Rubuguri – Queen Elizabeth NP (Uganda) 24-06-2012

We worden vroeg wakker en pakken de boel in. We rijden vandaag richting het Queen Elizabeth NP via de stad Kisoro. Vanaf Rubuguri tot aan Kisoro is het allemaal onverhard en erg slecht vergeleken met de weg vanaf Bunyoni naar Rubuguri. Ondanks dat de weg slecht is, is de route wel weer erg mooi. Vanaf Kisoro ligt er asfalt tot aan Kabale alhoewel er op sommige plaatsen nog flink aan de weg wordt gewerkt. Helaas is het weer slecht, het regent en de wolken hangen laag waardoor het uitzicht wordt belemmerd. Waar er een mooie asfaltweg ligt, liggen er ook in ieder dorp van die hele vervelende drempels!? Wat een ellende! Vijf stroken dikke laag asfalt waar we, ondanks onze lage snelheid, overheen stuiteren en dat soms 5 keer over een afstand van 200meter?! Tot vervelends aan toe. We moeten nog scherp zijn ook want niet bij elke drempel staat een bord met de waarschuwing: ‘pas op drempels’.... Het laatste stuk richting het Queen Elizabeth NP is erg mooi en gaat langs enorme theeplantages. Op een gegeven moment is het geluid dat Dizzy eerder vertoonde weer terug ?... Komt waarschijnlijk door die K... drempels?! Vijf kilometer voor de camping horen we ineens een harde klap onder de auto en hebben we geen aandrijving meer. We rollen uit en kijken onder de auto. Terwijl Dizzy in zijn versnelling staat, draait de achteraandrijfas en het achterdifferentieel maar we komen niet vooruit?! Zal dan toch het differentieel kapot zijn of zijn de steekassen gebroken? Als we Dizzy in het differentieelslot zetten kunnen we weer verder rijden. Gelukkig is het nog maar zo’n 5 km want goed kan het niet zijn om zo door te rijden. Morgen maar even bellen met onze garage in Friesland...

Queen Elizabeth NP (Uganda) 25-06-2012

Vandaag zijn we de gehele dag bezig geweest met het zoeken naar het probleem met de auto. Met wat telefonische ondersteuning naar Friesland en uitleg van Simon blijkt dat het achterdifferentieel stuk is en dat was nog een hele klus om die er uit te halen. Gelukkig kunnen we nu wel verder rijden maar rijden we niet meer in een 4x4 maar in een 2x4 ?...
Tja, het is lang goed gegaan maar wat willen we nou!? We hebben er al ruim 38.000km opzitten en daar komen nog zeker 10.000km bij!!! We zouden erg veel geluk hebben als de reis zonder reparaties zou verlopen. Laten we hopen, als dit verholpen is, dat het hier bij blijven zal...
We kunnen rijden zonder het achter differentieel , maar goed voor de auto is het niet. Als we vanaf hier direct naar een goede Landrover garage gaan, is dat nog zo’n dikke 800km rijden. Het is zonde om daar gelijk naar toe rijden want zo zullen we een mooi gedeelte van Uganda missen. We besluiten morgen toch nog zo’n 150km verder te rijden naar Fort Portal omdat daar, volgens de LP reisgids, 1 van de mooiste Kratermeren ter wereld te zien is?! We zullen zien....

Queen Elizabeth NP – Fort Portal – Queen Elizabeth NP (Uganda) 26-06-2012

Na het ontbijt pakken we de boel in en rekenen we af bij de camping eigenaar. Een aardige vent maar als we afrekenen wil hij ineens 5000 Ugandese shilling pp meer. Hij is, bij ons, gelijk in aanzien gedaald. We betalen de vooraf afgesproken prijs en vertrekken richting Fort Portal. Nu dat we alleen voorwiel aandrijving hebben maakt de tussenbak een naar geluid tijdens het schakelen. De aangrijping met de tussenbak en het differentieel voor klinkt vele malen harder. Het klinkt niet gezond en we twijfelen of we er wel goed aan doen om alsnog een stuk verder te rijden dan noodzakelijk. We nemen de gok en rijden toch door. De weg zit jammer genoeg weer vol met van die kl... drempels dus er moet veel geschakeld worden. Rond het middaguur arriveren we in Fort Portal. Vanaf hier moeten we nog zo’n 25km over een onverharde weg richting het kratermeer. We hebben de waypoints van Camping Lake Nkuruba community campsite ingegeven in onze Garmin. Als we daar aankomen is de teleurstelling groot. De weg naar de camping loopt zeer steil omhoog en hiervoor hebben we zeker te weten 4 wielaandrijving voor nodig. We proberen het eerste stuk maar we geven het al snel op. De voorbanden beginnen te spinnen. We besluiten terug te rijden naar Fort Portal waar ook een camping zit. Als we daar aankomen gaat Wendy eerst polshoogte nemen hoe de weg richting de camping verloopt want het eerste stuk vanaf de doorgaande weg loopt al flink af naar beneden. Na 5 minuten komt Wendy al hoofdschuddend terug. Deze camping gaat het ook niet worden, helaas. We maken dan het besluit om terug te rijden naar de camping waar we voorgaande 2 nachten hebben gestaan om dan de dag erna alvast een flink stuk richting de Landrover garage te rijden want we zitten allebei niet lekker in de auto en het is toch wel fijn om een 4x4 te rijden in Afrika! Aan het eind van de middag, begin van de avond, ariveren we weer bij de camping net buiten het Queen Elizabeth NP. De eigenaar kijkt ons raar aan want die had ons niet terug verwacht maar is al gauw in de weer om voor ons warm water te maken om te douchen. De boiler wordt hier namelijk verhit door een op hout gestookt vuurtje. Hopelijk hebben deze extra kilometers van vandaag geen gevolgen voor Dizzy...

Queen Elizabeth NP – Masaka (Uganda) 27-06-2012

We willen naar Mwanza in Tanzania waar volgens andere overlanders, Dutchcourage, een goede Landrover garage moet zitten. Vanaf hier is dat nog zo ruim 800km. We willen dit in 3 etappe’s rijden. Eerst naar Masaka in Uganda dan naar Bukoba in Tanzania en vanaf daar misschien met de boot richting Mwanza. We vertrekken vroeg en we komen rond het middaguur aan bij Backpackers Masaka. De wegen waren prima te doen. Backpackers Masaka ziet er bij het eerste aanzien een beetje verwaarloosd uit maar bij nader inzien is het best een leuke en gezellig plek om te verblijven. Het personeel is uitermate goed gehumeurd en erg gezellig. We hebben ook een mazzeltje want het hostel/camping heeft sinds 3 dagen internet waarvan we gratis gebruik mogen maken. Aangezien wij de enige gasten zijn met een laptop hebben we de breedband eens helemaal voor ons zelf waardoor we weer eens kunnen Skypen met het thuisfront. We eten voor het gemak en voor weinig bij het hostel/camping een broodje hamburger met patat en zitten tot laat in de avond met familie en vrienden te bellen.

Masaka (Uganda) – Bukoba (Tanzania) 28-06-2012

We rijden vandaag naar Bukoba in Tanzania. De weg naar de grens is prima te doen en we zijn rond 11u bij de grens. Onze paspoorten uitstempelen verloopt voorspoedig alleen het Carnet geeft wat problemen. De vrouw in het douane kantoor verwijst mij naar een ander kantoor. De mannen in dat kantoor verwijzen me weer terug naar de vrouw. Dat is weer typisch bij zo’n Afrikaanse grensovergang, als men er geen kaas van heeft gegeten, hoe een Carnet werkt, schuiven ze het af naar een ander. Als ik weer terug bij de vrouw ben en zeg dat ik door de heren in het kantoor verderop weer naar haar ben gestuurd, komt ze met het verhaal dat Uganda het Carnet niet erkend?! Zo kan je er ook vanaf komen natuurlijk, door te zeggen dat ze niet hoeft te stempelen. Als ik haar de stempel laat zien van inreizen en haar vraag waarom er toen wel is gestempeld komt ze met nog een andere constructie?! Ze zegt: “ Als je daar Uganda bent ingereisd moet je daar ook weer Uganda uitreizen!” Het moet niet gekker worden! Hoeveel smoezen moet je verzinnen om maar geen stempel te hoeven zetten?! Zal ze werk schuw zijn, vraag ik me af. Ik vraag haar beleefd naar haar supervisor en ze loopt voor me uit naar het kantoor waar zij mij eerder heen had gestuurd. Daar ontstaat een hele discussie tussen haar en haar mannelijke collegae. Na een kwartier loopt 1 van de mannen met mij mee naar een ander kantoor waar uiteindelijk ons Carnet toch echt wordt gestempeld. Wat een moeite voor 1 kl... stempeltje, maar we kunnen door richting immigratie van Tanzania. We hebben al een visum voor Tanzania en deze blijft geldig zolang je maar binnen de landen van de Oost Afrikaanse Unie blijft reizen. Dit zijn Tanzania, Kenia en Uganda. Bij de immigratiedienst van Tanzania worden onze paspoorten bladzijde voor bladzijde gecontroleerd. Als de immigratieofficier dan toch geen enkele stempel vind van een ander land die binnen het termijn van ons Tanzania visum valt zet hij opnieuw een inreis stempel in ons paspoort en wenst ons een goede reis. We rijden vervolgens verder en komen geen kantoor tegen van de douane. We passeren een openstaande slagboom waar een man in uniform vrolijk naar ons zwaait en we rijden Tanzania binnen. Oke, zo kan het dus ook?! Hoezo Carnet laten stempelen en weer wegenbelasting betalen (zoals de grensovergang Malawi – Tanzania). Hoe dit uitpakt, zodra we het land uit moeten, zien we dan wel weer. Tot nu toe zijn we 1 keer gecontroleerd op ons Carnet en dat was in Malawi.
We kunnen goed doorrijden tot aan Bukoba want er ligt een goede asfaltweg met weinig drempels ?. Rond 13.00u rijden we Bukoba in. Daar waarderen we onze Tanzania simkaart op, pinnen we wat geld en kopen de plaatselijk oliebollen als lunch. We rijden vervolgens door naar camping Kiroyema dat aan het Victoriameer ligt. Het blijkt een strandtent te zijn met een kleine parkeerplaats waar we op kunnen kamperen. Het ziet er allemaal zeer armoedig en verwaarloosd uit. We worden door de manager Methodia hartelijk ontvangen. Als we haar vertellen dat we misschien met de boot richting Mwanza willen, wil zij dit wel voor ons regelen. We hebben geen puf meer om zelf richting de haven te rijden om daar zelf te informeren, dus vinden wij het allang best dat Methodia dit voor ons wil regelen. We hebben gisteravond op het internet gezocht en we weten wat het ongeveer moet gaan kosten. Wendy is moe en kruipt de tent in voor een middag dutje. Terwijl ik een boek zit te lezen komt Methodia naar mij toe om te zeggen dat we met de auto op de MV Victoria mee kunnen varen, het gaat ons wel 250$ kosten. Dat is een hoop geld?! Op het internet hadden wij gelezen dat een ticket omgerekend tussen de 15 en 20 euro pp zou gaan kosten. Dat betekent dat we voor de auto zo’n 160 euro moeten betalen?! Dat is wel erg veel! We hebben het gevoel dat we worden opgelicht, aangezien we in Bukoba, bij Backpackers Masaka, een flyer hebben zien hangen dat je voor je auto omgerekend ongeveer 25 euro moet betalen?! We bedanken Methodia voor haar moeite en geven haar nog wel even mee dat we sterk de indruk hebben dat we worden belazerd. Methodia blijkt dan alleen maar een doorgeefluik te zijn, want haar baas heeft alles geregeld. We betalen de camping kosten vooraf zodat we morgenochtend vroeg kunnen vertrekken richting Mwanza. Een rit van ongeveer 400km...

Bukoba - Mwanza (Tanzania) 29-06-2012

We hadden de wekker op 05.00u gezet maar om 04.45u zijn we allebei klaarwakker. We kruipen de tent uit en in het donker pakken we boel in. 05.15u rijden we de parkeerplaats af. Het is aarde donker en er loopt geen kip op straat. Halverwege Bukoba komt Wendy erachter dat ze 1 slipper is verloren met inpakken. Die ligt nog waarschijnlijk op de parkeerplaats van de camping. Het eerste uur rijden we in het pikke donker, als de zon opkomt zien we dat we langs het meer rijden en dat geeft een mooie zonsopgang. We ontbijten langs de weg. De eerste 170km gaan voorspoedig maar dan hebben we een heel stuk waar aan de weg wordt gewerkt. We moeten een groot gedeelte over een tijdelijke ventweg waar je maximaal 30km/uur op kunt rijden. Bij het plaatsje Luhama slaan we af richting Geita en hier begint een slechte onverharde weg met diepe gaten en kuilen. We moeten halverweg de jerrycan op het dak gebruiken want een tankstation zijn we nog niet tegengekomen. Deze onverharde weg rijden we zo’n 80km en dan verschijnt er weer een prachtige, vrij nieuwe, asfaltweg. Als we een tijdje op deze weg rijden gaat onze snelheidsmeter ineens kuren vertonen. De snelheidsnaald zakt af en toe helemaal naar 0 en komt weer terug op snelheid, totdat hij op 0 blijft staan. Dat kan er ook nog wel bij!? In Geita tanken we af en rijden verder naar de ferry. Rond 14.00u arriveren we bij de ferry en we hebben mazzel want deze meert net aan. We kopen een ticket, omgerekend 3,5 euro en binnen 10 minuten staan we achterop de ferry. De oversteek duurt een kleine 30 minuten. Vanaf de ferry tot aan het centrum van Mwanza gaat alles voorspoedig. De Landrovergarage, genaamd Schumans, zit midden in het centrum. Het is vrijdagmiddag 15.30u dus we gaan maar even langs om kennis te maken. We verwachten namelijk niet dat we nog worden geholpen op dit tijdstip. We rijden de binnenplaats op en de chef werkplaats komt direct naar ons toe en vraagt wat het probleem is. Als ik hem uitleg over het differentieel moet ik Dizzy gelijk boven een werkplaatsput parkeren zodat hij onder de auto kan kijken. Als we beiden onder de auto staan leg ik hem uit dat ik het differentieel er al uit heb gehaald en dat de onderdelen in de auto liggen. Als hij deze bekijkt zegt hij dat hij het 1 en ander met zijn baas moet bespreken Dhr. Ashok. We maken vervolgens kennis met Dhr. Ashok, een oudere man van Indische afkomst. Ik leg hem ons probleem uit en hij geeft zijn mannen direct opdracht om het differentieel onder de auto vandaan te halen zodat hij kan zien wat stuk is en wat vernieuwd moet worden. We mogen van hem op de binnenplaats kamperen en krijgen een sleutel van een “schone” WC en een hokje waar we onszelf kunnen opfrissen. Wendy en ik staan elkaar sprakeloos aan te kijken. We dachten dat we maandag ofzo pas geholpen zouden worden en dat we verderop bij de jachtclub van Mwanza zouden moeten gaan kamperen maar we worden direct geholpen en kamperen is geen probleem hier!? We hebben het alleen nog niet gehad over de eventuele kosten. Hopeljk wordt het niet de hoofdprijs. De chef werkplaats vraagt gelijk wat er nog meer moet gebeuren. Nou, de snelheidsmeter heeft het begeven en misschien kunnen jullie ook alle wiellagers nog eens controleren. Terwijl een monteur het differentieelhuis aan het demonteren is, worden alle wielllagers gecheckt door een andere monteur. Wat blijkt is dat links- en rechtsachter flinke speling hebben en rechtsvoor ook. Volgens de chefwerkplaats moeten deze worden vervangen. Tja, als we hier toch zijn.... Tegen vijven zit de werktijd van de mannen er op. We mogen onze tent opzetten boven de put. Dan komt de nicht van de eigenaar, Shangita, met ons kennis maken en we worden uitgenodigd om vanavond mee te komen eten. Tevens zegt ze dat als we iets nodig hebben we daar gewoon om moeten vragen en niet te bescheiden zijn. Wat een warm welkom en wat een gastvrijheid!? Als we tent op hebben gezet nemen we beide even een bucket shower in het washok om onszelf op te frissen. Het was een lange dag rijden. Rond 20.00u lopen we naar het huis van Dhr. Ashok. Hij woont, samen met zijn nicht, boven de garage. We worden ontvangen in de mega grote zitkamer. Terwijl Shangita samen met de werkster druk met het eten bezig is maken wij nader kennis met de 71 jarige heer Ashok. Hij heeft ook een passie voor reizen en verteld waar hij allemaal is geweest. Het mooiste verhaal dat hij verteld is dat hij 3 jaar geleden, op 68 jarige leeftijd, helemaal alleen vanuit Mwanza naar London is gereden en weer terug in zijn Range Rover Vogue. Hoe stoer is dat! Rond 21.00u moeten Dhr. Ashok en Shangita even naar het vliegveld om de zoon van Dhr. Ashok op te halen. Het is geen probleem als wij alvast gaan eten. We zijn zo beleefd om te zeggen dat we wel even op hun wachten tot ze terug zijn. Helaas heeft het vliegtuig vertraging opgelopen en komen ze pas tegen 22.30u terug. We waren bijna van plan om toch maar zonder hun te gaan eten want we hadden wel erg veel trek. We maken kennis met (????????) de zoon van de heer Ashok en eten een heerlijke kip curry. Tijdens het eten worden uitgenodigd om morgen vroeg te komen ontbijten?! Ongelofelijk, het lijkt wel een 4 sterren hotel...

Mwanza (Tanzania) 30-06-2012

Zo dat was een kort nachtje. We lagen er rond middernacht in en we zijn rond zevenen eruit gegaan want de monteurs beginnen om 08.00u. We klappen de tent in want we weten niet of deze in de weg zal zitten tijdens de reparaties. Rond 8 uur wordt er al flink gewerkt aan onze auto. Er werken zeker 4 mannen aan onze auto. Hopelijk rekenen ze hier niet 4 x het aantal man uren voor? Dhr. Ashok houdt een oogje in het zeil hoe de mannen hun werk doen en schuifelt heen en weer door de werkplaats. Wij zitten naast de auto en ik houdt natuurlijk ook een oogje in het zeil. Rond negen uur hebben we gezamelijk ontbijt en we krijgen een heerlijke omelet met getoast brood voorgeschoteld door Sangita. Tijdens het ontbijt worden we alweer uitgenodigd voor de lunch. We begrijpen er niets van, waar hebben we dit aan verdiend?! Als we vragen naar de dichtsbijzijnde supermarkt geeft Dhr Ashok zijn chauffeur de opdracht ons, met zijn auto, daar naar toe te brengen en weer terug te brengen. Ongelofelijk?! Na het ontbijt vertrekken we richting supermarkt U-turn. We halen de benodigde boodschappen want goedkoop is de supermarkt niet. Rond 14.00u is Dizzy klaar voor een proefrit. Dat is snel gegaan?! Tijdens de proefrit blijkt de snelheidsmeter het nog niet te doen. Daar wordt nader nagekeken terwijl ik met Dhr. Ashok de totale kosten van de reparaties door neem. We hebben een 2^e hands differentieel wat ons aanzienlijk in de kosten gaat schelen, 4 nieuwe wiellagers (2 hadden we zelf mee),een nieuwe snelheidsmetersensor en een hele dag arbeidsloon. Ik had gedacht dat we ruim 1000 euro konden aftikken, maar niets is minder waar, omgerekend moeten we 555 euro betalen! Dat valt ons reuze mee... Tijdens het doornemen van de kosten worden we uitgenodigd om vanavond mee te komen eten en vooraf een drankje te doen bij een mooi hotel hier vlakbij.Nou, dat slaan we niet af. De monteurs zijn er nog niet achter waarom de snelheidsmeter het niet doet en vragen ons of het geen probleem is hier maandag mee verder te gaan omdat nu eigenlijk hun weekend al is begonnen. Dhr Ashok vindt het geen probleem als wij hier nog een paar dagen kamperen en wij vinden het wel prettig als de snelheidsmeter het weer doet. Wij zullen dus dit weekend in Mwanza door brengen. Halverwege de middag komt Shangita ons vragen of we misschien nog wat was hebben dat gedaan moet worden?! Het moet niet gekker worden. Haar werksters zullen dit dan voor ons doen. We hebben een flinke stapel maar geven alleen het noodzakelijke af. We willen niet extreem gaan profiteren van deze gastvrijheid. In de avond rijden we samen met Dhr. Ashok en zijn zoon naar een zeer luxe hotel. Daar worden we getrakteerd op een drankje en heerlijk borrelhapje. Dhr. Ashok verteld over zijn familie en zijn bezittingen in India en de U.K. (Engeland) en zo te horen zit hij aardig in ‘de slappe was’. Bij terugkomst krijgen we door Sangita een heerlijke curry geserveerd. We worden echt verwend hier en het is teveel om op te eten. Tijdens het eten worden er alweer plannen gemaakt voor morgen. Dhr. Ashok wil ons graag wat van Mwanza laten zien en naar een ander hotel voor een drankje...

Mwanza (Tanzania) 01-07-2012

Rond 6 uur zitten we rechtop in de tent. Er wordt harde muziek gedraaid en daarbij wordt meegezongen. Als het na tien minuten nog niet stil is ga ik even kijken wat er aan de hand is. Het blijkt dat de nachtwaker zich staat om te kleden achter in de garage en kennelijk is het zijn vaste gewoonte om hierbij keiharde muziek te luisteren vanuit zijn mobiele telefoon. Ik vraag hem vriendelijk of hij zijn muziek uit wil doen want wij liggen (lagen) nog te slapen. Hij verontschuldigt zich en heeft ons kennelijk helemaal vergeten. Ik kruip terug in de tent en we kunnen tot 08.30u uitslapen. Het is zondag en dan wordt er niet gewerkt dus hebben we iets langer in bed kunnen blijven liggen. We voelen ons bezwaard om weer aan te schuiven bij het ontbijt dus doen we bescheiden zelf ontbijt. Na het ontbijt relaxen we wat naast de auto. Wendy leest een boek en ik werk het blog bij. Rond het middag uur komt Mahesh vragen waarom we niet zijn komen ontbijten. We leggen uit dat we het wel zeer op prijs stellen de gastvrijheid maar dat we ons bezwaard voelen. Mahesh zegt dat Sangita op ons had gerekend en zo nu ook voor de lunch. Mahesh is erg nieuwsgierig naar onze auto en vraagt of hij een kijkje mag nemen in de tent en achterin de auto. Geen probleem. Met zijn hitech Samsung telefoon maakt hij ook nog een paar foto’s. Dan is het tijd voor de lunch en we moeten met Mahesh mee naar boven lopen. Daar zit Dhr. Ashok al klaar bij een keurig gedekte tafel. Tijdens de lunch word er aan ons medegedeeld dat we straks een drankje gaan drinken bij het Malaika Beach hotel. Dit moet een luxe hotel zijn gelegen aan het Victoria meer. De chauffeur heeft de Landrover Discovery van Dhr. Ashok al klaar gezet waar we met ze allen in kunnen. Het is een kleine 20 minuten rijden naar het hotel. Daar aangekomen blijkt dat de minister president van Tanzania een bijeenkomst heeft in het hotel en een groot deel van het terrein van het hotel is nu niet toegangkelijk voor het “normale” publiek. We kunnen wel op het terras een drankje drinken en bestellen er een borrelhapje bij. Als wij willen afrekenen als traktatie wordt er door Dhr. Ashok gelachen. Wij zijn te gast en betalen niets?! Nou te gast, we zijn uit onszelf naar Mwanza toegekomen omdat we problemen hadden met de auto. Sangita heeft haar fototoestel meegenomen en we moeten op diverse plekken in het hotel samen met haar, Dhr. Ashok of met Mahesh op de foto. Op de terugweg krijgen een een toertje door Mwanza. Op zich geen verkeerde stad. Deze stad is minder chaotisch dan andere afrikaanse steden. Terug bij de garage worden we natuurlijk weer uitgenodigd voor het avondeten. Ik ben zo vrij om te vragen of ze ook een sportkanaal hebben want de finale van het europese kampioenschap is vanavond. De televisie wordt gelijk aangezet en het sportkanaal wordt opgezocht. Na het avondeten kijken we naar de voorbeschouwing van de finale. Het is hier een uur later dan in Europa dus de wedstrijd begint hier om 21.45u. Tegen tienen gaat Dhr. Ashok naar bed en hij vind het geen probleem dat wij de wedstrijd af kijken. Sangita gaat ook naar bed. Na de eerste helft heeft Wendy het ook wel gezien en gaat ook zij naar bed. Ik zit dan nog samen met Mahesh de voetbalwedstrijd te kijken terwijl hij helemaal niet van voetbal houdt?! In India zijn Cricket en Hockey de nummers 1 en 2 op sport gebied. Als de wedstrijd bijna is afgelopen vraagt Mahesh of ik nog even mee ga. Waar naar toe dan? Hij doet geheimzinnig en zegt: “ A real African Disco?”. Ik heb er eigenlijk geen zin in maar hij staat erop dat ik mee ga. We gaan niet zolang zegt hij. Als we de poort uitlopen van de garage staat daar een vriend van Mahesh, Michan, te wachten met zijn pickup. We stappen in en rijden drie straten verder en stoppen bij het casino van Mwanza. Mahesh drukt me op het hart dat ik niets aan zijn vader mag vertellen. Hopelijk leest hij dit blog niet... In het casino nemen Mahesh en Michan plaats aan de pokertafel. Ze vragen of ik wil spelen. Ik bedank, ik ben niet zo’n gokker. We vertoeven een klein uurtje in het casino. Michan heeft snel al zijn fiche’s verloren. Mahesh speelt iets langer door. Ik voel me een vreemde eend in de bijt. Het stikt hier van de Indiers en ik ben de enige blanke tussen dit gezelschap. Het is alsof ik een rol speel in een slechte ‘Bollywood’ film. Tegen 01.00u zijn we weer terug in de garage en kruip ik moe de tent in.

Mwanza (Tanzania) 02-07-2012

We staan weer rond 7u op want alle monteurs beginnen om 8u. We klappen de tent weer in en melden ons tegen achten bij Sangita. Dit keer doen we maar wel ontbijt bij haar want het is onbeleefd in haar cultuur om niet te komen eten. We krijgen een heerlijk omelet met groene pepertjes en paprika er door heen. Wendy vist de pepertjes er tussen uit want dat is toch wel iets te pittig zo vroeg in de ochtend. Na het ontbijt installeren we ons weer naast de auto. Wendy leest een boek en ik werk aan het blog. Het probleem met de snelheidsmeter is niet 1,2,3 gevonden dus komt er een extern mannetje bij. Dit is een electricien. Hij demonteert het halve dashboard en meet allerlei bedrading door. Tegen de middag zit alles weer op zijn plaats en moet ik een proefritje maken samen met de chef werkplaats. De snelheidsmeter doet het weer. Volgens de electricien was het een aarde draad die te weinig contact maakte. Ik parkeer Dizzy in de hoek van de garage waar we nog 1 nachtje kunnen en mogen kamperen. Sangita vraagt of we niet nog wat langer willen blijven en Mahesh nodigt mij uit om volgende week zondag mee te gaan jagen. Het jachtseizoen is per 1 juli geopend en een aantal vrienden van hem hebben een vergunning. Nog een week hier verblijven is wel super gastvrij maar we voelen ons erg bezwaard als we nog langer zouden blijven. We bedanken Sangita, Ashok en Mahesh vriendelijk maar besluiten toch morgen verder te gaan. Het is geen probleem en we worden uitgenodigd om over 3 a 4 jaar nog eens langs te komen. Ongelofelijk!?
Voor het avondeten moeten nog een aantal boodschappen gedaan worden en we worden door Ashok gevraagd mee te gaan. Zijn chauffeur heeft vandaag kennelijk een vrije dag want we nemen een taxi die al klaar staat voor de garage. Bij de supermarkt U-turn doen wij ook nog een paar kleine boodschappen. Sangita maakt weer een heerlijk curry klaar. Tijdens het avondeten hebben we het over het geloof. Ashok heeft een kamer ingericht als Hindu tempel die we de eerste dag hebben mogen bewonderen. Hij verteld dat er morgen een priester komt om samen met hem en zijn zoon te bidden. De maand juli is een speciale maand. Wendy vindt dit geloof erg interessant en ze wordt door Ashok uitgenodigd om morgenochtend het bidritueel bij te komen wonen.

Mwanza – Iguna (Tanzania) 03-07-2012

We staan weer rond 7u op en klappen de boel in, klaar voor vertrek. We worden natuurlijk verwacht voor het ontbijt maar we ‘moeten’ eerst nog het bidritueel bijwonen. Als we boven zijn is de priester net begonnen. We vinden het onbeleefd om nu zomaar de kamer in te stormen dus bekijken we het van een afstand. Volgens Sangita is het geen probleem om in de tempelkamer te gaan zitten. Wendy neemt plaats naast Ashok en ik achter hem. De priester is bezig met een hele lange preek terwijl Ashok stroop over zijn Hindu god giet en Mahesh sesamzaadjes over zijn Hindu god strooit. Volgens Ashok zijn er meer dan 32.000.000 goden in het Hindu geloof en ieder individu maakt zelf een keus welke god hij vereert. Er wordt met bloemen gestrooid en er wordt een olielamp door de tempelkamer gezwaaid. Wij moeten op een gegeven moment onze handen drie keer boven de vlam houden en dan onze handen bij elke keer over ons gezicht en hoofd wrijven. Het ritueel duurt zo’n 20 minuten. Heel bijzonder allemaal. Na afloop ontbijten we gezamelijk. Sangita wil voor ons een lunchpakketje maken en avondeten om mee te nemen. We kunnen en mogen geen nee zeggen. Het liefst had Sangita dat we nog een paar dagen zouden blijven. Rond 11u is ons lunchpakketje en avondeten klaar en kunnen we vertrekken. We nemen afscheid van een paar hele bijzondere en gastvrije mensen en rijden dan richting Nzega. De rit gaat voorspoedig en we besluiten verder te rijden dan Nzega. We worden onderweg nog 2x gestopt door de politie. Bij de 1^e stop wil de agent alleen weten waar we naartoe gaan maar bij de 2e krijgen we te horen dat we te hard reden. We kwamen net uit een dorpje waar we hoogtens met een snelheid van 45km/uur door heen reden. Ik moet met de beambte meelopen naar zijn motortje die aan de overzijde van de weg staat. Daar ligt een lasergun op en hij laat mij het display zien. Er staat 65km/uur op. Bij het motortje stonden ook nog 3 mannen die allemaal stonden te lachen terwijl ik met de agent de weg overstak. Deze mannen zijn snel in hun truck gestapt en weggereden. Ik wordt witheet en zeg dat de beambte de boel loopt te flessen, dat wij niet harder reden dan 45km/uur. Ik vraag naar zijn leidinggevende om deze te spreken. Terwijl ik erover na zit te denken dat ik helemaal niet te hard heb gereden besluit ik om te draaien en weg te lopen. Als de beambte zo stellig van zijn zaak is houdt hij mij wel tegen, dacht ik. Als ik terug in de auto stap en weg rijd zie ik tot mijn verbazing dat we helemaal niet worden gevolgd. Het blijft toch spannend tot aan de volgende politiecontrole die we passeren. Daar wordt vriendelijk naar ons gezwaaid?! Die corrupte agent heeft eieren voor zijn geld gekozen en zijn collega’s verderop niet ingelicht wat er zojuist is gebeurd. Wijs besluit! We vinden nabij het dorpje Iguna een geschikte plaats om even van de weg wild te kamperen.

Iguna – Mtera (Tanzania) 04-07-2012

Rond middernacht werden we opgeschrikt door het gehuil van een Hyena maar vielen daarna weer heerlijk in slaap. We staan vroegop en rijden richting Dodoma, de hoofdstad van Tanzania. De weg tot aan Dodoma is prima. Dodoma is weer zo’n typische afrikaanse chaotische stad waar we snel weer uit zijn gereden.Volgens onze Michelinkaart van 2009 is de weg vanaf Dodoma tot aan Iringa in aanleg dus zou deze juli 2012 toch wel grotendeels klaar moeten zijn?! Nou, daar zijn ze dus pas mee begonnen! Vanaf Dodoma tot aan Iringa is het 1 lange, 255km, slechte onverharde weg. Er wordt wel flink aan een nieuwe weg gewerkt maar daar mag niet op worden gereden. De maximale snelheid die we kunnen rijden is 30km/uur. We hebben geen brood kunnen kopen langs de weg of in Dodoma, dus slaan we weer een noodpakketje aan. Even 0,7 liter waterkoken, erover heen gieten, 10 miuten laten wellen en we hebben een heerlijke maaltijd. We hobbelen vervolgens door tot net voor het dorpje Mtera. Daar ligt een groot terrein van Chinese wegwerkers met diverse barakken erop. Wendy is op haar charmants gaan vragen bij de portier of het misschien mogelijk is om binnen de hekken te kamperen. De portier verwijst ons naar het dorp verderop waar een guesthouse moet zitten. Daar hebben we niet zo zin in en Wendy vraagt hem of we misschien de projectleider kunnen spreken. Wendy wordt naar een kantoor gebracht waar ze kennis maakt met Echo Cao, 1 van de administratieve krachten op het complex. Ze spreekt goed engels en als Wendy vraagt wat we willen is het allemaal geen probleem. We krijgen een plek toegewezen naast het basketbalveld. We mogen gebruik maken van het toilet en douche die zelfs warm is en behoorlijk veel druk heeft voor Afrikaanse begrippen!? Terwijl we de tent aan het opzetten zijn komen er diverse Chinesen kijken wat we aan het doen zijn. Echo vraagt of we mee willen eten. De kok heeft heerlijke pitta broodjes met vlees gemaakt en er is genoeg. Nou dat slaan we niet af, eerst even douchen. We moeten wel ons eigen bordje en soepkom meenemen. Na een verfrissende douche schuiven we aan bij het avondeten. We krijgen een groentesoep en een paar heerlijk broodjes shoarma (Chinese Shoarma). We mogen zoveel eten als we willen want er is genoeg. Na het eten worden we uitgenodigd in 1 van de kantoorruimte’s om daar nog wat te drinken en op het internet onze website te laten zien. Wendy voegt Echo toe aan haar FaceBook vrienden en iIk haal onze Michelinkaarten erbij om alle geintresseerden onze route te laten zien. Het is best druk in het kleine kantoortje en iedereen wil met ons op de foto. We voelen ons net filmsterren. De chinese wegwerkers zijn heel gastvrij en vriendelijk. Ze vinden het leuk om zo in contact te komen met toeristen die met eigen auto door Afrika reizen. Ze zien heel vaak toeristen zoals ons maar hebben nooit contact gehad zoals nu. Na een gezellige avond kruipen we rond 22u moe maar voldaan ons tentje in.

Mtera - Iringa (Tanzania) 05-07-2012

Ondanks dat we naast de in- en uitgang van het complex staan hebben we heerlijk rustig geslapen. Ik was er bang voor dat de zware voertuigen in de nacht af en aan zouden blijven rijden maar niets is minder waar. Tijdens het ontbij komt Echo met een paar collega’s nog even kijken naar onze auto en de tent op het dak. Er worden natuurlijk nog een paar foto’s geschoten. We klappen vervolgens de tent in en zijn klaar voor vertrek. We nemen afscheid van Echo en krijgen de uitnodiging om ooit eens op bezoek te komen in China. Wie weet?!
Vanaf Mtera is het nog zo’n 125km tot aan Iringa. We passeren een gigantische dam en staan daarna vervolgens stil achter een aantal bussen. Als we die passeren zien we wat er aan de hand is. Er is een vrachtwagen gekanteld en die blokkeert de weg. Dat is even balen. De chinese wegwerkers zijn al vlot bezig om mbv een bulldozer een bypass te maken. Na 1,5 uur kunnen we via de bypass voorbij de gekantelde vrachtwagen. De route is prachtig maar het is alleen jammer dat de weg zo slecht is. Volgens Echo moet de weg vanaf Iringa tot aan Dodoma in februari 2014 klaar zijn en dan is deze afstand in een paar uurtjes te doen. Zo’n 20km voor Iringa, daar waar het vliegveld ligt, begint een prachtige asfaltweg. Iringa is een redelijke stad om doorheen te rijden. We pinnen wat geld en rijden dan de stad uit richting camping Old Farmhouse. Iringa ligt op een berg en de weg gaat vanuit het centrum flink naar beneden die aansluiting vind met de doorgaande weg richting Dar es Salaam of Mbeya. De weg zit alleen vol met van die vervelende drempels. Kennelijk om de snelheid eruit te halen want die Afrikanen rijden als gekken en bergaf gaat dat natuurlijk niet altijd goed. Vanaf Iringa is het nog zo’n 50km tot aan de camping. Er wordt aan dit gedeelte flink onderhoud gepleegd aan de weg waardoor we wederom niet echt door kunnen rijden. Rond 15.30u arriveren we bij Old Farmhouse. Als we bijna op onze campingplaats staan horen we beide een schrapend geluid. Wendy stapt uit en ik rij nog eens voor en achteruit. Het schrapende geluid komt vanaf het rechter achterwiel. Als ik de auto opkrik en het achterwiel loshaal blijkt dat het wiellager rechtsachter dusdanig loszit dat deze niet meer valt te stellen. Dat is balen en een beetje teleurstellend want die hebben we net laten vervangen in Mwanza. Eigenlijk hadden we het kunnen weten want toen deze werd vervangen draaide die monteur het lager wel erg vast. Ik heb de chef werkplaats hier tot 4 keer toe op gewezen, dat hij dit moest controleren en ik heb de eigenaar Ashok hierover gesproken. Ik kreeg te horen dat dit zo werd gedaan in Afrika en dat het geen probleem is. Dus wel, want van dit wiel zijn de lagers al kapot. We hadden gelukkig al eerder, in Uganda, een telefoonnummer achterhaalt van een Landrover specialist in Iringa, voor het geval dat... Ik bel deze op en vraag hem of hij nog een paar nieuwe wiellagers heeft liggen. Dat heeft hij en ik kan deze morgen komen ophalen. Nu moet ik nog wel in Iringa komen, zo’n 50km terug. Wendy is vervolgens aan de campingeigenaresse, Belinda, gaan vragen of zij niet toevallig naar Iringa moet morgen. We hebben geluk want morgen worden de wekelijkse boodschappen gedaan en gaat er een busje naar Iringa en ik kan/mag meerijden. We nemen een heerlijk warme douche, eten pasta en gaan vroeg naar bed.

Iringa (Tanzania) 06-07-2012

Zo dat was een koude nacht. Wendy had uit voorzorg al haar thermo-ondergoed aangetrokken maar ik lag daar in mijn t-shirtje te rillen van de kou. Dat pak ik vanavond anders aan. We doen in het ochtendzonnetje ons ontbijt en tegen negenen wordt ik opgehaald door Paul en zijn maat in een klein Mitsubitsu busje. Paul zijn maat, die geen Engels spreekt, kruipt achterin en ik mag voorin naast Paul zitten. Ik heb mazzel dat ik mee kan rijden want een taxirit vanaf hier naar Iringa kost zo’n 40 euro. Die steken we toch mooi weer in onze zak. Ik voel me wel als een sardientje in een blik en hoop dat Paul een goede chauffeur is. Als we het onverharde weggetje naar beneden rijden loopt het zweet tussen mijn bilnaat. Hij rijdt als een bezetene het onverharde weggetje af en ik heb bij elke hobbel het gevoel dat we om gaan. Zo dat waren de eerste paar honderd meter en dan moeten we er nog 50km!!! We komen gelukkig heelhuids aan in Iringa en we stoppen eerst bij een melkfabriek waar Paul een order doet. De volgende stop is bij garage Bhesania waar ik een afspraak heb met de eigenaar Barati. Dit blijkt ook een Indier te zijn en heel behulpzaam. Hij heeft de wiellagers niet in zijn garage maar weet wel waar ik deze kan kopen in Iringa. Ik moet met hem meerijden in zijn gigantische Landrover Defender. Paul vraagt waar we heen gaan en Barati legt hem uit waar hij mij weer kan komen ophalen. We scheuren de berg op richting het centrum van Iringa. Barati rijdt over de snelheidsdrempels alof deze er niet liggen en in zijn Defender merk je er niets van!? In het hartje centrum stoppen we bij een klein onderdelenzaakje waar een groot bord van TNT boven hangt. Hoe kan het ook anders, ook deze shop wordt gerund door een Indier! Barati zegt iets in zijn eigen taal en de wat oudere man gaat direct op zoek. Het kleine winkeltje ligt vol met Landrover onderdelen. Er wordt mij gevraagd hoeveel lagers ik nodig heb. Doe maar 8 stuks want ik vertrouw die reparaties van Mwanza natuurlijk niet meer. Ik kan er 4 kopen van het merk Timken en 4 van het eigen merk Landrover. De Timken zijn helaas op. Volgens Barati kan ik beter de Timken lagers als eerst gebruiken want die zijn beter dan het eigen merk. Dat verklaart misschien ook waarom de lagers rechtsachter kapot zijn. Deze waren namelijk van het eigen merk net als die rechtsvoor. Linksachter zijn vervangen door de lagerset die wij mee hadden genomen, van het merk Timken! Ik koop er voor de zekerheid ook nog 4 nieuwe oliekeerringen bij. Barati neemt afscheid van mij en ik bedank de man vriendelijk voor zijn service. Ik moet zo’n 10 minuten wachten tot Paul mij weer op komt halen in zijn minibusje. We rijden vervolgens naar de boekhouder waar Paul zijn maat met een hoop boeken af zet. Paul en ik rijden dan naar de markt, een frisdranken winkeltje, een bier en sterke dranken winkeltje etc. etc..... Rond 13.00u zet Paul me af bij een typisch toeristische eetgelegenheid. Paul zegt dat hij me hier over een halfuurtje weer op komt halen. Ik bestel een broodje hamburger en een cola’tje. Rond 13.30u sta ik buiten op Paul te wachten (in Afrika blijkt een halfuurtje toch echt wel een uurtje te zijn). We halen Paul zijn maat weer op bij de boekhouder en beginnen dan aan de terugreis naar de camping. Het busje zit aardig vol met boodschappen en dan zou je denken dat Paul wel iets rustiger zou gaan rijden?! Niet dus! Als we de weg vanuit het centrum helemaal naar beneden zijn gereden wordt er vanachter uit het laadruim iets geroepen. Paul vloekt wat en zegt dan tegen me dat we iets zijn vergeten en dat we weer terug naar boven moeten. Rond 16.30u zijn we weer terug op de camping. Wendy heeft een overbelaste pols. Zij heeft de hele dag heel fanatiek de was staan doen en plukt daar nu de vruchten van. Het doet zo zeer dat ze niet eens de achterdeur van de auto open kan trekken. Het is te laat om aan de reparaties te beginnen, morgen dus weer een dag op camping Old Farmhouse...

Iringa (Tanzania) 07-07-2012

We hebben weer eens heerlijk romantisch geslapen. Allebei ons thermo-ondergoed aan en een dikke muts op ons kop. Koud hebben we het niet gehad. Halverwege de nacht moest de muts zelfs af. Na het ontbijt begin ik aan het vervangen van de wiellagers rechtsachter. Zo zijn die meeloop dagen bij garage Elephant Offroad toch niet voor niets geweest! Willem heeft mij toen haarfijn uitgelegd en laten zien hoe ik nieuwe wiellagers monteer. Ik gebruik natuurlijk de Timken lagers want die van het eigen merk vertrouw ik niet meer. Die heb ik puur gekocht voor het geval van nood. Ik controleer tevens de lagers die zijn vervangen in Mwanza en stel die op “Europese” norm af. Zo zijn we de hele dag aan het klussen aan de auto. ’s Avonds trakteren we onszelf op een etentje in het knusse restaurant van Old Farmhouse.

Iringa – Mbeya (Tanzania) 08-07-2012

Vandaag rijden we naar Mbeya. Na het ontbijt betalen we de rekening en nemen afscheid van Belinda. We rijden ontspannen richting Mbeya en horen, gelukkig, geen rare geluiden meer. We tanken in Mbeya helemaal af want morgen rijden we naar Malawi waar de brandstofprijzen een stuk hoger liggen vanwege de schaarste er van. Na het tanken doen we een paar kleine boodschappen en rijden dan naar het Karibuni Guesthouse waar we al eerder hebben gekampeerd. Het is er nu een stuk drukker met een groep jonge amerikanen. Wendy bekijkt de menukaart en ziet dat het eten hier erg goedkoop is. Daar kun jezelf niet tegenop koken. We bestellen allebei een pizza die errug lekker is. Ook hier in Mbeya koelt het in de avond flink af dus trekken we voor het slapen gaan maar weer ons romantische nachtgoed aan ?....

Mbeya (Tanzania) – Chitimba (Malawi) 09-07-2012

Als we hebben ontbeten en de boel weer hebben ingepakt rijden we eerst langs een bandenspeciaalzaak. Sinds een paar dagen schud het stuur boven de 70km/uur dus moeten de voorbanden even gebalanceerd worden. We zijn lekker vroeg bij de bandenzaak en worden direct geholpen door een uitermate behulpzame jongen. Eindelijk een Afrikaan die zijn vak goed verstaat, meedenkt en niet zo onderdanig doet. Tegen negenen vertrekken we richting Chitimba in Malawi. In een dorpje doen we nog wat boodschappen van ons laatste Tanzania geld. Vlak voor de grens worden we natuurlijk weer gestopt door de politie. We krijgen weer te maken met de verzekeringsvraag en andere onnozele dingen. We weten de beambte’s tevreden te stellen met de benodigde papieren en mogen verder rijden. Bij de grens staat weer een lange rij met vrachtauto’s. Deze rijden we zoals bij elke grensovergang netjes voorbij. Overal staan weer van die mannetjes die ons met hevige handgebaren proberen te stoppen. Zolang zij geen uniform aan hebben stoppen wij niet. Dit zijn allemaal mannetjes die je een verzekering willen aansmeren en/of geld met je willen wisselen en wij hebben geen van beide nodig. Ik parkeer de auto voorbij het immigratiekantoor en loop dan met onze pasoorten naar binnen. Zoals bij elke grensovergang zijn de mensen die daar werken allemaal heel chagerijnig en totaal niet vriendelijk. Ik moet 3x goedemorgen zeggen voordat iemand wat terug zegt. Als ik onze paspoorten presenteer worden deze binnen mum van tijd uitgestempeld. Als ik terug wil lopen naar de auto zegt 1 van immigratie beambten dat ik ook nog de auto moet uitstempelen bij de douanne een loket verderop. Ik hou mij van de domme en vraag hem wat ik dan moet stempelen?! Mijn paspoort, want ik heb niets anders om te stempelen. Zo gaat het over en weer en de immigratie beambte weet zelf ook niet wat er gestempeld moet worden. Hij zegt vervolgens : “ Als je niets hebt om te stempelen, dan ben je klaar en mag je gaan!” Oke de mazzel en weg ben ik. Zo, dat met het Carnet hebben we mooi weten te omzeilen en we hoeven dus geen rare roadtax of andere soort belastingen te betalen. In Malawi gaat alles heel soepel en we zijn binnen een halfuur door beide grensovergangen heen. Zo snel hebben we het nog niet meegemaakt. Vanaf de grens is het nog zo’n 120km naar Chitimba Camp en na ongeveer 20km worden we natuurlijk weer gestopt door de politie. Dit keer hebben we geen fluoriserende stickers aan de zijkant van de auto en dat is een overtreding. Ik hou een praatje pot en maak de grap dat Wendy mijn zonnetje in de auto is en die geeft licht genoeg. De beambte kan erom lachen en we mogen verder rijden zonder verdere consequenties. Rond 14.00u arriveren bij Chitimba Camp waar we kennis maken met Frans en Karin? Ed en Carmen zijn voor een rechtzaak weg. Een aantal personeelsleden hebben gestolen. Ed en Carmen zijn naar Mzuzu om de rechtzaak bij te wonen. Frans en Karin zijn een gepensioneerd stel die het komende jaar Ed en Carmen bij staan en helpen waar nodig is. De hele middag zitten we heerlijk te kletsen met Frans en Karin . Later in de middag komen Ed en Carmen terug en vertellen ons over de rechtzaak. De manager heeft kratten bier achterover gedrukt en heeft ook anderen hier opdracht voor gegeven. Als zij niet mee zouden werken, zou hij ervoor zorgen dat zij hun baan zouden kwijtraken. Zo zie je maar dat die koekebakkers niet te vertrouwen zijn en moet je hier in Afrika altijd op je hoede zijn. We bestellen voor het gemak ook avondeten hier want we hebben geen zin om te koken. Als dat maar geen gewoonte wordt.... ;-)

Chitimba (Malawi) 10-07-2012

Na een paar lange dagen rijden en klussen hebben we vandaag een relaxdag ingelast. We lezen allebei een boek en zitten heerlijk in de zon met uitzicht over Lake Malawi. Wat wil een mens nog meer. Tegen de middag worden we gevraagd om naar de kraampjes van de houtsnijwerkers te komen net buiten de poort van Chitimba Camp. Patrick wil ons het resultaat laten zien van onze houten miniatuur Dizzy. Als we het resultaat zien zijn we beiden flink teleurgesteld. We zijn nu bijna 7 weken verder en de miniatuur auto is nog niet af?! Wij krijgen sterk de indruk dat Patrick heeft gedacht dat wij niet terug zouden komen. Als wij Patrick onze mening met hem delen en dat we enorm teleurgesteld zijn in het resultaat is hij ineens een stuk minder aardig. Hij vraagt onverschillig wat er anders moet. Ten eerste kloppen de verhoudingen niet en ten tweede zijn er een aantal details die niet overeenkomen met onze Dizzy. We besluiten de deal te cancellen. Jammer van die 20$ maar het is niet anders....
Wendy was al diep teleurgesteld weggelopen en ik probeer Patrick duidelijk te maken wat wij wel hadden verwacht. Ik krijg als antwoord dat die auto’s die wij hebben gezien in Cape Maclear machinaal zijn gemaakt en niet met de hand. Daar geloof ik niets van. Patrick is erg onverschillig en zegt dat het geen probleem is en dat hij dit resultaat makkelijk kan verkopen voor 250$ aan een andere toerist. Dan moet je dat maar doen en ik draai me om. Als ik weg loop wordt ik door andere verkopers natuurlijk weer gevraagd om in hun shop te komen kijken. Vandaag even niet jongens, mijn hoofd staat er niet naar. In de middag pakken we op waarmee we bezig waren, lekker niets doen en een boek lezen. Aan het einde van de middag ga ik nog even naar de kapper. Wendy heeft de tondeuse weer tevoorschijn gehaald en haalt deze over mijn koppie vol grijze haren....

Chitimba (Malawi) 11-07-2012

Vandaag weer een dagje lekker niets doen. We zitten in de zon naast de auto met uitzicht over het meer. Wendy leest een boek en ik werk nog even het blog bij.

Chitimba (Malawi) 12-07-2012

Dagje relaxen en in de ochtend een poging gedaan om ons blog en foto’s te plaatsen. Helaas werkt het internet hier niet erg mee. Na een halfuurtje geven we het dan maar op en rekenen omgerekend 2 euro af. Dat geven ze hier jammer genoeg nog niet weg. De plek is wel erg mooi en we hebben het ook heerlijk hier dus boeken we nog 2 extra nachten erbij. De gehele dag doen we lekker rustig aan, lezen een boek en genieten van het lekkere weer. In de avond start ik de computer op om nog wat aan het blog te werken en dan zien we dat we nog steeds op het internet kunnen. Kennelijk verandert de WIFI code hier elke dag en niet ieder uur. We proberen nogmaals ons blog en foto’s te plaatsen en verdomd het lukt!? . Zo hebben we die twee euro toch nog goed besteed?...

Chitimba (Malawi) 13-07-2012

Na het ontbijt doen we beide nog wat huishoudelijke klusjes zoals een wasje en alle oliepunten peilen. In de middag lunchen we in het restaurant. Na de lunch lopen we samen nog even langs onze vrienden buiten de poort. Ik had ze beloofd nog even langs te komen omdat we misschien toch nog wat anders zouden kopen als aandenken aan Malawi maar bij nader inzien zijn we hier toch maar op terug gekomen. Als we hier wat zouden kopen, worden we, iedere keer als we naar dat voorwerp zouden kijken, er aan herinnert wat voor een lamlullen het hier eigenlijk zijn. Of zoals de eigenaar van de camping ze noemt, koekebakkers! De helft van die houtsnijwerkers heeft een flink alcohol probleem en we hebben ook sterk de indruk dat het geld dat zij verdienen niet naar hun gezin gaat, maar naar de bar even verderop. Als we een paar van hen onze mening en gedachten duidelijk maken, worden ze een stuk minder vriendelijk en zijn we ‘ineens’ niet meer zo geliefd als voorheen. Het wordt ze duidelijk dat ze niet meer aan ons gaan verdienen en dan ben je hier gelijk een stuk minder interressant. Wendy loopt kwaad weg, ze heeft de moed opgegeven met die koekebakkers. Ik probeer ze duidelijk te maken dat het slecht voor hun zaken is als er een paar rotte appels tussen zitten die het verpesten voor de rest en dat ze onderling daar maar eens over moeten nadenken. Ik probeer ze duidelijk te maken dat wij al die kraampjes als 1 zien, omdat de kraampjes allemaal aaneengeschakeld zijn en dat er bij elk kraampje hetzelfde te koop wordt aangeboden. Jammer genoeg word ik niet begrepen. Ik geef de moed ook op en sluit me aan bij Wendy. Lekker in onze luie campingstoel genieten van de zon en uitzicht. Later kregen we van Ed te horen dat er verderop in het dorp een veel betere houtsnijwerker is genaamd Norman. Tja, achteraf kijk je een koe in zijn achterste maar misschien is dit een tip voor andere overlanders die dit blog misschien lezen en hier iets willen of gaan kopen...

Chitimba – Luwawa Malawi) 14-07-2012

We zijn lekker uitgerust want we worden vroeg wakker. We doen ontbijt en pakken de boel in. Als ik de motor wil starten lijkt het alsof de accu leeg is. We vragen Frans of hij ons wil helpen, om met zijn auto en behulp van startkabels onze auto te starten. Het heeft geen nut dus doen we de truc die we een paar maanden geleden ook al eens hebben moeten doen in Cape Maclear, we slepen Dizzy aan. Zo komt die sleepkabel toch nog van pas. Binnen 5 meter loopt Dizzy weer. We vullen gelijk nog even de watertank en nemen dan afscheid van Frans, Karin en Carmen. Ed ligt nog op bed. De rit naar Luwawa gaat door en over een mooie pas maar waar wel flink bos wordt gekapt wat afbreuk doet aan de omgeving. Rond 13.00u slaan we de doorgaande goed geasfalteerde weg af, om nog zo’n 11km over een onverharde weg richting Luwawa Forest Lodge and Camping te rijden. De weg is goed stoffig en hier en daar erg mul met zand. De lodge’s zien er mooi uit maar de camping kan wel een opknapbeurtje gebruiken. We hebben daarentegen wel warm water maar geen elektriciteit. Volgens Chris, de eigenaar, kan het hier erg koud worden in de nacht dus hebben we alvast onze thermo onderkleding in de tent gelegd. De rest van de middag genieten we van het zonnetje en in de avond gaan we op tijd naar bed, want het werd inderdaag heel koud!

Luwawa (Malawi) – Chipata (Zambia) 15-07-2012

Brrrrrrrr dat was een koude nacht. We zijn daarom ook vroeg wakker en vertrekken vroeg richting Chipata. Voor vertrek ga ik eerst nog even bij de receptie langs, want de manager had ons gisteravond beloofd wisselgeld terug te geven maar hij is niet op komen dagen. Beetje slordig, ook al gaat het maar om 1 dollar, als je iets beloofd moet je dat nakomen. De manager is er nog niet maar 1 van de werkers zal de boodschap overbrengen. Ik ben nog geen 2 minuten terug bij de auto of daar staat de manager ineens. Hij verontschuldigt zichzelf en ik krijg mijn dollar terug in Kwacha’s. We vragen hem gelijk of er nog een andere weg vanaf de camping naar de doorgaande weg gaat. Hij wijst ons de weg en geeft nog specifiek aan dat we links aan moeten houden. Als we deze route rijden vragen we ons af of we wel goed rijden. Er zitten flinke gaten in de weg en volgens de GPS rijden we een lang stuk parallel aan de M1 (de doorgaande weg). Als we een tegenligger op de fiets vragen of dit de weg is naar de geasfalteerde weg krijgen we een bevestigend antwoord en ook nog de gerustellende woorden: “ And the bridge is okay!” Brug, brug? Daar hebben we de manager niet over gehoord. Als we bij de brug aankomen ziet deze er minder stevig uit dan dat hij daadwerkelijk is. Voor de zekerheid ben ik toch maar even uitgestapt om het 1 en ander te inspecteren. Zonder problemen rijden we over de brug met houten planken en niet veel verder bereiken we dan toch de M1. We rijden dan lekker door richting de grens. Bij het plaatsje Takwonda slaan we rechts af een vrij nieuwe asfaltweg op richting de grens, zo hoeven we niet door de hoofdstad Lilongwe. Bij deze kruising kopen we nog een brood voor de lunch. Bij de grens is het weer hetzelfde liedje met al die mannetjes en we wimpelen ze op de gebruikelijke wijze af . Bij het immigratiekantoor is het enorm druk maar gelukkig moeten deze mensen allemaal Malawi in. Ik laat eerst het Carnet stempelen dat verloopt vrij soepeltjes. Bij het immigratieloket moet ik even wachten omdat er zo een lange rij voor het loket “Malawi in” staat. Ik word dan toch even tussendoor geholpen en mag gaan. Bij de Zambiaanse grens gaat het bij immigratie heel soepel. Even twee formuliertjes invullen en 100$ aftikken en we hebben beiden een visum voor 30 dagen, langer krijgen we niet. Bij de douane moet er weer worden betaald. Het carnet wordt niet gestempeld voordat ik de CO2 uitstoot belasting heb betaald?! Deze kost ongeveer 30 euro maar moet worden voldaan in Zambiaanse Kwacha’s. Ik word doorverwezen naar de bank die naast het grenskantoor zit. Daar kan ik geld wisselen, krijg ik van de vrouwelijk beambte te horen en ze schuift het carnet weer terug naar mij. Ik wissel 50 euro bij de bank en meld mij dan weer bij de Douane. Daar tik ik 150.000 Zambiaanse Kwacha’s af en het carnet wordt gestempeld. Ik krijg zowaar een bonnetje dat ik de CO2 belasting heb betaald. Ik krijg van de beambte ook nog een uitrijdbonnetje die ik vervolgens weer af moet geven bij de beambte die bij de slagboom staat.Wat een gedoe allemaal, maar we zijn de grens over. Vanaf de grens is het niet ver meer naar Chipata. Helaas is op zondag 13.00u de Shoprite in Chipata dicht, maar de Spar even verderop is nog wel open. Wendy haalt het hoog nodige en dan rijden we door naar camping Mama Rula’s die aan het begin van de weg zit richting het NP South Luangwa.

Chipata (Zambia) 16-07-2012

We hebben besloten om vandaag nog een langer dagje in Chipata te blijven zodat we wat extra boodschappen kunnen doen bij de Shoprite en ook nog even een wiellager kunnen controleren. We slapen voor “OnsDoen” uit. Na het ontbijt rijden we naar de Shoprite waar Wendy wat boodschapjes in slaat voor de komende week. Bij het shoppingcenter halen we ook nog een Zambiaanse simkaart zodat we af en toe met het thuisfront kunnen smsen. Terug op de camping controleer ik het wiellager rechtsachter want hiervandaan dachten we een piepend geluid te horen. Het lager blijkt nog goed te zijn, geen speling of andere rare geluiden. Waarschijnlijk piept de vering of schokbreker tijdens het rijden?! De rest van de middag vullen we in met het lezen van een boek en het bijwerken van het blog.

Chipata – South Luangwa (Zambia) 17-07-2012

We staan vroeg op om vroeg te vertrekken naar het NP South Luangwa. Naar mijn mening 1 van de mooiste Nationale parken van Afrika. De camping zit aan de weg van Chipata naar South Luangwa en vanaf hier is het nog zo’n 130km naar het NP maar wel met een gedeelte erg slechte onverharde weg. We zijn net 3km onderweg als we een politiecontrole passeren. De beambte die op de weg staat geeft iets aan met zijn rechterhand waarin hij een aantal papieren vasthoudt. Hij steekt zijn arm niet omhoog zoals een stopteken behoort te zijn, nee, hij houdt zijn arm laag en geeft met zijn pols een beweging aan. Kennelijk kunnen en mogen we doorrijden?! We rijden met een gangetje van ongeveer 20km/uur langs de beambte. We horen niets en zien hem ook geen andere gebaren maken. We rijden verder en nog geen kilometer verder horen we ineens een sirene loeien. Via de spiegels zien we achter ons een hagelnieuwe politie auto naderen met zwaailamp en sirene. We gaan iets aan de kant om de politie ruimte te geven. Als de politieauto ons passeert worden we zowaar klem gezet en we moeten stoppen om niet in botsing met de politie te komen. Wat krijgen we nou?! We zien de beambte snel uitstappen. Wat hebben we verkeerd gedaan, vragen we ons af?! Ik stap ook uit om te vragen wat het probleem is. De beambte maakt een geirriteerde indruk en zegt mij dat ik het stopteken heb genegeerd! Wat?????! Het stopteken genegeerd!!!?? Ik vraag de beambte hoe er in Zambia dan volgens hem een stopteken wordt gegeven, want volgens mij is dat een internationaal hand/arm gebaar. Voor de zekerheid doe ik het de beambte ook even voor hoe er in Nederland een stopteken wordt gegeven en dat stopteken hebben wij zojuist niet gezien. Nee, we zagen (redenen van wetenschap) een gebaar van onder de gordel en een wuivende hand alsof we door mochten rijden. De beambte zegt dat hij het niet heeft gezien maar dat hij in opdracht van zijn collega ons moest tegenhouden en terug moest brengen naar de controleplaats. We rijden mee terug naar de controle post. Daar ontmoet ik de man die ons een zogenaamd stopteken heeft gegeven en ik doe hem de beweging voor die wij hem hebben zien maken en het internationale stopteken. Er valt niet te discussieren over het stopteken en we krijgen een boete volgens deze beambte. Ik word voor de zoveelste keer witheet. Ik ben de corruptie hier in Afrika toch nu wel echt zat aan het worden. Ik vraag naar zijn leidinggevende zodat ik daar een klacht in kan dienen. Die is er niet zegt de beambte, die zit op het politiebureau in Chipata. Nou dan rijden we toch even naar Chipata. De beambte maakt geen aanstalten en ik stap in de auto en rijd naar Chipata. Tot onze verbazing worden we niet gevolgd. Wat een rare snuiterbollen, nu rij ik zo weg bij de politie zonder gestopt te worden of iets dergelijks (gearresteerd worden misschien?). Vanaf de politiecontrole is het nog zo’n 10km naar het centrum van Chipata waar het politiebureau zit. Daar aangekomen vraag ik naar de hoogste beambte die aanwezig is. We worden begeleid naar een achterafkantoortje en maken kennis met inspecteur Kabonzo. Na een ‘praatje pot’ maak ik inspecteur Kabonzo duidelijk waarvoor we zijn gekomen en wat ons is overkomen. Ik doe nogmaals het handgebaar van de beambte voor en een internationaal stopteken, zoals het hoort. We worden vervolgens meegenomen naar de afdeling verkeerspolitie waar we kennis maken met inspecteur Warrior. Weer doe ik mijn verhaal en deze inspecteur pleegt vervolgens een telefoontje. Het gesprek dat hij in eigen taal voert duurt nog geen minuut en we krijgen dan te horen dat we geen boete hoeven te betalen en vrij zijn om te gaan. We bedanken beide inspecteurs en vervolgen onze rit naar South Luangwa. Natuurlijk worden we bij de politiecontrole met (dit keer) een behoorlijk stopteken weer aan de kant gezet. De beambte wil onze papieren zien. We geven niets af en wijzen hem naar de papieren die linksvoor in het raam zijn geplakt. Hij kijkt er naar en zegt dan dat we mogen doorrijden. Wat een poppenkast en wat een laml..
We zijn 1,5 uur verder en kunnen eindelijk aan de rit beginnen naar South Luangwa. Vanaf Chipata zijn de eerste 60km over een vrij nieuwe asfaltweg en rijd dus lekker door. Vervolgens zijn de daarop volgende 40km over een bar slechte onverharde weg. Er wordt wel gewerkt aan een nieuwe weg dus over een paar jaar is het van Chipata naar het NP in 1,5 uur te doen. De laatste 30km zijn over een redelijk asfaltweg die vanaf het vliegveld naar het NP loopt. Onderweg horen we weer een schrapend geluid, maar dan van het rechtervoorwiel. Dat is nog het enige wiel met een wiellager van het eigen merk. We hadden het kunnen weten!? Morgen maar even checken. Rond 13.30u arriveren we bij camping Track and Trail. We hebben deze camping uitgekozen op aanraden van Frans en Karin die we bij Chitimba in Malawi hebben ontmoet. De eigenaars van deze camping zijn Nederlanders. Bij de receptie maken we kennis met Peter, 1 van de eigenaars. Hij maakt een aardige eerste indruk en we mogen staan waar we willen want we zijn de enige op de campsite. Op de camping krijgen we instructies van de manager die toevallig ook Peter heet. We mogen geen verse groenten en fruit in de auto laten liggen i.v.m. de olifanten die bijna elke dag wel een kijkje komen nemen op de campsite. De camping staat aan de Luangwarivier en aan de overzijde is het Nationale Park South Luangwa. We staan zeg maar net niet in het NP, maar de dieren houden zich niet aan die grenzen en er staat geen hekwerk om deze camping. We kunnen al onze verse groente en fruit in een speciale koelkast achter de bar veiligstellen. We zetten de tent op en relaxen de rest van de middag bij het zwembad dat uitzicht heeft over de Luangwarivier waar veel Nijlpaarden, krokodillen en vogels te zien zijn.

South Luangwa (Zambia) 18-07-2012

We werden rond middernacht opgeschrikt door geluiden naast de auto. Toen we zijn gaan kijken zagen we twee nijlpaarden vlakbij de auto grazen. We vinden het prachtig om te zien en blijven dan ook dik een halfuur half hangend uit de tent naar ze kijken (lekker veilig). Een nijlpaard heeft een slagtand die de verkeerde kant opgroeit. Later blijkt, als we dit de volgende dag vertellen aan Peter, dat dit nijlpaard elke avond de campsite komt bezoeken om gras te eten.
Vroeg in de morgen word ik wakker met steken in de maagstreek. Het is weer eens zo ver en ik heb niet eens alcohol gedronken?! Dat wordt de komende dagen weer op een vloeibaar dieet ben ik bang. De pijn is nog niet zo erg als voorgaande keren, dus ik hoef (nog) geen pijnstilling. Vandaag moet er nog wel even gekeken worden naar het lager van het rechtervoorwiel dus na het ontbijt haal ik mijn gereedschap weer tevoorschijn. Als ik de auto opkrik blijkt datgene aan de hand te zijn wat wij al hadden voorspeld, op het wiellager zit zoveel speling dat het niet meer kan worden afgesteld en het lager maakt een schrapend geluid. Zo ben ik de hele ochtend bezig om het wiellager te vervangen en Wendy doet de was. ’s Middags vertoeven we weer aan de rivier en lezen allebei een boek. Aan het einde van de middag heeft Wendy een zakje chips opgegeten en heeft het lege zakje vervolgens onder haar handtas gelegd met de bedoeling deze later weg te gooien in een prullenbak. Terwijl wij beide verdiept zijn in ons boek worden we opgeschrikt door het weggrissen van de lege zak chips. Een Vervet aapje is zo brutaal geweest om de zak te stelen. Hij is er hoog mee de boom in gevlucht. Het is best grappig om te zien, maar niet zo mooi voor de omgeving, want die zak krijgen we natuurlijk niet terug om netjes weg te gooien. Als we terug naar de campsite lopen zien we een groep bavianen op de campsite waarvan een paar op de auto en tent zitten. Gelukkig zijn deze bavianen nog redelijk bang voor mensen want hoe dichterbij we bij de auto komen hoe meer bavianen het voor gezien houden. Wel blijven ze ons vanaf een afstandje goed in de gaten houden. Wendy maakt een heerlijk maaltijd voor haarzelf klaar en ik zit aan de soep. Terug in Nederland toch maar weer eens een afspraak maken bij het AMC....