Sani Pass – Palmcliff (Zuid-Afrika) 30-03-2012

We worden gewekt door vrachtverkeer en andere zware voertuigen, er wordt gewerkt aan de weg. Vanaf het plaatsje Underberg ligt er een hagelnieuwe asfaltweg tot aan de voet van de Sani Pass. Het is mooi weer en we moeten even wachten tot de tent droog is van de ochtenddauw. Vanaf de Sani Lodge Backpackers hebben we nog zo’n 2 km asfalt en dan verandert de weg in een gravelweg die steeds slechter wordt. De vergezichten door de pas zijn prachtig en we gaan de eerste 6km gestaag omhoog. Dan komen we bij de Zuid-Afrikaanse grenspost. Het uitstempelen gaat erg vlot (daar kunnen ze in West-Afrika nog wat van leren...), wel wordt er als formaliteit nog even in onze auto gekeken. Vanaf de Zuid-Afrikaanse grenspost is het nog 6,5 km tot aan de top van de Sani Pass en de weg wordt steeds slechter. Nou ja, het is meer een pad over dikke keien/stenen. Naarmate we hoger komen krijgt Wendy het meer benauwd, zij houdt niet zo van hoogtes. De weg wordt ook steeds smaller en de laatste kilometer is er een vol haarspeldbochten en gaat heel steil omhoog. Deze route mag alleen gereden worden met 4x4 voertuigen en we snappen nu waarom. Bij de tweede haarspeldbocht is het zo steil dat de voorbanden geen grip hebben en we slippen. Wendy schrikt zich rot en ze staat binnen een mum van tijd naast de auto. Ze durft er niet meer naast te zitten, de held! Ik moet even steken en we plaatsen wat stenen voor het steile gedeelte. Nu moet Dizzy echt werken, met een hoop toeren en in de lage giering 1^e versnelling kruipen we omhoog. Althans ik kruip samen met Dizzy omhoog want Wendy loopt er achteraan. Bij de volgende bocht durft Wendy weer in te stappen en rijden we stapvoets verder omhoog. Bovenaan de Pass is de grenspost van Lesotho. Na het instempelen rijden we 100 meter verder naar de hoogste pub van Afrika. Daar neemt Wendy warme chocolade melk en ik een kop hete thee, want zo warm is hier niet boven (2874m hoog). We genieten van het uitzicht en Wendy maakt zich lichtelijk zorgen over de afdaling van zodadelijk. We schieten nog een paar foto’s van het mooit uitzicht, stempelen weer uit en beginnen dan met de afdaling. Zo dat was 45 minuten Lesotho. De eerste haarspeld bochten durft Wendy niet mee te rijden en loopt zij achter de auto aan, kan ze meteen nog wat actiefoto’s schieten, is ook leuk! Als we de ergste bochten hebben gehad kruipt Wendy weer op haar vertrouwde plekje en op een mooi uitkijkpunt doen we onze lunch. Bij de grenspost van Zuid-Afrika treffen wij een Nederlands stel die met het openbaar vervoer de Sani Pass gaat doen, een 25 jaar oude Volkswagenbus 4x4 aangedreven. Nou, zij liever dan wij... Nadat we Zuid-Afrika weer zijn ingestempeld, rijden we verder naar de kust, naar het plaatsje Scottburgh. We rijden voornamelijk bergafwaarts en het landschap is wederom prachtig. In het plaatsje Scotburgh informeren we bij een camping of we kunnen overnachten. Dat kan, maar wel voor de hoofdprijs. Het is paasvakantie en dat betekent 1 week hoogseizoen tarief volgens de camping eigenaar. Nou voor die 40 euro kunnen wij veel meer doen en gaan gauw op zoek naar een andere camping. Deze vinden we in de plaats Palmcliff zo’n 15 km verderop, hier hanteren ze tenminste normale prijzen. We zetten snel de tent op want er komt weer een donkere lucht aan. Als de tent net staat barst de regen los maar wij zitten gelukkig droog en knus in onze voortent en genieten van een heerlijke pasta...

Palmcliff - Hluwluwe (Zuid-Afrika) 31-03-2012

We waren al weer vergeten hoe het is als het aan een stuk door regent... saai! Het heeft de hele nacht geregend en vanochtend regende het nog steeds en dat verveelt echt snel. John vindt het niet zo heel erg en heeft wel zin in een dagje hangen in de tent. Ik heb (soms) wat moeite om stil te zitten (zit in de genen) en heb er geen geduld voor om de hele dag zo opgesloten in de tent te zitten. Ik wil graag doorrijden in de hoop dat het 250 km verderop wat beter weer is. Ik heb mazzel! Uiteindelijk klaart het aan het einde van de ochtend heel eventjes op. We pakken de boel snel in en vertrekken richting Hluwluwe. Daar hebben we waypoints van een camping met een NL eigenaar en dat is volgens het commentaar van andere reizigers een echte aanrader, dus ja dan gaan we dat maar proberen he! Onderweg tanken we nog even af en kopen een brood voor de lunch. Eind van de middag arriveren we bij de Bush Baby Lodge en inderdaad het ziet er erg leuk en netjes uit. En niet geheel onbelangrijk, tis hier lang zo slecht weer niet als waar we vandaan kwamen. Nog niet superzonnig en af en toe een klein buitje, maar dat mag geen naam hebben. John informeert nog even of we hier kunnen eten, en dat kan. Vanavond staat er zuurkool op het menu. John vindt het heerlijk, maar ik lust het echt niet. Sorry John, dat wordt dus niet uit eten maar een kop soep en een broodje. In de avond skypen we wat met het thuisfront, want zelfs dat is hier: gratis Wifi...

Hluwluwe (Zuid-Afrka) 01-04-2012

Er is niet om gelogen, het is inderdaad een fijne plek en we besluiten hier in ieder geval nog een dagje langer te blijven. Vandaag draai ik maar weer een wasje en klust John wat aan de auto. Hij peilt alle vloeistoffen en vult deze waar nodig. De rechter achterrem piept iets dus die inspecteert hij ook meteen even. Er blijkt een bout te missen van de highjack, is er waarschijnlijk afgetrild onder het rijden. John zet er een nieuwe bout in en de highjack doet het beter dan ooit te voren? Mal ding! Blijf toch altijd eng als die Highjack weer tevoorschijn komt, maar gelukkig is alles weer goed gegaan! Tja, een gewaarschuwd mens he.... Aan het einde van de middag skypen we weer wat met familie en krijgen we op de campsite bezoek van een groep vervet-aapjes en een bushbokje. Rond 19.00u worden op de camping bushbabies gevoerd. We zijn nog net op tijd om te zien hoe de kinderen het laatste fruit aan de bushbabies geven. John heeft van Pim, de eigenaar van de Bushbaby Lodge, een LRCH magazine gekregen om deze te lezen. Pim is 1 van de oprichters van de Landrover Club Holland en in het magazine staat een item over de Bushbaby Lodge. Erg leuk om te lezen en ook om te zien dat Elephant Offroad op de eerste pagina een grote reclame heeft staan vanwege hun 15 jarig jubileum dit jaar!!

Hluwluwe NP (Zuid-Afrika) 02-04-2012

Sinds een paar dagen is het knipperlicht linksvoor kapot. Het is helaas niet even een kwestie van een lampje verwisselen. Nee, de houder waar het lampje in klemt, daar zijn de contactpuntjes van doorgeroest. Na het ontbijt rijden we op aanraden van Pim naar Hluwluwe, naar een auto onderdelenzaak aldaar. We moeten tevens weer een paar boodschappen doen dus dat combineren we ook maar gelijk. Bij de onderdelen speciaalzaak hebben ze niet wat we nodig hebben, maar we worden doorverwezen naar een elektricien even verderop. Ik zet Wendy af bij de Spar voor de boodschappen en rij naar de elektricien. Daar aangekomen wordt ik direct geholpen. Het onderdeel dat ik moet hebben heeft de beste man niet, maar wel 1 die erop lijkt. Hij snijd er wat plastic haakjes vanaf en voila deze past. Dan maakt hij een bypass en soldeert de draden van het “nieuwe” onderdeel vast. Zo, wij hebben weer een werkend knipperlicht en dat heeft ons 50 rand gekost! (5 euro). Koopje toch?! Als ik terug kom bij de Spar komt Wendy net naar buiten gelopen met een wagen vol boodschappen. Die laden we in en we vertrekken naar het Hluwluwe National Park. Als we bij de poort van het park alle regelementen lezen wat we wel en niet mogen, valt ons 1 regel op die wij niet in het Addo NP hebben zien staan. We mogen niet binnen een straal van 50 meter bij een olifant komen. Dat is raar want in Addo hebben we olifanten op een afstand van 2 meter benaderd zonder enige problemen?! In het park spotten we weer veel dieren waaronder giraffen, zebra’s, diverse bokjes en een grote groep buffels. Er moeten hier veel neushoorns zitten, maar het duurt even voordat we deze zien. We starten voor de grap een spelletje: wie ziet als eerste de neushoorn En jahoor aan het begin van de middag aan John de eer: hij spot er 1! Het is jammer dat onze remmen piepen want de neushoorn schrikt ervan en rent, voordat we uberhaupt een foto kunnen nemen, weg. We zetten de motor af en wachten af, misschien dat de neushoorn nog terugkomt. Tijdens het wachten worden we begroet door een groep Nederlandse toeristen die bezig zijn met een gamedrive, maar die neushoorn kwam helaas niet meer terug. We hebben mooi wel nummer 4 van “The Big Five” gespot, we moeten nu alleen nog de Luipaard om ons lijstje compleet te maken. We rijden verder door het park en komen tot de conclusie dat dit park nog best groot is. Aan het einde van de middag spotten we (Wendy dit keer) weer een neushoorn met een kleintje. Niet veel later spotten we een groep van 4 neushoorns, althans wij spotten ze niet, er stond al een klein wit autootje te kijken. We schieten heel wat foto’s en rijden dan verder. Het is alweer 16.30u en we moeten om 18.00u het park uit. Als we de eerste bocht door rijden zien we in de verte dat kleine witte autootje weer staan met daar achter een hele grote olifant. De witte auto is gekeerd en komt ons tegemoet rijden. De bestuurder seint ons met zijn grote licht en we zien dat die grote olfifant in versnelde pas achter het kleine witte autootje aan komt. Ik zet Dizzy in zijn achteruit want keren kan niet meer, de weg is te smal en we hebben er geen tijd voor. De olifant heeft er goed de vaart in en klappert flink met zijn oren (een teken dat de olifant het ergens niet mee eens is). We rijden zo’n 2 a 3 km achteruit en komen dan op een plaats waar we kunnen keren. We rijden vervolgens een ander pad in, uit het zicht van de olifant, en als we ver genoeg zijn zien we hoe de olifant ons pad passeert en verder loopt. Oke, nu weten we waarom we niet binnen 50 meter afstand van een olifant mogen komen. Deze zijn inderdaad erg agressief hier?! We rijden terug naar de kruising en komen daar het kleine witte autootje tegen met twee flink geschrokken mensen erin. Ze bedanken ons voor het snelle achteruit rijden en geven mij een 10 voor mij achteruitrijd kunsten, hahaha. Het is inmiddels al 17.00u geweest en we moeten ons haasten naar de uitgang. Tijdens onze rit naar de uitgang passeren we een neushoorngezin op nog geen 10 meter afstand van de weg. Daar nemen we nog snel even wat foto’s van, maar dan moeten we toch echt haast gaan maken. De terugweg gaat via een campsite en tot onze verbazing staat daar een enorme olifant midden op de campsite. Net buiten de campsite staat nog een olifant die staat toe te kijken naar wat zijn maatje op de campsite aan het doen is. Wij kunnen niet verder door deze olifanten, maar gelukkig is daar een parkranger met zijn pickup. Hij rijdt naar de olifant toe en maakt met de motor van de auto een hoop toeren. De olifant schrikt hiervan en maakt rechtsomkeer naar zijn maatje buiten de campsite. Hij moet nog wel over het wildrooster (waar elektriciteit op staat) en dat is een grappig gezicht. Elke stap die hij doet op het rooster, trekt hij zijn poot hoog weer op, net als een kat die geen natte voeten wil krijgen. De ranger volgt de olifant en jaagt deze ver genoeg weg. Wij krijgen dan het sein dat we verder kunnen rijden. Leuke beesten hoor, die olifanten!?! Gelukkig zijn de hoofdwegen in het park van asfalt dus kunnen we lekker doorrijden. Niet te hard want we willen geen antilope door het voorraam hebben natuurlijk. We arriveren 18.05u bij de uitgang en moeten uitleggen waarom we zo laat zijn. We hebben een goede reden, de weg was geblokkeerd door een paar olifanten (het fotomomentje bij de neushoorns zeggen we maar niet). We zijn aan de andere kant het park uitgereden en het is nog een uur rijden terug naar de Bushbaby lodge. Daar aangekomen maken we snel wat eten klaar en skypen we nog even met het thuisfront.

Hluweluwe (Zuid-Afrika) – Mlilwane NP (Swaziland) 03-04-2012

Vandaag staat een ritje Swaziland op de planning. John gaat eerst nog even naar de kapper (naar mij dus...) om zijn grijze haren weg laten halen. Na een lekkere rommelochtend vertrekken we aan het einde van de ochtend richting de grens met Swaziland. Het is een ritje van niets, want we zijn er zo vanuit Hluwluwe. Onderweg krijgt de autoradio ineens kuren, de usb-lezer doet het niet meer!? We stoppen aan de kant van de weg en gelukkig heeft mijn Willy Wortel de boel, met behulp van zijn zakmes en mijn nagelvijl, binnen ‘no time’ gerepareerd. Bij de grensovergang gaan we samen naar binnen, wel zo gezellig na al die maanden dat John het alleen heeft gedaan. Een donkere (nogal overdreven nichterige jongen) komt heel dicht bij ons staan, beter gezegd: hij kruipt zowat bij ons op schoot. Dat zijn wij niet gewend en ervaren het als erg vervelend dat iemand zo in ‘ons cirkeltje’ komt. Wij zeggen er wat van, ook omdat men met onze paspoorten bezig is en hij daar niets mee te maken heeft. Hij doet alsof wij lucht voor hem zijn en blijft (heel bijdehand) gewoon staan. Even later bij het volgende loketje is ‘meneer’ er ook weer en weer komt hij zowat bij ons op schoot zitten. We irriteren ons mateloos, maar besluiten dat negeren in dit geval het beste is. Hij zal wel niet beter weten. Normen en waarden hier in Afrika liggen namelijk toch heel anders dan bij ons, denken we maar. De grensovergang verloopt verder vlot en we rijden Swaziland in en het is net alsof je een andere wereld in rijdt.We zijn eventjes terug in West-Afrika, alleen de wegen zien er hier wat ‘Westerser’ en beter uit. We rijden naar het Mliliwane NP, waar we kunnen kamperen. In de avond koelt het behoorlijk af en we gaan daarom vroeg naar bed, onze warme slaapzakken in...

Mlilwane NP (Swaziland) 04-04-2012

Het was weer een zeer romantische nacht... Dit keer lagen we namelijk allebei in ons complete thermo-outfit en muts op in bed, zo koud was het!! In de ochtend besluiten we een wandeling door het park te gaan maken. Eerst boeken we bij de receptie nog een nachtje camping en krijgen daar gelijk een routekaartje voor de wandeling mee. Dan beginnen we aan de wandeling. Onderweg zien we niet zo veel dieren, op een paar antilopes na, maar dat geeft niet. De route van zo’n 2,5 uur is evengoed prachtig en het is lekker om weer eventjes in beweging te zijn. Tussen de middag lunchen we op de camping, doen de afwas van gisteravond (hebben we vaak ’s avonds geen zin meer in), vullen het waterreservoir in de auto en gaan daarna nog een klein rondje wandelen. Dat viel niet mee, de benen waren al erg zwaar van het rondje van vanochtend. Bij terugkomst op de camping zie ik (Wendy) een teek op mijn been. Gelukkig zag ik het op tijd want hij had zich nog niet vol gezogen en met de tekenpen haalt John hem er gemakkelijk uit. Aan het einde van de middag krijgen we nog bezoek van een groep nieuwsgierige zebra’s. Ze komen tot vlak bij de auto en John kan ze bijna aanraken. Even later komt er ook een nieuwsgierig bokkie (zo noemen we tegenwoordig gemakshalve alle antilopesoorten maar...) even een kijkje bij ons nemen. Het bokkie is helemaal niet bang en John kan hem zo bij zijn neus aanraken. Voor het donker sprokkelen we gauw nog wat hout bij elkaar voor een kampvuurtje. Het was gister erg koud en we willen vandaag niet vanwege de kou weer vroeg naar bed. We eten pannekoeken en het bakken daarvan is John zijn werk. Heerlijk even een keertje niet koken en ik begin alvast met het maken van het kampvuur. Het toppunt van emancipatie, hij koken en ik fikkie stoken, aldus John.We laten ons de pannekoeken heerlijk smaken met kaas en bacon en we genieten de rest van de avond van ons kampvuurtje...

Mlilwane NP (Swaziland) – Nelspruit (Zuid-Afrika) 05-04-2012

Zoals bijna elke ochtend worden we gewekt door het zonlicht. We doen lekker relaxt ons ontbijt en besluiten vandaag even langs Amsterdam te rijden. Ja, jullie zullen wel denken, even naar Amsterdam rijden?! Dit is een dorpje net over de grens van Swaziland met Zuid-Afrika. We zagen het op de kaart staan en we hadden beide zoiets van, daar moeten we natuurlijk even langs. De rit naar de grensovergang is mooi. Het wordt misschien een beetje eentonig om steeds maar te vermelden dat de omgeving mooi is, maar het is gewoon zo! We kunnen er niets anders van maken. Als ik de hoofdprijs in de loterij zou winnen, dan wist ik het wel, een 2^e huis in Zuid-Afrika! Die Gordon is zo gek nog niet... De grensovergang is minder toeristisch en verloopt heel soepel. Vanaf de grens is het nog zo’n 18km tot aan het plaatsje Amsterdam, een dorpje van niets. Als je je ogen sluit ben je er alweer uit! We doen nog wel even een bezoekje bij de Amsterdamse Politie (eens even kijken hoe dat kantoor er van binnen uit ziet) en rijden dan verder naar het Panorama Guestfarm, een paar kilometer voorbij Nelspruit. Volgens andere reizigers konden we hier kamperen maar als we daar aankomen kijkt de eigenaresse ons raar aan als we haar dat vragen. Ze moet dat eerst even overleggen met haar moeder (die formeel de eigenaresse blijkt te zijn). Als ze terugkomt mogen we voor 1 nacht kamperen omdat er vandaag geen gasten verblijven op de Guestfarm. We krijgen een prima plekje toegewezen en zetten onze tent op, hier houden we het wel een nachtje vol denken we dan nog...

Nelspruit – Orpen (Zuid-Afrika) 06-04-2012

We worden rond 5 uur in de ochtend wakker door blaffende (huilende) honden. Blijkt dat het Panorama Guestfarm een enorme kennel op het erf heeft staan... Helaas dus toch niet helemaal zo’n prima plekje en we zitten erg vroeg aan het ontbijt. Vandaag staat de Panorama route op het programma en die doet zijn naam eer aan! We stoppen bij het uitkijkpunt “Gods Window” en doen daar een kleine wandeling en de lunch met een prachtig uitzicht. We rijden vervolgens door naar het uitzichtpunt op de “Three Rondavels”, weer zo’n mooi plaatje! De canyon heet “De Blijderivier Canyon” en is na de Grand Canyon en de Fishriver Canyon de diepste op aarde. Bij dit uitzichtpunt worden we aangesproken door een Zwitser die in zijn doen en laten sprekend op Rien lijkt (mijn oom die in Amerika woont), het had zijn tweelingbroer kunnen zijn! Zoals zoveel mensen die wij tegen komen is ook hij erg geinteresseerd in onze reis en benieuwd door welke landen we zijn gereisd. Hij heeft in de zeventiger jaren zo’n soortgelijke reis gemaakt en dat ‘brings back memories’, erg leuk. We rijden verder richting het Kruger NP en boeken een camping zo’n 20km voor “Orpen Gate”. De camping ligt midden in het Andover gamereserve. Als we de camping op rijden worden we hartelijk ontvangen door Jan en Mardy, een Zuid-Afrikaans stel dat hier hun paasweekend viert. Zij zijn verheugd ons te zien omdat het wel erg saai is zo alleen op de camping. Er zijn wel andere gasten maar dat zijn allemaal zogenaamde “ dayvisitors” en die moeten allemaal vertrekken om 18.00u. Dat is maar goed ook want een paar van hen hebben harde muziek op staan en zijn erg luidruchtig. We maken een kort praatje met Mardy en Jan en zetten dan de tent op. Vandaag is het weer braai avond dus die wordt ook aangestoken. Tijdens het BBQen komt Jan informeren wat we morgen gaan doen. Wij gaan het Kruger Park in en hopen daar een paar dagen te kunnen overnachten. Jan denkt dat het niet mogelijk is vanwege het Paasweekend omdat dan veel Afrikanen naar het Kruger komen om er het weekend door te brengen. Hij geeft ons als tip mee morgenochtend vroeg het park in te gaan om zo mogelijk nog een kampeerplek te regelen en natuurlijk het meeste wild te spotten!

Orpen – Kruger NP – Orpen (zuid-Afrika) 07-04-2012

Op aanraden van Jan staan we om 06.00u op en staan rond 06.45u bij “Orpen Gate” Kruger NP. Bij het 1^e checkpoint ontmoeten we parkranger Martin. Hij is zeer geinteresseerd in onze trip door Afrika. In zijn enthousiasme vergeet hij ons een formulier mee te geven en komt later achter ons aanrijden om dit alsnog aan ons mee te geven. Tussen het checkpoint en de daadwerkelijke Orpen Gate ligt hele verse olifantenpoep. Ik maak nog de opmerking, zo dat is verse poep!? En ik heb het nog niet gezegd of Wendy zegt: “Ja, daar staat hij!” Vlak naast de weg, dus daar stoppen we even voor. Bij de receptie van Orpen Gate krijgen we te horen, waar Jan ons al voor had gewaarschuwd, er is geen kampeerplek meer in heel het Kruger Park. Balen!! We gaan vandaag dan maar als ‘dayvisitor’ het park in. We kopen een kaart van het park en stippelen een route uit. Als we de kaart bestuderen zijn we het er allebei over eens, dit park is GROOT!!! In lengte ruim 450km! Heel groot dus en dat gaan wij nooit allemaal zien in een paar dagen tijd! We rijden voornamelijk over gravelwegen van Orpen Gate naar Phalaborwa Gate en tussendoor doen we de lunch bij Camp Letaba. We zien weer veel dieren waaronder veel giraffen en olifanten. We moesten 1 keer flink in de remmen voor een giraf. Wij zagen hem te laat uit de bossen komen en hij zag/hoorde ons te laat, waardoor hij al galopperend vlak voor de auto wegvluchtte. Dat wil je niet hebben een giraf op je motorkap! Rond 16.00u arriveren we bij Phalaborwa Gate. In het plaatsje Phalaborwa doen we nog wat boodschappen, tanken we en rijden dan terug naar camping Andover. We hadden ons een beetje vergist in hoever dat nog rijden was, maar gelukkig waren we net voor het donker op de camping. Jan en Mardy zijn wederom verheugd ons te zien en we worden uitgenodigd om na het eten bij hun te komen zitten. We maken een pan met rijst en kip klaar en gaan dan gezellig bij Jan en Mardy zitten bij een goed kampvuur...

Orpen (zuid-Afrika) 08-04-2012

Vanwege de drukte in het Krugerpark hebben we besloten vandaag een dagje op de camping te blijven. Even een relaxdagje en wat tijd om de was enzo te doen. Vannacht hoorden we een paar keer hyena’s huilen. Tja, we kamperen tenslotte tegen het Kruger Park aan in een private game reserve. Dan ben je blij dat je hoog op de auto slaapt! Mardy en Jan nodigen ons uit om om 11.00u gezellig mee te komen eten met hun ‘Paas brunch’. Nou dat slaan we niet af. Jan heeft zijn skottelbraai aangestoken en maakt hier gebakken ei, bacon en tomaat op klaar. We zitten lekker te eten en Mardy en Jan willen alles horen over onze reis tot dusver. Wendy pakt onze Michelinkaarten erbij om ze de route te laten zien. Een van die kaarten is zo vaak gebruikt dat die bijna uit elkaar valt. Mardy kruipt gelijk de caravan in en komt terug met een rol plakband en onze kaart wordt gelijk gerepareerd. Ontzettend aardige en gastvrije mensen. Wendy komt met een heldere ingeving en haalt een van onze meegebrachte souvenirs uit de auto om deze aan Mardy en Jan te geven als bedankje dat we mee mochten eten. Het is zo’n Delfts blauwe klompje, typisch Nederlands. Als Mardy deze in ontvangst neemt schieten de tranen haar in de ogen. Ze vindt het erg mooi en is er heel blij mee. We zitten al gauw 2 uurtjes gezellig te brunchen en Mardy en Jan moeten zich nog haasten om de boel in te pakken. Zij worden namelijk die middag verwacht bij hun zoon die een boerderij heeft vlakbij Nelspruit. We nemen afscheid van Jan en Mardy en hebben de rest van de middag en avond de camping helemaal voor onszelf.

Kruger NP – Camp Satara (Zuid-Afrika) 09-04-2012

Tijdens het onbijt worden we omsingeld door een groep vervet aapjes. Dit ras is gelukkig niet zo brutaal en agressief als de Baviaan maar wel nieuwsgierig en de aapjes houden ons dan ook vanaf gepaste afstand in de gaten. Als we alles weer hebben ingepakt rijden we richting het Kruger Park. We zijn nog maar net de camping af als we een groep giraffen spotten langs de kant van de weg. Bij Orpen Gate ontmoeten we Martin weer en we krijgen van hem de tip om vlakbij Satara een rondje te rijden want daar is vanochtend een grote groep leeuwen gezien. Bij de receptie van Orpen Gate reserveren we de camping bij Satara. We rijden de route die parkranger Martin en Jan en Mardy ons als tip hadden meegegeven. We zien een hoop dieren waaronder 2 leeuwen en een groep olifanten die drinken vanuit een riviertje/meertje, een leuk tafereel waar we een heel tijdje naar blijven kijken. Aan het einde van de middag checken we in bij camping Satara. Als we alles hebben opgezet en naast onze auto zitten worden we door de buurman geroepen. Hij heeft een slang gezien in de struiken. Hij benoemd nog de naam van de slang maar die zijn we effe kwijt. Het is een giftige en we mogen niet in de buurt komen aldus de buurman. De slang kronkelt uiteindelijk met een beste snelheid uit de struiken vandaan, zo onder de buurman zijn caravan. Het is niet zo’n slang waar ik bijna op heb gestaan, die was een stuk langzamer en deze heeft ook niet zo’n kop als een Cobra, maar toch. Weer zijn we blij dat we ver van de grond slapen.

Kruger NP – Camp Crocodile Bridge (Zuid-Afrika) 10-04-2012

We hebben de wekker om 05.30u gezet want om 06.00u gaat de poort van de camping open en mogen we het park op. Vroeg in de ochtend en laat in de middag is de beste tijd om dieren te spotten. We rijden min of meer hetzelfde rondje als gisteren en we hebben dit keer geluk. We spotten 2 jonge luipaarden in een boom. Ze zijn nieuwsgierig wat wij komen doen en kijken heel eigenwijs zoals jonge kittens kunnen doen. Volgens de inzittenden van de auto voor ons zit de moeder onderaan de boom. Deze zien wij niet maar vinden dit al helemaal geweldig! Dat was nummer 5 van de “Big Five”! We rijden verder richting de camping Lower Sabie. Volgens Jan en Mardy is dit niet een al te grote camping en kunnen we rondom Lower Sabie veel dieren spotten. Onderweg kan ons geluk niet op, we spotten 4 Cheetahs bij elkaar die achterna worden gezeten door een Luipaard. De Luipaard hebben we niet gezien (wel gehoord) en die 4 Cheetahs waren hier behoorlijk bang van geworden want die kozen het hazenpad. Wat een unieke ervaring om 4 Cheetahs op zo’n 15 meter voor je auto langs te zien gaan. Volgens menig Afrikaan behoort de Cheetah tot de “Big Seven”, dat zijn de Olifant, Leeuw, Buffel, Neushoorn, Luipaard, Cheetah en de Wild Dog. Dan zou het toch mooi zijn als we die wilde honden ook nog zouden zien!?
Als we bij Lower Sabie een plaatsje op de camping willen boeken is deze helaas al vol. We kunnen nog wel kamperen bij Crocodile Bridge zo’n 34km verderop. Als we bij Crocodile Bridge hebben ingecheckt en de tent hebben opgezet worden we door andere campinggasten gewaarschuwd voor de Vervet aapjes op de camping. Die willen, als je niet op let, nog weleens je eten uit je auto komen stelen. Op datzelfde moment dat wij worden gewaarschuwd zijn we bezig met de foto’s van vandaag over te zetten op de laptop. De man ziet de foto’s van de 4 Cheetahs en zegt dat wij enorm veel geluk hebben gehad vandaag, dat dit niet gebruikelijk is om te zien en dat menig Afrikaan dit nog niet heeft gezien. Het is jammer dat we hier geen staatslot kunnen kopen anders hadden we dat gelijk gedaan...

Kruger NP – Camp Skukuza (Zuid-Afrika) 11-04-2012

Vandaag weer vroeg op voor een Gamedrive. We zijn nog maar net op weg als we al diverse neushoorns, olifanten en giraffen zien. Niet veel later spot Wendy een leeuw in het gras. Hij loopt vrij dicht langs de weg en gaat uiteindelijk op een open plekje vlak naast de weg zitten. Andere mensen zien ons stil staan en stoppen ook natuurlijk en al gauw is het aardig druk rondom de leeuw. Het leek er in eerste instantie op dat de leeuw de weg over zou gaan steken, maar gezien de drukte met auto’s is ie er maar bij gaan liggen vermoeden wij. Wij hebben goed zicht op de leeuw en ook al moeten we nog best wel inzoomen met de camera, we kunnen een aantal mooie plaatjes van hem schieten. Na een dik kwartier te hebben genoten van het mooie maar nog wel vrije jonge mannetje is hij de drukte zat en steekt voor ons de weg over om aan de andere kant in het hoge gras te verdwijnen. Het is toch wel de moeite waard om zo vroeg het park in te gaan, want je ziet veel meer. We rijden een stuk verder en stoppen bij een uitkijkpunt voor ons ontbijt. Een mooi plekje aan de rand van een rivier vol nijlpaarden. We rijden de hele ochtend rond en zien nog meer giraffen, zebra’s en olifanten. Aan het einde van de rit zien we bij een klein meertje nog een grote buffel zitten. Helaas kunnen we niet lang van hem genieten, want door het gepiep van onze remmen staat hij op en gaat ie aan de wandel. We lunchen aan de rand van Camping Skukuza en checken daar aan het begin van de middag in. Best vermoeiend hoor ‘beessies kijken’ dus houden we de rest van de middag siesta.

Kruger NP – Komatipoort (Zuid-Afrika) 12-04-2012

Vandaag wederom vroeg op voor een gamedrive, de laatste van ons Kruger avontuur hebben we bedacht. Het park is erg mooi maar we hebben allebei toch wel een beetje het gevoel dat we door een grote dierentuin rijden. Misschien komt dat wel doordat de infrastructuur hier zo goed is aangelegd en het park met een “normale” auto ook gewoon te doen is. Daarbij hebben we de complete big five gezien, dus het is goed zo...
Zoals elke ochtend in het Kruger Park staat er een behoorlijk rij auto’s zo vlak voor openingstijd te wachten bij de poort. Wij sluiten een paar minuten voor zessen aan. Ik loop al een paar dagen te roepen dat het mooi zou zijn als we ook nog “Wild Dogs” zouden gaan zien en volgens mij hebben ze me gehoord want we zijn nog maar net de gate van de camping uit, loopt daar een grote groep van zo’n 15 wilde honden. Helaas rijden we achteraan in de stoet en is het ook nog schemerig, om dan nog een paar mooie foto’s te schieten wordt lastig. Als de groep honden de bush inslaan rijden de meeste auto’s door. Wij rijden niet zo hard en doen lekker rustig aan en daar worden we op beloond. We zien twee Hyena’s over de weg hobbelen waarvan 1 een bot in zijn bek heeft. Helaas zijn we te laat om een mooie foto te schieten want op het moment dat wij dichterbij komen vluchtten de Hyena’s de bush in. We rijden vandaag vanaf Skukuza richting Malelane Gate over voornamelijk gravelwegen. We ontmoeten tijdens onze rit een Nederlands gezin die in een grote Mercedes truck/camper door Afrika reizen (www.afri-kasa-fari.nl) en maken een praatje met ze. Niet veel later staan er een hoop auto’s stil en dat betekent dat er iets te zien is en inderdaad, 3 mannetjes leeuwen die een Buffel aan het volgen zijn. Helaas trekt de buffel steeds verder weg van de weg dus zullen/kunnen wij de aanval van de leeuwen niet zien. We rijden verder en ontmoeten even later Yvonne & Marco uit Amsterdam die in een Toyota Landcruiser rijden. We maken een praatje en delen wat informatie en rijden dan verder. Op onze laatste dag in het Kruger krijgen we de kers op de slagroomtaart! Een volwassen Luipaard ligt languit op een tak hoog in een boom vlak langs de weg. We zijn niet de eersten en ook niet de laatsten die stoppen bij dit geweldige plaatje. We schieten wat foto’s af. Naarmate het drukker wordt houdt de Luipaard het ook voor gezien en klimt hij naar beneden en verdwijnt in het hoge gras. We rijden weer een mooie route door het park alleen zien we niet zoveel wild, op een enkele giraf en zebra na. Wel zien we op een gegeven moment beneden ons in een grote rivierbedding een enorme kudde met buffels staan. Tja, en als je er dan opeens toch al 4 van de big 5 op 1 dag hebt gezien, hoe leuk zou het dan zijn als je op de laatste dag ze dan toch allemaal op 1 dag te zien krijgt? Maar helaas, hoe goed we ook om ons heen kijken, neushoorns zien we niet meer. Aan het begin van de middag zijn we aan het einde van het park en gaan daar het plaatsje Malelane in om boodschappen te doen, even onze voorraad aanvullen voordat we richting Mozambique vertrekken. Na weer een goede kar vol te hebben ingeladen rijden we naar de camping in Komatipoort, een plaatsje aan de grens met Mozambique. Hiervandaan kunnen we morgen meteen de grens over, wel zo makkelijk. De rest van de middag besteden we met het checken en opruimen van de auto.

Komatipoort (Zuid-Afrika) - Marracuene (Mozambique) 13-04-2012

Na het ontbijt ruimen we de boel op en rijden richting de grens. We hebben allebei een momentje van aarzeling, zullen we het nou wel doen Mozambique? We hebben er zoveel verschillende verhalen over gehoord. Veel corruptie, slechte wegen en veel Malaria muggen.... Maar ook mooie stranden en je kunt er geweldig snorkelen...Het zal wel komen omdat we Mozambique in eerste instantie niet hadden ingepland in onze reis. Voor het geval jullie nog niet op de hoogte zijn, we zijn niet van plan om terug te rijden naar Nederland. Om onze tijd in Afrika optimaal te benutten zijn we van plan om Dizzy terug te verschepen naar Nederland, ergens half oktober. De bedoeling is dat we nu vanuit Mozambique de volgende landen aan gaan doen, Malawi, Tanzania, Kenia, Uganda, terug naar Tanzania, Zambia, Botswana en weer terug naar Zuid-Afrika. Hoe de route precies zal worden bekijken we per dag, het kan zo weer anders worden, maar 1 ding is zeker we rijden niet terug. Het zal ook wel aan de dag liggen, dat we aan het twijfelen zijn, vrijdag de 13^e! We hakken de knoop door en rijden richting de grens. Zuid-Afrika uit gaat soepel, stempeltje hier en daar en we rijden verder. Aan de zijde van Mozambique gaat het er weer echt “Afrikaans” er aan toe. Een hoop mannetjes die je, voor geld, willen helpen met de grens formaliteiten. Die wimpelen we snel af met de woorden: “ We zijn helemaal vanuit NL komen rijden, denken jullie nou echt dat we niet weten hoe het werkt hier in Afrika?” En dat helpt, ze druipen 1 voor 1 af... Binnen in het grenskantoor moeten we een Visum kopen a 61 euro pp. We worden op de foto gezet en onze vingerafdruk wordt digitaal afgenomen. Het Carnet wordt ook zonder problemen afgestempeld en we staan binnen een uur weer bij de auto. Daar proberen nog een paar mannetjes de bekende geld wisseltruc. 1 mannetje probeert met je te wisselen. Die wimpel je af om te zeggen dat je al valuta hebt voor Mozambique. Dan meldt zich even later een mannetje die een pasje laat zien en hij zegt van de politie te zijn. Hij wil ons geld controleren op echtheid, want er gaat, volgens hem, veel vals geld in de rondte. Ik krijg hier een beetje de kriebels van en wimpel de “nepagent” af en zeg dat mijn geld rechtstreeks van de bank afkomstig is en dat hij mijn geld niet krijgt te zien. We stappen snel in en rijden richting Maputo. We rijden over een mooie strakke asfaltweg waar we halverwege richting Maputo tol voor moeten betalen. Tot dusver is de weg prima in Mozambique. Even voor Maputo doen we een pinautomaat aan om wat Mozambique’s geld te pinnen. Dan rijden we verder naar het plaatsje Marracuene, zo’n 40 km voorbij Maputo. Daar checken we in bij camping Casa Lisa. Het is nog vroeg in de middag en we besluiten een middagdutje te doen. We betalen de tol van 3 dagen vroeg op staan...

Marracuene – Tofo (Mozambique) 14-04-2012

We hadden weer de camping voor onszelf, lekker rustig! Rond 9 uur zijn we klaar voor vertrek. Vandaag rijden we naar het plaatsje Tofo op aanraden van Greg (Vriend van Tomas en Frederieke die in Zuid-Afrika woont). De stranden moeten daar geweldig zijn en als je mazzel heb dan zie je nog een zeeschildpad eieren leggen op het strand. Het is wel nog even zo’n 400km rijden.
We doen rustig aan en cruisen met een gangetje van max. 70km/uur richting Tofo. We rijden niet zo hard omdat we hebben gehoord dat ze hier in Mozambique veel snelheidscontrole’s houden en het is lekker zuinig rijden. Haast hebben we ook niet! Onderweg rijden we weer door van die typische Afrikaanse dorpen. Veel armoede en ronde rieten hutjes. Het landschap verandert naarmate we meer noordelijk rijden. Het wordt tropischer. Het klopt dat ze hier van snelheidscontrole houden want we zien er veel. Tegen het einde van de middag arriveren we in Tofo. Een dorpje waar een relaxte sfeer hangt. We checken in bij camping Bamboozi waar we ons, gezien de eerste indruk, wel een paar dagen kunnen vermaken...

Tofo (Mozambique) 15-04-2012

Vandaag is het een dag van “ we hoeven even helemaal niets” althans we moeten even ons blog bijwerken, want die liep bijna een week achter. Gelukkig noteren we elke dag een paar steekwoorden (de hoogte- en dieptepunten van die dag) zodat we, zoals vandaag, toch nog een beetje weten wat we die dag hebben gedaan en zo makkelijker ons blog kunnen bijwerken. In de middag genieten we van het zonnetje op het strand. Het strand doet een beetje Nederlands aan. We moeten over een duin heen willen we op het strand komen. Daar aangekomen blijkt dat we het hele strand voor ons zelf hebben! Dit is geen Benidorm ;-) waar men hutje op mutje ligt. Het zeewater (Indische oceaan) voelt heerlijk aan, niet te koud en niet te warm. Zo vullen we de middag, lekker in de zon en lekker in de zee.... Wat hebben we het zwaar...

Tofo (Mozambique) 16-04-2012

Weer zo’n dag lekker niets doen. Na het ontbijt besluiten we over het strand richting het centrum van Tofo te lopen. Een wandeling van 15 minuutjes over een mooi wit/geel strand. In de boeken staat wit strand maar elders in de wereld zijn de stranden witter, zijn wij van mening.(in Florida en/of de Gili eilanden in Indonesie bijv...). In het dorpje kopen we brood en bananen. We hebben de laptop mee in het geval dat we een internetcafe tegen zouden komen en we vinden er 1. “Tofo Online” is de naam. Buiten hangt een bord dat ze open zijn van 10u tot 22u en wij zijn er rond 09.45u. Als we vragen of we op het internet kunnen is dat geen probleem. Het is wel een beetje duur, bijna 3 euro voor 1 uur. We willen de vaste meereizigers niet langer laten wachten op een reisverhaal dus kopen we een uurtje internet. We kunnen inloggen met onze eigen laptop. Handig want hier staan ook de foto’s op die we willen uploaden. Als we verbinding hebben blijkt al snel dat we met een typische “Afrikaanse” internetverbinding te maken hebben. Een verbinding waarmee je prima een mailtje kunt openen en beantwoorden maar om foto’s up te loaden, ho Maar. Na een uurtje frustratie geven we de moed op, dat wordt ergens anders maar het blog en de foto’s plaatsen. Terug op de camping eten we een broodje en relaxen in de middag aan het strand.

Tofo (Mozambique) 17-04-2012

Vandaag nog een dagje lui doen. Na het ontbijt lopen we over het strand richting Tofo om daar weer wat brood te kopen.Bij terugkomst hangen we weer wat bij de tent, doen onze lunch en gaan even na tweeen richting het strand om daar verder te luieren en te genieten van het zonnetje.

Tofo - Vilanculos (Mozambique) 18-04-2012

We hebben het gezien hier in Tofo en we besluiten vandaag naar Vilanculos te rijden. Tofo ligt op een landtong en we moeten een klein uurtje terug rijden naar de doorgaande weg richting Vilanculos. De omgeving is mooi groen met heel veel palmbomen. In het plaatsje Maxixe tanken we de auto helemaal af en pinnen we nog wat geld. We hebben alle tanks alvast gevuld omdat er in Malawi geen diesel te verkrijgen is. Malawi is nog een stukkie rijden maar hoe dichterbij we bij de grens zullen komen hoe duurder de diesel zal worden, denken wij, dus dan hebben we die alvast verdiend! We toeren weer met een gemiddelde snelheid van 70km/uur en dat is maar goed ook want we zien weer een lasercontrole langs de weg. De wegen zijn overigens tot nu toe beter dan verwacht. De weg langs de kust is een vrij nieuwe asfaltweg. Rond 14.30u arriveren we bij Baobab Beach Backpackers in Vilanculos waar we kunnen kamperen. Daar ontmoeten we nog een NL stel die al ruim 2,5 jaar aan het reizen is, waarvan meer dan 2 jaar met een zeilboot. Wij dachten lang van huis te zijn!! Als we de verhalen horen over zeilen tussen de eilanden in de Stille Oceaan lijkt mij dat ook een geweldig plan (Wen iets minder). Zullen we toch eerst die Jackpot moeten winnen...

Vilanculos (Mozambique) 19-04-2012

De stranden zijn hier wel heel wit en erg mooi. Vilanculos ligt aan een baai en als het eb wordt trekt de Oceaan zich tientallen meters terug. Het is een ideale plek voor Kite surfen want als het vloed is dan heb je voor tientallen meters ondiep water waar je tot aan je middel in staat. Als je nog niet kan Kite surfen kun je hier ook les krijgen. Tegen betaling natuurlijk. In de ochtend lopen we het dorp in om een paar kleine boodschappen te doen. We zijn weer helemaal terug in het ongerepte Afrika. We worden aan alle kanten aangesproken om in de welbekende “Shop” te komen kijken. We kopen brood, eieren en frisdrank. Al het andere is schrikbarend duur en daar hebben we gelukkig nog genoeg van. Na de boodschappen lopen we naar het internet cafe om de hoek van de camping/hostel. Misschien is de verbinding hier beter dan in Tofo. De prijs is hetzelfde maar de verbinding is stukken beter en we plaatsen een update. Na een uurtje internet lopen we terug naar de camping waar we kennis maken met Tony en Colin. Zij rijden in een VW Syncro. Zij waren gisteravond laat gearriveerd en zijn nu bezig om hun VW beter (op vlak terrein) neer te zetten. Wij staan op de beste plek van de camping, goed vlak, en achter ons is nog plek zat dus nodigen we hun uit daar te parkeren. Wendy geeft handige aanwijzingen hoe Collin het beste zijn VW neer kan zetten. Als de VW eenmaal staat worden we door Collin en Tony uitgenodigd om bij hun te komen lunchen. Colin maakt op zijn skottelbraai vlees gaar en we eten een heerlijk broodje warm vlees. Tijdens de lunch vertellen Tony en Colin dat zij vanaf Victoria Watervallen zijn komen rijden. Zij hadden daar een reunie van allemaal oud personeel die op Overland Trucks hebben gewerkt. Colin heeft jaren gewerkt als gids/chauffeur op een Overland truck en Tony heeft allerlei baantjes in toerisme gehad, zoals Kapitein Jetboat op de Nijl in Uganda en jumpmaster bungeejumpen. Ze kunnen allebei mooi vertellen en we zitten tot laat in de middag lekker te kletsen. ’s Middags arriveert George, een Duitser in een Toyota Landcruiser en die sluit zich aan als gezelschap. We besluiten met zijn vijven een drankje te doen bij de bar van de naastgelegen lodge/hostel. Deze bar is beter dan die van Baobab Beach want deze is gelegen aan het strand met uitzicht op het water. Het is alweer etenstijd geworden en er wordt besloten bij de bar wat te gaan eten, alleen voel ik me niet zo lekker dus eten wij niet mee. Wij doen een broodje bij de tent en gaan vroeg naar bed.

Vilanculos (Mozambique) 20-04-2012

Ik voel me gelukkig weer wat beter en we doen lekker rustig aan in de ochtend. Het is waarschijnlijk de Lariam die ik nu al bijna een halfjaar slik. Volgens Colin en Tony mag je dit medicijn maar 3 maanden slikken. We hebben voor de zekerheid even de bijsluiter doorgenomen maar vinden daar niets in over hoelang wij dit medicijn mogen nemen? Volgens Colin kunnen we beter stoppen maar dat moeten we dan eerst met een dokter hier bespreken benadrukt hij. Toch wel raar dat een GGD arts dit ons heeft voorgeschreven voor 1 jaar? Stoppen doen we maar niet want we willen geen Malaria oplopen. In de middag nodigen we Colin en Tony uit om bij ons te komen lunchen. Wendy maakt ei, bacon en tomaat op brood. We krijgen diverse tips tijdens de lunch. Tja, Colin heeft jaren als Overlander gewerkt en die weet wel waar we wel en niet moeten zijn. We schrijven een hoop op want onthouden is niet ons beste vak. Op een gegeven moment vraagt Tony: What’s this” en terwijl hij dit zegt houdt hij de (schone) Uribag van Wendy omhoog, die op de bumper te drogen lag. Toen Wen hem zij wat het was, schrok ie zich rot en gooide de uribag gauw op de grond. Hahaha, je had zijn gezicht moeten zien, wij kwamen niet meer bij!!! Tja, kijken doe je met je ogen he, niet met je handen!! Na de lunch vertrekken we richting het strand en genieten van het warme zonnetje. Een Kite instructeur geeft een showtje weg met hoge sprongen. Geweldig om te zien als je zo goed kan Kiten. Daar gaat wel wat oefening aan vooraf! Er zijn twee leraressen uit Zimbabwe, Edit en Lies, die aan ons vragen of we zin hebben om morgen mee te gaan snorkelen. Hoe meer mensen er mee gaan op de boot hoe goedkoper het wordt. We hadden gehoord dat het koraal hier niet zo mooi moet zijn en wij zijn een beetje verwend met het snorkelen in Indonesie dus stellen wij een prijs voor, waarvoor wij wel mee willen gaan. Even later komt Lies terug om ons te vertellen dat we mee kunnen voor de prijs die wij ervoor willen betalen. Zij betalen meer?! Morgen gaan we dus snorkelen en op een Mozambiquesche Dhow varen. Aan het eind van de middag houden we het voorgezien op het strand en gaan terug naar de campsite. Daar worden we door Colin en Tony uitgenodigd om vanavond mee te komen eten. Zij hebben een paar kilo garnalen gekocht en gaan daar een “curry stew” van maken. Als ik ze vertel dat ik geen visliefhebber ben heeft Colin nog wel een steak in zijn vriezer liggen. De Duitser George eet ook mee. We moeten wel allemaal helpen de garnalen te pellen. Ik sla dit karweitje over. Zo zitten we gezellig te tafelen en krijgen we weer tal van extra tips voor de weg die wij nog te gaan hebben,erg handig!

Vilanculos (Mozambique) 21-04-2012

We hebben de wekker op 7u gezet want om 8u vertrekt de boot. Als we tien voor acht het strand op lopen kunnen we direct de boot op want de kapitein heeft haast. Het wordt al eb dus moeten we snel de baai uit. Met een trappetje tegen de boot kunnen we de boot in. De wind komt vanuit zee dus zeilen we niet richting het eilandje Benguela, dat zou te lang duren. We worden vooruit geduwd door een 20pk buitenboordmotor. Die 20pk is hier in Afrika afgevoerd naar 5pk want hard gaan we niet. We zitten met 8 personen op de Dhow. 3 bemanningsleden, de twee leraressen uit Zimbabwe en een Duitser genaamd Lester die gisteravond laat bij Baobab Beach is aangekomen. Omdat we niet zo hard varen en omdat we tussen de rotsen/koraal door moeten manouvreren duurt het even voordat we bij het eilandje aankomen. Het is een prachtig klein eilandje met spierwitte stranden. De kapitein stelt voor dat we een uurtje relaxen op het strand of een wandeling rond het eiland doen. Over een uurtje is het volledig eb en dan hebben we het beste zicht onder water om te snorkelen. We besluiten een rondje eiland te doen. Lester loopt met ons mee. Het eiland is prachtig en we lopen het inderdaad in een uurtje rond, zo groot is het dus niet. Terug bij de boot krijgen we duikbril, snorkel en flippers uitgereikt. We kunnen vanaf het strand langs een rif snorkelen. Er is meer rots dan koraal te zien maar de vissen zijn erg mooi. We spotten een aantal visjes die een rol hebben in de animatiefilm Nemo. Terwijl wij aan het snorkelen zijn maken de bemanningsleden onze lunch klaar. Het is voornamelijk vis en krab maar gelukkig zit er voor mij ook een salade bij. We lunchen onder een partytent op het strand. Na de lunch snorkelen we nog even maar het wordt alweer vloed waardoor het zicht onderwater troebeler wordt. Rond 14.00u is het tijd om terug te varen maar nu met behulp van de wind. Het zeil wordt gehezen en losgetrokken. Het is jammer dat er weinig wind staat want de terug weg gaat net zo snel/langzaam als de heenweg, alleen nu met minder herrie (geen buitenboordmotor). Aan het einde van de middag leggen we aan op het strand van Baobab Beach. Terug op de camping worden we “weer” uitgenodigd om mee te komen eten met Colin en Tony. Tony heeft kreeft gekocht op de markt en wil deze op de BBQ gaar maken. Dat is mooi want dan kan er voor mij een Boereworst bij, die we nog in de koeling hebben liggen. Edit en Lies, de leraressen, eten ook mee en zo zitten we weer gezellig te tafelen. Wat vervelend toch allemaal...Of zoals Tony zou zeggen “Happy Days!!!” ;-)

Vilanculos (Mozambique) 22-04-2012

Vandaag is het de grote schoonmaak dag. Alles uit de tent wordt even uitgeklopt en laten we luchten en alle laden en kastjes in de auto worden opnieuw geordend. We hebben de kust van Mozambique gezien en is erg mooi maar 4 a 5 dagen op 1 plek is lang genoeg . Helaas zijn we er in het verkeerde seizoen want vanaf hier, maar ook vanaf Tofo, gaan boottripjes op zoek naar Whalesharks om vervolgens met zo’n Walvishaai te gaan zwemmen. Hoe gaaf is dat! Maar helaas zijn ze er nu niet. Wanneer ze er wel zijn, zijn we vergeten te vragen maar reden genoeg om misschien over een paar jaar hier terug te komen. In de middag willen we nog even op het internet maar het cafe is dicht. Het is zondag, logisch.... Het is weer even wennen om voor onszelf te koken na alle dagen door Colin en Tony te zijn verwend. In de avond nemen we afscheid van Tony en Colin en wij gaan vroeg naar bed. We zetten de wekker vroeg want morgen staat een lange rit op de planning richting Chimoio.

Vilanculos- Catandica (Mozambique) 23-04-2012

De wekker gaat om 6u en binnen een halfuur rijden we de camping af. We kopen in het dorp brood en rijden dan richting Chimoio. We waren gewaarschuwd door Collin over de weg. Vanaf Vilanculos richting het noorden zijn de eerste kilometers behoorlijk slecht. De weg zit vol met putholes of zoals de Zuid-Afrikanen ze noemen “Slaggate”. We rijden weer van dorpje naar dorpje en houden ons aan de snelheidslimieten in de dorpen, 60km/uur. Daar buiten rijden we 70km/uur (zuinig en veilig) en daar hebben we profijt van want we spotten weer een lasercontrole. Rond 14.30u rijden we Chimoio binnen. Onze eerste stop is de supermarkt Shoprite. Daar slaan we in voor de aankomende dagen. Na de boodschappen tanken we af. Het is erg druk bij de benzinepomp. Het lijkt wel of de mensen aan het hamsteren zijn? Zo dicht bij de grens van Malawi zijn we nog niet eens!? Als we zijn afgetankt rijden we richting camping “New pink Papaya”. Volgens “Tracks 4 Africa” ligt deze camping 60km van Chimoio langs de weg richting Tete. Als we daar aankomen is er helemaal niets!? Dat wordt dus een bushcamp maar dat gaat niet zo gemakkelijk hier. Overal lopen mensen langs de weg of staan wel huisjes. We rijden maar door in de hoop dat we een geschikte plek vinden. Het wordt alsmaar donkerder en we besluiten een gravelweg in te slaan in de hoop daar een plek te vinden. Helaas is het langs deze weg net zo, overal lopen/zijn mensen. Als het bijna donker is vinden we een stuk grond met een verlaten (bouwval) huisje erop. Hier moeten we maar overnachten er zit niets anders op. Als we geparkeerd hebben komen de eerste locals al kijken wat wij aan het doen zijn. We begroeten hen alsof het normaalste zaak van de wereld is. Dan komt er een oude man naar ons toe en wij leggen hem uit dat we hier willen slapen en morgen vroeg weer vertrekken. Het is geen probleem en we worden de rest van de avond met rust gelaten. Na het avondeten kijken we in de tent nog een filmpje op de laptop en gaan dan lekker slapen. Het was een lange dag vandaag...

Catandica (Mozambique) – Liwonde (Malawi) 24-04-2012

Uitslapen zit er niet bij want even over vijven horen we al diverse kinderen rondom de auto. Slaperig kruipen we de tent uit en worden we aangestaard door een groep jongens en meisjes. Dat is iets wat zij niet dagelijks meemaken, een Landrover met tent op het dak in hun achtertuin. Wendy deelt wat stuiterballen uit en om 05.45u zitten we alweer op de doorgaande weg richting Tete. Langs de weg doen we ontbijt. We zijn vroeg in Tete waar we de plaatselijk camping aandoen. Die blijkt ook niet meer te bestaan. Hmmmm en nu?! We besluiten door te rijden naar Malawi maar dan moeten we nog wel even een extra jerrycan kopen. Wendy heeft uitgerekend aan de hand van onze Michelinkaart hoeveel kilometers we ongeveer af gaan leggen in Malawi en voor de zekerheid kopen we nog maar een jerrycan van 20 liter zodat we niet droog komen te staan net over de grens in Tanzania. Voor omgerekend 2 euro kopen we een plastic jerrycan van 20 liter bij een kraampje langs de weg en bij een tankstation zo’n 20km buiten Tete in de richting van Malawi tanken we volledig af en vullen ook nog 2 lege waterflessen van 5 liter met diesel. Zekerheid voor alles zullen we maar zeggen. Bij de grens gaat het er weer zoals altijd aan toe. Mannetjes willen je helpen of wat verkopen en de grenswachters zijn allemaal heel chagerijnig. Als we onze paspoorten willen overhandigen om uit te stempelen wil de beambte deze niet aannemen. We moeten eerst onze auto verzetten?! Als we vragen waarom, houdt hij zijn mond?! Hij kan geen goede reden verzinnen en dit is weer typisch zo’n gevalletje van ik ben hier de baas en jij doet wat ik zeg. Wendy zet de auto 5 meter achteruit en ik moet de immigratie formulieren buiten het kantoor invullen. De beambte is hierna vervolgens wel bereid onze paspoorten te stempelen. Wat een L..!!! Het Carnet gaat een stuk makkelijker. Die beambte is een stuk vrolijker. Zo dat was Mozambique, op naar Malawi. Bij de grens worden we weer opgewacht door de welbekende mannetjes die ons dit keer weer een verzekering aan willen smeren. Voor Malawi hebben we geen visum nodig. We moeten weer wat formuliertjes invullen en onze paspoorten worden gestempeld. Het Carnet net zo en we staan binnen mum van tijd in Malawi. We rijden richting Liwonde. Daar ligt de dichtsbijzijnde camping, Warthog Lodge. De wegen zijn erg goed in Malawi. Zo’n 30km voor Liwonde worden we gestopt door de politie. Zij willen alle papieren zien waaronder onze verzekeringspolis? Na het bekende praatje pot mogen we doorrijden. We arriveren laat in de middag tegen schemer bij de camping. Het was volgens ons ooit een mooie lodge/camping maar het is allemaal vergane glorie.Nu prima voor 1 nachtje. Morgen richting Lake Malawi...

Liwonde – Cape Maclear (Malawi) 25-04-2012

Zo na 2 lange dagen doen we nu maar weer relaxt. We kruipen tegen achten de tent uit en doen ontspannen ons ontbijt. Vandaag rijden we zo’n 130km naar Cape Maclear. Als we helemaal weer ingepakt zijn voor vertrek gooien we nog even de twee 5 liter flessen in de tank. Dan staan die achterin ook niet meer in de weg. We rijden naar Cape Maclear omdat we in het boek van Lex Harding “De reis van je leven” hebben gelezen dat we daar het beste zicht hebben onder water en wij zijn liefhebbers van snorkelen. Als we nog maar net de camping af zijn gereden hebben we alweer een politiecontrole te pakken. Deze agent wil weten waar we vandaan komen en waar we naartoe gaan. Na een kort gesprek kunnen we doorrijden. Sommige agenten zijn gewoon nieuwsgierig en sommige denken geld aan je te verdienen. We zijn nog niet eens 500 meter verder en er volgt weer een politie controle. Deze wil van alles controleren waaronder onze T.I.P. (Temporary Import Permit). Die hebben we in de vorm van een Carnet. De beambte kijkt er een beetje raar naar en als Wendy hem uitlegd hoe het werkt kunnen/mogen we doorrijden. We rijden door verschillende dorpjes. De wegen zijn erg goed tot nu toe. Malawi is wel een druk land. Overal lopen of staan mensen langs de weg. In 1 van de grotere dorpen die we aandoen kunnen we geld pinnen en kopen we een lokale simkaart. Zo kan het thuisfront weer via Skype naar ons bellen. Vlak voor de afslag naar Cape Maclear hebben we weer een politiestop. Dit keer wil de beambte mijn rijbewijs zien. Ze kijkt wel een beetje vreemd naar mijn foto en denkt dat het mijn jongere broer is.... En bedankt he!! Bij de afslag naar Cape Maclear worden we belaagd door een groep verkopers. Ze hebben allemaal een miniatuur Landrover Defender in hun handen. Deze zijn gemaakt van hout. Ze willen de auto’s verkopen aan ons maar we rijden een Discovery?! Geen probleem die willen ze ook wel maken voor ons. We wimpelen de mannen af om te zeggen dat we erover zullen nadenken en rijden dan verder. De eerste kilometers gaan over een beroerde gravelweg maar dan wordt het ineens een mooie asfaltweg. Als we het dorpje aan doen moeten we nog een paar kilometer door het dorp, over een zandpad, richting de camping “Chembe Eagles Nest” . In het dorp zien we hoe armoedig de mensen hier leven. Heel schrijnend. De camping ligt aan de buitenzijde van het dorp. De lokatie is erg mooi en we zijn de enige! We kunnen staan waar we willen en hebben prachtig uitzicht op het meer. Als we een mooie en geschikte plek hebben gevonden krijgen we bezoek van een varaan/leguaan die naast ons over de rotsen klimt. Deze plek is erg mooi en hier kunnen we wel een paar dagen vertoeven en misschien wel mijn verjaardag vieren...

Cape Maclear (Malawi) 26-04-2012

We hebben heerlijk geslapen. Het is lekker rustig hier. Wendy besluit vandaag de was te doen en ik kruip weer eens onder de auto om alles te inspecteren en door te smeren met de vetspuit. In de middag leen ik een snorkel en duikbril bij de bar. Ik ben toch wel benieuwd naar hoe helder het hier zal zijn. Dat valt een beetje tegen. Volgens de barman komt dat door het zand hier dicht aan de kust. Als we een boottripje doen komen we op betere snorkel plaatsen, zegt hij. Als we in de middag lekker aan het relaxen zijn komt er een man zich voorstellen als “Kapitein Jack Sparrow”. Daar hebben we over gelezen!! (Reis van je leven).Hij is de kapitein van de grote catamaran die voor “Chembe Eagles Nest” in het water ligt te dobberen. Hij noemt de prijzen van verhuur en voor een hele dag inclusief lunch en snorkel spullen op de grote catamaran genaamd “Mama Africa”. Dat valt enorm mee en we boeken voor morgen een hele dag weg met de “Mama Africa”. Dat wordt hopelijk een verjaardag om niet te vergeten. In de avond genieten we van een kampvuurtje. Voor weinig hebben we wat hout gekocht van een local waar we zeker voor twee avonden op kunnen stoken! Tijdens het staren naar het vuur worden we opgeschrikt door een Bush Baby in de boom naast onze tent. De Bush Baby springt van de ene tak naar de andere op zoek naar vruchten, erg leuk om te zien. Helaas is het te donker om hiervan een foto te nemen.

Cape Maclear (Malawi) 27-04-2012

Vandaag is het feest (John 35!!) en Wendy versiert de tent met ballonnen. We worden om 09.30u verwacht op de Mama Afrika. Jack Sparrow is al druk in de weer om Mama Afrika zeil klaar te maken. Het was nog even afwachten of we wel daadwerkelijk konden gaan omdat er gisteren teveel wind stond, volgens Jack. Maar tijdens het ontbijt kwam Jack ons zeggen dat het vandaag goed weer was om te gaan zeilen. Als we aan boord gaan krijgen we een aantal instructies wat we wel en niet mogen doen aan boord. We mogen gaan zitten waar we willen want de hele boot is voor ons alleen. (Jack dan even niet meegerekend) We varen langs het dorp Chembe. Captain Jack legt ons uit dat Cape Maclear de toeristennaam is voor Chembe. Ook vertelt hij dat Lake Malawi ook wel Calendar Lake wordt genoemd. Dit omdat hij 365 km lang en 52 km breed is. Het diepste punt van het meer is 710m, aldus Jack. Het water is prachtig groen van kleur. De mensen op het strand zijn hard aan het werk. Er staan allemaal lange tafels op het strand waar de gevangen vis op wordt gelegd om te drogen. We varen vervolgens verder en gaan richting het eilandje dat voor de kust van Chembe ligt. Helaas staat er vandaag te weinig wind dus varen we af en toe op de buitenboordmotor . We varen om het eiland heen en aan de andere kant gaan we voor anker. In de boomtoppen op het eiland spotten we twee visarends. We krijgen van Jack een duikbril, snorkel en flippers uitgereikt. Vanaf de boot zien we al veel gekleurde visjes in het water. Als we in het water liggen worden we meteen begroet door tal van visjes. Wat een prachtig gezicht! Zoveel verschillende kleuren visjes. We maken weer veel foto’s met onze onderwatercamera. De visjes vinden op de 1 of andere manier de voeten van Wendy erg lekker?! Ze komen er als bijen op honing op af en ze willen allemaal een hapje nemen. Wendy vind het niet zo prettig. In Nederland betaal je hier een hoop geld voor, Doctor Fish!!! We krijgen van Jack de tip om een koekje mee het water in te nemen, dan komen de visjes uit je hand eten. Wat een geweldig gezicht en ervaring! We blijven zolang in het water dat we het er koud van krijgen. Dan is het tijd om te lunchen. We krijgen aardappelsalade, witlofsalade en diverse broodjes met ham & tomaat en kipfilet, errugg lekker maar ook erg veel!!! Na de lunch heeft Jack een verrassing. Op het dek lagen al een paar ‘dooie’ visjes en wij dachten nog, wat zal hij daar mee gaan doen!? Jack fluit een paar keer heel hard en gooit dan 1 van die visjes zo’n 15 meter ver vanaf de boot het water in. Vanuit de boomtoppen vliegt 1 van de visarends op en cirkelt een paar keer om de boot om vervolgens het visje uit het water te grijpen. Hoe gaaf is dat! Wendy heeft snel de camera gepakt en Jack gooit nog een vis in het water. We proberen allebei om het tafereel knap op de foto te krijgen, maar dat blijft lastig. Als de visjes op zijn kunnen we nog even snorkelen voordat we verder zeilen. We varen vervolgens om een ander eiland heen en keren dan, aan het eind van de middag, terug bij Chembe Eagles Nest. Wat een mooie dag tot nu toe! Omdat het feest is eten we vanavond bij het restaurant. We frissen onszelf op en doen vooraf nog een drankje bij de tent en bekijken daarbij, op de laptop, de onderwaterfoto’s van vandaag . Zo genieten we nog een keer van een mooie herinnering. Tegen 19.00u nemen we plaats in het restaurant waar we de enigen zijn. We krijgen een heerlijk Rumpsteak voorgeschoteld met gepofte aardappeltjes en groente. Als toetje krijgen we een geheel in verjaardagsstijl versierde chocolade muffin die al zingend “Happy Birthday” wordt geserveerd. Hoe leuk is dat! In de avond checken we de email en smsjes. Bedankt allemaal voor jullie lieve mailtjes en smsjes. Dit was zeker een dag om niet te vergeten!!!

Cape Maclear (Malawi) 28-04-2012

Daar word je lui van, van zo’n dag als gister! We hangen lekker bij de tent en ik werk het blog bij, want die liep alweer een week achter. We hebben, sinds dat wij hier zijn, een hond bij de auto. Deze hond is niet van hier. Niet van de Chembe Eagles Nest in ieder geval , want dat hebben we hier nagevraagd. Die hond heeft de nare gewoonte om tegen iedere donkere man/vrouw te grommen en te blaffen. Geen 1 donkere man/vrouw durft in de buurt te komen van die hond. Sommige nemen uit voorzorg een steen in de hand als ze onze tent/auto moeten passeren. Het vreemde is dat die hond naar ons luistert? Als we roepen dat hij normaal moet doen komt hij met zijn staart tussen zijn benen naar ons toe en gaat hij voor onze voeten liggen. Als je gelooft in reincarnatie, dan is dit wel een passende straf voor een rascist. Als hond leven in donker Afrika!
Aan het eind van de ochtend lopen we naar de markt in het dorp. We lopen in eerste instantie verkeerd en komen bij mensen achter op hun erf te staan. Als we de weg vragen krijgen we een richting toegewezen. We lopen vervolgens om een rieten hut heen en komen dan oog in oog te staan met een klein kind van ongeveer 1,5 jaar. Die schrikt zich dood! Die heeft blijkbaar nog nooit blanken van zo dichtbij gezien en helemaal niet zo dicht bij huis. Het kind schreeuwt moord en brand en wij proberen haar te kalmeren terwijl de moeder even verderop hard zit te lachen. We lopen maar gauw verder, arm kind. De markt is iets verder dan wij hadden verwacht. Het is en blijft schrijnend om door het dorp te lopen en te zien hoeveel armoede hier is. Sommige kinderen vragen ons om geld, andere begroeten ons vriendelijk en weer andere kijken ons boos aan. We kunnen het ze ook niet kwalijk nemen. Op de markt kopen we bananen en brood en lopen dan terug naar de campsite. In de middag hangen we lekker bij de tent en genieten van het mooie uitzicht over het meer. In de avond genieten we weer van een kampvuurtje waar we uren naar kunnen kijken. Dat is toch veel beter dan RTL Boulevard!!! ;-)