Ouidah (Benin) 07-01-2012

Vandaag hebben we niet veel te vertellen. We hebben lekker relax gedaan.

Ouidah - Cotonou (Benin) 08-01-2012

In de ochtend doen we rustig aan en na het ontbijt breken we de boel af. De bestemming wordt vandaag 19km verderop camping Jardin Helvetica. Als we klaar zijn voor vertrek zetten we de Garmin aan en stellen het waypoint in van de camping. De Garmin stuurt ons via het plaatsje Ouidah in de richting van Cotonou. Een paar kilometer voor Cotonou moeten we van de geasfalteerde weg af en rijden over een zandweg richting de kust. In het dorpje waar we doorheen rijden zien we geen borden camping Jardin Helvetica. Vreemd.... Als we stilstaan om ons beter te orienteren worden we aangesproken door een man op een brommer. Hij vraagt waar we heen moeten en wij antwoorden hem Jardin Helvetica. Er gaat geen lichtje bij de man branden. Oke, we zitten dus helemaal verkeerd. Ik zeg tegen de man in mijn beste Frans, dat Jardin Helvetica aan ‘la plage’ zit. Oooh, zegt de man, la plage, dan weet hij het wel en hij zegt dat wij hem moeten volgen. We rijden over hobbelige zandwegen in de richting van het strand. We komen volgens de Garmin heel dichtbij maar dan staan we ineens aan het water. Niet de zee, nee, de lagoon. De kustlijn van Benin heeft een lagoon die je, achteraf gezien, maar bij een paar punten kunt oversteken. Het hotel waar wij zijn heen gebracht is eigendom van een Belgische vrouw. Als wij haar vragen waar Jardin Helvetica ligt, geeft zij aan dat het aan de andere kant van de lagoon ligt. Wat blijkt, waar wij de afgelopen dagen hebben gekampeerd hadden we via een zandweg 19km moeten rijden en dan waren we op de plaats van bestemming. De Garmin heeft ons via een weg geleid die heel dichtbij komt maar aan de andere kant van de Lagoon uitkomt. Volgens de Belgische vrouw moeten we of terug naar Ouidah rijden of richting Cotonou om over de Lagoon heen te komen. De man op de bromfiets zegt ons wel de weg te willen wijzen en rijd voor ons uit. We moeten een flink stuk omrijden. Als we door Cotonou bij de kust komen zeggen we tegen de man op de bromfiets dat we het vanaf hier wel zelf vinden. De man staat erop dat hij ons brengt. Ons onderbuik gevoel zegt alweer dat deze man geld wil hebben. Als we de plaats van bestemming bereiken willen we de man bedanken en bieden hem omgerekend 2 euro aan voor zijn diensten, maar tot onze verbazing neemt de man hier geen genoegen mee?? Huh, hij bied ons zijn hulp aan, hij vraagt daar geen geld voor, wij willen de man uit ons zelf iets geven, maar dan gaat hij klagen dat het niet genoeg is? In wat voor wereld leven zij hier... Hij wordt zelfs een beetje kwaad. Het moet niet gekker worden! Konden we maar een beetje meer Frans en de beste man eens goed de waarheid vertellen wat een onbeschofte boer hij wel niet is. Als de camping eigenaresse zich ermee komt bemoeien, die gelukkig Engels verstaat, kunnen wij uitleggen hoe wij over dit soort praktijken denken. Hierna neemt de man ons geld met tegenzin aan. De man loopt vervolgens terug naar zijn brommer samen met een man (deze man lijkt er op een bekende van de campingeigenaresse te zijn) en Wendy ziet dat de brommerrijder extra geld krijgt toegeschoven van deze man? Als wij later vragen waarom er extra geld is gegeven, krijgen we als antwoord dat de camping geen rottigheid wilt. Zij zijn bang dat de brommerrijder ‘s nachts terug zal komen met een aantal vrienden van hem. Hmmmm, dat riekt naar afpersing. We krijgen een plek toegewezen tussen de palmbomen. Het is wel uitkijken waar we de auto neerzetten want een kokosnoot wil je niet op de motorkap krijgen, laat staan op je hoofd. Uiteindelijk zijn we wel weer beland op een mooi stukje Benin met een prachtig strand. We hebben vandaag weer wat geleerd, ga niet klakkeloos uit van de route die de Garmin aangeeft en ga niet uit van de vriendelijkheid van een West Afrikaan want voor niets gaat hier de zon op....

Cotonou (Benin) 09 en 10-01-2012

Deze dagen niet veel gedaan. Ik heb wat inspectie en wat kleine aanpassingen aan de auto gedaan en Wendy heeft weer voor een schone was gezorgd. Voor de rest wat aan het strand gehangen, boek gelezen etc. etc... We moeten wachten op het visum voor Nigeria en Angola dat vanuit Nederland wordt geregeld.

Cotonou (Benin) 11-01-2012

Omdat er volgens Heiner (de Zwitserse campingeigenaar) een staking gaande is in Nigeria, vanwege de verdubbeling van de brandstofprijzen, zijn we vandaag naar het centrum van Cotonou gereden om brandstof in te slaan. We zijn ook gelijk maar even wat inkopen gaan doen in een supermarkt. Heiner had ons verteld dat er een hele grote supermarkt vlakbij het vliegveld moet zitten. We hadden de wekker om 7 uur gezet. Als we net een paar kilometer op weg zijn, zien we aan het strand een bekende Suzuki staan met Gambiaanse nummerplaten. Hee, dat is de auto van Annelies en Sannah die wij al eerder zijn tegengekomen in het Mole NP (Ghana). We stoppen en begroeten Annelies die net wat uit de auto aan het pakken is. Annelies is blij verrast ons te zien en we worden dan ook hartelijk uitgenodigd voor een bak koffie/thee te komen drinken. Het weerzien is erg leuk, we delen onze reisverhalen en we zitten zo 1,5 uur gezellig bij te kletsen. Annelies en Sannah zijn ook de truck van Africa Trials tegengekomen en we krijgen te horen dat het Nederlands/Australisch stel Gerrit en Marianne heten (deze namen waren ons helaas even ontschoten, dus hierbij nog eventjes voor de verslaglegging). Na de koffie maken we nog een foto van elkaar bij de auto, voor in het plakboek en nemen dan afscheid. We rijden vervolgens verder het centrum van Cotonou in en gaan eerst op zoek naar het DHL kantoor, want daar komen (als het goed is) over een paar dagen onze paspoorten vanuit Nederland. Als we die hebben gevonden en het adres en telefoonnummer hebben genoteerd gaan we op zoek naar de supermarkt. We rijden eerst verkeerd, een doodlopende straat in. Aan het eind van deze straat zit een groente- en fruitmarkt. Dat kan nog weleens handig zijn om hier naar terug te rijden, maar eerst naar de supermarkt. Als we keren en de juiste weg inrijden komen we uit bij een MEGA commercialcentrum met een MEGA supermarkt. Het soort supermarkt zoals ze die in de USA hebben. Na 2,5 maand boodschappen te doen op markten en nietszeggende supermarktjes kijken we hier ons ogen uit, wat een luxe! Maar aan die luxe hangt helaas natuurlijk wel weer een prijskaartje. Het is allemaal duurder dan we tot nu toe gewend zijn, maar toch slaan we een hoop in want veel van wat ze hier hebben vind je in de kleine supermarktjes niet. Na de boodschappen willen we nog even kijken of we ergens op het internet kunnen. Heiner had ons gezegd dat er momenteel in geheel Cotonou geen internet is. Dat leek ons een beetje vreemd, een hoofdstad zonder internet? Volgens de Lonely Planet zit er een internetcafe in het doodlopende straatje waar ook de groente- en fruitmarkt zit. Als we voor het Cybercafe staan en uit willen stappen komt er een man van het cafe naar ons toe en zegt dat er geen internet is in heel Cotonou? Oke, had die gekke Heiner toch gelijk! Balen, maar het is even niet anders. We moeten ook nog geld halen voor de komende dagen dus we gaan op zoek naar een bank. Ik was in de veronderstelling dat er een bank vlakbij de groente- en fruitmarkt zat, dus rijden we dezelfde straat weer helemaal af alleen nu kijken we goed om ons heen op zoek naar een bank. We vinden geen bank, maar wel het consulaat van de DRC!! Dat is toevallig want voor de DRC moeten wij nog een visum hebben en dat wil tot nu toe bij de ambassade in Belgie/Duitsland nog niet echt lukken. Als Wendy binnen gaat informeren of het mogelijk is om hier een visum aan te vragen, zegt de man haar dat dat geen probleem is. Terwijl Wendy binnen met de papieren in de weer is ga ik op zoek naar een bank om te pinnen. Bij terugkomst is het, door de taalbarriere, nog niet helemaal duidelijk of wij wel een visum kunnen aanvragen. Er is gelukkig een goed Engels sprekende man die zich later heeft voorgesteld als Vodey en de chauffeur van de consul blijkt te zijn. Volgens Vodey moet het geen probleem zijn en kunnen wij een visum krijgen om 1 maand in de DRC te verblijven dat vanaf vandaag 3 maanden geldig is. We vullen de aanvraag in, betalen en vragen wanneer we het paspoort weer op kunnen halen. Volgens Vodey zouden we ‘normaal gesproken’ morgen ons paspoort weer op kunnen halen, maar omdat wij toeristen zijn en geen inwoners van Benin zal dit wat langer duren. Vodey denkt 48 uur. We laten ons telefoonnummer achter zodat het consulaat ons kan bellen. Nu maar hopen dat het goed komt... Na ons bezoek aan het DRC consulaat doen we nog wat inkopen op de groente- en fruitmarkt en tanken de hele auto af. Nu hoeven wij als het mee zit niet te tanken in Nigeria. Want als het waar is wat Heiner ons heeft verteld en aangezien hij ook al gelijk had voor wat betreft het internet , nemen wij maar geen risico. We rijden vervolgens ‘bepakt en bezakt’ terug naar de camping waar we de komende dagen in afwachting zullen zijn voor onze visa’s voor Nigeria, Angola en DRC...

Cotonou (Benin) 12-01-2012

Volgens mij zijn er vervelende plekken om in afwachting te zijn voor een Visum? (Rabat bijvoorbeeld) We liggen lekker op een bedje aan het strand en hebben hier net heerlijk geluncht. Wen een broodje tonijn en ik een broodje gezond met vergeperste jus d’orange. Heiner kwam ons gisteren nog vertellen waarom er geen internet is in heel Cotonou. Het schijnt dat ze hier maar 1 server hebben en het gebouw waar deze server staat is in brand gevlogen. Er is geen backup en dus geen internet. Wat hebben wij het toch goed in Nederland! Verder hebben we niet veel te vertellen... We zijn nog niet gebeld door het consulaat van DRC maar we hebben gisteravond Vodey gesmst en die smste terug dat onze paspoorten “waarschijnlijk” vrijdagmiddag klaar liggen. Fingers crossed!!! Morgen waarschijnlijk dus weer een ritje Cotonou.....

Cotonou (Benin) 13-01-2012

Het is vandaag visa D-DAY! We hebben nog niets vernomen van het DRC consulaat in Cotonou. We moeten vandaag toch echt weten of we hier het DRC visum kunnen krijgen of niet, anders kan het visumbureau in NL nog een poging doen in Brussel. Ik besluit (dit keer toch maar wel) met een motortaxi richting het consulaat te gaan. Met gevaar voor eigen leven, want het is 1 lange zandweg naar Cotonou. Vodey had woensdagavond gesmst dat we onze paspoorten “latest” vrijdagmiddag konden ophalen, maar sindsdien hebben we niets meer vernomen. Rond 13.30u regel ik via de barman een “Zemi” (motortaxi). We spreken een prijs af voor heen en terug. Ik moet me goed vasthouden want we slingeren over de zandweg met een gangetje van 50km/uur. Aangekomen bij het consulaat lijkt het erop alsof deze gesloten is. Ik zie geen portier niets? Ik probeer de deur en deze is gewoon open dus ik loop naar binnen. Binnen wordt ik begroet door een onbekende man en hij wijst mij een stoel in de wachtkamer. Ik neem plaats en wacht geduldig af op de dingen die komen gaan. Het duurt voor mijn gevoel uren voordat er iemand uit het kantoor komt gelopen. Ik herken de man. Hij was diegene die ons heeft geholpen met het invullen van de aanvraag. Hij begroet me zeer vriendelijk (bonjour mon ami) geeft me een hand en vraagt hoe het met me gaat. Goed, en ik denk bij mezelf helemaal goed als je mij onze paspoorten kunt geven met DRC visum. De man loopt terug zijn kantoortje in en binnen een paar seconden staat hij weer voor me met onze paspoorten, en verdomd er zit een DRC visum in! Ik controleer samen met de man de datum en de geldigheid van het visum. Vanaf 11 januari 2012, 3 maanden geldig en we mogen 1 maand in DRC verblijven. Klopt helemaal, toppie!!! Ik bedank de man en hij wenst ons een “Bon voyage”. Op de terugweg met de motortaxi koop ik nog wat brood voor vanavond en rond 15.30u ben ik weer terug op de camping. Als ik naar Wendy toeloop maak ik eerst nog een grapje met Wendy om te zeggen dat we pas maandag horen of we het DRC visum krijgen. Als ik zie dat de grap aanslaat, laat ik plots de paspoorten zien. Er valt een last van Wendy haar schouders. Het papierwerk om in Zuid-Afrika te komen, is nu zo goed als rond. Het visumbureau heeft het visum voor Nigeria en Angola geregeld. Deze worden hopelijk begin volgende week hiernaartoe gestuurd met DHL. Nu hoeven we alleen nog in Nigeria het Cameroen visum te regelen en in Yaounde (Cameroen) Gabon en het Congo visum. Als het goed is geven deze visa niet veel problemen om aan te vragen. De “lastige” landen, zullen we maar zeggen, die zijn binnen. Nu we erover na zitten denken is het toch wel 1 grote poppenkast in Europa voor het regelen van een visum. Voor het DRC visum bv. moesten we in Nederland (Brussel) van alles bijvoegen voor de aanvraag, zoals bv. een verklaring onbesproken gedrag (vog). Hier in Cotonou hebben we enkele 1 A4tje ingevuld met wat persoonsgegevens en 2 pasfoto’s ingeleverd!? Meer niet! Geen kopie pasoort, gelekoorts stempel e.d.... helemaal niets?! En we krijgen het hier in Cotonou binnen 48 uur... Zo zie je maar, het is maar net bij welke ambassade of consulaat je staat, ze houden er allemaal hun eigen regels op na. Maar voor DRC moet je dus in Cotonou zijn...

Cotonou (Benin) 14 t/m 17-01-2012

Zo dat was een vakantie in een vakantie! We hebben zeker 10 dagen hier aan de kust aan het strand gehangen. Niet verkeerd hoor, zonnetje, ligbedje en een goed boek erbij dan is het wel uit te houden. Onze hele bibliotheek is nu wel zo’n beetje uitgelezen. We hebben de route uitgestippeld die we gaan rijden richting Angola en als alles meezit hopen we daar eind februari te zijn en misschien zelfs nog wel iets verder. Onze paspoorten zijn maandagmiddag met DHL naar Cotonou gestuurd door het visumbureau Global Visa Service (GVS). Via Anita kregen we maandagavond ook de hoogte van de factuur te horen en die lag een stuk hoger dan wij hadden verwacht. GVS heeft voor dat bedrag wel een stukje maatwerk geleverd. Het is alleen wel weer bijzonder dat de Nigeriaanse ambassade dubbel tarief heeft gerekend. Om een lang verhaal kort te maken is het zo dat voor een Nigeriaans visum betaald moet worden via een online payment dat wij in september al hadden gedaan. Op deze payment staan je persoonsgevens en je paspoortnummer. In september hadden wij ook een nieuw paspoort aangevraagd en gekregen. In oktober werden wij opgeroepen door de gemeente Amsterdam dat wij ons nieuwe paspoort in moesten leveren vanwege een productiefout. Wij hebben dus in oktober een nieuw paspoort gekregen van de gemeente Amsterdam met een nieuw paspoortnummer. Nu ging het visumbureau afgelopen December ons visum regelen, maar kreeg deze niet met onze online payment omdat ons paspoortnummer niet overeenkwam met de online payment. Belachelijk want wij hadden van de gemeente ook een bewijs gekregen waarom ons oude (1^e nieuwe) paspoort was ingenomen. Dit bewijs hadden wij ook verstrekt aan GVS. Typisch Nigeriaans zouden we maar zeggen om onze payment niet te accepteren en nu een dubbele betaling te ontvangen. Stelletje oplichters! GVS heeft dus nu deze kosten voorgeschoten en natuurlijk in rekening gebracht waardoor de factuur hoger is uitgekomen dan waar wij op hadden gerekend. We hopen dat een goede brief naar de Visa (ICS) zal helpen om ons geld terug te krijgen. Het belangrijkste en het goede nieuws is, is dat we een Nigeria en Angola visum hebben. Als het goed is kunnen we morgen onze paspoorten ophalen bij de DHL in Cotonou en vandaaruit rijden we verder naar de grensplaats Ketou om de dag erna Nigeria in te rijden...

Cotonou – Ketou (Benin) 18-01-2012

Gisteravond om 21.00 uur kregen we van Anita bericht dat onze paspoorten waren aangekomen bij de DHL in Cotonou en kort daarna werden we gebeld door het DHL kantoor zelf. Goeie service! Vanochtend zijn we dus na het ontbijt meteen richting het centrum van Cotonou gereden om onze paspoorten op te halen. Bij het afbreken van de tent schiet het bij mij flink in mijn rug. Tja, dat krijg je ervan als je 10 dagen met je luie gat op het strand hebt gelegen, hopelijk ben ik er met een paar dagen vanaf. Eenmaal in Cotonou wilden we eerst nog even een paar boodschappen aanvullen bij die mooie en grote supermarkt, maar deze was helaas gesloten. Bij de DHL was het nog even schrikken want ons pakketje stond niet op de lijst, maar toen ze gingen zoeken tussen de stapel pakketjes lag ‘de onze’ er gewoon tussen. Terug in de auto checken we de inhoud en onze paspoorten zaten er nog in ? gelukkig! Als we de visums bekijken zien we dat we voor Angola een zogenaamd “Multiply Entry Visa” hebben. Dit houdt in dat we met dit visum meerdere keren het land in en uit mogen en dat komt ons goed uit! Wij willen namelijk de hoofdsteden van Congo en DRC vermijden en wij hadden hiervoor een route uitgestippeld die in het regenseizoen als vrij zwaar terrein staat aangeschreven. Nu hoeven we deze route niet te nemen en kunnen we via Point Noire naar Cabinda (Angola) en van Cabinda naar Matadi (grens DRC - Angola) en dan hoeven we dus maar een “petit” stukje door DRC te rijden. Deze wegen staan op de Michelinkaart ook nog als verhard aangegeven!? Maarrrr we juichen niet te vroeg, je weet het tenslotte nooit hier in Afrika, so we shall see... Voor de duidelijkheid, Angola heeft een klein stukje land aan de kust tussen Congo en de DRC in (kijk anders even op Googlemaps). We rijden van Cotonou naar Ketou zo’n 100km. In Ketou willen we aftanken, maar er is geen benzinepomp. Als we aan lokale mensen vragen of er uberhaupt diesel te verkrijgen is in dit dorp, krijgen we weer de richting toegewezen met de woorden “ la bas” (daar/daarheen). Gelukkig zijn er een paar jongens zo vriendelijk om ons de weg te wijzen en op de aangewezen plek krijgen we diesel uit jerrycans. We tanken 20 liter zodat we weer helemaal vol zitten. Na het tanken kopen we nog wat verse uien en eieren op de markt en gaan vervolgens op zoek naar een geschikte slaapplaats. We rijden richting de grens en passeren een radiostation. Bij de grens informeren we of er daar een douanepost is en we krijgen te horen dat deze in de plaats Ketou zelf zit. We moeten ons Carnet nog laten afstempelen en we willen eigenlijk voordat we de grens overgaan hier ook nog ergens in de buurt overnachten zodat we morgenochtend vroeg Nigeria in kunnen rijden. We rijden terug richting Ketou en stoppen even bij het radiostation om te vragen of wij achter hun gebouw mogen overnachten. Dit gebouw ligt ver genoeg buiten Ketou en redelijk van de weg. Wen gaat naar binnen om navraag te doen en gooit al haar charmes in de strijd. De eigenaar Ronald vindt het geen probleem, we mogen staan waar we maar willen. Mooi dat is ook weer geregeld. Nu eerst nog even door naar de douane in Ketou. Bij de Douane moet ik weer een groot toneelspel opzetten om uiteindelijk voor ‘niets’ (ze wilden natuurlijk weer geld zien) een stempel te krijgen. Na deze formaliteiten rijden we weer terug naar het radiostation om achter het gebouw ‘ons kamp’ op te slaan, want het is inmiddels alweer 14.30u. De tijd vliegt voorbij...

Ketou (Benin) – Abeokuta (Nigeria) 19-01-2012

We staan rond 6 uur op om vroeg bij de grens te zijn. De bewaker van het radiostation geeft ons nog wat praktische tips voor als we in Nigeria zijn. Na het ontbijt rijden we naar de grens. We rijden zowat Nigeria in en vergeten bijna om Benin uit te stempelen. De grens zit midden in een dorpje en er is geen slagboom of iets dergelijks. We worden door een jongeman op een brommer naar de politie begeleid. Daar stempelen we uit en vragen we of zij iemand weten die onze laatste CFA om kan wisselen in de Nigeraanse Naira. Als er een mannetje komt die met ons kan wisselen, wil hij de grote wisseltruuk met ons doen (een briefje van 1000 achterhouden) maar we hebben de man snel door en krijgen waar we recht op hebben. Na het wisselen rijden we verder het dorpje in op zoek naar de Nigeriaanse immigration. Deze is ook al moeilijk te vinden en er is wederom een jongeman die ons de weg wijst en niet eens om geld vraagt?! Even denken we dat we de verkeerde kant op worden geleid, maar dan staan we ineens voor een groot kantoor waar met grote letters Immigration Nigeria op staat. Bij binnenkomst word ik hartelijk ontvangen, we zijn de eersten deze ochtend. Onze paspoorten worden gecheckt en afgestempeld. Omdat ik heb gezegd dat we op doorreis zijn naar Cameroen, krijgen we van de immigratie officier een stempel dat wij maar 1 week in Nigeria mogen verblijven? Wij hebben een visum gekregen dat 3 maanden geldig is en waarmee we 1 maand in het land mogen zijn, dus ik vraag hoe dit nu zit. Omdat ik had gezegd op doorreis te zijn krijgen we maar 1 week en niet meer. Oke, dus voor de volgende reizigers naar Nigeria, hier een tip, zeg dat je alle grote steden van Nigeria aandoet als toerist en je mag een maand blijven. Wat een poppenkast! Het is niet dat we langer willen blijven, maar we hebben dik betaald voor dit visum en kijk hoe er hier mee om wordt gegaan. Mij wordt verteld dat als ik langer wil blijven wij dan een verlenging moeten aanvragen in Abuja, tegen betaling natuurlijk! Stelletje oplichters! Bij customs wordt het Carnet rustig doorgenomen en netjes afgestempeld. Als we na ongeveer 1,5 uur klaar zijn begint de rit naar Abeokuta. We waren gewaarschuwd voor de vele stops die we tegen zouden komen en van die waarschuwingen is niets gelogen. We worden over de 90km die we moeten afleggen naar Abeokuta, 2x gestopt door Healthcare officers, 6x door Customs officers en 6x door Immigration officers. Overal moeten ze, of onze inenting paspoort of onze paspoorten inzien en worden onze persoonsgegevens opgeschreven in een groot Sinterklaasboek. Bij de security officer bij een van de stops moeten we zeer uitgebreid een fiche invullen. De beste man is aardig maar kan volgens ons niet lezen wat wij hebben opgeschreven en stelt echt vragen om het vragen stellen. Zo vaak heeft ie kennelijk geen toeristen in zijn kantoor (lees: hutje langs de weg) en wil ons dan ook het liefst zo lang mogelijk in zijn hut houden. Hij neemt het allemaal erg serieus en daar worden wij een beetje melig van. Op het formulier moeten we ook het adres noteren vanwaar we vandaag komen in Benin. Nou ja, dat hebben we niet, maar volgens mij zaten we ergens aan de kust aan een zandweg. Dus het adres wat wij noteren: Sandroad 202... Hahahaha, gaan natuurlijk niet moeilijk doen, als het makkelijk kan.
Pas bij 1 van de laatste stops blijkt dat we ook een fiche af konden geven. Daarvan hadden we er nog wel een aantal van in de Franse taal. Tip voor volgende reizigers, maak ook een aantal fiches (hier noemen zij dit een “manifest”) in de Engelse taal, alhoewel ze bij ons ze allemaal het Franse ook accepteerden! Tussen al deze stops worden we ook nog diverse keren gestopt door de politie en tot onze verbazing zijn zij uitermate vriendelijk (tot nu toe). Ze willen weten waar we vandaan komen en waar we naartoe gaan en ze vinden het prachtig om te horen als wij ze zeggen dat ze van die mooie uniformen aan hebben ;-)!! Om 14.30 arriveren we bij het waypoint Dusmar Presidential Hotel. Bij dit hotel kunnen we helaas niet camperen dus huren we een kamer. We vragen de receptionist of we misschien ergens wat euro’s kunnen wisselen, want met de CFA’s die we bij de grens hebben gewisseld in Naira’s gaan we het niet redden. Hij wijst ons een bank die even verderop zit. We lopen naar de bank en we zien buiten bij de ATM een flinke rij staan. Pinnen word sterk afgeraden in Nigeria vanwege de vele fraude die hier word gepleegd, dus gaan we de bank in om wat cash geld om te wisselen. Als we binnen staan is het daar zo onwijs druk en loopt iedereen elkaar opzij te duwen om maar eerder aan de beurt te kunnen zijn, dat wij niet weten hoe snel we weer naar buiten moeten. We lopen terug naar het hotel en vragen aan de beveiliging of zij iemand weten om geld te wisselen. De beveiliging weet wel iemand en belt deze voor ons op. Helaas wil de beste man voor 100 euro onze kant niet opkomen, maar we mogen van hem wel naar zijn kantoor komen. Dat lijkt ons niet zo’n goed plan en deze wijzen wij dan ook beleefd af, dan morgen onderweg maar kijken of we ergens kunnen wisselen.
Door alle stops is het er vandaag niet echt (op een paar liga’s na) van gekomen om te lunchen, dus besluiten we vroeg ons avondmaaltje klaar te maken. Tijdens het kokkerellen worden we ‘belaagd’ door het personeel van het hotel, die het kennelijk allemaal heel interessant vindt wat wij aan het doen zijn en zij staan dan ook driftig foto’s van ons, de auto en het kooktoestel te maken... Uiteindelijk durven de jongens en meiden ons te vragen of we met ze op de foto willen en nadat wij ze lachend om geld hadden gevraagd voor het maken van de foto, poseerden wij braaf met ze voor de auto. Na het eten begeven we ons richting de hotelkamer, die maar zo zo is, maar goed het is niet anders. Wildkamperen is momenteel in Nigeria ook geen optie, dus we moeten wat. We kunnen lekker douchen en er is zelf Ajax op de tv, dus wij (iig John) komen de avond wel door.

Abeokuta – plaatsje Ngewi vlakbij Onitsha (Nigeria) 20-01-2012

De wekker ging vandaag om 6 uur want we hebben een lange rit voor de boeg. Om 06.45 rijden we de poort van het hotel uit. Het hotel ligt aan de zogenaamde “Expressway” en we rijden vanaf Abeokuta tot aan Shagamu lekker door. Even voor Shagamu beginnen, midden op de Expressway, de politiecontrole’s en wij worden (natuurlijk) bij elke controle aan de kant gezet. De meeste controle’s verlopen vriendelijk, maar er zitten een paar cops bij die het serieuzer aan willen pakken (geld willen hebben). We liegen niet als we zeggen dat we over de rit van vandaag, zo’n 400km, wel ruim 30x aan de kant zijn gezet. Probeer dan nog maar eens vrolijk te blijven tegen de politieagent die je voor de 30^e keer aan de kant zet. Maar we zetten door en blijven lachen en handen schudden, want dat werkt toch het beste. De weg is 4 baans, 2 heen en 2 terug, dus er kan, tussen de controle’s door, goed worden doorgereden. Het is wel uitkijken met die Nigerianen want die denken allemaal dat ze Schumacher zijn en willen allemaal als eerste door de controle heen. Op veel openbaarvervoer busjes staan spreuken over het geloof zoals: “ God is great”, “In god we trust” en “Jesus loves you”. Wij zitten erover na te denken om ook een grote sticker achter op onze auto te plakken met de tekst: “Traffic in Nigeria: Everybody for themself, and god for us all! (Of is dat weer zo’n typische Nederlandse uitspraak?). We komen langs de weg veel auto- en vrachtautowrakken tegen die zwaar total loss en/of uitgebrand zijn. Tegen 16.00u is het even zoeken naar het waypoint Hotel Beverly Hills, want de Garmin kent de weg naar het hotel niet. Maar als wij de politie vragen naar het hotel krijgen we de juiste weg toegewezen. Als we het terrein van het hotel oprijden ziet het hotel er best chique uit met tennisbanen en een zwembad, maar bij nader inzien heeft het (hoe kan het ook anders in Afrika) allemaal behoorlijk achterstallig onderhoud. Als we de goedkoopste kamer willen nemen, want kamperen mag helaas niet, is deze niet beschikbaar. We krijgen wel een discount op een duurdere kamer, maar is helaas nog veel te duur. Maar ja, veiligheid voor alles he! De manager is zelfs bereid om onze euro’s te wisselen. Is dat probleempje ook gelijk weer opgelost. Na het inchecken trekken we onze zwemkleding aan en nemen even een heerlijk verfrissende duik in het zwembad, even afkoelen na een lange dag zweten en aardig doen in de auto. We mogen dan wel niet slapen in onze tent, er is niets gezegd over koken op de parkeerplaats ;-). Dus na het zwemmen bereiden we samen een pan pasta en eten we deze op in onze zeer ruime hotelkamer. Na het eten ‘kakken’ we aardig in en gaan we lekker vroeg naar bed, want morgen moeten we nog eens zo’n 260km rijden naar Calabar, hopelijk met wat minder politiecontrole’s... Maarrrr kun je rekenen?... reken er maar niet op! ;-)

Ngewi – Calabar (Nigeria) 21-01-2012

We hebben heerlijk geslapen en zitten om 06.30u alweer in de auto. Vannacht heeft het pittig geregend (en dat hebben we sinds het begin van Marokko niet meer gehad) want de auto is goed schoon gespoeld. Er lag nog aardig wat water op de hoes van de daktent en dan moet je natuurlijk niet je raam open hebben staan bij de eerste de beste remactie... Het water loopt zo naar binnen en mijn broek is gelijk kleddernat, lekker dan maar gelukkig droogt het hier snel. Als we de grote weg opdraaien hebben we meteen alweer de eerste politiecontrole te pakken. Gelukkig staat de agent, die ons gister zo vriendelijk de juiste richting heeft gewezen, er ook bij en mogen we na een korte conversatie doorrijden. Opvallend aan Nigeria is dat het hier zo druk met mensen is. Er is bijna geen moment dat wij geen mensen langs de weg zien lopen. Dat was in de voorgaande landen wel anders. Onderweg worden we net als gister bij elke politiecontrole aan de kant gezet. Nu voelen we wat discriminatie is. Sommige vragen gewoon letterlijk om geld (wat wij natuurlijk niet geven). Word je niet beroofd door criminelen, dan is daar de Nigeriaanse politie wel die je wat Naira’s uit je zak wil troffelen. We zien sommige automobilisten de agenten geld toestoppen. Het lijkt wel de normaalste zaak van de wereld. Ze vragen aan ons geld of iets anders wat we voor hun hebben meegebracht uit Holland. We zeggen dan dat we ‘a Dutch smile and a handshake’ voor ze hebben en daar kunnen de meeste wel om lachen maar sommige zijn wat standvastiger. Tegen die zeggen we, dat wij bij de vorige controle al onze Nederlandse souvenirs al hebben weggegeven. Wat ook werkt, als ze je een stopteken geven, je arm uit het raam gooien en terugzwaaien. Zodra je naast de beambte staat stel je jezelf voor, waar je vandaan komt en waar je naar toe gaat en dan vraag je of je op de juiste weg rijd. Dan gaan ze je heel serieus de weg wijzen en krijg je vervolgens de magische woorden, “ Have a safe journey, carry on!” Rond 13.00u rijden we Calabar binnen en bereiken we het waypoint NAF club (Nigeria Airforce). We zien dat de naam inmiddels is veranderd in Naks Hotel (formerly known as NAF club, staat er letterlijk bij). Als we het terrein oprijden worden we ontvangen door de beveiliger die ons de receptie wijst. Daar komen we erachter dat het terrein niet meer eigendom is van de NAF. We kunnen helaas niet gratis op het terrein kamperen en moeten nu een “Europees” bedrag betalen om hier te mogen kamperen. Voor dit bedrag hebben we wel een zwembad tot onze beschikking en WIFI vertellen zij ons. We kunnen maandag pas terecht bij het consulaat van Cameroen dus dat worden dan 3 nachten. Als we hebben afgerekend en gebruik willen gaan maken van het Wifi komen we op een inlogsite? Ik vraag hoe dit zit bij de receptie. Ik krijg letterlijk te horen: “ We hebben WIFI maar als je het internet op wil moet je een code kopen.” Zo doet een nigeriaan nou zaken, ze vertellen de helft er niet bij. Ik leg de manager uit dat dit niet behoorlijk zaken doen is en ik krijg het voor elkaar dat de manager mij toezegt dat we van hem 2 uur per dag op het internet mogen zonder extra te betalen. Nou beter iets dan niets, zeg ik dan maar. Als ik gebruik wil maken van het zwembad komt de badmeester naar mij toe en vraagt of ik al betaald heb? Moet ik voor het zwembad ook apart betalen dan? Het moet niet gekker worden! Ik zeg dat ik bij de receptie van het hotel al genoeg heb betaald en neem een goeie plons in het zwembad. Hij maakt er verder niets van. Zo gaat dat dus hier, ze proberen je voor alles extra te laten betalen. Gelukkig zijn we op doorreis door Nigeria, want langer in dit land willen wij niet blijven. Te druk, teveel politie die je geen veilig gevoel geeft vanwege hun corrupte praktijken en teveel oplichters in dit land. Tegen de avond arriveert een ouder Duits stel in een Toyota Landcruiser. Otto en ....... (sorry haar naam is ons ontschoten). Zij zijn gepensioneerd en gaan in 2 jaar het rondje Afrika doen. Tja, je hebt altijd baas boven baas he...

Calabar (Nigeria) 22-01-2012

Na het ontbijt doet Wendy nog een wasje. Die kan echt niet stil zitten! Het is vandaag zondag en de ambassade is gesloten maar we lopen alvast die kant op, om te zien waar het precies zit. Het is lekker rustig op straat want iedereen is naar de kerk. Volgens de Garmin zou de ambassade van Cameroen 1,7km verderop in de straat moeten zijn. Als we voor ons gevoel te ver lopen zetten we voor de zekerheid nog even de Garmin aan en jawel, we zijn te ver gelopen. Vreemd want we hebben niet echt een gebouw gezien dat er als een consulaat uit zag. Maar he! Dit is Afrika! We kijken nergens meer van op, of toch nog een beetje wel? We vragen het voor de zekerheid nog even aan een man die ons passeert. Die wijst in de richting waar de Garmin ons ook naar toe stuurt. Als we terug lopen en op de plaats van bestemming staan, zien we een verlaten gebouw met een paar ingegooide ramen. Oke, als hier een consulaat heeft gezeten dan is dat vast al heel lang geleden. We vragen het aan wat mensen die naast het gebouw zitten en we krijgen te horen dat het consulaat is verhuisd, dichter bij de highway. Gelukkig! We waren al bang dat er helemaal geen ambassade meer zou zijn in Calabar. Terug bij het hotel kijken we even snel op het internet en vinden op het Lonely Planet forum het nieuwe adres van de ambassade. Als we op Googlemaps kijken is het niet eens zo gek ver van het hotel, maar het is helaas wel net te ver om te gaan lopen. Dat wordt morgen een taxiritje.
Af en toe horen we apengeluiden over het hotelterrein galmen en als we vragen waar het vandaan komt blijkt er naast het hotel een ‘apen opvanghuis’ te zitten, genaamd “Drill Range” en we besluiten dan ook om daar even een kijkje te gaan nemen. Als we de ingang (eindelijk) hebben gevonden worden we door een Australische jongedame welkom geheten en krijgen we een rondleiding over de ranch. Ze hebben een paar Chimpansees en een heleboel (ruim 40) Drill apen. Van deze Drill apen zijn er nog maar heel weinig te vinden in het wild. Velen zijn als wees binnengekomen vanwege de jacht op de oudere apen en de boomkap van het tropisch regenwoud. Het schijnt nl. dat er hier in Nigeria door bepaalde stammen nog steeds apen (bushmeat) worden gegeten? Na ons bezoek aan de ranch nemen we nog even een duik in het zwembad om af te koelen en in de avond zouden we samen met Otto en Sigrid wat gaan eten bij een Nigeriaanse fastfood restaurant hier om de hoek. Als we het restaurant binnen lopen verdwijnt onze eetlust meteen door de geur die er hangt en hoe het voedsel er uit ziet, bah we moeten meteen denken aan de bushmeat...! Dat hoeven wij niet hoor! en we bedanken Otto en Sigrid hartelijk voor de uitnodiging en gaan gauw terug naar de camping om zelf wat te koken. In de avond plaatsen we eindelijk weer eens wat foto’s op de website en skypen nog wat met familie, die toch wel wat ongerust is omdat wij in Nigeria zitten.

Calabar (Nigeria) 23-01-2012

Vandaag zijn we met de taxi naar het consulaat van Cameroen gereden. We hadden ook met eigen auto heen kun rijden, maar dan gaat onze leugen om best wil niet op. We hebben van andere overlanders gehoord dat als je aangeeft met eigen auto te reizen, het visum duurder wordt en dat je allemaal kopieen van de auto papieren bij moet voegen. Dat laatste is geen probleem maar om meer te gaan betalen zien wij niet zo zitten, dus vandaag zijn we backpackers die vanuit Calabar met de pont naar Limbe in Cameroen reizen. We moeten twee formulieren invullen, 3 pasfoto’s inleveren en een klein briefje schrijven aan de consul waarom wij een touristenvisa nodig hebben. De man die alles in ontvangst neemt zegt dat we om 14.00u onze paspoorten weer op kunnenkomen halen. Ik vraag hem naar een betalingsbewijs zodat wij dit kunnen laten zien voor het geval dat wij vandaag door de politie worden staande gehouden. De man trekt er een lang gezicht bij. Ja, dan moet je ineens een bonnetje uitschrijven he, ja dan moet je werken voor je geld. De man vertrekt en komt binnen 5 minuten terug met de mededeling dat de consul net is gearriveerd en dat we kunnen wachten op ons visum. Ja, ja... je bent gewoon te beroerd om een bonnetje uit te schrijven en dan kan je eigenlijk gewoon maar beter gelijk die visumstempel in ons paspoort zetten . Wat een poppenkast... maarr wij vinden het al lang best. Hoeven we vanmiddag niet nog een keertje terug, scheelt weer. Binnen 3 kwartier staan wij buiten het consulaat met een visum in ons paspoort. Zo makkelijk kan het dus ook! Als we buiten nog even het waypoint instellen van het consulaat rijdt er net een vrouw voorbij in een grote Toyota Camry. Zij stopt en vraagt aan Wendy waar we naartoe moeten. We moeten naar het Naks Hotel. Geen probleem zegt de vrouw en ze wil ons wel een stuk die kant op brengen. De vrouw werkt in het ziekenhuis en is onderweg naar haar werk en tja, als je zo’n grote auto helemaal alleen rijdt kun je natuurlijk wel wat toeristen een lift geven. Echt ontzettend aardig van deze vrouw. Ze bestaan dus toch, hartelijke Afrikanen die iets voor je willen doen zonder er geld voor te hebben. Het laatste stukje lopen valt vies tegen. Het is ontzettend warm en het zweet zit meteen weer overal. Terug bij het hotel nemen we eerst een heerlijk koude limonade en ik neem daarna een duik in het zwembad. In de middag doen we vrij weinig. We bestuderen de Michelinkaart om nog even te kijken welke route we gaan rijden naar Cameroen en door Cameroen. Laat in de middag trakteren we onszelf op een halve zak chips die we eigenlijk voor een speciale gelegeheid wilde bewaren maar we hadden zo’n trek in iets hartigs.... En wat waren die paar chippies lekkkerrrrrrrrr!!! Na zo’n lange tijd geen chippie, nootje of iets anders hartigs te hebben gehad, echt een verwennerij! In de avond Skypen we nog even met familie en plaatsen de laatste nuttige tips op de website. Morgen weer vroeg op om op tijd bij de grens van Cameroen te kunnen zijn.

Calabar (Nigeria) – Mamfe (Cameroen) 24-01-2012

We schrikken om 6.30u wakker omdat het licht wordt. We hadden de wekker gezet op 6 uur want we zouden lekker vroeg weg gaan vanwege de grensovergang met Cameroen. Helaas was de batterij van de telefoon leeg en daardoor ging de wekker niet af. We pakken de boel snel in en rijden tegen zevenen het terrein van het Naks hotel af. We gaan eerst op zoek naar een tankstation omdat we (volgens de boeken) in Cameroen voorlopig geen tankstation tegen zullen komen. Bij het eerste tankstation dat we aan doen in Calabar krijgen we te horen dat er geen diesel te verkrijgen is. Bij de tweede ook?! Oke nu gaan we ons toch wel een beetje zorgen maken. Bij het derde tankstation staan grote stadsbussen te tanken en die zullen wel niet op benzine rijden. En dat klopt, hier kunnen we gelukkig wel diesel tanken. We gooien de tank vol met onze laatste Naira’s en stellen de Garmin in op het grensplaatsje Mfum. Net buiten Calabar kopen we brood voor het ontbijt en de lunch. De weg is goed tot aan zo’n 50km voor Ikom. Daar zit de weg vol puthole’s. Voorbij Ikom ligt een geheel nieuwe weg tot aan de grens met Cameroen. De omgeving is mooi groen. Onderweg worden we natuurlijk een paar keer gestopt door politie maar die poeieren we op de gebruikelijke manier af. Bij de grens gaat alles soepel. Het Carnet wordt netjes afgestempeld en onze paspoorten ook. Binnen 1,5 uur staan we in Cameroen. De grensovergang is een brug over een prachtige rivier. In Cameroen is de weg onverhard met hier en daar hele diepe kuilen. Niet te geloven dat hier ook vrachtwagens rijden! In het regenseizoen is deze weg volgens ons onbegaanbaar. We rijden max 20km/uur over deze weg en zoeken tegen drieen een beschut plekje van de weg af om te gaan kamperen. We staan zo’n 20km voor Mamfe op een afgraving voor de nieuwe weg van Mamfe naar de grens. Over een paar jaar rijd je probleemloos van Nigeria naar Cameroen. We eten vroeg en nemen allebei voor het slapen gaan een bucketshower om even dat klamme vieze zweet van ons af te spoelen (lekker in onze blote kont in de buitenlucht hahaha...). Morgen weer vroeg op richting Limbe.

Mamfe – Limbe (Cameroen) 25-01-2012

We lagen er gister heel vroeg in en we worden tegen vieren gewekt door graafmachines. Er wordt dag en nacht gewerkt aan de nieuwe weg dus die zal spoedig klaar zijn. Wij blijven liggen tot ongeveer 6 uur en dan geven we het op om nog in slaap te kunnen vallen. We pakken de boel in en om 6.30 uur rijden we alweer. De weg tot aan Mamfe is onverhard. Vanaf Mamfe zo’n 20km prachtig geasfalteerd en dan weer onverhard?! Ondanks dat we de hele auto door stuiteren is de route mooi en rijden we dwars door het regenwoud. In sommige gedeelten van de weg zit een enorm vrachtwagenspoor. Daar moeten we geconcentreerd over heen manouvreren want daar wil je niet in vast komen te staan of je differentieel aan kapot rijden. Onderweg worden we zoals gewoonlijk een paar keer gestopt door de politie maar die geven geen problemen, ze zijn voornamelijk nieuwsgierig. Wat soms wel heel irritant is, zijn de kinderen die van ver al beginnen te roepen: “ Hi whiteman I need a pencil!”. We negeren het roepen van die kinderen maar, want die weten gewoon niet beter. Voorbeeld doet volgen he, want ook de volwassenen roepen of maken van die ‘zoen en pssttt geluiden’ die wij gewoonlijk naar een kat of poes maken!? Soms maken we van die geluiden terug of als ze roepen “Hi whiteman” roepen wij “Hi blackman” terug. Dan staan ze raar te kijken. Alleen als ze vriendelijk zwaaien en niet de indruk geven iets van ons te willen hebben, zwaaien we vriendelijk terug. Rond 16.00u bereiken we Limbe en we checken in bij hotel Miramar waar we een mooie plek krijgen toegewezen met uitzicht op zee. Helaas is het bewolkt anders hadden we de Mount Cameroon nog even kunnen zien. Morgen rijden we naar Yaounde want we moeten nog 2 visa’s regelen, die van Gabon en Congo. Ook willen we nog even bij de Landrovergarage langs voor wat klein onderhoud en wat reserveonderdelen.

Limbe – Yaounde (Cameroen) 26-01-2012

Het ritme van vroeg op staan zit er goed in en om 7 uur rijden we alweer. De weg is prachtig en we kunnen bijna de gehele weg 80km/uur doorrijden. Door sommige dorpjes moet het wat rustiger aan en ook door de grote stad Douala gaat het wat langzamer maar de route is schitterend, wederom dwars door het regenwoud. Al vroeg in de middag rijden we Yaounde binnen. Onze eerste stops zijn de ambassades van Gabon en Congo. We rijden met onze navigatie en de plattegrond van de Lonely Planet, maar we kunnen het niet vinden. Als we het vragen krijgen we weer hetzelfde te horen, la bas! Als we de aangewezen richting op rijden en het daar nog eens vragen krijgen we de richting toegewezen waar we net vandaan kwamen?! Gelukkig is er een man die het ons wel aan wil wijzen en vraagt of hij bij ons in de auto mee kan rijden. Wendy schuift een stukje op en neemt (half opgevouwen) plaats boven op het middenconsole en de man neemt plaats op de passagiersstoel. Hij wijst ons in 1 keer goed en de man vraagt niet eens om geld! Een vriendelijk “merci beaucoup” was voor hem voldoende. Binnen bij de ambassade van Gabon moeten we 1 formulier invullen, 1 pasfoto inleveren en een hoop geld aftikken voor een visa voor 1 maand. We kunnen onze paspoorten maandag om 15.00u ophalen, zegt de vrouw. Als we naar buiten lopen vragen we de portier naar de ambassade van Congo. Die zit hier vlakbij, aan het einde van de straat rechts. Volgens de Lonely Planet zou deze ambassade geopend zijn van 9 t/m 12, maar als wij daar omstreeks 14.00 uur aanbellen mogen we gewoon binnen komen en onze aanvragen doen. We moeten weer 1 formulier invullen en 1 pasfoto inleveren en nog meer geld aftikken dan bij Gabon en dat voor een transitvisa. Voor een 3 maanden visa moest nog meer betaald worden. Aangezien wij maar een klein stukje door de Congo heen hoeven te rijden kiezen we voor het transitvisa. Omdat we nu allebei 2 paspoorten hebben, hebben we het voordeel dat we twee visa’s tegelijk kunnen aanvragen, erg handig! Na beide paspoorten te hebben achtergelaten bij de ambassades is het inmiddels alweer bijna 15.00u en we kiezen er voor om het guesthouse Internationaal Presbytarian maar op te gaan zoeken in plaats van eerst nog naar de Landrovergarage te gaan. Het guesthouse ligt midden in de stad boven op een heuvel naast drie gigantische watertorens. Rondom het guesthouse ligt een enorm grasveld waar we kunnen kamperen. Hier op de heuvel heb je niet het gevoel dat je in een grote stad bent en dat is wel zo prettig en lekker rustig. Het is alleen jammer dat de sanitaire voorzieningen hier behoorlijk slecht zijn. In de avond maken we kennis met Corey. Wendy had hem al even ontmoet in Calabar. Hij is Australier en reist helemaal alleen op de motor van Accra naar Kaapstad! Hij eet gezellig met ons mee en zo kunnen wij wat werken aan onze Engelse woordenschat ?....

Yaounde (Cameroen) 27-01-2012

Het klimaat is hier prima, niet zo benauwd en we hebben heerlijk geslapen. Af en toe een hond die blaft, maar daar raken we inmiddels bijna aan gewend. Na het ontbijt zijn we eerst op zoek gegaan naar een supermarkt om weer even onze voorraad aan te vullen. We vinden een vrij westerse supermarkt, niet ver van het guesthouse, waar we weer voldoende in kunnen slaan. De volgende stop is de Landrovergarage. Hier hebben we waypoints van, dus daar rijden we zo naar toe. Het is wel een gekkenhuis met het verkeer hier. Vooral de taxi’s zijn een ramp, die stoppen en rijden verder wanneer en hoe het hen uitkomt, zonder op of om te kijken?! Als we de Landrovergarage (dealer) hebben gevonden worden we welkom geheten door Chris. Hij is Engelsman en salesmanager van deze vestiging. Als we hem uitleggen waar we voor komen mag ik de auto op de brug rijden en de drie monteurs uitleggen waar naar gekeken moet worden. We hebben wat lekkage op de pakking van de carter, de stuurbekrachtingspomp zweet en de fusseekogel rechtsvoor zweet iets. Uit voorzorg willen wij deze dingen laten repareren. We krijgen binnen een uur een offerte die helemaal niet duur is?! Helaas hebben ze voor deze reparaties 2 dagen nodig en kunnen we Dizzy maandag pas brengen. Dat worden dus nog een paar extra dagen in Yaounde. We hadden graag doorgewild, maar het is even niet anders. We krijgen van Chris een tip om naar het Hotel Mont Febe te rijden want daar hebben ze gratis wifi. Het hotel ligt 2km buiten de stad. Als we richting het hotel rijden doen we eerst nog een stop bij de ambassade van Gabon en Congo. Misschien dat we onze paspoorten al mee kunnen krijgen? Bij de ambassade van Gabon krijgen we te horen dat we om 15.00u terug moeten komen en bij Congo zijn we vanaf 14.00u welkom. We rijden naar het hotel en dat ziet er inderdaad erg chique uit. We gaan op het terras zitten aan het zwembad met onze laptop en doen wat bankzaken en lezen wat e-mails. Als we klaar zijn is het alweer bijna 14.30u en moeten we ons nog haasten naar de ambassade van Congo. Om 15.00u staan we bij de ambassade en krijgen van de portier te horen dat de vrouw die over onze visa gaat net naar huis is gegaan en dat we maandag maar terug moeten komen. Mooi niet dus! Ik word kwaad en zeg tegen de portier dat hij die vrouw maar even moet bellen om terug te komen. Hij heeft geen beltegoed? We geven hem een paar cent zodat hij zijn beltegoed kan opwaarderen en hij belt de vrouw die verantwoordelijk is voor onze paspoorten. We horen dat hij ‘flink de wind van voren krijgt’ en dan krijg ik zijn telefoon in mijn handen gedrukt. Ik hoor de vrouw roepen: “ Monday 8 o’clock”, en dat een paar keer achter elkaar. Ik word een beetje pissig omdat we veel geld hebben betaald voor dit visum en zij had ons gezegd na tweeen te komen, nu staan we hier om 3 uur en krijgen we te horen dat de ambassade dicht is?! Ik eis van de vrouw dat ze onze paspoorten vandaag teruggeeft en zeg (bluf) erbij anders naar de politie te gaan en daar te melden dat zij onze paspoorten achterhoudt. In 10 minuten staat de vrouw voor onze neus en is ze niet meer zo vriendelijk als gisteren. Ze maakt er een hele show van, zodat (natuurlijk) de halve straat komt kijken wat er aan de hand is. Volgens de vrouw hadden wij precies om 14.00u onze papoorten op moeten halen. Het moet niet gekker worden , een Afrikaan die met de klok leeft? Je blijft je verbazen hier! Na een hoop bombarie en nadat mevrouw klaar was met het haar machtsvertoon krijgen we uiteindelijk wel onze paspoorten terug! En tot onze verbazing zit er nog een visum in voor 3 maanden ook en geen transit. Afrikaanse logica?! Hahaha, wij vinden het allang prima! We rijden vervolgens naar de ambassade van Gabon. Ze hadden gezegd dat we maandag pas onze paspoorten op konden halen, maar wie niet waagt wie niet wint. Als Wendy naar binnen gaat en haar betalingsbewijs afgeeft mag ze plaatsnemen in de wachtkamer waar het vol staat met mensen. Oke, so far so good?! Na een klein uurtje gewacht te hebben komt er een man met een stapel paspoorten de wachtruimte binnen en begint paspoorten uit te delen en zo waar krijgt Wendy die van ons ook?! Hahahaha, wat een bullshit! Gister werd ons gevraagd of we een versnelde procedure wilde hebben, voor 20.000CFA pp (zo’n 30 euro!!) meer konden we onze paspoorten dan de volgende dag ophalen. Dat hebben we natuurlijk niet gedaan en kregen toen te horen dat we maandag onze paspoorten konden ophalen. Wij zijn dus stiekem wel de volgende dag ons paspoorten gaan halen en verdomd, we hebben ze nog terug gekregen ook met visa?! Zo die zitten in de pocket en voorlopig hoeven we niet meer uit voor een visum. Sterker nog, we hoeven helemaal niet 1 stap meer in een ambassade of consulaat te zetten, want voor alle landen vanaf Namibie hebben we geen visum nodig of kunnen we er gewoon een bij de grens kopen. Als we terug bij het guesthouse zijn komen we Corey tegen die helaas geen succes heeft geboekt met zijn visa’s. DRC werd hem geweigerd omdat hij geen inwoner van Cameroon is (maar goed dat wij het visum voor DRC al in Cotonou hadden verkregen). We kletsen gezellig en nodigen Corey uit om weer met ons mee te eten. Terwijl Wendy een ruime pan pasta kookt, neem ik even gauw een douche en gaat Corey er op uit om wat nootjes, een stokbrood en een aantal halve liters bier te scoren. Wij hadden er ook nog een aantal koud staan in de koelkast en zo maken we er een klein feestje van met z’n drietjes. We hebben tenslotte wat te vieren en Corey doet gewoon gezellig mee...

Yaounde (Cameroen) 28-01-2012

Vandaag hebben we vrij weinig gedaan. We zijn na het ontbijt even de stad ingelopen om geld te pinnen en nog wat kleine boodschapjes te doen. Om de hoek van het guesthouse zit een banketbakkerij die in de vitrine (er overheerlijk uitziende) belegde broodjes heeft liggen,voor weinig. Het is jammer dat we net brood hebben gekocht anders hadden we wel zo’n belegd broodje gehaald. We vragen of de bakkerij ook op zondag open is en dat blijkt zo te zijn, dus morgen gaan we natuurlijk wel even zo’n heerlijk belegd broodje halen... Mmm, hebben er nu al trek in! Tegen de avond krijgen we een tropische regenbui op ons dak. We schuilen een klein uurtje onder het afdak van onze tent, maar als het nog harder gaat regenen houden we het onder ons afdak niet meer zo droog en rennen we gauw naar een afdak van het guesthouse om daar te schuilen. Na daar nog een half uurtje te hebben gezeten klaart het al weer op. Wel lijkt het er op of er nog meer regen komt en daarom eten we snel wat en kruipen lekker vroeg onze tent in, waar we nog wat lezen en aan ons blog schrijven.

Yaounde (Cameroen) 29-01-2012
Jaaahhhh, vandaag staan de lekkere broodjes op het programma!! Na het ontbijt komt Corey ons vragen of we zin hebben om met hem mee te gaan naar de markt, deze moet namelijk enorm zijn. Hij gaat eerst nog even met zijn vriendin Skypen en zegt rond het middaguur weer terug te zijn bij het guesthouse. Als Corey er tegen twaalven nog niet is, kunnen wij ECHT niet langer wachten om de lekkere broodjes te gaan kopen, en dus lopen wij eerst naar de banketbakkerij. We zijn net twee kleine kinderen in een grote snoepwinkel. Wendy neemt een baquet met pastrami en ik neem een baquet met leverworst. Als toetje nemen we allebei een puddingbroodje en ik nog een amandelbroodje. Terug bij het guesthouse gaan we er even goed voor zitten. Mmmmm wat waren die broodjes lekker zeg en wat zitten we vol nu pfff. We zijn het helemaal niet meer gewend zoveel lekkers! Corey komt omstreeks 13.00u opdagen en dan lopen we gezamenlijk naar de markt. Het is even zoeken naar de juiste weg maar uiteindelijk hebben we de markt toch gevonden. Deze blijkt echter dicht te zijn en we besluiten dan maar weer terug te lopen en een koud biertje te gaan drinken bij onze tent. Die biertjes moeten eerst nog gekocht worden. Corey weet dat als je oude flessen inlevert bij een bar dat je dan korting krijgt op een nieuw biertje, een soort van statiegeld. We lopen eerst terug naar het guesthouse om daar onze lege flessen op te halen en lopen dan naar de dichtstbijzijnde bar. En inderdaad, waar wij in de supermarkt normaal 650CFA (ca 1 euro) voor 0,66L betalen, hoeven we nu maar 500CFA (zo’n 85 eurocent!) betalen?! We slaan er 10 in en zetten die koud in onze koelbox. Wendy maakt voor ons allemaal een lekker gebakken ei op brood klaar en we drinken tot laat in de avond alle biertjes op. Pfff, wat kunnen die aussies zuipen zeg!!! Maar we hadden wel weer een gezellige avond!!

Yaounde (Cameroen) 30-01-2012

Vandaag staan we vroeg op want we worden om 8u verwacht bij de Landrovergarage. Voordat we naar de garage gaan tanken we de auto eerst nog even helemaal af, zodat we we woensdag gelijk kunnen vertrekken richting Gabon. Tegenover het tankstation zit weer zo’n banketbakkerij (het stikt ervan in Yaounde!!) en kopen daar wat brood voor ontbijt en lunch. Bij de garage eten we ons ontbijt en even na achten wordt Dizzy op de brug gereden. Er wordt met een team van ongeveer 5 man sterk aan Dizzy gesleuteld. Eerst wordt de stuurbekrachtingspomp gedemonteerd maar voordat je daar bij bent moet eerst het 1 en ander los worden gemaakt. Wat ze hier doen is gewoon alle vloeistoffen weg laten lopen op de vloer? Lekker milieuvriendelijk en daar gaat onze koelvloeistof! We blijven er de hele dag bij, want ik wil zien of alles naar behoren gedaan wordt. De pomp wordt gereviseerd met een nieuwe O-ring en we krijgen een nieuwe slang vanaf het reservoir naar de pomp. Onderwijl is de carterpan verwijderd en schoongemaakt en is deze met nieuwe vloeibare pakking terug gemonteerd. Omdat de carter is verwijderd krijgen we nieuwe olie en een nieuw oliefilter. De monteurs kijken ook nog even naar de fusseekogel rechtsvoor en deze is volgens hen in orde. Wel worden beide fusseekogels voorzien van nieuw vet. Dan wordt er nog gekeken naar de uitlijning van de auto en dit doen zij met behulp van een super hitech systeem. Op alle 4 de velgen afzonderlijk wordt een apparaat gekelmd en die apparaten worden weer aangesloten op een computer zodat Dizzy op de millimeter nauwkeurig in lijn wordt gezet. Aan het eind van de dag zijn alle punten gedaan die gedaan moesten worden en krijgt Dizzy ook nog een wasbeurt met een hogedrukspuit. En daar was hij wel aan toe, jeetje wat was die auto vies! De gehele binnenplaats van de garage zag er bruin van. Toen wij vanochtend richting garage reden waren wij in de veronderstelling dat we 2 dagen naar de garage zouden moeten maar dat blijkt er nu dus maar 1 te zijn!? Dat scheelt weer! Na het afrekenen bedanken we de chef werkplaats en zijn monteurs. De chef werkplaats wil dan nog een foto maken van ons en Dizzy. De eigenaar van de garage komt er ook bij staan. Als aandenken krijgen we de foto mee (die direct wordt uitgeprint) en wordt er een sticker van de garage links achter op de auto geplakt. Wij vinden het niet zo erg om een beetje reclame te rijden en de eigenaar ook weer blij! We rijden vervolgens terug naar het Presbyterrian om daar nog 1 nachtje te kamperen. Op de terugweg kopen we weer 2 overheerlijke belegde broodjes voor ons avondeten. Tja, we nemen het er nog maar even van zolang het nog kan! Op de camping drinken we samen met Corey nog wat en gaan dan vroeg naar bed, want het was een lange dag en morgen willen we er weer vroeg uit om richting Gabon te rijden.

Yaounde (Cameroen) – Oyem (Gabon)(Bushcamp) 31-01-2012

Om 6u gaat de wekker en tegen zevenen rijden we de camping af. Ondanks dat het zo vroeg is, is het alweer een gekkenhuis met yellow cabs in Yaounde. We pinnen nog wat geld voor onderweg en rijden dan de stad uit. De wegen zijn goed en de route is wederom prachtig. We rijden door een heuvelachtig gebied met heel veel groen! En zoveel bochten, dit is een waar motorrijders paradijs! We rijden niet hard maar wel lekker door en voordat we er erg in hebben staan we al bij de grens van Gabon. Het uitstempelen gaat soepel en het instempelen bij Gabon ook. Alleen voor de daadwerkelijke stempel moeten we een stuk Gabon in rijden, naar het plaatsje Bitam. Ondanks dat deze post niet aan de grens ligt hebben zij het hier wel goed voor elkaar. Van onze paspoorten en het visa worden kopieen gemaakt. Wij moeten een kamertje in waar een politieman een digitaal dossier aanmaakt. Ja ja mensen, je wilt het niet geloven, een computer! Onze paspoorten worden gescand, we worden digitaal op de foto gezet en al onze gegevens worden in de computer gerammeld. Na deze formaliteiten rijden we verder richting het plaatsje Oyem. Als we Oyem aandoen is het bijna 15.00u. Voorbij Oyem gaan we op zoek naar een geschikte plek om wild te kamperen. We rijden een pad op, waar eerder een zwaar rupsvoertuig heeft gereden, en komen uit op een open vlakte waar bomen zijn gekapt. Waarschijnlijk wordt er hier een nieuwe weg gemaakt. Dit is een goeie plek en we zetten de auto halverwege het pad. Voordat we de tent uitpakken wachten we altijd even of we niet worden gestoord. Als dat niet gebeurt, klap ik tegen vijven de tent uit en zorgt Wendy voor het eten. Na het eten begint het lichtjes te regenen. Na onze bucketshower gaat het steeds harder regenen en ook te onweren. Regen kunnen we hebben maar onweer is niet echt fijn als je op het dak van een auto slaapt. Als we in de tent zitten komt het onweer voor ons gevoel wel erg dichtbij waardoor we besluiten om in de auto te gaan zitten en daar te wachten. Zodra de onweer is overgewaaid kruipen we weer terug in de tent.

Oyem – Lambarene (Gabon) 01-02-2012

Het onweer was binnen een uurtje overgewaaid maar het heeft wel bijna de gehele nacht geregend. Het mocht onze nachtrust niet verstoren want we hebben heerlijk geslapen. Tegen zevenen kruipen we de tent uit en staan dan in de natte klei die flink aankoekt onder onze schoenen en slippers. We eten wat cornflakes, breken de tent op en koken wat water voor de thee en koffie. Dan rijden we het kleipad af. De banden raken aardig verzadigd en als we het asfalt op rijden vliegt de klei ons om de oren. Gelukkig rijdt er niemand achter ons. We rijden richting Lope en de route is ook vandaag weer bijzonder mooi, de weg kronkelt door het tropisch regenwoud. Gabon is net een heel groot natuurreservaat. Vlak voor de afslag richting Lope passeren we de evenaar en met dat bord moeten we natuurlijk even op de foto. We waren van plan om richting Lope te rijden want daar zit een Nationaal Park. De weg begint gelijk bar slecht en dat zouden we dan 120km tot aan het NP moeten rijden om die weg vervolgens over 2 dagen weer terug te moeten rijden. We hadden van andere reizigers gelezen dat dit park best prijzig is en dat je geluk moet hebben om wildlife te spotten (overigens alle NP in Gabon zijn duur!). We besluiten deze heen en weer reis dan ook maar niet te doen en rijden verder naar de plaats Lambarene. We hebben het waypoint van een klooster daar. Het klooster ligt in het gedeelte van Lambarene dat op een eiland ligt midden in de rivier de Ogooue. We worden welkom geheten door een non die ons alle gemakken van het klooster laat zien waaronder de nette douches en toiletten. Het is hier (tot nu toe) lekker rustig en de omgeving is mooi en daarom besluiten we hier wat langer te blijven. Even een rustdag (of 2, we zien wel) en wat tijd om de was en wat andere kleine klusjes te doen, zodat we opgeruimd aan onze reis door de Congo’s en Angola kunnen beginnen.

Lambarene (Gabon) 02-02-2012

Wat een heerlijke plek om te kamperen. We hebben alles binnen handbereik, stroom, schoon toilet en douche en ook nog een broodjeszaak om de hoek!? Dat laatste wisten we niet totdat ik in de middag op zoek ging naar een bakkerij en ik er achter kwam dat er 1 vlak naast het klooster zit. Je moet het wel even weten want een uithangbord ofzo is er niet bij. Vandaag heeft Wendy een grote was gedraaid, ze is de hele dag aan het soppen geweest. Ik mag af en toe helpen om kleding uit te wringen. We hebben mazzel dat het deze week schoolvakantie is want we staan op de binnenplaats van het klooster waar ook een kinderopvang zit en volgens de zuster kan het hier dan behoorlijk druk zijn, maar daar hebben wij nu gelukkig geen last van en genieten enorm van de rust. We blijven hier dan ook nog een dagje langer en gaan morgen er op uit om de omgeving te verkennen. Volgens onze reisgids (de LP) zit hier een ziekenhuis annex museum vanAlbert Schweitzer. Hij heeft hier jaren lang gewerkt met lepra- en malariapatienten. Die man heeft vast wat goeds gedaan vroeger want hij heeft een Nobelprijs gewonnen en ik weet dat er in Zaandam een school naar hem is vernoemd.

Lambarene (Gabon) 03-02-2012

In de ochtens, als het wat koeler is, lopen we een rondje over het eiland. We wandelen een uurtje en de omgeving is mooi. Veel groen en de rivier is enorm breed en stroomt snel, geen rivier om even in te gaan zwemmen. Het museum van Albert Schweitzer is aan de andere kant van de brug en aangezien het nog een eindje lopen is en het al weer erg warm is, besluiten we het museum niet te bezoeken en gaan terug naar de camping. Hier doet Wendy nog een laatste was en relaxen we wat bij de tent. Tegen de middag komt 1 van de nonnen ons vertellen dat er vanavond een groep mensen komt overnachten die hier een soort van vergadering of iets dergelijks hebben, tenminste dat is wat wij denken dat er gaat gebeuren (het blijft lastig die Franse taal). Tegen de avond arriveren de eerste gasten. Als wij aan het avondeten beginnen gaat de groep gezamelijk bidden. Er wordt luid gepreekt en gezongen en dan horen we een vrouw luidkeels gillen alsof ze een hoogtepunt bereikt? Het begint steeds meer op een bijeenkomst van 1 of andere sekte te lijken... Het gaat de hele avond door tot zo’n 23.00u. Na 2 heerlijke dagen was het helaas gedaan met onze rust.

Lambarene – Ndende (Gabon) 04-02-2012

Om 04.30u begint het bidden alweer. Er wordt luidkeels bij gezongen en er wordt duidelijk geen rekening gehouden met andere gasten. Om 6 uur staan we naast de tent en pakken de boel in. Kwart voor zeven rijden we weg richting Ndende vlakbij de grens van Congo. Het is regenachtig en in de bossen hangt een mist, een schitterend gezicht. Doet mij denken aan de film Gorilla’s in the mist. De weg is nieuw en rijd lekker door tot aan het plaatsje Mouila, daar begint de onverharde (gravel) weg. Tegen het middaguur bereiken we Ndende waar we nog even aftanken en brood kopen. We hadden een waypoint van een missiepost in Ndende maar als we daar navraag doen om te kamperen kan dat helaas niet. We besluiten door te rijden richting grens. Tussen Ndende en de grens zit nog zo’n 50km. Ergens halverwege vinden we van de weg af weer zo’n afgraving van gravel waar we uit het zicht kunnen kamperen. Hier zetten we ons kamp op zodat we morgen vroeg de grens over kunnen gaan. We kunnen helaas pas morgen de grens over want ons visum gaat in vanaf de 5^e februari, vandaar.....