Maun (Botswana) 14-08-2012

In de ochtend nemen we afscheid van Joris en Marthe. Zij gaan op aanraden van hun campingbuurtjes, een Nederlands gezin, richting centraal Kalahari. We spreken af om contact te houden. Ian heeft gister geinformeerd naar een boottrip over de Okavanga Delta. Voor een gehele dag zouden we met minimaal 6 personen moeten gaan anders is het veel te duur. De boot voor de gehele dag heeft 1 prijs en er kunnen maximaal 9 personen mee. Helaas zijn wij de enige die graag een hele dag willen varen, dus gaat dit tripje niet door dat we voor morgen hadden gepland. Als alternatief kunnen we vanmiddag met zijn vieren en een kapitein over de delta varen. Een soort van sunset cruise over de Okavanga Delta. Wij hadden graag een mokoro trip gedaan, maar met een mokoro kom je niet ver de Delta op. Voor de lezers thuis, een mokoro is een boomstam uitgehakt tot kano. Dit is het vervoermiddel van de lokale en oorspronkelijke bewoners aan de Okavanga Delta. De prijs valt reuze mee voor deze sunset cruise dus doen we wat water bij de wijn en gaan gezellig met Ian en Rina mee. Morgen vertrekken Ian en Rina richting Zuid-Afrika en dan is dit een mooie afsluiter van een gezellige week. Rond 15.00u vertrekken we met een klein bootje de delta op. Het boottripje is leuk en we spotten veel vogels maar geen andere dieren. Terug op de camping nodigen Ian en Rina ons mee uiteten. Ze willen ons trakteren op een typisch gerecht afkomstig uit Durban genaamd Bunny Chow. Bunny Chow is stoofvlees met een currysauce geserveerd in een kwart uitgeholt brood en is erg lekker. Na het eten zitten we nog gezellig te kletsen en wisselen we foto’s uit die we de afgelopen week hebben gemaakt. Ian en ik zitten te praten over Dizzy en over de mogelijkheden om deze in Afrika achter te laten. Het terug verschepen naar Nederland is erg duur en Dizzy is eigenlijk helemaal niet gemaakt om in Nederland te rijden. Erg duur in wegenbelasting en brandstof verbruik. Voor minder kunnen we Dizzy misschien invoeren in Zuid-Afrika? We mogen Dizzy stallen bij Ian en Rina op de boerderij!? Dat vinden zij geen probleem. Zo hebben wij een goede reden om terug naar Zuid-Afrika te gaan, ten 1^ste om onze nieuwe vrienden te bezoeken en ten 2^e om delen van Zuid-Afrika te bezoeken die we nog niet hebben gezien ?..... Wij hadden gehoord dat Zuid-Afrika geen auto’s toelaat (importeert) waarvan het stuur aan de linkerkant zit. Ian is bereid het 1 en ander uit te zoeken... To be continued...

Maun – Etsha 13 (Botswana) 15-08-2012

We worden vroeg wakker en beginnen gelijk met de boel in te pakken. Ian en Rina komen dan ook uit bed en het eerste wat Ian tegen ons zegt is dat hij weet hoe we Dizzy in Afrika kunnen houden. Ian is werkzaam in Botswana en heeft een werk en inwoners vergunning voor Botswana. Hij kan Dizzy invoeren in Botswana en zo omzeilen we de malle regel van Zuid-Afrika. Dat het stuur aan de rechterkant moet zitten, wil je een auto importeren. Zodra hij thuis is gaat hij het 1 en ander voor ons uitzoeken. Als we helemaal zijn ingepakt en klaar zijn voor vertrek komen de ouders van het Nederlandse gezin, die in een Nederlandse LR Defender rijden, even kijken bij ons auto en gedag zeggen. Een zweeds gezin is ook nieuwsgierig geworden en willen van alles over onze reis weten. We geven een visitekaartje af zodat ze alles op het internet kunnen lezen en zien. Ze moeten dan wel even Google Translate gebruiken. We rijden naar het centrum van Maun om even boodschappen te doen bij de Choppies. Daar nemen we afscheid van Ian en Rina. Het was een gezellige week. We stellen de Garmin in op Guma Lagoon Camp, zo ongeveer 300km rijden. De weg is redelijk met af en toe een puthole. We zien net op tijd een bord dat we weer worden gecontroleerd op vlees in de auto. We stoppen en Wendy haalt snel al het vlees uit de koelkast en verbergt deze in een tas onder haar stoel. Bij de controle wordt enkel in de koelkast gekeken en wij moeten weer op een mat ons voeten vegen. Onze banden worden dit keer ingespoten met een speciaal goedje en dan kunnen en mogen we verder rijden. Bij het dorpje Etsha 13 slaan we een onverharde weg op. De onverharde weg veranderd naar een paar kilometer in een zanderig pad. Als we stil komen te staan zet ik Dizzy in zijn 4x4. Zodra ik de koppeling laat opkomen horen we een harde knal en vervolgens een hoop geratel. We kijken elkaar verschrikt aan. Toch niet de versnellingsbak?! Wendy stapt uit en ik laat nogmaals voorzichtig de koppeling opkomen. Het geluid komt vanuit het achter differentieel. NIET WEER?! Nu moeten we op dit zandpad de steekassen eruit halen om te kijken of deze niet zijn gebroken. Terwijl ik aan de gang ga komt er een ouder Spaans stel in een 4x4 aangereden die ook op weg zijn naar Guma Lagoon Camp. We vragen hem of hij hulp kan sturen want wij rijden zodirect niet meer met een 4x4 maar met een 2x4, alweer! De spanjaarden weten via een bypass langs ons te rijden. De steekassen vertonen geen schade dus ga ik verder met stap 2 het differentieel eruit halen. We staan al aardig diep in het zand en ik moet eerst een kubekemeter zand verzetten om onder de auto te komen. Ik verwijder eerst de achterste aandrijfas en begin dan aan het differentieel. Ik heb alle moeren los en er zit beweging in maar ik krijg het differentieel niet uit de achteras. Het lijkt alsof iets blokkeert. Als ik linksachter de steekas met een beetje kracht terug zet valt iets op zijn plaats en kan ik het differentieel eruit halen. We zien gelijk wat er aan de hand is. Het differentieel wordt op zijn plaats gehouden met 4 bouten. We zien dat 1 van die bouten 2 centimeter uitsteekt en dat het draad van deze bout beschadigd is. Dat kan niet de bedoeling zijn! We balen flink van de garage in Mwanza! Van de drie wielen, waarvan zij de lagers hebben vervangen, heb ik er inmiddels van twee weer de lagers moeten vervangen! En nu dit?! Het differentieel waarvan 1 bout uitsteekt?! Waarschijnlijk niet goed aangedraaid of iets dergelijks en hierdoor is het lager in het differentieel losgeraakt. Dat was ook waarom ik het differentieel er in eerste instantie niet uit kreeg, pas nadat ik met de steekas iets terug heb moeten tikken. Dit is balen!
Het begint inmiddels al te schemeren en we maken al plannen om op deze lokatie te moeten overnachten. Dan komt er vanuit de richting van Guma Lagoon Camp een 4x4 pickup. Het is de eigenaar van Guma Lagoon Camp met zijn zoon. Hij stelt zich voor als Qui. We vertellen hem ons probleem en dat het misschien beter is om naar de geasfalteerde weg te worden gesleept aangezien zijn camping nog zo’n 12km verder ligt en de geasfalteerde weg maar 3km terug. De weg terug is ook niet zo zanderig als het punt waar we nu zijn gestrand. Qui stelt voor om naar de camping te gaan waar we kunnen douchen. Hij heeft wel een punt dus gaan we op zijn aanbod in. We haken het sleeptouw vast en we zetten Dizzy in Difflock zodat we mee kunnen rijden op onze voorwielen. Qui zijn auto heeft het zwaar en we komen maar een paar centimeter vooruit. Qui stelt voor om lucht uit de banden te laten lopen. Ik laat alle banden leeglopen tot 1,5 bar. Qui doet hetzelfde. Nu komen we in beweging. Als we het ergste zand hebben gehad koppelen we het sleeptouw los. Qui zegt dat een paar kilometer verder nog zo’n stuk zit en dat we daar weer hulp krijgen. Het is inmiddels al pikkedonker. We komen moe aan op de camping. De bar/restaurant zit vol met Italianen. We hebben geen zin meer om te koken en hebben wat besteld bij het restaurant. We krijgen van Qui een campsite aangewezen. We hebben mazzel want we hadden niets gereserveerd en er is nog 1 plaats vrij. We nemen allebei een heerlijk warme douche en gaan dan naar het restaurant om te eten. De tent zetten we later wel op. We doen samen met Qui en zijn familie een drankje aan de bar en kunnen dan aan tafel voor ons eten. We zijn bekaf en na het eten zetten we de tent op en gaan lekker slapen. Morgen maar eens kijken hoe we dit gaan oplossen.

Etsha 13 (Botswana) 16-08-2012

In de ochtend melden we ons bij de receptie. We hebben besloten om terug naar Maun te rijden. Daar zit een Landrover garage die ons misschien kan helpen. We krijgen van de receptioniste te horen dat Qui weg is om een gestrande auto te helpen. Alweer?! Dit keer is het 1 van zijn eigen auto’s. Hopelijk kan hij ons voor het middaguur nog terug slepen want het is nog dik 5 uur rijden naar Maun met 70km/uur. Het is niet verstandig om harder te rijden met 2 wielaandrijving in een 4x4. We doen snel een ontbijt bij de auto en lopen dan terug naar de receptie. We hopen daar Qui te treffen. Rond het middaguur is hij er nog niet. Dat wordt een extra dag hier aan Guma Lagoon Camp. Terwijl wij op het terras aan het wachten zijn heeft Wendy een prijslijst gevonden. We zijn hier wel naar toe gekomen maar we weten niet eens wat een overnachting kost?! We zien dat het niet 1 van de goedkopere campings betreft maar hiervoor heb je wel je eigen douche en toilet op de campingplaats. Helaas geen elektriciteit maar wel een kampvuur plek en een zee aan ruimte. Dan zien we onderaan de prijslijst dat hulp bij autopech ook in rekening wordt gebracht. Daar hebben we Qui gisteravond niet over gehoord. Dat had hij ons dan wel even moeten mededelen. We zullen wel zien als we de rekening krijgen, misschien heeft hij ons wel geholpen zonder zakelijke bij bedoelingen? We gaan terug naar onze campingplaats en doen daar de lunch en maken plannen voor morgen. Hopelijk wil Qui ons morgenvroeg naar de geasfalteerde weg slepen zodat we naar Maun kunnen rijden. Rond 15.00u gaan we polshoogte nemen bij de receptie en daar treffen we Qui. Hij vraagt ons wat we willen. We leggen hem ons plan voor en hij adviseert ons niet naar de Landrover garage te gaan. Deze zou niet zo goed zijn. Hij weet een garage in Maun die gespecialiseerd is in differentielen en versnellingsbakken. Het is morgen vrijdag en hij geeft ons weinig kans dat we uberhaupt worden geholpen bij een garage. Hij belt zijn garage om te vragen of zij morgen tijd hebben. Terwijl Qui aan de lijn hangt met zijn garage krijgen we een ander voorstel. In plaats om helemaal naar Maun te rijden kunnen we ook het differentieel opsturen naar die garage zodat ze daar weten wat er moet gebeuren en of er onderdelen bestelt moeten worden. Zo hoeven wij niet dat hele stuk terug te rijden naar Maun en kan ik zelf het differentieel terug plaatsen. Er rijden dagelijks bussen met toeristen naar Maun en ons differentieel kan met zo’n bus mee. We spreken het af zo te doen. Ik haal het differentieelhuis met kroonwiel onder de auto vandaan en stop deze samen met het differentieel in een doos. De doos lever ik af bij de receptie zodat die morgenochtend vroeg mee naar Maun kan. Als het meezit krijgen we morgenmiddag te horen wat het gaat kosten en hoelang het gaat duren. Nu maar wachten.... In de avond maken we een kampvuurtje op onze megagrote campingplaats.

Etsha 13 (Botswana) 17-08-2012

Het is een dag van wachten die ik invul met het blog bijwerken en Wendy doet een poging haar gescheurde spijkerbroek te repareren. Rond het middaguur ga ik bij de receptie informeren of er al nieuws is uit Maun. Dan blijkt dat ons differentieel nog niet is aangekomen in Maun en dat deze aan het eind van de middag bij de garage zal zijn. We zullen pas maandag meer horen. Het weekend zullen we hier zowieso doorbrengen en waarschijnlijk ook de rest van de week...
Aan het eind van de middag drinken we een drankje op het terras en raken aan de praat met een Noor. Hij stelt zichzelf voor als Bent en is op safari van Kaapstad naar Livingstone. Hij heeft van kinds af aan over Afrika gedroomd en heeft nu eindelijk een reis geboekt door Afrika. Hij vind het helemaal geweldig, net als ons. Bent vraagt of wij nog naar Namibie gaan want hij heeft nog wel wat Namibische Dollars over. Na het gesprek met Bent lopen we terug naar onze campsite en een uur later staat daar Bent ineens voor ons. Hij geeft ons 700 Namibische Dollar en hij hoeft er niets voor terug te hebben?! Dat is omgerekend zo’n 70 euro! Hij zegt dat wij die wel kunnen gebruiken nu we met pech staan en wenst ons een goede reis. We staan elkaar sprakeloos aan te kijken. Een wildvreemde die ons zoveel geld schenkt, ongelofelijk.

Etsha 13 (Botswana) 18-08-2012

We moeten toch wachten op nieuws uit Maun dus besluiten we allebei maar wat klusjes te doen. Wendy repareert wat kleding en ik klus aan de auto. Nu het differentieel eruit is kan ik de lagers van de achterwielen controleren en afstellen. We hebben al sinds Congo dat de achteras een klein scheurtje heeft waaruit heel langzaam olie vloeit. Dit is veroorzaakt door het differentieelhuisbeschermer die aan de achteras is vast gelast. Nu zou dit ook een goed moment zijn om de beschermplaat eraf te halen en het scheurtje dicht te lassen. Ik informeer bij de receptie of er een lasapparaat is en of ik die kan gebruiken. Die blijkt er te zijn en die kan/mag ik ook gebruiken. Het lasapparaat en generator zal naar onze campingplaats worden gebracht. Ik ben vervolgens alvast voorbereidende werkzaamheden gaan doen. Ik heb de beschermplaat eraf geslepen en het gedeeltje dat gelast moet worden schoon gemaakt. Helaas werd het lasapparaat niet gebracht. Dit is Afrika en we hebben geen haast en gaan nergens naar toe. Morgen weer een dag met nieuwe kansen...

Etsha 13 (Botswana) 19-08-2012

Het is zondag en er wordt dus niet gewerkt. Het lasapparaat zullen we morgen tot onze beschikking krijgen. We besluiten de omgeving te verkennen en maken in de ochtend een wandeling. Het is een ideale plek voor vogel liefhebbers. We zien tal van verschillende watervogels en wat kleinere vogels. Onderweg sprokkelen we hout voor een kampvuur in de avond. We relaxen wat bij de auto, lezen een boek en Wendy doet een middagdutje want ze heeft last van haar schouder/nek en als ze ligt heeft ze hier minder last van.

Etsha 13 (Botswana) 20-08-2012

We willen niet teveel eisend zijn en gaan ook niet zeuren om gebruik te mogen maken van het lasapparaat dus wachten we af op de dingen die gebeuren gaan. Rond het middaguur komt Qui op zijn Quad ons nieuws brengen. Ons differentieel is niet meer te maken en zijn garage heeft een tweedehands op de kop weten te tikken. Het is alleen nog de vraag of dit differentieel de juiste vertanding heeft. Dit horen we later. Zijn vrouw Beth gaat morgen naar Maun en neemt, als de vertanding goed is, het “nieuwe” differentieel mee terug. We mogen een boodschappenlijstje maken met spullen die we nodig hebben zodat zijn vrouw die ook mee kan nemen. Het lasapparaat komt Qui zo brengen. Als het dus mee zit kunnen we woensdag het nieuwe diffenrentieel monteren. Rond 14.00u komt Qui het lasapparaat met generator brengen. We geven hem gelijk onze boodschappenlijst. Het lasapparaat is een booglasapparaat met elektrode. Dat is een tijd geleden dat ik daarmee heb gelast. Ik moet ook nog eens verticaal lassen en de elektrode die erbij zitten zijn daar eigenlijk niet voor bestemd. De generator maakt een hels kabaal en als ik een klein halfuurtje bezig ben komt Qui vragen hoelang ik nog nodig heb want er zijn andere campinggasten die klagen over de generator. Ik denk nog zo’n kwartiertje nodig te hebben. Het verticaal lassen gaat niet. Ik krijg iederen keer, zoals dat heet, slakinsluiting, die ik er na iedere las uit moet slijpen. Ik geef het na een kwartiertje op want we willen de campingeigenaar wel te vriend houden. Ik kom tot de conclusie dat als ik de scheur goed wil lassen, dat dan de achteras volledig onder de auto vandaan moet worden gehaald. Dat is niet een klusje dat ik alleen kan klaren en hoop daar hulp bij te krijgen. Misschien moet ik de zoon van de eigenaar eens gaan vragen...

Etsha 13 (Botswana) 21-08-2012

Vandaag weer een dag wachten. Hopelijk is de vertanding goed van het nieuwe differentieel. In de ochtend lezen we een boek en genieten van het heerlijke weer hier. Het is wel uitkijken waar we zitten op onze campsite. We staan onder bomen die erg geliefd zijn door Coucals (Koekals). Een grote vogel die enorme vogelepoep produceert. Het tentdoek zit al onder en soms zijn wij ook de pineut. Ik bestudeer het Haynes boek, hoe ik de achteras los moet halen. We hebben tot nu toe veel gehad aan de informatie uit dit boek en we zijn erg blij en dankbaar dat Harjo, op ons afscheidsborrel, nog even op een neer is gereden van Zaandijk naar Hipolytushoef om dit boek te halen. In de middag loop ik naar de zoon van de eigenaar die aan het klussen is aan zijn eigen gym. Dartain is motorcross liefhebber en heeft ook veel sleutel ervaring. Ik vraag hem of hij morgen misschien zin en tijd heeft om mij te helpen met de achteras en het monteren van het differentieel. Dat wil hij wel. Nu maar hopen dat het differentieel de juiste vertanding heeft en dat zijn moeder dit heeft mee terug genomen uit Maun. Na het eten ga ik informeren bij de bar/restaurant. Ik ben er net en Beth komt net terug van Maun. Ze heeft goed nieuws, het differentieel is goed en is meegekomen. De extra boodschapjes waar we om hebben gevraagd zijn er ook allemaal. Ik bedank Beth voor haar hulp en spreek gelijk met Dartain af om morgen rond 08.00u te beginnen.

Etsha 13 (Botswana) 22-08-2012

Om 7u gaat de wekker. We ontbijten en klappen de tent in. We zetten Dizzy op een vlakke ondergrond omdat deze omhoog wordt gekrikt. Rond 8u meld Dartain zich met een kruiwagen vol gereedschap.We krikken Dizzy samen aan weerskanten omhoog met behulp van de highjack en zetten onder de chassisbalken assteunen voor onze veiligheid. We zijn de hele ochtend in de weer met het loshalen van de achteras. Rond het middaguur hebben we, met behulp van twee werkers, de as onder Dizzy vandaan en kan ik onderhands horizontaal de scheur dichtlassen. Dat gaat een stuk beter, een stuk netter en een stuk sneller. Dartain heeft er zin in en wil gelijk door. We slaan de lunch over en plaatsen, met behulp van twee werkers, de as weer terug in positie. Tegen 15.00u zit alles weer op zijn plaats en kunnen we het nieuwe 2^e hands differentieel plaatsen. Als alles is gemonteerd ontluchten we de achterremmen en zijn we helemaal klaar. Morgen vul ik de as met nieuwe olie omdat de vloeibare pakking 12 tot 14 uur moet drogen en kan ik daarna een proefritje maken. We bedanken Dartain en geven hem 60$ voor zijn hulp. Zonder zijn hulp had ik het niet gered. In de avond drinken we aan de bar een drankje met Dartain zijn moeder en oma. We hebben maar weer eens geluk dat we bij zo’n behulpzame familie zijn gestrand!

Etsha 13 (Botswana) 23-08-2012

Het was gisteren een lange dag en we slapen lekker uit. We hebben een zelf gebakken brood gekocht bij het restaurant dat we als onbijt nemen. Terwijl we heerlijk zitten te eten worden we opgeschrikt door een brutaal klein vogeltje dat zo op mijn hand land om vervolgens brood te pikken. Na het ontbijt vul ik de achterras en maak ik een proefrit. Alles werkt weer naar behoren, ook de 4x4. We hebben water en een tuinslang tot onze beschikkig dus geven we Dizzy en het tentzeil ook gelijk een wasbeurt. Wendy wast gelijk nog een paar kledingstukken. Nu alles weer werkt kunnen we morgen verder. We moeten nog wel ons verblijf en andere zaken afrekenen. Gelukkig kunnen we hier met Visakaart betalen want dat nieuwe 2^e hands differentieel was niet bepaalt goedkoop. Nu scheelt het dat ik een hoop zelf heb kunnen doen. Het is alleen de vraag wat Guma Lagoon Camp nog in rekening gaat brengen voor het gebruik van hun apparatuur en de hulp van het slepen...

Etsha 13 (Botswana) – Rundu (Namibie) 24-08-2012

We hebben de wekker gezet want we willen vroeg vertrekken. Na het ontbijt pakken we de boel in en rijden dan naar de receptie. We krijgen de rekening gepresenteerd en die valt mee. Alle hulp en gebruik van apparatuur is niet in rekening gebracht. Zelfs het eten op de eerste avond is niet in rekening gebracht. Het blijft natuurlijk wel veel geld maar als je meer verwacht valt het altijd mee. Voor Dizzy is het gelijk werken want we moeten direct door heel mul zand de eerste kilometers. De banden stonden nog op 1,5 bar dus die hoeven we niet meer leeg te laten lopen. De rit naar de doorgaande weg verloopt vlekkeloos. Wendy vond het wel erg spannend want het vertrouwen is toch een beetje weg nu we 2x een differentieel kapot hebben gereden. Voordat we de asfaltweg oprijden pompen we alle banden weer op naar 2,5 bar. We rijden dan door naar het grensplaatsje Muhembo waar we de tank wilde volgooien maar helaas, de diesel was op. Twee mannen bij de pomp zeggen dat het eerstvolgende tankstation in Namibie ligt. Dat is balen want we hebben nog heel wat Botswana Pula over. We hebben gelukkig nog wel genoeg diesel om naar het volgende tankstation te rijden. Wendy doet nog wat boodschappen bij de Choppies en we gokken erop dat we bij de grens misschien geld kunnen wisselen. De grensovergang is klein en heel rustig. Geen mannetjes die ons van alles willen aansmeren maar ook geen mannetjes die geld wisselen. Dat is balen. Wendy informeert bij een vrouw die toevallig voorbijkomt of we in Namibie misschien nog met Pula kunnen betalen. Volgens haar kunnen we in Divundu bij het tankstation nog met Pula’s betalen. Ik ben alvast met onze paspoorten naar het immigratiekantoor gelopen. Daar moet ik weer twee formulieren invullen. Voor ons beide 1. Als ik de paspoorten presenteer vraagt de beambte waarom ik voor Wendy een formulier heb ingevuld en ondertekent. Nou , dat doe ik al 10 maanden en jij bent de eerste die hier een probleem van maakt. De beambte zegt dat dat niet kan en dat Wendy haar eigen formulier moet invullen en ondertekenen. Mijn paspoort wordt gestempeld en Wendy moet zelf nog even terug komen om vervolgens zelf een formulier (nogmaals) in te vullen en ondertekenen. Ze mocht dus niet nog een handtekening zetten op het formulier dat ik al had ingevuld. Logisch?! Vervolgens moet ik weer terug komen om in het grote leugen boek onze auto te noteren. Dat mocht Wendy niet doen omdat ik de bestuurder ben. Weer zo’n logische verklaring?! We doen het maar, als zij daar gelukkig van worden. Bij de Namibische grens gaat alles soepel. We moeten nog wel een roadtax betalen ongeveer 25 euro. Als we klaar zijn met de papieren formaliteiten komt er een politieagente nog onze auto controleren en ze wil mijn rijbewijs zien. Ik vraag aan haar welke kleur een Nederlands rijbewijs heeft. Dat weet ze niet. Oke, dus ik zeg haar dat ik haar van alles kan geven en daarbij kan zeggen dat dit mijn rijbewijs is. Ze kijkt me schaapachtig aan en begrijpt niet helemaal wat ik bedoel. Uit goed fantsoen laat ik mijn rijbewijs zien en ze controleert even snel de inhoud van onze koelkast en dan mogen we gaan. De asfaltweg houdt op en we rijden de eerste 20km op gravel door het Mahango Game reserve en zien veel bokkies. Als we het park uitrijden, waar je overigens niets voor hoeft te betalen, komen we weer op asfalt te rijden. In het plaatsje Divundu komen we het tankstation tegen waar we met Pula kunnen betalen. Ze rekenen wel een omwisselkoers van 1 Pula op 1 Namibische Dollar. Een erg slecht koers maar het is even niet anders. Bij het tankstation worden we aangesproken door een Zuid-Afrikaanse truckchauffeur. Hij vertelt heel stoer dat hij al 4 dagen nonstop onderweg is vanuit Johannesburg (ZA) naar Luanda (Angola). Rijtijdenwet kennen ze hier kennelijk niet?! En dat is 1 van de redenen waarom het wordt afgeraden bij nacht te gaan rijden. Dit soort figuren zijn een gevaar op de weg en dan hebben we het nog niet over het aantal dronken automobilisten hier in Afrika. Na het tanken rijden we door naar de plaats Rundu. Een lange rechte weg langs de grens van Angola. In Rundu kopen we een nieuw simkaartje zodat we weer bereikbaar zijn voor het thuisfront. We rijden dan door naar Ngandu camping in Rundu waar we overnachten voor 1 nachtje. Morgen rijden we richting Grootfontein, richting NP Etosha.

Rundu – Namutoni (Namibie) 25-08-2012

We konden niet meer slapen en zijn daarom vroeg op. Om 8 uur rijden we de camping af richting Grootfontein. Na veel maanden niet te hebben gereden wilde Wendy graag weer een keertje rijden en kruipt achter het stuur. Het is wederom een goede weg die lekker doorrijdt. Onderweg veranderen we dan ook onze plannen en besluiten door te rijden naar Tsumeb. In dit plaatsje zijn we al eens eerder geweest en daarvan weten we dat ze een ruim winkelaanbod heeft. We kijken in de Garmin of er ook een camping in de buurt zit en dat is het geval. Vlak voor Tsumeb doen we even een broodje op een picknickplaats. Op de parkeerplaats hebben we het over een andere camping die vlak voor de ingang van het Etosha NP ligt en waar we morgen naar toe wilden rijden. Deze camping ligt op nog geen 70 km van Tsumeb en omdat het nog vroeg is besluiten we door te rijden naar Camping Sachenheim. Dat laatste stukje maakt toch ook niet meer uit en zo hebben we morgen (zondag) een rustdag voordat we maandag Etosha in gaan. In Tsumeb doen we boodschappen bij de Shoprite en pinnen we wat geld. Vervolgens rijden we naar Camping Sachenheim en arriveren halverwege de middag. Onderweg hadden we al wat sms contact met Joris & Marthe, want met hen hebben we afgesproken door Etosha te rijden. Dit omdat we dan samen een campingplaats op de camping in Etosha kunnen delen, dit scheelt weer in de kosten. Want kamperen in het NP is aan de prijzige kant. Eenmaal op de camping krijgen we weer sms van Joris en Marthe, hun plannen zijn ook verandert en zij geven aan ook naar deze camping te komen. Gezellig, het bier staat koud!! Aan het einde van de middag arriveren Joris en Marthe. Een gezellig weerzien waarbij we natuurlijk meteen weer onze avonturen tot dusver met elkaar delen waaronder een spannende video over hun gamedrive door een national park waarbij ze een flinke rivier door moesten en waarbij het water over de motorkap kwam en Marthe natte voeten kreeg, op dat moment errug spannend maar nu een goed verhaal. Ook hadden zij een schedel incl. hoorns van een kudu en wildbeest uit de Kalahari meegenomen. Een leuk projectje waar Joris al een aantal dagen zoet mee is om ze te ontdoen van de laatste restjes huid/vel en ze te laten weken in zout om ze goed schoon te krijgen. Helaas heeft hij dat laatste iets te enthousiast gedaan en is de schedel van de kudu wat aangetast. Ook ‘ruikt’ de kudu nog steeds behoorlijk omdat hij nog zo vers is maar daar gaat ie morgen mee aan de slag. Een ‘leuk klusje’ voor de zondag, aldus Joris. Het zijn schitterende schedels om te zien, vooral die van de kudu omdat het al een oud beestje was en hij daardoor enorm mooie en grote hoorns heeft. Geweldig ook om te horen dat zij zonder enige moeite de grens hebben kunnen oversteken met die schedels achter in de auto en ook dat er bij alle Vetarinary Fences geen haan naar heeft gekraaid. Het is en blijft Afrika!
We drinken samen het door ons beloofde biertje, eten gezamenlijk ons avondeten en gaan op tijd naar bed. De warmte en zo’n lange rit in de auto hakken er toch best in.

Namutoni (Namibie) 26-08-2012

Zondag is vaak onze klusjesdag en zo ook vandaag. John maakt de beschermkap van het differentieel passend, spuit de gelaste achteras in met verf en plaatst vervolgens de beschermer weer terug. We branden weer wat foto’s op schijf en doen een wasje. In de middag werkt John het blog bij en lees ik een boek. Een lekkere rommeldag die we afsluiten met een gezellige BBQ samen met Joris en Marthe.

Namotoni – Okaukuejo (Namibie) 27-08-2012

We hebben de wekker vroeg gezet want we willen om 06.30u het Etosha NP inrijden. Het is nog donker als we uit ons bed komen en de boel inpakken. Joris en Marthe rijden voor en vanaf de camping is het nog zo’n 20km tot aan de Gate. Daar krijgen we een permit met allerlei regeltjes erop. De entree moeten we even verderop, in Namotoni, afrekenen. Als we deze formaliteiten hebben gedaan beginnen we aan onze gamedrive richting Okaukuejo. We spotten weer veel bokkies en een groep Mongoose. Dat lijken net stokstaartjes maar dan anders... Als we verder rijden schrikken Joris en Marthe op van een enorme leeuw die languit op de weg ligt. De leeuw schrikt ook, staat op en loopt het open veld in. Als hij gaat liggen verdwijnt hij in het hoge gras. Even later zien we een aantal auto’s en een bus stilstaan. Als we dichterbij komen zien we twee zwarte neushoorns vlak langs de weg in de bush staan. Ik kan nog net een goede foto maken voordat ze verder de bush in lopen. Nu is het lijstje van de big five echt compleet. Wij hadden in het Kruger en Hluweluwe NP de witte neushoorn al gezien maar officieel zit de zwarte neushoorn in de big five. We stoppen bij de waterhole Rietfontein. Daar is het een circus aan dieren. Giraffen, Olifanten, Kudu’s, Springbokken etc. etc. allemaal rondom en in de drinkwaterplaats. Geweldig om te zien. Het park is erg droog, een enorm verschil met 6 maanden geleden toen wij hier ook waren. We lunchen op een aangewezen plek vlak naast de auto. Daar worden we nog begroet door een paar nieuwsgierige Nederlanders. We rijden vervolgens naar camping Okaukuejo. Als we op onze campingplaats staan besluiten we allemaal even een middagdutje te doen. Het was wel erg vroeg vanochtend! Aan het einde van de middag/avond lopen we naar de waterhole. Daar genieten we van het uitzicht op drinkende giraffen, olifanten en neushoorns onder het genot van een drankje en wat chips. Een bijdehante muis komt ook nog even langs om chips te stelen. Marthe en Joris maken een heerlijk pasta klaar en na het eten gaan we nog even kijken bij de drinkwaterplaats. Er zijn dan 5 neushoorns bij de waterhole! Twee liggen elkaar niet zo. Die rammen af en toe met hun koppen tegen elkaar. Zo rond 21.00u kruipen we moe, maar voldaan ons tentje in.

Okaukuejo – Halali (Namibie) 28-08-2012

In de nacht hoorden we leeuwen brullen en jakhalzen huilen. Dat kan je niet overbrengen zo in een verhaaltje, dat moet jezelf meemaken. We hebben de wekker weer vroeg gezet zodat we bij zonsopkomst de poort van de camping uit kunnen rijden. We zijn bijna de enigen van de hele camping die zo vroeg op staan. Vanaf Okaukuejo rijden we richting Leeuwbron. We zien een grote groep jakhalzen rondom een kadaver en even verderop loopt een hyena. We rijden verder en zien een grote groep leeuwen langs en op de weg. In de groep zitten 9 welpen die erg speels zijn en nieuwsgierig naar alle auto’s kijken, die zich inmiddels rondom de groep leeuwen hebben verzameld. Joris en Marthe hebben een perfecte positie ingenomen om “The King of the Jungle” te fotograferen. The king passeert hen op een paar meter afstand. We rijden verder in de richting van Halali campsite en nemen een gedeelte van de “Rhino trail” maar spotten geen Rhino’s. Wel een hoop gemsbokken. Aangekomen bij camping Halali checken we in en zetten ons kamp op. Joris en Marthe hadden nog pannekoekenmix dus maken we pannekoeken voor tussen de middag. In de avond nemen we een kijkje bij de waterhole. Bij de waterhole zijn olifanten en neushoorns te zien en later op de avond komen er ook nog 4 hyena’s drinken.

Halali (Namibie) 29-08-2012

Wederom gaat de wekker vroeg. We moeten even wachten bij de poort van de camping maar tegen 06.30u wordt deze open gedaan. We rijden weer een stuk Rhino trail maar zien geen Rhino’s. Die zitten vermoedelijk allemaal rondom de waterhole? We treffen wel een groep Kudu’s. Het is een saaie gamedrive want we spotten weinig dieren. Joris en Marthe willen nog een Cheetah zien en volgens de boekjes is er een grote kans dat deze bij Salvadora waterhole te zien is. Als we daar aankomen staan er twee grote prive overlandtrucks maar we zien geen dieren rondom de waterhole. Joris vraagt aan mij of we hier misschien een kopje koffie kunnen gaan drinken. Waarop ik antwoord, tuurlijk er zijn hier geen dieren. We stappen beide uit. Joris zet koffie en ik maak wat foto’s van de omgeving en even later van Joris op de motorkap met zijn kopje koffie. Ik ga vervolgens op onze motorkap zitten om van het prachtige uitzicht te genieten. Er komt dan een derde prive overlandtruck aangereden (niet zo’n commerciele waar 20 toeristen achterin zitten) die ons vraagt wat hier te zien is. Nou, vrij weinig! We genieten van het uitzicht. Als deze truck verder rijd komt daar ineens een bus aangescheurd. De chauffeur drukt nog een aantal keer op zijn claxon voordat hij naast ons tot stilstand komt. Hij brengt een hele grote stofwolk met zich mee. De chauffeur opent zijn deur en schreeuwt naar ons in het Engels, met een Duits accent,: “ Are you grazy! Get in your car!” En dat op en toon zoals er tussen 1940 en 1945 werd gecommuniceerd. Joris en ik kijken elkaar aan en denken allebei hetzelfde. Als er op deze manier tegen ons wordt gesproken gaan wij niet 1,2,3 luisteren. Demonstratief blijven we even langer zitten dan noodzakelijk. De man wordt nog agressiever in zijn toon en schreeuwt diverse keren: “Get in your car!” Marthe vraagt of de man op een andere toon ons kan aanspreken want hier zijn wij niet van gediend. De chauffeur roept tegen Marthe: “Shut up!” en stapt ineens zelf uit zijn bus. Hij heeft in zijn handen een digitale camera. Hij loopt naar de achterkant van onze auto’s en maakt van onze auto’s foto’s. Ik loop op hem af en vraag wat zijn probleem is en wie hij wel niet denkt die hij is. Hij schreeuwt dat hij parkranger is en verdwijnt weer in zijn bus. Ik roep uit sarcasme dat dit soort praktijken uit 40/45 komen. Een toerist achterin de bus voelt zich dan geroepen om zich er ook mee te gaan bemoeien. In het Engels, met een Duits accent, krijg ik te horen dat wij Nederlanders de oorlog maar niet kunnen vergeten. Nee, inderdaad! Typisch dat een Duitser zoiets zegt? Vergeven en vergeten? Vergeven misschien,maar vergeten doen we nooit (hopelijk). De bus rijdt vervolgens verder. Ons koffie met prachtig uitzicht momentje heeft ineens een hele rare wending gekregen. We zijn er gelijk klaar mee en rijden terug naar de camping. Daar doen we een spelletje Scrabble Strijd en later een variant van Triviant. Dan zien we ineens de bus met eigenaardige chauffeur de camping oprijden. Hij rijdt naar de waterhole waar hij kennelijk zijn toeristen afzet. Dan rijdt hij met een noodvaart weer terug richting de receptie en even later komt de chauffeur met een parkranger naar onze campingplaats gelopen. Hoe ver moet je gaan, denk ik bij mezelf. Deze man moet kennelijk een wit voetje ergens halen?! De Duitse chauffeur/gids heeft zijn camera meegenomen en ik hoor hem tegen de vrouwelijk parkranger zeggen terwijl hij het beeldscherm aan haar laat zien: “ Look, these are de cars!” Ik wordt letterlijk witheet en Joris stelt voor dat hij het gesprek zal voeren. Na een discussie van een klein halfuur blijkt dat er even verderop, waar wij op de motorkap zaten, een groep leeuwen lag te luieren. Volgens de Duitse chauffeur zo’n 4 meter van ons vandaan!? Die wij niet hebben gezien omdat er twee gigantische trucks voor stonden. En die trucks stonden nog zo’n 25 meter van ons vandaan. Niet 4 meter! Zoals deze nare Duitser beweerd. Wij hadden ook het bord niet gezien dat we niet uit onze auto mochten. Wij dachten dat we daar ook gewoon een kopje koffie konden doen. Er zijn namelijk plekken in het park waar je mag en kunt picknicken. Daarbij werden wij op een onbeschofte manier aangesproken. De Namibische/Duitse chauffeur staat er wat gelaten bij en dringt bij de parkranger aan om het vanmiddag met de hoofdranger te bespreken. Deze man wil ons uit het park gezet hebben. Wat een nare vent en dan druk ik me nog zachtjes uit. De parkranger maakt een symphatieke indruk en benadrukt dat ze nu twee kanten van het verhaal heeft gehoord en dat ze voldoende weet. Ze wenst ons een prettig verblijf en loopt samen met de chauffeur terug naar de receptie. We horen, de rest van ons verblijf, niets meer over dit incident en dat zegt wel genoeg. Wat een dropl.. ! Wendy en Marthe willen aan het einde van de middag nog wel op gamedrive. Joris en ik hebben er niet zo’n zin in. We hebben ons buik vol van ranger wannabe’s. Wendy en Marthe gaan vervolgens met onze auto nog een gamedrive doen en rijden naar de waterhole Salvadora om te kijken of het waar is, of er daadwerkelijk 6 leeuwen lagen te luieren . Joris en ik spelen een spelletje stratego. Wendy en Marthe komen laat terug. Ze moesten op de terug weg wachten op een groep olifanten die midden op de weg stond. Joris en ik krijgen foto’s te zien van 6 leeuwen. Deze lagen inderdaad bij de waterhole Salvadora maar niet zo dichtbij dat de Duitse chauffeur beweerde. Wat een koekebakker! Hij heeft dit nooit kunnen weten voordat hij ons aansprak, anders had hij dat wel benoemd, dat er 6 leeuwen verderop lagen. Als die leeuwen op 4 meter afstand lagen had hij zelf ook nooit uitgestapt om foto’s te nemen. Als wij zo in gevaar waren, zoals hij beweerde, mocht hij dat wel op een meer volwassen en overtuigende manier overbrengen. Ik kan er nog kwaad om worden, wat een flapdrol! Na het eten nemen we nog even een kijkje bij de waterhole op de camping, waar we nu 1 neushoorn spotten.

Halali – Kamanjab (Namibie) 30-08-2012

We worden letterlijk gewekt door het brullen van leeuwen. Het geluid komt alsmaar dichterbij. We kruipen snel de tent uit en lopen snel naar de waterhole. Misschien dat we ze daar zullen zien. Als we bij de waterhole zijn houdt het brullen ook op. Bij de waterhole zitten ze helaas niet. We lopen terug naar de campsite en pakken de boel in. We rijden richting Okaukuejo en maken nog even een extra lusje om bij waterhole Salvadora te gaan kijken. Misschien dat die leeuwen van gisteren er nog zitten. Joris en ik willen het ook nog even met eigen ogen zien. De leeuwen zitten niet meer opdezelfde plek maar wel in de buurt. Ze liggen niet meer te luieren maar houden een drietal zebra’s in de gaten die een paar honderdmeter verderop lopen. We schieten gauw nog een paar foto’s en rijden dan verder naar Okaukuejo. Park entree is 24 + 2 uur geldig. Als we dus om 08.30u het park verlaten hoeven maar twee extra dagen bij te betalen. We zijn om 06.30u het park ingereden, een paar dagen terug. Bij de receptie van Okaukuejo rekenen we af en rijden dan het park uit richting de plaats Outjo. Daar doen we boodschappen en Joris en ik halen nieuwe olie. Ik koop tevens een nieuw olie en dieselfilter. We hebben er alweer 10.000km opzitten vanaf Nairobi, dus tijd voor een kleine beurt. We rijden dan door naar Kamanjab. Joris en Marthe hebben via via vernomen dat daar een camping zit genaamd Oppikoppi en dat overlanders daar gratis mogen kamperen. Deze camping zou ook nog eens gratis WIFI verstrekken! De rit van Outjo naar Kamanjab gaat voorspoedig en camping Oppikoppi is zo gevonden. Daar maken we kennis met Marianne en Vital. Een belgisch stel die enkele jaren geleden deze camping hebben overgenomen. Zij zijn zelf ook overlanders geweest en het is waar dat overlanders hier gratis mogen kamperen. We zitten gezellig aan de bar te kletsen met Vital en zien op de menukaart dat hier, voor weinig, Zebrasteak wordt geserveerd. We kamperen toch voor niets, dus besluiten we hier te eten. Er is ook gratis WIFI dus posten we snel wat verhalen en foto’s op de website want dat is alweer een tijd geleden. De zebrasteak is om je vingers bij af te likken en we krijgen haast medelijden als je vegetarier bent....

Kamanjab (Namibie) 31-08-2012

Vandaag staat in het teken van onderhoud aan onze auto’s. Terwijl Joris en ik een 10.000Km beurt doen zijn Marthe en Wendy achterin de auto’s alles schoon en stofvrij aan het maken. Af en toe helpen Joris en ik elkaar. Als ik alle filters en de olie heb vernieuwd kijk ik nog even naar een rammeltje rechtsachter. De remschijfbeschermer mist een boutje dus die vernieuw ik ook maar gelijk. In de middag relaxen we lekker naast de auto en genieten van het warme zonnetje. ’s Avonds besluiten we om nogmaals zo’n overheerlijk zebrasteak te gaan eten en Skypen we met familie.

Kamanjab (Namibie) 01-09-2012

Lekker een dagje niets doen. Wendy leest een boek en ik werk het blog bij. In de middag trakteert Wendy ons allemaal op een lekker broodje hamburger. Omdat het eten hier erg goedkoop is besluiten we, met het avond eten, weer uit eten te gaan. Dit keer geen zebrasteak maar kudu en voor de dames vis. De restjes vanuit de keuken worden achterin de tuin bovenop een stenen schutting gelegd . In de avond komen daar stekelvarkens en wilde katten op af. Die stekelvarkens zijn nog best groot!

Kamanjab (Namibie) 02-09-2012

Joris en Marthe reizen vandaag verder. Wij besluiten nog een dagje langer te blijven om nog het 1 en ander te regelen op het internet. We nemen afscheid van Joris en Marthe. Het was een gezellige week en we zullen ze vast in Kaapstad en anders in Amsterdam weer zien.
We vullen de rest van de dag in met het maken van een advertentie op Marktplaats en het Wereldwijzer forum. Tevens doen we een aanvraag voor een verlenging van 3 maanden voor ons Carnet. Dit wordt “Letter of Grace” genoemd. Met deze verlenging mag Dizzy drie maanden langer in Zuid-Afrika blijven maar dan alleen Zuid-Afrika. Wendy verdiept zich in de reisboeken en maakt plannen voor het verdere verloop van onze reis. In de avond hebben we al de eerste reacties op onze advertentie. We Skypen nog even met familie en vrienden en worden dan door Vital en Marianne uitgenodigd om aan de bar nog wat te komen drinken. Dit keer op het huis en dat slaan we niet af. Zo zitten we gezellig tot laat in de avond te kletsen. Vital heeft grappige verhalen over zijn Afrikaanse werknemers... Logica is soms ver te zoeken met die Afrikanen.

Kamanjab – Otjiwarango (Namibie) 03-09-2012

In de morgen checken we nog even onze mail en reageren op een paar reacties op onze advertentie. We nemen dan afscheid van Vital en bedanken hem om zijn gastvrijheid. Marianne is er helaas niet. We rijden dan richting het Waterbergplateau. We moeten terug richting Outjo en vervolgens richting Otjiwarango. Daar doen we boodschappen en tanken we af. We rijden verder naar Weaver’s rock Guestfarm zo’n 25km buiten Otjiwarango en langs de weg richting Waterbergplateau. We checken in, zoeken een geschikte campingplaats en genieten de rest van de dag van het mooie uitzicht en de warme zon.

Otjiwarango – Waterbergplateau – Otjiwarango (Namibie) 04-09-2012

We hebben te horen gekregen van de gastvrouw dat de camping op het Waterbergplateau het drievoudige vraagt dat wij nu betalen. Het Waterbergplateau is vanaf hier ook goed te doen op 1 dag. We besluiten vroeg richting het Waterbergplateau te rijden. Binnen een uur staan we bij de receptie. We betalen de entree en krijgen een kaart met een aantal wandelroute’s. We rijden een stuk naar boven en parkeren de auto in de schaduw. We beginnen dan aan de wandeling omhoog. Onderweg spot Wendy een kleine kameleon. Eigenaardige wezens. Op de top genieten we van het weidse uitzicht en wandelen dan terug naar de auto. We rijden naar het beginpun van een 2^e wandeling die we hier kunnen maken. Deze gaat door een klein bos. We spotten diverse gekleurde vogeltjes. Dan is het alweer tijd voor de lunch die we op het terras naast het zwembad nuttigen. Na de lunch rijden we terug naar Weaver’s rock Guestfarm waar we halverwege de middag arriveren en genieten van de warme zon.

Otjiwarango - Rehoboth (Namibie) 05-09-2012

We hebben geen wekker gezet maar worden met zonsopkomst wakker. We ontbijten en rekenen af bij de receptie. We rijden rustig met een gangetje van 80km/uur richting Windhoek. De weg is een lange rechte en saaie weg. Ondanks de relatieve lage snelheid rijden we lekker door. Als we tegen het middaguur Windhoek aan doen besluiten we door te rijden richting Rehoboth. In Rehoboth doen we wat kleine boodschappen en pinnen we nog wat geld. De camping in het dorp, en tevens gezondsheids centrum (SPA), is gesloten. We rijden door naar camping Lake Oanob. Een camping/lodge’s gelegen aan een stuwmeer. Deze camping ligt zo’n 10km buiten Rehoboth. De omgeving is prachting. We mogen zelf een campingplaats uitzoeken. We kiezen voor de plaats genaamd Flinestones. Bij de receptie kunnen we gratis gebruik maken van WIFI dus kunnen we nog even reageren op een aantal reacties op onze verkoop advertentie. De rest van de middag/avond genieten van de rust en het mooie uitzicht over het meer.

Rehoboth – Keetmanshoop (Namibie) 06-09-2012

Oef wat was het koud vannacht. We blijven nog even lekker liggen want we hebben nog geen zin om de koude ochtend in te gaan. Rond achten gaan we er dan toch maar uit, brrr. Als we de tent uitstappen schijnt de zon net over het meer, wat voor een schitterend uitzicht zorgt. Na het ontbijt ruimen we de boel op en vertrekken richting Rehoboth. Daar tanken we de auto weer even vol en beginnen dan aan de rit naar Keetmanshoop. Een lange saaie rit van zo’n 400km. Rond 15.00u arriveren we op camping Kokerboom Forest. We raken aan de praat met onze Zuid-Afrikaanse campingburen en krijgen natuurlijk weer wat te eten aangeboden. Dit keer twee heerlijke plakken zelfgebakken cake. We kletsen zo een tijdje weg, tot het tijd is om naar de cheetah’s te gaan. Op deze camping leven namelijk 6 cheetah’s en die worden iedere dag om 17.00u gevoerd. Deze cheetah’s zijn hier allemaal gekomen toen ze nog klein waren. Ze zijn opgevangen om te voorkomen dat ze zouden worden doodgeschoten door boeren. Cheetah’s doden vaak het vee van de boeren en dat vinden de boeren niet zo leuk... Een van de cheetah’s (een vrouwtje) kan geaaid worden, mits ze een goede dag heeft (het is tenslotte een vrouw, aldus de eigenaresse...). We hebben geluk, ze is in een goede bui vandaag en dus mogen we haar om beurten even aaien, net zoals je dat bij een huiskat doet. Ik durf eerst niet, maar gelukkig haalt John mij over en doe ik het toch. Wel spannend hoor, het is en blijft toch een wild dier en dus onberekenbaar. Maar het is goed gegaan en we zijn weer een ervaring rijker... ;-). Na dit Cheetah avontuur maken we nog een wandeling door het Kokerbomenbos. Erg mooi, vooral omdat de zon bijna onder gaat en de bomen daardoor extra mooi kleuren.

Keetmanshoop (Namibie) 07-09-2012

Na het ontbijt bezoeken we de Giants Playground. Een stuk grond, vlakbij het kokerbomenbos, welke bezaaid is met stenen waarvan het net lijkt of ze daar zo zijn neergelegd en op elkaar zijn gestapeld. Wij hadden eigenlijk verwacht dat de stenen veel groter zouden zijn, maar ondanks dat dat een beetje tegenviel was het evengoed leuk om even doorheen gewandeld en gezien te hebben. Na een wandeling van een kleine 3 kwartier rijden we naar Keetmanshoop. Daar tanken we beide tanks vol en doen nog een paar boodschappen. Terug op de camping doen we wat kleine klusjes. John peilt de olieen en smeert de kruiskoppelingen door en ik doe nog een wasje. Om 17.00u is het weer voedertijd voor de Cheetahs en ook vandaag gaan wij natuurlijk weer even kijken. Helaas is halverweg het voederen de batterij van de camera leeg en kunnen we niet veel foto’s maken, maar desalniettemin genieten we toch weer van deze mooie beesten, ook al leven ze in gevangenschap... Omdat het ’s avonds zo enorm afkoelt liggen we weer vroeg in bed, wat zullen we uitgerust zijn als we thuiskomen ;-)

Keetmanshoop – Mata Mata (Namibie) 08-09-2012

We waren vanochtend vroeg vertrokken op weg naar camping Sitzas. Deze camping ligt 300m voor de grens met Zuid-Afrika en de grens is tevens de ingang van het Kalagadi NP. De rit gaat zeer voorspoedig over een goeie gravelweg. Het laatste stuk is vooral erg mooi om te rijden en gaat over een heel aantal zandduinen heen. Het is net een achtbaan en John vindt het geweldig, ik ietsje minder want van al die hobbels krijg ik een onbestendig gevoel in mijn lijf. Rond het middaguur arriveren we op de camping. Deze is erg basic, maar wel lekker rustig en prima voor 1 nachtje. De middag vul ik voornamelijk met niets doen en een beetje hangen in de stoel en John leest een boek.

Mata Mata (Namibie) – Nossob (Zuid-Afrika) 09-09-2012

We hebben de wekker op 7u. De grens gaat om 8u open en wij zijn de eerste. Onze paspoorten worden uitgestempeld en ons roadtax permit wordt ingenomen. We kunnen door naar de receptie van SANparks. Daar informeren we naar camping accommedatie in het park en het liefst op camping Nossob want die heeft een beruchte waterhole waar vaak leeuwen komen. Alles is volgeboekt. We vragen nog of er misschien een speciale regeling is voor toeristen die met eigen auto reizen. Die is er niet. We kunnen alleen als dagrecreanten naar binnen. Dat is even balen! Dan rijden we maar door naar Twee Rivieren en vervolgens richting Uppington om buiten het park te overnachten. Dat mag niet volgens de parkranger. We moeten hier bij Mata Mata ook weer het park verlaten?! Maar waarom... Om te verkomen dat het park als sluiproute wordt misbruikt is iedereen verplicht 2 nachten in het park te overnachten. Maar er is helemaal geen plek om te overnachten in het park. Hoe kunnen ze ons dan verplichten in het park te overnachten. Dat is niet haar zorg en we krijgen te horen dat we voor 16.30u het park uit moeten. Welkom in Zuid-Afrika! We besluiten evengoed naar Twee Rivieren te rijden om daar toch te proberen het park uit te rijden. We stellen Joris en Marthe, telefonisch, ook maar even op de hoogte. Zij waren namelijk ook van plan om deze route te gaan rijden. Onderweg zien we veel Wildebeesten en Springbokken maar ook twee Hyena’s en 3 Cheetahs. De Cheetahs zaten helaas wel wat ver weg boven op een berg. Rond het middaguur arriveren we bij de receptie van Twee Rivieren. Als we onze paspoorten presenteren zegt de immigratie beambte dat we ons eerst even moeten melden bij de receptie van Sanparks omdat we vandaag bij Mata Mata het park in zijn gekomen. Bij de receptie van Sanparks krijgen we te horen wat we al wisten. We moeten twee dagen in het park overnachten willen we hier het park verlaten. We worden doorverwezen naar een volgend loket van Botswana wildlife. Daar kunnen we informeren of zij nog plek hebben op een campsite. We kunnen op camping Two Rivers staan, dat is hier om de hoek. De zin om dit park te bezichtingen is ver weggezakt en we willen eigenlijk het park verlaten. We proberen het nogmaals bij immigratie. De beambte kan niets voor ons betekenen. We besluiten eerst maar eens te gaan lunchen bij de auto. Na de lunch ga ik nogmaals bij de receptie van Sanparks overleggen wat te doen en wordt mij, tot mijn grote verbazing, gevraagd waar ik wil overnachten. Nou wij zouden graag op camping Nossob willen overnachten. De jongeman tikt wat in zijn computer en vraagt of ik daar twee nachten wil verblijven. Euhh... ja... Maar hoezo kan het nu allemaal wel? In case of emergency....krijg ik te horen?! Waar is dan de noodtoestand denk ik bij mezelf? Afrikaanse logica! Als iets niet kan, kan het eigenlijk wel... Ik reken af en krijg een bonnetje mee. Zo, nu nog even naar camping Nossob rijden zo’n 162km over gravel en zandwegen met grotendeels wasbord erin. De maximumsnelheid is 50km/uur in het park. We stuiteren zo’n 3,5uur door het park richting camping Nossob. Onderweg zien we veel gemsbokken, wildebeesten en springbokken. Rond 17.00u checken we in bij camping Nossob. De man van de receptie zegt nog dat we mogen staan waar we willen?! Het is helemaal niet druk op deze camping. We kunnen zelfs nog een plek nemen met elektriciteit!? Als alles weer staat nemen we een kijkje bij de waterhole van Nossob, helaas deze avond geen leeuwen maar het stikt er wel van de Wildebeesten, Springbokken en Jakhalzen.

Nossob (Zuid-Afrika) 10-09-2012

Het was gisteren een lange dag rijden dus vandaag slapen we uit. We gaan vandaag geen gamedrive doen. Rond 08.30u kruipen we de tent uit. Het is lekker rustig op de camping. Het merendeel van de kampeerders is om 06.30u vertrokken voor een gamedrive. Na het ontbijt nemen we een kijkje bij de waterhole maar er is jammer genoeg niets te zien. Wendy is begonnen in een boek dat we van Joris en Marthe hebben gekregen, “ 1953”. Ik werk het blog bij want die liep alweer een paar dagen achter. Zo vullen we de gehele dag, lekker in het zonnetje. Aan het van de middag gaat eerst Wendy douchen en daarna ik. Als ik terug kom zie ik twee vrouwen, met SANpark uniformen aan, net weglopen van onze campsite. Als zij mij zien blijven ze staan. Wendy vertelt mij dat we van deze campingplaats weg moeten omdat andere mensen deze plaats hebben gereserveerd?! De dames van SANparks staan erbij en leggen het mij uit. Nu blijkt dat de plaatsen met electriciteit duurder zijn en dat die altijd ruim van te voren al zijn vastgelegd. Alleen gister was het kennelijk geen probleem waar wij zouden gaan staan, maar dat geldt dus niet voor vandaag. Lekkere organisatie. Als ze dat nou gisteren of vanochtend hadden medegedeeld, dan hadden we alle medewerking gegeven, maar niet nu, zo aan het einde van de dag als het al begint te schemeren gaan we niet de boel verkassen. We houden voet bij stuk, het is niet ons probleem. Jammer voor die mensen die misschien 6 maanden geleden dit hebben vastgelegd. Moeten ze maar beter opletten bij de receptie en duidelijk zijn waar we voor betalen. Daarbij komt dat de man bij de receptie van Twee Rivieren niets gezegd heeft over een plek met of zonder electriciteit en tevens is ons gisteren toegezegd dat we mochten staan waar we willen. De dames gaan onverrichtte zaken weer terug naar de receptie. Even later komt er een jongeman met dezelfde mededeling. Als we hem het verhaal uitleggen verontschuldigt hij zich namens SANparks en zegt dat hij voor een andere oplossing gaat zorgen. Later zien we hem met een verlengsnoer lopen en krijgen die mensen toch nog electriciteit. Na het eten nemen we nog een kijkje bij de waterhole waar we springbokken en jakhalzen zien. Maar helaas (weer) geen leeuwen waar deze waterhole zo om bekend staat?

Nossob - Upington (Zuid-Afrika) 11-09-2012

Het was erg koud vannacht en rond 23.30uur werden we ook nog eens gewekt door het brullen van een leeuw. Die zat heel dichtbij en misschien konden we hem wel zien als we naar het uitkijkpunt zouden gaan. We zijn niet gegaan omdat het zo koud was en we heerlijk warm in onze slaapzakken lagen. Tot in de vroege uurtjes horen we de leeuw brullen, wel steeds een stukje verder weg. We staan vroeg op en pakken de boel in. We moeten weer 162km stuiteren richting Tweerivieren. Onderweg spotten we twee jonge leeuwen die water aan het drinken zijn bij 1 van de aangelegde waterbronnen. De weg is heel slecht in dit nationale park en we proberen gemiddeld 60km/uur te rijden zodat we wat minder last hebben van al het wasbord in de weg. Bij een andere aangelegde waterbron spotten we een bruine hyena. Die hadden we nog niet gezien. Eigenaardig beest zo met die lange haren. Rond het middaguur arriveren we bij de receptie van Tweerivieren. Als we ons bij immigratie melden krijgen we tot onze verbazing te horen dat we een bezoekers vergunning krijgen voor 7 dagen. We hebben in maart al een vergunning gekregen van 90 dagen en die krijg je maar 1 keer per jaar. Dat is raar? We zijn in maart/april niet eens 90 dagen in Zuid-Afrika geweest. Als we het uitrekenen zijn we maar 38 dagen in Zuid –Afrika geweest en hebben we daarna ruim 6 maanden door andere landen gereisd? Vanaf vandaag tot en met 19 oktober wordt nog eens 38 dagen! Dat is bij elkaar opgeteld 76 dagen die wij, in 2012, in Zuid Afrika zullen door brengen! Dat zijn bij lange na geen 90 dagen! De immigratie officier zegt ons, dat we ons, binnen die 7 dagen, in Upington moeten melden bij burgerzaken om een nieuwe 90 dagen bezoekers vergunning aan te vragen. Een soort van visum dus?! Het gaat ons 42,50 euro pp kosten. Nou breekt onze klomp. Wat een rare regel. Toen we Namibie voor de 2^e keer binnen kwamen kregen we ook geen 90 daagse bezoekers vergunning, maar een 72 daagse. We hadden er namelijk in dit jaar, februari/maart, al 18 dagen van verbruikt. Als we de immigratie officier uitleggen hoe een 90 daagse bezoekersvergunning in Namibie werkt en behoort te werken, lacht hij en zegt dat Zuid-Afrika nog niet zo ver is. Belachelijk! Je paspoort wordt ingescand bij iedere grenspost, dit computersysteem houdt precies bij hoeveel dagen men heeft verbruikt. De beambte is onverbiddelijk en stempelt onze paspoorten met een vergunning van 7 dagen. In deze 7 dagen moeten wij een aanvraag doen bij burgerzaken en aantonen dat wij ook het land gaan verlaten door middel van vliegtickets. We melden ons vervolgens bij de grenspolitie die voor de vorm even meeloopt naar onze auto. Hij kijkt er even in en heet ons welkom in Zuid-Afrika. Voordat we het park verlaten tanken we onze laatste Namibische Dollars op aan diesel en pompen we de banden weer op. De rit naar Upington gaat over diverse zandduinen en de omgeving lijkt wel op de Nederlandse kust. Na elke duin verwachten we de zee, die maar niet komt. We rijden op aanraden van Theo, die we in Chobe hebben ontmoet, naar camping Sakkie se Arkie. De camping ligt in het centrum van Upington aan de Oranje rivier. Als we de camping oprijden staat Theo net te kletsen vlakbij de ingang. Hij is blij verrast ons te zien. Na een kort praatje wijst Theo ons aan waar we kunnen gaan staan. We zetten de tent, tafel en stoelen op en genieten van het heerlijke warme zonnetje. Ik haal hier om de hoek nog even een nieuwe simkaart zodat we weer bereikbaar zijn voor het thuisfront.

Upington (Zuid-Afrika) 12-09-2012

Vandaag hebben we een aantal dingen moeten regelen zoals het aanvragen van een nieuw 90 daags bezoekers vergunning en het betalen van de verlenging van ons Carnet. De verlenging van ons Carnet met drie maanden heet, “Letter of Grace”. Deze aanvraag dien je in bij de South African automobile club (AASA). Met deze verlenging mag/kan je drie maanden langer reizen in de Zuid-Afrikaanse unie (Namibie, Botswana en Zuid-Afrika). We hebben deze verlenging aangevraagd voor het geval iemand onze auto wil kopen in Kaapstad. Zo hebben we meer ruimte voor het overzetten van de tenaamstelling in Nederland en de nieuwe eigenaar voor het aanvragen van een nieuw Carnet. Als we niet verkopen hebben we wat meer ruimte om onze auto terug te verschepen naar Nederland. Ons Carnet verloopt namelijk 4 november en wij vliegen terug op 19 oktober. Aangezien we eventueel gaan verschepen in een gedeelde 40 Foot Container Load zou zich binnen die 14 dagen een andere overlander moeten melden die ook wil verschepen. Volgens Duncan, van www.africanoverlanders.com, die onze verscheping eventueel zal gaan regelen, zal dat geen probleem zijn. Maar wij kiezen het zekere voor het onzekere en willen niet het risico lopen om in een 20FCL te worden gestopt, want dat gaat veel meer geld kosten. Met deze verlenging hebben we speling van 3 maanden. Overigens een tip voor andere overlanders die hun auto terug willenverschepen. Wij hebben het internet afgezocht en hier en daar offertes opgevraagd voor verscheping maar deze Duncan is de goedkoopste die wij hebben kunnen vinden.
Na het ontbijt zijn we eerst bij een internetcafe langs gegaan om onze E-vliegtickets uit te printen en vervolgens naar de bank om 650 Rand (65 euro) te storten op rekening van de AASA. Vervolgens zijn we naar burgerzaken (Home Affaires) gegaan voor onze bezoekers vergunning. Het lijkt wel op burgerzaken in Amsterdam alleen krijgen we hier geen nummertje. We moeten ons bij de portier inschrijven en zeggen waarvoor we komen. We krijgen van de portier een loket toegewezen waar al een dikke rij staat. Als we aan de beurt zijn vertellen we waarvoor we komen. De vrouw achter het loket kijkt ons aan alsof ze water ziet branden. Haar supervisor moet er bij komen en we doen nogmaals ons verhaal. De supervisor belt naar het hoofdkantoor in Pretoria om het 1 en ander te verifieren, want ook zij vindt kennelijk dat wij onze 90 dagen nog niet hebben verbruikt. Uiteindelijk moeten we toch een nieuwe aanvraag indienen. We moeten er een begeleidende brief bij doen met de reden waarom we een extra 90 dagen willen. Nou die kunnen ze krijgen. Met onze aanvraag formulieren zijn we terug naar de camping gegaan en hebben daar een A4tje vol getikt over hoe wij over een 90 daagse vergunning denken, dat we met tegenzin betalen voor een fout in hun systeem en dat zij ons geld kunnen terug storten op mijn rekeningnummer. De brief laten we uitprinten bij het internetcafe en we melden ons weer bij Burgerzaken. We krijgen dit keer voorrang? Kennelijk omdat wij er vandaag al eerder waren geweest? We dienen onze aanvraag in en rekenen 850 Rand af. Onze aanvraag wordt netjes gearchiveerd en we krijgen te horen dat de behandeling van onze aanvraag zo’n 4 tot 6 weken kan gaan duren? We krijgen geen stempel of sticker in ons paspoort? We krijgen enkel een bonnetje?! Dit bonnetje is het bewijs dat we ons aan de regels hebben gehouden en dat we op 19 oktober geen problemen krijgen als we ons vliegtuig moeten halen. Wat een belachelijke bureaucratische regel! Dus als wij al lang en breed terug in Nederland zijn, krijgen we misschien bericht dat onze aanvraag is afgekeurd of goedgekeurd...... Het is ook allemaal maar om 1 ding en dat is om iemand zijn zak ermee te vullen, ook hier in Zuid Afrika.
In de avond worden we door Theo uitgenodigd om een stukje mee te varen op Sakkie se Arkie ten behoeve van een reclame spot. Er komen zich diverse mensen melden bij Sakkie zijn partyboot die allemaal gekleed zijn in hun zondagse pak. Wij voelen ons een beetje een vreemde eend in de bijt, in onze camping smokings. Gelukkig hoeven wij niet te anticiperen in deze spot en kunnen we genieten van de boottrip en kletsen we wat af met Theo.

Upington – Augrabies Falls NP (Zuid-Afrika) 13-09-2012

We rijden vandaag naar Augrabies maar voordat we gaan doen we eerst nog wat boodschappen en tanken we de auto af. Als we afscheid van Theo nemen wil hij ons nog even zijn huis en dieren laten zien. We rijden met hem mee. Hij heeft op zijn erf twee zebra’s en een paar spierwitte springbokken lopen. Hij laat ons ook nog zijn auto’s en bus zien waar hij samen met Sakkie aan werkt of aan heeft gewerkt. Terug bij de camping nemen we afscheid van Theo en rijden we richting Augrabies. Onderweg passeren we veel stalletjes waar men gedroogte vruchten, waar deze streek om bekend staat, verkoopt. Bij het Augrabies NP boeken we 1 nacht. Het is nog vroeg en de zon schijnt dus doen we een wandeling door het NP. Het is alleen jammer van al die kleine vliegjes. Het stikt ervan hier. Na de wandeling van ongeveer 2,5 uur bezoeken we de Augrabies waterval. We lopen vervolgens terug naar onze campingplaats en net op het moment dat we bij de auto aankomen, rijden Joris en Marthe de camping op. Dat hadden wij niet meer verwacht hen nog tegen te komen en zij kennelijk ook niet. Ze nemen de campingplaats tegenover ons en we schuiven onze stoelen (ouderwets) gezellig bij hun aan. Onder het genot van een drankje delen we onze reisverhalen. Een ZuidAfrikaans (wat ouder) stel, van origine Nederlanders, horen ons Nederlands praten en schuiven ook gezellig aan. Tegen schemer besluiten Wendy, Joris en Marthe nog even een kijkje te nemen bij de waterval. Terwijl ik de tent aan het opzetten ben komt er een derde Nederlands voertuig de camping oprijden. Ik maak kennis met Jesse en Odette ook uit Amsterdam!? Wat een toeval... Zij rijden in een Landrover Defender van Kaapstad naar Amsterdam en zijn dus net begonnen. Ze nemen een campingplaats naast Joris en Marthe. Onze Zuid-Afrikaanse buurman maakt hier nog een grap over, “jullie Nederlanders ruiken elkaar zeker?”. In de avond eten we gezellig met zijn zessen en delen we verhalen en informatie met Jesse en Odette.