Cape Maclear (Malawi) 29-04-2012

We besluiten om morgen verder richting het noorden te rijden langs het meer. Wendy vind het prettig om na een paar dagen weer even de auto te ordenen en kleding te wassen, dus die is bijna de hele dag druk in de weer. Die kan niet stil zitten. Ik wel, dus geniet ik van het zonnetje terwijl ik nog even het blog bij werk. We trakteren onszelf s’ avonds nog een keer uit eten want het eten is hier erg lekker!!! Wendy heeft uit het boek “De reis van mijn leven” onthouden waarom er in Malawi een groot tekort is aan brandstof. Het schijnt dat de president zichzelf heeft getrakteerd op 7 Hummers en een privejet nadat hij was gekozen door het volk. De kosten hiervan kwamen uit het potje “Transport”. Logisch een president moet natuurlijk in stijl worden vervoerd, Yeah right... !!?? Dit grapje heeft ongeveer 25 miljoen dollar gekost en hierdoor staat het transport van brandstof dus letterlijk stil. Het slechte en goede nieuws is, is dat de president begin april 2012, vrij recentelijk dus, is overleden aan een hartinfarct en dat er nu een nieuwe president aan de macht is. Volgens menig Malawinees die wij hierover aanspreken wordt het land nu langzamerhand weer bevoorraad met brandstof. Kennelijk komt er nu geld los uit een ander potje? Dat verklaart misschien ook dat we in Mozambique veel tankwagens hebben zien rijden die uit de richting van Malawi kwamen!? Wij hebben genoeg diesel bij ons en zullen waarschijnlijk geen tankstation aan doen dus kunnen we niet zeggen of er in Malawi diesel te verkrijgen is. Maar dit verhaal is natuurlijk triest om te lezen. Wij, europeanen, storten miljoenen euro’s aan ontwikkelingsgeld, aan onder andere dit land, Malawi, en wat wordt er met ons geld gedaan...

Cape Maclear - Nkhotakota (Malawi) 30-04-2012

We slapen voor ons doen uit en dat betekent dat we rond 8u de tent uit kruipen. We ontbijten en pakken de boel in. Elke keer als we naar een andere plek gaan maakt 1 van ons wel de opmerking: “zo, hoe zou onze woonkamer er morgen weer uit zien?” We hebben dan wel dezelfde meubeltjes, maar de omgeving is steeds weer anders ;-)... Als de laatste spulletjes zijn ingeladen schrikt Wendy van een enorme spin achterin de auto. Die pak je niet effe met je handen. We proberen de spin met een stokje de auto uit te wippen maar hij verstopt zich achter mijn backpack. De halve auto moeten we weer uitladen voordat we de spin naar buiten kunnen werken. Als alles weer is ingeladen wil ik de auto starten maar de motor gaat niet rond? Accu Leeg! Geen probleem, ik leg de startkabels vanaf de startaccu naar de huishoudaccu en probeer het nog eens. Niets?! Dat is balen, maar gelukkig rijden de managers van Chembe Eagles Nest ook een Landrover. We vragen hen of we de startkabels aan hun accu mogen koppelen. Geen probleem en Garry komt direct helpen. Garry zet zijn Landrover tegenover die van ons. We sluiten de kabels aan en Garry maakt toeren om stroom op te wekken. Nu moet Dizzy wel starten.... niet dus?! De accu is goed leeg en we hopen maar dat deze niet stuk is. Garry stelt voor om Dizzy aan te slepen en hij draait zijn Landrover. Ik haal het sleeplint tevoorschijn en koppel deze aan Dizzy en de trekhaak van Garry. Als Garry ons vooruit trekt is Dizzy binnen 5 meter gestart. Nu maar hopen dat de accu oplaad en dat Dizzy morgenochtend gewoon wil starten. Het lijkt wel of we niet weg mogen van deze mooie plek?! De oorzaak is waarschijnlijk de binnenverlichting die aanspringt bij het openen van 1 van de deuren. Deze lampjes blijven branden?! We hebben de schakelaar op off gezet en toch blijven deze branden en als je dan 5 dagen op een camping staat met de achterdeur de gehele dag open... tja, dan gaat het hard met de accu. Ik heb nu alle lampjes eruit getrokken dus dat probleem hebben we als het goed is niet meer.
We rijden vandaag naar het plaatsje Nkhotakota. Malawi is, volgens ons , een dichtbevolkt land want overal langs de weg staan huisjes en lopen of fietsen mensen. Onderweg geeft Wendy wat kleding weg aan een jongevrouw met een baby. Die keek zo verdrietig volgens Wendy. De vrouw durft het zakje met kleding bijna niet aan te nemen maar als ze ziet wat het is bedankt ze ons vriendelijk. We overnachten bij camping Nkhotkota Pottery. De naam zegt het al, hier wordt aardewerk gemaakt. De aardewerk shop ziet er mooi uit maar de camping is iets minder. We zijn een beetje verwend de laatste dagen op Chembe Eagles Nest. Wendy heeft sinds gisteren last van een muggenbult die is gaan ontsteken. Eerst dacht ze dat het splinter was en heeft ze deze eruit willen drukken. De plek zit op haar rechterdij en is rood en opgezwollen. Iets om in de gaten te houden...

Nhkotakota – Kande (Malawi) 01-05-2012

Het strand hier is niet zo mooi en de camping heeft het ook net niet, dus besluiten we door te rijden naar het dorpje Kande. De plek op Wendy haar been verslechtert en we denken dat het een steenpuist is geworden. Niet aankomen dus... Kande ligt zo’n 130km verder noordelijk. In het plaatsje Dwangza doen we nog wat boodschapjes. In het begin van de middag arriveren we op camping Kande Beach waar ik in 2003 ook heb overnacht. Er is niet veel veranderd. Kande Beach staat ook wel bekend als party camping. Hier stoppen veel overlandtrucks voor drie dagen feest, alleen vandaag zijn wij de enige kampeerders. Het strand is hier vele malen beter dan in Nkhotakota en de faciliteiten ook, dus hier kunnen we wel weer een paar dagen staan. Als het niet te druk wordt...

Kande (Malawi) 02-05-2012

Ik heb heerlijk geslapen alleen Wendy niet. Ze heeft last van haar been. Ze loopt er zelfs mank van. Naar de dokter wil ze liever niet in dit land (qua hygiene e.d.) en ze denkt (hoopt) dat het over een paar dagen wel over gaat. Na het ontbijt doen we een update van onze website bij de receptie. Het internet is hier tegen betaling en niet zo goedkoop! In de middag hangen we lekker op het strand. Aan het einde van de middag sluit ik toch voor de zekerheid de druppellader aan, die we hebben meegenomen uit Nederland, zodat we niet weer zonder stroom komen te staan. In de avond arriveert een overlandtruck die gelukkig aan de andere kant van de camping parkeert.

Kande (Malawi) 03-05-2012

De rust is (in de avond & nacht) voorbij hier op de camping. Er werd vannacht tot 01.00u een feestje gehouden bij de bar. Wendy voelt zich niet zo lekker en blijft de gehele dag bij de auto en ligt af en toe in de tent te slapen. Ik hang wat op het strand en doe een kleine strandwandeling. In de middag arriveert overland truck nummer 2.

Kande (Malawi) 04-05-2012

Elke truck heeft wel wat te vieren hier. Vannacht weer tot laat een hoop herrie. Overdag halen we beide voornamelijk onze slaap in. Wendy ligt bijna de gehele dag ziek (koorts) op bed en ik lig op twee stoelen naast de auto te luieren en films te kijken op de laptop. Het been van Wendy wordt steeds dikker. Zo kan het niet langer en we besluiten morgen naar een ziekenhuis in Mzuzu te gaan. In de middag arriveert ook truck nummer 3 dus dat beloofd weer wat vannacht. Voor ons gemak gaan we ’s avonds uit eten bij het restaurant van de camping.

Kande – Mzuzu - Nkhata Bay (Malawi) 05-05-2012

Voor je rust moet je hier niet zijn op camping Kande Beach. Als er overlandtrucks zijn dan weet je dat het tot laat rumoerig wordt. Vannacht dus weer. Als we alles hebben ingepakt voor ons vertrek gieten we nog even de extra jerrycan met diesel over in de tank. De rit naar Mzuzu duurt ongeveer 2 uurtjes. We hebben de Garmin ingesteld op het St. Johns Hospital. Bij aankomst zien we waar we al bang voor waren. Het is net zoals je dat in documentaires ziet over 3^e wereldlanden en het gebouw heeft een finke opknapbeurt nodig. Bij binnenkomst vragen we naar een dokter en we worden naar de 1^e hulp toegebracht. Eerst moeten we ons nog inschrijven. Als dat is gebeurd worden we door een broeder naar een kamer gebracht waar op de deur met grote letters staat geschreven “CASUALTIES”?! In deze kamer staan 2 behandeltafels. Niet zulke tafels als bij ons in de ziekenhuizen staan, nee, deze vind je eerder bij oude sportverenigingen in de massagekamer. De kastjes doen mij denken aan de keuken van mijn opa & oma, 25 jaar geleden. De vloer doet mij denken aan een kleedkamer van de voetbalclub Zilvermeeuwen, 25 jaar geleden. In de hoek staat een ton vol met gebruikt verband en ga zo maar door. Ik hoop dat jullie een beetje een idee krijgen hoe oud (vies) het er hier allemaal uit ziet. Wendy moet plaatsnemen op 1 van die massagetafels . De broeder bekijkt de ontsteking op Wendy haar been. Deze broeder zegt dat het een abces is en dat de dokter deze open zal snijden om de viezigheid eruit te laten lopen. Dan komt daar ineens de “look a like” van Puff Daddy de kamer ingelopen met een stetoscoop om zijn nek. Geen witte jas, nee gewoon casual gekleed? Hij stelt zich voor als “Medical Officer” en bekijkt de ontsteking. Zoals de broeder al had gezegd is de ontsteking een abces geworden en moet deze open worden gesneden. Puff Daddy haalt uit 1 van oma’s keukenkastjes steriel verpakte handschoenen, een steriel verpakte spuit en naald en geeft Wendy hiermee plaatselijke verdoving. Vervolgens wordt een steriel verpakt scalpeermesje uitgepakt en wordt deze in de ontsteking geprikt. Er komt direct een golf van pus uit, het lijkt wel een vulkaan die uitbarst. De broeder kan het niet bij benen met gaas om alle viezigheid op te vangen. Puff Daddy drukt rondom het abces om zo alle viezigheid naar buiten te persen. Het abces wordt grondig schoongemaakt, ook van binnen en Wendy vergaat van de pijn ondanks de plaatselijke verdoving. Tot slot wordt er een gaasje diep in het abces gestoken en wordt dit weer afgedekt met gaas en een grote pleister. Puff daddy zegt dat we over twee dagen terug moeten komen en Wendy krijgt pijnstilling en antibiotica voorgeschreven. Deze medicijnen kunnen we bij een loketje afhalen waar we ook meteen de behandeling kunnen afrekenen.
Mijn oma heeft ons een aantal brillen en gehoorapparaten meegeven om deze in Afrika aan een goed doel te schenken. Nu wij hier het ziekenhuis van binnen hebben gezien denken wij dat deze spullen hier goed van pas zullen zijn, dus schieten wij de broeder aan die ons heeft geholpen en overhandigen hem alle brillen en gehoorapparaten. Hij is ons, maar vooral mijn oma, zeer dankbaar.
(Voor diegene die een betere indruk willen krijgen van het ziekenhuis, www.vriendenvanstjohns.nl). Voordat we naar Nhkata Bay rijden doen we nog een paar boodschappen in Mzuzu en halen we bij een apotheek extra gaas want dat is de laatste dagen veel gebruikt uit ons EHBO setje.
We rijden vervolgens naar Nkata Bay, naar de camping Big Blue camp. Nkhata Bay ligt ongeveer 40km van Mzuzu vandaan. Wendy is de gehele weg nog aan het bijkomen van de pijnlijke (traumatische) behandeling. Aangekomen in Nkhata Bay is het even zoeken naar de ingang van het kampeerveld van Big Blue camp. Als we uiteindelijk het juiste weggetje hebben gevonden is de poort geblokkeerd door een omgekapte boom. De man die hiermee bezig is verontschuldigt zich en zegt dat de boom over een uurtje is opgeruimd. We moeten het smalle weggetje in zijn achteruit en kunnen tijdelijk parkeren voor het hostel/camping. We worden ontvangen door de eigenaresse Sarah een Engelse. Voor het gemak bestellen we een lunch en tot onze verbazing hebben ze hier GRATIS wifi. Als we zitten te wachten op onze lunch maken we kennis met Tine die op het terras druk bezig is met haar laptop. Tine komt uit Belgie en is lerares. Zij heeft hier een project opgestart samen met ..........? (Uit Friesland). Omdat de regering van Malawi niet in kleuterscholen voorziet hebben Tine en ......? hier in Nhakta Bay er een opgezet en zijn ze inmiddels bezig met de tweede. Zij staan niet echt zelf voor de klas maar ondersteunen de leraressen hoe ze deze kleuters zo gevarieerd en educatief mogelijk bezig kunnen houden. Ze willen hen niet (helemaal) onze westerse manier van lesgeven opleggen maar hen handvatten bieden waarmee ze hun eigen Afrikaanse manier van lesgeven kunnen gaan creeren en dat vinden wij een goed iniatatief (zie www.chimwewemalawi.nl).
Wij hadden van mijn tandarts een doos vol met kindertandeborstels en tubes tandpasta meegekregen om deze in Afrika aan een goed doel te schenken. Na de enthousiaste uitleg van dit project leek het ons een goed idee om deze doos aan Tine te schenken. Namens Tine en de kleuters in Nhkata Bay, “bedankt Rachel”! In de avond Skypen we voornamelijk met familie en vrienden om weer alle avonturen en nieuwtjes bij te kletsen...

Nkhata Bay (Malawi) 06-05-2012

Dankzij de pijnstilling en een rustige camping hebben we heerlijk geslapen. Vandaag doen we niet veel. We genieten van het mooie uitzicht over Lake Malawi en gebruiken het gratis internet optimaal met Skypen en in de avond om de nieuwe top 40 binnen te halen. De laptop moet hiervoor wel de hele nacht aan blijven staan, want het internet is niet zo snel.

Nkhata Bay – Mzuzu – Chitimba (Malawi) 07-05-2012

Vandaag moet Wendy op controle komen in het St. Johns Hospital. De Medical Officer gaf niet echt een tijd mee en dat komt goed uit want we moeten wachten tot 9 uur voordat de top 40 binnen is. Tegen tienen arriveren we bij het ziekenhuis. Het is een stuk drukker dan afgelopen zaterdag. Als we ons melden bij de inschrijfbalie krijgen we te horen dat we naar dezelfde kamer moeten waar Wendy eerder ook is behandeld. Daar aangekomen zitten er meerdere mensen in de wacht. We mogen binnen in de behandelkamer plaatsnemen op een bankje dat we delen met een moeder en een pasgeboren baby. Nog geen meter voor ons staat een groen klapscherm waarachter een patient wordt geholpen. Als deze patient klaar is, een meisje van ongeveer 6 jaar oud die vanaf haar schouder tot pols in het gips is gezet, wil de Medical Officer ons direct helpen. We geven aan dat de moeder naast ons hier eerder was. Moeder en kind mogen plaatsnemen achter het groene scherm en na een klein halfuurtje zijn zij klaar en zijn wij aan de beurt. Wendy mag weer gaan liggen op de massagetafel en het gaas wordt door de broeder voorzichtig verwijderd. De wond wordt grondig schoongemaakt en weer afgedekt met gaas en een grote pleister. Wendy moet volgens de Medical Officer de komende twee weken om de twee dagen terug komen om de wond schoon te maken, maar dat ziet Wendy niet zo zitten. Volgens de Medical Officer moet het hier gebeuren omdat het hier steriel (!?) gebeurd. Nou volgens Wendy kan zij dit heel goed zelf en bovenin de tent is het niet minder steriel dan hier, maar dat zeggen we hem maar niet... We bedanken de Medical Officer en broeder, rekenen af en rijden dan nog even langs de apotheek voor desinfect en extra gaas. We stellen vervolgens de Garmin in op Chitimba Camp nabij het plaatsje Livingstonia. De route is mooi door de bergen en de omgeving is tropisch groen. Halverwege de middag arriveren we op de camping die eigendom is van een Nederlands stel uit Limburg. Tot onze schrik staan er vier overlandtrucks op het kampeerterrein. Hopelijk is dit geen 2^e Kande Beach...

Chitimba (Malawi) 08-05-2012

We worden rond 06.30u wakker omdat de overlandtruck naast ons vertrekt. Het is hier geen 2^e Kande Beach qua feesten, gelukkig. Het was vannacht heerlijk rustig. Als we tegen achten de tent uitkruipen , zijn, tot onze verbazing, alle overlandtrucks vertrokken. We zijn weer de enige. In de ochtend werk ik het blog bij en Wendy doet een wasje ondanks dat zij rust moet houden. Stil zitten is en blijft moeilijk... In 2003 ben ik ook op deze camping geweest en toen kon je hier een optionele excursie boeken. Je werd dan met een 4x4 naar Livingstonia gebracht en moest dan zo’n 15km terug wandelen. In Livingstonia kun je een museum bezoeken over de missie van Dr. Livingstone. Ik was destijds te lui of ik had een zware nacht gehad aan de bar ?, en had toen deze excursie overgeslagen. Nu dat we hier toch zijn informeren we bij de receptie naar deze excursie. Deze bestaat nog wel, alleen wordt men nu niet meer met een 4x4 naar boven gebracht. Nee, het is lopend heen en ook weer lopend terug met een gids. Dat is dus 15km bergop en 15km bergaf! Wendy zou sowieso niet meegaan want die moet rust houden. Ik sta even te twijfelen maar hak dan de knoop door om toch te gaan. Zo krijg ik een beetje het gevoel van de Nijmeegse vierdaagse waar ik ooit nog eens aan mee wil doen. Ik moet mij morgenochtend om 6u melden bij de receptie.
Buiten de poort van de camping staan veel kraampjes met houtsnijwerk. In Cape Maclear hadden we van die mooie miniatuur Landrover Defenders gezien. Misschien dat deze houtsnijwerkers dit ook kunnen maken, maar dan een Discovery. We zijn dus een kijkje gaan nemen. Als we de poort uitlopen zien we dat de meeste kraampjes gesloten zijn. We worden door 1 mannetje te woord gestaan die zich voorstelt als David. David vertelt dat als er geen overlandtrucks (dus veel toeristen) zijn, dat de meeste mannen er niet zijn en ander werk doen. David is nu de enige en bewaakt als het ware alle kraampjes. We kunnen wel alle kraampjes bezichtigen maar zien geen miniatuurauto’s staan. Als we David uitleggen wat we willen, zegt hij dat het geen probleem is om dat te maken en dat hij dat wel kan regelen voor ons, tegen een redelijke prijs. Onze miniatuur Dizzy is dan vrijdag klaar. Dat is behoorlijk snel denken wij en we twijfelen sterk of dit wel het gewenste resultaat zal geven. We maken een afspraak voor morgen om te kijken naar zijn werk. Geen probleem, hij heeft wel 10$ nodig om materiaal te kopen. We hebben alleen briefjes van 20 dus die geven we als aanbetaling. Nu maar hopen dat hij de boel niet loopt te flessen. We gaan vroeg naar bed. Wendy is behoorlijk slaperig van alle medicijnen en ik moet morgen vroeg op.

Chitimba (Malawi) 09-05-2012

Om 05.30u gaat de wekker en kruip ik de tent uit. Wendy heeft gisteren al een rugtas met drinken en eten voor me klaar gezet. Ik neem als ontbijt een bakje cornflakes en meld me dan bij de receptie. Daar zit mijn gids al te wachten. Ik ben de enige die vandaag naar Livingstonia gaat, dus ik heb een privetour. Mijn gids stelt zichzelf voor als Washington en we vertrekken direct. De wandelroute gaat door het dorpje Chitimba en vervolgens over diverse akkers. Onderweg vertelt Washington waarom het ziekenhuis boven in de bergen is gerealiseerd. Dit komt omdat het boven op de berg koeler is en hierdoor minder (Malaria) muggen zijn. Dan komen we aan bij het zwaarste stuk van de route, bergop. We lopen niet over de weg maar nemen een “short cut” volgens Washington. Ik weet niet wat zwaarder is, 3km omlopen over een weg die gestaag omhoog gaat of over een pad van keien en rotsen waarbij ik het gevoel krijg alsof ik twee uur aan het traplopen ben. Halverwege maken we een stop bij een mooi uitzicht over het Lake Malawi en bij een uitzichtpunt op 2 watervallen. Dan komen we weer uit op de “normale weg” en lopen zo het dorp Livingstonia in. Als we het ziekenhuis van Livingstonia passeren breekt er een stortbui los, dus schuilen we even. Het is het einde van het regenseizoen en dit soort buien duren niet langer dan 10 minuten, volgens Washington. Hij heeft gelijk en het klaart snel op. Stipt om 10u arriveren we bij het Stone House. Daar bestellen we alvast de lunch en neem ik een kijkje bij de kerk en in het museum, erg interressant allemaal. Als we de lunch op hebben vertrekken we voor de afdaling. Deze gaat grotendeels over de “normale” weg, maar enkele haarspeldbochten snijden we af. Onderweg komen we veel kinderen tegen die je, zoals gewoonlijk, begroeten en om geld vragen. Als we weer terug in Chitimba zijn gaan we eerst nog even bij Washington zijn huis langs. Hij heeft iemand voor mij geregeld om geld te wisselen. Ik wissel 40$ tegen een, in de wetenschap die ik toen had, goed tarief. Rond 13.30u zijn we weer terug op de camping en volgens Washington heeft hij dit nog nooit zo snel gedaan. Wendy is blij verrast, ze had me pas rond vijfen terug verwacht. Wendy is vanochtend gaan kijken hoe David zijn werk aan onze miniatuur Dizzy vordert, alleen was David niet in zijn shop?! Morgen maar weer proberen. Hij zal vast druk bezig zijn met onze order? Dan krijg ik van Wendy te horen dat de eigenaren van de camping druk zijn met de boekhouding. De Kwacha (Malawi geld) is gisteren met 50% gedevalueerd. Aha, nu begrijp ik, waarom ik mijn inziens, zo’n scherp omwissel tarief kreeg. Ik had mezelf al rijker gerekend en ben er mooi ingetuind. Gelukkig is het maar 40$ en heb ik omgerekend een kleine 4 euro verlies geleden. Zo zie je maar, dit is Afrika! Altijd op je hoede zijn want het kan met de dag heel anders zijn...

Chitimba (Malawi) 10-05-2012

Ik ben het niet meer gewend zo’n inspanning als gister en ik voel behoorlijke spierpijn in mijn benen. Met Wendy gaat het elke dag een stuk beter. De plek op haar been is niet meer ontstoken. Het is nu alleen een kwestie van de wond schoonhouden zodat deze kan genezen. Ze heeft nog wel antibiotica die ze tot en met vrijdag moet slikken. Na het ontbijt ga ik even polshoogte nemen bij de kraampjes buiten de poort. Daar tref ik David en vraag hem hoe het ervoor staat. Volgens David zijn ze druk aan het werk in zijn “workshop” even verderop in het dorp. David zegt om 15.00u in zijn kraam te zijn met het tussen resultaat. Dat is mooi want dan kunnen we samen kijken. Om helemaal naar die workshop te moeten lopen is niet goed voor Wendy, die moet rust houden. Het is nu een stuk drukker met verkopers bij de kraampjes en ik vraag aan een van hen of hij wat boodschappen voor mij wil halen, brood en bananen. Een andere verkoper vraagt of ik geintresseerd ben in “casave chips”. Dat klinkt wel lekker dus bestel ik een portie die ik tegen de middag kan komen ophalen. De ochtend vullen we door lekker niets te doen en naast de auto te hangen. Tegen de middag haal ik mijn brood, bananen en casave chips op. Ik had een heel andere gedachten bij chips?! Ik krijg als het ware Belgische frieten gemaakt van casave. Ze zijn nog lekker warm en smaken heerlijk. We hebben genoeg voor ons tweeen. Tegen drieen gaan we een kijkje nemen bij David en krijgen dan te zien waar we al bang voor waren. Het tussenresultaat lijkt nergens op en we zijn erg teleurgesteld. De verhoudingen van de auto kloppen totaal niet en proberen dat aan David en zijn mannen uit te leggen.Volgens David komt het allemaal goed, dit is nog maar een tussenfase. We hebben er een hard hoofd in, helemaal omdat de auto morgenmiddag klaar moet zijn. We geven aan waar we niet tevreden mee zijn en maken een afspraak om morgenochtend nogmaals te komen kijken.
Ik word aangesproken door Frank, ook een verkoper en het jongere broertje van Washington (mijn gids van gisteren). Ik had Washington gevraagd om mij het Bawo spel uit te leggen. Ik heb hier in 2003 zo’n spelbord gekocht en deze ligt bij ons thuis in de vensterbank maar ik ben alleen de spelregels vergeten. Frank wil het mij wel uitleggen en ik moet plaatsnemen in zijn shop op een echte Malawi Chair, die overigens erg mooi zijn. Terwijl ik uitleg krijg van de spelregels wordt Wendy de ene naar de andere shop ingetrokken om te komen kijken. Zo vertoeven we zo’n 1,5 uur zonder wat te kopen. Het zijn best aardige jongens allemaal. Jammer alleen dat er veel van hen een behoorlijk drankprobleem hebben.

Chitimba (Malawi) 11-05-2012

Na het ontbijt raken we in gesprek met Ed, de eigenaar van Chitimba Camp. Hij vertelt over de omgang met zijn personeel. Hij noemt ze allemaal koekebakkers (koekebakker 1, koekebakker 2, koekebakker 3, enz, enz) en volgens mij zegt dat al genoeg... Uit het gesprek blijkt maar weer dat je heel geduldig en creatief moet zijn als je met Afrikanen werkt. Daarna laat hij ons zijn “hertje” zien. Achter het toilet- en douchegebouw heeft Ed een stuk grond waar een Duiker (kleine antilope) rondloopt. Ed heeft haar gered van slachting. Hij zag haar op de markt en heeft haar toen gekocht en vervolgens tam gemaakt. Dachten we dat ze alleen nog in delen van West-Afrika “bushmeat” aten, hier dus ook... Tja, als je honger heb moet je toch wat...
Vandaag staat in het teken van onze miniatuur Dizzy. We hebben om 10u een afspraak in de werkplaats van David. Als we tegen tienen de poort uitlopen worden we opgevangen door een dronken verkoper die ons doorverwijst naar een van de kraampjes. Achterin dit kraampje zit David met nog een paar mannen. David is dronken. Aan onze auto wordt nog steeds hard gewerkt alleen zien wij geen verschil met gister. We geven David en zijn mannen aan, dat dit niet het gewenste resultaat is en we vragen 10$ terug, de rest mag hij houden voor de onkosten die hij heeft gemaakt. (waarschijnlijk aan sterke drank en bier?). David moet hiervoor weg maar zegt zo terug te zijn. Onderwijl raken wij in gesprek met Patrick, een andere houtsnijwerker. Hij is nuchter en begrijpt wat wij willen. Hij zegt dat onze klus nooit in 3 dagen gedaan kan worden. Patrick kan onze auto precies maken zoals wij willen voor dezelfde prijs. Patrick komt een stuk professioneler over dan David. David is inmiddels terug van weggeweest en vertelt dat hij ons 10$ kan terug betalen in Kwacha. Daar zitten wij niet op te wachten. We maken met Patrick de afspraak dat hij 10$ van David krijgt om aan onze order te beginnen. Wij zullen eind juni, begin juli hier weer terug komen. Zo heeft Patrick genoeg tijd om alles zo gedetailleerd mogelijk na te maken. David en zijn maat lopen mee terug naar onze auto om met hun mobiele telefoon wat foto’s te nemen. De rest van de dag vul ik met het bijwerken van het blog, genieten van de zon en het uitzicht en Wendy doet een schoonheidsslaapje.

Chitimba (Malawi) – Mbeya (Tanzania) 12-05-2012

Vandaag rijden we naar de grens van Tanzania. Als we de poort van de camping uitrijden komen diverse verkopers ons als het ware uitzwaaien. De rit naar de grens verloopt soepel en we zijn er tegen het middaguur. Daar treffen we natuurlijk weer dezelfde mannetjes zoals bij elke grensovergang. Ik word door diverse mannen aangesproken met: “hi my friend!”, gevolgd door de vraag of ik een verzekering wil kopen en/of geld wil wisselen. Nee bedankt, komt niet voor in hun woordenboek en ze blijven vragen. Beetje irritant dus ik loop snel het grenskantoor binnen. Daar wordt het Carnet bijna uit mijn handen gerukt en direct afgestempeld. Met de paspoorten gaat het minder snel. Ik moet weer twee formuliertjes invullen, een voor Wendy en een voor mijzelf. Ik heb geen pen meegenomen dus ik vraag de immigratie-officier of ik een pen van hem kan lenen. De arrogante kwast zegt bijdehand: “ deze pen is alleen voor mij” en hij stopt zijn pen snel weg in zijn borstzakje. Ik loop geirriteerd terug naar de auto en vraag Wendy om een zak pennen die wij van Mark en Anita hebben meegekregen. Terug in het grenskantoor gooi ik de zak pennen op het bureau van de immigratie-officier en zeg: “ zo, de volgende keer als een toerist je om een pen vraagt kun je er hem/haar een geven!” De man kijkt me verbaasd aan, maar bedankt me wel vriendelijk. Zijn vrouwelijke collega kijkt er naar alsof ze water ziet branden en het lijkt er op alsof ze mij terug wil pakken. Want als ik de formuliertjes heb ingevuld neemt ze de paspoorten aan en stempelt wel mijn paspoort, maar die van Wendy niet. Waar is je vriendin wordt er gevraagd. Die zit in de auto en bewaakt onze spullen. Ik krijg te horen dat Wendy zelf het kantoor in moet komen. Ik vraag eerst de paspoorten terug en loop dan terug naar Wendy die vervolgens zelf een stempel gaat halen. Toch wel vreemd, ik mag wel het formuliertje voor Wendy invullen maar ze moet zelf een stempel halen. Je zou toch denken dat je dan alles zelf moet doen?! Hoezo, ‘toeristje pesten’!? Maar we laten ons niet kennen en Wendy gaat zelf haar stempel halen. Binnen een minuut is ze weer terug en kunnen we richting de grens van Tanzania. Daar tref ik weer diverse mannetjes die van alles aan me willen verkopen. Als ik weer eentje hoor roepen “my friend” zeg ik tegen hem dat ik inmiddels al genoeg Afrikaanse vrienden heb! Hij staat er een beetje ‘appellig’ bij te kijken, maar het helpt en ze druipen een voor een af. In het grenskantoor moet ik een formulier invullen, 2x 50$ aftikken en we hebben een visum in ons paspoort. Zo snel kan dat nou gaan. Wat een verademing vergeleken met een aantal landen in West - en Centraal Afrika. Bij de douane loopt de communicatie wat stroef. Omdat ik het Carnet bij me heb, wordt deze zonder teveel uitleg van mij aangepakt en klakkeloos gestempeld. Als ik het Carnet terug vraag moet ik eerst aangeven hoeveel weken ik in Tanzania wil verblijven? Hoezo?! Nou per week moet ik dus 5$ betalen omdat ik in een buitenlandse auto rijd. Waarom heb ik dan net mijn Carnet laten stempelen, vraag ik. Tja, het Carnet wordt gestempeld omdat toeristen die bij zich hebben, maar eigenlijk erkend Tanzania het Carnet niet en moet een buitenlander sowieso betalen. Oke, dus als ik geen Carnet had gehad was het geen probleem om in Tanzania te komen als ik maar 5$ per week betaal. Dat klopt, zegt de beambte?! Ik vraag waarom ze dan mijn Carnet hebben gestempeld en zeg daarbij dat ik die bladzijde dan beter in een ander land had kunnen gebruiken. Daar heeft hij geen kaas van gegeten en blijft mij een beetje geirriteerd aankijken. Kennelijk stempelt die beambte graag formulieren, maar vraagt zichzelf niet af waarom hij deze stempelt... Ik geef aan ongeveer 4 weken in Tanzania te willen verblijven. Dat wordt dan 25$ zegt de beambte. Ik vraag hem of hij mij nou in maling zit nemen want 4 x 5 is nog altijd 20, zowel in Nederland als in Afrika!? Er komt nog 5$ adminstratiekosten bij zegt de beambte. Nu wordt ik nog kwaaier. Ik vraag de beambte waarom er geen bord hangt met prijzen en zeg hem dat ik nu sterk het gevoel heb dat ik iets ga betalen wat niet bestaat. Dan komt er ineens een bonnenboekje op tafel waar van alles op wordt ingevuld en waarvan ik een afschrift krijg. Dus ik krijg wel een officieel document? Nou ja, het zal wel! Gekke Afrikanen! We rijden vervolgens richting Mbeya, een stad die ongeveer 100km vanaf de grens ligt. We zijn nog maar net bij de grens weg of we worden al gestopt door de politie. De beambte heeft een lasergun in zijn handen. Hij vraagt naar mijn rijbewijs en de verzekering. We wijzen naar de kopieen geplakt in het voorraam. Hij kijkt er naar en we mogen doorrijden. Dit is natuurlijk een waarschuwing (en een gewaarschuwd mens telt voor 2) want als ze nog geen 10km vanaf de grens al met een lasergun staan dan staan er vast meer in de rest van Tanzania. In elk dorpje waar we door heen rijden hebben ze van die vervelende drempels, van die kleine die aanvoelen als een wasbord en daar tussen een hele hoge en waar je dus wel voor moet afremmen. In een van die dorpjes staat er bij zo’n snelheidsdrempel een man die er nogal verwaarloosd uit ziet. Hij staat midden op de weg en geeft een stopteken (zoals de politie dat zou doen), kennelijk om daarna zijn hand op te houden en ons om geld te vragen. Mijn motto is, ik stop alleen voor mensen die een uniform aan hebben, dus ik rij stapvoets door. De man kiest eieren voor zijn geld en doet een minimale stap opzij waardoor ik vermoedelijk over zijn tenen rijd. Uit reflex geeft de man een slag op het zijraam en ik zie in mijn spiegels hoe hij, nadat wij zijn gepasseerd, voorover staat gebukt om naar zijn tenen te kijken. Triest voor die man maar we kunnen niet anders. Je weet immers nooit wat zo’n kerel van plan is...
In Mbeya doen we eerst een pinautomaat aan om wat Tanzaniaanse Shillings te pinnen en kopen daarna een Tanzania simkaart zodat we ook weer bereikbaar zijn voor het thuisfront. Bij een kleine supermarkt slaan we nog het een en ander in en rijden dan naar Karibuni Center. Dit is een hostel aan de rand van de stad waar we op de binnenplaats kunnen kamperen.

Mbeya - Iringa (Tanzania) 13-05-2012

We staan rond 7u op en we denken vroeg op te zijn, maar er is al veel bedrijvigheid in en rondom het hostel. Bij navraag blijkt dat ze in Tanzania een uurtje later leven dan in Malawi... In Mbeya tanken we af en rijden dan richting de plaats Iringa. De rit is ongeveer 250km lang en voornamelijk bergafwaarts. Mbeya ligt zo’n 1700m boven zeeniveau en dat verklaart ook waarom het in de nacht zo koud aan heeft gevoeld. Onderweg hebben we meerdere politiestops en willen ze steeds onze brandblusser zien. We houden ons verder strikt aan alle snelheidslimiten, want ze staan overal met laserguns. Rond 15.00u arriveren we bij de camping Old Farmhouse. Een leuke rustige basic camping waar we ’s avonds heerlijk bij kaarslicht hebben gegeten...

Iringa – Mikumi (Tanzania) 14-05-2012

Wat een rust hier, zo rustig dat ik wakker heb gelegen van de stilte. We doen ontspannen ontbijt en vertrekken vervolgens richting het plaatsje Mikumi dat zo’n 250km verder naar het Oosten ligt. De rit gaat nog steeds geleidelijk bergafwaarts. Onderweg komen we een hoop auto- en vrachtwagen wrakken tegen langs de kant van de weg. Ook in dit deel van Afrika kunnen ze niet rijden! Bij elk dorpje dat we passeren kijken we of er brood wordt verkocht. Kennelijk eten ze hier geen brood want we vinden niets. We gebruiken dus maar weer eens een noodpakketje vriesgedroogte nasi. In de middag arriveren we bij de camping Tan-Swiss die eigendom is van een Zwitser (Josef) die getrouwd is met een Tanzaniaanse. Voor ons gemak eten we ’s avonds bij het restaurant van de camping.

Mikumi – Dar es Salaam (Tanzania) 15-05-2012

Het is vanaf hier nog zo’n 300km naar Dar es Salaam. Volgens Josef doen we er ongeveer 6 uur over want hoe dichter we bij Dar Es Salaam komen hoe meer snelheidsbeperkingen en politiestops we tegen zullen komen. We rijden de eerste 50km door het Mikumi NP en Wendy spot veel giraffen, zebra’s en een paar olifanten langs de kant van de weg. Helemaal gratis en voor niets! Naarmate we dichter bij Dar es Salaam komen, hoe drukker het wordt met het verkeer en hoe harder het gaat regenen. We zitten aan het eind van het regenseizoen en hopen dat dit eerdaags beter zal worden. In de middag slaan we weer een noodpakketje aan. Dit keer is het vriesgedroogte pasta bolognaise. Zo handig dit spul, even 0,8 liter gekookt water erover heen, 10min laten wellen en klaar is Kees... Het is nog lekker ook! In Dar es Salaam doen we de Shoprite aan, waar Wendy weer genoeg in slaat. Dan rijden we naar de pont die ons naar de zuidelijke stranden van Dar Es Salaam moet brengen. Ondanks dat we een navigatiesysteem hebben was het nog best lastig om naar de pont toe te rijden. De Garmin wijst ons diverse keren een straat in die inmiddels eenrichtingsverkeer is geworden en we dus niet in mogen, handig! We hebben tracks for Africa 2008, dus er kan natuurlijk het e.e.a. veranderd zijn in de tussen liggende jaren... Als we de pont hebben gevonden kopen we een ticket voor omgerekend 1 euro en sluiten dan achteraan in de rij aan. We hebben mazzel want we staan nog maar net in de rij of de pont is al bezig met aanmeren. Als we de pont op mogen rijden is er niet iemand die dat regelt zoals ik dat gewend ben bij de hempont tussen Amsterdam en Zaandam. Nee, het is hier ieder voor zich en ‘Allah’ voor ons allen. Gelukkig hebben wij een redelijk robuuste auto dus krijgen we al snel voorrang van andere automobilisten ?.... Het is best druk op de pont, die overigens net zo groot is als de Hempont, maar volgens mij niet zoveel auto’s en passagiers tegelijk mag vervoeren?! Binnen 10 minuten zijn we aan de overzijde en moeten we nog een kleine 10km richting Kipepeo Camp. Daar aangekomen maken we kennis met Stuart en Sean, twee Zuid-Afrikanen uit Kaapstad die samen een toer maken door Oost-Afrika. De camping doet verouderd en snoezelig aan. Sean en Stuart zijn geinteresseerd in onze reis en nodigen ons uit om bij hun te komen eten. Tussen de regenbuien door zetten we de tent op. We hebben mazzel dat we zijn uitgenodigd bij Sean en Stuart want die hebben een gigantische partytent staan waar we droog onder kunnen zitten. Stuart bereid kip en vlees in een BBQ oven en Wendy kookt onze verse sperziebonen, zodat we ook nog wat groenten binnenkrijgen. Als toetje heeft Stuart kersen met slagroom. Onder het genot van een heerlijke maaltijd delen we tot laat in de avond onze reisverhalen met elkaar.

Dar es Salaam (Tanzania) 16-05-2012

De camping Kipepeo heeft het allemaal net niet en we besluiten bij de buren te gaan kijken, Sunrise Beach. We nemen afscheid van Sean en Stuart. We wisselen nog even telefoonnummers uit met Sean om hem te informeren over de campsite waar wij naartoe gaan en rijden eerst naar Sunrise waar we de campsite inspecteren. Het ziet er allemaal veel beter uit maar besluiten toch ook nog eerst even een kijkje te nemen bij Mikadi Camp dat zo’n 6 km verder ligt. Deze campsite ziet er ook beter uit dan Kipepeo en is ook nog eens goedkoper. We besluiten hier te gaan kamperen. We zetten de tent op naast een gigantische Iveco truck met Zwitserse kentekenplaten. De eigenaren zijn voor een paar dagen naar Zanzibar.
In de avond arriveren de eigenaren van de Iveco, Stephan & Simone. Ze hebben 3 dagen Zanzibar achter de rug. Na het avondeten komen Stephan en Simone gezellig bij ons zitten en delen we tot middernacht onze reisverhalen en tips....

Dar es Salaam (Tanzania) 17-05-2012

Wendy moet rust houden met haar been dus hangen we lekker bij de auto en genieten we van de zon en het spierwitte strand. Stephan en Simone besluiten nog een dagje langer te blijven dus spreken we af om ’s avonds gezamelijk te eten. We hebben nog een paar hamburgers en zij wat beeflapjes dus steken we de BBQ aan. We maken er een bietensalade en aardappelsalade bij en zo zitten we tot middernacht gezellig te eten en te kletsen.

Dar es Salaam (Tanzania) 18-05-2012

Weer een dagje ontspannen hangen. Zo rond 10.00u vertrekken Simone en Stephan. Zij rijden richting Kaapstad. Het is mogelijk dat we hen nog tegen zullen komen. Het was nog even spannend of ze daadwerkelijk konden vertrekken want de Iveco wilde niet meer in zijn versnelling met draaiende motor. Stephan zet zijn Iveco in de versnelling en start dan de motor. De truck maakt een paar keer een grommend geluid maar uiteindelijk werkt de koppeling weer naar behoren? Hopelijk gaan ze Kaapstad zonder veel problemen halen... In de middag eten we een broodje bij het restaurant en proberen we weer ons blog te plaatsen op de website. Helaas vliegen we na 20 minuten van het internet en komen we er niet meer op. Morgen maar weer eens proberen? Wendy doet in de middag nog een dutje en ik hang op het strand en in de zee (oceaan moet ik eigenlijk zeggen)...

Dar es Salaam (Tanzania) 19-05-2012

Vandaag weer relaxen en genieten van het mooie strand. Wat vervelend toch ;-).....
We proberen in de ochtend het internet nogmaals en dit keer lukt het ons om ons blog en foto’s op de website te plaatsen. Wendy houdt goed rust en het gaat met de dag beter met haar wond.

Dar es Salaam (Tanzania) 20-05-2012

Wendy voelt zich goed genoeg om naar Zanzibar te gaan dus regel ik bij het management van de camping twee boottickets voor morgenochtend. Jo is heel behulpzaam en ze regelt ook vervoer voor ons naar de haven. We kunnen Dizzy hier tegen een kleine vergoeding veilig laten staan dus dat is ook geregeld. Ik kruip in de ochtend ook weer even onder de auto om alle vloeistoffen te peilen en waar nodig bij te vullen. We trakteren onszelf op een heerlijke lunch bij het restaurant en in de middag ruimen we de voortent op en pakt Wendy 1 rugtas in voor ons beide voor 4 nachten Zanzibar. We doen samen nog een kleine wandeling over het strand waarbij we talloze kleine tropische schelpen vinden. De mooiste gaan in een zakje mee naar Nederland. Terwijl Wendy bij de tent de schelpen aan het sorteren is neem ik nog een verfrissende duik in zee. Als ik lekker lig te dobberen wordt ik aangesproken door een groep jongens, van ongeveer 18 jaar oud, die mij vragen hoe ik zo kan blijven drijven. Ik probeer in mijn beste Engels uit te leggen hoe je kan drijven. Dan blijkt dat geen van hen kan zwemmen? Ik geef vervolgens een kleine demonstratie van de schoolslag en voordat ik het weet geef ik aan groep van ongeveer 10 Tanzaniaanse jongemannen zwemles. Dat is nog verdomd lastig. Voor ons is zwemmen zoals fietsen en leren wij ongeveer vanaf ons 5^e levensjaar zwemmen. Hier mag je blij zijn als je ouders kunnen zwemmen zodat je dit van hen kunt leren, want zwemles kennen ze hier niet, volgens deze jongens. Zo vertoef ik ruim 2 uur in het water. We gaan vroeg naar bed want we worden morgen vroeg opgehaald om naar Zanzibar te gaan.

Dar es Salaam (Tanzania) – Stone Town (Zanzibar) 21-05-2012

De wekker gaat om 06.30u. We doen ontbijt en pakken de boel in. We parkeren Dizzy op de parkeerplaats van de camping. Rond 07.30u arriveert een Tuktuk, ons vervoer naar de haven. De chauffeur stelt zichzelf voor als Ben. Aan de stickers op zijn Tuktuk te zien, is Ben een enorm Manchester United fan. We racen over de weg richting de veerpont naar het centrum van Dar es Salaam. Het is vroeg maar enorm druk. Er staat een flinke file voor de pont maar kennelijk heeft Ben een voorkeurspositie want hij rijdt de file voorbij en parkeert zijn Tuktuk helemaal vooraan? Niemand maakt er wat van. Op de pont is het weer ieder voor zich. Er staat nu wel iemand die de chaos wil regelen maar hij heeft geen overwicht. Het lijkt nu wel drukker dan toen wij vanaf de andere kant kwamen, er proppen zich overal mensen tussen, ongelofelijk. Gelukkig is het een stukje van niets en als het fout gaat kunnen we zo naar de kant zwemmen. Dan schieten de jongens van gisteren door mijn hoofd, dat het meerendeel van de bevolking niet kan zwemmen. .. Tja...
Aan de overzijde is het weer een gekkenhuis en Ben manouvreert zijn Tuktuk vakkundig door de chaos. Rond 08.30u zijn we in de haven waar de “fast” boot vertrekt naar Zanzibar. We zijn ruim op tijd. We hebben tickets voor de boot van 09.30u. Ben begeleid ons naar de kassa en wachtruimte waar het koud aanvoelt. De airco staat flink te loeien. We hebben de instructie van Jo meegekregen om bij de kassa naar Patricia te vragen, maar dat is overbodig want Patricia zit al bij de kassa en weet al wie wij zijn. Kennelijk zijn wij de enige toeristen vandaag die naar Zanzibar varen? We rekenen af en nemen plaats in de te koude wachtruimte. Daar ontmoeten we twee meiden ut Grunn die aan een project hebben gewerkt voor school en nu even lekker vakantie gaan vieren op Zanzibar. We krijgen tijdens het wachten nog een ontbijt aangeboden. Blijkt bij de prijs inbegrepen te zijn. Maar goed dat we voor vertrek al ontbeten hadden want het stelt niet zoveel voor. Tegen halftien kunnen we aan boord op de Kilimanjaro II. Een moderne jetstream aangedreven katamaran. De afstand tussen Dar es Salaam en Zanzibar is zo’n 70km en we doen daar 1,5 uur over. Aangekomen in Zanzibar worden we behandeld alsof we een heel ander land binnen reizen. We moeten weer formulieren invullen, paspoorten laten stempelen en onze gelekoorts stempels laten zien. Als we die formaliteiten achter de rug hebben worden we begroet door half Zanzibar die ons allemaal wel willen helpen en/of iets aan willen smeren. Als we zeggen dat dit ons vijfde bezoek is op Zanzibar haakt het meerendeel af. Een enkeling loopt nog tientallen meters met ons mee. We hebben de Garmin meegenomen, die we hebben ingesteld op Jambo Guesthouse, dus we weten waar we heen moeten lopen. In Stone Town is het een wir war van straatjes en steegjes. Ondanks dat we de Garmin hebben lopen we toch nog verkeerd, maar gelukkig zijn er ook nog mensen die voor niets ons de weg willen wijzen. Het Jambo Guesthouse zit midden in het centrum tegenover het restaurant Green Garden. De naam zegt het al, Green Garden, een oase in het midden van deze stenen stad. Tevens ook een mooi referentiepunt voor het geval we weer eens verkeerd lopen. We regelen een kamer en vragen de receptionist gelijk naar de kosten voor het huren van een motor. Hij gaat gelijk voor ons bellen. Wij besluiten te lunchen bij de Green Garden waar we een overheerlijk broodje Shawarma krijgen voorgeschoteld. Tijdens onze lunch arriveren de mannen van de motorverhuur bij Jambo Guesthouse. Ik word geroepen en maak kennis met Ali Keys. Dit blijkt dezelfde man te zijn waarbij ik in 2003 ook een motor had gehuurd. Dit keer heb ik er geen rijbewijs bij nodig ;-)... Die heb ik dit keer wel meegenomen! We huren de motor voor 3 dagen en we spreken af dat Ali morgenochtend rond 8 uur de motor komt brengen.
In de middag slenteren we door het centrum van Stone Town. Fascinerend hoe zoveel mensen zo dicht op elkaar kunnen wonen. Uiteraard worden we gevraagd om in diverse winkeltjes te komen kijken of worden ons een aantal excursies voor een vrienden prijsje aangeboden. We doen een drankje op het terras van het Africa House hotel. We doen vervolgens lekker cultureel en bezoeken het “House of Wonder”. Het eerste huis op Zanzibar met een lift. Hierin zit een museum dat vertelt over de geschiedenis van Zanzibar. Tegen het einde van de middag lopen we terug naar het Africa House om onder het genot van een drankje en hapje eten te genieten van de zonsondergang. Terwijl de ober onze bestelling opneemt attendeert hij ons op een groep dolfijnen die voorbij komt zwemmen. Als we terug lopen naar het Jambo Guesthouse is het aardig donker geworden en kunnen we ons moeilijk orienteren. De Garmin ligt op onze kamer dus.... Gelukkig zijn er wederom aardige mensen die ons de weg wijzen.

Stone Town - Nungwi (Zanzibar) 22-05-2012

De wekker gaat om 7 uur want om 8 uur wordt onze motor gebracht. We zitten dus vroeg aan de ontbijttafel en krijgen een gezond ontbijt met een hoop fruit. Om 8 uur is Ali er nog niet en de receptionist probeert hem te bellen. Hij neemt niet op. Dit is Afrika. Gelukkig hebben wij 8 uur gezegd en niet 9 uur. Om halfnegen krijgt de receptionist Ali te pakken en ik krijg de telefoon van de receptionist in mijn handen gedrukt. Ali verontschuldigt zichzelf en zegt er met een halfuur te zijn. Rond 9 uur verschijnt een hulpje van Ali met een motor. We krijgen twee helmen, telefoonnummer en een kleine instructie. We moeten ook nog even tanken?! Dat schijnt hier normaal te zijn als je een motor huurt. We stellen de Garmin in op 1 van de grootste attracties op het eiland, The Spice Tour. We tanken bij het eerste de beste tankstation af en rijden dan richting het noorden. Het is een klein halfuurtje rijden. Hoe dichterbij we bij alle Spice Farms komen hoe meer mannetjes ons proberen te stoppen om bij hun een Spice Tour te doen. Als we stoppen komen er zeker 15 mannetjes om ons heen staan die allemaal hetzelfde aanbieden voor dezelfde prijs. Als we Hassan kiezen druipt de rest af. We hebben Hassan gekozen omdat hij zo’n grappig vissershoedje op zijn hoofd draagt. Als je zoveel concurrentie hebt moet je toch iets doen om op te vallen. We wandelen samen met Hassan en zijn hulpje over landbouwgrond waar diverse kruiden groeien. Bij elke boom of plant die we passeren krijgen we de bladeren, schors of stuk wortel te reuken. Wij moeten dan raden welke kruiden dit zijn. Gelukkig weet Hassan ook de Nederlandse benaming want we weten deze niet in het Engels. Hassan is zo vrij om het voor ons te vertalen. Omdat Hassan al 7 jaar toeristen begeleid weet hij onderhand in meerdere talen de benaming van de kruiden die op Zanzibar groeien. Lucky us!!! Alle kruiden die we krijgen te ruiken en/of te proeven mogen we meenemen in een opgerold bananenblad. Aan het einde krijgen we een ‘showtje’ van de Butterfly man. Hij klimt een 15 meter hoge palmboom in en zingt hierbij een bekend Swahili liedje. Bovenin kapt hij twee kokosnoten die hij, als hij weer beneden is, vakkundig opensnijdt. De inhoud mogen wij op drinken en eten. Na afloop hebben een aantal jongens voor ons beide een kroon gemaakt van palmbladeren en voor Wendy een ketting, armband en ring. Ik krijg nog een stropdas om van palmbladeren. We zijn voor 5 minuten koning en koningin van Zanzibar. We rijden vervolgens verder naar het noorden richting het plaatsje Nungwi. De wegen zijn flink verbeterd. 8 jaar geleden reed ik voornamelijk over zandpaden en als er asfalt lag dan zaten er flinke gaten in. Nu ligt er een mooie asfaltweg helemaal naar Nungwi. Onderweg worden we zoals gewoonlijk diverse keren gestopt door de politie. Een agent heeft het lef om een gift te vragen die we natuurlijk niet geven. In Nungwi gaan we op zoek naar een verblijfplaats. Als we in de Garmin willen gaan kijken voor een hostel in de buurt, worden we aangesproken door een man die ons wel naar een goed hostel wil brengen. Hij fietst voor ons uit en we komen dan aan bij Union Guesthouse dat naast Jambo Brothers ligt waar wij in eerste instantie wilden gaan informeren. Voor een redelijke prijs krijgen we een redelijke kamer. We doen lunch aan het strand en lopen dan via het strand naar het “Natural Aquarium” van Nungwi. Dit natuurlijke aquarium ligt aan de rand van het eiland en staat in verbinding met zee. Zanzibar is een koraal eiland. Het aquarium is een soort van lagoon en wordt gevuld met zeewater door de miniscule kanalen van het koraal. In het aquarium zwemmen een twaalftal zeeschildpadden en diverse tropische vissen. Onze gids vertelt dat het aquarium tevens wordt gebruikt voor opvang van zieke en gewonde schildpadden en schildpadden die gevangen zaten in de netten van de vissermannen. Deze vissersmannen komen de schildpadden hier (tegen een vergoeding, anders eten ze ze op) brengen. Onze gids pakt wat zeewier en we mogen de schildpadden voeren. Wel uitkijken met je vingers want een schildpad kan hard bijten. Naast zeeschildpadden hebben ze hier ook nog een Python, Varaan en een paar landschildpadden in een kooi. Het is eigenlijk een soort van kinderboerderij op Zanzibar want volgens onze gids wordt er ook educatie gegeven aan scholen over deze dieren. Na onze rondleiding lopen we terug naar het Guesthouse waar we lekker relaxen op een spierwit strand en genieten van een mooie zonsondergang. In de avond dineren we met kaarslicht op het strand... Hoe romantisch is dat..... En nee, we zijn niet van plan om te gaan trouwen.....

Nungwi - Paje (Zanzibar) 23-05-2012

We slapen lekker uit en doen ontspannen ontbijt. Het is vast een echt Zanzibar ontbijt dat we steeds krijgen want ook hier krijgen we een hoop fruit. Als we klaar zjn voor vertrek loopt Wendy het eerste stuk naar de weg. Het zand is erg mul en gisteren vond ze het maar niets achterop door het mulle zand. Terwijl ik op Wendy sta te wachten slaat de motor af. Ik probeer de motor met behulp van de kickstarter weer aan de praat te krijgen. Als Wendy mij ziet ploeteren ziet ze ook dat de motor benzine lekt. Dat is niet best. Ik draai de benzinekraan dicht en kijk waar de motor precies aan het lekken is. Dan komt er een jongeman naar ons toe en vraagt of deze motor gehuurd is van Ali Keys. Euh ja, hoezo?! Ik werk voor Ali Keys laat mij maar even kijken en hij rommelt wat aan de benzinekraan. Vervolgens kickt hij de motor aan en maakt een klein rondje op de motor. Zo, niet meer aan de benzinekraan komen, zegt hij. Ik had gisteren de kraan op uit gezet en kennelijk was dat niet de bedoeling. Nu staat de kraan op reserve? Het zal wel? De motor doet het weer en wij rijden richting de kustplaats Matemwe. De wegen op Zanzibar zijn allemaal flink verbetert. We rijden over een mooie asfaltweg. Aangekomen bij Matemwe rijden we zo het strand op. Het is laag tij en we rijden zo ongeveer 5 km over het strand tot dat we niet verder kunnen. Er staan hier allemaal van die flinke “All Inclusive resorts” en daar kunnen we niet tussendoor om bij de normale weg uit te komen dus rijden we weer een stuk terug over het strand. Als we de weg weer hebben gevonden rijden we verder richting het zuiden. We maken een stop bij het Jozani Forest waar we tegen betaling een rondleiding krijgen door het bos. We krijgen Red Colubus aapjes te zien en een mooi stukje mangrove bos. Deze aapjes komen alleen op Zanzibar voor en zijn helemaal niet schuw. We rijden vervolgens verder en voorbij het plaatsje Paje informeren we voor een overnachtingsplek. We komen terecht bij een luxe guesthouse. Als we naar de prijzen vragen ligt dit niet in ons budget. De manager zegt dat we dan bij de buren moeten informeren. Daar krijgen we een rieten bungalow met eigen openlucht badkamer aangeboden tegen een scherpe prijs. Het ontbijt is inbegrepen. Helaas heeft Domokuchu, zo heet dit guesthouse, nog geen eigen restaurant en moeten we voor lunch en avondeten naar de buren, het luxe guesthouse waar we net vandaan komen. Zo help je elkaar! We parkeren de motor, gooien de rugtas in onze rieten hut en gaan voor een hapje eten bij de buren. De rest van de middag vertoeven we op een zeer mooi wit strand dat aanvoelt als stucadoorspoeder. Wendy is druk bezig om haar schelpenverzameling aan te vullen en ik help haar een handje mee. In de avond genieten we weer van een diner bij kaarslicht op een wonderschone lokatie....

Paje – Stone Town (Zanzibar) 24-05-2012

We hebben heerlijke geslapen op een Kingsize bed. Terwijl we lekker liggen te luieren en van het fantastische uitzicht liggen te genieten, verschijnt daar ineens de manager Combo met ons ontbijt. Wat een luxe, ontbijt op bed! En weer zo’n lekker gezond ontbijt met een hoop fruit. Na het ontbijt pakken we de boel weer in en vertrekken we richting Kizimkazi . We zijn net een paar kilometer onderweg en de motor slaat af. Als we in de benzinetank kijken zit er nog wel in maar niet zoveel meer. Een passant komt vragen wat het probleem is en kijkt ook nog even in de tank. Hij zegt dat we moeten tanken en pakt de motor over. Hij legt de motor op zijn linkerzij, wacht een paar seconden en zet de motor weer rechtop. Nu kan je weer rijden zegt hij maar je moet wel tanken. Ik trap de kickstarter aan en verdomd de motor start. De tank is onderin verdeeld in twee delen en het linkerdeel was leeg. Doordat de passant de motor op zijn linkerzij heeft gelegd is de benzine overgeheveld naar het linkergedeelte van de tank. We bedanken de man en rijden verder. De Garmin geeft aan dat het 1^e tankstation nog zo’n 20km verder is. We hebben een paar kilometer gereden en de motor slaat weer af. Ik doe dezelfde truuk als de passant en de motor start weer. Dit doen we nog zo’n 3 keer maar dan is de benzine toch echt op. We staan nog geen minuut stil of er stopt een auto. Ze vragen wat het probleem is. Geen benzine! Geen probleem, wij brengen je wel naar een punt waar jullie benzine kunnen halen. Wendy rijd met de mannen mee en binnen 10 minuten wordt zij netjes terug gebracht met twee flessen benzine. Blijkt dat er nog geen kilometer vederop flessen benzine worden verkocht. Dat moet je ook maar weten! We bedanken de mannen voor hun hulp en rijden verder. We laten Kizimkazi voor wat het is en rijden verder richting Stone Town. Bij het benzinestation tanken we nog 1 liter bij voor de zekerheid. We zijn zuinige Hollanders he! Als we een lege tank krijgen bij ontvangst, krijgen ze ook een lege tank als we de motor weer inleveren. Rond het middaguur arriveren we bij Jambo Guesthouse. We bestellen bij de Green Garden beide een lekkere pizza en komen er dan achter dat de Green Garden gratis wifi heeft. Althans gratis, gratis voor zijn klanten. We pakken de laptop en doen weer de benodigde dingen op het internet, zoals emailen en skypen, maar ook de terugvlucht boeken naar Amsterdam. Aangezien de benzineprijzen zo aan het stijgen zijn, denken wij dat de vliegtickets ook niet bepaald goedkoper zullen worden dus hebben we twee enkeltjes Kaapstad – Amsterdam geboekt. Wij zullen 20 oktober 2012 te 13.30u weer op Nederlandse bodem zijn. We hebben nog ruim 5 maanden maar de tijd vliegt voorbij... In de middag rijden we met de motor naar het huis waar Freddy Mercury tot zijn achtste levensjaar heeft gewoond. Het ligt midden in Stone Town en het was niet de moeite waard. Het is tegenwoordig een ordinaire souvenirwinkel waar helemaal niets is te vinden over Freddy Mercury. In de avond zitten we tot laat op het terras van de Green Garden te Skypen met thuis.

Stone Town (Zanzibar) – Dar es Salaam (Tanzania) 25-05-2012

Onze laatste dag Zanzibar alweer. We pakken de tas in en doen ontbijt. We weten niet hoe we deze laaste dag (ochtend) in moeten vullen en besluiten maar richting de haven te lopen. Een man die werkzaam is bij Jambo Guesthouse loopt met ons mee. Hij weet wel een korte route richting de haven. We krijgen zo ook nog een ander gedeelte te zien van Stone Town. Binnen 15 minuten staan we in de haven en we zien dat de boot van 09.30u bijna klaar is voor vertrek. De man vraagt of wij deze boot moeten hebben. We hebben tickets voor de boot van 12.30u. Geen probleem die boeken we snel even over. We lopen achter de man aan richting 1 van de kassa’s. Hij mompelt wat tegen de cassier over een vlucht die wij moeten halen in Dar es Salaam en binnen no time worden onze tickets omgeboekt naar 09.30u. Toen moesten wij ons ineens gaan haasten, want we moeten ook nog langs de immigratie. Gelukkig is het minder druk bij aankomst. We vullen weer een formuliertje in en we kunnen richting de boot. Vreemd is dat onze paspoorten nu niet worden gestempeld. We zitten nog maar net of de boot vertrekt. Terwijl de kapitein de boot uit de haven manouvreert deelt de bemanning plasticzakjes uit. Dat voorspelt niet veel goeds en inderdaad zodra we de haven uit zijn gaat de boot flink op en neer. Veel mensen worden zeeziek en maken gebruik van het plasticzakje of gewoon de vloer. De bemanning is druk met schoonmaken en met verfrissende spray aan het sproeien. Wij voelen ons ook niet gemakkelijk maar weten de misselijkheid te onderdrukken. Voor ons vertrek hadden we Ben, onze Tuktuk chauffeur, een sms gestuurd, zodat hij ons weer veilig naar Mikadi Beach kan brengen. We hadden niets terug ontvangen van Ben maar hij stond er wel. We rijden eerst nog even langs de Shoprite in Dar es Salaam voordat we naar Mikadi rijden. Zo kunnen we nog wat boodschappen inslaan voor de komende dagen en hoeven wij morgen niet door het centrum te rijden richting Moshi. Op de veerpont is het weer een gekkenhuis, maar net als op de heenweg heeft Ben weer een voorkeurspositie. Terug op Mikadi zetten we Dizzy weer op dezelfde kampeerplek, zetten we de tent op, maken de koelkast schoon, doen onze lunch en pakken onze relaxmodus weer op... In de avond arriveert een Belgisch stel in een VW Transporter waarmee we tot laat in de avond zitten te kletsen.

Dar es Salaam - Mkomazi (Tanzania) 26-05-2012

We hebben de wekker op 05.30u gezet. Vandaag rijden we richting Moshi en halverwege hebben we een waypoint van een camping. We moeten vandaag ruim 300km afleggen en we moeten eerst nog Dar es Salaam uit zien te komen. We hebben ervoor gekozen om niet via de veerpont te gaan vanwege de drukte. We moeten hierdoor zo’n 30km omrijden. De rit gaat voorspoedig en we hebben tot onze verbazing geen politiestops. Rond 14.00u arriveren we bij Zebra Camp nabij het plaatsje Mkomazi. Deze camping werd ons aanbevolen door Stephan en Simone. Dit is de zoveelste camping die wij aandoen die andere reizigers helemaal geweldig vonden. Onze ervaring is tot nu toe, zet geen hoge verwachtingen bij iets hoe andere het hebben ervaren. En zo ook deze camping, heeft niet veel bijzonders in ons inziens. Sorry Stephan en Simone!
In de namiddag maak ik een rondje over de camping, waar we overigens de enige zijn. De camping ligt aan een riviertje en over dit riviertje ligt een brug gemaakt van treinrails en houten planken. Ik loop voorzichtig over de brug. Kennelijk kan men aan de overzijde een wandeling maken? De brug gaat aardig heen en weer , maar houd het gelukkig wel. Als ik bijna aan de overkant ben zie ik 3 meter voor mij een groene slang van ongeveer 1,5 meter over de brug zo het riet in kronkelen. De kleur van de slang is gifgroen. Ik besluit maar niet door te lopen aangezien ik niet weet of de slang giftig is. De camping is in slechte staat van onderhoud en we besluiten morgen door te rijden naar Moshi.

Mkomazi - Moshi (Tanzania) 27-05-2012

Moshi is niet zo heel ver hier vandaan en daarbij hebben we niet zoveel haast, dus doen we in de ochtend rustig aan. Rond het middaguur arriveren we in Moshi bij Camping Honey Badger.Moshi ligt aan de voet van de Mt Kilimanjaro maar helaas is er teveel bewolking en zien wij deze beroemde berg niet, ook niet vanaf de camping. Aangezien we geen brood meer hebben lunchen we op de camping, een broodje hamburger voor de verandering. Niet zo gezond, maar wel errug lekker. Na de lunch installeren we de auto, pompt John de banden op, doe ik een klein wasje en houden we verder een relaxte middag. Aan het einde van de middag worden we opgeschrikt door een harde knal. Wat blijkt, er is een auto tegen de muur van de camping aan gereden. John gaat meteen kijken. Er zit een behoorlijk gat in de muur en de bestuurder van de auto maakt gauw dat hij wegkomt. Vast een borreltje teveel op!? Hier in Afrika zetten ze wel elke elke tourist aan de kant om het rijbewijs te controleren (waar ze volgens ons 9 van de 10 keer toch niets van snappen) maar een alcoholcontrole zijn we hier nog niet tegengekomen!? Alcohol in het verkeer is hier de normaalste zaak van de wereld, helemaal in het weekend...

Moshi – Arusha (Tanzania) 28-05-2012

What’s new, we hadden weer eens een onrustige nacht, dit keer door een blaffende hond. Heel vervelend als dat geblaf zo ongeveer de hele nacht duurt en we zijn dan ook nog niet erg uitgeslapen als we de tent uitstappen. Na een slaperig ontbijt vertrekken we richting Arusha. Wederom een kort ritje, zo’n 70 km. Onderweg worden we, hoe verrassend, 2x gestopt voor een rijbewijscontrole. De tweede keer zijn we een beetje geirriteerd en maken dat, weliswaar met een lach op ons gezicht, de agent goed duidelijk. Daarbij overdrijven we wel een beetje natuurlijk, maar het helpt. De agent verontschuldigt zich helemaal en na nog een praatje pot, mogen we door. Druk Arusha in. Pfff, die steden hier in Afrika zijn en blijven niet onze favoriet. We rijden langs de Shoprite waar Wendy weer een karretje vol laad en gaan vervolgens op zoek naar Camping Sakina. Deze camping is nog wel op de aangegeven plek, maar ziet er een beetje verlaten en vervallen uit. We besluiten door te rijden en op zoek te gaan naar camping Masai Camp. Weer door het drukke centrum, maar er uit gaat voorspoediger dan er in. De camping hebben we snel gevonden, een prima plek zo op het eerste gezicht. In de middag informeren we bij het office op de camping naar een tourtje Serengeti & Ngororo voor 4 dagen. We wisten dat ze deze tripjes niet weg zouden geven, maar 940 dollar pp is ons een beetje te veel van het goede en boeken niets. Dan maar het internet proberen. We komen via het forum van de Lonely Planet uit op Peter tours. We noteren zijn nummer en sturen hem terug bij de auto een sms. Hij belt ons daarop vrijwel direct terug. Hij wil weten wat precies onze wensen zijn en gaat het eea voor ons uitzoeken. Even later belt hij terug en geeft aan de volgende morgen in Arusha te zijn en wil wel even langs de camping komen. Dit praat toch wat makkelijker. Wij vinden het prima en maken een afspraak voor morgenochtend 9.00u, eens kijken wat deze Peter ons te bieden heeft.