreis stempel in ons paspoort controleren. Alles is in orde en we mogen doorrijden.

Onderweg komen we nog een kudde drommedarissen tegen die de weg oversteken. Gelijk maar even een foto van geschoten. Na een lange rit komen we dan rond 17.00 uur aan bij camping Le Roi de Bedouin gelegen in het begin van de Westelijke Sahara midden in de woestijn. De laatste kilometers zijn offroad en mag Dizzy laten zien waar hij echt goed in is. De camping eigenaar is een fransman die goed engels spreekt. We krijgen een menukaart in ons handen gedrukt en krijgen de mededeling dat het bier koud staat. Er zijn 4 menu’tjes van ongeveer 7,5 euro per stuk. We besluiten vandaag eens luxe te gaan doen. We gaan straks in een bedoeinentent op zijn Marokkaans eten en vroeg naar bed want morgen is het 500 km naar Dakhla. We rijden sinds gister al dezelfde route als de Amsterdam Dakar Challange, maar hebben ze nog niet ontmoet? Ze zullen het toch wel allemaal gehaald hebben tot hier?

Laayoune – Dakhla (Mar) 13-11-2011

Het eten in de bedoeienentent was erg goed en erg veel.  Na het eten willen wij de camping en het eten afrekenen maar we krijgen te horen dat dit ook morgen kan. Ja maar wij zijn van plan erg vroeg te vertrekken. Geen probleem, willen jullie soms ook ontbijten hier? Uhhh, kan dat ook? Geen probleem zegt de eigenaar. Oke, halfzeven ontbijt, is dat een probleem? Geen probleem. We zetten ons wekker op kwart voor zes en om kwart over zes zijn we alweer klaar voor vertrek. Ons ontbijt staat al klaar. Geklutst ei, vers fruit, brood, jam, smeerkaas meer dan genoeg. Echt een aanrader deze camping. Wendy gaat nog even naar het toilet en net voordat ik wil instappen wordt ik aangesproken door een andere overlander, een fransman. Hij wil weten waar de reis naartoe gaat. Ik vertel hem ons reisplan en hij vraagt vervolgens naar onze auto. Ik vertel hem dat het een Discovery 1 is met een 300 TDI motor, weinig elektronica vermeld ik er nog bij. Wen is inmiddels klaar en we vertrekken  richting Dakhla. We moeten natuurlijk eerst nog even een stukje offroad. 

Halverwege het offroad gedeelte vraagt Wen waarom ik mijn knipperlichten aan heb staan. Knipperlichten? Inderdaad die staan aan. De alarmlichten branden terwijl wij deze knop niet hebben ingedrukt. Dat is vreemd en ook wel weer toevallig. Ik zeg net tegen die fransman, lekker weinig elektronica dus kan er niet zoveel stuk gaan... Hij zal wel denken.  Afijn, ik trek de zekering van de knipperlichten eruit, probleem verholpen, zou je denken.  Nu wil Dizzy niet meer starten. Oke zekering weer terug erin, en voila, probleem verholpen, zou je denken. Nu werkt de centrale portiervergrendeling niet meer. Ach, dat is toch alleen maar luxe en daar kunnen we wel mee leven. We rijden verder. Het landschap veranderd niet veel onderweg naar Dakhla. Veel zand en rotsen, af en toe een echte zandduin in de vorm van een sikkel. In de middag lunchen we langs de weg. Tijdens de lunch probeer ik de afstandbediening van centraledeurvergrendeling en wat denk je... Die doet het gewoon weer? Dizzy moest vast gewoon nog even wakker worden ofzo...

 We hadden gehoopt vandaag toch echt deelnemers van de Amsterdam Dakar Challenge te gaan ontmoeten. Helaas is dat weer niet het geval. We gaan ons toch afvragen of zij Mauritanie gaan halen.  We arriveren om 3 uur in de middag in Dakhla en doen een rondje door de stad, op zoek naar deelnemers en een supermarkt. Deelnemers vinden we niet en de supermarkt is gesloten, het is zondag. We rijden naar de enige camping die Dakhla rijk is en stationeren ons naast een Nederlands stel die in een Landrover Defender rijden. Zij komen uit de achterhoek. ’s Avonds doen we een bakkie koffie en thee met ze en delen wat ervaringen met ze uit, erg gezellig!

Dakhla (Mar) 14-11-2011

Zo eindelijk weer internet gevonden en dus gauw maar even ons verhaal plaatsen. Inmiddels hebben we een reactie van Pascale en lezen dat wij hen (de Amsterdam-Dakar challenge) helaas niet meer gaan ontmoeten. Zij liggen een aantal dagen op ons achter. Het programma is nogal gewijzigd van de route die op het internet stond en die wij dus steeds aanhielden. Ach, gemiste kans maar tot nu toe redden wij het saampjes ook heel goed en zijn er genoeg overlanders die ook naar en door Mauritanie reizen, dus wellicht vinden wij daar aansluiting mee.
Vandaag een hele mooie dag en net even uitgebreid boodschappen gedaan. Het was wel even zoeken naar een supermarkt, maar veel hebben wij ook in een lokaal winkeltje kunnen kopen. Tevens even de tanks volgegooid voor zo’n 50 cent de liter... dat scheelt nogal he!?!?
We gaan zo weer terug naar de camping en lekker van het zonnetje genieten. Morgen gaan we op tijd weg, richting de grens van Mauritanie en zullen dan in (of in de buurt van) Nouadhibou overnachten en vervolgens door  het nationale park van Mauritanie richting St. Louis (Senegal) gaan.

Dakhla (Mar) – Nouadhibou (Mau) 15-11-2011

Gisteravond kwamen we oude bekenden tegen op de camping. Een ouder Engels stel uit Leeds. Wij hadden hen ontmoet bij het ophalen van ons visum voor Mauritanie in Rabat. Zij zijn onderweg naar Gambia en rijden ook in een Landrover Discovery. We maken een praatje en vragen of wij samen met hen naar Nouadhibou mee op kunnen rijden. Richard en Lucy vonden dat geen probleem. Zij wilden vandaag om 8 uur vertrekken dus wij stonden om 8 uur klaar. De weg en de omgeving naar Mauritanie is de afgelopen dagen eigenlijk niets veranderd, zand, rotsen, zandduinen en af toe een kudde drommedarissen. Het is als het ware 1 hele lange rechte weg waar weinig fout kan gaan, dus Richard heeft flink de vaart erin. Wij reden voorheen met een gangetje van 90 maar nu moet Dizzy toch echt werken om Richard en Lucy bij te houden.  Dan opeens vanuit het niets doemen er 3 Marokkaanse agenten op langs de weg. Zij hebben van die zandkleurige uniformen dus je ziet ze niet zo snel. We weten nu ook waarom... Richard reed te hard en de mannen hebben een mooie lasergun staan op een statief. Op deze woestijnweg is een maximum van 80 en Richard reed 93 en dat gaat hem 300 Dirham kosten. Eens even kijken hoe wij hieronder vandaan kunnen komen.
Ik (John) schud de mannen een hand en vraag wat het probleem is. Richard moet 300 dirham betalen anders krijgt hij zijn rijbewijs niet terug. Hmmm, oke, en hoe hebben jullie die snelheid gemeten? Met een lasergun die daar staat, wijzen de mannen me. Ik loop naar die lasergun en vraag naar het ijkingsrapport. Ijkingsrapport?? die hebben we niet, maar dat ding is gekalibreerd hoor, krijg ik te horen. Ik trek de lasergun in twijfel. Ik zie in het display dat zij Richard hebben gemeten op een afstand van 482 meter. Ik vraag aan de agenten vanaf waar zij Richard gemeten hebben en zij wijzen het bord aan waar de maximumsnelheid op staat. Dat is echt geen 500 meter zeg ik, dat is veel meer. Zie je nu dat die gun niet geijkt is! De mannen krijgen een discussie onderling en dan krijgt Richard zijn rijbewijs terug en mogen we verder rijden. Oke, zo gaat dat dus hier...
We rijden verder naar de grens.  Het is rond 14.00 uur en het is niet zo druk, gelukkig. Hier begint de echte afrikaanse logica. Eerst een formuliertje invullen bij de slagboom. Deze wordt vervolgens geopend. Dan ons paspoorten laten stempelen bij een wazig kantoortje. Vervolgens een handtekening halen bij een douanier, die ons weer doorstuurd naar een ander wazig kantoortje. Dan denk je klaar te zijn, dan gaat de douanier, waarvan wij net een handtekening kregen, nog even een check in de auto doen.  Uiteindelijk en een kleine 2 uur later rijden we dan echt Marokko uit. Het asfalt houdt ook gelijk op. Het is een echt stukje ‘niemandsland’ met een hoop autowrakken en al stuiterend over de slechte weg bereiken we de Mauritanische grens. Hier lopen allemaal sjaggeraars. Die willen je allemaal helpen met de formaliteiten, tegen betaling natuurlijk.  Ik wimpel ze af, maar Richard heeft er een gevonden. Bij de Douane laat ik ons Carnet zien. Hier wordt afwijzend op gereageerd. Ik krijg van een Belg te horen dat Mauritanie niet op het Carnet staat. Ik kijk nog even goed op de achterzijde en verrek, inderdaad dat is ook zo, oke wat nu. Ik moet een formuliertje invullen met de auto gegevens en natuurlijk even 10 euro betalen. Het is niet anders. Ik had mijzelf voorgenomen om zo min mogelijk onnodige kosten te maken bij een grensovergang. Na het invoeren van de auto willen we doorrijden naar de politiepost maar dan komen er een paar man op mij afgelopen met in hun handen een bonnenboekje voor een soort van tombela. Eentje begint te schreeuwen, you have to pay taxes, en die wil mij zo een bonnetje toespelen. 500 Mauritanische slottie wil hij hebben. Ja me ammehoela! Ik zeg tegen die man dat ik op uitnodiging van de president naar Mauritanie ben gekomen en dat de president mij heeft kwijtgescholden voor de belasting... De beste man begrijpt er volgens mij niets van maar begrijpt wel dat ik hem niet ga betalen en hij laat mij wonder boven wonder met rust. Ik krijg de smaak te pakken. Als je maar een l*l verhaal hebt en lastig doet is de lol er voor hun ook snel af. Niet gelijk je portemonnee trekken iig. Bij de politie worden onze paspoorten ingescand, gestempeld en we mogen Mauritanie binnenrijden. Oja, er lopen ook heel wat mannetjes rond die je een zogenaamde verzekering aan willen smeren. Nou, volgens mij is niemand verzekerd in dit land en dat verzekeringsbewijsje die je voor 15 euro kunt kopen kunnen ze mooi  bewaren om hun r**t mee af te vegen. Stelt allemaal niets voor.  Dus die hebben we ook afgewimpeld met onze ANWB pas, dat is onze verzekering!! Na de grensovergang is het een klein half uurtje rijden naar de camping in Nouadhibou. We zetten de tent op en gaan samen met Richard en Lucy een hapje eten op de hoek van de straat. Wat een armoede hier zeg. De straten liggen vol met afval. Daar tussen lopen geiten die hier en daar wat van het afval eten. We maken nog de grap, kijk een recycle geit... Na het eten doen we een borrel in de campingkantine en maken plannen voor morgen.

Nouadhibou (Mau) – Nouakchott (Mau) 16-11-2011

Vandaag weer om 8.00 uur vertrokken. Eerst nog wat brood gekocht en toen op naar Nouakchott, zo’n 460 km rijden. In eerste instantie wilden we graag de route langs de spoorlijn van Mauritanie gaan rijden, dit moet heel leuk zijn en is echt off-road rijden door het zand. Helaas waren er geen anderen op de camping aanwezig waarmee wij dit zouden kunnen gaan doen en besloten we gezellig samen met Richard en Lucy mee door te rijden naar Nouakchott en deze route over te slaan, helaas maar het is niet anders. Nouadhibou is nu ook niet echt een leuke stad om langer te blijven. Na een lange en warme (het wordt steeds warmer) rit en vele liters water komen we in Nouakchott aan en kloppen aan bij de Auberge Sahara. Een soort hostel met een grote muur er omheen waarbinnen wij konden camperen. De mannen kijken de disco’s na en de vrouwen beginnen aan een wijntje, erg gezellig zo samen met die Engelsen. Lekker slap ouwehoeren, dat kunnen ze wel! Op een gegeven moment komt een jongen van de Auberge naar ons toe en vraagt het eea aan ons, wij maken er uit op dat wij het overnachten moeten betalen, dus lopen Richard en ik (Wendy) met de jongen mee en betalen hem. Na 1,5 uur komt de jongen vragen of alles OK is (dachten we...)  Jahoor alles is ok, en gaan lekker ons potje eten koken, pasta dit keer. Als we net het eten op hebben, komt de jongen weer. Ik begrijp hem weer niet en dan moet ik mee komen. Dat OK was dus om te vragen of hij aan het eten kon beginnen blijkbaar, want in de eetkamer van het hostel staat de tafel gedekt, voor ons!?!? Neehoor, zeg ik, wij hebben net gegeten. Een belgisch stel wat ook in het hostel logeert helpt ons met het vertalen van het Frans-NL en wat blijkt... De jongen is van het eten en hij heeft een diner voor 4 voor ons gekookt, voor hetzelfde bedrag als dat het overnachten kost... Oeps, hoezo miscommunicatie?? Uiteindelijk komt de hosteleigenaar erbij. Het is stom van hen, zegt hij en daar is de zaak mee af gedaan. Tja best lullig wel, maar dan had die jongen maar wat duidelijker moeten zijn hoor, dat gebrabbel in het half Frans, half Arabisch daar begrijp ik soms echt de ballen niet van.  En ach, even later zat er een stel Fransen aan tafel, ons diner op te eten, dus das ook weer goed terecht gekomen.

Nouakchott (Mau) – St. Louis (Sen) 17-11-2011

Vandaag de grensovergang van Mauritanie naar Senegal. Wederom weer een mooie route, waarbij het landschap toch wel duidelijk verandert. Het kale vlakke landschap maakt plaats voor een wat meer heuvelachtig en meer bewoond gebied. Wij hadden de vorige avond al besloten niet de beruchte en corrupte grensovergang bij Rosso te nemen, maar de grensovergang bij het plaatsje Diama. Zo’n 100 km van Rosso. Deze grensovergang is veel rustiger dan die van Rosso, alleen moet je daar dus 100 km off road voor rijden, wil je er komen. Het eerste stuk reed prima, alleen het tweede stuk was een zgn. wasbord en trilden we erover wat minder prettig was. Maar het uitzicht daarentegen was heel mooi. We reden nl door een natuurgebied met heel veel vogels w.o. flamingo’s, ganzen en pelikanen. Ook zagen we zo nu en dan een koppeltje wrattenzwijnen wegschieten. Oja en de knipperlichten sloegen ook weer op hol, maar inmiddels zijn we erachter dat dit een typisch Discovery trekje is want Richard had nl ook al een paar keer hetzelfde probleem gehad. De oplossing is gelukkig heel simpel. Gewoon de auto uitzetten en opnieuw weer aan zetten en weg is het. 10 km voor de grens worden we nog een keer aan de kant gezet door de politie. We geven weer een formulier af met onze gegevens en mogen gaan, maar dan komt er een andere man bij ons raampje staan. Hij zegt parkranger te zijn en wij moeten aan hem de entree van het park betalen? Huh! We hebben nergens een bord zien staan dat we door een nationaal park zijn gereden en helemaal geen bord met wat dat park dan wel niet kost. Weer zo een mannetje die geld denkt te verdienen.  Hij wil omgerekend 5 euro pp! We zeggen dat ons geld op is en dat we moeten pinnen in St Louis. De man is standvastig en blijft voor onze auto staan. Een andere man komt zich ermee bemoeien. De man zegt dat wij moeten betalen anders mogen we niet doorrijden. We hebben geen geld en we hebben de tijd, dus pakken een boek en zetten de airco aan. De “parkranger” blijft nog 10 minuten voor de auto staan totdat de zon hem teveel wordt. We mogen vervolgens doorrijden. Wat een flessentrekkerij zeg. Bij de grens is het niet anders. Eerst bij de douane het formulier inleveren van de auto. Deze man vraagt hier 10 euro voor. Ik ben het nu een beetje zat en hou wederom vol dat ik geen geld meer heb, dat ik moet pinnen in St. Louis. De man wil eerst niet stempelen maar na een halfuurtje voor zijn neus te zitten en vol te houden dat er geen geld is, stempelt hij onze paspoorten en mogen we gaan. Overal is corruptie. Bij de politie gaat het makkelijker. Binnen 5 minuten rijden we richting de grens van Senegal. Eerst nog een brug over. Aan het einde van de brug staat een slagboom. Een mannetje komt naar ons toe en begint weer met van die tombola papiertjes te wapperen. Omgerekend 7 euro wil hij hebben voor het openen van de slagboom, wat krijgen we nou. Ik probeer weer het trucje dat we geen geld meer hebben. Deze man is standvastiger, hij zegt zelfs dan rijd je maar terug naar Mauritanie en ga je daar geld halen. Hier gaat het dus minder makkelijk. Na een felle discussie doe ik net of ik op zoek ga naar geld in de auto. Ik vind nog 2500 Mauritanische Slottie. Dat is voldoende en de slagbboom wordt geopend. Oke, dat was de eerste hindernis. Bij de politie doen ze niet moeilijk. We worden ingeschreven en mogen door naar de douane. Gelukkig hebben we een Carnet want Richard heeft een probleem. Hij heeft geen Carnet en zonder Carnet moet je omgerekend 250 euro betalen om Senegal  in te mogen. Ons Carnet wordt gestempeld maar de voucher wordt niet afgescheurd. Deze moeten we volgens de douanier binnen 48 uur inleveren in Dakar. Hmmm oke, en anders krijg je natuurlijk een fikse boete. We krijgen nog een wit papier erbij dat ons 10 euro moet kosten. Ik hou weer vol dat er geen geld is en dat ik moet pinnen in St. Louis. De douanier is aardig en zegt dat het geen probleem is. Hij controleert de auto oppervlakkig en we mogen gaan. Richard is nog in onderhandeling om Senegal in te komen. In overleg met hun rijden wij alvast door naar de Zebrabar. Het is inmiddels donker aan het worden.  We moeten van de geasfalteerde weg nog een halfuurtje offroad richting Zebrabar. Daar aangekomen worden we hartelijk ontvangen door de campingeigenaar. We vragen aan hem hoe het zit met de invoer van de auto. Hij zegt dat wij een verlenging kunnen aanvragen in St. Louis en dat wij dan pas over 10 dagen in Dakar ons Carnet voucher in kunnen leveren. Hmmm tegen betaling natuurlijk. We denken er nog even over na. Richard en Lucy arriveren kort na ons. We slaan de tent op, eten rijst met worteltjes en gaan onder de douche (een warme!). Zo we zijn Senegal binnen dus morgen even lekker rustig aan.

St. Louis (Sen) – Dakar (Sen) 18-11-2011

Nou vandaag was weer eens een dag! We hebben heerlijk geslapen op een hele mooie campsite, de Zebrabar. Deze ligt aan de Senegalrivier. Erg mooi allemaal.  Omdat we Marokko en Mauritanie nogal zijn doorgesjeesd besloten we deze ochtend om hier maar een paar dagen te gaan vertoeven.  Op de campsite stond nog een NL Landrover dus we zijn even gaan buurten. Thomas en Veronique zijn inmiddels 2 maanden onderweg en zijn ook onderweg naar Kaapstad. Wij zullen hen misschien wel vaker tegen gaan komen. We maakten plannen om St Louis in te gaan voor boodschappen en de verlenging van de invoer van onze auto aan te vragen. Ja, dan mag je wel een Carnet hebben maar daar hebben die Senegalezen ook weer iets op verzonnen. Je Carnet wordt wel gestempeld bij invoer maar de voucher wordt niet afgescheurd. Deze  moet je binnen 48 uur in Dakar inleveren bij de Douane . Een verlenging kun je dan natuurlijk weer kopen.  Thomas en Veronique hebben dit gedaan voor 10.000 Senegalese slottie en dan mag je er 10 dagen langer over doen om in Dakar te geraken.
De plannen waren gemaakt voor vandaag. Wendy zou eerst nog even een wasje doen en ik zou even de voorbanden verwisselen, links naar rechts, rechts naar links. Dizzy spoort naar rechts, maar is voor de grote reis nog uitgelijnd en dat was correct. Ik kreeg als tip van Willem om dan de banden eens om te draaien. Dus ik had de Hi-jack losgemaakt, mijn gereedschap tevoorschijn getoverd en dacht dit klusje even te gaan doen. Ik draai de wielmoeren los en plaats de Hi-jack bij het rechtervoorwiel omhoog. Ik plaats de assteun en wil de Hi-jack laten zaken. Ik was nog gewaarschuwd door Arjen dat een Hi-jack onberekenbaar kan zijn. Ik verschuif de hendel zodat de Hi-jack contra werkt, alleen wil dat ding niet zakken. Wat doe ik toch verkeerd, denk ik. Ik trek de hendel naar beneden maar de jack gaat omhoog? Terwijl ik de hendel in onderstand heb staan hang ik met mijn kop boven de jack en voordat ik het in de gaten heb is het pats.... Ik zie even sterren, heb 8 tellen rust... Kom bij en zie allemaal bloed aan mijn rechterhand die ik van schrik tegen mijn kin aan heb geduwd. Oke, snel naar de spiegel en de schade opnemen. Tot mijn schrik zie ik dat ik een jaap heb van zo’n 2 cm op mijn rechter onderkaaklijn. Het bloeden valt nog wel mee, maar dan zie ik wat er in mijn mond is gebeurd. Mijn linkerhoektand is deels gescheurd maar zit nog vast in mijn gebit. Ik voel twee boventanden die ook deels zijn afgebroken. Shit, en nu? Ik loop naar Wendy die bij de douches bezig is.
“Mop, ik heb een probleem”, roep ik. Wen komt naar mij toegelopen en ziet de gapende wond op mijn kin. Ik zeg tegen haar dat dat nog niet eens zo erg is, kijk eens naar mijn tanden.  Wen gaat er even bij zitten want ze trekt wit weg. Ik maak nog de grap, tja hier kunnen we de Dentpack van Rachel helaas niet voor gebruiken. Dan komt daar Veronique aangelopen en ziet wat er aan de hand is. Ik ben assistentchirurg en kan je wel hechten als je dat wilt, alleen ik heb geen verdoving.... Tja doe maar, een hechtpleister gaat niet helpen. De campingeigenaar komt erbij staan en die zegt nog wel een potje verdoving te hebben staan. Pfff, gelukkig, het begon al een beetje op First Blood te lijken.  Hechten zonder verdoving... Veronique legt 3 hechtingen aan en adviseert mij om naar Dakar te rijden voor een goede tandarts. De campingbaas zegt nog  wel een vriend in Dakar te hebben die een goede tandarts weet. Hij geeft ons een nummer en naam en zegt ons waar heen te rijden in Dakar. Als wij daar zijn moeten wij de man bellen, zegt de campingbaas. Oke, dat wordt dus niet relaxen bij de Zebrabar. We pakken in en rijden naar Dakar. Rond 17.00 uur zijn we op de afgesproken plaats en bellen Fred, een fransoos die geen woord Engels spreekt.  Wendy maakt hem duidelijk dat wij in Dakar zijn. Binnen 10 minuten is Fred op de afgesproken lokatie. Hij geeft ons een adres en een tijdstip. Dit is het adres van de tandarts en hij heeft al een afspraak voor ons gemaakt ook. Oke, dat is nog eens aardig. Toch wel fijn dat er nog mensen zijn die je voor niets willen helpen. We rijden naar de kliniek die 3 straten verderop zit. Binnen een halfuur zit ik op een superdeluxe tandartsstoel net als thuis. De tandarts spreekt weinig Engels maar maakt ons duidelijk dat het ernstig is. Hij maakt nog een X-ray en dan zien we hoe de tand is afgebroken.  De tandarts zegt dat de kop van de tand eraf moet. Hij zal de wortel laten zitten zodat mijn andere tanden niet gaan verschuiven. Ik krijg een aantal prikken en het afgebroken deel wordt verwijderd. Dan wordt de zenuw van de tand behandeld. Mijn mond is voor de helft verlamd en ik mag tussendoor even spoelen maar het water loopt vanzelf mijn mond weer uit. Geen controle meer. Na 3 kwartier is de tandarts klaar. Ja maar ik heb nog twee tanden die gedaan moeten worden. Hij geeft aan dat hij vandaag geen tijd meer heeft, er wachten nog 2 patienten op hem. Oke, wanneer kan ik dan weer langskomen want die andere tanden doen aardig zeer. Hij bladert wat door zijn agenda en vraagt hoelang wij nog in Dakar zullen zijn. Zolang het nodig is! Oke, kun je morgen om 8 uur in de ochtend. Natuurlijk, super dat we zo snel nog terecht kunnen, wat gaat het allemaal kosten? Dat kan hij pas morgen vertellen als hij de anderen tanden ook heeft behandeld. Dat zal wel wat gaan kosten. Gelukkig zijn we goed verzekerd....  We vragen de tandarts of hij nog een goed hotel weet in de buurt van zijn kliniek. Hijzal zijn chauffeur opdracht geven om met ons mee te gaan. Zijn chauffeur, zozo... Dat gaat zekers veel geld kosten morgen. Maarja het moet toch gebeuren want kiespijn wil je niet hebben. We  boeken een hotelletje 3 straten vederop. Dizzy staat voor de kliniek en wordt de gehele nacht bewaakt door een soort van parkeerwacht. Nu maar hopen dat alles er nog op zit morgenochtend...

Dakar (Sen)  19-11-2011

Na de behandeling gisteravond mocht ik niet eten, maar Wendy natuurlijk wel en die had wel honger gekregen na zo’n dag. We zijn naar een pizzaria gegaan om de hoek van het hotel. Na Wendy’s eten zijn we in een avondwinkel maar wat yoghurt gaan halen voor mij, want dat glijd lekker naar binnen en op een lege maag slapen is ook niets. In het hotel nog even geskyped met het thuisfront. Vanochtend stonden we zoals echte Nederlanders om tien voor acht bij de tandarts binnen. Maar zoals dat gaat in Afrika kon ik om kwart over acht plaatsnemen in de stoel. Eerst werd mijn kies linksboven behandeld. Daar werd een stukje opgezet en gepolijst. Rechtsboven was erger aan toe. Tijdens het restaureren van mijn kies bleef ik pijn houden. Ik moest aanwijzen waar ik pijn had. De tandarts keek bezorgd en tikte op de kies die zeer deed. Dat ziet er niet goed uit zegt hij, deze is ook gebroken. De injectienaald komt tevoorschijn  en  ik word weer verdoofd. Voordat ik het weet wordt een halve kies  uit mijn rechterbovenkaak getrokken. De kies is in het midden van boven af schuin naar binnen afgebroken. De zenuw wordt vervolgens weer behandeld en het gat wordt gedicht. Nou Rachel, kan ik alvast een afspraak bij je maken voor volgend jaar november?  
Na de behandeling vraagt de tandarts hoelang wij nog in Dakar blijven want hij wil mij nog even zien voor controle. We zeggen weer zolang nodig is. Hij vraagt of we maandag om 8 uur in de ochtend kunnen komen. Natuurlijk geen probleem. We krijgen de rekening voorgelegd en tot onze verbazing is het 85.000 Senegalese slottie, omgerekend ongeveer 130 euro. Oke, die kosten vallen mee?
Met een half verlamde mond sta ik weer buiten. Oke, wat gaan we nu doen? We moeten vandaag eerst nog met ons Carnet langs de Douane. We vragen aan de parkeerwachter waar deze te vinden is. Hij heeft wel even tijd om met ons mee te lopen. We maken een wandeling door het centrum van Dakar waar heel veel straatverkopers te vinden zijn. Na een wandeling van een kwartiertje komen we bij de Douane. Er staan twee mannen in uniform voor de deur. We maken duidelijk dat we ons Carnet willen afstempelen of in ieder geval de voucher inleveren. De chef komt erbij staan en zegt dat de Douane niet werkt op zaterdag en zondag? Oke, maar we moesten ons toch met dat malle papiertje en ons Carnet binnen 48 uur melden in Dakar? Geen probleem zegt de douanier, maandag om 8 uur kunnen jullie langskomen.  Ja maar dan zijn die 48 uur verstreken. Nee, geen probleem zegt de douanier. Nou dat moeten we dan maar geloven. Gelukkig hoort de tandarts dit en beloofd ons dat hij maandag eerst even voor ons met de douane zal bellen om het uit te leggen, want ze kunnen idd nogal lastig doen beaamt hij... We doen vervolgens wat boodschappen en rijden dan naar het hotel Voile d’or dat net buiten het centrum van Dakar aan het strand ligt. Dit hotel hebben wij van andere reizigers meegekregen en hier kun je binnen het complex tegen vergoeding op de parkeerplaats overnachten. Daar checken we in voor 2 nachten, doen ons ontbijt, voor mij wederom Yoghurt, en besluiten vandaag en morgen lekker op het strand te gaan hangen met een goed boek, even bijkomen...

Dakar (Sen) 20-11-2011

Wat een nacht. Het stikt hier van de muggen en we zijn allebei flink gestoken op ons benen en armen. Nu maar hopen dat er geen Malariamug bij heeft gezeten... Het hotel is ook een komen en gaan van vrouwen van lichte zeden. Gisteravond hebben we verschillende vrouwen (veelal keurig opgedofd en in mooie jurken gestoken) en mannen zien komen en gaan. Sommige waren in een kwartiertje klaar... Gelukkig is dit het enige wat wij ervan meekrijgen.
Afgelopen nacht was zaterdagnacht en dat betekent feest. In de strandbar heeft van 00.00 uur tot ongeveer 4 uur in de ochtend een liveband opgetreden. Het klonk op zich wel heel goed, maar als je wilt slapen is het toch wel wat vervelend, maar goed. Ook al kamperen wij op de binnenplaats van het hotel, wij hebben evengoed een sleutel gekregen van een kamer om daar te douchen en naar het toilet te gaan. Wij geloven niet dat deze kamer ooit wordt verhuurd, wat een afgrijselijk hok. We durfden er eigelijk niet eens te gaan douchen. In de ochtend heeft Wen de was gedaan en ik ben de linkervoorband gaan wisselen. We zijn ergens in Dakar in een bout gereden die er nog steeds in zit. Ik weet nu hoe ik met de Hi-jack moet omgaan dus dat is allemaal goed verlopen. In de middag zijn we lekker op het strand gaan liggen met een goed boek. Wen leest ‘De Reis van je leven’ van Lex Harding en grappig detail daarin is dat Lex schrijft dat hij en zijn zoons destijds Arjen en Inge (de vorige eigenaars van Dizzy) zijn tegengekomen in Kenia, hoe toevallig... Het strand is hier erg mooi, wit en voorzien van palmen. Alleen het uitzicht is aan 1 kant iets minder, we kijken daar nl schuin naar de haven van Dakar en daar staan grote olietanks en containers.Maar gewoon niet die kant opkijken want de andere kant is prachtig. In de avond komen we Thomas en Frederique tegen. Zij zijn ook naar Hotel Voile d’or gekomen omdat er geen andere campingoptie is in Dakar. We kletsen even bij en krijgen de tip om naar het plaatsje Lac Rose te rijden. Dit plaatsje ligt 60 km buiten Dakar en het schijnt er goed te vertoeven zijn.

Dakar (Sen) – Lac Rose (Sen) 21-11-2011

Vadaag vroeg uit de veren want we moesten om 8 uur bij de tandarts zijn.  Daar werden we weer vriendelijk ontvangen. Linksboven was nog een tand die scherp aan voelde. Daar werd naar gekeken en deze werd behandeld. Vervolgens werd de noodvulling van mijn afgebroken tand linksonder verwijderd en een permanente vulling geplaatst. Rechtsboven wil de tandarts nog niet permanent vullen, hij wil het nog een paar dagen aankijken. Oke, wanneer kunnen we dan komen. Woensdag om 8 uur. Oke, dan blijven we nog een paar dagen langer in Dakar, het is even niet anders. Na de tandarts lopen we naar de haven om ons Carnet formaliteiten te regelen. Nou, wij dachten in Holland aan bureaucratie te doen, hier zijn ze er vele malen beter in. We worden van kamertje naar kamertje gestuurd en we moeten uiteindelijk 2 uur wachten voordat we worden geholpen. De beambte vraagt aan ons waarom er bij de grensovergang van Diama de voucher niet is ingenomen? Nou dat moet u niet aan ons vragen maar aan je collega in Diama! Wil die snuiterbol toch een nieuw blad van ons Carnet gaan gebruiken. Ho Ho Ho, roepen wij, dat is niet de bedoeling. Wij moeten de beste man nog gaan uitelggen hoe het Carnet werkt. Uiteindelijk is het zonde van onze tijd geweest en wij adviseren andere reizigers dan ook , als je Carnet voor binnenkomst is gestempeld maar je voucher niet is ingenomen, haal die er gewoon lekker zelf uit! Geen haan die er naar kraait. Uiteindelijk is de uitgaande stempel het belangrijkst.
Omdat wij toch langer in Dakar moeten blijven hebben we besloten het visum voor Mali hier dan ook maar te regelen. Na de douane formaliteiten rijden we naar de ambassade van Mali. We hopen maar dat het nog kan. Vijf voor twaalf arriveren we bij de ambassade en we hebben dit keer mazzel, tot twaalf uur kun je een visumaanvraag indienen. Snel een formulier ingevuld, twee pasfoto’s ingeleverd en 15.000 Senagaleze Slottie betaald (per aanvraag).  Over twee dagen kunnen we ons paspoort weer ophalen, woensdag 10 uur. Oke, dat ging gesmeerd en nu? Even boodschappen doen en we besluiten naar Lac Rose te rijden. De weg er naartoe is bezaaid met zogenaamde putholes of eerder gezegd ‘mijnschachten’ en met een gangetje van 20 km per uur rijden we er naar toe. Rond 3 uur zitten we daar heerlijk op een prachtig resort lekker te relaxen bij het zwembad...

Lac Rose (Sen) 22-11-2011

Gisteravond  vroeg naar bed gegaan en vanochtend op tijd maar uitgeslapen wakker geworden onder de palmbomen met daarin de vogels vrolijk zingend. Na het ontbijt hebben we een mooie wandeling langs het meer (Lac Rose) gemaakt en zijn we via de duinen naar de zee gelopen. Heerlijk om zo een paar uur te lopen en even alles los te laten. Bij terugkomst hebben we meteen maar weer een duik in het zwembad genomen om af te koelen, want het is hier erg warm. ’s Middags lekker geluierd, wat gelezen en nog even skypen met thuis. Rosan vroeg nog of we zwarte piet hadden gezien... Ja, zeg ik stellig ,die hebben we gezien! Wilde bijna zeggen dat we er hier dagelijks een heleboel zien, maar dat heb ik maar niet gedaan... ;-) Ze  vond het geweldig en gaf aan het de volgende dag meteen op school te gaan vertellen, leuk toch die kinderlogica!!

Lac Rose (Sen) – Richting Tambacounda (Bushcamp) 23-11-2011

Vandaag vroeg uit bed want we moeten om 8 uur bij de tandarts zijn. We rekenen op 1,5 uur naar Dakar en die hadden we echt nodig. De eerste 15km was een erg slechte weg met veel putholes, dus reden we niet harder dan 20km per uur. Vervolgens komen we dan uit op de enige toegangsweg richting Dakar (de N1) en we zitten midden in de spits. Wij zeuren in NL als we in de file staan maar dit is echt chaos. Overal dikke zwarte rookpluimen uit de vrachtauto’s, bussen en personenauto’s die bij ons allang niet meer op de openbare weg mogen rijden. En in NL maar aan het milieu denken, pfff. Wat wij besparen qua groene energie e.d. gaat hier dubbel en dwars het milieu weer in.
We zijn echt stipt op tijd bij de tandarts. De kies rechtsboven wordt definitief gevuld. Na afloop maakt de tandarts duidelijk dat het normaal gesproken pas na 2 weken definitief wordt gevuld vanwege ontstekingskansen. Hij geeft ons zijn kaartje en zijn e-mailadres en zegt daarbij, “als je tandarts in NL vragen heeft kan zij mij altijd contacten”. We geven hem een souvenir uit NL voor de goede zorgen (een delftsblauwe klompje( van de Xenos)). Hij vindt het geweldig en laat ons weten dat hij Ajax fan is en van het Nederlandse voetbal houdt. Hij heeft moeten huilen toen NL verloor tegen Duitsland in 1974. We krijgen de rekening van de laatste behandeling, omgerekend 85 euro. We bedanken de tandarts en zetten vervolgens koers naar de ambassade van Mali. We zijn er ruim voor 10 uur in de ochtend dus zetten we koffie en thee voor de deur van de ambassade. Om tien uur lopen we naar binnen en 5 minuten later zitten we alweer in de auto. Dit was wel het makkelijkste visum dat wij tot nu toe hebben gehaald, zo kan het dus ook!
De planning is om richting Tambacounda te rijden, richting een nationaal park daar in de buurt. Onderweg zien we verschillende pitoreske dorpjes met van de kleine hutjes met rieten daken. We rijden gestaag door en opeens is daar weer eens een politieagent die van de andere kant van de weg hevig begint te gebaren en op zijn fluitje zit te blazen. Bedoelt hij dat nu voor ons? We weten het niet en houden het gas erop. Op het moment dat wij bijna passeren worden de handgebaren heviger en er wordt harder op het fluitje geblazen. Oke, dus toch voor ons kennelijk? We zien geen politieauto of motor en besluiten te doen of we gek zijn en gewoon door te rijden. Hoe wil de beste man ons nu doen laten stoppen? Het is toch steeds hetzelfde liedje, rijbewijs, verzekeringsbewijs blablablabla. In mijn spiegels zie ik hem ons nakijken maar hij onderneemt geen aktie. Zo die zijn we kwijt en hij zal wel balen dat hij zijn zakcentje is misgelopen.
Het is pittig warm hier in Senegal en hoe meer we landinwaarts rijden hoe warmer het wordt. We denken dat het tussen de 35 en 40 graden is. De wind voelt als een fohn aan. Tegen vieren rijden we van de weg af en zoeken een rustig plaatsje om vannacht te overnachten. De zon zakt hier erg snel en we willen niet in het donker nog iets gaan zoeken.  Wen maakt een heerlijke maaltijd klaar en we besluiten lekker vroeg naar bed te gaan zodat we morgen vroeg weer kunnen vertrekken.

Tambacounda (Sen) – Wassadou (Sen) 24-11-2011

We worden gewekt door de zonsopkomst, vroeg uit de veren dus. We doen rustig aan want haast hebben we niet meer. Die Dakar Challenge is waarschijnlijk vandaag of gister aangekomen in Senegal maar daar hoeven we niet meer bij aan te sluiten. We vinden het wel jammer dat we Pascale en Leo niet meer tegen gaan komen maar het is niet anders. Na de koffie en thee zetten we koers in de richting van Tambacounda om vervolgens richting het plaatsje Wassadou te rijden dat in het nationale park De Niokolo-Koba ligt. Onderweg stoppen we nog in een dorpje om te tanken en wat brood te kopen. Tegen het middag uur arriveren wij op een prachtige camping cq lodge met uitzicht op de Gambia rivier. We genieten van het uitzicht in een hangmat en doen zowaar even een middag dutje. Wat is het leven toch slecht ;-)
We reserveren in de middag een boottochtje over de rivier. Het schijnt nl. dat er hier in de rivier nijlpaarden zitten dus die willen wij wel even zien natuurlijk. Met ze tweeen in een klein motorbootje en een gids/kapitein, die alleen Frans spreekt, vertrekken we stroomopwaarts. Onderweg zien we allerlei vogeltjes en de gids benoemd ze allemaal bij hun Franse naam. Hij doet zo zijn best, maar wij verstaan er geen r**t van! We zien varanen en stokstaartjes aan de wal van de rivier, erg mooi. Maar dan na een kleine driekwartier stroomopwaarts te hebben gevaren krijgen we de nijlpaarden te zien. Het zijn er 3 bij elkaar en we komen echt dichtbij op zo’n 7 meter.  Hier blijven we 20 minuten bij dobberen en we blijven foto’s schieten, wat is de natuur toch mooi!! Op de terugweg zien we nog een heel stel Bavianen en Green Monkeys. De Hollandse naam weten wij niet voor die apensoort, sorry, groene apen misschien? maar daar hebben wij nooit van gehoord. Eenmaal terug op de camping gaan we even lekker douchen en ons klaar maken voor het diner. Deze is namelijk inbegrepen bij de staplaats op de camping, eigenlijk verplicht. Ach, een keertje niet koken is ook wel fijn! Na het douchen komen we terug bij de auto en zien we een grote groep groene apen vlakbij de auto. Hmmm hoe zal dat zijn vannacht? Nu maar hopen dat ze de tent niet slopen.....

Wassadou (Sen) – richting Kita (Mali) (Bushcamp) 25-11-2011

Nou de aapjes hebben onze tent mooi met rust gelaten, gelukkig. Vandaag weer met zonsopkomst wakker geworden. We zijn een geoliede machine in de ochtend en we rijden tegen 8 uur in de ochtend de camping af. Bij het eerste dorpje kopen we wat brood voor het ontbijt en de lunch. De weg gaat dwars door het nationale park en we zien meerdere wrattenzwijnen, bavianen en Green Monkeys. De weg is redelijk, soms hele diepe gaten dus geconcentreerd rijden. We doen het dorpje Kedougou aan om ons Carnet te laten stempelen. De Douane verwijst ons naar het volgende dorp Saraya zo’n 70km verderop. Daar moeten we de beste man uitleggen hoe een Carnet werkt. Deze wilde namelijk ook al een nieuw blad gaan gebruiken. Na de verplichte stempels rijden we door naar de grens. De weg die we rijden is hagelnieuw en op de grens met Mali staat een mooie nieuwe brug. We hadden gelezen dat deze brug nog niet af was in maart 2011 en dat die reizigers door de rivier naar de overkant hebben moeten rijden. Voor de brug nog even ons paspoort uit laten stempelen en na de brug voor Mali in laten stempelen, alleen is bij deze grenspost het stempelkussen verdwenen of op, want de beste man verwijst ons naar een volgend dorp om in te stempelen voor Mali. Hij schrijft ons in, in het grote Sinterklaas boek en we mogen doorrijden. We hoeven niet eens te betalen? Of gaat dat misschien nog komen? In Mali rijden we weer over een prachtige nieuwe geasfalteerde weg met een gangetje van 80 km per uur. We zijn er nu wel achter dat als je beneden de 2000 toeren blijft rijden, dat  Dizzy een stuk zuiniger rijdt. Om 16.30 uur, zo’n 80km voor het plaatsje Kita gaan we de weg af en rijden 3 a 4 honderd meter de bush in om daar ons kamp op te zetten. Tijdens het bereiden van de maaltijd schrikken we op van een kudde koeien die voorbij trekt. De koe drijver begroet ons en loopt door, alsof het normaalste zaak van de wereld is. Morgen rijden we naar Kita om ons paspoort te laten stempelen en dan door naar Bamako de hoofdstad van Mali.

Kita (Mali) – Bamako (Mali) 26-11-2011

Wij hoeven geen wekker meer te zetten, de zon is onze wekker.  Overdag is het hier zo een 35 graden maar in de nacht koelt het aardig af en slaan we onze slaapzak graag over ons heen. Na het ochtendritueel rijden we richting Kita. Misschien dat we daar ons paspoort in kunnen laten stempelen.
We zijn helemaal vergeten te vertellen hoe het landschap er hier uit ziet . Het begon eigenlijk al bij de grens Mautitanie – Senegal, het is een stuk groener. We zien prachtige Baobab bomen en de mensen wonen nog steeds in van die echte bushman hutjes, ronde hutten van riet, maar ook soms van baksteen maar wel met een rieten dak. We rijden van dorpje naar dorpje. Soms komen we door een dorpje waar iedereen zijn waren verkoopt en daar is het ook een stuk drukker. In de dorpjes is het goed uitkijken geblazen want voor je het weet rent er een geit voor je auto langs en die wil je natuurlijk niet doodrijden, zonde van de auto... Af en toe staan er stukken bos in brand? Kennelijk doen zij dit om er vruchtbare landbouwgrond van te maken. We zien ook veel katoenplantage’s. Het is oogsttijd want er liggen grote bergen geplukt katoen tussen de struiken. In Kita moeten we toch eerst even tanken. 1 liter diesel kost in Mali 600 CFA, 1 euro is nu 655 CFA, dus de diesel is jammer genoeg niet zo goedkoop als in de Westelijke Sahara. Dan gaan we op zoek naar een politiebureau om ons paspoorten in te laten stempelen. We rijden door de hoofdstraat van Kita maar treffen geen politiepost. We gaan er ook niet om smeken, dus besluiten we door te rijden naar Bamako. Voor de zekerheid zetten we bij ons visum toch even het grensplaatsje waar we zijn binnen gereden en de datum, mochten er vragen over komen.
Naarmate we dichter bij Bamako komen wordt het ook drukker op de weg en de weg wordt ook slechter dus de vaart gaat eruit. Gelukkig hebben we OSM (Openstreetmaps) voor de Garmin want in Bamako is het een gekkenhuis qua straatjes. In het centrum probeert een agent ons nog een boete aan te smeren voor het verkeerd voorsorteren. We doen net alsof we hem niet begrijpen en binnen 5 minuten geeft hij het op en mogen we doorrijden, de eikel!!
Dan komen we bij de brug die over de rivier de Niger gaat. Er staat een file en we zien al auto’s keren op de brug? Verderop zien we hevige rookpluimen, hmmm dat voorspelt niet veel goeds. We houden voor de zekerheid maar wat afstand. Dan komt de brandweer aangereden. De brug is ongeveer een km lang en wij staan aan het begin, of het eind, het is maar hoe je het bekijkt. We voelen de brug bewegen van al het verkeer dat in tegenovergestelde richting gewoon nog rijd. Na een klein halfuurtje gaat onze kant weer rijden. Op het midden van de brug staat een uitgebrand lelijk eendje? We schrikken ons dood! Wij zijn in Nouakchott (Mauritanie) namelijk een belgisch stel tegengekomen, in een lelijk eendje, die richting Mali zouden rijden. En zoveel lelijke eendjes rijden er niet in Mali? We kijken of het stel in de buurt staat van de uitgebrandde eend, maar we zien ze niet. Wij hopen maar dat zij het niet waren. Over de brug slaan we af en moeten nog een paar straten door voordat we bij de Sleeping Camel voor de deur staan. Daar wordt de poort voor ons opengedaan en we krijgen een plek naast het zwembad toegewezen. Tijdens het installeren van de tent gaat Wendy alvast even op het internet. Ik word aangesproken door een Engelse die vraagt waar we vandaan komen en waar we naartoe willen gaan. Ik vertel dat we richting de Dogon Country willen, naar de plaatsjes Djenne en Mopti. Zij vertelt mij dan het verschikkelijke nieuws over de ontvoerde touristen in Timboektoe, zo’n 500 a 600 km van Mopti vandaan. Zij zegt dat de Dogon Country vanaf gisteren verboden terrein is voor touristen vanwege het gijzelingsgevaar. Oke, dan moeten wij onze plannen maar even gaan bijstellen, want we gaan het gevaar natuurlijk niet opzoeken.
We Skypen nog even met het thuisfront om hen te vertellen dat het met ons goed gaat en dat wij maandag om het visum voor Burkina Faso uitgaan, zodat wij dinsdag die richting op kunnen gaan rijden. Het is niet anders. In de middag doen we wat inkopen bij een supermarkt verderop in de straat. Morgen relaxen, even de boel opruimen, een wasje doen en een band plakken...