Intro

Beste geïnteresseerde,

Onze eigen website (www.onsdoen-afrika.nl) is al enige tijd offline. Dit vanwege hack aanvallen. Via dit platform kunnen wij een gedeelte van die website en ons reisblog nog met jullie delen en is het tevens een back-up voor ons, indien de harde schijven het thuis begeven.

Veel lees en kijkplezier!

Groetjes

John, Wendy en Joerie

Ons dagboek 14-09-2012 t/m 20-10-2012

Augrabies Falls NP – Kamieskroon (Zuid-Afrika) 14-09-2012

We nemen afscheid van Jesse, Odette, Joris en Marthe en rijden vervolgens richting Springbok. De westkust staat in dit jaargetijde bekend om zijn wilde bloemen en bij Springbok zit het Namaqua NP, waar tal van bloemen (blomme) te zien moeten zijn. Onderweg worden we ingehaald door Joris en Marthe, tuut tuut die zijn snel... We hebben per sms contact gehouden en zij zijn ook onderweg naar Springbok. De rit is prachtig. Alles langs de weg staat in bloei. Wij hebben de waypoints ingesteld van camping Peters Place een paar kilometer voor het Namaqua NP. We worden door Peter naar de camping verwezen, boven op een heuvel met prachtig uitzicht. We zijn de enige en smsen dit nog even door aan Joris en Marthe die in Springbok boodschappen aan het doen zijn. Ze laten weten dat ze ook naar deze camping komen. Terwijl wij de tent aan het opzetten zijn horen we het gejammer van lammetjes, iets hoger op de heuvel achter een grote rots. Het zijn net kleine baby’s die janken omdat ze honger hebben. Ik ben er na een paar minuten helemaal klaar mee en loop op het geluid af om de geiten weg te jagen. Mijn gemoedstoestand draait met 180 graden als ik zie dat er een geit net is bevallen van 3 lammetjes en dat het nageboorte nog gedeeltelijk uit haar ...... hangt. Ik roep Wendy erbij om te komen kijken, maar die gelooft mij in 1^e instantie niet. Wendy komt toch nog even kijken en dan laten we mama geit vervolgens met rust, want dat heeft ze hard nodig nu met 3 van die lammetjes die schreeuwen om melk en warmte. Als Joris en Marthe arriveren lichten we hun natuurlijk ook even in over de pasgeboren lammetjes, dan weten ze tenminste waar die herrie vandaan komt. Als Marthe gaat kijken ziet ze dat er 4 lammetjes liggen. Dat is raar want wij hadden er maar drie geteld. 1 van de lammetjes ligt er levenloos bij. Was het toch niet het nageboorte wat ik heb zien hangen? Marthe gaat de boer inlichten over het dode lammetje. We willen geen roofdieren vannacht op de campsite. De boer komt samen met zijn knecht polshoogte nemen en neemt vervolgens het dode lammetje mee. In de avond maakt Joris een kampvuur waarbij we ons avondeten nuttigen. We zitten tot laat in de avond te kletsen. Hoe later het wordt hoe meer wind er op komt zetten. Tegen de tijd dat we naar bed gaan staat er een sterk briesje. Dit briesje werd in de loop van de nacht een ware storm. We hebben eerst rond 02.00u het regenzeil verwijderd omdat deze zoveel herrie maakte maar tegen 04.30u hebben we de hele tent ingepakt omdat we bang waren dat deze kapot zou waaien. De laatste uurtjes hebben we zittend in de auto proberen te slapen..... Tja ,dat hoort ook bij kamperen.

Kamieskroon – Nieuwoudtville (Zuid-Afrika) 15-09-2012

Door de storm zijn we vroeg klaar voor vertrek. Het waait nog steeds behoorlijk dus ontbijten doen we hier ook maar niet. We rijden samen met Joris en Marthe naar het Namaqua NP dat nog zo’n 20km van de camping vandaan ligt. Ondanks de wind is het een mooie heldere dag. Dat is maar goed ook, blijkt later, want de bloemen zijn op hun best zo rond 11.00u als de zon al een paar uurtjes zijn best heeft gedaan. Onderweg komen we al tal van prachtige bloemenvelden tegen. We komen precies tegen openingstijd aan bij de receptie van Namaqua NP. We worden welkom geheten door twee gepensioneerde Zuid Afrikaanse mannen die hier als vrijwilligers aan het werk zijn. We krijgen als tip om eerst een wandeling te maken en rond 11.00u een rondje te rijden. We doen eerst nog wat informatie op bij de receptie en beginnen dan aan de wandeling. Het is een prachtige omgeving om door heen te wandelen. Tijdens de wandeling vindt Joris een stekel van een stekelvarken. Hij heeft er al veel gevonden tijdens zijn reis en geeft deze aan ons cadeau. Na de wandeling nemen we nog een kijkje in het winkeltje dat niet veel bijzonders te bieden heeft. We beginnen vervolgens aan onze rit door het NP. Het is een rondje van ongeveer 5 kilometer. We zien niet veel meer dan dat we al hadden gezien tijdens onze wandeling: heel veel prachtige bloemen. Na afloop nemen we afscheid van Joris en Marthe. Dat zal vast niet de laatste keer zijn aangezien zij in dezelfde richting reizen als ons. Zij rijden via de doorgaande weg richting Clanwilliam. Omdat wij deze weg al hebben gereden, heeft Wendy een alternatieve route uitgestippeld richting Nieuwoudtville via Lutzville, Vredendal en Vanrhynsdorp. De route is mooi en het laatste stuk gaat over de Vanrhynspass. Een steile pass met prachtig uitzicht. We hebben camping Groenrivier ingesteld op de GPS. Deze camping ligt in Nieuwoudtville. Het is geen grote camping. Er zijn maar 4 plaatsen en we hebben een eigen douche en wc. Het is een echte boerencamping en we zijn vandaag de enige gasten. De eigenaresse adviseert ons, om vandaag nog even naar Matjiesfontein te rijden. Het weer is vandaag prachtig en dat kan morgen zo maar anders zijn. Matjiesfontein ligt nog zo’n 15km verder en staat ook bekend om prachtige wilde bloemen velden. We rijden er heen en inderdaad is het erg mooi om te zien. Het park is niet groot en binnen een uur zijn we weer terug op de camping. We zetten de tent op en ik trakteer Wendy op heerlijke pannekoeken waarvan een paar met kaas en spek...

Nieuwoudtville – Langebaan (Zuid-Afrika) 16-09-2012

Wat een rust hier. We hebben heerlijk geslapen. We doen ontspannen ontbijt in het warme ochtendzonnetje en pakken daarna de boel weer in. We rijden vandaag via de Oorlogskloofpad en Old pakhuis pass richting Langebaan. De route is prachtig. We moeten onderweg veel schildpadden ontwijken die de weg oversteken. In Clanwilliam zien we Joris en Marthe bij een tankstation staan. We begroeten ze en maken even een kort een praatje. Wat blijkt is dat ze van camping Peters Place per ongeluk een huisdier hebben meegenomen en die dook gisteravond weer op. Ze hadden een muis in de auto. Met wat hulp hebben ze hem uit de auto gekregen. Gelukkig maar want hij inmiddels al heel wat aangevreten en keutels achtergelaten, bah. We rijden vervolgens verder richting Langebaan waar we tegen 15.00u inchecken bij camping Leentjiesklip en nog even genieten van de warme zon en het mooie uitzicht over de baai.

Langebaan – Kommetjie (Zuid-Afrika) 17-09-2012

Helaas staat er vandaag veel bewolking. We rijden vandaag door het Westcoast NP richting Kaapstad. In het Westcoast NP zijn ook weer veel wilde bloemen te bezichtigen . Het is jammer dat er veel bewolking staat want de bloemen hebben veel zonlicht nodig. De wilde bloemen gaan iedere avond dicht en komen de volgende dag bij zonlicht en een temperatuur van ongveer 15C weer tot bloei. Daarom is het op een zonnige dag pas rond 11.00u zo mooi. Voordat we richting het NP rijden doen we eerst nog wat boodschappen en tanken we af in Langebaan. De entree van het NP ligt net buiten Langebaan. We hebben een Wildcard, die hier ook weer geldig is. Deze kaart hebben we al dubbel en dwars terug verdiend. Ondanks de bewolking is het park best mooi. We spotten zelfs Zebra’s. Bonte bokken en Struisvogels. Helemaal achterin het park is een gedeelte dat alleen in dit jaargetijde is geopend voor publiek in verband met de wilde bloemen. Er staan hier inderdaad veel meer bloemen. Het is jammer dat het weer niet mee zit maar toch genieten we er volop van. We rijden verder langs de kust richting Kaapstad. Vanaf Melkbosstrand hebben we een mooi uitzicht op de tafelberg. We stoppen op diverse punten om foto’s te nemen. We rijden door het centrum van Kaapstad richting Kommetjie. Dit keer nemen we de Chapmans Peak pass. Een hele mooie route waarvoor we wel 33 Rand moeten betalen. Maar het was het geld waard. Omdat we hadden gehoord dat er in Kommetjie een betere camping moet zitten, dan camping Imhoff, doen we een kijkje bij een andere camping daar in de buurt. Deze ziet er niet veel beter uit en dus besluiten we toch maar om bij camping Imhoff te overnachten. Deze camping is niet echt super slecht, alleen de voorzieningen zijn wat verouderd.

Kommetjie – Gordons Bay (Zuid-Afrika) 18-09-2012

Het weer is nog niet helemaal perfekt als we wakker worden en daar hadden we eigenlijk wel op gehoopt. Toen wij in maart, Cape point aan deden was het zicht erg slecht. Er stond toen dichte mist en dat is ook de reden waarom wij nu weer hier zijn. Om Cape point te zien zonder die dichte mist. We zitten lang te twijfelen of het wel een goed idee is om nu daar heen te rijden. We hakken de knoop door, en gaan toch. Als het vandaag net zo is, hebben we gewoon dikke pech. Het blijkt een goede beslissing te zijn want het zicht is perfekt. We maken de klim naar de vuurtoren, die we dit keer van ver al kunnen zien en maken genoeg foto’s. Vanaf Cape Point rijden we langs de kust richting Gordons Bay. Een hele mooie route. We rijden naar camping Africanoverlanders. Als we de auto niet verkopen gaan we de auto verschepen. Voor die tijd willen we graag even kennismaken met Duncan, even kijken wat voor vlees we in de kuip hebben. We staan voor een dicht hek maar er hangt een papiertje aan het hek met een telefoonnummer. We bellen Duncan. Hij is met zijn familie boodschappen doen en is binnen 10 minuten thuis. Even later komt hij aanscheuren in een oldtimer Volkswagen Kever. Hij heeft het uiterlijk van een ware Engelsman. We worden bij hem binnen uitgenodigd voor een kop thee en zo zitten we gehele middag te praten over zijn overland reis, de onze, de eventuele verkoop van onze auto en de eventuele verscheping van onze auto. Hij is vriendelijk en maakt een betrouwbare indruk. We kunnen kamperen op zijn erf en bij hem binnen, gebruik maken van zijn keuken en WIFI. ’s Avonds gaat Duncan met zijn familie uiteten, wij mogen ook mee, maar slaan beleefd af. Het weer zit niet mee en het is steenkoud buiten dus koken we in Duncan zijn keuken een pasta en Skypen we wat met het thuisfront.

Gordons Bay – Franschhoek (Zuid-Afrika) 19-09-2012

We slapen lekker uit en doen binnen in het huis van Duncan een ontbijt. Tijdens het ontbijt regelen we nog wat dingetjes op het internet voor thuis, zoals een nieuwe simkaart met mobiele telefoon voor John, een televisie en internet abonnement afsluiten, 2 kaartjes voor het Robbeneiland te bezoeken in de laatste week van onze reis en een afspraak met de tandarts. We reageren ook nog even op een paar mensen die “interesse” hebben getoond in onze auto. Uit fatsoen reageren we, maar we hebben sterk de indruk dat veel van deze mensen alleen wat praktische zaken willen weten. We vinden het geen probleem als men vragen heeft over onze reis en we zullen een ieder graag helpen met antwoorden op praktische zaken. Het wiel hoeft natuurlijk niet opnieuw uit worden gevonden. Het is alleen jammer dat deze mensen onze verkoop advertentie gebruiken om met ons in contact te komen en niet daadwerkelijk willen kopen.
Als we alles zo’n beetje hebben geregeld krijgen we van Duncan nog wat ‘to do’ tips in de West Kaap. Tegen het middaguur vertrekken we richting Franschhoek een dorpje dat bekend staat om zijn goede wijnen. We rijden een mooie route langs diverse wijngaarden. Het weer is stukken beter vergeleken met de afgelopen dagen en we checken, net buiten Franschhoek, in bij camping De Holandsche Molen. Een mooie maar ook dure camping. Als we op de mobieletelefoon onze e-mail controleren lezen we een berichtje van Joris en Marthe. Zij zijn ook onderweg naar Franschhoek. We bellen ze op, om te zeggen waar wij staan. Aan het einde van de middag arriveren Joris en Marthe op de camping. Zij zouden vandaag eigenlijk gaan kooiduiken in Gansbaai maar vanwege de ruige zee is dit niet door gegaan en hebben zij het verzet naar maandag. We spreken af om morgen samen een wijproeverij te doen. Joris en Marthe zijn een paar jaar geleden al eens in Franschoek geweest en zij weten een goede wijngaard om heen te gaan. Een leuke afsluiting van al onze ontmoetingen, want hierna zullen wij Joris & Marthe niet meer zien in Afrika. Zij vliegen namelijk over een aantal dagen terug naar Nederland en zit hun Afrikareis er helaas al weer op...

Franschhoek – Brackenfell (Zuid-Afrika) 20-09-2012

Het weer is prachtig als we op staan. We doen heerlijk ontspannen in de ochtend en na het ontbijt haalt Wendy de tondeuse nog weer even over mijn bolletje. Tegen het middaguur vertrekken we richting wijngaard Chataigne. Deze ligt bijna letterlijk om de hoek van de camping. In de tuin van de wijngaard, uit de wind, genieten we van de zon en de heerlijke wijnen. Ik neem kleine slokjes en giet de rest bij Wendy in haar glas, want die is er niet vies van ?...De wijn is erg goed en niet duur. We slaan 1,5 doos in voor thuis. We kunnen 1 doos bij Joris en Marthe in de auto stallen, want die verschepen hun auto terug naar Nederland en wij verkopen misschien onze auto. Nu maar hopen dat de douane in Rotterdam niet zo moeilijk gaat doen. Die andere flessen zijn voor eigen gebruik deze laatste maand. Na het wijn proeven rijden we naar het centrum van Franschhoek om daar te lunchen. Het was een erg gezellige dag en na de lunch nemen we (nu echt voor de laatste keer hier in Afrika, want in NL gaan we zeker nog een keer afspreken) afscheid van Joris en Marthe. Zij gaan richting Kaapstad en wij terug richting Melkbosstrand. Ik heb voor de verjaardag van Wendy een tandem parachute sprong geregeld en het skydivecentrum zit in de buurt van Melkbosstrand. Omdat het al wat laat is rijden we naar een camping in Brackenfell dat op de route ligt richting Melkbosstrand. We checken in bij camping Avatara. We krijgen van de eigenaar te horen dat ze voor morgen slecht weer voorspellen. We besluiten daarom de voortent alvast op te zetten zodat we morgenochtend in ieder geval droog kunnen zitten.

Brackenfell (Zuid-Afrika) 21-09-2012

De weersvoorspelling is uitgekomen. Het is de gehele dag guur weer, regen en wind en koud. We hangen daarom de hele dag in de voortent en kijken wat filmpjes die we van Joris en Marthe hebben gekregen.

Brackenfell – Melkbosstrand (Zuid-Afrika) 22-09-2012

Het weer is een stuk beter. Het regent niet meer en af en toe zien we een stukje blauw tussen de wolken door. Als de tent helemaal droog is pakken we deze in en rijden we het centrum van Brackenfell in om wat boodschappen te doen. We rijden vervolgens richting camping Ou Schip in Melkbosstrand. We boeken 2 nachten en rijden dan naar het Skydivecentrum om alvast een kijkje te nemen. Als we daar aankomen barst er een regenbui los en moeten we een klein uurtje wachten op beter weer voordat er weer wordt gesprongen. Er zijn drie vrouwen die gaan tandem springen. In de wachtruimte kunnen we filmpjes zien van mensen die eerder hebben gesprongen. Ziet er spannend en spectaculair uit. Als het weer is opgeklaard gaan de drie vrouwen het vliegtuigje in. Het duurt 20 minuten voordat ze op een hoogte van 9000FT zitten, zo’n 3 kilometer. De vrijeval van de drie vrouwen zien we niet, alleen het uitgaan van de parachute. Wat een belevenis en over twee dagen om 10.30u gaan wij, als het weer meezit....

Melkbosstrand (Zuid-Afrika) 23-09-2012

Het begon vannacht te regenen en dat hield ook niet meer op. De hele dag heeft het geregend. We waren van plan om een strandwandeling te gaan maken, maar dat hebben we maar afgeblazen. Het is niet bepaald warm en als je dan ook nog eens nat wordt geregend ... We hebben maar weer een film dagje ingelast in de voortent. Nu maar hopen dat het morgen beter weer is, anders gaat onze skydive niet door..

Melkbosstrand- Malmesbury (Zuid-Afrika) 24-09-2012

De weergoden zijn met ons. Als we wakker worden schijnt de zon met hier en daar nog wat bewolking. Dat is mooi, want dan krijgt Wendy haar cadeau toch op haar verjaardag. Tijdens het ontbijt krijgen we een telefoontje van het skydivecentrum dat onze sprong wordt verzet naar 12.00u in verband met het weer. We laten de tent drogen en pakken deze in. We rijden vervolgens naar het centrum van Melkbosstrand waar Wendy mij trakteert op een heerlijk puddingbroodje en we nog wat geld pinnen voor de tandemsprong. Rond 11.00u zijn we bij het Skydivecentrum waar nog niemand is. We doen een vervroegde lunch op het parkeerterrein. We worden weer gebeld en krijgen te horen dat onze sprong met nog 1 uur wordt verzet , naar 13.00u. Rond 12.00u komen de eerste parachutisten aan bij het skydivecentrum. Binnen krijgen we een formulier welke we in moeten vullen en ondertekenen. Alles gaat ineens heel snel. We rekenen af en we worden vervolgens in een harnas gehesen waarmee we later worden vast gekoppeld aan de parachutist. We lopen dan door naar het kleine vliegtuigje waar we op ‘sprong volgorde’ in moeten stappen. De laatste stappen als eerst in. De parachutist waar ik aan hang gaat eerst en ik kruip tussen zijn benen. Dan de parachutist van Wendy en Wendy zelf en nog een derde persoon met parachutist. Met zijn zessen zitten we opgevouwen achter in een Cessna. Er zit geen deur in het vliegtuigje maar een rolluik. Deze wordt gesloten en de piloot geeft gas. We stuiteren over een start en landingsbaan vol met gevulde putholes. We klimmen naar 3 kilometer hoogte met een prachtig uitzicht over Kaapstad en zijn Tafelberg. Als we bijna op de juiste hoogte zijn worden we vastgekoppeld aan de parachutist en krijgen de laatste instructies met wat we moeten doen zodra het rolluik wordt geopend. We moeten onze beschermbrillen opzetten en het vliegtuigje neemt gas terug en het rolluik wordt geopend. Shit, dit is hoog! De vrouw die als laatste is ingestapt hangt haar benen naar buiten en de parachutist laat zich vervolgens naar buiten vallen. Wauw.... Ik zie hoe ze op hun rug richting aarde vallen. Dan is Wendy aan de beurt. Ze heeft een dikke lach op haar gezicht. Ze schuift haar benen naar buiten en hangt haar hoofd naar achteren. Dan laat de parachutist zich naar buiten vallen en ik zie ze op hun rug richting aarde vallen. Wendy heeft al die tijd een lach op haar gezicht. Dan is het mijn beurt. Ik kruip richting het rolluik en hang mijn benen uit het vliegtuig. Ik heb niet zo’n mooie lach als Wendy op mijn gezicht en ben eerlijk gezegd best gespannen. Ik hang mijn hoofd naar achteren en voordat ik weet vallen we uit het vliegtuig. De eerste meters zijn net als in de achtbaan. We maken een duikeling en dan zie ik de aarde steeds dichterbij komen. De wind suist om me oren. Wat een ervaring! Het gevoel dat je vliegt. Ik schreeuw bijna de gehele vrije val, zo’n 30 seconden. Ik vergeet te kijken in de camera die de parachutist aan zijn hand vast heeft zitten. Dan is er ineens een harde ruk en een stilte. De parachute is opengetrokken en we zweven. Als de parachutist al zijn checks heeft gedaan mag ik de stuurkoorden overnemen. Als ik 1 kant helemaal naar beneden trek heb ik het gevoel dat ik in een zweefmolen zit. Na ongeveer 4 minuten neemt de parachutist het weer over om de landing in te zetten. Ondanks dat wij als laatsten uit het vliegtuig zijn gesprongen, landen we als eersten. Ik heb teveel bochten gedraaid en met mijn gewicht zijn we daarom eerder beneden. Ik ben net afgekoppeld en zie nog net hoe Wendy heel ‘smooth’ landt. Jammer dat alle leuke dingen zo snel al weer voorbij zijn, maar wat was dit geweldig en wat een adrenaline kick! We krijgen vervolgens binnen in de loungeruimte onze film te zien, die is gemaakt tijdens onze sprong en die we vooraf al besteld hadden. We zijn beiden helemaal vol van onze sprong en we barsten van de energie. Voor Wendy is het een verjaardagscadeau die ze nooit meer zal vergeten! Na het bekijken van de film rijden we richting Malmesbury waar we inchecken bij de plaatselijke camping. Het weer is heerlijk. We zetten de tent op en ik blaas wat ballonnen op want het is tenslotte feest. Wendy trakteert haarzelf op een lekker wijntje. Joris en Marthe waren het niet vergeten en bellen nog even om Wendy te feliciteren en te vragen hoe haar skydive was geweest. Wendy wordt ’s avonds door haar ouders en zus & zwager gebeld en via Facebook, sms en e-mail krijgt ze van familie en vrienden felicitaties toegestuurd. Via de telefoon plaatsen we twee foto’s van Wendy haar sprong op Facebook. Zo heeft het thuisfront een beetje de indruk hoe het is geweest.

Malmesbury - Citrusdal (Zuid-Afrika) 25-09-2012

We hebben heerlijk geslapen. Gisteravond was de adrenaline uitgewerkt en bij Wendy de wijn ingewerkt en vielen we als een blok in slaap. Het is vandaag een stralende dag en we rijden rond 11u richting Citrusdal. We nemen een landelijke route langs diverse boerderijen. In Citrusdal boeken we 1 nachtje bij camping Citrus Creek. We nemen vervolgens een kijkje bij het toeristen informatiecentrum. Daar doen we informatie op over wandelroute’s in het Cedergebergte. We besluiten morgen door te rijden naar camping Driehoek midden in het Cedergebergte. Daar vandaan kunnen we diverse mooie wandelroute’s maken. Als het weer natuurlijk een beetje mee zit?!

Citrusdal – Cedergebergte (Zuid-Afrika) 26-09-2012

Het weer zit niet mee vandaag. Er hangt een grauw grijs wolkendek boven Citrusdal. We pakken de boel in en rijden het Cedergebergte in richting camping Driehoek. De route is wederom prachtig. Het weer wordt wonderbaarlijk beter naarmate we hoger komen. Het lijkt wel alsof de bergen de wolken tegenhouden. Er staat wel een harde wind maar we mogen niet klagen, de zon schijnt hier. We checken in bij camping Driehoek en ondanks dat we geen bereik hebben met onze mobiele telefoon, kunnen we hier wel gebruik maken van het internet weliswaar tegen betaling. We zetten met een harde wind de tent op en dat is nog best lastig. Naast de auto, uit de wind, genieten we van de zon en controleren we nog even onze e-mail. We hebben een bericht van het stel die begin oktober naar Kaapstad af reizen en interesse hadden in onze auto. Ze sturen, dat ze onze auto nog wel in overweging nemen maar dat er een grote kans bestaat dat ze onze auto niet kopen vanwege het Carnet dat erop zit. We gaan hier niet op wachten en we besluiten om van de verkoop in Kaapstad af te zien en hebben de advertentie verwijderd. Dizzy gaat mee naar huis! We zullen het nogmaals proberen in Nederland. Uiteraard zal de vraagprijs dan anders worden. Als we niet verkopen voor de gewenste vraagprijs, hebben we het idee om over een paar jaar naar Gambia te rijden om de auto daar te verkopen. Het schijnt dat de automarkt in West-Afrika is nog altijd booming business is...

Cedergebergte (Zuid-Afrika) 27-09-2012

Wat een weer zo in de bergen. Het heeft de hele nacht hard gewaaid en geregend. ’s Ochtends regent het nog steeds en dus blijven we lekker lang in bed liggen en kijken nog een filmpje. Rond elven gaan we er dan toch maar uit en hangen de hele dag in de tent. Het klaart wel zo nu en dan eventjes op maar dat is te kort om er uit te gaan en een rondje te gaan wandelen. We vullen de dag met het bijwerken van het blog, de auto opruimen en wat te lezen. Aan het einde van de middag hebben we het zo koud dat we we lekker lang onder de hete douche gaan staan om op te warmen. Na het douchen steken we in de voortent de bbq aan om nog een beetje warm te blijven en te voorkomen dat we al om 18.00u in bed liggen. En het werkt aardig, vroeger hadden ze niet anders dan een kolenkachel...

Cedergebergte – Ceres (Zuid-Afrika) 28-09-2012

Het slechte weer houdt aan. We hebben op het internet de weersvoorspelling erop nageslagen en het wordt dus niet wandelen in het Cedergebergte, helaas. Als er een gaatje is, wanneer het niet regent, pakken we de boel in. In de auto maken we onze internetvoucher op door een nieuw blog en foto’s te plaatsen. We rijden vervolgens richting het plaatsje Ceres. De omgeving is erg mooi om doorheen te rijden. Helaas schijnt de zon niet want dan is alles vaak nog veel mooier. We dalen af richting Ceres en in Ceres staat nagenoeg geen wind en regent het ook niet. Het is wel nog zwaar bewolkt. We boeken 1 nacht bij camping Dennebos in Ceres. De naam zegt het al, we staan midden in een dennebos. Het is nog wel vrij koud tegen de avond, dus steken we maar weer de bbq aan voor wat warmte in de voortent.

Ceres – Stellenbosch (Zuid-Afrika) 29-09-2012

Het is nog steeds zwaar bewolkt vandaag. We rijden richting Stellbosch over de Bain’s Kloof Pass, een prachtige omgeving. Naarmate we dichter bij Stellbosch komen passeren we diverse wijngaarden. We stoppen bij wijngaard Morgenhof waar we een proeverij doen. De jongen die ons helpt doet uitermate goed zijn best. Het blijkt zijn eerste dag te zijn. Na afloop slaat Wendy weer een paar flessen in voor thuis. Nu dat we de auto toch gaan verschepen kunnen we wel wat extra wijn mee naar huis nemen.We rijden door naar het centrum van Stellenbosch. Daar gaan we op zoek naar een fietsen verhuur. Bij de toeristeninformatie krijgen we twee adressen. Bij de 1^e die we aan doen zijn alle fietsen verhuurd en de ander is gesloten. Dat gaat het dus ook niet worden voor morgen!? We doen wat boodschappen bij de Spar en rijden dan door naar camping Bergplaas. Deze is gesloten. De andere camping, in de buurt van Stellenbosch, zit aan de andere kant van de stad waar we eerder boodschappen hebben gedaan. Moeten we weer door de stad, balen. Deze camping is geopend en heet Mountain Breeze. We boeken 1 nacht en hopen op beter weer voor morgen. In de avond gaat de bbq weer aan en we maken plannen om misschien morgen naar een Welness of Spa te gaan hier in de buurt.

Stellenbosch – Kleinmond (Zuid-Afrika) 30-09-2012

Het weer zit vandaag mee, de zon schijnt. Heerlijk!! We pakken snel de boel in want we staan op een dicht beboste camping waar weinig tot geen zonnestraal op neer komt. We rijden richting de kust. Op aanraden van Duncan rijden we langs de wijngaard Waterkloof. Daar hebben we, volgens Duncan, bij goed weer een mooi uitzicht over False Bay en het weer is vandaag prachtig. Er is geen woord aan gelogen, het uitzicht is inderdaad erg mooi. De wijngaard en zijn restaurant is geopend vanaf 10.00u en wij zijn er iets eerder. Het is geen probleem. We doen eerst een kopje thee alvorens we over gaan op de wijn. We mogen voor 30 Rand pp 6 verschillende wijnen proeven. We bestellen er ook een overheerlijk kaas/worstplankje bij. Dat smaakt toch het best, kaas, worst en wijn. Als dat maar geen gewoonte wordt om zo tegen 11u al aan de wijn te zitten. Ach, het is zondag en we zijn niet de enigen. We kopen weer een doosje en vertrekken dan richting Kleinmond. Een mooie route langs de kust. Onderweg stoppen we bij een uitkijkpunt over zee voor de lunch. Jammer genoeg spotten we nog geen walvissen, want die moeten er nu wel zijn in dit jaargetijde. We checken in bij camping Palmiet en hebben een prachtig uitzicht over zee, vanaf onze campingplaats. In de middag doen we een strandwandeling en turen de zee af op zoek naar walvissen.

Kleinmond (Zuid-Afrika) 01-10-2012

Het weer zit vandaag mee dus boeken we gelijk nog maar een nachtje extra. Heerlijk in de zon met uitzicht op zee werk ik het blog bij en Wendy doet de was. We spotten zo nu en dan een paar walvissen ver op zee. We zien af en toe een kop boven water komen en daarna een enorme spuit water. Fantastisch toch...

Kleinmond – Hermanus – Gansbaai (Zuid-Afrika) 02-10-2012

Vandaag rijden we naar Gansbaai, maar we doen eerst een stop in Hermanus om boodschappen te doen en op verzoek van Joris en Marthe hun geld terug te halen bij Shark Lady. Het kooiduiken is voor hun helaas niet door gegaan en zij hebben de afspraak gemaakt dat wij hun geld zouden komen afhalen. We parkeren in het centrum van Hermanus. Van hieruit lopen we langs de kust en zien in de baai meerdere walvissen liggen. Er loopt hier ook een mannetje rond met een enorme hoorn. Elke keer als er een walvis zich laat zien boven het wateropppervlakte blaast hij op zijn hoorn. Rond 11.00u kloppen we aan bij het kantoor van Shark Lady. We vertellen de cassiere waarvoor we komen. Ze zegt tegen ons dat ze weet dat het geld van Joris en Marthe zou worden opgehaald maar dat zij niet gemachtigd is om geld terug te geven. We krijgen van haar het mobiele telefoonnummer van Kim, de eigenaresse, die momenteel in het centrum van Hermanus werkzaam is om alle tenten af te breken. Eind september hebben ze hier een festival gehad van een paar dagen. Ik bel haar op. Bij de eerste keer neemt ze niet op en kan ik ook haar voicemail niet inspreken. Bij de tweede keer krijg ik Kim aan de lijn. Ik vertel waarvoor ik kom en krijg dan heel kort te horen dat ze terug belt met kantoor en ze hangt prompt op. Ik zeg tegen de jongedame dat Kim haar zo zal bellen en dat wij buiten wel even wachten. We lopen naar een bankje aan de overzijde van het kantoor met uitzicht over zee. Zo kunnen we nog even walvissen spotten. Na een halfuur gaat Wendy weer naar binnen bij Shark Lady om te vragen of Kim al heeft gebeld. De jongedame komt met het voorstel om het geld van Joris en Marthe terug te storten op hun visakaart en/of wij deze gegevens willen/kunnen verstrekken? Dat is raar, waarom hebben zij deze afspraak niet eerder gemaakt met Joris en Marthe? Als Wendy mij dit nieuws wil vertellen gaat ze op het pad richting het bankje waar ik op zit flink door haar enkel. Ze wordt er naar van. Ze moet zitten want anders gaat ze van haar stokje. Als het mij te lang duurt en mijzelf omdraai zie ik wendy 20 meter verderop, op een grote steen zitten. Het duurt even voordat ze bij trekt en gelukkig trekt de pijn uit haar enkel weg en zwelt deze niet op. Als ze mij de Visakaart constructie vertelt gaan bij mij de nekharen overeind staan. We gaan nogmaals het kantoor binnen van Shark Lady. Ik leg de jongedame uit dat dit niet de afspraken zijn die wij hebben gemaakt met Joris en Marthe en dat wij niet weg gaan zonder hun geld. Ik bel Kim nogmaals maar dit keer wordt er niet meer opgenomen. Ik stuur dus maar een sms met dezelfde boodschap. De jongedame belt vanuit het kantoor naar Kim en zegt ons nadien dat het geld wordt gebracht en of wij buiten willen wachten. We nemen weer plaats op het zelfde bankje met uitzicht. Omdat Wendy net door haar enkel is gegaan besluiten we dat ik auto hier naar toe rijd. Wendy blijft bij het kantoor van Shark Lady. Als ik door het centrum richting onze auto loop, zie ik een vrouw met een Shark Lady T-shirt staan bij tenten die worden afgebroken. Ze wil net haar auto instappen als ik haar aanspreek. Ik stel mijzelf voor en zeg dat wij elkaar een uur geleden hebben gesproken over de telefoon. Ze wordt knal rood en zegt me op geirriteerde toon dat het geld allang op het kantoor ligt en dat ik haar niet moet bedreigen. Bedreigen? Ik heb niemand bedreigd! Ik kom hier een zakelijk overeenkomst afhandelen. Zoals de waard is vertrouwd zij haar gasten, zeg ik dan maar. Ik laat haar nog even weten dat ze haar afspraken na moet komen en loop dan richting onze auto. Ik rij terug naar het kantoor van Shark Lady. Bij binnenkomst zie ik de jongedame achter haar bureau zitten en voor haar ligt een envelop. Zonder iets te zeggen schuift ze een kwitantie naar voren en commandeert mij om daar mijn naam en handtekening op te zetten. Euhhhh.... sorry maar ik kom hier geld ophalen. Dan pas zegt ze dat het er is en dat ik daarom de kwitantie moet tekenen. Ze schuift de envelop naar voren en zegt dat ik niet zo onbeleefd (rude) moet zijn. Nou breekt mijn klomp! Wie doet er hier nou zo moeilijk...!?! Voordat ik iets teken wil ik wel even het geld zien en tellen. Ik open de envelop en tel de inhoud drie keer na, al is het alleen maar om even duidelijk te maken wie er hier nou onbeleefd is. Ik teken vervolgens de kwitantie en zeg haar vriendelijk gedag. Wat een moeite.... Gelukkig konden we tijdens deze twee uur lange geldkwestie mooi naar de walvissen kijken, hadden we evengoed wat te doen. Achteraf vinden wij het raar dat Joris en Marthe hun kooiduik excursie vooraf hebben moeten betalen. Wij hebben het in maart een dag van te voren vastgelegd en op de dag van het kooiduiken pas betaald. Door middel van deze constructie heb je geen gelazer met eventuele teruggave van geld. Misschien een tip voor mensen die nog van plan zijn om kooi te gaan duiken? Betaal niet vooraf, vooral niet bij Shark Lady, tenzij je dit soort confrontaties leuk vind? De oceaan is verradelijk en elke dag kooiduiken is niet vanzelfsprekend. Met Wendy haar enkel valt het gelukkig mee. Het doet niet meer zo’n pijn en ze kan er gewoon op lopen. We rijden Hermanus uit en stoppen nog even bij een uitkijkpunt genaamd Seawers Point voordat we richting Gansbaai rijden en nuttigen daar onze lunch. Vanaf Hermanus is het nog zo’n 40km tot aan Gansbaai. We rijden langs B&B Die Stroom (zie www.diestroom.com). De eigenaars van dit B&B zijn familie van de buren van mijn ouders. Bij het B&B staat de garagedeur open. We maken kennis met de eigenaars en zij vinden het prachtig dat wij helemaal uit Nederland zijn komen rijden en de tijd nemen om even gedag te komen zeggen. We worden gelijk uitgenodigd voor een heerlijk kopje Nederlandse koffie met een stroopwafel! Zo zitten we de hele middag heerlijk te kletsen. Vanuit hun woonkamer hebben we prachtig uitzicht op de Gansbaai en we zien regelmatig een walvis een flinke duik maken. Volgens de eigenaars zitten er in de Gansbaai veel meer walvissen dan bij Hermanus. Dit vanwege de temperatuur van de baai. We waren van plan om een walvissentour te doen maar als de walvissen vanaf hier zo goed te zien zijn, kunnen we net zo goed een dagje langs de baai wandelen om walvissen te spotten. Dat scheelt weer een hoop geld en kunnen we ons ook twee nachten luxe permitteren en we besluiten daarom twee nachtjes in het B&B Die Stroom te overnachten zodat we morgen een wandeling kunnen maken langs de Gansbaai. De eigenaars vinden het erg gezellig en nodigen ons uit om morgenavond met hun mee te komen eten. We parkeren Dizzy op het erf en krijgen de Olifantenkamer toegewezen. In de avond rijden we naar de plaatselijke pub een paar straten verderop. Voor weinig eten we daar steak met patat en salade. Na het eten schuiven we weer gezellig aan bij de eigenaars van Diestroom en zitten we tot laat te kletsen onder het genot van een drankje.

Gansbaai (Zuid-Afrika) 03-10-2012

We hebben heerlijk geslapen en wat een luxe! Zo uit bed en je “eigen” toilet en badkamer in kunnen stappen. We moeten deze laatste weken niet verwend raken.... Als we de gezamenlijke eetkamer binnen komen is de eigenaresse al druk bezig met ons ontbijt. De tafel is gedekt en onze borden zijn versierd met vruchten. We krijgen een heerlijk gebakken ei voorgeschoteld. Daarbij zijn er nog tal van broodjes en beleg dat we kunnen nemen. Na het ontbijt pakken we een rugtas in voor onze wandeling langs de baai. Het is een erg mooie wandeling om te maken. Onderweg stoppen we regelmatig om de walvissen te zien springen in de baai. We proberen het op de foto te zetten maar jammer genoeg springen ze niet vlak voor onze neus en zijn ze zo snel dat dat lastig is. Rond 13.00u neemt de bewolking toe en komt er ook een harde wind opzetten. We zijn op tijd weer terug bij het B&B als de regen los barst. Terug op de kamer controleren we de mobiele telefoon op gemiste berichten. We hebben bericht van Wendy haar moeder met het trieste nieuws dat gisteravond de oma van Wendy is overleden. Het B&B heeft gratis WIFI dus Wendy start gelijk de Skype op, om even met haar moeder te bellen. Het weer blijft de gehele middag slecht en we vullen deze met het bijwerken van onze website. ’s Avonds krijgen we een oer Hollandse en overheerlijk maaltijd voorgeschoteld door de eigenaresse en zitten we weer tot laat aan een drankje en gezellig te kletsen.

Gansbaai – De Hoop NP (Zuid-Afrika) 04-10-2012

Wederom hebben we heerlijk geslapen en staat er weer een heerlijk uitgebreid ontbijt op ons te wachten. Na het ontbijt nemen we afscheid van de eigenaars van DieStroom en vertrekken we richting het national park De Hoop dat bekend staat om zijn witte duinen en omdat je daar van de kust af walvissen van dichtbij kunt spotten. Helaas is het slecht weer. Er hangt een dikke grijze bewolking waar af en toe een regenbui uit valt. De gravelwegen naar het park toe rijden lekker door. Als we in het park inchecken voor de camping schrikken we van de prijs. We hadden vooraf in gedachten om 2 nachtjes te boeken maar als we de prijs horen van 1 nacht hebben we snel het besluit gemaakt om maar 1 nacht te blijven. Voor twee personen betalen we 29,50 euro! Daarvoor kun je op een gemiddelde camping in Zuid-Afrika 2 nachten voor kamperen. We rijden vervolgens een rondje over de camping om een plekje uit te kiezen. We zetten onze tafel en stoelen neer op een geschikte plaats en rijden dan door naar het uitzichtpunt waar dit NP om bekend staat. Het park heeft niet alleen walvissen, er zitten ook veel Bonte Bokken, struisvogels en Zebra’s die we onderweg naar het uitzichtpunt volop zien. Het weer is gedurende deze dag niet beter geworden en als we bij het uitkijkpunt zijn aangekomen regent het ook nog eens harder. We spotten inderdaad 5 walvissen dicht bij elkaar maar nog niet echt dicht bij de kust. Na een uurtje geven we het op en rijden we terug naar de camping. We zetten de tent op en maken avondeten die we voor in de auto op eten omdat het erg slecht en koud weer is.

De Hoop NP- Ladismith (Zuid-Afrika) 05-10-2012

Niets is zo veranderlijk als het weer... Het is vandaag weer een stralende dag en we kunnen in de zon ontbijten. Na het ontbijt pakken we boel weer in en rijden we naar de receptie. Vanaf hier kunnen we een wandeling door het park maken van zo’n 4km. We lopen grotendeels langs een soort van lagune waar veel Flamingo’s te zien zijn. Na onze ochtendwandeling vertrekken we richting Ladismith via het plaatsje Malgas. Dit op aanraden van de eigenaar van B&B Die Stroom. Bij Malgas moeten we de Breede rivier over d.m.v. een pont die door mankracht vooruit wordt getrokken. Vanaf Malgas richting Ladismith rijden we over de Tradouw Pass, een erg mooie route. Via de route 62 rijden we naar Ladismith en we passeren, in the middle of nowhere, een wegrestaurant genaamd “Ronnie’s Sexshop”. Volgens Duncan staat deze shop bekend bij veel Afrikanen. Vrienden van Ronnie hebben, jaren geleden, voor de grap het woord sex op zijn gevel geschilderd en in dit vrome land is dit natuurlijk heel wat en zijn veel mensen nieuwsgierig geworden naar wat zich daar binnen nou afspeelt. Het loopt er dus dagelijks storm ondanks het feit dat er in deze shop helemaal niets te koop is wat ook maar met sex te maken heeft, het is puur een wegrestaurant. Wij komen uit het land waar de sexshop ‘zo goed als is uitgevonden’ en zijn niet zo onder de indruk en rijden lekker door.
In ladismith checken we in bij camping Le Roux’s. De eigenaar Gerrit komt uit nieuwsgierigheid een praatje met ons houden. Hij is ook liefhebber van toeren door Afrika en wil graag onze verhalen horen.

Ladismith - Oudtshoorn (Zuid-Afrika) 06-10-2012

We volgen vandaag route 62 verder tot aan Oudtshoorn. In Oudtshoorn doen we boodschappen en checken we in bij camping Kleinplaas voor 2 nachten. Het is een nette camping en staat ook aangeschreven met 4 sterren. Ondanks dat is deze camping nog steeds goedkoper als NP de Hoop ;-). We maken plannen voor morgen en relaxen de rest van de dag naast de tent.

Oudtshoorn (Zuid-Afrika) 07-10-2012

Na het ontbijt rijden we naar de Cango Caves zo’n 30km buiten Oudtshoorn. Het weer is nog steeds grijs met een dik pak wolken, maar gelukkig geen regen. Het bezoek aan de grotten is leuk. De gids doet enthousiast verhaal over het ontstaan van de grotten, door wie deze zijn gebruikt in het verleden en wie ze heeft ontdekt. De formaties van de stalgtieten en stalgmieten zijn erg mooi om te zien. Met name de orgelpipe’s. De rondleiding duurt een uurtje. We rijden dan terug richting Oudtshoorn en stoppen onderweg bij een Struisvogel boerderij. Daar worden we aangesproken door Graham en Ruben uit Nederland. Zij rijden in een Zuid-Afrikaanse Discovery. Zij reden vanaf de Cango Caves al achter ons aan en waren nieuwsgierig hoe wij met een Nederlandse auto in Zuid-Afrika zijn gekomen.De rondleiding begint over 20 minuten en die tijd kletsen we gezellig vol met Graham en Ruben. Het bezoek aan de Struisvogel boerderij was ook erg interressant en grappig, met dank aan onze toerleidster Geraldine die het erg leuk brengt. Een leuke wetenswaardigheid is, is dat de huid van een Struisvogel op de 3^e plaats staat qua sterkte. Op de 1^e plaats staat de Kangeroe en op de 2^e de Krokodil?! Dat 1 struisvogelei gelijk staat aan 22 kippeneieren en dat ze met zo’n lange nek, hun kop 360 graden kunnen draaien! Tijdens de rondleiding wordt ik naar voren geroepen voor een demonstratie. The kiss from Betsy roept Geraldine en lacht hierbij. Ik moet een stukje voer tussen mijn lippen klemmen en “Betsy”, de aardigste struisvogel van deze boerderij, zal dit stukje voer tussen mijn lippen vandaan pikken. Dat was een vreemde ervaring, om zo’n grote kop ineens van zo dichtbij te zien. Later mogen 2 anderen een struisvogel berijden. Helaas is er een maximum gewicht van 75kg, dus mag/kan ik hier niet aan deelnemen. Wendy vindt het eng (uit een vliegtuig springen doet ze wel?) en zielig dus slaat ze dit over. Op de farm is ook een dwerg struisvogel aanwezig. Volgens Geraldine komen deze maar zelden voor. Aan het einde van de toer mogen we allemaal 1 voor 1 op struisvogel eieren staan. Een struisvogel ei kan zo ongeveer 220 kilogram dragen, aldus Geraldine. In de souvenierswinkel kopen we een aandenken voor thuis en rijden dan terug naar de camping. De dag is alweer bijna voorbij. Time flies!

Oudtshoorn – Die Hell (Zuid-Afrika) 08-10-2012

Het weer is nog steeds erg denderend. Jammer want we rijden vandaag richting het plaatsje Die Hell in de Gamkaskloof. Hiervoor moeten we het Zwartberg gebergte op via de Zwartberg Pass. Met slecht weer hebben we natuurlijk geen mooie vergezichten. Het is niet anders. We doen vooraf nog een paar boodschappen en tanken de auto af. We rijden dan richting de Zwartberg Pass. We rijden geleidelijk omhoog en komen dan in het wolkendek terecht. Als we op de top aankomen is het tot onze verbazing aan de andere zijde van het gebergte stralend mooi weer?! Vanaf de top is het nog zo’n 3 km rijden tot aan de afslag richting Die Hell. De naam zegt het al. Wendy heeft er in eerste instantie niet zoveel zin in omdat deze weg in de boeken staat aangeschreven als slecht, smal en op sommige stukken erg steil. Het plaatsje heeft de naam “Die Hell” gekregen omdat er tot aan 1963 er nog geen weg de vallei in liep en dat men te voet of te paard de vallei in moest. Een helse tocht werd dit genoemd. Rond 1800 hebben er zich in de vallei drie boeren familie’s gevestigd. Dit vanwege de vruchtbare grond. Deze familie’s leefden daar jaren zo goed als afgesloten van de buitenwereld. De weg naar die Hell is ongeveer 50km lang en er is geen andere weg of pad die naar Die Hell toeloopt. De eerste 10km zijn een beetje saai, daarna zijn de vergezichten en afgronden fantastisch. Onderweg komen we nog een paar Klipspringers tegen. De laatse twee a drie kilometer gaan heel steil omlaag. Achteraf gezien is de Sani Pass bij Lesotho veel spectaculairder maar deze Pass heeft ook wel zijn charme. De rit duurt zo’n 2,5 uur, vanaf de top tot in het dorpje Die Hell. We boeken 1 nachtje bij camping “Piet se Staning”. Het is mooi weer en het is heerlijk rustig op de camping waar we dan ook even volop van genieten.

Die Hell – Prince Albert (Zuid-Afrika) 09-10-2012

De wolken vanuit Oudtshoorn zijn over de Zwartberg komen waaien, helaas. We pakken de boel in en rijden nog een klein stukje verder de Gamkaskloof in naar het informatie centrum. Daar doen we eigenlijk niet veel nieuws op dan dat we al wisten. De rit terug gaat voorspoedig. In de lage giering rijden we gemakkelijk de kloof uit. Onderweg komen we een groep mountainbikers tegen. Petje af hoor! We rijden de Zwartberg pass uit richting het plaatsje Prince Albert. Daar kopen we een brood en checken in bij camping Olienhof. Een camping gelegen aan een olijven boomgaard. De eigenaresse nodigt ons uit om morgen een kijkje te komen nemen in hun winkel. Op de camping staat een ouder Zuid-Afrikaans stel, Gerald en Yvonne. Spontane en vriendelijke mensen en zijn natuurlijk nieuwsgierig hoe en door welke landen wij zijn gereisd. Laat in de middag arriveert de groep moutainbikers die we in Gamkaskloof tegen waren gekomen. Zo wordt het nog gezellig op deze kleinschalige camping. In de avond gaat het steeds harder waaien, hierdoor liggen wij vroeg op bed en kijken we een filmpje op de laptop voor het slapen gaan.

Prince Albert - Hartenbos (Zuid-Afrika) 10-10-2012

De wind is gaan liggen maar heeft ervoor gezorgd dat het vandaag een stralende dag is. Na het ontbijt pakken we de boel weer in en nemen we een kijkje in de winkel van de campingeigenaresse. Aan de winkel zit ook een klein fabriekje waarin de olijfolie gemaakt wordt. Helaas is deze nu niet in werking maar we krijgen stap voor stap uitleg hoe het proces in zijn werk gaat. Na afloop krijgen we de olijfolie en twee soorten olijven te proeven. Heerlijk! We kopen 1 liter olijfolie en een paar potjes olijven. Bij het wegrijden vanaf de camping zie ik een elektrakastje over het hoofd. Bij het achteruitrijden botsen we er tegenaan. Het kastje hangt nu op halfelf, oeps! Uit goed fatsoen meld ik het bij de eigenaresse en vraag wat ik hiervoor moet betalen. Niets, ongelukjes gebeuren nou eenmaal, zegt ze?! Als ik terug bij de auto kom zijn Wendy en een paar man vanuit de mountainbike groep al druk bezig met een plan om de schade te herstellen. Zo kunnen wij de boel niet achterlaten inderdaad. Wij hebben wel wat gereedschap mee en met behulp van de moutainbikers boren we nieuwe gaten, plakken we wat gaten dicht met Ducktape en schroeven we het kastje weer behoorlijk vast. Met een gerust hart kunnen we nu verder. We rijden via de “Meiringspoort” richting Oudtshoorn en vervolgens richting de kustplaats Hartenbos. Een schitterende route. We verblijven voor de 2^e keer op camping AKTV in Hartenbos. Dit keer is het veel drukker op de camping en we trekken een hoop bekijks met onze auto. In de Mosselbaai zien we nog twee walvissen. Het is een prachtige dag geweest alleen bij zonsondergaan koelt het enorm af en liggen we weer vroeg op bed een filmpje te kijken.

Hartenbos -Montagu (Zuid-Afrika) 11-10-2012

Tijdens het ontbijt worden we gestoord door een Zuid-Afrikaan, die net als zoveel anderen op deze camping, nieuwsgierig is naar waar wij vandaan komen. Het is ook niet iets wat ze alle dagen hier zien, een Nederlandse kentekenplaat. We begrijpen het, maar vinden het niet altijd even prettig om keer op keer ons verhaal te moeten doen. Dat klinkt verwend en dat is het eigenlijk ook wel, maar even ongestoord ontbijten is ook wel fijn. We hebben daarom gisteren al besloten om door te rijden naar het plaatsje Montagu. De rit gaat voornamelijk over de N2 en maakt deel uit van de Garden route die we grotendeels in maart al hebben gereden. Het stuk van Hartenbos naar Swellendam is niet het mooiste stuk van deze Garden Route en eigenlijk een beetje saai. Bij Swellendam wordt de omgeving weer een stuk fraaier. Rond 13.00u arriveren we bij camping Montagu. Een nette camping in een mooie omgeving en een stuk rustiger. We boeken twee nachtjes zodat we morgen in de omgeving een stuk kunnen wandelen.

Montagu (Zuid-Afrika) 12-10-2012

Het weer is super in de ochtend. We doen heerlijk in de zon ontspannen ons ontijt. Na het ontbijt maken we een wandeling door het dorp Montagu. We lopen langs een vogelbroedplaats midden in het dorp. Het is lente en het barst van de vogels. In een boekwinkel printen we onze “Letter of Grace” en Robbeneiland tickets uit. Bij de Shoprite doen we nog wat kleine boodschapjes en wandelen dan terug naar de camping. In de middag werk ik het blog bij en Wendy geniet nog even van het heerlijke weer nu het nog kan. In de avond maak ik pannenkoeken waarvan een paar met spek. Die vind Wendy zo lekker. Voor het slapen gaan nemen we beide een warme douche want het koelt hier in de avond nog steeds flink af. Als we van de douche terug lopen naar onze tent zien we een Nederlandse auto staan. Eenzelfde Toyota Landcruiser waar Joris en Marthe mee reden. We maken even kort een praatje en gaan dan naar bed waar we op de laptop nog een filmpje kijken.

Montagu – Gordons Bay (Zuid-afrika) 13-10-2012

Het is vandaag onze laatste dag dat we met Dizzy gaan rijden in Afrika. Bijna een jaar lang heeft hij ons overal gebracht waar we wilden en is Dizzy echt ons ‘thuis’ geworden. Vandaag zullen wij de laatste 170 kilometer met hem afleggen richting Gordons Bay. Een raar gevoel en met gemengde gevoelens maken we deze laatste rit. Rond het middaguur arriveren we bij African Overlanders, maar treffen niemand thuis. Gelukkig weten we de code van het hek en parkeren de auto op het erf. Als we de lunch op hebben komt Duncan met zijn gezin aan rijden. Het weerzien is gezellig en we kletsen de rest van de middag met ze bij. Naarmate de dag vordert gaat het steeds harder waaien, als dat maar goed gaat met de tent!? We verplaatsen de auto zodat we hopelijk wat gunstiger staan en niet al te veel last hebben van de wind vannacht. Anders doen we geen oog dicht. Na het avondeten worden we door Duncan uitgenodigd mee te gaan voor een drankje in een pub aan de haven. Gezellig en dus stappen we met zijn vijven in de VW Kever, op naar de pub. Het is goed dat de auto zo zwaar beladen is, want het waait erg hard en we worden bijna van de weg geblazen. Hun dochtertje Cloe is ook mee en die vindt het helemaal geweldig om op stap te gaan met haar ouders. Je hebt geen kind aan haar en ze staat gezellig te dansen en steelt de harten van alle andere bezoekers. Wij zitten gezellig onder het genot van een rood wijntje (en John aan een alcoholvrij biertje) tot middernacht te kletsen. Op de terugweg waait het zowaar nog harder en Eli nodigt ons dan ook uit om in hun ‘dorm’ te komen slapen. Wij slaan beleefd af omdat we nog zo graag deze laatste nachten in de daktent willen slapen en hopen dat we niet al te veel last van de wind hebben. En dat was niet een heel slechte keus. We hebben goed geslapen ondanks dat John er halverwege de nacht nog even is uit gegaan om het regenzeil van de tent af te halen. Deze begon toch wel heel erg te klapperen waardoor we wakker werden.

Gordons Bay (Zuid-Afrika) 14-10-2012

We slapen lekker uit. We doen binnen ontbijt omdat het nog steeds heel erg hard waait. Volgens Duncan is dat het enige nadeel om op deze locatie een camping te hebben. Hij is trouwens druk bezig om ergens anders een camping te beginnen. Hij overweegt Noordhoek, vlakbij Cape Point. Na het ontbijt is Wendy zachtjes aan begonnen met het opruimen van de auto. Ik ben druk op het internet aan het zoeken voor een klein autootje voor als we thuis zijn. Als ik klaar ben en Wendy ga helpen staat alles al buiten gestalt om geordend te worden. Wendy is op dat moment bezig met de was die ik vannacht heb binnen gehaald en op de voorstoelen heb gegooid. Als Wendy de was opnieuw ophangt aan de droogmolen en 1 van mijn onderbroeken wil ophangen schrikt ze zich lam. Er zit een enorme spin in. Zo groot hebben we ze nog niet gezien en hij is volgens ons nog giftig ook. Dat is maar net goed afgelopen. Ik ruim mijn gereedschap en kluskleren op. Die kluskleren steken we in een BBQ in de brand. Deze zitten onder de olie en smeer resten en heeft geen nut om mee terug te nemen naar Nederland. Misschien als aandenken maar daarvoor hebben we dit blog al. Kleren die we niet meer meenemen naar Nederland doneren we aan de werkster van Duncan. Ze is enorm blij met de zak vol kleren. Nog geen 10 minuten later zien we haar op mijn douche slippers door het huis lopen. Precies haar maat. Die vrouw heeft enorme voeten!? Aan het einde van de middag checken we het weerbericht voor vannacht in Gordons Bay. Het gaat regenen. Dat is niet zo mooi want we hebben het regenzeil verwijderd vanwege de harde wind. We besluiten de tent in te klappen en in de dorm te gaan slapen. We zijn toch de enigen hier dus de kamer delen we niet met anderen. We kunnen niet het risico nemen want de tent moet droog zijn als we deze in pakken. We weten namelijk niet hoelang het zal gaan duren voordat Dizzy weer in Nederland is. Als we inpakken met een natte tent hebben we de paddenstoelen erop staan tegen de tijd dat Dizzy weer in Nederland is. Zo hebben we, zonder dat we er rekening mee hebben gehouden, afgelopen nacht onze laatste nacht door gebracht in onze daktent...

Gordons Bay – Kaapstad (Zuid-Afrika) 15-10-2012

In de ochtend nemen we samen met Duncan de verschepingsprocedure door, tekenen een aantal formulieren, overhandigen Duncan ons Carnet en sleutels. Het voelt niet fijn om de sleutels uit handen te geven en Dizzy achter te moeten laten, maar ja aan alle mooie dingen komt een eind. Tegen het middaguur worden we door Duncan in zijn VW Kever naar Kaapstad gebracht. Duncan moet eerst nog even langs de Spaanse Ambassade voor de paspoorten van zijn Spaanse vriendin Eli en hun dochtertje Cloe. Wij doen ondertussen een broodje bij een eettentje in Longstreet. Duncan is snel klaar en schuift nog even bij ons aan met een bak koffie. Vervolgens zet hij ons af bij hostel Big Blue Backpackers, waar we de komende nachten zullen verblijven. We nemen afscheid van Duncan en checken in in het hostel. Daarna maken we een wandeling naar het V&A Waterfront en struinen daar lekker rond en bekijken de vele souvenirswinkeltjes. ’s Avonds eten we bij de Spur een lekkere steak en een T-bone en gaan vol en zat terug naar het hostel.

Kaapstad (Zuid-Afrika) 16-10-2012

We hebben ons gisteren vooral georienteerd naar wat voor souvenirs we mee willen nemen. Nu dat we wat ideeen hebben opgedaan zijn we vandaag richting The Green Market gewandeld. Op het Waterfront zitten een hoop “dure” souvenirswinkeltjes en op The Green Market kunnen we afdingen, als het goed is. Onderweg naar het centrum doen we ontbijt bij een Boulangerie. We zijn erg vroeg op de markt en een heleboel marktkooplieden zijn hun waar nog aan het uitstallen. Bij sommige kraampes krijgen we te horen dat we een speciaal prijsje zullen krijgen omdat we de eerste klanten zijn vandaag. We hebben een tactiek, Wendy doet voornamelijk het woord als ze iets wil hebben. Als we de prijs horen vraagt ze mij om mijn mening. Ik reageer dan minder enthousiast en hierdoor zakt de prijs al aanzienlijk. Wendy gooit er dan nog wat bovenop om de prijs te laten zakken en zo kopen wij souvenirs voor wat wij vinden, een redelijke prijs, maar waarschijnlijk nog te veel. Maar ach, wat zou het, wij vinden het het waard. We kopen zoveel dat we bij een kraampje ook maar een extra handbagage tas kopen. Deze spulletjes willen we namelijk niet in onze backpack stoppen die onder in het ruim van het vluigtuig gaat. We lunchen bij het bekende restaurant met die twee goudgele bogen en terug naar het hostel doen we boodschappen bij de Spar voor het avondeten.

Kaapstad (Zuid-Afrika) 17-10-2012

In de ochtend brengen we een bezoek aan het District 6 museum. Het was nog een hele zoektocht naar het museum, maar uiteindelijk na wat navraag en diverse rondjes te hebben gelopen, hadden we het dan toch gevonden. Het museum toont een groot ontroerend verhaal aan de hand van de individuele verhalen van de bewoners van District Six. Het museum toont ons de geschiedenis van deze wijk en hoe radicaal het blanke apartheidsregime te werk ging. Dit gedeelte van de stad was voorheen een multiculturele wijk tot het blanke apartheidsregime besloot om van dit gebied een ‘witte wijk’ te maken. Alle kleurlingen moesten de wijk verlaten en dit ging niet uit vrije wil en met nogal wat geweld gepaard waarbij de emoties hoog op liepen. Men werd naar een ander gebied verbannen en daar moesten zij hun hele bestaan weer opnieuw opbouwen, erg intrigerend.
Na het museum zijn we nogmaals de Green Market op gegaan op zoek naar de laatste souvenirs. Vervolgens zijn we weer naar het Waterfront gelopen om daar ook nog wat te shoppen en te lunchen. De rest van de middag hebben we gevuld met het hangen op een bankje en naar de verschillende soorten mensen te kijken die op en rond het Waterfront scharrelen. Wat zijn we toch een bijzonder ras...

Kaapstad (Zuid-Afrika) 18-10-2012

Om 11.00u staat onze excursie naar Robbeneiland gepland. Deze tickets hadden we al ruim twee weken geleden vastgelegd op het internet. Toen we gistereravond het weerbericht bekeken op het internet waren we lichtelijk ongerust. Er werd slecht weer voorspeld en bij heel slecht weer op zee varen de boten niet naar het eiland. Maar het weer valt enorm mee vandaag, de zon schijnt zelfs.Na het ontbijt lopen we naar het Waterfront en kopen nog wat drinken bij de Pick and Pay en doen ook nog een paar souvenirswinkeltjes aan die we nog niet hadden gezien. Vergeleken met de markt zijn deze winkeltjes echt duur. Rond 10.30u arriveren we bij de Nelsoon Mandela Gate en precies om 11.00u varen we uit. Vooraf moesten we nog even door een security check. De oceaan is redelijk vlak en de overtocht duurt een halfuur. Onderweg krijgen we op diverse schermen aanboord de geschiedenis over Robbeneiland uitgelegd. Het eiland was voorheen een leprakolonie. In de jaren zestig werd het eiland in gebruik genomen als gevangenis voor voornamelijk politieke gevangenen. Het eiland staat het meest bekend omdat Nelson Mandela hier gevangen heeft gezeten. In de 27 jaar dat Mandela gevangen heeft gezeten, heeft hij 18 jaar op Robbeneiland doorgebracht. Op het eiland worden we in twee grote groepen opgedeeld. De ene groep begint met de bustoer over het eiland en wij worden rondgeleid door de gevangenis. We krijgen de rondleiding van Jema, een ex-gevangene die vijf jaar heeft gezeten. Hij had eind jaren zeventig een demonstratie opgezet tegen zwarte scholen. We krijgen een goed beeld over hoe het was om hier gevangen te zijn geweest en dat was zekere geen pretje. Mandela had de langste periode op Robbeneiland nog een kleine cel tot zijn beschikking. Deze hoefde hij met niemand anders te delen. Andere gevangenen moesten een ruimte van ongeveer 200 vierkantemeter met 24 andere delen. Na de gevangenis rondleiding is het onze beurt voor de bustoer. Tijdens deze toer rijden we door het dorp dat op Robbeneiland is gevestigd. Er wonen hier nu voornamelijk ex-gevangenen en ex-bewakers die rondleidingen geven. Het eiland staat ook vol met oude kannonen die hier zijn gezet tijdens de tweede wereldoorlog. Deze kannonnen zijn nooit gebruikt omdat de Duitsers nooit zover zijn gekomen. Rond halftwee worden we afgezet bij de haven en hebben we nog een halfuur voor ons zelf. We lopen nog even snel terug naar de gevangenis voor een paar overzicht foto’s en besluiten ook nog even een kijkje binnen te nemen. We zijn nu de enige en kunnen volop en relax foto’s nemen, zonder dat andere mensen in onze nek lopen hijgen. Exact om 14.00u varen we weer terug richting de haven van Kaapstad. Het weer is anders vergeleken met vanmorgen. Er hangt meer bewolking en de zee is minder stabiel. Gelukkig is het maar een halfuurtje. Terug op het Waterfront doen we wat boodschappen voor morgenochtend en gaan terug naar het hostel waar we wat surfen op het internet tot het tijd is om de stad in te gaan. We hebben namelijk gereserveerd bij ‘het’ restaurant van Kaapstad: Mama Africa. We zijn er ruim op tijd en doen eerst nog even een drankje aan de bar voordat we aan tafel gaan. We hebben een gezellige avond met heerlijk eten (ik zit aan een mixed grill van Krokodil, Kudu, Springbok en Struisvogel en Wendy aan een Struisvogel Steak) en live muziek. Een leuke afsluiter van een mooi en geslaagd jaar Afrika...

Kaapstad (Zuid-Afrika) 19-10-2012

Onze laatste dag in Afrika... Nadat we onze tassen hebben ingepakt en hebben ontbeten werken we het blog bij. We hangen achter de PC tot we om 13.00u worden opgehaald door de taxi die ons naar het vliegveld brengt... Na 354 dagen van huis te zijn geweest, 28 landen te hebben doorkruist, 187 verschillende overnachtingsplekken te hebben aangedaan en 50.748 km te hebben gereden is het nu dan toch echt over... Maar ‘ons het dit wel mooi gedoen’ en dat pakt niemand ons meer af!!!

Amsterdam – Zaandam WELKOM THUIS!!! 20-10-2012

Na een goede maar toch wel lange vlucht met een overstap in Dubai landden we rond half 2 op Schiphol en zetten wij voor het eerst na bijna een jaar weg te zijn geweest weer voet op Nederlandse bodem. Wat een raar gevoel was dat! Heel duidelijk meteen het gemis van Afrika (mede door het grijze weer) maar toch vooral heel fijn om weer ‘thuis’ te zijn. Het duurde even voordat we uit het enorme vliegtuig van Emirates konden stappen en vervolgens nog een tijd voor we door de douane waren en onze tassen hadden, maar na dik een half uur liepen we dan eindelijk de ontvangsthal binnen.

Daar werden we WARM ONTHAALD door familie en vrienden!! Wat een verrassing was dat, zoveel mensen die er speciaal voor ons stonden, zelfs met spandoeken en al (“OnsDoen-Afrika Welkom thuis John en Wendy!”, “Welkom tuis Soos die bel tuis stoot, stoot dit nerens!”).
GEWELDIG en wat een fijn gevoel om iedereen die ons lief is weer in onze armen te kunnen sluiten.

Nadat we iedereen uitgebreid gekust en geknuffeld hadden was het tijd om de ontvangsthal te verlaten. Wij dachten dat we naar huis zouden worden gebracht, maar niets was minder waar want hier bleef het niet bij. De familie had nog veel meer voor ons in petto!

We gingen met zijn allen naar Zaandam, naar een een zaaltje die onze ouders speciaal voor ons afgehuurd hadden voor een WELKOM THUIS FEESTJE!
Hier beleefden we een ontzettend gezellige middag en avond waar we onder het genot van een hapje en drankje door nog meer vrienden en familie met hun komst werden verrast. Ook zijn we enorm verwend met cadeaus, waaronder een heel speciaal cadeau: onze reisverslagen in boekvorm, hoe gaaf is dat!! Wij vonden het super om jullie allemaal meteen al weer in levende lijve te zien en ook al hebben we niet met iedereen heel uitgebreid kunnen kletsen, het feit dat jullie er allemaal voor ons waren zei meer dan duizend woorden...

Lieve allemaal,

Mark & Anita, Johan & Nancy, Maureen, Marcel, Rosan, Lenthe & Koen, Jacco & Charlotte, Dave, Marloes, Gemma, Stephan & Sofie, Femmie & Simon, Paulien, Chris, Sylvia, Kayleigh & Romeo, Cynthia & Alex, Stefan, Jorgen, Marielle, Joris & Marthe, Harry & Silvia, Oma, Willem & Jolanda,
Ab & Margo, Jennifer, Stan, Niek & Gijs, Jorien, Liesbeth, Janneke, Frank, Josefine & Diederik

Het was een geweldig thuiskomen na een fantastische reis.

DANK JULLIE WEL!!!!!

Ons dagboek 14-08-2012 t/m 13-09-2012

Maun (Botswana) 14-08-2012

In de ochtend nemen we afscheid van Joris en Marthe. Zij gaan op aanraden van hun campingbuurtjes, een Nederlands gezin, richting centraal Kalahari. We spreken af om contact te houden. Ian heeft gister geinformeerd naar een boottrip over de Okavanga Delta. Voor een gehele dag zouden we met minimaal 6 personen moeten gaan anders is het veel te duur. De boot voor de gehele dag heeft 1 prijs en er kunnen maximaal 9 personen mee. Helaas zijn wij de enige die graag een hele dag willen varen, dus gaat dit tripje niet door dat we voor morgen hadden gepland. Als alternatief kunnen we vanmiddag met zijn vieren en een kapitein over de delta varen. Een soort van sunset cruise over de Okavanga Delta. Wij hadden graag een mokoro trip gedaan, maar met een mokoro kom je niet ver de Delta op. Voor de lezers thuis, een mokoro is een boomstam uitgehakt tot kano. Dit is het vervoermiddel van de lokale en oorspronkelijke bewoners aan de Okavanga Delta. De prijs valt reuze mee voor deze sunset cruise dus doen we wat water bij de wijn en gaan gezellig met Ian en Rina mee. Morgen vertrekken Ian en Rina richting Zuid-Afrika en dan is dit een mooie afsluiter van een gezellige week. Rond 15.00u vertrekken we met een klein bootje de delta op. Het boottripje is leuk en we spotten veel vogels maar geen andere dieren. Terug op de camping nodigen Ian en Rina ons mee uiteten. Ze willen ons trakteren op een typisch gerecht afkomstig uit Durban genaamd Bunny Chow. Bunny Chow is stoofvlees met een currysauce geserveerd in een kwart uitgeholt brood en is erg lekker. Na het eten zitten we nog gezellig te kletsen en wisselen we foto’s uit die we de afgelopen week hebben gemaakt. Ian en ik zitten te praten over Dizzy en over de mogelijkheden om deze in Afrika achter te laten. Het terug verschepen naar Nederland is erg duur en Dizzy is eigenlijk helemaal niet gemaakt om in Nederland te rijden. Erg duur in wegenbelasting en brandstof verbruik. Voor minder kunnen we Dizzy misschien invoeren in Zuid-Afrika? We mogen Dizzy stallen bij Ian en Rina op de boerderij!? Dat vinden zij geen probleem. Zo hebben wij een goede reden om terug naar Zuid-Afrika te gaan, ten 1^ste om onze nieuwe vrienden te bezoeken en ten 2^e om delen van Zuid-Afrika te bezoeken die we nog niet hebben gezien ?..... Wij hadden gehoord dat Zuid-Afrika geen auto’s toelaat (importeert) waarvan het stuur aan de linkerkant zit. Ian is bereid het 1 en ander uit te zoeken... To be continued...

Maun – Etsha 13 (Botswana) 15-08-2012

We worden vroeg wakker en beginnen gelijk met de boel in te pakken. Ian en Rina komen dan ook uit bed en het eerste wat Ian tegen ons zegt is dat hij weet hoe we Dizzy in Afrika kunnen houden. Ian is werkzaam in Botswana en heeft een werk en inwoners vergunning voor Botswana. Hij kan Dizzy invoeren in Botswana en zo omzeilen we de malle regel van Zuid-Afrika. Dat het stuur aan de rechterkant moet zitten, wil je een auto importeren. Zodra hij thuis is gaat hij het 1 en ander voor ons uitzoeken. Als we helemaal zijn ingepakt en klaar zijn voor vertrek komen de ouders van het Nederlandse gezin, die in een Nederlandse LR Defender rijden, even kijken bij ons auto en gedag zeggen. Een zweeds gezin is ook nieuwsgierig geworden en willen van alles over onze reis weten. We geven een visitekaartje af zodat ze alles op het internet kunnen lezen en zien. Ze moeten dan wel even Google Translate gebruiken. We rijden naar het centrum van Maun om even boodschappen te doen bij de Choppies. Daar nemen we afscheid van Ian en Rina. Het was een gezellige week. We stellen de Garmin in op Guma Lagoon Camp, zo ongeveer 300km rijden. De weg is redelijk met af en toe een puthole. We zien net op tijd een bord dat we weer worden gecontroleerd op vlees in de auto. We stoppen en Wendy haalt snel al het vlees uit de koelkast en verbergt deze in een tas onder haar stoel. Bij de controle wordt enkel in de koelkast gekeken en wij moeten weer op een mat ons voeten vegen. Onze banden worden dit keer ingespoten met een speciaal goedje en dan kunnen en mogen we verder rijden. Bij het dorpje Etsha 13 slaan we een onverharde weg op. De onverharde weg veranderd naar een paar kilometer in een zanderig pad. Als we stil komen te staan zet ik Dizzy in zijn 4x4. Zodra ik de koppeling laat opkomen horen we een harde knal en vervolgens een hoop geratel. We kijken elkaar verschrikt aan. Toch niet de versnellingsbak?! Wendy stapt uit en ik laat nogmaals voorzichtig de koppeling opkomen. Het geluid komt vanuit het achter differentieel. NIET WEER?! Nu moeten we op dit zandpad de steekassen eruit halen om te kijken of deze niet zijn gebroken. Terwijl ik aan de gang ga komt er een ouder Spaans stel in een 4x4 aangereden die ook op weg zijn naar Guma Lagoon Camp. We vragen hem of hij hulp kan sturen want wij rijden zodirect niet meer met een 4x4 maar met een 2x4, alweer! De spanjaarden weten via een bypass langs ons te rijden. De steekassen vertonen geen schade dus ga ik verder met stap 2 het differentieel eruit halen. We staan al aardig diep in het zand en ik moet eerst een kubekemeter zand verzetten om onder de auto te komen. Ik verwijder eerst de achterste aandrijfas en begin dan aan het differentieel. Ik heb alle moeren los en er zit beweging in maar ik krijg het differentieel niet uit de achteras. Het lijkt alsof iets blokkeert. Als ik linksachter de steekas met een beetje kracht terug zet valt iets op zijn plaats en kan ik het differentieel eruit halen. We zien gelijk wat er aan de hand is. Het differentieel wordt op zijn plaats gehouden met 4 bouten. We zien dat 1 van die bouten 2 centimeter uitsteekt en dat het draad van deze bout beschadigd is. Dat kan niet de bedoeling zijn! We balen flink van de garage in Mwanza! Van de drie wielen, waarvan zij de lagers hebben vervangen, heb ik er inmiddels van twee weer de lagers moeten vervangen! En nu dit?! Het differentieel waarvan 1 bout uitsteekt?! Waarschijnlijk niet goed aangedraaid of iets dergelijks en hierdoor is het lager in het differentieel losgeraakt. Dat was ook waarom ik het differentieel er in eerste instantie niet uit kreeg, pas nadat ik met de steekas iets terug heb moeten tikken. Dit is balen!
Het begint inmiddels al te schemeren en we maken al plannen om op deze lokatie te moeten overnachten. Dan komt er vanuit de richting van Guma Lagoon Camp een 4x4 pickup. Het is de eigenaar van Guma Lagoon Camp met zijn zoon. Hij stelt zich voor als Qui. We vertellen hem ons probleem en dat het misschien beter is om naar de geasfalteerde weg te worden gesleept aangezien zijn camping nog zo’n 12km verder ligt en de geasfalteerde weg maar 3km terug. De weg terug is ook niet zo zanderig als het punt waar we nu zijn gestrand. Qui stelt voor om naar de camping te gaan waar we kunnen douchen. Hij heeft wel een punt dus gaan we op zijn aanbod in. We haken het sleeptouw vast en we zetten Dizzy in Difflock zodat we mee kunnen rijden op onze voorwielen. Qui zijn auto heeft het zwaar en we komen maar een paar centimeter vooruit. Qui stelt voor om lucht uit de banden te laten lopen. Ik laat alle banden leeglopen tot 1,5 bar. Qui doet hetzelfde. Nu komen we in beweging. Als we het ergste zand hebben gehad koppelen we het sleeptouw los. Qui zegt dat een paar kilometer verder nog zo’n stuk zit en dat we daar weer hulp krijgen. Het is inmiddels al pikkedonker. We komen moe aan op de camping. De bar/restaurant zit vol met Italianen. We hebben geen zin meer om te koken en hebben wat besteld bij het restaurant. We krijgen van Qui een campsite aangewezen. We hebben mazzel want we hadden niets gereserveerd en er is nog 1 plaats vrij. We nemen allebei een heerlijk warme douche en gaan dan naar het restaurant om te eten. De tent zetten we later wel op. We doen samen met Qui en zijn familie een drankje aan de bar en kunnen dan aan tafel voor ons eten. We zijn bekaf en na het eten zetten we de tent op en gaan lekker slapen. Morgen maar eens kijken hoe we dit gaan oplossen.

Etsha 13 (Botswana) 16-08-2012

In de ochtend melden we ons bij de receptie. We hebben besloten om terug naar Maun te rijden. Daar zit een Landrover garage die ons misschien kan helpen. We krijgen van de receptioniste te horen dat Qui weg is om een gestrande auto te helpen. Alweer?! Dit keer is het 1 van zijn eigen auto’s. Hopelijk kan hij ons voor het middaguur nog terug slepen want het is nog dik 5 uur rijden naar Maun met 70km/uur. Het is niet verstandig om harder te rijden met 2 wielaandrijving in een 4x4. We doen snel een ontbijt bij de auto en lopen dan terug naar de receptie. We hopen daar Qui te treffen. Rond het middaguur is hij er nog niet. Dat wordt een extra dag hier aan Guma Lagoon Camp. Terwijl wij op het terras aan het wachten zijn heeft Wendy een prijslijst gevonden. We zijn hier wel naar toe gekomen maar we weten niet eens wat een overnachting kost?! We zien dat het niet 1 van de goedkopere campings betreft maar hiervoor heb je wel je eigen douche en toilet op de campingplaats. Helaas geen elektriciteit maar wel een kampvuur plek en een zee aan ruimte. Dan zien we onderaan de prijslijst dat hulp bij autopech ook in rekening wordt gebracht. Daar hebben we Qui gisteravond niet over gehoord. Dat had hij ons dan wel even moeten mededelen. We zullen wel zien als we de rekening krijgen, misschien heeft hij ons wel geholpen zonder zakelijke bij bedoelingen? We gaan terug naar onze campingplaats en doen daar de lunch en maken plannen voor morgen. Hopelijk wil Qui ons morgenvroeg naar de geasfalteerde weg slepen zodat we naar Maun kunnen rijden. Rond 15.00u gaan we polshoogte nemen bij de receptie en daar treffen we Qui. Hij vraagt ons wat we willen. We leggen hem ons plan voor en hij adviseert ons niet naar de Landrover garage te gaan. Deze zou niet zo goed zijn. Hij weet een garage in Maun die gespecialiseerd is in differentielen en versnellingsbakken. Het is morgen vrijdag en hij geeft ons weinig kans dat we uberhaupt worden geholpen bij een garage. Hij belt zijn garage om te vragen of zij morgen tijd hebben. Terwijl Qui aan de lijn hangt met zijn garage krijgen we een ander voorstel. In plaats om helemaal naar Maun te rijden kunnen we ook het differentieel opsturen naar die garage zodat ze daar weten wat er moet gebeuren en of er onderdelen bestelt moeten worden. Zo hoeven wij niet dat hele stuk terug te rijden naar Maun en kan ik zelf het differentieel terug plaatsen. Er rijden dagelijks bussen met toeristen naar Maun en ons differentieel kan met zo’n bus mee. We spreken het af zo te doen. Ik haal het differentieelhuis met kroonwiel onder de auto vandaan en stop deze samen met het differentieel in een doos. De doos lever ik af bij de receptie zodat die morgenochtend vroeg mee naar Maun kan. Als het meezit krijgen we morgenmiddag te horen wat het gaat kosten en hoelang het gaat duren. Nu maar wachten.... In de avond maken we een kampvuurtje op onze megagrote campingplaats.

Etsha 13 (Botswana) 17-08-2012

Het is een dag van wachten die ik invul met het blog bijwerken en Wendy doet een poging haar gescheurde spijkerbroek te repareren. Rond het middaguur ga ik bij de receptie informeren of er al nieuws is uit Maun. Dan blijkt dat ons differentieel nog niet is aangekomen in Maun en dat deze aan het eind van de middag bij de garage zal zijn. We zullen pas maandag meer horen. Het weekend zullen we hier zowieso doorbrengen en waarschijnlijk ook de rest van de week...
Aan het eind van de middag drinken we een drankje op het terras en raken aan de praat met een Noor. Hij stelt zichzelf voor als Bent en is op safari van Kaapstad naar Livingstone. Hij heeft van kinds af aan over Afrika gedroomd en heeft nu eindelijk een reis geboekt door Afrika. Hij vind het helemaal geweldig, net als ons. Bent vraagt of wij nog naar Namibie gaan want hij heeft nog wel wat Namibische Dollars over. Na het gesprek met Bent lopen we terug naar onze campsite en een uur later staat daar Bent ineens voor ons. Hij geeft ons 700 Namibische Dollar en hij hoeft er niets voor terug te hebben?! Dat is omgerekend zo’n 70 euro! Hij zegt dat wij die wel kunnen gebruiken nu we met pech staan en wenst ons een goede reis. We staan elkaar sprakeloos aan te kijken. Een wildvreemde die ons zoveel geld schenkt, ongelofelijk.

Etsha 13 (Botswana) 18-08-2012

We moeten toch wachten op nieuws uit Maun dus besluiten we allebei maar wat klusjes te doen. Wendy repareert wat kleding en ik klus aan de auto. Nu het differentieel eruit is kan ik de lagers van de achterwielen controleren en afstellen. We hebben al sinds Congo dat de achteras een klein scheurtje heeft waaruit heel langzaam olie vloeit. Dit is veroorzaakt door het differentieelhuisbeschermer die aan de achteras is vast gelast. Nu zou dit ook een goed moment zijn om de beschermplaat eraf te halen en het scheurtje dicht te lassen. Ik informeer bij de receptie of er een lasapparaat is en of ik die kan gebruiken. Die blijkt er te zijn en die kan/mag ik ook gebruiken. Het lasapparaat en generator zal naar onze campingplaats worden gebracht. Ik ben vervolgens alvast voorbereidende werkzaamheden gaan doen. Ik heb de beschermplaat eraf geslepen en het gedeeltje dat gelast moet worden schoon gemaakt. Helaas werd het lasapparaat niet gebracht. Dit is Afrika en we hebben geen haast en gaan nergens naar toe. Morgen weer een dag met nieuwe kansen...

Etsha 13 (Botswana) 19-08-2012

Het is zondag en er wordt dus niet gewerkt. Het lasapparaat zullen we morgen tot onze beschikking krijgen. We besluiten de omgeving te verkennen en maken in de ochtend een wandeling. Het is een ideale plek voor vogel liefhebbers. We zien tal van verschillende watervogels en wat kleinere vogels. Onderweg sprokkelen we hout voor een kampvuur in de avond. We relaxen wat bij de auto, lezen een boek en Wendy doet een middagdutje want ze heeft last van haar schouder/nek en als ze ligt heeft ze hier minder last van.

Etsha 13 (Botswana) 20-08-2012

We willen niet teveel eisend zijn en gaan ook niet zeuren om gebruik te mogen maken van het lasapparaat dus wachten we af op de dingen die gebeuren gaan. Rond het middaguur komt Qui op zijn Quad ons nieuws brengen. Ons differentieel is niet meer te maken en zijn garage heeft een tweedehands op de kop weten te tikken. Het is alleen nog de vraag of dit differentieel de juiste vertanding heeft. Dit horen we later. Zijn vrouw Beth gaat morgen naar Maun en neemt, als de vertanding goed is, het “nieuwe” differentieel mee terug. We mogen een boodschappenlijstje maken met spullen die we nodig hebben zodat zijn vrouw die ook mee kan nemen. Het lasapparaat komt Qui zo brengen. Als het dus mee zit kunnen we woensdag het nieuwe diffenrentieel monteren. Rond 14.00u komt Qui het lasapparaat met generator brengen. We geven hem gelijk onze boodschappenlijst. Het lasapparaat is een booglasapparaat met elektrode. Dat is een tijd geleden dat ik daarmee heb gelast. Ik moet ook nog eens verticaal lassen en de elektrode die erbij zitten zijn daar eigenlijk niet voor bestemd. De generator maakt een hels kabaal en als ik een klein halfuurtje bezig ben komt Qui vragen hoelang ik nog nodig heb want er zijn andere campinggasten die klagen over de generator. Ik denk nog zo’n kwartiertje nodig te hebben. Het verticaal lassen gaat niet. Ik krijg iederen keer, zoals dat heet, slakinsluiting, die ik er na iedere las uit moet slijpen. Ik geef het na een kwartiertje op want we willen de campingeigenaar wel te vriend houden. Ik kom tot de conclusie dat als ik de scheur goed wil lassen, dat dan de achteras volledig onder de auto vandaan moet worden gehaald. Dat is niet een klusje dat ik alleen kan klaren en hoop daar hulp bij te krijgen. Misschien moet ik de zoon van de eigenaar eens gaan vragen...

Etsha 13 (Botswana) 21-08-2012

Vandaag weer een dag wachten. Hopelijk is de vertanding goed van het nieuwe differentieel. In de ochtend lezen we een boek en genieten van het heerlijke weer hier. Het is wel uitkijken waar we zitten op onze campsite. We staan onder bomen die erg geliefd zijn door Coucals (Koekals). Een grote vogel die enorme vogelepoep produceert. Het tentdoek zit al onder en soms zijn wij ook de pineut. Ik bestudeer het Haynes boek, hoe ik de achteras los moet halen. We hebben tot nu toe veel gehad aan de informatie uit dit boek en we zijn erg blij en dankbaar dat Harjo, op ons afscheidsborrel, nog even op een neer is gereden van Zaandijk naar Hipolytushoef om dit boek te halen. In de middag loop ik naar de zoon van de eigenaar die aan het klussen is aan zijn eigen gym. Dartain is motorcross liefhebber en heeft ook veel sleutel ervaring. Ik vraag hem of hij morgen misschien zin en tijd heeft om mij te helpen met de achteras en het monteren van het differentieel. Dat wil hij wel. Nu maar hopen dat het differentieel de juiste vertanding heeft en dat zijn moeder dit heeft mee terug genomen uit Maun. Na het eten ga ik informeren bij de bar/restaurant. Ik ben er net en Beth komt net terug van Maun. Ze heeft goed nieuws, het differentieel is goed en is meegekomen. De extra boodschapjes waar we om hebben gevraagd zijn er ook allemaal. Ik bedank Beth voor haar hulp en spreek gelijk met Dartain af om morgen rond 08.00u te beginnen.

Etsha 13 (Botswana) 22-08-2012

Om 7u gaat de wekker. We ontbijten en klappen de tent in. We zetten Dizzy op een vlakke ondergrond omdat deze omhoog wordt gekrikt. Rond 8u meld Dartain zich met een kruiwagen vol gereedschap.We krikken Dizzy samen aan weerskanten omhoog met behulp van de highjack en zetten onder de chassisbalken assteunen voor onze veiligheid. We zijn de hele ochtend in de weer met het loshalen van de achteras. Rond het middaguur hebben we, met behulp van twee werkers, de as onder Dizzy vandaan en kan ik onderhands horizontaal de scheur dichtlassen. Dat gaat een stuk beter, een stuk netter en een stuk sneller. Dartain heeft er zin in en wil gelijk door. We slaan de lunch over en plaatsen, met behulp van twee werkers, de as weer terug in positie. Tegen 15.00u zit alles weer op zijn plaats en kunnen we het nieuwe 2^e hands differentieel plaatsen. Als alles is gemonteerd ontluchten we de achterremmen en zijn we helemaal klaar. Morgen vul ik de as met nieuwe olie omdat de vloeibare pakking 12 tot 14 uur moet drogen en kan ik daarna een proefritje maken. We bedanken Dartain en geven hem 60$ voor zijn hulp. Zonder zijn hulp had ik het niet gered. In de avond drinken we aan de bar een drankje met Dartain zijn moeder en oma. We hebben maar weer eens geluk dat we bij zo’n behulpzame familie zijn gestrand!

Etsha 13 (Botswana) 23-08-2012

Het was gisteren een lange dag en we slapen lekker uit. We hebben een zelf gebakken brood gekocht bij het restaurant dat we als onbijt nemen. Terwijl we heerlijk zitten te eten worden we opgeschrikt door een brutaal klein vogeltje dat zo op mijn hand land om vervolgens brood te pikken. Na het ontbijt vul ik de achterras en maak ik een proefrit. Alles werkt weer naar behoren, ook de 4x4. We hebben water en een tuinslang tot onze beschikkig dus geven we Dizzy en het tentzeil ook gelijk een wasbeurt. Wendy wast gelijk nog een paar kledingstukken. Nu alles weer werkt kunnen we morgen verder. We moeten nog wel ons verblijf en andere zaken afrekenen. Gelukkig kunnen we hier met Visakaart betalen want dat nieuwe 2^e hands differentieel was niet bepaalt goedkoop. Nu scheelt het dat ik een hoop zelf heb kunnen doen. Het is alleen de vraag wat Guma Lagoon Camp nog in rekening gaat brengen voor het gebruik van hun apparatuur en de hulp van het slepen...

Etsha 13 (Botswana) – Rundu (Namibie) 24-08-2012

We hebben de wekker gezet want we willen vroeg vertrekken. Na het ontbijt pakken we de boel in en rijden dan naar de receptie. We krijgen de rekening gepresenteerd en die valt mee. Alle hulp en gebruik van apparatuur is niet in rekening gebracht. Zelfs het eten op de eerste avond is niet in rekening gebracht. Het blijft natuurlijk wel veel geld maar als je meer verwacht valt het altijd mee. Voor Dizzy is het gelijk werken want we moeten direct door heel mul zand de eerste kilometers. De banden stonden nog op 1,5 bar dus die hoeven we niet meer leeg te laten lopen. De rit naar de doorgaande weg verloopt vlekkeloos. Wendy vond het wel erg spannend want het vertrouwen is toch een beetje weg nu we 2x een differentieel kapot hebben gereden. Voordat we de asfaltweg oprijden pompen we alle banden weer op naar 2,5 bar. We rijden dan door naar het grensplaatsje Muhembo waar we de tank wilde volgooien maar helaas, de diesel was op. Twee mannen bij de pomp zeggen dat het eerstvolgende tankstation in Namibie ligt. Dat is balen want we hebben nog heel wat Botswana Pula over. We hebben gelukkig nog wel genoeg diesel om naar het volgende tankstation te rijden. Wendy doet nog wat boodschappen bij de Choppies en we gokken erop dat we bij de grens misschien geld kunnen wisselen. De grensovergang is klein en heel rustig. Geen mannetjes die ons van alles willen aansmeren maar ook geen mannetjes die geld wisselen. Dat is balen. Wendy informeert bij een vrouw die toevallig voorbijkomt of we in Namibie misschien nog met Pula kunnen betalen. Volgens haar kunnen we in Divundu bij het tankstation nog met Pula’s betalen. Ik ben alvast met onze paspoorten naar het immigratiekantoor gelopen. Daar moet ik weer twee formulieren invullen. Voor ons beide 1. Als ik de paspoorten presenteer vraagt de beambte waarom ik voor Wendy een formulier heb ingevuld en ondertekent. Nou , dat doe ik al 10 maanden en jij bent de eerste die hier een probleem van maakt. De beambte zegt dat dat niet kan en dat Wendy haar eigen formulier moet invullen en ondertekenen. Mijn paspoort wordt gestempeld en Wendy moet zelf nog even terug komen om vervolgens zelf een formulier (nogmaals) in te vullen en ondertekenen. Ze mocht dus niet nog een handtekening zetten op het formulier dat ik al had ingevuld. Logisch?! Vervolgens moet ik weer terug komen om in het grote leugen boek onze auto te noteren. Dat mocht Wendy niet doen omdat ik de bestuurder ben. Weer zo’n logische verklaring?! We doen het maar, als zij daar gelukkig van worden. Bij de Namibische grens gaat alles soepel. We moeten nog wel een roadtax betalen ongeveer 25 euro. Als we klaar zijn met de papieren formaliteiten komt er een politieagente nog onze auto controleren en ze wil mijn rijbewijs zien. Ik vraag aan haar welke kleur een Nederlands rijbewijs heeft. Dat weet ze niet. Oke, dus ik zeg haar dat ik haar van alles kan geven en daarbij kan zeggen dat dit mijn rijbewijs is. Ze kijkt me schaapachtig aan en begrijpt niet helemaal wat ik bedoel. Uit goed fantsoen laat ik mijn rijbewijs zien en ze controleert even snel de inhoud van onze koelkast en dan mogen we gaan. De asfaltweg houdt op en we rijden de eerste 20km op gravel door het Mahango Game reserve en zien veel bokkies. Als we het park uitrijden, waar je overigens niets voor hoeft te betalen, komen we weer op asfalt te rijden. In het plaatsje Divundu komen we het tankstation tegen waar we met Pula kunnen betalen. Ze rekenen wel een omwisselkoers van 1 Pula op 1 Namibische Dollar. Een erg slecht koers maar het is even niet anders. Bij het tankstation worden we aangesproken door een Zuid-Afrikaanse truckchauffeur. Hij vertelt heel stoer dat hij al 4 dagen nonstop onderweg is vanuit Johannesburg (ZA) naar Luanda (Angola). Rijtijdenwet kennen ze hier kennelijk niet?! En dat is 1 van de redenen waarom het wordt afgeraden bij nacht te gaan rijden. Dit soort figuren zijn een gevaar op de weg en dan hebben we het nog niet over het aantal dronken automobilisten hier in Afrika. Na het tanken rijden we door naar de plaats Rundu. Een lange rechte weg langs de grens van Angola. In Rundu kopen we een nieuw simkaartje zodat we weer bereikbaar zijn voor het thuisfront. We rijden dan door naar Ngandu camping in Rundu waar we overnachten voor 1 nachtje. Morgen rijden we richting Grootfontein, richting NP Etosha.

Rundu – Namutoni (Namibie) 25-08-2012

We konden niet meer slapen en zijn daarom vroeg op. Om 8 uur rijden we de camping af richting Grootfontein. Na veel maanden niet te hebben gereden wilde Wendy graag weer een keertje rijden en kruipt achter het stuur. Het is wederom een goede weg die lekker doorrijdt. Onderweg veranderen we dan ook onze plannen en besluiten door te rijden naar Tsumeb. In dit plaatsje zijn we al eens eerder geweest en daarvan weten we dat ze een ruim winkelaanbod heeft. We kijken in de Garmin of er ook een camping in de buurt zit en dat is het geval. Vlak voor Tsumeb doen we even een broodje op een picknickplaats. Op de parkeerplaats hebben we het over een andere camping die vlak voor de ingang van het Etosha NP ligt en waar we morgen naar toe wilden rijden. Deze camping ligt op nog geen 70 km van Tsumeb en omdat het nog vroeg is besluiten we door te rijden naar Camping Sachenheim. Dat laatste stukje maakt toch ook niet meer uit en zo hebben we morgen (zondag) een rustdag voordat we maandag Etosha in gaan. In Tsumeb doen we boodschappen bij de Shoprite en pinnen we wat geld. Vervolgens rijden we naar Camping Sachenheim en arriveren halverwege de middag. Onderweg hadden we al wat sms contact met Joris & Marthe, want met hen hebben we afgesproken door Etosha te rijden. Dit omdat we dan samen een campingplaats op de camping in Etosha kunnen delen, dit scheelt weer in de kosten. Want kamperen in het NP is aan de prijzige kant. Eenmaal op de camping krijgen we weer sms van Joris en Marthe, hun plannen zijn ook verandert en zij geven aan ook naar deze camping te komen. Gezellig, het bier staat koud!! Aan het einde van de middag arriveren Joris en Marthe. Een gezellig weerzien waarbij we natuurlijk meteen weer onze avonturen tot dusver met elkaar delen waaronder een spannende video over hun gamedrive door een national park waarbij ze een flinke rivier door moesten en waarbij het water over de motorkap kwam en Marthe natte voeten kreeg, op dat moment errug spannend maar nu een goed verhaal. Ook hadden zij een schedel incl. hoorns van een kudu en wildbeest uit de Kalahari meegenomen. Een leuk projectje waar Joris al een aantal dagen zoet mee is om ze te ontdoen van de laatste restjes huid/vel en ze te laten weken in zout om ze goed schoon te krijgen. Helaas heeft hij dat laatste iets te enthousiast gedaan en is de schedel van de kudu wat aangetast. Ook ‘ruikt’ de kudu nog steeds behoorlijk omdat hij nog zo vers is maar daar gaat ie morgen mee aan de slag. Een ‘leuk klusje’ voor de zondag, aldus Joris. Het zijn schitterende schedels om te zien, vooral die van de kudu omdat het al een oud beestje was en hij daardoor enorm mooie en grote hoorns heeft. Geweldig ook om te horen dat zij zonder enige moeite de grens hebben kunnen oversteken met die schedels achter in de auto en ook dat er bij alle Vetarinary Fences geen haan naar heeft gekraaid. Het is en blijft Afrika!
We drinken samen het door ons beloofde biertje, eten gezamenlijk ons avondeten en gaan op tijd naar bed. De warmte en zo’n lange rit in de auto hakken er toch best in.

Namutoni (Namibie) 26-08-2012

Zondag is vaak onze klusjesdag en zo ook vandaag. John maakt de beschermkap van het differentieel passend, spuit de gelaste achteras in met verf en plaatst vervolgens de beschermer weer terug. We branden weer wat foto’s op schijf en doen een wasje. In de middag werkt John het blog bij en lees ik een boek. Een lekkere rommeldag die we afsluiten met een gezellige BBQ samen met Joris en Marthe.

Namotoni – Okaukuejo (Namibie) 27-08-2012

We hebben de wekker vroeg gezet want we willen om 06.30u het Etosha NP inrijden. Het is nog donker als we uit ons bed komen en de boel inpakken. Joris en Marthe rijden voor en vanaf de camping is het nog zo’n 20km tot aan de Gate. Daar krijgen we een permit met allerlei regeltjes erop. De entree moeten we even verderop, in Namotoni, afrekenen. Als we deze formaliteiten hebben gedaan beginnen we aan onze gamedrive richting Okaukuejo. We spotten weer veel bokkies en een groep Mongoose. Dat lijken net stokstaartjes maar dan anders... Als we verder rijden schrikken Joris en Marthe op van een enorme leeuw die languit op de weg ligt. De leeuw schrikt ook, staat op en loopt het open veld in. Als hij gaat liggen verdwijnt hij in het hoge gras. Even later zien we een aantal auto’s en een bus stilstaan. Als we dichterbij komen zien we twee zwarte neushoorns vlak langs de weg in de bush staan. Ik kan nog net een goede foto maken voordat ze verder de bush in lopen. Nu is het lijstje van de big five echt compleet. Wij hadden in het Kruger en Hluweluwe NP de witte neushoorn al gezien maar officieel zit de zwarte neushoorn in de big five. We stoppen bij de waterhole Rietfontein. Daar is het een circus aan dieren. Giraffen, Olifanten, Kudu’s, Springbokken etc. etc. allemaal rondom en in de drinkwaterplaats. Geweldig om te zien. Het park is erg droog, een enorm verschil met 6 maanden geleden toen wij hier ook waren. We lunchen op een aangewezen plek vlak naast de auto. Daar worden we nog begroet door een paar nieuwsgierige Nederlanders. We rijden vervolgens naar camping Okaukuejo. Als we op onze campingplaats staan besluiten we allemaal even een middagdutje te doen. Het was wel erg vroeg vanochtend! Aan het einde van de middag/avond lopen we naar de waterhole. Daar genieten we van het uitzicht op drinkende giraffen, olifanten en neushoorns onder het genot van een drankje en wat chips. Een bijdehante muis komt ook nog even langs om chips te stelen. Marthe en Joris maken een heerlijk pasta klaar en na het eten gaan we nog even kijken bij de drinkwaterplaats. Er zijn dan 5 neushoorns bij de waterhole! Twee liggen elkaar niet zo. Die rammen af en toe met hun koppen tegen elkaar. Zo rond 21.00u kruipen we moe, maar voldaan ons tentje in.

Okaukuejo – Halali (Namibie) 28-08-2012

In de nacht hoorden we leeuwen brullen en jakhalzen huilen. Dat kan je niet overbrengen zo in een verhaaltje, dat moet jezelf meemaken. We hebben de wekker weer vroeg gezet zodat we bij zonsopkomst de poort van de camping uit kunnen rijden. We zijn bijna de enigen van de hele camping die zo vroeg op staan. Vanaf Okaukuejo rijden we richting Leeuwbron. We zien een grote groep jakhalzen rondom een kadaver en even verderop loopt een hyena. We rijden verder en zien een grote groep leeuwen langs en op de weg. In de groep zitten 9 welpen die erg speels zijn en nieuwsgierig naar alle auto’s kijken, die zich inmiddels rondom de groep leeuwen hebben verzameld. Joris en Marthe hebben een perfecte positie ingenomen om “The King of the Jungle” te fotograferen. The king passeert hen op een paar meter afstand. We rijden verder in de richting van Halali campsite en nemen een gedeelte van de “Rhino trail” maar spotten geen Rhino’s. Wel een hoop gemsbokken. Aangekomen bij camping Halali checken we in en zetten ons kamp op. Joris en Marthe hadden nog pannekoekenmix dus maken we pannekoeken voor tussen de middag. In de avond nemen we een kijkje bij de waterhole. Bij de waterhole zijn olifanten en neushoorns te zien en later op de avond komen er ook nog 4 hyena’s drinken.

Halali (Namibie) 29-08-2012

Wederom gaat de wekker vroeg. We moeten even wachten bij de poort van de camping maar tegen 06.30u wordt deze open gedaan. We rijden weer een stuk Rhino trail maar zien geen Rhino’s. Die zitten vermoedelijk allemaal rondom de waterhole? We treffen wel een groep Kudu’s. Het is een saaie gamedrive want we spotten weinig dieren. Joris en Marthe willen nog een Cheetah zien en volgens de boekjes is er een grote kans dat deze bij Salvadora waterhole te zien is. Als we daar aankomen staan er twee grote prive overlandtrucks maar we zien geen dieren rondom de waterhole. Joris vraagt aan mij of we hier misschien een kopje koffie kunnen gaan drinken. Waarop ik antwoord, tuurlijk er zijn hier geen dieren. We stappen beide uit. Joris zet koffie en ik maak wat foto’s van de omgeving en even later van Joris op de motorkap met zijn kopje koffie. Ik ga vervolgens op onze motorkap zitten om van het prachtige uitzicht te genieten. Er komt dan een derde prive overlandtruck aangereden (niet zo’n commerciele waar 20 toeristen achterin zitten) die ons vraagt wat hier te zien is. Nou, vrij weinig! We genieten van het uitzicht. Als deze truck verder rijd komt daar ineens een bus aangescheurd. De chauffeur drukt nog een aantal keer op zijn claxon voordat hij naast ons tot stilstand komt. Hij brengt een hele grote stofwolk met zich mee. De chauffeur opent zijn deur en schreeuwt naar ons in het Engels, met een Duits accent,: “ Are you grazy! Get in your car!” En dat op en toon zoals er tussen 1940 en 1945 werd gecommuniceerd. Joris en ik kijken elkaar aan en denken allebei hetzelfde. Als er op deze manier tegen ons wordt gesproken gaan wij niet 1,2,3 luisteren. Demonstratief blijven we even langer zitten dan noodzakelijk. De man wordt nog agressiever in zijn toon en schreeuwt diverse keren: “Get in your car!” Marthe vraagt of de man op een andere toon ons kan aanspreken want hier zijn wij niet van gediend. De chauffeur roept tegen Marthe: “Shut up!” en stapt ineens zelf uit zijn bus. Hij heeft in zijn handen een digitale camera. Hij loopt naar de achterkant van onze auto’s en maakt van onze auto’s foto’s. Ik loop op hem af en vraag wat zijn probleem is en wie hij wel niet denkt die hij is. Hij schreeuwt dat hij parkranger is en verdwijnt weer in zijn bus. Ik roep uit sarcasme dat dit soort praktijken uit 40/45 komen. Een toerist achterin de bus voelt zich dan geroepen om zich er ook mee te gaan bemoeien. In het Engels, met een Duits accent, krijg ik te horen dat wij Nederlanders de oorlog maar niet kunnen vergeten. Nee, inderdaad! Typisch dat een Duitser zoiets zegt? Vergeven en vergeten? Vergeven misschien,maar vergeten doen we nooit (hopelijk). De bus rijdt vervolgens verder. Ons koffie met prachtig uitzicht momentje heeft ineens een hele rare wending gekregen. We zijn er gelijk klaar mee en rijden terug naar de camping. Daar doen we een spelletje Scrabble Strijd en later een variant van Triviant. Dan zien we ineens de bus met eigenaardige chauffeur de camping oprijden. Hij rijdt naar de waterhole waar hij kennelijk zijn toeristen afzet. Dan rijdt hij met een noodvaart weer terug richting de receptie en even later komt de chauffeur met een parkranger naar onze campingplaats gelopen. Hoe ver moet je gaan, denk ik bij mezelf. Deze man moet kennelijk een wit voetje ergens halen?! De Duitse chauffeur/gids heeft zijn camera meegenomen en ik hoor hem tegen de vrouwelijk parkranger zeggen terwijl hij het beeldscherm aan haar laat zien: “ Look, these are de cars!” Ik wordt letterlijk witheet en Joris stelt voor dat hij het gesprek zal voeren. Na een discussie van een klein halfuur blijkt dat er even verderop, waar wij op de motorkap zaten, een groep leeuwen lag te luieren. Volgens de Duitse chauffeur zo’n 4 meter van ons vandaan!? Die wij niet hebben gezien omdat er twee gigantische trucks voor stonden. En die trucks stonden nog zo’n 25 meter van ons vandaan. Niet 4 meter! Zoals deze nare Duitser beweerd. Wij hadden ook het bord niet gezien dat we niet uit onze auto mochten. Wij dachten dat we daar ook gewoon een kopje koffie konden doen. Er zijn namelijk plekken in het park waar je mag en kunt picknicken. Daarbij werden wij op een onbeschofte manier aangesproken. De Namibische/Duitse chauffeur staat er wat gelaten bij en dringt bij de parkranger aan om het vanmiddag met de hoofdranger te bespreken. Deze man wil ons uit het park gezet hebben. Wat een nare vent en dan druk ik me nog zachtjes uit. De parkranger maakt een symphatieke indruk en benadrukt dat ze nu twee kanten van het verhaal heeft gehoord en dat ze voldoende weet. Ze wenst ons een prettig verblijf en loopt samen met de chauffeur terug naar de receptie. We horen, de rest van ons verblijf, niets meer over dit incident en dat zegt wel genoeg. Wat een dropl.. ! Wendy en Marthe willen aan het einde van de middag nog wel op gamedrive. Joris en ik hebben er niet zo’n zin in. We hebben ons buik vol van ranger wannabe’s. Wendy en Marthe gaan vervolgens met onze auto nog een gamedrive doen en rijden naar de waterhole Salvadora om te kijken of het waar is, of er daadwerkelijk 6 leeuwen lagen te luieren . Joris en ik spelen een spelletje stratego. Wendy en Marthe komen laat terug. Ze moesten op de terug weg wachten op een groep olifanten die midden op de weg stond. Joris en ik krijgen foto’s te zien van 6 leeuwen. Deze lagen inderdaad bij de waterhole Salvadora maar niet zo dichtbij dat de Duitse chauffeur beweerde. Wat een koekebakker! Hij heeft dit nooit kunnen weten voordat hij ons aansprak, anders had hij dat wel benoemd, dat er 6 leeuwen verderop lagen. Als die leeuwen op 4 meter afstand lagen had hij zelf ook nooit uitgestapt om foto’s te nemen. Als wij zo in gevaar waren, zoals hij beweerde, mocht hij dat wel op een meer volwassen en overtuigende manier overbrengen. Ik kan er nog kwaad om worden, wat een flapdrol! Na het eten nemen we nog even een kijkje bij de waterhole op de camping, waar we nu 1 neushoorn spotten.

Halali – Kamanjab (Namibie) 30-08-2012

We worden letterlijk gewekt door het brullen van leeuwen. Het geluid komt alsmaar dichterbij. We kruipen snel de tent uit en lopen snel naar de waterhole. Misschien dat we ze daar zullen zien. Als we bij de waterhole zijn houdt het brullen ook op. Bij de waterhole zitten ze helaas niet. We lopen terug naar de campsite en pakken de boel in. We rijden richting Okaukuejo en maken nog even een extra lusje om bij waterhole Salvadora te gaan kijken. Misschien dat die leeuwen van gisteren er nog zitten. Joris en ik willen het ook nog even met eigen ogen zien. De leeuwen zitten niet meer opdezelfde plek maar wel in de buurt. Ze liggen niet meer te luieren maar houden een drietal zebra’s in de gaten die een paar honderdmeter verderop lopen. We schieten gauw nog een paar foto’s en rijden dan verder naar Okaukuejo. Park entree is 24 + 2 uur geldig. Als we dus om 08.30u het park verlaten hoeven maar twee extra dagen bij te betalen. We zijn om 06.30u het park ingereden, een paar dagen terug. Bij de receptie van Okaukuejo rekenen we af en rijden dan het park uit richting de plaats Outjo. Daar doen we boodschappen en Joris en ik halen nieuwe olie. Ik koop tevens een nieuw olie en dieselfilter. We hebben er alweer 10.000km opzitten vanaf Nairobi, dus tijd voor een kleine beurt. We rijden dan door naar Kamanjab. Joris en Marthe hebben via via vernomen dat daar een camping zit genaamd Oppikoppi en dat overlanders daar gratis mogen kamperen. Deze camping zou ook nog eens gratis WIFI verstrekken! De rit van Outjo naar Kamanjab gaat voorspoedig en camping Oppikoppi is zo gevonden. Daar maken we kennis met Marianne en Vital. Een belgisch stel die enkele jaren geleden deze camping hebben overgenomen. Zij zijn zelf ook overlanders geweest en het is waar dat overlanders hier gratis mogen kamperen. We zitten gezellig aan de bar te kletsen met Vital en zien op de menukaart dat hier, voor weinig, Zebrasteak wordt geserveerd. We kamperen toch voor niets, dus besluiten we hier te eten. Er is ook gratis WIFI dus posten we snel wat verhalen en foto’s op de website want dat is alweer een tijd geleden. De zebrasteak is om je vingers bij af te likken en we krijgen haast medelijden als je vegetarier bent....

Kamanjab (Namibie) 31-08-2012

Vandaag staat in het teken van onderhoud aan onze auto’s. Terwijl Joris en ik een 10.000Km beurt doen zijn Marthe en Wendy achterin de auto’s alles schoon en stofvrij aan het maken. Af en toe helpen Joris en ik elkaar. Als ik alle filters en de olie heb vernieuwd kijk ik nog even naar een rammeltje rechtsachter. De remschijfbeschermer mist een boutje dus die vernieuw ik ook maar gelijk. In de middag relaxen we lekker naast de auto en genieten van het warme zonnetje. ’s Avonds besluiten we om nogmaals zo’n overheerlijk zebrasteak te gaan eten en Skypen we met familie.

Kamanjab (Namibie) 01-09-2012

Lekker een dagje niets doen. Wendy leest een boek en ik werk het blog bij. In de middag trakteert Wendy ons allemaal op een lekker broodje hamburger. Omdat het eten hier erg goedkoop is besluiten we, met het avond eten, weer uit eten te gaan. Dit keer geen zebrasteak maar kudu en voor de dames vis. De restjes vanuit de keuken worden achterin de tuin bovenop een stenen schutting gelegd . In de avond komen daar stekelvarkens en wilde katten op af. Die stekelvarkens zijn nog best groot!

Kamanjab (Namibie) 02-09-2012

Joris en Marthe reizen vandaag verder. Wij besluiten nog een dagje langer te blijven om nog het 1 en ander te regelen op het internet. We nemen afscheid van Joris en Marthe. Het was een gezellige week en we zullen ze vast in Kaapstad en anders in Amsterdam weer zien.
We vullen de rest van de dag in met het maken van een advertentie op Marktplaats en het Wereldwijzer forum. Tevens doen we een aanvraag voor een verlenging van 3 maanden voor ons Carnet. Dit wordt “Letter of Grace” genoemd. Met deze verlenging mag Dizzy drie maanden langer in Zuid-Afrika blijven maar dan alleen Zuid-Afrika. Wendy verdiept zich in de reisboeken en maakt plannen voor het verdere verloop van onze reis. In de avond hebben we al de eerste reacties op onze advertentie. We Skypen nog even met familie en vrienden en worden dan door Vital en Marianne uitgenodigd om aan de bar nog wat te komen drinken. Dit keer op het huis en dat slaan we niet af. Zo zitten we gezellig tot laat in de avond te kletsen. Vital heeft grappige verhalen over zijn Afrikaanse werknemers... Logica is soms ver te zoeken met die Afrikanen.

Kamanjab – Otjiwarango (Namibie) 03-09-2012

In de morgen checken we nog even onze mail en reageren op een paar reacties op onze advertentie. We nemen dan afscheid van Vital en bedanken hem om zijn gastvrijheid. Marianne is er helaas niet. We rijden dan richting het Waterbergplateau. We moeten terug richting Outjo en vervolgens richting Otjiwarango. Daar doen we boodschappen en tanken we af. We rijden verder naar Weaver’s rock Guestfarm zo’n 25km buiten Otjiwarango en langs de weg richting Waterbergplateau. We checken in, zoeken een geschikte campingplaats en genieten de rest van de dag van het mooie uitzicht en de warme zon.

Otjiwarango – Waterbergplateau – Otjiwarango (Namibie) 04-09-2012

We hebben te horen gekregen van de gastvrouw dat de camping op het Waterbergplateau het drievoudige vraagt dat wij nu betalen. Het Waterbergplateau is vanaf hier ook goed te doen op 1 dag. We besluiten vroeg richting het Waterbergplateau te rijden. Binnen een uur staan we bij de receptie. We betalen de entree en krijgen een kaart met een aantal wandelroute’s. We rijden een stuk naar boven en parkeren de auto in de schaduw. We beginnen dan aan de wandeling omhoog. Onderweg spot Wendy een kleine kameleon. Eigenaardige wezens. Op de top genieten we van het weidse uitzicht en wandelen dan terug naar de auto. We rijden naar het beginpun van een 2^e wandeling die we hier kunnen maken. Deze gaat door een klein bos. We spotten diverse gekleurde vogeltjes. Dan is het alweer tijd voor de lunch die we op het terras naast het zwembad nuttigen. Na de lunch rijden we terug naar Weaver’s rock Guestfarm waar we halverwege de middag arriveren en genieten van de warme zon.

Otjiwarango - Rehoboth (Namibie) 05-09-2012

We hebben geen wekker gezet maar worden met zonsopkomst wakker. We ontbijten en rekenen af bij de receptie. We rijden rustig met een gangetje van 80km/uur richting Windhoek. De weg is een lange rechte en saaie weg. Ondanks de relatieve lage snelheid rijden we lekker door. Als we tegen het middaguur Windhoek aan doen besluiten we door te rijden richting Rehoboth. In Rehoboth doen we wat kleine boodschappen en pinnen we nog wat geld. De camping in het dorp, en tevens gezondsheids centrum (SPA), is gesloten. We rijden door naar camping Lake Oanob. Een camping/lodge’s gelegen aan een stuwmeer. Deze camping ligt zo’n 10km buiten Rehoboth. De omgeving is prachting. We mogen zelf een campingplaats uitzoeken. We kiezen voor de plaats genaamd Flinestones. Bij de receptie kunnen we gratis gebruik maken van WIFI dus kunnen we nog even reageren op een aantal reacties op onze verkoop advertentie. De rest van de middag/avond genieten van de rust en het mooie uitzicht over het meer.

Rehoboth – Keetmanshoop (Namibie) 06-09-2012

Oef wat was het koud vannacht. We blijven nog even lekker liggen want we hebben nog geen zin om de koude ochtend in te gaan. Rond achten gaan we er dan toch maar uit, brrr. Als we de tent uitstappen schijnt de zon net over het meer, wat voor een schitterend uitzicht zorgt. Na het ontbijt ruimen we de boel op en vertrekken richting Rehoboth. Daar tanken we de auto weer even vol en beginnen dan aan de rit naar Keetmanshoop. Een lange saaie rit van zo’n 400km. Rond 15.00u arriveren we op camping Kokerboom Forest. We raken aan de praat met onze Zuid-Afrikaanse campingburen en krijgen natuurlijk weer wat te eten aangeboden. Dit keer twee heerlijke plakken zelfgebakken cake. We kletsen zo een tijdje weg, tot het tijd is om naar de cheetah’s te gaan. Op deze camping leven namelijk 6 cheetah’s en die worden iedere dag om 17.00u gevoerd. Deze cheetah’s zijn hier allemaal gekomen toen ze nog klein waren. Ze zijn opgevangen om te voorkomen dat ze zouden worden doodgeschoten door boeren. Cheetah’s doden vaak het vee van de boeren en dat vinden de boeren niet zo leuk... Een van de cheetah’s (een vrouwtje) kan geaaid worden, mits ze een goede dag heeft (het is tenslotte een vrouw, aldus de eigenaresse...). We hebben geluk, ze is in een goede bui vandaag en dus mogen we haar om beurten even aaien, net zoals je dat bij een huiskat doet. Ik durf eerst niet, maar gelukkig haalt John mij over en doe ik het toch. Wel spannend hoor, het is en blijft toch een wild dier en dus onberekenbaar. Maar het is goed gegaan en we zijn weer een ervaring rijker... ;-). Na dit Cheetah avontuur maken we nog een wandeling door het Kokerbomenbos. Erg mooi, vooral omdat de zon bijna onder gaat en de bomen daardoor extra mooi kleuren.

Keetmanshoop (Namibie) 07-09-2012

Na het ontbijt bezoeken we de Giants Playground. Een stuk grond, vlakbij het kokerbomenbos, welke bezaaid is met stenen waarvan het net lijkt of ze daar zo zijn neergelegd en op elkaar zijn gestapeld. Wij hadden eigenlijk verwacht dat de stenen veel groter zouden zijn, maar ondanks dat dat een beetje tegenviel was het evengoed leuk om even doorheen gewandeld en gezien te hebben. Na een wandeling van een kleine 3 kwartier rijden we naar Keetmanshoop. Daar tanken we beide tanks vol en doen nog een paar boodschappen. Terug op de camping doen we wat kleine klusjes. John peilt de olieen en smeert de kruiskoppelingen door en ik doe nog een wasje. Om 17.00u is het weer voedertijd voor de Cheetahs en ook vandaag gaan wij natuurlijk weer even kijken. Helaas is halverweg het voederen de batterij van de camera leeg en kunnen we niet veel foto’s maken, maar desalniettemin genieten we toch weer van deze mooie beesten, ook al leven ze in gevangenschap... Omdat het ’s avonds zo enorm afkoelt liggen we weer vroeg in bed, wat zullen we uitgerust zijn als we thuiskomen ;-)

Keetmanshoop – Mata Mata (Namibie) 08-09-2012

We waren vanochtend vroeg vertrokken op weg naar camping Sitzas. Deze camping ligt 300m voor de grens met Zuid-Afrika en de grens is tevens de ingang van het Kalagadi NP. De rit gaat zeer voorspoedig over een goeie gravelweg. Het laatste stuk is vooral erg mooi om te rijden en gaat over een heel aantal zandduinen heen. Het is net een achtbaan en John vindt het geweldig, ik ietsje minder want van al die hobbels krijg ik een onbestendig gevoel in mijn lijf. Rond het middaguur arriveren we op de camping. Deze is erg basic, maar wel lekker rustig en prima voor 1 nachtje. De middag vul ik voornamelijk met niets doen en een beetje hangen in de stoel en John leest een boek.

Mata Mata (Namibie) – Nossob (Zuid-Afrika) 09-09-2012

We hebben de wekker op 7u. De grens gaat om 8u open en wij zijn de eerste. Onze paspoorten worden uitgestempeld en ons roadtax permit wordt ingenomen. We kunnen door naar de receptie van SANparks. Daar informeren we naar camping accommedatie in het park en het liefst op camping Nossob want die heeft een beruchte waterhole waar vaak leeuwen komen. Alles is volgeboekt. We vragen nog of er misschien een speciale regeling is voor toeristen die met eigen auto reizen. Die is er niet. We kunnen alleen als dagrecreanten naar binnen. Dat is even balen! Dan rijden we maar door naar Twee Rivieren en vervolgens richting Uppington om buiten het park te overnachten. Dat mag niet volgens de parkranger. We moeten hier bij Mata Mata ook weer het park verlaten?! Maar waarom... Om te verkomen dat het park als sluiproute wordt misbruikt is iedereen verplicht 2 nachten in het park te overnachten. Maar er is helemaal geen plek om te overnachten in het park. Hoe kunnen ze ons dan verplichten in het park te overnachten. Dat is niet haar zorg en we krijgen te horen dat we voor 16.30u het park uit moeten. Welkom in Zuid-Afrika! We besluiten evengoed naar Twee Rivieren te rijden om daar toch te proberen het park uit te rijden. We stellen Joris en Marthe, telefonisch, ook maar even op de hoogte. Zij waren namelijk ook van plan om deze route te gaan rijden. Onderweg zien we veel Wildebeesten en Springbokken maar ook twee Hyena’s en 3 Cheetahs. De Cheetahs zaten helaas wel wat ver weg boven op een berg. Rond het middaguur arriveren we bij de receptie van Twee Rivieren. Als we onze paspoorten presenteren zegt de immigratie beambte dat we ons eerst even moeten melden bij de receptie van Sanparks omdat we vandaag bij Mata Mata het park in zijn gekomen. Bij de receptie van Sanparks krijgen we te horen wat we al wisten. We moeten twee dagen in het park overnachten willen we hier het park verlaten. We worden doorverwezen naar een volgend loket van Botswana wildlife. Daar kunnen we informeren of zij nog plek hebben op een campsite. We kunnen op camping Two Rivers staan, dat is hier om de hoek. De zin om dit park te bezichtingen is ver weggezakt en we willen eigenlijk het park verlaten. We proberen het nogmaals bij immigratie. De beambte kan niets voor ons betekenen. We besluiten eerst maar eens te gaan lunchen bij de auto. Na de lunch ga ik nogmaals bij de receptie van Sanparks overleggen wat te doen en wordt mij, tot mijn grote verbazing, gevraagd waar ik wil overnachten. Nou wij zouden graag op camping Nossob willen overnachten. De jongeman tikt wat in zijn computer en vraagt of ik daar twee nachten wil verblijven. Euhh... ja... Maar hoezo kan het nu allemaal wel? In case of emergency....krijg ik te horen?! Waar is dan de noodtoestand denk ik bij mezelf? Afrikaanse logica! Als iets niet kan, kan het eigenlijk wel... Ik reken af en krijg een bonnetje mee. Zo, nu nog even naar camping Nossob rijden zo’n 162km over gravel en zandwegen met grotendeels wasbord erin. De maximumsnelheid is 50km/uur in het park. We stuiteren zo’n 3,5uur door het park richting camping Nossob. Onderweg zien we veel gemsbokken, wildebeesten en springbokken. Rond 17.00u checken we in bij camping Nossob. De man van de receptie zegt nog dat we mogen staan waar we willen?! Het is helemaal niet druk op deze camping. We kunnen zelfs nog een plek nemen met elektriciteit!? Als alles weer staat nemen we een kijkje bij de waterhole van Nossob, helaas deze avond geen leeuwen maar het stikt er wel van de Wildebeesten, Springbokken en Jakhalzen.

Nossob (Zuid-Afrika) 10-09-2012

Het was gisteren een lange dag rijden dus vandaag slapen we uit. We gaan vandaag geen gamedrive doen. Rond 08.30u kruipen we de tent uit. Het is lekker rustig op de camping. Het merendeel van de kampeerders is om 06.30u vertrokken voor een gamedrive. Na het ontbijt nemen we een kijkje bij de waterhole maar er is jammer genoeg niets te zien. Wendy is begonnen in een boek dat we van Joris en Marthe hebben gekregen, “ 1953”. Ik werk het blog bij want die liep alweer een paar dagen achter. Zo vullen we de gehele dag, lekker in het zonnetje. Aan het van de middag gaat eerst Wendy douchen en daarna ik. Als ik terug kom zie ik twee vrouwen, met SANpark uniformen aan, net weglopen van onze campsite. Als zij mij zien blijven ze staan. Wendy vertelt mij dat we van deze campingplaats weg moeten omdat andere mensen deze plaats hebben gereserveerd?! De dames van SANparks staan erbij en leggen het mij uit. Nu blijkt dat de plaatsen met electriciteit duurder zijn en dat die altijd ruim van te voren al zijn vastgelegd. Alleen gister was het kennelijk geen probleem waar wij zouden gaan staan, maar dat geldt dus niet voor vandaag. Lekkere organisatie. Als ze dat nou gisteren of vanochtend hadden medegedeeld, dan hadden we alle medewerking gegeven, maar niet nu, zo aan het einde van de dag als het al begint te schemeren gaan we niet de boel verkassen. We houden voet bij stuk, het is niet ons probleem. Jammer voor die mensen die misschien 6 maanden geleden dit hebben vastgelegd. Moeten ze maar beter opletten bij de receptie en duidelijk zijn waar we voor betalen. Daarbij komt dat de man bij de receptie van Twee Rivieren niets gezegd heeft over een plek met of zonder electriciteit en tevens is ons gisteren toegezegd dat we mochten staan waar we willen. De dames gaan onverrichtte zaken weer terug naar de receptie. Even later komt er een jongeman met dezelfde mededeling. Als we hem het verhaal uitleggen verontschuldigt hij zich namens SANparks en zegt dat hij voor een andere oplossing gaat zorgen. Later zien we hem met een verlengsnoer lopen en krijgen die mensen toch nog electriciteit. Na het eten nemen we nog een kijkje bij de waterhole waar we springbokken en jakhalzen zien. Maar helaas (weer) geen leeuwen waar deze waterhole zo om bekend staat?

Nossob - Upington (Zuid-Afrika) 11-09-2012

Het was erg koud vannacht en rond 23.30uur werden we ook nog eens gewekt door het brullen van een leeuw. Die zat heel dichtbij en misschien konden we hem wel zien als we naar het uitkijkpunt zouden gaan. We zijn niet gegaan omdat het zo koud was en we heerlijk warm in onze slaapzakken lagen. Tot in de vroege uurtjes horen we de leeuw brullen, wel steeds een stukje verder weg. We staan vroeg op en pakken de boel in. We moeten weer 162km stuiteren richting Tweerivieren. Onderweg spotten we twee jonge leeuwen die water aan het drinken zijn bij 1 van de aangelegde waterbronnen. De weg is heel slecht in dit nationale park en we proberen gemiddeld 60km/uur te rijden zodat we wat minder last hebben van al het wasbord in de weg. Bij een andere aangelegde waterbron spotten we een bruine hyena. Die hadden we nog niet gezien. Eigenaardig beest zo met die lange haren. Rond het middaguur arriveren we bij de receptie van Tweerivieren. Als we ons bij immigratie melden krijgen we tot onze verbazing te horen dat we een bezoekers vergunning krijgen voor 7 dagen. We hebben in maart al een vergunning gekregen van 90 dagen en die krijg je maar 1 keer per jaar. Dat is raar? We zijn in maart/april niet eens 90 dagen in Zuid-Afrika geweest. Als we het uitrekenen zijn we maar 38 dagen in Zuid –Afrika geweest en hebben we daarna ruim 6 maanden door andere landen gereisd? Vanaf vandaag tot en met 19 oktober wordt nog eens 38 dagen! Dat is bij elkaar opgeteld 76 dagen die wij, in 2012, in Zuid Afrika zullen door brengen! Dat zijn bij lange na geen 90 dagen! De immigratie officier zegt ons, dat we ons, binnen die 7 dagen, in Upington moeten melden bij burgerzaken om een nieuwe 90 dagen bezoekers vergunning aan te vragen. Een soort van visum dus?! Het gaat ons 42,50 euro pp kosten. Nou breekt onze klomp. Wat een rare regel. Toen we Namibie voor de 2^e keer binnen kwamen kregen we ook geen 90 daagse bezoekers vergunning, maar een 72 daagse. We hadden er namelijk in dit jaar, februari/maart, al 18 dagen van verbruikt. Als we de immigratie officier uitleggen hoe een 90 daagse bezoekersvergunning in Namibie werkt en behoort te werken, lacht hij en zegt dat Zuid-Afrika nog niet zo ver is. Belachelijk! Je paspoort wordt ingescand bij iedere grenspost, dit computersysteem houdt precies bij hoeveel dagen men heeft verbruikt. De beambte is onverbiddelijk en stempelt onze paspoorten met een vergunning van 7 dagen. In deze 7 dagen moeten wij een aanvraag doen bij burgerzaken en aantonen dat wij ook het land gaan verlaten door middel van vliegtickets. We melden ons vervolgens bij de grenspolitie die voor de vorm even meeloopt naar onze auto. Hij kijkt er even in en heet ons welkom in Zuid-Afrika. Voordat we het park verlaten tanken we onze laatste Namibische Dollars op aan diesel en pompen we de banden weer op. De rit naar Upington gaat over diverse zandduinen en de omgeving lijkt wel op de Nederlandse kust. Na elke duin verwachten we de zee, die maar niet komt. We rijden op aanraden van Theo, die we in Chobe hebben ontmoet, naar camping Sakkie se Arkie. De camping ligt in het centrum van Upington aan de Oranje rivier. Als we de camping oprijden staat Theo net te kletsen vlakbij de ingang. Hij is blij verrast ons te zien. Na een kort praatje wijst Theo ons aan waar we kunnen gaan staan. We zetten de tent, tafel en stoelen op en genieten van het heerlijke warme zonnetje. Ik haal hier om de hoek nog even een nieuwe simkaart zodat we weer bereikbaar zijn voor het thuisfront.

Upington (Zuid-Afrika) 12-09-2012

Vandaag hebben we een aantal dingen moeten regelen zoals het aanvragen van een nieuw 90 daags bezoekers vergunning en het betalen van de verlenging van ons Carnet. De verlenging van ons Carnet met drie maanden heet, “Letter of Grace”. Deze aanvraag dien je in bij de South African automobile club (AASA). Met deze verlenging mag/kan je drie maanden langer reizen in de Zuid-Afrikaanse unie (Namibie, Botswana en Zuid-Afrika). We hebben deze verlenging aangevraagd voor het geval iemand onze auto wil kopen in Kaapstad. Zo hebben we meer ruimte voor het overzetten van de tenaamstelling in Nederland en de nieuwe eigenaar voor het aanvragen van een nieuw Carnet. Als we niet verkopen hebben we wat meer ruimte om onze auto terug te verschepen naar Nederland. Ons Carnet verloopt namelijk 4 november en wij vliegen terug op 19 oktober. Aangezien we eventueel gaan verschepen in een gedeelde 40 Foot Container Load zou zich binnen die 14 dagen een andere overlander moeten melden die ook wil verschepen. Volgens Duncan, van www.africanoverlanders.com, die onze verscheping eventueel zal gaan regelen, zal dat geen probleem zijn. Maar wij kiezen het zekere voor het onzekere en willen niet het risico lopen om in een 20FCL te worden gestopt, want dat gaat veel meer geld kosten. Met deze verlenging hebben we speling van 3 maanden. Overigens een tip voor andere overlanders die hun auto terug willenverschepen. Wij hebben het internet afgezocht en hier en daar offertes opgevraagd voor verscheping maar deze Duncan is de goedkoopste die wij hebben kunnen vinden.
Na het ontbijt zijn we eerst bij een internetcafe langs gegaan om onze E-vliegtickets uit te printen en vervolgens naar de bank om 650 Rand (65 euro) te storten op rekening van de AASA. Vervolgens zijn we naar burgerzaken (Home Affaires) gegaan voor onze bezoekers vergunning. Het lijkt wel op burgerzaken in Amsterdam alleen krijgen we hier geen nummertje. We moeten ons bij de portier inschrijven en zeggen waarvoor we komen. We krijgen van de portier een loket toegewezen waar al een dikke rij staat. Als we aan de beurt zijn vertellen we waarvoor we komen. De vrouw achter het loket kijkt ons aan alsof ze water ziet branden. Haar supervisor moet er bij komen en we doen nogmaals ons verhaal. De supervisor belt naar het hoofdkantoor in Pretoria om het 1 en ander te verifieren, want ook zij vindt kennelijk dat wij onze 90 dagen nog niet hebben verbruikt. Uiteindelijk moeten we toch een nieuwe aanvraag indienen. We moeten er een begeleidende brief bij doen met de reden waarom we een extra 90 dagen willen. Nou die kunnen ze krijgen. Met onze aanvraag formulieren zijn we terug naar de camping gegaan en hebben daar een A4tje vol getikt over hoe wij over een 90 daagse vergunning denken, dat we met tegenzin betalen voor een fout in hun systeem en dat zij ons geld kunnen terug storten op mijn rekeningnummer. De brief laten we uitprinten bij het internetcafe en we melden ons weer bij Burgerzaken. We krijgen dit keer voorrang? Kennelijk omdat wij er vandaag al eerder waren geweest? We dienen onze aanvraag in en rekenen 850 Rand af. Onze aanvraag wordt netjes gearchiveerd en we krijgen te horen dat de behandeling van onze aanvraag zo’n 4 tot 6 weken kan gaan duren? We krijgen geen stempel of sticker in ons paspoort? We krijgen enkel een bonnetje?! Dit bonnetje is het bewijs dat we ons aan de regels hebben gehouden en dat we op 19 oktober geen problemen krijgen als we ons vliegtuig moeten halen. Wat een belachelijke bureaucratische regel! Dus als wij al lang en breed terug in Nederland zijn, krijgen we misschien bericht dat onze aanvraag is afgekeurd of goedgekeurd...... Het is ook allemaal maar om 1 ding en dat is om iemand zijn zak ermee te vullen, ook hier in Zuid Afrika.
In de avond worden we door Theo uitgenodigd om een stukje mee te varen op Sakkie se Arkie ten behoeve van een reclame spot. Er komen zich diverse mensen melden bij Sakkie zijn partyboot die allemaal gekleed zijn in hun zondagse pak. Wij voelen ons een beetje een vreemde eend in de bijt, in onze camping smokings. Gelukkig hoeven wij niet te anticiperen in deze spot en kunnen we genieten van de boottrip en kletsen we wat af met Theo.

Upington – Augrabies Falls NP (Zuid-Afrika) 13-09-2012

We rijden vandaag naar Augrabies maar voordat we gaan doen we eerst nog wat boodschappen en tanken we de auto af. Als we afscheid van Theo nemen wil hij ons nog even zijn huis en dieren laten zien. We rijden met hem mee. Hij heeft op zijn erf twee zebra’s en een paar spierwitte springbokken lopen. Hij laat ons ook nog zijn auto’s en bus zien waar hij samen met Sakkie aan werkt of aan heeft gewerkt. Terug bij de camping nemen we afscheid van Theo en rijden we richting Augrabies. Onderweg passeren we veel stalletjes waar men gedroogte vruchten, waar deze streek om bekend staat, verkoopt. Bij het Augrabies NP boeken we 1 nacht. Het is nog vroeg en de zon schijnt dus doen we een wandeling door het NP. Het is alleen jammer van al die kleine vliegjes. Het stikt ervan hier. Na de wandeling van ongeveer 2,5 uur bezoeken we de Augrabies waterval. We lopen vervolgens terug naar onze campingplaats en net op het moment dat we bij de auto aankomen, rijden Joris en Marthe de camping op. Dat hadden wij niet meer verwacht hen nog tegen te komen en zij kennelijk ook niet. Ze nemen de campingplaats tegenover ons en we schuiven onze stoelen (ouderwets) gezellig bij hun aan. Onder het genot van een drankje delen we onze reisverhalen. Een ZuidAfrikaans (wat ouder) stel, van origine Nederlanders, horen ons Nederlands praten en schuiven ook gezellig aan. Tegen schemer besluiten Wendy, Joris en Marthe nog even een kijkje te nemen bij de waterval. Terwijl ik de tent aan het opzetten ben komt er een derde Nederlands voertuig de camping oprijden. Ik maak kennis met Jesse en Odette ook uit Amsterdam!? Wat een toeval... Zij rijden in een Landrover Defender van Kaapstad naar Amsterdam en zijn dus net begonnen. Ze nemen een campingplaats naast Joris en Marthe. Onze Zuid-Afrikaanse buurman maakt hier nog een grap over, “jullie Nederlanders ruiken elkaar zeker?”. In de avond eten we gezellig met zijn zessen en delen we verhalen en informatie met Jesse en Odette.

Ons dagboek 19-07-2012 t/m 13-08-2012

South Luangwa (Zambia) 19-07-2012

Vannacht weer veel bush geluiden rondom de campsite waaronder tetterende olifanten en veel nijlpaarden gehinnik. We krijgen uiteraard weer bezoek van het nijlpaard met gebits problemen.
Wendy doet vandaag nog wat was en ik hang er in een stoel bij. Ik drink veel water en dit keer ook ORS (op aanraden van Han en Jifke ;-)). In de middag wordt de campsite bezocht door een groep olifanten. Geweldig gezicht die enorme beesten zo dichtbij!!

South Luangwa (Zambia) 20-07-2012

Vandaag nog een dagje rustig aan. Mijn klachten worden niet minder maar ook niet slechter. We vermaken ons deze dag met een boekje lezen en dieren kijken want in de middag wordt de campsite weer bezocht door een drietal olifanten en rondom de rivier gebeurt er ook genoeg. Hier heb je geen televisie nodig om je te vermaken.

South Luangwa (Zambia) 21-07-2012

We worden vroeg in de ochtend opgeschrikt door het brullen van leeuwen. We horen ze zo dichtbij, het is net alsof ze op de campsite staan?! We doen voor de zekerheid eerst een kijkje uit het zij raampje en vervolgens steken we ons hoofd bij trap naar buiten om te kijken of er geen leeuwen in de buurt zijn. De kust is veilig dus gaan we kijken waar het geluid vandaan komt. We zien een aantal mensen aan de rand van de rivier staan. Ze kijken naar de overkant. Dan zien wij ze ook, een groep van ongeveer 7 leeuwen loopt aan de overzijde langs de rivier. Volgens Peter communiceren ze met een andere groep leeuwen verderop. Wat een enorme brullen!
In de middag krijgen we bezoek van olifanten, bavianen en vervet aapjes. Het leuke aan die vervet aapjes is dat er twee groepen zijn en als die elkaar tegen komen is het knokken geblazen. We vragen Mozes de tuinman of hij hout heeft voor een kampvuur vanavond. Hij komt ons later een berg aan hout brengen. Het koelt hier in de avond flink af dus een kampvuur in de avond is wel aangenaam. Aan het eind van de middag arriveren er twee jeeps met twee duitse oudere echtparen. Terwijl zij de camping en de omgeving inspecteren wordt hun auto gesloopt door de bavianen. We zijn te laat om ze weg te jagen en 1 van de bavianen hangt aan een achteruikijkspiegel en die breekt door het gewicht van de baviaan af. Wij waren er van de week net op tijd bij want anders was onze auto of tent ook gesloopt. In de avond genieten we van een heerlijk warm kampvuurtje en liggen een keer niet vroeg in bed vanwege de kou.

South Luangwa (Zambia) 22-07-2012

We worden wakker omdat de auto schud en we heel dichtbij baviaan geluiden horen. We schreeuwen een paar keer om ze af te schrikken en Wendy kruipt snel de tent uit. Rondom de auto zit een groep bavianen ons onschuldig aan te kijken. We wachten totdat de groep afdruipt voordat we gaan ontbijten. Ik voel me vandaag een stukje beter en eet wat yoghurt in de ochtend. Omdat Dizzy problemen had met starten, na een paar dagen stilstaan, laten we Dizzy nu elke dag even 10 minuten lopen. Alleen waren we het gisteren even vergeten..... En jullie raden het al, Dizzy wil vandaag weer niet starten. De startmotor gaat wel rond maar het lijkt alsof deze te weinig stroom krijgt. We hebben een multimeter meegenomen dus ik meet beide accu’s door. Deze geven allebei 12,8V aan, dus die zijn op sterkte?! Zal het dan toch de startmotor zijn die kuren vertoont?! Peter, de Nederlandse eigenaar, loopt net langs en komt vragen wat het probleem is. We leggen hem uit dat we het eigenlijk niet weten maar dat we een vermoeden hebben dat de startmotor kuren heeft. Peter zal vragen of Marcel, de automonteur hier op de camping, een kijkje wil komen nemen. We vragen onze Duitse camping buren, om ons een sleep te geven en binnen 5 meter is Dizzy weer gestart. Later in de middag komt Marcel, een Zuid-Afrikaan, vragen, of wij zijn hulp nog nodig hebben. We leggen hem het probleem uit en dat na de sleep Dizzy, gewoon weer wil starten?! Marcel staat er raar van te kijken maar denkt aan een aardeprobleem. We krijgen een aantal tips hoe we dit kunnen opsporen en als we er niet achter komen om Dizzy in het vervolg zo te parkeren dat we met een klein duwtje Dizzy toch kunnen starten. Zoals Marcel dat benoemd “A Battery Hill” ;-) Tijd zal het leren... In de avond genieten we weer van een Afrikaanse sterrenhemel en een warm kampvuurtje.

South Luangwa (Zambia) 23-07-2012

Vandaag worden we, voor de verandering, eens niet wakker gemaakt door wildlife. Ik voel me een stuk beter vergeleken met de afgelopen dagen dus besluiten we om morgen het NP te gaan bezoeken, maar niet met eigen auto. Ten eerste omdat ik me nog wat slap voel door het weinige eten en ten tweede omdat de gamedrive’s hier in een openwagen worden gehouden en dat is veel leuker, denken wij. We willen een ochtend en avond gamedrive boeken. We krijgen van Peter te horen dat we morgen dan de enige zijn en er wordt pas gereden met minimaal 3 personen. Dat houdt dus in dat we voor 3 personen moeten betalen willen we perse morgen op ochtend en avond gamedrive gaan. We krijgen van Peter een ander alternatief aangeboden en dat is om een volledige dag op gamedrive te gaan van 06.00u t/m 18.00u samen met een ander Nederlands stel mits zij accoord gaan. Dat lijkt ons ook wel leuk dus boeken we deze dag. Rond het middaguur maken we kennis met Adrie en Corrie uit Wilnis die geen bezwaar hebben dat wij morgen mee op gamedrive gaan. Na de lunch doen we een kijkje bij de camping Crock Valley die naast Track and Trail ligt. De Duitsers zijn daar gister heen verhuisd omdat je daar met je auto ‘aan’ de rivier kunt staan. Hier betaal je wel meer voor. Track and Trail vraagt 7,5$ p.p.p.n. en Crock Valley 11$ p.p.p.n. Onze mening, de campsite van Track and Trail heeft betere faciliteiten maar de campsite van Crock Valley heeft een beter uitzicht. Als we weer terug zijn bij Track and Trail wordt ons gevraagd of we interesse hebben om vanavond mee op gamedrive te gaan, tegen een gereduceerd tarief. Dat willen wij wel want als je een jaar op reis bent moet je toch ook op de kleintjes letten! De avond gamedrive begint om 16.00u dus voor die tijd zorgen we ervoor dat we al gegeten hebben. Rond 15.30u komt onze gids zichzelf voorstellen. Hij heet Friday. We zitten dan net aan een soeppie met brood. Friday komt ons mededelen dat er een miscommunicatie heeft plaatsgevonden. Bij de receptie wisten ze niet dat Adrie en Corrie, deze avond van 16.00u tot 18.00u zouden gaan, in plaats van 16.00u tot 20.00u. Dat is even balen maar het is niet anders. Friday zegt dat we nog mee kunnen en dat we dan alleen de entree van het park hoeven te betalen, 25$ pp. We bedanken Friday voor het aanbod maar we zouden graag ook de gamedrive in het donker mee willen maken. Adrie komt zich nog verontschuldigen terwijl hij helemaal niet schuldig is aan deze miscommunicatie. De fout ligt bij de receptie. Misschien kunnen zij dit een andere dag met ons goed maken?! We hebben helaas dit keer geen hout laten brengen voor een kampvuurtje, omdat wij dachten op gamedrive te gaan, dus liggen we er vroeg in, dat is ook beter want we moeten morgen er vroeg weer uit.

South Luangwa (Zambia) 24-07-2012

We staan om 05.15u op, eten een bakkie cornflakes en melden ons dan bij Peter die bij de open safari auto staat. Peter verontschuldigt zichzelf dat hij vandaag niet als gids mee gaat omdat hij nog een hoop administratie moet doen. Friday wordt onze gids vandaag. De achterbank van de auto is vol gepakt met stoeltjes, een tafel en twee hele grote koelboxen. We rijden stipt om 06.00u het terrein af richting de hoofdingang van het NP South Luangwa. De camping zit er vlak naast dus we zijn er binnen 5 minuten. Richting de hoofdingang spotten we al direct olifanten en giraffen. Die staan om de hoek net buiten de camping. Bij de “Main gate” moeten we onszelf inschrijven dat eventjes duurt want we zijn niet de enigen die het park in gaan. In het park spotten we veel vogels, bokkies en apen. Adrie en Corrie moeten er hard om lachen dat wij alle antilopensoorten ‘bokkies’ noemen. De flora en fauna in het park is schitterend en de wegen zijn allemaal onverhard waardoor we het gevoel hebben echt in de “Bush” rijden. Er staan veel bomen en struiken waardoor we heen en weer zigzaggen en dan zien we ineens vanuit de struiken 3 leeuwinnen op ons aflopen. Friday zet de auto stil en de 3 leeuwinnen doorkruisen op nog geen 2 meter afstand van onze auto hun pad. De leeuwinnen kijken ons 1 v oor 1 aan maar lopen nonchelant door. Omdat we in een open wagen rijden geeft dit toch wel een heel apart gevoel om zo dicht bij deze dieren te zijn. Aan de ene kant fantastisch mooi maar aan de andere kant ook wel weer erg spannend. De drie vrouwtjes worden gevolgd door 2 jonge mannetjes. De manen van de mannetjes zijn nog niet volgroeit. Volgens Friday zijn de leeuwen op zoek naar eten. Hij draait de auto en we rijden parallel mee met de leeuwen om te zien waar ze naartoe gaan. Om de leeuwen voor te zijn rijdt Friday even verderop van het pad af de bush in. Dan spotten we nog twee leeuwinnen waarvan 1 een groot stuk van haar staart mist. Ze gaan vlakbij de auto liggen, net alsog ze voor ons poseren. De leeuwin met de geamputeerde staart begint dan onwijs hard te brullen. Hetzelfde geluid dat wij al een aantal ochtenden hebben gehoord maar nu staan we er vlak naast en zien we hoe de leeuwin dit geluid opwekt. Het geluid is niet te omschrijven maar ik probeer het toch... Het lijkt op het geluid dat een huiskat produceert als hij een haarbal ophoest maar dan vele malen harder. Volgens Friday wordt er zo onderling tussen de leeuwen gecommuniceerd. De groep van 5 leeuwen en leeuwinnen heeft een plek ingenomen aan de rand van een dicht begroeit gebied dat uitzicht heeft over een grote open vlakte. Op deze vlakte staan veel bokkies en we hopen natuurlijk dat de leeuwen toe gaan slaan. Boven de leeuwen, in de boomtoppen, zitten een paar bavianen die als een malle aan het blaffen zijn. Hierdoor raken de bokkies in de stress en nemen gepaste afstand. “The Kill” zullen we hier niet meemaken. Een van de mannetjes loopt ineens de open vlakte op richting de bokkies maar hij neemt niet de moeite om naar ze toe te rennen en er een te grijpen. Hij loopt naar een poeltje waar hij een paar slokken water neemt en loopt vervolgens weer terug naar de groep. We hebben onderhand genoeg foto’s geschoten van de groep leeuwen en we vervolgen onze weg dieper het NP in. We zijn amper een halfuurtje verder of ik spot in de verte, zo’n 2 a 3 honderd meter verder, een silhouet van een ‘katachtige’ aan de rand van een open vlakte. Als ik Friday erop attendeer zet hij de auto in zijn achteruit en rijd als een bezetene in de richting van het dier. Naarmate we dichterbij komen zien we dat het een luipaard is. Het luipaard schrikt van ons en duikt een droogstaande rivierbedding in. Friday rijdt een stuk verder zodat we zicht hebben in de bedding en daar zien we het luipaard door de bedding wegsluipen in de richting van de bush. Het dier houdt ons goed in de gaten en zodra hij ons gepasseerd heeft zet hij het op een rennen. Dit is nou het leuke aan een gamedrive, om zelf de dieren te spotten. In de ochtend spotten we veel bokkies maar ook olifanten en een hele grote kudde buffels. In de rivier stikt het van de nijlpaarden en krokodillen. Rond 10.00u stoppen we voor een koffie/thee pauze met uitzicht over de rivier. Er ligt een skelettenkop van een buffel en Friday noemt het hier, restaurant de buffel. Na de koffie en thee rijden we verder langs de rivier. We stoppen bij een rieten hut die uitzicht heeft over de rivier. In de hut hebben we prachtig uitzicht op een groep nijlpaarden die vlak bij de hut in het water ligt. We mogen niet te lang in de hut blijven want het is prive eigendom van een lodge hier vlakbij en kennelijk heeft deze lodge het alleenrecht?! We rijden verder langs de rivier en we rijden af en toe door een droogstaande rivierbedding. We stoppen aan de rand van de rivier met uitzicht op een groep nijlpaarden die lekker liggen te luieren op het land. Friday laat zien wat een nijlpaard doet wanneer deze in paniek raakt. Hij gooit enkele grote brokken steen in het water en klapt een paar keer hard in zijn handen. De nijlpaarden schrikken op en rennen allemaal tegelijk het water. Door deze stormloop aan nijlpaarden verschijnt er een vloedgolf in de rivier. Wat een grappig gezicht! Het is inmiddels lunchtijd geworden en Friday zoekt een geschikte plek om te de boel uit te pakken. We vinden geen geschikte plek en Friday belsuit terug te rijden naar de rieten hut. Naast de hut op de rand van rivier zetten we gezamelijk de tafel en stoelen op. We krijgen een heerlijke lunch voorgeschoteld en worden aan het einde van de lunch verrast door een olifant die vlakbij de auto staat. We blijven allemaal doodstil en dichtbij de auto staan om de olifant niet te laten schrikken. Hij loopt vervolgens verder naar de rivier waar hij heel behendig met zijn slurf water gaat drinken. Het is inmiddels al bijna 14.00u en we rijden terug richting “Main gate”. Onderweg spotten we weer veel bokkies en olifanten. Dichtbij de plek waar we vanochtend de leeuwen hadden gespot zwermt nu een groep gieren. Friday manouvreert de auto de bush in en we komen oog in oog te staan met een leeuw die naast een kadaver ligt van een jonge zebra. Heeft die groep leeuwen van vanochtend toch nog een “Kill” gemaakt! Een stukje verderop ligt de tweede leeuw uit te buiken. Terwijl wij druk aan het fotograveren zijn komen er andere safari auto’s bij ons staan en krijgen we van een Nederlands gezin, die in een NL Landrover Defender rijden, de tip, dat er verderop aan de rivieroever 3 leeuwinnen liggen te luieren. We rijden naar de aangewezen plek en zien de drie leeuwinnen waarvan 1 een geamputeerde staart heeft. Het is duidelijk te zien dat ze gegegeten hebben. Het bloed zit nog rondom hun bek en bef en hun buiken zijn aardig opgezet. Het wordt tijd dat we terug rijden want het wordt al laat. Op de weg terug krijgt Friday nog een tip waar een luipaard te zien is. Hiervoor rijden we nog even snel even terug. Onder een paar struiken spotten we een luipaard en aan de ademhaling van het dier te zien heeft deze ook net lekker zitten eten. We maken snel een paar foto’s en dan moet Friday zich nog haasten om voor zessen het park uit te rijden. Als we het terrein van de campingl op rijden zijn we blij dat we vanochtend de tent hebben ingeklapt. Op de motorkap en dak van de auto zitten zo’n 10 bavianen. We jagen ze van de auto af en bedanken Friday voor deze dag. We spreken met Corrie en Adrie af na het avondeten nog een drankje te doen om deze mooie dag af te sluiten. Bij de bar sluit Peter zich ook aan. Adrie en Corrie hebben het zo gezellig gehad vandaag dat ze ons vragen om morgenavond ook mee te gaan op gamedrive. Aangezien we die nog te goed hebben van Peter en wij het ook erg gezellig hebben gevonden besluiten we morgen mee te gaan. Peter vind het geen probleem dus dat is ook gelijk recht gezet. We zitten tot laat in de avond gezellig te praten en gaan voor ons doen laat naar bed.

South Luangwa (Zambia) 25-07-2012

We hebben heerlijk geslapen en doen de gehele ochtend en middag weinig. We lezen een boek en genieten van het heerlijke weer. Wendy maakt vroeg het avondeten klaar want om 16.00u vertrekken we voor de avond gamedrive. Adrie en Corrie zijn vanochtend ook nog op gamedrive geweest en hebben veel luipaarden gespot waaronder een moeder met twee pups. Laten we hopen dat we vanavond ook zoveel geluk hebben. Tegen vieren melden we ons weer bij Friday die al klaar staat met de open safari wagen. Adrie en Corrie zijn er ook al en er gaat nog een andere man mee. Hij stelt zichzelf voor als Collin afkomstig uit Nieuw Zeeland. We rijden het park in en spotten veel olifanten, giraffen en bokkies. Op een open vlakte spotten we 3 leeuwen die we gisteren ook hebben gespot. De leeuwin met de geamputeerde staart ligt een stuk verderop. We naderen ze heel dichtbij en het doet ze niets. Ze blijven lekker liggen en rollen zo nu dan over hun rug op hun andere zij. We rijden verder het park in en met schemer stoppen we voor een klein hapje en een drankje. Het hulpje van Friday haalt dan het grote zoeklicht tevoorschijn en neemt voorin plaats. Het licht wordt al rijdend van links naar rechts geschenen op zoek naar oogjes van roofdieren. We spotten hyena’s en een civet kat maar helaas geen luipaard. Dat is onderdeel van het spelletje, soms heb je geluk en soms wat minder. Rond 20.00u zijn we terug op de camping waar we samen weer genieten van een heerlijk warm kampvuurtje...

South Luangwa – Chipata (Zambia) 26-07-2012

We worden weer eens gewekt door de bavianen en zitten daardoor weer vroeg aan het ontbijt. We pakken vervolgens de boel in en lopen naar de receptie om de afgelopen 9 nachten af te rekenen. Bij de bar komen we Adrie en Corrie tegen waarvan we afscheid nemen. Na het afrekenen zijn we klaar voor vertrek en stoppen nog even bij het kantoor van Peter. We bedanken hem voor de afgelopen dagen en beginnen dan aan de terugrit richting Chipata. Voor ons gevoel gaat de terugrit sneller en rond het middag uur staan we bij de Shoprite. Komt vast omdat we dit keer niet worden gestopt door de politie?! ;-) Het is een stuk drukker dan de vorige keer bij de Shoprite en er zijn nu veel jonge mannetjes die van alles willen, zoals onze auto bewaken of geld willen wisselen. Ze kijken allemaal niet erg fris uit hun ogen dus wimpel ik de mannetjes af op een wat arrogante manier. Dat is soms ook de enige manier om van die kereltjes af te komen, hoe onbeschoft het dan ook is in onze cultuur, aldoende leren we hier. Wendy is inmiddels al boodschappen gaan doen en de schappen blijken nu veel voller te zitten dan de vorige keer. Blijkt dat de winkel op donderdag wordt bevoorraad. Vandaar dat het zo druk is!? Na de boodschappen rijden we door naar Deans Camp. Deze camping ligt op de route, in Chipata, richting Lusaka. Een prima camping voor 1 nacht.

Chipata – Luangwa (Zambia) 27-07-2012

Vandaag rijden we naar Luangwa Bridge Camp en die ligt zo’n 350km van Chipata langs de weg richting Lusaka. We hebben de wekker vroeg gezet en we zitten rond 07.00u in de auto klaar voor vertrek. De weg is goed te doen en we kunnen lekker door rijden. We worden niet 1 keer gestopt door de politie!? Dat mag wel in de krant worden gezet. Rond het middaguur arriveren we bij de camping. De camping blijkt eigendom te zijn van een Nederlander die al vanaf zijn jeugd in Afrika woont. Het zwembad en de bar hebben uitkijk over de Luangwa rivier. Een mooie omgeving. De prijs voor overnachten is wel wat aan de dure kant. We hadden gehoopt, naarmate we verder van Malawi af zouden rijden, dat de diesel goedkoper zou worden. Maar dat is dus niet het geval. Zambia en Malawi zijn tot nu toe de duurste landen qua brandstof. We hebben nog een jerrycan op het dak staan dus die gooien we over. Daarmee redden we het nog tot aan Lusaka en dan moeten we toch echt weer tanken. In de middag vertoeven we bij het zwembad. Het water is te koud dus zwemmen doen we niet. We krijgen van de Nederlandse eigenaar nog een aardige tip, hoe we morgen door Lusaka moeten rijden. Het verkeer kan chaotisch zijn in Lusaka en hij geeft ons een route om die chaos grotendeels te vermijden. Erg prettig! We hadden de camping bijna de hele middag voor onszelf maar tegen schemer arriveert er een Frans stel in een huurauto en even later nog een hele overlandtruck. Weg rust, maar wel gezellig!

Luangwa – Monze (Zambia) 28-07-2012

Gelukkig waren we van plan ook vroeg te vertrekken want rond 05.30u is er al aardige bedrijvigheid op de camping. De overlandtruck vertrekt vroeg richting South Luangwa. Wij zitten daarom ook vroeg in de auto. Onze rit naar en door Lusaka verloopt soepel mede dankzij de tip van de campingeigenaar. We pinnen wat geld en tanken af en rijden door richting The Moorings Campsite nabij Monze. Daar peil ik nog even de vloeistoffen in de achteras want die zweet nog steeds een beetje. In de middag arriveren de Duitsers die we eerder hebben ontmoet op camping Track and Trail. We wisselen wat ervaringen uit over het NP South Luangwa.

Monze – Livingstone (Zambia) 29-07-2012

Het is lekker rustig hier op de camping en we kunnen dus ook wat langer op bed blijven liggen. Vandaag rijden we door naar Livingstone nabij de Victoria Watervallen. Na het ontbijt nemen we afscheid van de Duitsers. Die gaan naar Lake Kariba. De weg naar Livingstone is prima en we komen geen politie tegen dus kunnen we weer lekker door rijden. In Livingstone doen we de Shoprite aan die in T4A staat aangegeven. Daar haalt Wendy weer een hoop boodschapjes. Helaas waren er weer een aantal schappen leeg en het brood was ook al op. Even verderop in Livingstone zit nog een Shoprite en die is veel beter dan die wij eerst hebben aan gedaan. Deze is veel groter en heeft veel meer keus. Deze staat niet in de T4A, althans de versie die wij hebben. Daar halen we de laatste boodschappen en we rijden dan door naar camping Waterfront. Op deze camping heb ik 9 jaar geleden ook gestaan. Van hieruit kunnen we diverse excursies boeken want het ‘hoofdkantoor” om aktiviteiten te boeken zit boven het restaurant. De lokatie is ook erg goed. Vanaf de camping is het nog zo’n 5km tot aan de Victoria Watervallen. We boeken in eerste instantie 3 nachten. We mogen zelf een camping plaats uitzoeken. Als we een rondje rijden over het kampeerterrein nemen we plek 10 die nog vrij is. We staan midden tussen de overlandtrucks en overal staan koepeltentjes. We hopen maar dat we daar geen last van zullen krijgen. Als we de tent hebben opgezet lopen we naar de receptie om een voucher te kopen om even op het internet te kunnen. Dat geven ze hier niet weg. Voor een uurtje betalen we 2,5 euro! Als we eenmaal op het internet zitten en onze email willen downloaden hebben we alweer spijt. Het is weer eens super traag en dan hebben we ook nog eens mailtjes met enorme fotobestanden (7MB per foto) dus dat duurt een eeuwigheid voordat die binnen zijn. Het uurtje is zo gevuld en dan hebben we alleen wat email binnen gehaald . Als we de foto’s willen bekijken kunnen we die niet eens openen omdat de bestanden zijn beschadigd?! Een hoop frustratie dus. We besluiten vanaf nu, dat als het internet tegen betaling is, dat we dat maar niet meer doen.

Livingstone (Zambia) 30-07-2012

Het was heerlijke rustig op de camping ondanks dat het vol staat met koepeltentjes en overlandtrucks. We hebben dan ook heerlijk geslapen. Wel weer met onze thermo kleding aan want de nachten zijn nog steeds erg koud. Na het ontbijt informeren we bij de aktiviteiten receptie wat de prijzen zijn voor het raften en een helicoptervlucht. We krijgen een prijslijst met alle aktiviteiten overhandigd. Omdat er nog steeds hoog water staat in de Zambezi kunnen we maar een halvedag raften. We beginnen dan bij rapid 8 en eindigen bij rapid 25. Deze excursie kunnen we combineren met de “Sunset cruise” ook wel de “Boose cruise” genoemd . Bij de sunsetcruise is het drinken en eten inbegrepen, vandaar dat het ook wel de “Boose cruise” wordt genoemd. Iedereen drinkt zich in 3 uur tijd een stuk in zijn kraag. Dat wordt lachen want dan ben ik, hopelijk samen met de kapitein, de enige nuchtere aan boord... De helicoptervlucht zouden we vanmiddag al kunnen doen. Er wordt portofonisch contact gelegd met de helicoptermaatschappij. We zouden om 16.00u kunnen gaan mits er nog andere mensen boeken. De helicopter vliegt pas met 4 personen. Ik heb Wendy zover gekregen om mee te gaan raften dus boeken we het raften gecombineerd met de sunsetcruise voor morgen. We zullen rond het middaguur te horen krijgen of we om 16.00u een helicoptervlucht over de Victoria Watervallen kunnen maken. De rest van de dag vullen we met een boek lezen en het blog bijwerken want die loopt alweer een flink aantal dagen achter. Tijdens de lunch worden we lastig gevallen door een groep Vervet aapjes die niet zo bang is en al helemaal niet voor vrouwen. Deze groep is al aardig gewend aan mensen en het kost ons een hoop moeite om ze op afstand te houden. Na de lunch gaan we nog maar eens informeren of we mee kunnen in de helicopter vanmiddag. Helaas heeft er zich nog niemand extra aangemeld. Tegen 16.00u zijn we nog steeds niet benaderd door iemand van het boekingkantoor dus informeren we nogmaals zelf. Ze zijn ons helemaal vergeten. Gelukkig hebben we de tijd dus boeken we de helicoptervlucht voor donderdag. Dit keer wordt alles bevestigd en gaan we zeker vliegen.

Livingstone (Zambia) 31-07-2012

We worden om 08.00u verwacht in het audiotorium. Daar krijgen we instructies voor het raften en krijgen we ons uitrusting uitgereikt. Een wetsuite, reddingsvest, helm en peddel. We zijn met een groep van 13 mannen en vrouwen. De groep wordt in tweeen gesplitst. Wij worden ingedeeld in een raft van 8 personen inclusief de kapitein Steve. We zijn de enige Nederlanders in onze raft. De andere komen allemaal uit Amerika. Na de instructie klimmen we in een vrachtwagen en worden we naar de Zambezi gebracht. Wendy vind het nu wel erg spannend worden. Het is een kleine 20 minuten rijden. Vanaf het punt waar we uitstappen moeten we nog een flinke wandeling naar beneden maken. Voordat we naar beneden lopen wordt er nog een groepsfoto gemaakt. De wandeling duurt zo’n halfuurtje. We komen aan bij een gedeelte van de rivier waar niet zoveel stroming staat. In de rivier liggen al twee rafts klaar. Steve, onze kapitein, inspecteert nog even of er genoeg lucht in de raft zit en dan mogen we allemaal aan boord. Op dit rustige water oefenen we nog een aantal commando’s en het peddelen. Dan zijn we klaar voor vertrek en peddelen we naar het midden van de rivier en worden we door de stroming meegenomen. De eerste stroomversnelling (rapid) die we tegenkomen is rapid nummer 8 en dat is ook meteen de heftigste die we vandaag zullen trotseren. De rapids worden gekwalificeerd van 1 t/m 6 en deze rapid, nummer 8, heeft kwalificatie 5. Rapids met een kwalificatie 6 zullen en mogen wij niet nemen. Als we de stroomversnelling 8 in gaan, gaan we flink omhoog en weer naar beneden en flippen we bijna onderste boven. De boot wordt flink door elkaar geschud en de kapitein en een amerikaan vallen uit de boot. Wendy kan zich nog net binnen de boot houden maar het scheelde niet veel. Steve werkt zichzelf weer in de boot en ik help de amerikaan. Zo dat was gelijk de vuurdoop! Wendy is er erg van geschrokken en maakt zich druk over de volgende stroomversnellingen. Steve stelt Wendy gerust want dit was de enige rapid 5 die we tegenkomen vandaag. De rest is allemaal klasse 3 en 4. Bij laag water worden deze rapids klasse 4 en 5, dus als je van avontuur houdt moet je eigenlijk de Zambezi raften bij laagwater en dat begint om en nabij eind september. Rapid nummer 9 slaan we over omdat deze klasse 6 is. We gaan allemaal van boord en klauteren langs de rotsen voorbij rapid 9. Alleen Steve de kapitein gaat met onze raft naar beneden, de held. De volgende rapids zijn spectaculair maar niet meer zo heftig als rapid nummer 8. Rond 13.30u zijn we voorbij rapid 25 en gaan we weer aan land. Vanaf dit punt vertrekken de Jetboats want er ligt er 1 aan de kant. We hoeven de kloof niet omhoog te lopen, er is een kabelbaan/lift. Als we in de kabelbaan staan vind ik dit nog het spannends van de hele dag. In Europa worden deze liften elk jaar gekeurd, maar of dt hier gebeurd? We komen zonder problemen boven aan waar we worden getrakteerd op een frisdrankje. We kunnen ons omkleden in wat droogs en rijden dan terug naar het Waterfront. De route gaat door diverse dorpjes van lemen/rieten hutjes. Alle kinderen zijn enthousiast en vragen om lege flessen. Best schrijnend om door die dorpjes te scheuren terwijl veel van ons de lege plasticflesjes naar de kinderen gooien. Alsof het een Sinterklaas intocht is en wij zijn de Pieten. Terug op het Waterfront krijgen we een broodje hamburger met salade voorgeschoteld. Na de late lunch krijgen we de film te zien die vandaag is gemaakt. Er zijn ook foto’s gemaakt maar helaas zijn deze min of meer mislukt. De camerasluiter werkt niet meer naar behoren en dus zijn alle foto’s gedeeltelijk overbelicht. We bestellen de DVD als aandenken en krijgen de foto’s er gratis bij, voor wat het waard is. Dan moeten we ons nog haasten voor de sunsetcruise want het is inmiddels alweer 14.45u. We hebben geen tijd om ons om te kleden maar wat maakt dat nog uit. Aan het eind is iederen toch dronken. Op de boot maken we kennis met Erik en Claudia uit Tilburg. Zij maken een reis door Namibie en Botswana en doen een uitstapje naar de Victoria Watervallen. We zitten de gehele cruise gezellig te kletsen. 9 jaar geleden heb ik deze cruise ook gedaan, maar ik kan mij daar niet zoveel meer van herinneren. Rara hoe kan dat nou?! De zonsondergang is mooi en we zien ook nog een aantal nijlpaarden. Na de cruise willen we nog met zijn vieren een drankje doen aan de bar maar we worden doorgestuurd naar het audiotorium waar een disco wordt gehouden. De halve boot, groot en deels afkomstig van overlandtrucks en dronken, vertrekt naar het audiotorium. We besluiten met zijn vieren een kijkje te nemen. In het auditorium staat een groep vrouwen, allemaal op blote voeten, te dansen op housemuziek uit de jaren negentig. Wij moeten ook ons schoenen uit doen willen we het audiotorium binnen gaan. Dit komen een paar van die dronken vrouwen ons mededelen. Erik maakt kennis met Linda, een 69 jarige amerikaanse die met haar kleindochter reist. Ze verteld dat ze vandaag bungee heeft gesprongen en de Cord Swing heeft gedaan. Dat is nog eens een lef oma! Na een uurtje in de disco te hebben vertoefd nemen we afscheid van Erik en Claudia en gaan moe naar bed. Zo’n dagje raften hakt er wel in.

Livingstone (Zambia) 01-08-2012

Vandaag staan de Victoria Watervallen op het programma. We hebben besloten om er met de taxi heen te gaan. We hoeven dan niet de boel in te pakken. Lekker makkelijk. We bestellen bij de receptie een taxi. We moeten even wachten voordat die er is. Linda, de 69 jarige oma, en haar kleindochter zijn ook van plan om op hun laatste dag de watervallen te bezichtigen. Ze vraagt of we misschien een taxi kunnen delen. Geen probleem, scheelt ook weer in kosten. We worden afgezet bij de hoofdingang. De entree kosten zijn omgerekend 17,5 euro pp. We maken eerst een wandeling tot aan de brug waarvan wordt bungee gesprongen. Deze brug verbind tevens Zambia met Zimbabwe. We lopen vervolgens terug en doen het rondje vlakbij de watervallen. De Victoria Watervallen zijn 1,4km breed en Zambia heeft uitzicht over ongeveer 400 meter. We zouden ook naar Zimbabwe kunnen om de watervallen vanaf die kant te bekijken, maar dan moeten we een visum voor Zimbabwe kopen (30$), entree park aan Zimbabwe zijde betalen (15$) en weer een visum voor Zambia kopen omdat we geen multiply entry hebben (50$). Dat zou een duur tripje worden en aangezien we al een helicopter vlucht over de watervallen gaan maken hebben we ervoor gekozen niet naar de Zimbabwe zijde te gaan. De volgende wandeling gaat langs de zijkant en gedeeltelijk bovenlangs de watervallen. Ik kan mij niet herinneren dat dit wandelpad er 9 jaar geleden al was maar het geeft een mooi uitzicht over de watervallen. Wat een kracht heeft stromend water! Terwijl we genieten van het uitzicht, zien we hoe een volwassen baviaan de tas probeert te stelen van de schouder van een Italiaanse toeriste. De Italiaanse houdt goed stand en de baviaan houdt het voor gezien. Door zo’n beest wil je niet worden gebeten. De italiaanse is flink geschrokken maar gelukkig heeft ze haar tas nog. We lopen vervolgens terug en nemen de laatse wandeling naar beneden waar we uitzicht hebben op de brug en het beginpunt van de lower Zambezi. Onderweg komen we een hoop bavianen tegen die allemaal op onze rugtas lopen te azen. Uit voorzorg nemen we een stok ter hand en een paar steentjes om mee te gooien. Beneden kijken we naar waaghalzen die vanaf de brug bungee jumpen. Ik heb het 9 jaar geleden ook hier gedaan, maar eens en nooit weer. We lopen vervolgens terug naar de hoofdingang en smsen onze taxichauffeur van vanochtend dat we kunnen worden opgehaald. Binnen 10 minuten staat Andy voor ons neus en hij brengt ons terug naar het Waterfront. Bij de auto lunchen we en ook hier moeten we weer op ons hoede zijn vanwege de Vervet aapjes. De rest van de dag hangen we bij de auto en lezen een boek of werken het blog bij.

Livingstone (Zambia) 02-08-2012

We hebben allebei last van gezonde spanning want vandaag gaan we voor het eerst meevliegen in een helicopter. Een ervaring om nooit te vergeten. Onze vlucht staat om 10.00u gepland en omdat we er zoveel zin in hebben staan we al om 09.30u klaar bij de receptie om opgehaald te worden. Vijf voor tien arriveert dan eindelijk een busje die ons naar het helicopter platform brengt dat om de hoek ligt van het Waterfront. We checken in en krijgen zowaar een echte boarding pas. We maken kennis met een Spaans stel waarmee we samen zullen vliegen. De spaanse vraagt aan mij of ik graag voorin wil zitten. Ja natuurlijk, als jullie dat niet erg vinden ;-) De helicopterpiloot heeft de helicopter al gestart en doet zijn checks. Wij worden door een mannetje naar de helicopter begeleid. Het spaanse stel neemt rechtsachterin plaats en Wendy links. Ik zit links naast de piloot. De piloot stelt zichzelf voor als Jay. We krijgen allemaal een koptelefoon op want het geluid van de motor en wieken is enorm. We worden door het mannetje die ons begeleidde ingesnoerd en de deuren worden gesloten. We zijn klaar voor vertrek. Dan gaan we ineens een paar meter recht omhoog en draaien weg . Wauwwwww wat een geweldige ervaring en ik heb nu al spijt dat ik vroeger een luie leerling was en niet heb door gestudeerd om helicopterpiloot te worden. Het vliegen gaat heel soepel en we voelen helemaal geen vibratie of turbulentie, wat we eigenlijk hadden verwacht. Het raampje kan ook nog gedeeltelijk open. Zo hoeven we geen foto’s te maken door het raam heen. Het uitzicht is fantastisch en wat zijn de watervallen groot!! We vliegen twee rondjes linksom en twee rondjes rechtsom zodat iedereen in de helicopter evenveel te zien krijgt. Onderweg vertelt Jay een aantal feiten over Dr. Livingstone die de watervallen als eerste Europeaan heeft ontdekt. De gehele vlucht duurt 15 minuten en dat zijn de duurste 15 minuten ooit geweest, maar daar hebben we zeker geen spijt van. Wat een geweldig gevoel en wat een fantastisch uitzicht. Tijdens het aanvliegen om te landen maakt Jay nog een hele scherpe bocht. Echt vet gaaf!!!! Op de luchthaven krijgen we nog een film te zien die we kunnen kopen. We hebben al de DVD van het raften waar precies hetzelfde op staat. We worden teruggebracht naar het Waterfront. We lunchen bij het restaurant en genieten nog steeds na van de vlucht. In de middag proberen we Dizzy weer te starten maar weer wil hij niet starten. Als ik de cellen controleer van de startaccu staan deze voor de helft droog. Misschien wordt het eens tijd om die bij te vullen?! We besluiten een sleep te vragen bij de receptie om vervolgens naar de Landrover garage in Livingstone te rijden. We worden geholpen door een aardige Zambiaan die net weg wilde gaan met zijn Ford pickup. Binnen 5 meter loopt Dizzy weer. We bedanken de man en geven zijn kinderen een paar stuiterballen die we nog in de auto hadden liggen. We rijden dan door naar Foley’s garage. De garage is niet ver van het Waterfront vandaan. De eigenaar Chris zou net met zijn lunch beginnen. We vertellen wat er aan de hand is en Chris denkt aan een aarde probleem en dat we accuzuur kunnen kopen bij Autoworld in Livingstone. Hij geeft als tip om alle aarde draden die aan het chassis zitten schoon te maken. We bedanken Chris en rijden door naar Livingstone. Bij Autoworld kopen we accuzuur en bij de Shoprite nog wat boodschapjes. Terug bij Waterfront vullen we alle accucellen en maak ik alle aarde punten goed schoon met een staalborstel. Terwijl ik onder de auto lig wordt Wendy aangevallen door een Vervet aapje. Ze kan zich schuilen achter een man die een paar meter verderop staat foto’s te nemen van. De aapjes zijn schattig om te zien maar na 9 maanden worden het toch echt vervelende beesten....

Livingstone (Zambia) - Kasane (Botswana) 03-08-2012

Na het ontbijt pakken we boel in klaar voor het vertrek richting Kasane in Botswana. Er staat weer 1 van onze favoriete bezigheden op het programma, namelijk een grensovergang. We moeten vandaag met een ponton over de Zambezi rivier. De rivier is de grens. Vanaf Livingstone is het zo’n 65km naar de grensovergang. We zijn nog meer net een paar kilometer uit Livingstone of we krijgen een stopteken van een jongeman met een fluoricerendvest aan. Wendy draait haar raam open en het eerste wat de jongeman zegt, is dat we moeten betalen. Ik vraag hem wie hij is en waarvoor er betaald moet worden. Hij is een belasting ambtenaar en omdat wij door het Kazungula district gaan rijden moeten we belasting betalen. Ik vraag hem naar zijn identiteitsbewijs. De tweede jongeman in fluoricerendvest komt erbij staan en laat een geplastificeerd kaartje zien zonder pasfoto of iets dergelijks. Er staat Kazungula op en nog wat. Die tweede jongeman heeft ook een bonnenboekje bij zich. Ik vertrouw het niet en zeg dat we niets betalen en ik rij verder. 5 kilometer verderop staat een politiecontrolepost. We krijgen een stopteken en voordat de beambte iets wil zeggen vraag ik hem wat die twee jongens 5 kilometer terug aan het doen zijn. Hij weet van niets en weet ook niets van 1 of andere belasting die betaald moet worden. Ik zeg tegen de beambte dat hij dan maar eens snel die kant op moet gaan want dan worden daar tal van toeristen opgelicht. Hij bedankt mij voor de melding en we mogen doorrijden. We vragen ons af of hij daadwerkelijk gaat kijken want menig politiebeambte in Afrika is liever lui dan moe. Bij de grens krijg ik het aan de stok met 1 van die regelaars. Hij staat erop ons te helpen en ik sta erop dat hij ons met rust moet laten. We regelen graag alles zelf en dat is maar goed ook want aan de Zambiaanse kant ben ik binnen 5 minuten klaar. Het Carnet is zo gestempeld en de paspoorten werden letterlijk uit mijn handen getrokken om ook te stempelen. Na deze formaliteiten moeten we nog een ticket kopen voor de veerpont. Deze kost voor een 4x4 onder de 3,5 ton 134.000 Zambiaanse Kwacha en dat kun je alleen voldoen in Zambiaanse Kwacha. Gelukkig hebben we nog wat over. We hadden verhalen gehoord dat er soms uren gewacht moet worden op de veerpont maar wij konden er zo oprijden?! We staan ook nog eens als enig voertuig op de veerpont?! De overtocht duurt zo’n 10 minuten. Zo vlot hadden wij het niet verwacht. Aan Botswana zijde staat een enorme rij mensen voor het immigratieloket. Ik besluit eerst maar het Carnet te laten stempelen. Ik moet ook nog wegenbelasting en een soort van verzekering betalen, omgerekend 13 euro bij elkaar. Ook hier accepteren ze alleen Botswanese Pula en geen andere valuta. Gelukkig kunnen we hier terecht met ons Visakaart. Eindelijk een grensovergang waar je met plastic kunt betalen. Dan heb je gelijk het gevoel dat het geld niet in een verkeerde zak beland. Wendy was inmiddels in de rij gaan staan om onze paspoorten te laten stempelen. De vrouw achter haar maakt haar erop attent dat toeristen een speciaal loket krijgen toegewezen en niet in de rij hoeven te staan. Ik ga het voor de zekerheid even vragen en verdomd we krijgen voorrang. We krijgen een stempeltje en we mogen gaan. Voordat we Botswana inrijden moeten we allebei nog ons schoenen vegen op een mat met een speciaal goedje i.v.m. de mond & klauwziekte die hier enkele jaren geleden heerste. Vanaf de grens is het niet ver meer naar Kasane. In Kasane pinnen we geld en rijden dan door naar de camping van Chobe Safari Lodge. Een erg mooie 4 sterren lodge/camping. Bij het inchecken boeken we gelijk een bootsafari over de Chobe rivier voor morgen. We rijden dan naar de campsite. We hebben plek 11 en staan tegenover een Zuid-Afrikaans echtpaar die ons vriendelijk begroet. Als we alles hebben uitgepakt en opgezet raken we aan de praat met Ian en Rina. We staan een tijdje te kletsen en worden dan uitgenodigd om vanavond mee te komen braaien. Dat slaan we niet af! In de avond doen we met zijn vieren een drankje aan de bar die uitkijkt over de Chobe rivier. Even later voegt Theo zich er ook bij. Een 61 jarige Zuid-Afrikaan die gids is van een Nederlandse gezin. De Chobe rivier is tevens de grens tussen Botswana en Namibie. In de rivier ligt een eiland waar veel olifanten, nijlpaarden en buffels op grazen. Terwijl we aan een tafeltje gezellig zitten te kletsen zien we hoe twee olifanten de rivier in lopen en dat het mannetje bovenop het vrouwtje duikt. Dus zo hebben olifanten sex!? Als je zo’n lichaam hebt leek het ons al lastig om het te doen... In het water gaat dat natuurlijk allemaal een stukkie makkelijker. ’s Avonds eten we een heerlijk stuk vlees met zelf gebakken brood en zitten we tot laat in de avond gezellig te kletsen. Voor dit soort gelegenheden heeft Wendy een souvenir uit Nederland meegenomen, een Delfstblauw klompje, als aandenken aan een bijzondere moment. In dit geval voor Ian en Rina omdat ze zo gastvrij zijn voor twee vreemde mensen die ze net een paar uur geleden hebben ontmoet.

Kasane (Botswana) 04-08-2012

Het is nog steeds erg koud in de nacht dus de thermo kleding komt goed van pas. Na het ontbijt stort Wendy zich op de was en ik doe een poging het blog bij te werken. In de middag raken we aan de praat met Theo die naast ons staat. Omdat hij al 23 jaar gids in Zuid-Afrika is, vragen we hem om advies wat we kunnen doen op de weg vanaf Windhoek richting Kaapstad. Theo vertelt enthousiast en geeft een aantal goede tips. We worden uitgenodigd om naar Uppington te komen en op de camping van zijn vriend te komen overnachten. Uppington ligt op de route die Theo voor ons heeft uitgestippeld. Dat slaan we natuurlijk niet af en we wisselen gelijk maar even telefoonnummers uit. Dan is het alweer bijna 15.00u. Tijd voor de bootsafari. We melden ons bij de steiger waar het best druk is. We zijn ingedeeld op 1 van de grotere boten. De bootsafari duurt van 15.00u tot 18.00u en we zien veel olifanten, nijlpaarden, buffels, waterbokken, impala’s, nijl krokodillen en heelveel verschillende watervogels. Op de boot zit ook een Nederlands/Japans gezin en de jongste van 6 jaar, Yumi, heeft alle dieren al gezien en die vind het veel interressanter om met ons te kletsen. We lachen ons rot, wat een wijsneus en kletskous. Terug op de camping raken we aan de praat met Ian en Rina. Zij zijn vandaag naar de Victoria Watervallen geweest aan Zimbabwe zijde. Ze hebben daar ook souvenirs gekocht en Wendy krijgt er ook 1. Een houten neushoorn van ongeveer 10 centimeter groot. We nodigen Ian en Rina uit voor drankje bij onze tent maar ze bedanken vriendelijk, het was voor hun een lange dag en ze kruipen vroeg in bed. Wendy maakt een heerlijk maaltijd klaar en na het eten zitten we nog een tijdje met Theo te kletsen.

Kasane (Botswana) 05-08-2012

We slapen uit en besluiten nog een dagje langer hier te blijven. De camping is erg mooi en heeft ook fantastisch uitzicht over de Chobe rivier. De supermarkt Choppies zit om de hoek en we besluiten vlees voor de braai te halen. We nodigen Ian en Rina uit om vanavond mee te braaien. We halen voldoende vlees en het is nog erg goedkoop ook. In de middag werk ik het blog bij en Wendy bereid de braai voor. Ze maakt er een pasta salade bij. Terwijl we allebei druk bezig zijn worden we door een bekende begroet. Het is is Joris die we eerder in Nairobi hebben ontmoet. Hij staat samen met Marthe verderop op de camping. We lopen even met Joris mee om Marthe ook te begroeten. We spreken af om later aan de bar bij zonsondergang een drankje te drinken. Ian en Rina gaan in de namiddag op boot / fotosafari. Tijdens hun bootsafari kunnen ze gebruik maken van diverse professionele lensen. Tijdens de zonsondergang zitten we gezellig in de bar onze reisverhalen te delen met Joris en Marthe. Rond 18.30u staat Ian naast onze tafel. Ze zijn net terug van hun foto / bootsafari. Wij hebben zijn autosleutels in bewaring dus die komt hij ophalen. We besluiten gelijk maar mee te lopen om de braai aan te steken. We nodigen Joris en Marthe ook uit maar die bedanken vriendelijk. We zitten tot laat in de avond lekker te braaien. Dan horen we ineens het breken van takken net buiten het hekwerk om de camping. Als we gaan kijken waar het geluid vandaan komt zien we een gigantische olifant staan die lekker aan het eten is. We staan er ongveer 5 meter vanaf. Het hekwerk stet niet veel voor en geeft een vals veiligheid gevoel maar de olifant respecteert gelukkig het hek. We blijven een tijdje sprakeloos kijken. Ian en Rina bedanken ons voor vanavond en wij nemen allebei nog even een warme douche voor het slapen gaan.

Kasane (Botswana) 06-08-2012

Vandaag stond op de planning dat we naar Elephants Sands zouden rijden, zo’n 40km voor Nata. Maar we hebben weer start problemen. Dit keer geeft de multimeter 10,2V aan en dat is te weinig om te starten. Ian rijdt zijn Mercedes naar ons toe en we proberen het met startkabels. Dit werkt helaas ook niet. Gelukkig staan we een klein beetje “down hill” dus geven Ian, Rina en Wendy een duwtje en binnen 5 meter loopt Dizzy weer. Ian denkt aan een rotte cel in de accu en adviseert ons om naar een garage te rijden in Kazungula om de accu door te meten. Ian en Rina moeten ook naar de garage want hij heeft zijn aandrijfas daar laten repareren en heeft nu een vervelende tik onder zijn auto. Wij rijden alvast richting Kazungula. In Kasane doet Wendy nog een paar boodschapjes. Kazungula ligt zo’n 10 km vanaf Kasane dus we zijn er zo. Er zijn veel garage bedrijven en we doen er 1 aan die een uithangbord heeft met “Battery charge”. Het hek naar de werkplaats zit nog dicht maar zodra ik uitstap en over het hek heenkijk wordt deze al geopend. We kunnen de garage inrijden. De monteur vraagt wat het probleem is en ik leg hem ons probleem uit en wat wij al hebben gedaan om het probleem te verhelpen, zoals alle aarde draden schoongemaakt en Accuzuur bijgevuld, maar dat we toch nog steeds iedere ochtend startproblemen hebben. De eigenaar, Frank, komt erbij staan en geeft zijn monteur opdracht om de accu door te meten. De monteur demonteerd vervolgens onze startaccu en loopt ermee naar een apparaat dat de accu door kan meten. We waren in de veronderstelling dat dit apparaat aan kon geven of de accu misschien een rotte cel heeft maar dat blijkt dus niet het geval te zijn. Het apparaat blijkt gewoon een mega grote multimeter te zijn en die geeft nu 12,8V aan. Logisch want de dynamo heeft zijn werk gedaan. Dan opent de moteur de cellen van de accu. Frank zegt dat deze te vol zitten en dat er iets uit moet. Als dat is gedaan monteert de monteur onze accu terug en zegt dat het nu goed moet zijn. Wendy en ik staan elkaar een beetje raar aan te kijken. Dit kan zeker niet het probleem zijn geweest!? Ik vraag de monteur of hij de cellen kan doormeten. Hij begint te lachen en zegt dat ze hier in Kazungula dat soort apparatuur niet hebben. Mooi is dat?! De monteur zegt dat ik naar de receptie moet lopen om af te rekenen. Af te rekenen?! Er is helemaal niets verholpen en ik moet daar voor betalen!? Wat een service. Onze auto wordt door de monteur omgereden naar de voorkant van de garage. Bij de receptie wordt ik door de receptioniste gevraagd mee te komen. In het kantoor wordt mij medegedeeld dat dit geintje ons 150 pula gaat kosten. WAT?!!! Ik schiet uit mijn slof en vraag waarom zij mij dat niet vooraf hebben medegedeeld. Wat er is gedaan hadden we zelf al gedaan en het probleem is niet verholpen?! Weer zo’n typische afrikaanse oplichtings truuk, we hebben niet het juiste gereedschap dus doen we maar wat en vragen daar vervolgens geld voor. Ik weiger die 150 pula te betalen en zeg sarcastisch dat ik 100 pula zal geven voor deze geweldige service. Ik leg 100 pula op de toonbank en loop kwaad weg. Wendy heeft Ian en Rina naar een andere garage zien rijden. We rijden naar hen toe. Ze zijn verrast ons weer te zien. Als we vertellen over de garage om de hoek vraagt Ian aan de garagehouder hier wat we kunnen doen. Deze verwijst ons naar een speciaalzaakje een paar straten verderop. Daar hebben ze wel een juiste accumeter en als de accu kapot is kunnen we daar gelijk een nieuwe kopen. We rijden naar het speciaalzaakje waar onze accu wordt doorgemeten en wat blijkt dat deze te weinig spanning heeft, althans hun meter geeft “weak” (slap) aan. We kopen een nieuwe accu en besluiten terug te rijden naar Chobe Safari lodge and camping want het is inmiddels alweer 13.00u. Te laat om nog door te rijden naar Elephants Sands en ik moet onze nieuwe accu nog inbouwen. We rijden naar de receptie waar Wendy opvangt van klanten voor haar dat de camping volledig is volgeboekt. Gelukkig hadden we nog niet officieel uitgecheckt want we kunnen ons verblijf nog met 1 nachtje verlengen. We installeren ons weer op campsite 11 en we zijn net klaar met inparkeren of Ian en Rina arriveren ook. Ze zijn weer verrast ons te zien. Ik monteer de nieuwe accu en Ian helpt mij daar een handje bij. Aan het eind van de middag doen we een drankje in de bar samen met Joris, Marthe en Ian. Rina is druk met haar huiswerk. Ze doet een cursus autobiografie schrijven. Ian was van plan om morgen het Chobe en Moreni park te doorkruizen maar alle campsite’s in het park waren al besproken. Hij is nu ook van plan om richting Elephants Sands te rijden en vervolgens richting Maun. Hij en Rina zouden het leuk vinden om met ons op te rijden. Dat vinden wij ook wel leuk en gezellig. Ian en Rina zijn uitgenodigd voor een kop koffie bij de eigenaar die de fotosafari’s organiseert dus zij excuseren zich voor vanavond. We spreken met Joris en Marthe af om na het eten nog een drankje te doen bij onze auto. Later op de avond komen Ian en Rina terug en vertellen ons enthousiast over een camping 10km buiten Kazungula. Deze camping heet Senyati Camp en die heeft een drinkwaterpoel waar elke avond een grote groep olifanten komt drinken. Ian stelt voor om daar morgen naartoe te gaan en de dag erna richting Elephants Sands te rijden. We vinden het geen probleem, we hebben de tijd, en olifanten vinden wij (nog steeds) helemaal geweldig.

Kasane – Kazangula (Botswana) 07-08-2012

We hoeven vandaag niet zo ver te rijden dus doen we lekker rustig aan in de ochtend. We rijden vervolgens richting Senyati Camp maar doen nog even een stop in Kasane. Ian moet even langs de bank en zijn auto aftanken. We rijden verder richting Senyati waar we zo zijn. Een mooie plek. Elke campingplaats heeft zijn eigen toilet en douche faciliteiten. De bar heeft uitzicht over de waterpoel. We parkeren de auto’s en zetten de tent op. De rest van de dag vullen we in door lekker in de zon te zitten vlakbij de waterpoel. Ian stelt voor om samen ook nog naar Lekhubu Island te rijden voordat we naar Maun rijden. Hij is daar al eerder geweest omdat zijn werk daar 60km vanaf ligt. Lekhubu Island was heel lang geleden een echt eiland midden in een meer. Dit meer heet tegenwoordig Makgadikgadi pan. Volgens Ian moeten we dit niet missen want niets kan zo mooi zijn. We vinden het prima want nogmaals we heben de tijd. Eind van de middag arriveren de eerste olifanten bij de drinkwaterplaats en er volgen er gauw meer. We tellen er op een gegeven moment wel 36! Wat een geweldig gezicht. Sommige leven niet zo op goede voet met elkaar en duwen elkaar hardhandig aan de kant. Er zitten ook hele kleintjes bij die amper met hun slurfje bij het wateroppervlak komen. We zitten uren te kijken naar dit mooie stukje natuur. Rina is druk met het avondeten. Ze heeft in een gietijzeren pot die in het kampvuur staat, vlees, groenten, aardappelen en een sauce gedaan. Dit moet een uurtje zo staan en dan is het gaar om te eten. Een lekker stoofpotje. We zitten tot laat bij het vuur gezellig te kletsen en we lachen wat af. Het koelt behoorlijk af in de nacht en dat komt door een koudfront vanuit Zuid-Afrika, aldus Ian en Rina. We liggen hierom weer met volle bepakking in bed.

Kazangula – Nata (Botswana) 08-08-2012

Wat een koude nacht.Gelukkig is het hier elke dag hemelblauw en warmt de zon ons in de ochtend weer lekker op. We doen heerlijk rustig aan en vertrekken rond 10.30u richting Elephants Sands. Vanaf Senyati Camp tot aan de doorgaande geasfalteerde weg ligt een zandpad van ongeveer 3km. Wij rijden voorop en op het asfalt rijden we met een snelheid van 80km/uur. Onderweg komen we olifanten, struisvogels en wrattenzwijnen tegen langs de kant van de weg. Het is zo’n 3,5 uur rijden tot aan camping Elephants Sands. 6km voor de afslag naar Elephants Sands komen we een zogeheten “Veterinary Fence” tegen. Hier worden we gecontroleerd of we vlees in de auto hebben. Dit mogen we namelijk niet meenemen vanuit het gebied waar we vandaan komen naar het gebied waar we naartoe rijden. Ze zijn hier bang dat we bepaalde bacterien, virussen en insecten meenemen dat het wild en vee besmet met bijvoorbeeld mond en klauwzeer. We hebben ons vlees zo’n 20km voor het controlepunt uit de koelkast gehaald en verstopt in de auto. Bij de controleplaats blijkt dat we ook geen groente en fruit mee mogen nemen. Onze tomaten en een komkommer moeten we achterlaten of opeten. Nou dat laatste dus! Want we weten allemaal waar die tomaten en die komkommer heen gaan na afloop van de dienst van de controleurs. Wendy weet nog even snel, als de beambte niet kijkt, een paar tomaten in een kastje te verstoppen. We eten drie tomaten en delen de komkommer met Ian en Rina. We moeten vervolgens ook weer ons voeten vegen op een mat met een speciaal goedje erop, net zoals bij de grensovergang met Zambia / Botswana. Met de auto moeten we door een bad rijden zodat de wielen worden ontsmet. We kunnen dan door naar Elephants Sands. We slaan na 6 kilometer een zandpad op. Het heet niet voor niets Elephants Sands. De camping ziet er aardig uit alleen de drinkwaterplaats staat droog?! De eigenaar van de camping heeft daar maatregelen voor getroffen en laat iedere dag een paar honderd liter water overbrengen vanuit een dorpje 30km verderop. Het water, dat vanonder de camping omhoog wordt gepompt is enorm zout en dat drinken de olifanten niet. Daar moeten wij ons mee douchen, dat we dit keer maar overslaan. Naast de natuurlijke poel is een vierkante tank ingegraven die met het verse zoetwater wordt gevuld. Zo behoudt je natuurlijk wel je attraktie en je klanten, maar doet het niet natuurlijk aan zoals gisteren bij Senyati Camp. Bij aankomst doen we een drankje en een snack bij het restaurant. We zetten vervolgens de tent op en aan het eind van de middag komen de eerste olifanten drinken. We nemen plaats op het terras van het restaurant dat zo’n 10 meter van de drinkwaterplaats af ligt. Het blijft leuk om olifanten van zo dichtbij te bewonderen ondanks de aangelegde drinkwatertank. ’s Avonds maakt Wendy een heerlijk maaltijd voor ons allemaal klaar en genieten we weer van een heerlijk warm kampvuurtje.

Nata – Lekhubu Island (Botswana) 09-08-2012

Weer een bar koude nacht maar dit keer waren we beter voorbereid. Wendy had voor de zekerheid extra handdoeken meegenomen die we om ons heen konden slaan. In de ochtend warmen we onszelf weer op in het zonnetje, doen ontbijt en pakken de boel weer in. We rijden vandaag naar Lekhubu Island. We stoppen nog even in het plaatsje Nata om de auto’s af te tanken en nog een paar kleine boodschappen te doen. De wegen zijn goed in Botswana en we kunnen lekker doorrijden met een snelheid van 80km/uur. We slaan een onverharde weg in met het bord Lekhubu Island nog 100km. We rijden door een prachtige omgeving en we laten een flink stofspoor achter. Ian houdt hierdoor gepast afstand. We stoppen bij een enorme Baobab boom waar we lunchen. We rijden met een gemiddelde snelheid van ongeveer 30km/uur over deze onverharde weg. Aan het eind van de middag arriveren we bij Lekhubu Island. Een rotsformatie midden in een zoutpan begroeit met Baobab bomen en andere vegetatie. Het uitzicht vanaf het eiland is fantastisch en bij zonsondergang wordt het nog mooier. Wendy schiet ,samen met Rina, een hoop foto’s. ’s Avonds eten we soep met noodles en genieten wederom van een heerlijk warm kampvuurtje.

Lekhubu Island – Maun (Botswana) 10-08-2012

De camping heeft niet veel faciliteiten. Het enige dat ze hebben is een “long drop” toilet, dus douchen gaat hier ook niet gebeuren. In verhouding met andere campings is deze campingplaats erg duur maar de omgeving maakt dat weer goed. We hebben aardig de relax modus gevonden en tegen tienen vertrekken we richting het Nxai Baobap NP. We nemen een andere route en deze gaat over diverse droogstaande pannen waar we af en toe met 70km/uur over heen kunnen rijden. Echt een geweldige ervaring om over deze enorme vlakte’s te mogen rijden. We komen vervolgens uit bij het plaatsje Gweta waar Ian en Rina nog een paar boodschapjes halen. Het is nog zo’n 90km tot aan het NP over een goeie geasfalteerde weg. Als we bij de poort van Nxai Baobap NP staan en naar de prijs informeren, blijken ze hier de hoofdprijs te vragen. De camping zou wederom geen douche faciliteiten hebben, enkel weer een “long drop” toilet. Volgens Ian is het niet de moeite waard om zoveel geld te betalen om een paar Baobab bomen te bewonderen. Dat hebben we gisteren op weg naar en op Lekhubu Island namelijk ook al gedaan. We besluiten door te rijden naar Maun en we stellen Audi campsite in op de GPS. Rond vijven arriveren we bij Audi Camp en deze campsite doet troosteloos aan. We hebben het gevoel dat we kamperen op een grote parkeerplaats. Er wordt geadverteerd dat je aan de rivier kunt kamperen maar dat is dus niet het geval (meer?). Omdat het al laat is besluiten we morgen op zoek te gaan naar een betere campsite. Het was een lange rit vandaag en daarom zijn we erg vermoeid en gaan dus lekker vroeg naar bed.

Maun (Botswana) 11-08-2012

Vroeg in de ochtend is er veel bedrijvigheid op de camping. Als we de tent uitgaan blijkt het meerendeel van de camping al vertrokken te zijn. Na het ontbijt pakken we in en gaan op zoek naar een betere camping. Naast Audi Camp zit Crocodile Camp. Deze camping ziet er nagenoeg hetzelfde uit als Audi. We rijden nog een klein beetje verder en komen uit bij camping Island Safari lodge. De camping is kleinschalig en heeft uitzicht over de rivier. De facilitetiten zijn prima dus we checken hier in. We rijden vervolgens richting het centrum van Maun. We rijden eerst langs Lesedi Landrover garage om daar een nieuwe olieretourslang te kopen. Deze slang hebben we in Port Elizabeth al vervangen maar na zoveel kilometers is deze slang alweer toe aan vervanging. Het is zaterdag en de garage ziet er gesloten uit. Er staat wel een man op het terrein en die vraagt waarvoor we komen. Helaas verkoopt hij geen onderdelen maar weet hij wel waar wij deze kunnen halen. Hij verwijst ons naar Autozone voormalig Riley’s garage. Daar hebben ze niet een origineleslang maar wel 1 die ik zodanige kan aanpassen dat deze past. We rijden vervolgens naar een klein winkelcentrum waar Ian even naar de bank moet. In dit centrum zit ook een PEP. Een soort van Zeeman in Nederland. Mijn schoenen zijn echt aan vervanging toe en voor weinig halen we hier hele hippe gympen. Dizzy en de Kalenderwagen van Ian zien er heel stoffig uit dus gaan we op zoek naar een carwash. Ian gaat alvast voorruit en wij doen nog boodschappen bij de Shoprite. Na de boodschappen rijden we naar de carwash waar Ian al wordt geholpen. Helaas hebben ze bij deze carwash geen cleaner voor het motorblok. Wij rijden een stukje verder en treffen daar een carwash die ons motorblok wel kan schoonspuiten. We laten ook de gehele buitenkant even goed wassen. Op de terugweg naar de camping tanken we af. Onderweg krijgen we een SMS van Joris en Marthe. Zij zijn onderweg vanuit het NP Moreni naar Maun en hebben een gebroken bladveer. Wij adviseren hun om te gaan kamperen bij Island Safari Lodge . Op de camping is het weer een gezellig weerzien met Joris en Marthe en krijgen we te horen dat het Moreni NP niet iets speciaals te bieden heeft. Ze hebben niet zoveel dieren gespot en de wegen zijn erg zanderig. Wij besluiten hierdoor alleen een vlucht van 1 uur over de Okavanga Delta te doen. Joris en Marthe zijn dit ook van plan en we spreken af om dit gezamelijk te doen, want scheelt ook weer in de portemonnee!

Maun (Botswana) 12-08-2012

Vandaag is het een echte zondag. We slapen lekker uit en we doen allebei wat klusjes. Wendy zorgt voor de was en ik peil alle olie onder de auto en geef alle smeernippels weer wat vet. Helaas staat er vandaag te veel wind waardoor er veel zand opwaait. Ik was tevens van plan om even de kleppendekselpakking en de olieretourslang te vervangen. Dit klusje stel ik uit naar morgen. De rest van dag plannen we onze vlucht over de Okavanga Delta en genieten we van de warme zon. We kunnen met vijf personen in 1 vliegtuigje. Ian slaat over dus gaan we met Marthe, Joris en Rina morgenmiddag over de delta vliegen.

Maun (Botswana) 13-08-2012

De wind is iets minder dan gisteren dus doe ik in de ochtend de laatste klusjes aan de auto. Daar ben ik de gehele ochtend lekker zoet mee. Joris en Marthe zijn naar een garage gegaan in Maun voor hun gebroken bladveer. We krijgen van hun, per sms te horen, dat zij voor ons vijven een vlucht hebben geboekt om 17.00u. Ian is gaan informeren wat een taxi kost naar het vliegveld. Joris en Marthe gaan met eigen auto, omdat zij aan het einde van de middag nog even terug moeten naar de garage. De taxi kost 40 Pula, dat is met zijn drieeen ongeveer 1,5 euro pp. Nou daar gaan wij de tent niet voor inklappen. We arriveren rond 16.00u op het vliegveld. Veel te vroeg. Rina en Wendy kunnen hierdoor even in de souvenirswinkeltjes rond kijken die tegenover het vliegveld zitten. Joris en Marthe zijn er rond 16.30u en we lopen met zijn allen naar het kantoor van Delta Airways. Daar tikken we allemaal 530 Pula pp af (60 euro) en krijgen een boardingspass. We krijgen een escorte van een mannetje met fluoricerendvestje aan. We moeten langs een security checkpoint waar we door een metaaldetector moeten lopen, alsof we een internationale vlucht gaan maken?! Als deze formaliteiten erop zitten moeten we een heel eind over het vliegveld lopen naar de kleinere toestellen. Daar maken we kennis met de piloot Leon. Als we allemaal zijn ingestapt krijgen we kort een veiligheidsbrieving. Wij zitten helemaal achterin, Joris en Marthe in het midden en Rina naast de piloot. We zitten nog maar net en we rijden al naar de startbaan en maken gang om op te stijgen. Dit keer hebben we geen gehoorkappen op zoals in de helicopter over de Victoria watervallen en wat maakt zo’n 1 motorig vliegtuigje toch een kolere herrie. Met een snelheid van om en nabij 150km/uur stijgen we op. We vliegen op een hoogte van ongeveer 150 meter en hebben prachtig uitzicht over de Okavanga Delta. In het lage water en gras zien we veel sporen van dieren. We spotten veel olifanten, een enorme kudde buffels, nijlpaarden en heelveel bokkie’s. Met de laaghangende zon heeft de delta een geweldig mooie kleur. Met stijgen en landen duurt de vlucht een uur en die is voor ons gevoel zo voorbij. Alle mooie en bijzondere dingen zijn zo voorbij. Zo ook onze reis. We realiseren ons nu dat we over 2 maanden alweer naar huis gaan. Als je het naar je zin heb gaat de tijd zo snel.... helaas .... De taxichauffeur Alex staat trouw op ons te wachten. Terug op de camping maakt Wendy een heerlijk pasta klaar voor ons vieren (wij, Ian en Rina). Joris en Marthe komen gezellig aanschuiven met een T-bone, die ze op het kampvuur gaar maken. Als dessert trakteert Wendy iedereen op Marsmellows die we in het vuur lekker zacht maken.

Ons dagboek 24-06-2012 t/m 18-07-2012

Rubuguri – Queen Elizabeth NP (Uganda) 24-06-2012

We worden vroeg wakker en pakken de boel in. We rijden vandaag richting het Queen Elizabeth NP via de stad Kisoro. Vanaf Rubuguri tot aan Kisoro is het allemaal onverhard en erg slecht vergeleken met de weg vanaf Bunyoni naar Rubuguri. Ondanks dat de weg slecht is, is de route wel weer erg mooi. Vanaf Kisoro ligt er asfalt tot aan Kabale alhoewel er op sommige plaatsen nog flink aan de weg wordt gewerkt. Helaas is het weer slecht, het regent en de wolken hangen laag waardoor het uitzicht wordt belemmerd. Waar er een mooie asfaltweg ligt, liggen er ook in ieder dorp van die hele vervelende drempels!? Wat een ellende! Vijf stroken dikke laag asfalt waar we, ondanks onze lage snelheid, overheen stuiteren en dat soms 5 keer over een afstand van 200meter?! Tot vervelends aan toe. We moeten nog scherp zijn ook want niet bij elke drempel staat een bord met de waarschuwing: ‘pas op drempels’.... Het laatste stuk richting het Queen Elizabeth NP is erg mooi en gaat langs enorme theeplantages. Op een gegeven moment is het geluid dat Dizzy eerder vertoonde weer terug ?... Komt waarschijnlijk door die K... drempels?! Vijf kilometer voor de camping horen we ineens een harde klap onder de auto en hebben we geen aandrijving meer. We rollen uit en kijken onder de auto. Terwijl Dizzy in zijn versnelling staat, draait de achteraandrijfas en het achterdifferentieel maar we komen niet vooruit?! Zal dan toch het differentieel kapot zijn of zijn de steekassen gebroken? Als we Dizzy in het differentieelslot zetten kunnen we weer verder rijden. Gelukkig is het nog maar zo’n 5 km want goed kan het niet zijn om zo door te rijden. Morgen maar even bellen met onze garage in Friesland...

Queen Elizabeth NP (Uganda) 25-06-2012

Vandaag zijn we de gehele dag bezig geweest met het zoeken naar het probleem met de auto. Met wat telefonische ondersteuning naar Friesland en uitleg van Simon blijkt dat het achterdifferentieel stuk is en dat was nog een hele klus om die er uit te halen. Gelukkig kunnen we nu wel verder rijden maar rijden we niet meer in een 4x4 maar in een 2x4 ?...
Tja, het is lang goed gegaan maar wat willen we nou!? We hebben er al ruim 38.000km opzitten en daar komen nog zeker 10.000km bij!!! We zouden erg veel geluk hebben als de reis zonder reparaties zou verlopen. Laten we hopen, als dit verholpen is, dat het hier bij blijven zal...
We kunnen rijden zonder het achter differentieel , maar goed voor de auto is het niet. Als we vanaf hier direct naar een goede Landrover garage gaan, is dat nog zo’n dikke 800km rijden. Het is zonde om daar gelijk naar toe rijden want zo zullen we een mooi gedeelte van Uganda missen. We besluiten morgen toch nog zo’n 150km verder te rijden naar Fort Portal omdat daar, volgens de LP reisgids, 1 van de mooiste Kratermeren ter wereld te zien is?! We zullen zien....

Queen Elizabeth NP – Fort Portal – Queen Elizabeth NP (Uganda) 26-06-2012

Na het ontbijt pakken we de boel in en rekenen we af bij de camping eigenaar. Een aardige vent maar als we afrekenen wil hij ineens 5000 Ugandese shilling pp meer. Hij is, bij ons, gelijk in aanzien gedaald. We betalen de vooraf afgesproken prijs en vertrekken richting Fort Portal. Nu dat we alleen voorwiel aandrijving hebben maakt de tussenbak een naar geluid tijdens het schakelen. De aangrijping met de tussenbak en het differentieel voor klinkt vele malen harder. Het klinkt niet gezond en we twijfelen of we er wel goed aan doen om alsnog een stuk verder te rijden dan noodzakelijk. We nemen de gok en rijden toch door. De weg zit jammer genoeg weer vol met van die kl... drempels dus er moet veel geschakeld worden. Rond het middaguur arriveren we in Fort Portal. Vanaf hier moeten we nog zo’n 25km over een onverharde weg richting het kratermeer. We hebben de waypoints van Camping Lake Nkuruba community campsite ingegeven in onze Garmin. Als we daar aankomen is de teleurstelling groot. De weg naar de camping loopt zeer steil omhoog en hiervoor hebben we zeker te weten 4 wielaandrijving voor nodig. We proberen het eerste stuk maar we geven het al snel op. De voorbanden beginnen te spinnen. We besluiten terug te rijden naar Fort Portal waar ook een camping zit. Als we daar aankomen gaat Wendy eerst polshoogte nemen hoe de weg richting de camping verloopt want het eerste stuk vanaf de doorgaande weg loopt al flink af naar beneden. Na 5 minuten komt Wendy al hoofdschuddend terug. Deze camping gaat het ook niet worden, helaas. We maken dan het besluit om terug te rijden naar de camping waar we voorgaande 2 nachten hebben gestaan om dan de dag erna alvast een flink stuk richting de Landrover garage te rijden want we zitten allebei niet lekker in de auto en het is toch wel fijn om een 4x4 te rijden in Afrika! Aan het eind van de middag, begin van de avond, ariveren we weer bij de camping net buiten het Queen Elizabeth NP. De eigenaar kijkt ons raar aan want die had ons niet terug verwacht maar is al gauw in de weer om voor ons warm water te maken om te douchen. De boiler wordt hier namelijk verhit door een op hout gestookt vuurtje. Hopelijk hebben deze extra kilometers van vandaag geen gevolgen voor Dizzy...

Queen Elizabeth NP – Masaka (Uganda) 27-06-2012

We willen naar Mwanza in Tanzania waar volgens andere overlanders, Dutchcourage, een goede Landrover garage moet zitten. Vanaf hier is dat nog zo ruim 800km. We willen dit in 3 etappe’s rijden. Eerst naar Masaka in Uganda dan naar Bukoba in Tanzania en vanaf daar misschien met de boot richting Mwanza. We vertrekken vroeg en we komen rond het middaguur aan bij Backpackers Masaka. De wegen waren prima te doen. Backpackers Masaka ziet er bij het eerste aanzien een beetje verwaarloosd uit maar bij nader inzien is het best een leuke en gezellig plek om te verblijven. Het personeel is uitermate goed gehumeurd en erg gezellig. We hebben ook een mazzeltje want het hostel/camping heeft sinds 3 dagen internet waarvan we gratis gebruik mogen maken. Aangezien wij de enige gasten zijn met een laptop hebben we de breedband eens helemaal voor ons zelf waardoor we weer eens kunnen Skypen met het thuisfront. We eten voor het gemak en voor weinig bij het hostel/camping een broodje hamburger met patat en zitten tot laat in de avond met familie en vrienden te bellen.

Masaka (Uganda) – Bukoba (Tanzania) 28-06-2012

We rijden vandaag naar Bukoba in Tanzania. De weg naar de grens is prima te doen en we zijn rond 11u bij de grens. Onze paspoorten uitstempelen verloopt voorspoedig alleen het Carnet geeft wat problemen. De vrouw in het douane kantoor verwijst mij naar een ander kantoor. De mannen in dat kantoor verwijzen me weer terug naar de vrouw. Dat is weer typisch bij zo’n Afrikaanse grensovergang, als men er geen kaas van heeft gegeten, hoe een Carnet werkt, schuiven ze het af naar een ander. Als ik weer terug bij de vrouw ben en zeg dat ik door de heren in het kantoor verderop weer naar haar ben gestuurd, komt ze met het verhaal dat Uganda het Carnet niet erkend?! Zo kan je er ook vanaf komen natuurlijk, door te zeggen dat ze niet hoeft te stempelen. Als ik haar de stempel laat zien van inreizen en haar vraag waarom er toen wel is gestempeld komt ze met nog een andere constructie?! Ze zegt: “ Als je daar Uganda bent ingereisd moet je daar ook weer Uganda uitreizen!” Het moet niet gekker worden! Hoeveel smoezen moet je verzinnen om maar geen stempel te hoeven zetten?! Zal ze werk schuw zijn, vraag ik me af. Ik vraag haar beleefd naar haar supervisor en ze loopt voor me uit naar het kantoor waar zij mij eerder heen had gestuurd. Daar ontstaat een hele discussie tussen haar en haar mannelijke collegae. Na een kwartier loopt 1 van de mannen met mij mee naar een ander kantoor waar uiteindelijk ons Carnet toch echt wordt gestempeld. Wat een moeite voor 1 kl... stempeltje, maar we kunnen door richting immigratie van Tanzania. We hebben al een visum voor Tanzania en deze blijft geldig zolang je maar binnen de landen van de Oost Afrikaanse Unie blijft reizen. Dit zijn Tanzania, Kenia en Uganda. Bij de immigratiedienst van Tanzania worden onze paspoorten bladzijde voor bladzijde gecontroleerd. Als de immigratieofficier dan toch geen enkele stempel vind van een ander land die binnen het termijn van ons Tanzania visum valt zet hij opnieuw een inreis stempel in ons paspoort en wenst ons een goede reis. We rijden vervolgens verder en komen geen kantoor tegen van de douane. We passeren een openstaande slagboom waar een man in uniform vrolijk naar ons zwaait en we rijden Tanzania binnen. Oke, zo kan het dus ook?! Hoezo Carnet laten stempelen en weer wegenbelasting betalen (zoals de grensovergang Malawi – Tanzania). Hoe dit uitpakt, zodra we het land uit moeten, zien we dan wel weer. Tot nu toe zijn we 1 keer gecontroleerd op ons Carnet en dat was in Malawi.
We kunnen goed doorrijden tot aan Bukoba want er ligt een goede asfaltweg met weinig drempels ?. Rond 13.00u rijden we Bukoba in. Daar waarderen we onze Tanzania simkaart op, pinnen we wat geld en kopen de plaatselijk oliebollen als lunch. We rijden vervolgens door naar camping Kiroyema dat aan het Victoriameer ligt. Het blijkt een strandtent te zijn met een kleine parkeerplaats waar we op kunnen kamperen. Het ziet er allemaal zeer armoedig en verwaarloosd uit. We worden door de manager Methodia hartelijk ontvangen. Als we haar vertellen dat we misschien met de boot richting Mwanza willen, wil zij dit wel voor ons regelen. We hebben geen puf meer om zelf richting de haven te rijden om daar zelf te informeren, dus vinden wij het allang best dat Methodia dit voor ons wil regelen. We hebben gisteravond op het internet gezocht en we weten wat het ongeveer moet gaan kosten. Wendy is moe en kruipt de tent in voor een middag dutje. Terwijl ik een boek zit te lezen komt Methodia naar mij toe om te zeggen dat we met de auto op de MV Victoria mee kunnen varen, het gaat ons wel 250$ kosten. Dat is een hoop geld?! Op het internet hadden wij gelezen dat een ticket omgerekend tussen de 15 en 20 euro pp zou gaan kosten. Dat betekent dat we voor de auto zo’n 160 euro moeten betalen?! Dat is wel erg veel! We hebben het gevoel dat we worden opgelicht, aangezien we in Bukoba, bij Backpackers Masaka, een flyer hebben zien hangen dat je voor je auto omgerekend ongeveer 25 euro moet betalen?! We bedanken Methodia voor haar moeite en geven haar nog wel even mee dat we sterk de indruk hebben dat we worden belazerd. Methodia blijkt dan alleen maar een doorgeefluik te zijn, want haar baas heeft alles geregeld. We betalen de camping kosten vooraf zodat we morgenochtend vroeg kunnen vertrekken richting Mwanza. Een rit van ongeveer 400km...

Bukoba - Mwanza (Tanzania) 29-06-2012

We hadden de wekker op 05.00u gezet maar om 04.45u zijn we allebei klaarwakker. We kruipen de tent uit en in het donker pakken we boel in. 05.15u rijden we de parkeerplaats af. Het is aarde donker en er loopt geen kip op straat. Halverwege Bukoba komt Wendy erachter dat ze 1 slipper is verloren met inpakken. Die ligt nog waarschijnlijk op de parkeerplaats van de camping. Het eerste uur rijden we in het pikke donker, als de zon opkomt zien we dat we langs het meer rijden en dat geeft een mooie zonsopgang. We ontbijten langs de weg. De eerste 170km gaan voorspoedig maar dan hebben we een heel stuk waar aan de weg wordt gewerkt. We moeten een groot gedeelte over een tijdelijke ventweg waar je maximaal 30km/uur op kunt rijden. Bij het plaatsje Luhama slaan we af richting Geita en hier begint een slechte onverharde weg met diepe gaten en kuilen. We moeten halverweg de jerrycan op het dak gebruiken want een tankstation zijn we nog niet tegengekomen. Deze onverharde weg rijden we zo’n 80km en dan verschijnt er weer een prachtige, vrij nieuwe, asfaltweg. Als we een tijdje op deze weg rijden gaat onze snelheidsmeter ineens kuren vertonen. De snelheidsnaald zakt af en toe helemaal naar 0 en komt weer terug op snelheid, totdat hij op 0 blijft staan. Dat kan er ook nog wel bij!? In Geita tanken we af en rijden verder naar de ferry. Rond 14.00u arriveren we bij de ferry en we hebben mazzel want deze meert net aan. We kopen een ticket, omgerekend 3,5 euro en binnen 10 minuten staan we achterop de ferry. De oversteek duurt een kleine 30 minuten. Vanaf de ferry tot aan het centrum van Mwanza gaat alles voorspoedig. De Landrovergarage, genaamd Schumans, zit midden in het centrum. Het is vrijdagmiddag 15.30u dus we gaan maar even langs om kennis te maken. We verwachten namelijk niet dat we nog worden geholpen op dit tijdstip. We rijden de binnenplaats op en de chef werkplaats komt direct naar ons toe en vraagt wat het probleem is. Als ik hem uitleg over het differentieel moet ik Dizzy gelijk boven een werkplaatsput parkeren zodat hij onder de auto kan kijken. Als we beiden onder de auto staan leg ik hem uit dat ik het differentieel er al uit heb gehaald en dat de onderdelen in de auto liggen. Als hij deze bekijkt zegt hij dat hij het 1 en ander met zijn baas moet bespreken Dhr. Ashok. We maken vervolgens kennis met Dhr. Ashok, een oudere man van Indische afkomst. Ik leg hem ons probleem uit en hij geeft zijn mannen direct opdracht om het differentieel onder de auto vandaan te halen zodat hij kan zien wat stuk is en wat vernieuwd moet worden. We mogen van hem op de binnenplaats kamperen en krijgen een sleutel van een “schone” WC en een hokje waar we onszelf kunnen opfrissen. Wendy en ik staan elkaar sprakeloos aan te kijken. We dachten dat we maandag ofzo pas geholpen zouden worden en dat we verderop bij de jachtclub van Mwanza zouden moeten gaan kamperen maar we worden direct geholpen en kamperen is geen probleem hier!? We hebben het alleen nog niet gehad over de eventuele kosten. Hopeljk wordt het niet de hoofdprijs. De chef werkplaats vraagt gelijk wat er nog meer moet gebeuren. Nou, de snelheidsmeter heeft het begeven en misschien kunnen jullie ook alle wiellagers nog eens controleren. Terwijl een monteur het differentieelhuis aan het demonteren is, worden alle wielllagers gecheckt door een andere monteur. Wat blijkt is dat links- en rechtsachter flinke speling hebben en rechtsvoor ook. Volgens de chefwerkplaats moeten deze worden vervangen. Tja, als we hier toch zijn.... Tegen vijven zit de werktijd van de mannen er op. We mogen onze tent opzetten boven de put. Dan komt de nicht van de eigenaar, Shangita, met ons kennis maken en we worden uitgenodigd om vanavond mee te komen eten. Tevens zegt ze dat als we iets nodig hebben we daar gewoon om moeten vragen en niet te bescheiden zijn. Wat een warm welkom en wat een gastvrijheid!? Als we tent op hebben gezet nemen we beide even een bucket shower in het washok om onszelf op te frissen. Het was een lange dag rijden. Rond 20.00u lopen we naar het huis van Dhr. Ashok. Hij woont, samen met zijn nicht, boven de garage. We worden ontvangen in de mega grote zitkamer. Terwijl Shangita samen met de werkster druk met het eten bezig is maken wij nader kennis met de 71 jarige heer Ashok. Hij heeft ook een passie voor reizen en verteld waar hij allemaal is geweest. Het mooiste verhaal dat hij verteld is dat hij 3 jaar geleden, op 68 jarige leeftijd, helemaal alleen vanuit Mwanza naar London is gereden en weer terug in zijn Range Rover Vogue. Hoe stoer is dat! Rond 21.00u moeten Dhr. Ashok en Shangita even naar het vliegveld om de zoon van Dhr. Ashok op te halen. Het is geen probleem als wij alvast gaan eten. We zijn zo beleefd om te zeggen dat we wel even op hun wachten tot ze terug zijn. Helaas heeft het vliegtuig vertraging opgelopen en komen ze pas tegen 22.30u terug. We waren bijna van plan om toch maar zonder hun te gaan eten want we hadden wel erg veel trek. We maken kennis met (????????) de zoon van de heer Ashok en eten een heerlijke kip curry. Tijdens het eten worden uitgenodigd om morgen vroeg te komen ontbijten?! Ongelofelijk, het lijkt wel een 4 sterren hotel...

Mwanza (Tanzania) 30-06-2012

Zo dat was een kort nachtje. We lagen er rond middernacht in en we zijn rond zevenen eruit gegaan want de monteurs beginnen om 08.00u. We klappen de tent in want we weten niet of deze in de weg zal zitten tijdens de reparaties. Rond 8 uur wordt er al flink gewerkt aan onze auto. Er werken zeker 4 mannen aan onze auto. Hopelijk rekenen ze hier niet 4 x het aantal man uren voor? Dhr. Ashok houdt een oogje in het zeil hoe de mannen hun werk doen en schuifelt heen en weer door de werkplaats. Wij zitten naast de auto en ik houdt natuurlijk ook een oogje in het zeil. Rond negen uur hebben we gezamelijk ontbijt en we krijgen een heerlijke omelet met getoast brood voorgeschoteld door Sangita. Tijdens het ontbijt worden we alweer uitgenodigd voor de lunch. We begrijpen er niets van, waar hebben we dit aan verdiend?! Als we vragen naar de dichtsbijzijnde supermarkt geeft Dhr Ashok zijn chauffeur de opdracht ons, met zijn auto, daar naar toe te brengen en weer terug te brengen. Ongelofelijk?! Na het ontbijt vertrekken we richting supermarkt U-turn. We halen de benodigde boodschappen want goedkoop is de supermarkt niet. Rond 14.00u is Dizzy klaar voor een proefrit. Dat is snel gegaan?! Tijdens de proefrit blijkt de snelheidsmeter het nog niet te doen. Daar wordt nader nagekeken terwijl ik met Dhr. Ashok de totale kosten van de reparaties door neem. We hebben een 2^e hands differentieel wat ons aanzienlijk in de kosten gaat schelen, 4 nieuwe wiellagers (2 hadden we zelf mee),een nieuwe snelheidsmetersensor en een hele dag arbeidsloon. Ik had gedacht dat we ruim 1000 euro konden aftikken, maar niets is minder waar, omgerekend moeten we 555 euro betalen! Dat valt ons reuze mee... Tijdens het doornemen van de kosten worden we uitgenodigd om vanavond mee te komen eten en vooraf een drankje te doen bij een mooi hotel hier vlakbij.Nou, dat slaan we niet af. De monteurs zijn er nog niet achter waarom de snelheidsmeter het niet doet en vragen ons of het geen probleem is hier maandag mee verder te gaan omdat nu eigenlijk hun weekend al is begonnen. Dhr Ashok vindt het geen probleem als wij hier nog een paar dagen kamperen en wij vinden het wel prettig als de snelheidsmeter het weer doet. Wij zullen dus dit weekend in Mwanza door brengen. Halverwege de middag komt Shangita ons vragen of we misschien nog wat was hebben dat gedaan moet worden?! Het moet niet gekker worden. Haar werksters zullen dit dan voor ons doen. We hebben een flinke stapel maar geven alleen het noodzakelijke af. We willen niet extreem gaan profiteren van deze gastvrijheid. In de avond rijden we samen met Dhr. Ashok en zijn zoon naar een zeer luxe hotel. Daar worden we getrakteerd op een drankje en heerlijk borrelhapje. Dhr. Ashok verteld over zijn familie en zijn bezittingen in India en de U.K. (Engeland) en zo te horen zit hij aardig in ‘de slappe was’. Bij terugkomst krijgen we door Sangita een heerlijke curry geserveerd. We worden echt verwend hier en het is teveel om op te eten. Tijdens het eten worden er alweer plannen gemaakt voor morgen. Dhr. Ashok wil ons graag wat van Mwanza laten zien en naar een ander hotel voor een drankje...

Mwanza (Tanzania) 01-07-2012

Rond 6 uur zitten we rechtop in de tent. Er wordt harde muziek gedraaid en daarbij wordt meegezongen. Als het na tien minuten nog niet stil is ga ik even kijken wat er aan de hand is. Het blijkt dat de nachtwaker zich staat om te kleden achter in de garage en kennelijk is het zijn vaste gewoonte om hierbij keiharde muziek te luisteren vanuit zijn mobiele telefoon. Ik vraag hem vriendelijk of hij zijn muziek uit wil doen want wij liggen (lagen) nog te slapen. Hij verontschuldigt zich en heeft ons kennelijk helemaal vergeten. Ik kruip terug in de tent en we kunnen tot 08.30u uitslapen. Het is zondag en dan wordt er niet gewerkt dus hebben we iets langer in bed kunnen blijven liggen. We voelen ons bezwaard om weer aan te schuiven bij het ontbijt dus doen we bescheiden zelf ontbijt. Na het ontbijt relaxen we wat naast de auto. Wendy leest een boek en ik werk het blog bij. Rond het middag uur komt Mahesh vragen waarom we niet zijn komen ontbijten. We leggen uit dat we het wel zeer op prijs stellen de gastvrijheid maar dat we ons bezwaard voelen. Mahesh zegt dat Sangita op ons had gerekend en zo nu ook voor de lunch. Mahesh is erg nieuwsgierig naar onze auto en vraagt of hij een kijkje mag nemen in de tent en achterin de auto. Geen probleem. Met zijn hitech Samsung telefoon maakt hij ook nog een paar foto’s. Dan is het tijd voor de lunch en we moeten met Mahesh mee naar boven lopen. Daar zit Dhr. Ashok al klaar bij een keurig gedekte tafel. Tijdens de lunch word er aan ons medegedeeld dat we straks een drankje gaan drinken bij het Malaika Beach hotel. Dit moet een luxe hotel zijn gelegen aan het Victoria meer. De chauffeur heeft de Landrover Discovery van Dhr. Ashok al klaar gezet waar we met ze allen in kunnen. Het is een kleine 20 minuten rijden naar het hotel. Daar aangekomen blijkt dat de minister president van Tanzania een bijeenkomst heeft in het hotel en een groot deel van het terrein van het hotel is nu niet toegangkelijk voor het “normale” publiek. We kunnen wel op het terras een drankje drinken en bestellen er een borrelhapje bij. Als wij willen afrekenen als traktatie wordt er door Dhr. Ashok gelachen. Wij zijn te gast en betalen niets?! Nou te gast, we zijn uit onszelf naar Mwanza toegekomen omdat we problemen hadden met de auto. Sangita heeft haar fototoestel meegenomen en we moeten op diverse plekken in het hotel samen met haar, Dhr. Ashok of met Mahesh op de foto. Op de terugweg krijgen een een toertje door Mwanza. Op zich geen verkeerde stad. Deze stad is minder chaotisch dan andere afrikaanse steden. Terug bij de garage worden we natuurlijk weer uitgenodigd voor het avondeten. Ik ben zo vrij om te vragen of ze ook een sportkanaal hebben want de finale van het europese kampioenschap is vanavond. De televisie wordt gelijk aangezet en het sportkanaal wordt opgezocht. Na het avondeten kijken we naar de voorbeschouwing van de finale. Het is hier een uur later dan in Europa dus de wedstrijd begint hier om 21.45u. Tegen tienen gaat Dhr. Ashok naar bed en hij vind het geen probleem dat wij de wedstrijd af kijken. Sangita gaat ook naar bed. Na de eerste helft heeft Wendy het ook wel gezien en gaat ook zij naar bed. Ik zit dan nog samen met Mahesh de voetbalwedstrijd te kijken terwijl hij helemaal niet van voetbal houdt?! In India zijn Cricket en Hockey de nummers 1 en 2 op sport gebied. Als de wedstrijd bijna is afgelopen vraagt Mahesh of ik nog even mee ga. Waar naar toe dan? Hij doet geheimzinnig en zegt: “ A real African Disco?”. Ik heb er eigenlijk geen zin in maar hij staat erop dat ik mee ga. We gaan niet zolang zegt hij. Als we de poort uitlopen van de garage staat daar een vriend van Mahesh, Michan, te wachten met zijn pickup. We stappen in en rijden drie straten verder en stoppen bij het casino van Mwanza. Mahesh drukt me op het hart dat ik niets aan zijn vader mag vertellen. Hopelijk leest hij dit blog niet... In het casino nemen Mahesh en Michan plaats aan de pokertafel. Ze vragen of ik wil spelen. Ik bedank, ik ben niet zo’n gokker. We vertoeven een klein uurtje in het casino. Michan heeft snel al zijn fiche’s verloren. Mahesh speelt iets langer door. Ik voel me een vreemde eend in de bijt. Het stikt hier van de Indiers en ik ben de enige blanke tussen dit gezelschap. Het is alsof ik een rol speel in een slechte ‘Bollywood’ film. Tegen 01.00u zijn we weer terug in de garage en kruip ik moe de tent in.

Mwanza (Tanzania) 02-07-2012

We staan weer rond 7u op want alle monteurs beginnen om 8u. We klappen de tent weer in en melden ons tegen achten bij Sangita. Dit keer doen we maar wel ontbijt bij haar want het is onbeleefd in haar cultuur om niet te komen eten. We krijgen een heerlijk omelet met groene pepertjes en paprika er door heen. Wendy vist de pepertjes er tussen uit want dat is toch wel iets te pittig zo vroeg in de ochtend. Na het ontbijt installeren we ons weer naast de auto. Wendy leest een boek en ik werk aan het blog. Het probleem met de snelheidsmeter is niet 1,2,3 gevonden dus komt er een extern mannetje bij. Dit is een electricien. Hij demonteert het halve dashboard en meet allerlei bedrading door. Tegen de middag zit alles weer op zijn plaats en moet ik een proefritje maken samen met de chef werkplaats. De snelheidsmeter doet het weer. Volgens de electricien was het een aarde draad die te weinig contact maakte. Ik parkeer Dizzy in de hoek van de garage waar we nog 1 nachtje kunnen en mogen kamperen. Sangita vraagt of we niet nog wat langer willen blijven en Mahesh nodigt mij uit om volgende week zondag mee te gaan jagen. Het jachtseizoen is per 1 juli geopend en een aantal vrienden van hem hebben een vergunning. Nog een week hier verblijven is wel super gastvrij maar we voelen ons erg bezwaard als we nog langer zouden blijven. We bedanken Sangita, Ashok en Mahesh vriendelijk maar besluiten toch morgen verder te gaan. Het is geen probleem en we worden uitgenodigd om over 3 a 4 jaar nog eens langs te komen. Ongelofelijk!?
Voor het avondeten moeten nog een aantal boodschappen gedaan worden en we worden door Ashok gevraagd mee te gaan. Zijn chauffeur heeft vandaag kennelijk een vrije dag want we nemen een taxi die al klaar staat voor de garage. Bij de supermarkt U-turn doen wij ook nog een paar kleine boodschappen. Sangita maakt weer een heerlijk curry klaar. Tijdens het avondeten hebben we het over het geloof. Ashok heeft een kamer ingericht als Hindu tempel die we de eerste dag hebben mogen bewonderen. Hij verteld dat er morgen een priester komt om samen met hem en zijn zoon te bidden. De maand juli is een speciale maand. Wendy vindt dit geloof erg interessant en ze wordt door Ashok uitgenodigd om morgenochtend het bidritueel bij te komen wonen.

Mwanza – Iguna (Tanzania) 03-07-2012

We staan weer rond 7u op en klappen de boel in, klaar voor vertrek. We worden natuurlijk verwacht voor het ontbijt maar we ‘moeten’ eerst nog het bidritueel bijwonen. Als we boven zijn is de priester net begonnen. We vinden het onbeleefd om nu zomaar de kamer in te stormen dus bekijken we het van een afstand. Volgens Sangita is het geen probleem om in de tempelkamer te gaan zitten. Wendy neemt plaats naast Ashok en ik achter hem. De priester is bezig met een hele lange preek terwijl Ashok stroop over zijn Hindu god giet en Mahesh sesamzaadjes over zijn Hindu god strooit. Volgens Ashok zijn er meer dan 32.000.000 goden in het Hindu geloof en ieder individu maakt zelf een keus welke god hij vereert. Er wordt met bloemen gestrooid en er wordt een olielamp door de tempelkamer gezwaaid. Wij moeten op een gegeven moment onze handen drie keer boven de vlam houden en dan onze handen bij elke keer over ons gezicht en hoofd wrijven. Het ritueel duurt zo’n 20 minuten. Heel bijzonder allemaal. Na afloop ontbijten we gezamelijk. Sangita wil voor ons een lunchpakketje maken en avondeten om mee te nemen. We kunnen en mogen geen nee zeggen. Het liefst had Sangita dat we nog een paar dagen zouden blijven. Rond 11u is ons lunchpakketje en avondeten klaar en kunnen we vertrekken. We nemen afscheid van een paar hele bijzondere en gastvrije mensen en rijden dan richting Nzega. De rit gaat voorspoedig en we besluiten verder te rijden dan Nzega. We worden onderweg nog 2x gestopt door de politie. Bij de 1^e stop wil de agent alleen weten waar we naartoe gaan maar bij de 2e krijgen we te horen dat we te hard reden. We kwamen net uit een dorpje waar we hoogtens met een snelheid van 45km/uur door heen reden. Ik moet met de beambte meelopen naar zijn motortje die aan de overzijde van de weg staat. Daar ligt een lasergun op en hij laat mij het display zien. Er staat 65km/uur op. Bij het motortje stonden ook nog 3 mannen die allemaal stonden te lachen terwijl ik met de agent de weg overstak. Deze mannen zijn snel in hun truck gestapt en weggereden. Ik wordt witheet en zeg dat de beambte de boel loopt te flessen, dat wij niet harder reden dan 45km/uur. Ik vraag naar zijn leidinggevende om deze te spreken. Terwijl ik erover na zit te denken dat ik helemaal niet te hard heb gereden besluit ik om te draaien en weg te lopen. Als de beambte zo stellig van zijn zaak is houdt hij mij wel tegen, dacht ik. Als ik terug in de auto stap en weg rijd zie ik tot mijn verbazing dat we helemaal niet worden gevolgd. Het blijft toch spannend tot aan de volgende politiecontrole die we passeren. Daar wordt vriendelijk naar ons gezwaaid?! Die corrupte agent heeft eieren voor zijn geld gekozen en zijn collega’s verderop niet ingelicht wat er zojuist is gebeurd. Wijs besluit! We vinden nabij het dorpje Iguna een geschikte plaats om even van de weg wild te kamperen.

Iguna – Mtera (Tanzania) 04-07-2012

Rond middernacht werden we opgeschrikt door het gehuil van een Hyena maar vielen daarna weer heerlijk in slaap. We staan vroegop en rijden richting Dodoma, de hoofdstad van Tanzania. De weg tot aan Dodoma is prima. Dodoma is weer zo’n typische afrikaanse chaotische stad waar we snel weer uit zijn gereden.Volgens onze Michelinkaart van 2009 is de weg vanaf Dodoma tot aan Iringa in aanleg dus zou deze juli 2012 toch wel grotendeels klaar moeten zijn?! Nou, daar zijn ze dus pas mee begonnen! Vanaf Dodoma tot aan Iringa is het 1 lange, 255km, slechte onverharde weg. Er wordt wel flink aan een nieuwe weg gewerkt maar daar mag niet op worden gereden. De maximale snelheid die we kunnen rijden is 30km/uur. We hebben geen brood kunnen kopen langs de weg of in Dodoma, dus slaan we weer een noodpakketje aan. Even 0,7 liter waterkoken, erover heen gieten, 10 miuten laten wellen en we hebben een heerlijke maaltijd. We hobbelen vervolgens door tot net voor het dorpje Mtera. Daar ligt een groot terrein van Chinese wegwerkers met diverse barakken erop. Wendy is op haar charmants gaan vragen bij de portier of het misschien mogelijk is om binnen de hekken te kamperen. De portier verwijst ons naar het dorp verderop waar een guesthouse moet zitten. Daar hebben we niet zo zin in en Wendy vraagt hem of we misschien de projectleider kunnen spreken. Wendy wordt naar een kantoor gebracht waar ze kennis maakt met Echo Cao, 1 van de administratieve krachten op het complex. Ze spreekt goed engels en als Wendy vraagt wat we willen is het allemaal geen probleem. We krijgen een plek toegewezen naast het basketbalveld. We mogen gebruik maken van het toilet en douche die zelfs warm is en behoorlijk veel druk heeft voor Afrikaanse begrippen!? Terwijl we de tent aan het opzetten zijn komen er diverse Chinesen kijken wat we aan het doen zijn. Echo vraagt of we mee willen eten. De kok heeft heerlijke pitta broodjes met vlees gemaakt en er is genoeg. Nou dat slaan we niet af, eerst even douchen. We moeten wel ons eigen bordje en soepkom meenemen. Na een verfrissende douche schuiven we aan bij het avondeten. We krijgen een groentesoep en een paar heerlijk broodjes shoarma (Chinese Shoarma). We mogen zoveel eten als we willen want er is genoeg. Na het eten worden we uitgenodigd in 1 van de kantoorruimte’s om daar nog wat te drinken en op het internet onze website te laten zien. Wendy voegt Echo toe aan haar FaceBook vrienden en iIk haal onze Michelinkaarten erbij om alle geintresseerden onze route te laten zien. Het is best druk in het kleine kantoortje en iedereen wil met ons op de foto. We voelen ons net filmsterren. De chinese wegwerkers zijn heel gastvrij en vriendelijk. Ze vinden het leuk om zo in contact te komen met toeristen die met eigen auto door Afrika reizen. Ze zien heel vaak toeristen zoals ons maar hebben nooit contact gehad zoals nu. Na een gezellige avond kruipen we rond 22u moe maar voldaan ons tentje in.

Mtera - Iringa (Tanzania) 05-07-2012

Ondanks dat we naast de in- en uitgang van het complex staan hebben we heerlijk rustig geslapen. Ik was er bang voor dat de zware voertuigen in de nacht af en aan zouden blijven rijden maar niets is minder waar. Tijdens het ontbij komt Echo met een paar collega’s nog even kijken naar onze auto en de tent op het dak. Er worden natuurlijk nog een paar foto’s geschoten. We klappen vervolgens de tent in en zijn klaar voor vertrek. We nemen afscheid van Echo en krijgen de uitnodiging om ooit eens op bezoek te komen in China. Wie weet?!
Vanaf Mtera is het nog zo’n 125km tot aan Iringa. We passeren een gigantische dam en staan daarna vervolgens stil achter een aantal bussen. Als we die passeren zien we wat er aan de hand is. Er is een vrachtwagen gekanteld en die blokkeert de weg. Dat is even balen. De chinese wegwerkers zijn al vlot bezig om mbv een bulldozer een bypass te maken. Na 1,5 uur kunnen we via de bypass voorbij de gekantelde vrachtwagen. De route is prachtig maar het is alleen jammer dat de weg zo slecht is. Volgens Echo moet de weg vanaf Iringa tot aan Dodoma in februari 2014 klaar zijn en dan is deze afstand in een paar uurtjes te doen. Zo’n 20km voor Iringa, daar waar het vliegveld ligt, begint een prachtige asfaltweg. Iringa is een redelijke stad om doorheen te rijden. We pinnen wat geld en rijden dan de stad uit richting camping Old Farmhouse. Iringa ligt op een berg en de weg gaat vanuit het centrum flink naar beneden die aansluiting vind met de doorgaande weg richting Dar es Salaam of Mbeya. De weg zit alleen vol met van die vervelende drempels. Kennelijk om de snelheid eruit te halen want die Afrikanen rijden als gekken en bergaf gaat dat natuurlijk niet altijd goed. Vanaf Iringa is het nog zo’n 50km tot aan de camping. Er wordt aan dit gedeelte flink onderhoud gepleegd aan de weg waardoor we wederom niet echt door kunnen rijden. Rond 15.30u arriveren we bij Old Farmhouse. Als we bijna op onze campingplaats staan horen we beide een schrapend geluid. Wendy stapt uit en ik rij nog eens voor en achteruit. Het schrapende geluid komt vanaf het rechter achterwiel. Als ik de auto opkrik en het achterwiel loshaal blijkt dat het wiellager rechtsachter dusdanig loszit dat deze niet meer valt te stellen. Dat is balen en een beetje teleurstellend want die hebben we net laten vervangen in Mwanza. Eigenlijk hadden we het kunnen weten want toen deze werd vervangen draaide die monteur het lager wel erg vast. Ik heb de chef werkplaats hier tot 4 keer toe op gewezen, dat hij dit moest controleren en ik heb de eigenaar Ashok hierover gesproken. Ik kreeg te horen dat dit zo werd gedaan in Afrika en dat het geen probleem is. Dus wel, want van dit wiel zijn de lagers al kapot. We hadden gelukkig al eerder, in Uganda, een telefoonnummer achterhaalt van een Landrover specialist in Iringa, voor het geval dat... Ik bel deze op en vraag hem of hij nog een paar nieuwe wiellagers heeft liggen. Dat heeft hij en ik kan deze morgen komen ophalen. Nu moet ik nog wel in Iringa komen, zo’n 50km terug. Wendy is vervolgens aan de campingeigenaresse, Belinda, gaan vragen of zij niet toevallig naar Iringa moet morgen. We hebben geluk want morgen worden de wekelijkse boodschappen gedaan en gaat er een busje naar Iringa en ik kan/mag meerijden. We nemen een heerlijk warme douche, eten pasta en gaan vroeg naar bed.

Iringa (Tanzania) 06-07-2012

Zo dat was een koude nacht. Wendy had uit voorzorg al haar thermo-ondergoed aangetrokken maar ik lag daar in mijn t-shirtje te rillen van de kou. Dat pak ik vanavond anders aan. We doen in het ochtendzonnetje ons ontbijt en tegen negenen wordt ik opgehaald door Paul en zijn maat in een klein Mitsubitsu busje. Paul zijn maat, die geen Engels spreekt, kruipt achterin en ik mag voorin naast Paul zitten. Ik heb mazzel dat ik mee kan rijden want een taxirit vanaf hier naar Iringa kost zo’n 40 euro. Die steken we toch mooi weer in onze zak. Ik voel me wel als een sardientje in een blik en hoop dat Paul een goede chauffeur is. Als we het onverharde weggetje naar beneden rijden loopt het zweet tussen mijn bilnaat. Hij rijdt als een bezetene het onverharde weggetje af en ik heb bij elke hobbel het gevoel dat we om gaan. Zo dat waren de eerste paar honderd meter en dan moeten we er nog 50km!!! We komen gelukkig heelhuids aan in Iringa en we stoppen eerst bij een melkfabriek waar Paul een order doet. De volgende stop is bij garage Bhesania waar ik een afspraak heb met de eigenaar Barati. Dit blijkt ook een Indier te zijn en heel behulpzaam. Hij heeft de wiellagers niet in zijn garage maar weet wel waar ik deze kan kopen in Iringa. Ik moet met hem meerijden in zijn gigantische Landrover Defender. Paul vraagt waar we heen gaan en Barati legt hem uit waar hij mij weer kan komen ophalen. We scheuren de berg op richting het centrum van Iringa. Barati rijdt over de snelheidsdrempels alof deze er niet liggen en in zijn Defender merk je er niets van!? In het hartje centrum stoppen we bij een klein onderdelenzaakje waar een groot bord van TNT boven hangt. Hoe kan het ook anders, ook deze shop wordt gerund door een Indier! Barati zegt iets in zijn eigen taal en de wat oudere man gaat direct op zoek. Het kleine winkeltje ligt vol met Landrover onderdelen. Er wordt mij gevraagd hoeveel lagers ik nodig heb. Doe maar 8 stuks want ik vertrouw die reparaties van Mwanza natuurlijk niet meer. Ik kan er 4 kopen van het merk Timken en 4 van het eigen merk Landrover. De Timken zijn helaas op. Volgens Barati kan ik beter de Timken lagers als eerst gebruiken want die zijn beter dan het eigen merk. Dat verklaart misschien ook waarom de lagers rechtsachter kapot zijn. Deze waren namelijk van het eigen merk net als die rechtsvoor. Linksachter zijn vervangen door de lagerset die wij mee hadden genomen, van het merk Timken! Ik koop er voor de zekerheid ook nog 4 nieuwe oliekeerringen bij. Barati neemt afscheid van mij en ik bedank de man vriendelijk voor zijn service. Ik moet zo’n 10 minuten wachten tot Paul mij weer op komt halen in zijn minibusje. We rijden vervolgens naar de boekhouder waar Paul zijn maat met een hoop boeken af zet. Paul en ik rijden dan naar de markt, een frisdranken winkeltje, een bier en sterke dranken winkeltje etc. etc..... Rond 13.00u zet Paul me af bij een typisch toeristische eetgelegenheid. Paul zegt dat hij me hier over een halfuurtje weer op komt halen. Ik bestel een broodje hamburger en een cola’tje. Rond 13.30u sta ik buiten op Paul te wachten (in Afrika blijkt een halfuurtje toch echt wel een uurtje te zijn). We halen Paul zijn maat weer op bij de boekhouder en beginnen dan aan de terugreis naar de camping. Het busje zit aardig vol met boodschappen en dan zou je denken dat Paul wel iets rustiger zou gaan rijden?! Niet dus! Als we de weg vanuit het centrum helemaal naar beneden zijn gereden wordt er vanachter uit het laadruim iets geroepen. Paul vloekt wat en zegt dan tegen me dat we iets zijn vergeten en dat we weer terug naar boven moeten. Rond 16.30u zijn we weer terug op de camping. Wendy heeft een overbelaste pols. Zij heeft de hele dag heel fanatiek de was staan doen en plukt daar nu de vruchten van. Het doet zo zeer dat ze niet eens de achterdeur van de auto open kan trekken. Het is te laat om aan de reparaties te beginnen, morgen dus weer een dag op camping Old Farmhouse...

Iringa (Tanzania) 07-07-2012

We hebben weer eens heerlijk romantisch geslapen. Allebei ons thermo-ondergoed aan en een dikke muts op ons kop. Koud hebben we het niet gehad. Halverwege de nacht moest de muts zelfs af. Na het ontbijt begin ik aan het vervangen van de wiellagers rechtsachter. Zo zijn die meeloop dagen bij garage Elephant Offroad toch niet voor niets geweest! Willem heeft mij toen haarfijn uitgelegd en laten zien hoe ik nieuwe wiellagers monteer. Ik gebruik natuurlijk de Timken lagers want die van het eigen merk vertrouw ik niet meer. Die heb ik puur gekocht voor het geval van nood. Ik controleer tevens de lagers die zijn vervangen in Mwanza en stel die op “Europese” norm af. Zo zijn we de hele dag aan het klussen aan de auto. ’s Avonds trakteren we onszelf op een etentje in het knusse restaurant van Old Farmhouse.

Iringa – Mbeya (Tanzania) 08-07-2012

Vandaag rijden we naar Mbeya. Na het ontbijt betalen we de rekening en nemen afscheid van Belinda. We rijden ontspannen richting Mbeya en horen, gelukkig, geen rare geluiden meer. We tanken in Mbeya helemaal af want morgen rijden we naar Malawi waar de brandstofprijzen een stuk hoger liggen vanwege de schaarste er van. Na het tanken doen we een paar kleine boodschappen en rijden dan naar het Karibuni Guesthouse waar we al eerder hebben gekampeerd. Het is er nu een stuk drukker met een groep jonge amerikanen. Wendy bekijkt de menukaart en ziet dat het eten hier erg goedkoop is. Daar kun jezelf niet tegenop koken. We bestellen allebei een pizza die errug lekker is. Ook hier in Mbeya koelt het in de avond flink af dus trekken we voor het slapen gaan maar weer ons romantische nachtgoed aan ?....

Mbeya (Tanzania) – Chitimba (Malawi) 09-07-2012

Als we hebben ontbeten en de boel weer hebben ingepakt rijden we eerst langs een bandenspeciaalzaak. Sinds een paar dagen schud het stuur boven de 70km/uur dus moeten de voorbanden even gebalanceerd worden. We zijn lekker vroeg bij de bandenzaak en worden direct geholpen door een uitermate behulpzame jongen. Eindelijk een Afrikaan die zijn vak goed verstaat, meedenkt en niet zo onderdanig doet. Tegen negenen vertrekken we richting Chitimba in Malawi. In een dorpje doen we nog wat boodschappen van ons laatste Tanzania geld. Vlak voor de grens worden we natuurlijk weer gestopt door de politie. We krijgen weer te maken met de verzekeringsvraag en andere onnozele dingen. We weten de beambte’s tevreden te stellen met de benodigde papieren en mogen verder rijden. Bij de grens staat weer een lange rij met vrachtauto’s. Deze rijden we zoals bij elke grensovergang netjes voorbij. Overal staan weer van die mannetjes die ons met hevige handgebaren proberen te stoppen. Zolang zij geen uniform aan hebben stoppen wij niet. Dit zijn allemaal mannetjes die je een verzekering willen aansmeren en/of geld met je willen wisselen en wij hebben geen van beide nodig. Ik parkeer de auto voorbij het immigratiekantoor en loop dan met onze pasoorten naar binnen. Zoals bij elke grensovergang zijn de mensen die daar werken allemaal heel chagerijnig en totaal niet vriendelijk. Ik moet 3x goedemorgen zeggen voordat iemand wat terug zegt. Als ik onze paspoorten presenteer worden deze binnen mum van tijd uitgestempeld. Als ik terug wil lopen naar de auto zegt 1 van immigratie beambten dat ik ook nog de auto moet uitstempelen bij de douanne een loket verderop. Ik hou mij van de domme en vraag hem wat ik dan moet stempelen?! Mijn paspoort, want ik heb niets anders om te stempelen. Zo gaat het over en weer en de immigratie beambte weet zelf ook niet wat er gestempeld moet worden. Hij zegt vervolgens : “ Als je niets hebt om te stempelen, dan ben je klaar en mag je gaan!” Oke de mazzel en weg ben ik. Zo, dat met het Carnet hebben we mooi weten te omzeilen en we hoeven dus geen rare roadtax of andere soort belastingen te betalen. In Malawi gaat alles heel soepel en we zijn binnen een halfuur door beide grensovergangen heen. Zo snel hebben we het nog niet meegemaakt. Vanaf de grens is het nog zo’n 120km naar Chitimba Camp en na ongeveer 20km worden we natuurlijk weer gestopt door de politie. Dit keer hebben we geen fluoriserende stickers aan de zijkant van de auto en dat is een overtreding. Ik hou een praatje pot en maak de grap dat Wendy mijn zonnetje in de auto is en die geeft licht genoeg. De beambte kan erom lachen en we mogen verder rijden zonder verdere consequenties. Rond 14.00u arriveren bij Chitimba Camp waar we kennis maken met Frans en Karin? Ed en Carmen zijn voor een rechtzaak weg. Een aantal personeelsleden hebben gestolen. Ed en Carmen zijn naar Mzuzu om de rechtzaak bij te wonen. Frans en Karin zijn een gepensioneerd stel die het komende jaar Ed en Carmen bij staan en helpen waar nodig is. De hele middag zitten we heerlijk te kletsen met Frans en Karin . Later in de middag komen Ed en Carmen terug en vertellen ons over de rechtzaak. De manager heeft kratten bier achterover gedrukt en heeft ook anderen hier opdracht voor gegeven. Als zij niet mee zouden werken, zou hij ervoor zorgen dat zij hun baan zouden kwijtraken. Zo zie je maar dat die koekebakkers niet te vertrouwen zijn en moet je hier in Afrika altijd op je hoede zijn. We bestellen voor het gemak ook avondeten hier want we hebben geen zin om te koken. Als dat maar geen gewoonte wordt.... ;-)

Chitimba (Malawi) 10-07-2012

Na een paar lange dagen rijden en klussen hebben we vandaag een relaxdag ingelast. We lezen allebei een boek en zitten heerlijk in de zon met uitzicht over Lake Malawi. Wat wil een mens nog meer. Tegen de middag worden we gevraagd om naar de kraampjes van de houtsnijwerkers te komen net buiten de poort van Chitimba Camp. Patrick wil ons het resultaat laten zien van onze houten miniatuur Dizzy. Als we het resultaat zien zijn we beiden flink teleurgesteld. We zijn nu bijna 7 weken verder en de miniatuur auto is nog niet af?! Wij krijgen sterk de indruk dat Patrick heeft gedacht dat wij niet terug zouden komen. Als wij Patrick onze mening met hem delen en dat we enorm teleurgesteld zijn in het resultaat is hij ineens een stuk minder aardig. Hij vraagt onverschillig wat er anders moet. Ten eerste kloppen de verhoudingen niet en ten tweede zijn er een aantal details die niet overeenkomen met onze Dizzy. We besluiten de deal te cancellen. Jammer van die 20$ maar het is niet anders....
Wendy was al diep teleurgesteld weggelopen en ik probeer Patrick duidelijk te maken wat wij wel hadden verwacht. Ik krijg als antwoord dat die auto’s die wij hebben gezien in Cape Maclear machinaal zijn gemaakt en niet met de hand. Daar geloof ik niets van. Patrick is erg onverschillig en zegt dat het geen probleem is en dat hij dit resultaat makkelijk kan verkopen voor 250$ aan een andere toerist. Dan moet je dat maar doen en ik draai me om. Als ik weg loop wordt ik door andere verkopers natuurlijk weer gevraagd om in hun shop te komen kijken. Vandaag even niet jongens, mijn hoofd staat er niet naar. In de middag pakken we op waarmee we bezig waren, lekker niets doen en een boek lezen. Aan het einde van de middag ga ik nog even naar de kapper. Wendy heeft de tondeuse weer tevoorschijn gehaald en haalt deze over mijn koppie vol grijze haren....

Chitimba (Malawi) 11-07-2012

Vandaag weer een dagje lekker niets doen. We zitten in de zon naast de auto met uitzicht over het meer. Wendy leest een boek en ik werk nog even het blog bij.

Chitimba (Malawi) 12-07-2012

Dagje relaxen en in de ochtend een poging gedaan om ons blog en foto’s te plaatsen. Helaas werkt het internet hier niet erg mee. Na een halfuurtje geven we het dan maar op en rekenen omgerekend 2 euro af. Dat geven ze hier jammer genoeg nog niet weg. De plek is wel erg mooi en we hebben het ook heerlijk hier dus boeken we nog 2 extra nachten erbij. De gehele dag doen we lekker rustig aan, lezen een boek en genieten van het lekkere weer. In de avond start ik de computer op om nog wat aan het blog te werken en dan zien we dat we nog steeds op het internet kunnen. Kennelijk verandert de WIFI code hier elke dag en niet ieder uur. We proberen nogmaals ons blog en foto’s te plaatsen en verdomd het lukt!? . Zo hebben we die twee euro toch nog goed besteed?...

Chitimba (Malawi) 13-07-2012

Na het ontbijt doen we beide nog wat huishoudelijke klusjes zoals een wasje en alle oliepunten peilen. In de middag lunchen we in het restaurant. Na de lunch lopen we samen nog even langs onze vrienden buiten de poort. Ik had ze beloofd nog even langs te komen omdat we misschien toch nog wat anders zouden kopen als aandenken aan Malawi maar bij nader inzien zijn we hier toch maar op terug gekomen. Als we hier wat zouden kopen, worden we, iedere keer als we naar dat voorwerp zouden kijken, er aan herinnert wat voor een lamlullen het hier eigenlijk zijn. Of zoals de eigenaar van de camping ze noemt, koekebakkers! De helft van die houtsnijwerkers heeft een flink alcohol probleem en we hebben ook sterk de indruk dat het geld dat zij verdienen niet naar hun gezin gaat, maar naar de bar even verderop. Als we een paar van hen onze mening en gedachten duidelijk maken, worden ze een stuk minder vriendelijk en zijn we ‘ineens’ niet meer zo geliefd als voorheen. Het wordt ze duidelijk dat ze niet meer aan ons gaan verdienen en dan ben je hier gelijk een stuk minder interressant. Wendy loopt kwaad weg, ze heeft de moed opgegeven met die koekebakkers. Ik probeer ze duidelijk te maken dat het slecht voor hun zaken is als er een paar rotte appels tussen zitten die het verpesten voor de rest en dat ze onderling daar maar eens over moeten nadenken. Ik probeer ze duidelijk te maken dat wij al die kraampjes als 1 zien, omdat de kraampjes allemaal aaneengeschakeld zijn en dat er bij elk kraampje hetzelfde te koop wordt aangeboden. Jammer genoeg word ik niet begrepen. Ik geef de moed ook op en sluit me aan bij Wendy. Lekker in onze luie campingstoel genieten van de zon en uitzicht. Later kregen we van Ed te horen dat er verderop in het dorp een veel betere houtsnijwerker is genaamd Norman. Tja, achteraf kijk je een koe in zijn achterste maar misschien is dit een tip voor andere overlanders die dit blog misschien lezen en hier iets willen of gaan kopen...

Chitimba – Luwawa Malawi) 14-07-2012

We zijn lekker uitgerust want we worden vroeg wakker. We doen ontbijt en pakken de boel in. Als ik de motor wil starten lijkt het alsof de accu leeg is. We vragen Frans of hij ons wil helpen, om met zijn auto en behulp van startkabels onze auto te starten. Het heeft geen nut dus doen we de truc die we een paar maanden geleden ook al eens hebben moeten doen in Cape Maclear, we slepen Dizzy aan. Zo komt die sleepkabel toch nog van pas. Binnen 5 meter loopt Dizzy weer. We vullen gelijk nog even de watertank en nemen dan afscheid van Frans, Karin en Carmen. Ed ligt nog op bed. De rit naar Luwawa gaat door en over een mooie pas maar waar wel flink bos wordt gekapt wat afbreuk doet aan de omgeving. Rond 13.00u slaan we de doorgaande goed geasfalteerde weg af, om nog zo’n 11km over een onverharde weg richting Luwawa Forest Lodge and Camping te rijden. De weg is goed stoffig en hier en daar erg mul met zand. De lodge’s zien er mooi uit maar de camping kan wel een opknapbeurtje gebruiken. We hebben daarentegen wel warm water maar geen elektriciteit. Volgens Chris, de eigenaar, kan het hier erg koud worden in de nacht dus hebben we alvast onze thermo onderkleding in de tent gelegd. De rest van de middag genieten we van het zonnetje en in de avond gaan we op tijd naar bed, want het werd inderdaag heel koud!

Luwawa (Malawi) – Chipata (Zambia) 15-07-2012

Brrrrrrrr dat was een koude nacht. We zijn daarom ook vroeg wakker en vertrekken vroeg richting Chipata. Voor vertrek ga ik eerst nog even bij de receptie langs, want de manager had ons gisteravond beloofd wisselgeld terug te geven maar hij is niet op komen dagen. Beetje slordig, ook al gaat het maar om 1 dollar, als je iets beloofd moet je dat nakomen. De manager is er nog niet maar 1 van de werkers zal de boodschap overbrengen. Ik ben nog geen 2 minuten terug bij de auto of daar staat de manager ineens. Hij verontschuldigt zichzelf en ik krijg mijn dollar terug in Kwacha’s. We vragen hem gelijk of er nog een andere weg vanaf de camping naar de doorgaande weg gaat. Hij wijst ons de weg en geeft nog specifiek aan dat we links aan moeten houden. Als we deze route rijden vragen we ons af of we wel goed rijden. Er zitten flinke gaten in de weg en volgens de GPS rijden we een lang stuk parallel aan de M1 (de doorgaande weg). Als we een tegenligger op de fiets vragen of dit de weg is naar de geasfalteerde weg krijgen we een bevestigend antwoord en ook nog de gerustellende woorden: “ And the bridge is okay!” Brug, brug? Daar hebben we de manager niet over gehoord. Als we bij de brug aankomen ziet deze er minder stevig uit dan dat hij daadwerkelijk is. Voor de zekerheid ben ik toch maar even uitgestapt om het 1 en ander te inspecteren. Zonder problemen rijden we over de brug met houten planken en niet veel verder bereiken we dan toch de M1. We rijden dan lekker door richting de grens. Bij het plaatsje Takwonda slaan we rechts af een vrij nieuwe asfaltweg op richting de grens, zo hoeven we niet door de hoofdstad Lilongwe. Bij deze kruising kopen we nog een brood voor de lunch. Bij de grens is het weer hetzelfde liedje met al die mannetjes en we wimpelen ze op de gebruikelijke wijze af . Bij het immigratiekantoor is het enorm druk maar gelukkig moeten deze mensen allemaal Malawi in. Ik laat eerst het Carnet stempelen dat verloopt vrij soepeltjes. Bij het immigratieloket moet ik even wachten omdat er zo een lange rij voor het loket “Malawi in” staat. Ik word dan toch even tussendoor geholpen en mag gaan. Bij de Zambiaanse grens gaat het bij immigratie heel soepel. Even twee formuliertjes invullen en 100$ aftikken en we hebben beiden een visum voor 30 dagen, langer krijgen we niet. Bij de douane moet er weer worden betaald. Het carnet wordt niet gestempeld voordat ik de CO2 uitstoot belasting heb betaald?! Deze kost ongeveer 30 euro maar moet worden voldaan in Zambiaanse Kwacha’s. Ik word doorverwezen naar de bank die naast het grenskantoor zit. Daar kan ik geld wisselen, krijg ik van de vrouwelijk beambte te horen en ze schuift het carnet weer terug naar mij. Ik wissel 50 euro bij de bank en meld mij dan weer bij de Douane. Daar tik ik 150.000 Zambiaanse Kwacha’s af en het carnet wordt gestempeld. Ik krijg zowaar een bonnetje dat ik de CO2 belasting heb betaald. Ik krijg van de beambte ook nog een uitrijdbonnetje die ik vervolgens weer af moet geven bij de beambte die bij de slagboom staat.Wat een gedoe allemaal, maar we zijn de grens over. Vanaf de grens is het niet ver meer naar Chipata. Helaas is op zondag 13.00u de Shoprite in Chipata dicht, maar de Spar even verderop is nog wel open. Wendy haalt het hoog nodige en dan rijden we door naar camping Mama Rula’s die aan het begin van de weg zit richting het NP South Luangwa.

Chipata (Zambia) 16-07-2012

We hebben besloten om vandaag nog een langer dagje in Chipata te blijven zodat we wat extra boodschappen kunnen doen bij de Shoprite en ook nog even een wiellager kunnen controleren. We slapen voor “OnsDoen” uit. Na het ontbijt rijden we naar de Shoprite waar Wendy wat boodschapjes in slaat voor de komende week. Bij het shoppingcenter halen we ook nog een Zambiaanse simkaart zodat we af en toe met het thuisfront kunnen smsen. Terug op de camping controleer ik het wiellager rechtsachter want hiervandaan dachten we een piepend geluid te horen. Het lager blijkt nog goed te zijn, geen speling of andere rare geluiden. Waarschijnlijk piept de vering of schokbreker tijdens het rijden?! De rest van de middag vullen we in met het lezen van een boek en het bijwerken van het blog.

Chipata – South Luangwa (Zambia) 17-07-2012

We staan vroeg op om vroeg te vertrekken naar het NP South Luangwa. Naar mijn mening 1 van de mooiste Nationale parken van Afrika. De camping zit aan de weg van Chipata naar South Luangwa en vanaf hier is het nog zo’n 130km naar het NP maar wel met een gedeelte erg slechte onverharde weg. We zijn net 3km onderweg als we een politiecontrole passeren. De beambte die op de weg staat geeft iets aan met zijn rechterhand waarin hij een aantal papieren vasthoudt. Hij steekt zijn arm niet omhoog zoals een stopteken behoort te zijn, nee, hij houdt zijn arm laag en geeft met zijn pols een beweging aan. Kennelijk kunnen en mogen we doorrijden?! We rijden met een gangetje van ongeveer 20km/uur langs de beambte. We horen niets en zien hem ook geen andere gebaren maken. We rijden verder en nog geen kilometer verder horen we ineens een sirene loeien. Via de spiegels zien we achter ons een hagelnieuwe politie auto naderen met zwaailamp en sirene. We gaan iets aan de kant om de politie ruimte te geven. Als de politieauto ons passeert worden we zowaar klem gezet en we moeten stoppen om niet in botsing met de politie te komen. Wat krijgen we nou?! We zien de beambte snel uitstappen. Wat hebben we verkeerd gedaan, vragen we ons af?! Ik stap ook uit om te vragen wat het probleem is. De beambte maakt een geirriteerde indruk en zegt mij dat ik het stopteken heb genegeerd! Wat?????! Het stopteken genegeerd!!!?? Ik vraag de beambte hoe er in Zambia dan volgens hem een stopteken wordt gegeven, want volgens mij is dat een internationaal hand/arm gebaar. Voor de zekerheid doe ik het de beambte ook even voor hoe er in Nederland een stopteken wordt gegeven en dat stopteken hebben wij zojuist niet gezien. Nee, we zagen (redenen van wetenschap) een gebaar van onder de gordel en een wuivende hand alsof we door mochten rijden. De beambte zegt dat hij het niet heeft gezien maar dat hij in opdracht van zijn collega ons moest tegenhouden en terug moest brengen naar de controleplaats. We rijden mee terug naar de controle post. Daar ontmoet ik de man die ons een zogenaamd stopteken heeft gegeven en ik doe hem de beweging voor die wij hem hebben zien maken en het internationale stopteken. Er valt niet te discussieren over het stopteken en we krijgen een boete volgens deze beambte. Ik word voor de zoveelste keer witheet. Ik ben de corruptie hier in Afrika toch nu wel echt zat aan het worden. Ik vraag naar zijn leidinggevende zodat ik daar een klacht in kan dienen. Die is er niet zegt de beambte, die zit op het politiebureau in Chipata. Nou dan rijden we toch even naar Chipata. De beambte maakt geen aanstalten en ik stap in de auto en rijd naar Chipata. Tot onze verbazing worden we niet gevolgd. Wat een rare snuiterbollen, nu rij ik zo weg bij de politie zonder gestopt te worden of iets dergelijks (gearresteerd worden misschien?). Vanaf de politiecontrole is het nog zo’n 10km naar het centrum van Chipata waar het politiebureau zit. Daar aangekomen vraag ik naar de hoogste beambte die aanwezig is. We worden begeleid naar een achterafkantoortje en maken kennis met inspecteur Kabonzo. Na een ‘praatje pot’ maak ik inspecteur Kabonzo duidelijk waarvoor we zijn gekomen en wat ons is overkomen. Ik doe nogmaals het handgebaar van de beambte voor en een internationaal stopteken, zoals het hoort. We worden vervolgens meegenomen naar de afdeling verkeerspolitie waar we kennis maken met inspecteur Warrior. Weer doe ik mijn verhaal en deze inspecteur pleegt vervolgens een telefoontje. Het gesprek dat hij in eigen taal voert duurt nog geen minuut en we krijgen dan te horen dat we geen boete hoeven te betalen en vrij zijn om te gaan. We bedanken beide inspecteurs en vervolgen onze rit naar South Luangwa. Natuurlijk worden we bij de politiecontrole met (dit keer) een behoorlijk stopteken weer aan de kant gezet. De beambte wil onze papieren zien. We geven niets af en wijzen hem naar de papieren die linksvoor in het raam zijn geplakt. Hij kijkt er naar en zegt dan dat we mogen doorrijden. Wat een poppenkast en wat een laml..
We zijn 1,5 uur verder en kunnen eindelijk aan de rit beginnen naar South Luangwa. Vanaf Chipata zijn de eerste 60km over een vrij nieuwe asfaltweg en rijd dus lekker door. Vervolgens zijn de daarop volgende 40km over een bar slechte onverharde weg. Er wordt wel gewerkt aan een nieuwe weg dus over een paar jaar is het van Chipata naar het NP in 1,5 uur te doen. De laatste 30km zijn over een redelijk asfaltweg die vanaf het vliegveld naar het NP loopt. Onderweg horen we weer een schrapend geluid, maar dan van het rechtervoorwiel. Dat is nog het enige wiel met een wiellager van het eigen merk. We hadden het kunnen weten!? Morgen maar even checken. Rond 13.30u arriveren we bij camping Track and Trail. We hebben deze camping uitgekozen op aanraden van Frans en Karin die we bij Chitimba in Malawi hebben ontmoet. De eigenaars van deze camping zijn Nederlanders. Bij de receptie maken we kennis met Peter, 1 van de eigenaars. Hij maakt een aardige eerste indruk en we mogen staan waar we willen want we zijn de enige op de campsite. Op de camping krijgen we instructies van de manager die toevallig ook Peter heet. We mogen geen verse groenten en fruit in de auto laten liggen i.v.m. de olifanten die bijna elke dag wel een kijkje komen nemen op de campsite. De camping staat aan de Luangwarivier en aan de overzijde is het Nationale Park South Luangwa. We staan zeg maar net niet in het NP, maar de dieren houden zich niet aan die grenzen en er staat geen hekwerk om deze camping. We kunnen al onze verse groente en fruit in een speciale koelkast achter de bar veiligstellen. We zetten de tent op en relaxen de rest van de middag bij het zwembad dat uitzicht heeft over de Luangwarivier waar veel Nijlpaarden, krokodillen en vogels te zien zijn.

South Luangwa (Zambia) 18-07-2012

We werden rond middernacht opgeschrikt door geluiden naast de auto. Toen we zijn gaan kijken zagen we twee nijlpaarden vlakbij de auto grazen. We vinden het prachtig om te zien en blijven dan ook dik een halfuur half hangend uit de tent naar ze kijken (lekker veilig). Een nijlpaard heeft een slagtand die de verkeerde kant opgroeit. Later blijkt, als we dit de volgende dag vertellen aan Peter, dat dit nijlpaard elke avond de campsite komt bezoeken om gras te eten.
Vroeg in de morgen word ik wakker met steken in de maagstreek. Het is weer eens zo ver en ik heb niet eens alcohol gedronken?! Dat wordt de komende dagen weer op een vloeibaar dieet ben ik bang. De pijn is nog niet zo erg als voorgaande keren, dus ik hoef (nog) geen pijnstilling. Vandaag moet er nog wel even gekeken worden naar het lager van het rechtervoorwiel dus na het ontbijt haal ik mijn gereedschap weer tevoorschijn. Als ik de auto opkrik blijkt datgene aan de hand te zijn wat wij al hadden voorspeld, op het wiellager zit zoveel speling dat het niet meer kan worden afgesteld en het lager maakt een schrapend geluid. Zo ben ik de hele ochtend bezig om het wiellager te vervangen en Wendy doet de was. ’s Middags vertoeven we weer aan de rivier en lezen allebei een boek. Aan het einde van de middag heeft Wendy een zakje chips opgegeten en heeft het lege zakje vervolgens onder haar handtas gelegd met de bedoeling deze later weg te gooien in een prullenbak. Terwijl wij beide verdiept zijn in ons boek worden we opgeschrikt door het weggrissen van de lege zak chips. Een Vervet aapje is zo brutaal geweest om de zak te stelen. Hij is er hoog mee de boom in gevlucht. Het is best grappig om te zien, maar niet zo mooi voor de omgeving, want die zak krijgen we natuurlijk niet terug om netjes weg te gooien. Als we terug naar de campsite lopen zien we een groep bavianen op de campsite waarvan een paar op de auto en tent zitten. Gelukkig zijn deze bavianen nog redelijk bang voor mensen want hoe dichterbij we bij de auto komen hoe meer bavianen het voor gezien houden. Wel blijven ze ons vanaf een afstandje goed in de gaten houden. Wendy maakt een heerlijk maaltijd voor haarzelf klaar en ik zit aan de soep. Terug in Nederland toch maar weer eens een afspraak maken bij het AMC....

Ons dagboek 29-05-2012 t/m 23-06-2012

Arusha (Tanzania) 29-05-2012

We liggen nog heerlijk in bed te doezelen, in de veronderstelling dat het nog vroeg is aangezien het nog erg donker is buiten. Als we toch maar even op de klok kijken is het al half 9. We gaan er gauw uit want om 9.00u komt Peter babbelen over zijn tourtjes. Even voor negenen belt Peter dat hij al op de camping is en in het restaurant zit. We vragen hem naar onze auto te komen. De eerste indruk van Peter is oke, maar we blijven voorzichtig, hij is en blijft een Afrikaan. We kletsen zo’n half uurtje en ook Peter is in eerste instantie niet heel goedkoop met zijn tripjes. Na flink onderhandelen weten we de prijs van $200 naar $165 per persoon per dag te krijgen. Nog veel geld, maar minder zit er (helaas) niet in. We zijn ook niet helemaal naar Tanzania gekomen om de Serengeti en de Ngorogoro krater NIET te doen, dus gaan we met Peter in zee voor een 5-daagse tour. Als Peter naar zijn kantoor belt, blijkt er net een stel ons voor te zijn en kunnen we morgen niet meer mee. Zondag is er nog wel plek. Nou dan gaan we toch zondag, geen probleem. De trip moet in dollars betaald worden, maar zoveel hebben wij niet bij ons, althans dat maken we Peter wijs. Hij hoeft tenslotte niet te weten hoeveel geld wij bij ons hebben. Daarbij hebben wij de dollars die we in de auto hebben toch ook nog in Uganda nodig voor als wij een trip naar de Berggorrilla’s gaan maken en dus gaan wij samen met Peter richting de bank om ‘nieuwe’ dollars te incasseren. We dachten dat Peter wel met eigen vervoer zou zijn, maar niets is minder waar natuurlijk. Hij is vanuit Moshi met het openbaar vervoer naar Arusha gekomen en dus niets luxe in een auto richting bank, nee lekker opgepropt met z’n allen in een Daladala. Ach ja, wel weer een avontuur en gelukkig is het een stukje van niets en zijn we snel bij de bank. Het opnemen van de dollars is, naar Afrikaanse begrippen, redelijk snel geregeld. We doen Peter een kleine aanbetaling voor de trip en hij schrijft daar keurig een bonnetje voor uit. Het restant betalen wij zondag voorafgaande aan de trip. We nemen afscheid van Peter en nemen de Daladala terug naar de camping. We houden een rustige middag waarbij John een poging doet om ons blog bij te werken. Tegen vijven worden we gebeld door Peter. Hij heeft goed nieuws! Er heeft zich vandaag een nieuw koppel aangemeld die graag morgen de 5-daagse tour wil doen en dus kunnen wij samen met hen een auto delen en morgen al op Safari. Helemaal prima en we beginnen gelijk met het pakken van de tas. Ook steken we de bbq aan. We hadden namelijk voor een aantal dagen vlees ingeslagen, niet wetende dat we zo snel al op safari zouden gaan. Aangezien we 5 dagen voorzien worden van eten is het een beetje zonde al het vlees weg te moeten gooien en kunnen we dat nu beter opbakken/braaien. Het is alleen niet zo erg gevarieerd: hamburger, hamburger en zelfgemaakte hamburger van gehakt... Maar goed dat wij dol op hamburgers zijn!! Van de komkommer en tomaat maak ik nog een gezonde salade en als de bbq nog aan het fikken is koken we er in een pannetje de eieren op. Die zijn morgen koud ook nog lekker. Ondanks de weinige variatie maken we er samen weer een waar feestje en een gezellige avond van en kijken uit naar de dag van morgen. Als we net in bed liggen (rond 21.30u) worden we gebeld door Peter. Dit keer met minder goed nieuws. Het stel waarmee we de tour zouden doen is vanavond geweldadig beroofd. Peter verteld mij het hele verhaal in geuren en kleuren en biedt meerdere malen zijn verontschuldigingen aan. Tja, het is niet anders denk ik dan. Hij kan er ook niets aan doen, toch? Peter zegt dat hij het stel had gewaarschuwd ’s avonds niet te laat en te ver de straat op te gaan. Het stel heeft dit advies genegeerd en daar een flinke prijs voor betaald. Peter zegt dat de man met een mes in zijn hand is gestoken en dat zij beroofd zijn van hun fotocamera en portomonnee met daarin alle passen en $2500. Omdat het stel een recu van Peter bij zich had, is hij gebeld door de politie met de vraag het stel te komen ondersteunen. Het stel wil graag weg uit Afrika en het liefst morgen al terug naar Polen. Peter gaat ze helpen en vraagt ons of het probleem is dat wij dan zondag pas op Safari gaan. Voor ons niet, wij vermaken ons wel. Als ik heb opgehangen, krijg ik wel ineens zo’n gevoel over mij heen of hij wel helemaal de waarheid spreekt? We zijn tenslotte in Afrika. Ach, we zullen wel zien. Als er zondag WEER wat is, weten wij voldoende toch? Snel probeer ik het toch weer positief te zien en te vertrouwen op het feit dat er ook wel goede Afrikanen zijn...

Arusha – Maserani (Tanzania) 30-05-2012

Aangezien ons Safaritripje (nog) niet doorgaat besluiten we richting het Maserani Snake Park te rijden, zo’n 23 km buiten Arusha. We komen langs de Shoprite en halen daar nog wat brood en vlees. De camping op het Snake park is niet zo heel bijzonder maar is bij de entreeprijs inbegrepen en dus blijven we hier een nachtje staan. We krijgen een rondleiding door het Snake Park en de gids verteld ons alles over de slangen, de schildpadden en de krokodillen in het park. Onze gids spreekt goed Engels en doet enthousiast zijn ronde wat het voor ons leuk en interessant maakt. Bij een van de raampjes lopen bij John ineens de rillingen over zijn lijf. Wat blijkt!? Die mooie groene slang die hij eerder deze week op de brug bij het Zebracamp heeft gezien, blijkt een groene Mamba te zijn! De (op de black Mamba na) giftigste slang ter wereld!!!!!! Na het Snake Park krijgen we een rondleiding door het Masai museum. De masai krijger die onze gids is, is niet zo enthousiast en praat ook nog eens erg onduidelijk Engels. Het museum is leuk opgezet en daardoor toch nog wel even de moeite waard. We worden natuurlijk ook nog even langs de diverse souvenirswinkeltjes geleid, maar daar hebben we niet zo’n zin in en gaan gauw terug naar de camping om te lunchen. Na de lunch gaat John met de laptop, met daarop de foto van de slang waar hij in Zuid-Afrika bijna op gestapt is, terug naar de gids om te vragen wat voor slang het is. Het blijkt een Spitting Cobra te zijn en zijn angst was niet voor niets, want ook deze slang is erg giftig!!

Maserani – Arusha (Tanzania) 31-05-2012

We verlaten het Maserani Snake Park en besluiten een kijkje te gaan nemen bij camping Duluti. Deze camping ligt even buiten Arusha en staat in de Garmin als Highly Recommended aangeschreven. Als we eenmaal het drukke Arusha door zijn, hebben we de camping zo gevonden. Het zou vast ooit een mooi plekje geweest zijn zo aan het meer, maar nu wil je er nog niet dood gevonden worden. We draaien snel om en gaan weer terug naar het Masai Camp, tot nu de beste die we in deze omgeving hebben kunnen vinden. Daar parkeren we de auto weer op hetzelfde plekje, klappen de tent uit en gaan dan gauw onder het afdakje zitten. Het is bewolkt en het miezert zo nu en dan. De hele middag hangen we onder het afdakje bij de tent en proberen iedereen die ons eerder een mail heeft gestuurd eindelijk eens te antwoorden.

Arusha (Tanzania) 01-06-2012

Er is niet zoveel te doen in Arusha dus hangen we weer een dagje bij de auto. In de ochtend plaatsen we weer een nieuw verhaal op de website en Wendy doet in de middag nog maar een wasje.

Arusha (Tanzania) 02-06-2012

De laatste dag hangen/relaxen bij de auto. Morgen is het D-Day en vertrekken we, als we niet worden geflest, naar Lake Manyara, de Serengeti en de Ngorongorokrater.Het internet is hier in Camp Masai tegen betaling maar niet duur en voor Afrikaanse begrippen snel. Hierom emailen we nog maar wat en surfen een tijdje over het internet. In de middag arriveren er 8 hypermoderne Renault busjes volgeplakt met reklame. De busjes zijn voorzien van Duitse en Zwitsere kentekenplaten. Het zijn allemaal gepensioneerde die een reis maken door Oost en Zuid Afrika. Zij hebben hun campers via RoRo naar Zuid-Afrika laten verschepen. Stoer en respect om dit nog op die leeftijd te doen! Wendy is druk bezig geweest met onze tas aan het pakken voor de komende 4 nachten en 5 dagen. We hebben er zin in! In de avond worden we aangesproken door een Amerikaanse die graag naar de Serengeti wil. Ze komt bij ons informeren of we nog een plekje over hebben. Helaas voor haar doen wij het niet met eigen auto en is Dizzy daarentegen ook nog eens een tweezitter.

Arusha – Manyara (Tanzania) 03-06-2012

Wat een nacht! Camp Masai heeft een trendy bar/discotheek en die ging aardig los afgelopen nacht. Tot 04.00u in de ochtend! Tja, het is tenslotte weekend. Half slapend kruipen we de tent uit om alles in te pakken. We mogen Dizzy hier op de camping laten staan tegen een kleine vergoeding . We zijn nog druk bezig met inpakken of Peter staat ineens bij onze auto. Hij is er vroeger dan we hadden afgesproken en dat is geheel tegen Afrikaanse begrippen in?! Hij is dit keer met een auto en chauffeur. Terwijl ik Dizzy op de aangewezen plaats parkeer brengt Wendy de Amerikaanse in contact met Peter. Coleen wil graag low budget naar de Serengeti en misschien dat Peter iets voor haar kan betekenen?! Coleen zou vandaag het centrum van Arusha in gaan op zoek naar een touroperator en een ander hostel. De dorms in Camp Masai zijn kennelijk niet zo fris? Coleen rijd met ons mee naar het centrum van Arusha. Zij wordt bij een hostel afgezet en wij rijden door naar een hotel in het centrum. Daar moeten wij het resterende bedrag van onze 5 daagse trip voldoen. We worden vervolgens door Peter en zijn chauffeur naar Makuyuni gebracht. Een rit van ongeveer 45 minuten. Daar zullen we overstappen in een 4x4, die vanaf Lake Tarangire komt met een reisgezelschap die een 6 daagse tour doet en er dus al 1 dag op heeft zitten. De chauffeur rijdt als een bezetene! We zitten met samengeknepen billen en zweethanden achterin maar we komen gelukkig heelhuids aan. We moeten even wachten maar dan verschijnt dan toch ons vervoer voor de komende 5 dagen. Het is een oude Toyota Landcruiser die zo groen is als de Hulk. We worden begroet door 3 Italianen , Matteo, Devid en Massimo, ons reisgezelschap voor de komende dagen. De chauffeur en tevens gids stelt zichzelf voor als Cosmos en onze kok als Mozes. De eerste indruk is goed en we nemen afscheid van Peter en zijn (Schumacher) chauffeur. Tijdens de rit naar het Lake Manyara NP leren we onze Italiaanse medereizigers beter kennen. Het zijn drie vrienden die samen voetballen in de serie D voor de club Pianese. Matteo heeft een zeer professionele fotocamera en zegt dat het een hobby van hem is. We hebben hem gelijk maar even gevraagd of hij na afloop zijn beste foto’s wil e-mailen ?... Voordat we het Lake Manyara NP inrijden stoppen we in het dorp Mto wa Mtu (ja wat een naam he!?) waar we een zeer nette camping aan doen. Daar laden we al onze bagage uit en laten we onze kok achter. Het is nog zo’n 15 minuten rijden naar het NP en onderweg passeren we een aantal bomen vol met ooievaars. De stank van hun poep is niet te harden, maar het uitzicht is prachtig. Zoveel ooievaars heb ik nog nooit bij elkaar gezien. Het park is erg mooi en erg groen en we zien veel antilopen, nijlpaarden, giraffen en apen waaronder de Blue Monkey. Ook spotten we een apensoort met zgn ‘blue balls’ en zien we in het meer heel veel flamingo’s staan. In de middag krijgen we van Cosmos een lunchbox die we op een picknickplek met uitzicht over het meer opeten. Op de terugweg naar de camping maken we twee stops bij souvenirskraampjes. Cosmos is hier heel eerlijk in en verteld ons dat hij hiervoor commisie krijgt aan het eind van het toeristenseizoen. We kopen niets want het is allemaal erg duur. Het toerisme is hier echt doorgeslagen. We stoppen op verzoek van Devid ook nog even bij een weeshuis waar hij pennen uit deelt. We luisteren op de terugweg naar Bob Marley via onze telefoon. De autoradio van de Toyota Landcruiser (alias de Hulk) is net zo oud als de auto zelf en is nog voorzien van een cassettespeler en Cosmos heeft hierin niet zoveel keus. Terug op de camping heeft Mozes onze tent al opgezet en staat er een keurige gedekte tafel voor ons klaar. Wat een luxe...

Manyara – Serengeti (Tanzania) 04-06-2012

Terwijl wij aan ons ontbijt zitten wordt onze tent voor ons opgeruimd en de spullen in de auto geladen. Rond 8.30u vertrekken we weer en gaan we richting de Serengeti. Eerst doen we nog een aantal stops voor wat boodschappen. Het is nog best een stuk rijden voordat we bij de ingang van de Ngorongoro zijn. We moeten namelijk over de Ngorongoro kraterrim willen we bij de Serengeti komen. Helaas is het erg mistig boven op de kraterrim waardoor we niet zo’n mooi uitzicht hebben. Tevens is het erg koud en kruipen we gauw weer in de auto en vervolgen onze weg. Het is een erg slechte weg naar de Serengeti en we hebben dan ook geen spijt dat we niet met eigen auto zijn gegaan. Onderweg zien we veel Masai-mannen en -vrouwen lopen met hun ezels, die Mozes gekscherend Masai-jeeps noemt! Kosmos vraagt of wij een Masaidorp willen bezoeken en aangezien iedereen dit wel wil stoppen we er bij 1 waarvan Kosmos zegt dat die nog niet zo toeristisch is. Nou wij zijn van een hele andere mening, ook dit kamp is HEEL toeristisch. Maar dat neemt niet weg dat het toch erg leuk is om even gezien te hebben en kennis gemaakt te hebben met deze, toch wel bijzondere, stam.
Ruim na het middaguur arriveren we bij de gate van de Serengeti. Hier krijgen we weer een lunchpakketje en genieten we van het prachtige uitzicht over de enorme vlakte. Na de lunch beginnen we aan onze eerste gamedrive door de Serengeti waarbij we meteen al een groep olifanten en 2 luierende leeuwinnen op een rots aantreffen. Niet veel later lopen er 2 leeuwinnen op de weg tussen een file van auto’s. Dit lijkt even niet meer op de vrije natuur en John merkt op dat het ook hier in de loop der jaren veel toeristischer is geworden (helaas). We hebben een mooie gamedrive want halverwege de middag zien we een luipaard in de boom. Helaas zit deze wel wat verder weg dan het luipaard die we in het Krugerpark hadden gezien, maar toch genieten we volop van het mooie dier dat lekker aan het luieren is. Tegen zonsondergang arriveren we moe maar voldaan op camping Pimbi in Seronera, dat midden in de Serengeti ligt. Hier moeten we zelf onze tent opzetten zodat Mozes meteen aan het eten kan beginnen. Geen probleem en onze tent staat zo, John wist nl nog precies hoe hij deze tent op moest zetten want het was eenzelfde tent als waar hij 9 jaar geleden in heeft geslapen. Onze Italiaanse vrienden hebben iets langer werk en krijgen hulp van onze chauffeur. Wij hadden geen douche verwacht hier in de bush, maar die was er wel. Helaas geen warme maar een koude is ook lekker als je graag al het stof van je af wilt spoelen. Als we allemaal gedoucht zijn nemen we plaats aan onze reeds gedekte tafel in een grote kooi. Hier eten we met alle andere groepen toeristen i.v.m. de Bavianen die anders al het eten komen stelen. Bavianen hebben we niet gezien maar wel een drietal Giraffen, welke vlakbij de kooi stonden te grazen. Na het eten duurt het niet lang of we kruipen allemaal ons bedje in, het was me het dagje ook wel. Wij staan onze tanden nog te poetsen als de Italianen al in hun tent liggen. John zou John niet zijn als hij niet even een grapje uit kan halen en hij loopt naar de tent van de Italianen en begint deze hevig heen en weer te schudden. De Italianen schrikken zich rot en John komt niet meer bij van het lachen en ik ook niet, eerlijk gezegd...

Serengeti (Tanzania) 05-06-2012

Het was dat we best moe waren van de hele dag ‘hobbelen’ in de auto anders hadden we de hele nacht wel wakker willen blijven. Want hoe geweldig is het om midden in de bush te slapen en omringt te worden door het geluid van huilende Hyena’s en brullende leeuwen... Naast deze geluiden hoorden we ook continu brullende kikkers/padden, althans dat dachten wij!?
Wij staan vroeg op en na het ontbijt (in de kooi) maken we ons op voor onze tweede gamedrive, een volle dag Serengeti. We zijn nog niet eens van de camping af, of onze chauffeur ziet even verderop 2 leeuwinnen op een rots zitten. Ze zitten daar blijkbaar uit te buiken en te genieten van de zonsopkomst!? Cosmos rijd vervolgens verder langs diverse campsite’s want hij heeft vannacht heel dichtbij een groep Wildebeesten gehoord. Als we de grote kudde Wildebeesten hebben gevonden wordt het ons duidelijk dat wij vannacht geen kikkers/padden hebben gehoord, maar deze Wildebeesten. Wat een vreemd geluid maken die beesten?! Volgens Cosmos is dit nog een kleine kudde!? En wij vinden dit er al veel?! Tijdens onze game-drive zien we veel olifanten, giraffen, zebra’s en diverse gazellesoorten. Als we richting de zogenaamde ‘Hippo-poel’ rijden moeten we nog bijna in de remmen voor een Nijlpaard die de weg oversteekt. Helaas schrikt het grote beest erg van onze auto en gaat er snel van door. Ja, nijlpaarden kunnen nog best snel lopen. Het is behoorlijk druk bij de Hippo poel, met Hippo’s maar ook met toeristen! We blijven een tijdje kijken naar de grote groep Hippo’s en we hebben hierbij onze camera paraat. We wachten op dat ene moment, dat er een hippo een enorme gaap maakt, maar helaas er wordt niet gegaapt. We rijden verder en gaan op zoek naar de migratie Wildebeesten. Omdat de Serengeti zo’n open vlakte is zien we al van ver wat Cosmos eerder al tegen ons heeft gezegd, dat die kudde van vanochtend maar een kleine was. We zien nu een HELE GROTE KUDDE Wildebeesten!!! Wat zijn het er veel!!! Tussen de Wildebeesten staan ook enorm veel Zebra’s. Deze 2 diersoorten migreren altijd samen. Het lijkt wel of de Amsterdam Arena leeg loopt met Wildebeesten en Zebra’s in plaats van mensen. Terwijl we een tijdje staan te kijken spot Massimo een leeuwin. Deze sluipt door het hoge gras en steekt zo’n 20 meter voor onze auto de weg over. Ze sluipt richting de rand van de enorme kudde Wildebeesten. Het gras is zo hoog dat we de leeuwin helaas niet kunnen volgen maar we weten allemaal wat zij van plan is. We turen naar de kudde die zo’n 30 meter van ons vandaan staat en dan opeens zien we de leeuwin uit het hoge gras op springen en om de nek van een Wildebeest vliegen. Wauw..... ! Net zoals op Discovery Channel!!! De leeuwin bijt het Wildebeest in haar nek, net zolang tot dat het beest stikt. Helaas is het gras te hoog om te zien hoe de leeuwin haar prooi opeet. Wel zien we af en toe de poten van het Wildebeest boven het gras uit komen. Matteo laat trots zijn foto’s zien, van de ‘Kill’. Wij waren helaas te laat, maar hopelijk komt Matteo zijn belofte na, om zijn beste plaatjes door te sturen?!
Na deze te gekke ervaring, een die we niet snel zullen vergeten, gaan we op zoek naar een mooi plekje om te lunchen. Vlak voor de lunchplek komen we een groep giraffen tegen, waarbij er 1 uitgebreid op de weg staat. Ook al hebben we al heel wat giraffen gezien, het blijven boeiende beesten. Vooral de manier waarop ze eten en hoe ze lopen. En ja het is natuurlijk ook HET symbool van OnsDoen-Afrika ;-)
We lunchen op een schitterend plekje met wederom mooi uitzicht over de vlakte. En dan zien wij er nog maar een klein stukje van, kun je nagaan hoe groot dit park is.
In de middag treffen we weer een enorme groep Wildebeesten en Zebra’s ,deze groep is zowaar NOG groter als die van vanochtend. De kudde loopt alle kanten op (o.a. van en naar een waterpoel om te drinken) en al gauw staan we er midden in. Geweldig, je komt ogen en oren tekort! En dan duikt daar ineens weer een leeuwin op uit het hoge gras. Het zal toch niet dat we weer een kill mee gaan maken!? We blijven net zolang wachten tot de leeuwin weer tevoorschijn komt, maar helaas mist ze haar vangst en verdwijnt weer in het gras. We houden het voor gezien en vervolgen onze weg. Aan het einde van de middag brengen we nog een bezoek aan het visitorscenter waar we veel informatie te lezen krijgen over de Serengeti. Zoals het ontstaan van de Serengeti, de flora & fauna en waarom de wildebeesten migreren. In de jaren 60 waren deze wildebeesten bijna uitgestorven door een virus, welke veroorzaakt werd door het ‘normale vee’ van de Masai.
Terug op (dezelfde) camping gaan we meteen weer even douchen en schuiven vervolgens weer aan een gedekte tafel in de kooi. Als avondeten krijgen we (op verzoek van Devid,die wilde het graag eens proeven) een gerecht met Green Bananas erin voorgeschoteld. Een echt Swahilisch gerecht. Uit goed fatsoen nemen we allemaal iets van het gerecht, maar lekker is het (helaas) niet. Geen aanrader dus... Sorry Mozes en bedankt Devid!! ;-)
Ook deze avond liggen we er vroeg in en ook net als gisteravond kan John het weer nie laten een grapje met de Italianen uit te halen. Op de campsite liggen diverse skelettenkoppen, waaronder 1 van een Buffel. Dit skelet legt John voor de tent van de Italianen, in de hoop dat ze zich natuurlijk weer een rotje schrikken als ze uit de tent komen. Als wij net in de tent liggen horen we Devid ineens een opmerking maken over ‘iets’ dat voor de tent ligt. Hij scheen nl met zijn zaklamp en zag een schaduw van iets groots voor de tent. Hij opent de tent en slaakt een kreet van schrik, hahahaha, de grap is weer gelukt en weer komen we niet meer bij van het lachen...

Serengeti – Ngorongoro (Tanzania) 06-06-2012

Vannacht hebben we weer volop genoten van alle geluiden van de hyena’s en leeuwen, dit keer leken er wel meer leeuwen te zijn en ook leek het geluid nog dichterbij, hoe spannend!! Vandaag moeten we nog vroeger op, 05.30u, maar voor een goed doel. We gaan namelijk nog een ‘morning gamedrive’ doen voordat we de Serengeti gaan verlaten. We krijgen alleen een kopje thee/koffie met wat nootjes, waarvan ik (Wen) er een aantal in een zakje meeneem voor onderweg. Het duurt namelijk nog wel even voordat we terug zijn op de camping voor de brunch. Het is nog donker als we vertrekken maar het wordt al snel licht. Als eerste zien we 2 struisvogels, waarvan het mannetje driftig achter het vrouwtje aanrent. Wat zullen ze van plan zijn!? Ja hoor, op een gegeven moment heeft het vrouwtje ook wel zin (denken wij, of ze is het rennen zat!?) en gaat er bij liggen. Het mannetje weet niet hoe snel hij er boven op moet duiken. Hij wappert hierbij flink met zijn veren en binnen ‘no time’ is het al weer gebeurd, ze staan op en gaan allebei een andere kant op!? Gezellig...!? Na dit ‘liefdestafereel’ zien we niet veel later 2 hyena’s door het hoge gras rennen richting een groep hyena’s die even verderop op de weg zitten/lopen. We parkeren de auto en genieten een tijd van deze grappig uitziende beesten. We rijden verder en onze Italiaanse vrienden willen nu toch wel eens SIMBA zien. Simba is Swahilisch voor leeuw en die hebben we nog niet gezien in de Serengeti. We hebben alleen nog maar leeuwinnen gezien. We zien een kudde olifanten op de weg met een heleboel jonge olifanten. Als we te dichtbij komen begint 1 van de olifanten flink met haar oren te klapperen en ze doet een paar stappen naar de auto die voor ons staat. Dit hebben wij eerder meegemaakt in Zuid-Afrika en met een ‘kwaaie’ olifanten moet je niet spotten. Cosmos zegt dat we stil moeten zijn en dat helpt. De olifant blijft een paar minuten staan maar gaat dan toch verder met grazen. Het duurt even voordat ze helemaal van de weg is en wij ons weg kunnen vervolgen. Als we een partij enorme rotsen passeren spot Matteo twee leeuwinnen in het hoge gras die richting de rotsen lopen. Het zijn waarschijnlijk moeder en pup want 1 van hen is kleiner en kijkt ondeugend. Helaas geen simba maar wel weer mooi om te zien. Rond 10.30u zijn we weer terug op de camping waar wederom in de kooi een keurig gedekte tafel staat. Onze tent en die van de Italianen heeft Mozes al netjes ingepakt. Terwijl wij genieten van heerlijke brunch pakken Mozes en Cosmos de auto in. Als alles is ingepakt vertrekken we richting de Ngorongoro krater. We nemen een andere weg terug. We passeren weer de enorme migratie van Wildebeesten en Zebra’s die zich lopen te verdringen bij een waterpoel. In die waterpoel ligt een krokodil. We blijven een tijdje kijken hoe dit afloopt en we zien de krokodil 3x een poging doen om een Wildebeest te grijpen maar hij mist steeds zijn prooi. We rijden verder en we rijden langs drie verschillende bomen waarin in alle drie een leeuwin ligt te luieren. Dat is een vreemd gezicht want wij waren in de veronderstelling dat aleen luipaarden in bomen lagen. Even verderop in een andere boom liggen dan ook twee luipaarden. Weer 2 in 1 boom! Sorry, Linda en Paul, we kunnen er niets aan doen...
Precies om 15.00u arriveren we bij de uitgang van de Serengeti waar Cosmos een aantal papieren moet laten zien. Na deze formaliteiten rijden we verder naar de daadwerkelijke Gate. Hier maken we nog even een foto. Als we net klaar zijn en terug in de Landcruiser stappen worden we overvallen door een kleine Tornado/windhoos. Gauw schuiven we alle ramen dicht. Matteo zou Matteo niet zijn want hij heeft hiervan weer prachtige foto’s gemaakt. We rijden verder richting de krater. Het is vandaag een heldere dag en de vergezichten zijn prachtig. Aan het eind van de middag arriveren we op campsite Simba B waar we snel de tent opzetten en onder een warme douche kruipen. Het is hier namelijk best fris boven op de kraterrim en na twee dagen een koude douche is dit een verademing. De zonsondergang is prachtig op deze locatie waar we natuurlijk samen mee op de foto gaan. We eten weer in een kooi en krijgen we voor het slapen gaan een tip van Cosmos, zet je schoenen niet buiten je tent voor het slapen gaan anders gaan de Hyena’s ermee van door?!! Ik maak de opmerking dus morgen gaan we in de krater Hyena’s zien op sportschoenen. Het schijnt dat Hyena’s de geur van schoenen lekker vinden. Het zal wel...

Ngorongoro – Arusha (Tanzania) 07-06-2012

Pff wat een koude nacht. Ik had gelukkig mijn thermo-ondergoed mee, maar John was dat vergeten en lag met kleren en al aan in bed, zo koud was het. Na een snel ontbijt starten we om 6.45 aan de afdaling naar de krater. Het is vandaag wederom een prachtige dag en het uitzicht op de krater is enorm mooi. Eenmaal in de krater zien we meteen al veel wildebeesten, Zebra’s en een hyena. We rijden een mooi rondje en zien nog meer wildebeesten, zebra’s, aardvarkens (pumba’s), hyena’s en buffels. Nog steeds willen we heel graag Simba zien en niet veel later worden we dan, na dagen zoeken, eindelijk beloond. Naast een bosje langs de kant van de weg liggen 3 leeuwinnen en 2 leeuwen ‘uit te buiken’. We parkeren de auto echt pal naast de leeuwen en weten niet hoeveel foto’s we moeten maken. De leeuwinnen zijn beter te zien dan de leeuwen, maar gelukkig gaat een van de leeuwen een ander plekje opzoeken waardoor we ook hem erg goed kunnen zien. De jongens zijn door het dolle heen, ze hebben eindelijk hun Simba op de foto. We blijven nog een hele tijd genieten van de leeuwen, maar moeten dan toch helaas weer door. Je mag namelijk maar 6 uur in de krater vertoeven en we hebben nog lang niet alles gezien, dus we hebben een beetje haast. We passeren nog een groot meer met duizenden flamingo’s, het meer ziet er roze van. Ook passeren we een poel vol met hippo’s. Dit keer hebben we wel ‘de gaap’ te pakken... en een grote groep buffels. In de verte, net even voorbij deze groep, zien we 2 neushoorns lopen. Zo! de ‘big five’ voor onze Italianen is compleet. Er staan veel auto’s bij deze groep buffels te kijken, want het schijnt dat er een groep leeuwinnen in het gras op de loer ligt... Ik zie uiteindelijk een leeuwin even op staan en niet veel verder weer gaan liggen, maar verder gebeurt er weinig. We zijn al een beetje verwend en hebben eigenlijk geen zin om op een eventuele kill te wachten en willen graag door. Dat is een goede keuze want nadat we een groep olifanten zijn gepasseerd (waarvan 1 van de olifanten een vijfde been had... hij was vast opgewonden want dat wat hij onder zijn buik had hangen was bijna net zo groot als zijn poten... ;-))zien we weer een groep auto’s langs de kant van de weg stil staan. Onze chauffeur wil eigenlijk een andere kant op, maar gaat op aandringen van ons toch richting de groep auto’s. En wat blijkt!? Er loopt een Cheetah door het gras en niet veel verderop staat een neushoorn! Maar goed dat Kosmos naar ons heeft geluisterd, want anders waren we dit mooi misgelopen. Helaas moeten we nu toch echt een beetje vaart maken, willen we nog op tijd uit de krater zijn. Heel jammer dat je maar zo kort in de krater mag zijn, want het is werkelijk een schitterend gebied! De rit terug gaat stijl omhoog de rim op. Terwijl de Landcruiser hard moet werken om naar boven te komen, genieten wij van de mooie vergezichten. Rond het middaguur zijn we terug op de camping waar we onze lunchpakketjes nuttigen en dan snel de auto weer in gaan, want we hebben nog een lange terugweg te gaan naar Arusha. Eenmaal in Arusha worden de jongens als eerste afgezet bij hun hotel. Wij spreken af dat zij naar onze camping komen om gezamenlijk nog een afscheidsborreltje te drinken. Als alle spullen zijn uitgeladen mogen wij weer in de auto van de ‘schumacher’ chauffeur die we op de heenweg ook hadden, hij brengt ons terug naar de camping. Gelukkig is het erg druk in Arusha en kan onze schumacher niet zo hard rijden... Op de camping staat onze auto keurig op ons te wachten en nadat we alles weer hebben opgeruimd, gedoucht en gegeten arriveren onze Italiaanse vrienden. Zij bewonderen eerst uitgebreid onze auto en gaan dan richting bar. Daar drinken we nog even gezellig een drankje, maar maken het niet te laat. Wij willen morgen richting Kenia en de jongens hebben nog een korte Safari in Mt. Kilimanjaro NP voor de boeg.

Arusha (Tanzania) – Nairobi (Kenia) 08-06-2012

Na een aantal dagen vroeg op slapen we voor “Onsdoen” maar weer es uit. We doen lekker ontspannen ontbijt en pakken de boel in. Vandaag rijden we naar Kenia. Vanaf Arusha zitten we zo bij grens. De grensformaliteiten gaan voorspoedig alleen moeten we hier, net zoals in Tanzania, een soort van wegenbelasting betalen (40$) en allebei een visum voor 50$ pp. Die Oost-Afrikanen weten wel hoe ze toeristen uit moeten melken! We zouden eerst een camping aan doen net over de grens maar omdat alles zo lekker soepel en vlot verloopt besluiten we door te rijden maar The Jungle Junction in Nairobi. Het ging dus lekker soepel en vlot tot aan de stadsgrens van Nairobi. Zoals elke Afrikaanse grote stad, met uitzondering Kaapstad, is dit weer zo’n stad waar je liever niet wilt rijden. Wat een ellende! Geen 1 kruispunt is geregeld met verkeerslichten en of voorrangsborden en niemand geeft elkaar de ruimte. Het is hier ieder voor zich en de sterkste wint. Aan het eind van de middag komen we uiteindelijk aan bij The jungle Junction. We pinnen nog snel wat geld even verderop in de straat. Als we het erf oprijden van The Jungle Junction is onze eerste indruk, waar zijn we nu weer beland?! Het staat vol met Overland voertuigen en motoren. Wij kunnen nog net een plekje vinden naast een Nederlandse Landcruiser. Wendy heeft hoge nood dus die zoekt direct het toilet op. Terwijl ik sta te kletsen met de receptionist, Duncan, word ik begroet door twee Nederlandse stellen, Daan en Cynthia & Joris en Marthe. Ze zaten net op het internet onze website te lezen vertellen ze. Nou dat is toevallig! We staan een tijdje te kletsen en wisselen een aantal reis avonturen met elkaar. Het mooie en ook wel bizarre is, is dat Daan, Cynthia, Joris en Marthe ook uit Amsterdam komen!? In de avond kijken we gezamelijk, onder het genot van een drankje en colaatje, naar de opening van Euro 2012. Later in de avond arriveert er een Oostenrijks stel, Alex en Linda, in een Landrover Defender. Zo loopt de camping/hostel aardig vol met overlanders.

Nairobi (Kenia) 09-06-2012

Bij The Jungle Junction kun je tegen vergoeding je auto stallen voor een langere periode en op een later tijdstip je reis vervolgen. Dat doen dus blijkbaar een hoop overlanders want het erf staat hier vol met voertuigen. Wat ook erg handig is, is dat je hier indien nodig kunt klussen aan je auto. Chris de eigenaar heeft een zeer professionele garage. Als je zelf geen zin hebt en je het liever aan een professional overlaat kan dat hier ook, weliswaar tegen betaling natuurlijk. Wij moeten weer een 10.000km beurt en dat doe ik dit keer maar zelf. Ik heb er nu in NL, Cameroen en Zuid-Afrika bij gestaan, dus dat moet mij nu wel zelf lukken. De nieuwe olie kunnen we hier bij The Jungle Junction kopen dus daar hoeven wij niet voor uit. Terwijl ik na het ontbijt de 10.000km beurt doe is Wendy druk aan het Skypen met het thuisfront en een Facebook account aan het activeren. De was hebben we hier ook maar weer eens uitbesteed want The Jungle Junction heeft een “echte” wasmachine staan en dat scheelt Wendy een hoop handwas. Het Nederlands elftal speelt vanavond tegen Denemarken en de Nederlandse Ambassade heeft op hun website alle Nederlanders in Nairobi uitgenodigd om dit gezamelijk te komen kijken in een Tapasbar in The Village Market. Wij zijn dus samen met Daan, Cynthia, Joris, Marthe, Linda en Alex ’s avonds met twee taxi’s naar de Tapasbar gegaan. Het was nog zo’n 20 minuten rijden vanaf The Jungle Junction en we krijgen tijdens deze rit een heel ander Nairobi te zien!? The Village Market ligt in een van de betere wijken van Nairobi. We passeren gigantische huizen, het lijkt wel de Beverly Hills van Nairobi. The Village Market is een commercieel centrum waar allemaal dure merken zijn gevestigd. De Tapasbar is al aardig gevuld met allemaal Oranjefans maar ook uit Duitsland. Die spelen later op de avond. We krijgen een tafeltje toegewezen en bestellen wat te drinken en BITTERBALLEN!!!! Jaaaaaa, echte bitterballen!!!! Net voor de wedstrijd krijgt eerst de ene helft van onze groep zijn hoofdgerecht geserveerd en een halfuurtje later de andere helft. Helaas verliezen we de wedstrijd met 1-0 dus er was niet echt een feeststemming. Na de wedstrijd nemen we dan ook direct de taxi terug naar de Jungle Junction. Dit keer heeft de taxichauffeur haast en heeft zijn auto ook nog eens afwijking naar rechts. Hij moet elke keer bijsturen en zijn stuur staat ook nog eens niet recht. Ik zit voorin, dus ik kan elk moment ingrijpen als dat moet, maar kennelijk ervaren ze achterin toch meer angst en vraagt Daan aan de chauffeur of hij langzamer wil gaan rijden. De taxichauffeur had blijkbaar niet goed begrepen waar we naar toe moesten en brengt ons eerst naar een supermarkt genaamd The Junction ipv naar onze camping. Gelukkig is deze supermarkt om de hoek van The Jungle Junction en zijn we niet al te ver omgereden. Zo zie je maar weer hoe de Afrikaanse communicatie werkt... We komen gelukkig heelhuids aan en gaan gelijk maar naar bed. Wat een afgang van het NL elftal!!!

Nairobi (Kenia) 10-06-2012

Vandaag een echte zondag gehouden, lekker niets doen dus! We hangen bij de auto, surfen wat op het internet op zoek naar informatie over de Gorilla trekking die we graag willen doen in Uganda en ’s avonds kijkt John binnen in het hostel naar het voetbal en ‘skype’ ik even met thuis.

Nairobi (Kenia) 11-06-2012

In de ochtend doen we wat boodschappen bij de dichtsbijzijnde supermarkt, zo’n 20 minuten lopen vanaf de camping en zijn hier zo’n beetje de hele ochtend zoet mee. In de middag doen we niet veel, hangen weer wat bij de auto en gaan verder met het maken van plannen voor naar Uganda. In de avond kijken we weer voetbal en skypen nog weer wat met thuis.

Nairobi - Naivasha (Kenia) 12-06-2012

In eerste instantie wilden we hier nog tot en met woensdag blijven i.v.m. Nederland die woensdag tegen Duitsland moet spelen, maar na het ontbijt besluiten we toch door te rijden naar Lake Naivasha. Het is wel erg druk nu met gasten in het hostel en we hebben het wel een beetje gezien hier. We nemen afscheid van al onze NL en buitenlandse mede-overlanders en gaan op pad. Als we net van de camping af zijn worden we (natuurlijk weer) gestopt door de politie. De politieman begroet ons en wijst dan naar de papieren die wij voorin ons raam hebben geplakt. Is dat jullie verzekeringsbewijs vraagt hij. Waarop wij in koor ‘ja’ antwoorden. Vervolgens vraagt hij of wij man en vrouw zijn en ook dat bevestigen wij. Hebben jullie kinderen? Als wij daarop antwoorden dat wij er 2 hebben en dat wij die thuis hebben gelaten voor 1 jaar reageert hij niet eens echt verbaasd. Blijven toch rare gasten die Afrikanen, je kunt ze van alles wijs maken. Na getankt te hebben zitten we zo op de (snel)weg naar Naivasha. Daar komen we bijna in botsing met een Matatu-busje, die ons met inhalen flink afsnijd. Alhoewel het een driebaansweg is, weet hij ons zo af te snijden dat we bijna tegen een vrachtwagen, die op de linkerbaan rijdt, aan knallen. Wat een L*L! Het scheelde maar weinig of wij zaten tussen het busje en de vrachtwagen geklemd. John trekt zo’n beetje wit weg en ik weet niet hoe hard ik op de toeter moet drukken. De rit naar het lake is niet zo ver en rond het middaguur arriveren we op de camping. Daar zien we dat we het busje toch iets geraakt hebben met onze rechter voorkant. Daar zit nl een verse veeg lak op de (stalen) bumper. Wij hebben het niet gevoeld, eigen schuld dikke bult! Aan de receptioniste vragen we of ze hier voetbal uitzenden en dat is het geval. Op een groot scherm nog wel, dus boeken we gelijk 2 nachten. In de middag vervangt John de voor- en achterasolie. Ook controleert hij nog de wiellagers, waarbij hij helaas wat speling voelt in de wiellager rechtsvoor. Deze moet worden afgesteld, maar dat is een klusje voor morgen. ’s Avonds kijken we Griekenland-Tjechie in de bar van de camping.

Naivasha (Kenia) 13-06-2012

Terwijl ik de afwas doe, wat handdoeken was en een poging doe om ons blog bij te werken, verhelpt John de speling van de wiellager. Het gaat allemaal goed, maar toch belt John voor de zekerheid even met Simon van onze garage Elephant off Road voor wat hulp en uitleg. John verwisselt ook nog de achterbanden met de reservebanden en smeert alle koppelingen weer even met de vetspuit. Zo zijn we lekker de hele dag met zijn tweetjes aan en rond de auto aan het rommelen. Aan het eind van de middag komen daar ineens Joris & Marthe aan gefietst. Zij staan op een camping naast de onze en hadden onze auto zien staan en komen even buurten. We spreken af dat zij vanavond naar de bar van onze camping komen om gezamenlijk de voetbalwedstrijd NL-Duitsland te kijken, wel zo gezellig. We hebben op tijd gegeten en gedoucht en zitten ruim voor zevenen klaar voor het voetbal. Goed dat we zo vroeg zijn, want nu konden we nog een goede plek voor het grote scherm uitzoeken.
Halverwege de 1^e helft van de Denemarken-Portugal arriveren Joris & Marthe, het was toch nog best een stuk lopen vanaf hun camping en ze zijn daarom iets later. Het wordt steeds drukker in de bar en ook komen er nog meer Nederlanders binnen. Een heel koppeltje ‘bloemenboeren’ die hier veel zitten (want ja, de bloemen uit Aalsmeer komen o.a. hier vandaan..), komt ook de wedstrijd kijken. De avond begon goed met een hapje van het huis en ‘op zich’ was het een gezellige avond, alleen een beetje jammer van de uitslag, maar daar hebben we het maar niet meer over...

Naivasha – Lake Baringo (Kenia) 14-06-2012

Ondanks de nederlaag van gisteravond hebben we heerlijk geslapen en na het ontbijt besluiten we richting het plaatsje Eldoret te rijden. We willen graag om Lake Naivasha heen rijden en dat is een goede keuze. We rijden een mooie off-road route door een schitterend gebied. Onderweg zien we veel zebra’s, 3 buffels en een groep elands, gratis en voor niets... Eenmaal weer terug op de snelweg beslissen we toch om (nog) niet richting Eldoret te gaan, maar om eerst naar een ander lake te rijden, Lake Baringo. Wederom een goede keuze, want ook dit is een mooie route waarbij we de evenaar passeren. Vroeg in de middag arriveren we op Robert’s Camp, dat aan het Lake ligt en waar veel krokodillen en nijlpaarden moeten zitten, we zullen zien...

Lake Baringo - Kitale (Kenia) 15-06-2012

Vannacht werden we rond middernacht opgeschrikt door harde brullen vlakbij onze auto. We zaten meteen rechtop in bed om naar buiten te kijken en wat bleek! Er liepen 2 nijlpaarden langs en stonden op het moment dat wij naar buiten keken vlakbij de auto te grazen. Echt een machtig gezicht, 2 van die enorme beesten zo vlak bij... Dit is geen dierentuin maar ‘real life’. We horen deze giganten nog lang grazen en brullen, maar vallen dan toch in slaap. Wat een beleving!!
In de ochtend besluiten we richting Eldoret te rijden door de Rift Vallei. Rond 9 uur zitten we in de auto. De route is prachtig. Het is alleen een beetje dampig waardoor de vergezichten minder mooi zijn. Als we een tijdje flink berg afwaarts rijden waarbij er af en toe flink bij geremd moet worden hebben we ineens minder remkracht. Waarschijnlijk zijn de remmen oververhit geraakt. We remmen wat meer op de motor en gelukkig gaan we vanaf dat moment niet meer zo steil naar beneden. De rijwind koelt de remmen en we hebben gelukkig snel weer normale remkracht. Als we in een dorp vervolgens over een verkeersdrempel rijden horen we bij het optrekken een raar geluid, alsof er iets loszit. Bij de eerste de beste parkeerplek controleren we alles onder de auto. Alle remblokjes zitten nog op hun plaats?! We controleren het oliepeil in de achteras, versnellingsbak en tussenbak. Alles is op peil?! We controleren voor de zekerheid ook nog de wiellagers maar vinden niets vreemds?! Zo zijn we zo’n 1,5 uur zoet. We rijden dan toch maar door naar Eldoret. Het geluid horen we wanneer we de koppeling versneld op laten komen waardoor de auto iets gaat schudden. We horen het niet altijd als we dit doen?! Heel vreemd. In Eldoret doet Wendy nog een paar boodschappen. Terwijl Wendy aan het winkelen is sta ik te wachten op een parkeerplek. Als er eindelijk iemand weggaat probeer ik achteruit in te parkeren. Ik rijd stapvoets scherp linksachteruit en voel dat de auto blokkeert, als of er iets achter de wielen ligt. Ik vraag de man, die het parkeren bij de supermarkt regelt, of er wat achter mijn wielen ligt. Hij zegt dat er niets ligt?! Dit is niet goed dus rijd ik weer vooruit en kijk onder de auto wat eraan scheelt. Ik zie niets vreemd dus stap ik weer in en probeer nogmaals achteruit in te parkeren. Weer voel ik dat de auto blokkeert. Ik rijd weer vooruit en op dat moment is Wendy al klaar met boodschappen doen. We besluiten hier maar even een garage op te zoeken, misschien dat zij weten wat er aan de hand is. We zoeken in de Garmin de dichtsbijzijnde garage op en rijden die kant op. De garage ligt zo’n 10km buiten Eldoret. Wat ons opvalt tijdens onze rit naar de garage, is dat het vreemde geluid wat we eerder hoorden, weg is?! Als we aankomen bij de garage blijkt dit meer een sloperij te zijn dan een garage. We besluiten door te rijden naar Kipale om daar op zoek te gaan naar een camping. Kipale is nog zo’n 70km rijden en de gehele rit daar naar toe horen we het vreemde geluid niet meer. Heel raar!? In Kipale rijden we naar een camping die in de Garmin staat aangegeven. Als we op de aangewezen plek zijn blijkt deze camping niet meer te bestaan. Gelukkig heeft Wendy een bord zien staan van Karibuni Lodge en Camping. We rijden terug naar het bord en rijden de aangewezen weg in. Helaas houdt het op met de wegwijzering dus vragen we enkele locals waar Karibuni Lodge en Camping zit. We worden door een aardige, wat oudere man, de weg gewezen. Gelukkig zijn we vlakbij want anders is het wel een beetje sneu voor deze man die zo vriendelijk is voor onze auto uit te lopen (we hebben geen plek in de auto) om de camping aan te wijzen . Karibuni Lodge heeft een prachtig veld om op te kamperen. Op dit veld grazen ook een koe en een paar geiten. We worden welkom geheten door Theresia de eigenaresse en we mogen staan waar we willen. We zoeken een vlak stuk terrein op en voordat we de tent openklappen controleren we samen alles onder de auto. Wederom zien we niets vreemds. We proberen het achteruit rijden met een scherpe bocht en nu blokkeert er niets?! Heel raar, maar wel iets om in de gaten te houden. Terwijl ik de tent openklap heeft Wendy de laptop aangezet en komt ze erachter dat er gratis WIFI is. Dat komt goed uit want dan kunnen we onze webmaster Dave even mailen. Onze webhost, One.com, heeft onze website uit de lucht gehaald omdat deze zou zijn gehackt?! Hopelijk kan Dave dit probleem binnen enkele dagen op lossen want het wordt wel weer tijd om een nieuw verhaal met bijbehorende foto’s te plaatsen...

Kitale (Kenia) 16-06-2012

Het is hier zo’n heerlijke plek dat we besluiten nog maar een dagje te blijven voordat we naar Uganda rijden. Joris en Marthe waren zo vriendelijk geweest om ons gisteren per sms te informeren over de weg rondom Mt. Elgon, richting Uganda. De grensovergang bij Malaba, de doorgaande weg richting Uganda, zou erg druk zijn met vrachtverkeer die de grensovergang blokkeert en de route om Mt. Elgon moet een erg mooie route zijn. De weg rondom Mt Elgon is, zoals op vele websites te lezen is, een uitdaging in het regenseizoen. Aangezien wij er nu zijn, aan het eind van het regenseizoen, is het handig om van te voren te weten hoe de conditie van de weg is. Marthe en Joris hebben deze route gisteren gereden en volgens hen is het te doen. Aan Keniaanse zijde is de weg redelijk. Aan de Oegandese zijde is het slechter en zitten er diepen geulen in de weg (karrespoor). Joris en Marthe hadden de mazzel dat het ruim 3 dagen niet geregend heeft waardoor de weg minder slipperig was. Wij waren van plan deze route morgen te gaan rijden maar het weer is vandaag omgeslagen. Het heeft hier in Kitale bijna de gehele dag geregend en dat voorspelt niet veel goeds voor de weg rondom Mt. Elgon. We zoeken het internet af om nog wat foto’s te bekijken van deze weg en ook vragen we de eigenaresse van de camping naar de conditie van de weg. Zij geeft aan dat deze erg slecht is en dat eerdere gasten van haar daar een aantal dagen geleden nog vast waren komen te staan. Ook zegt zij dat de drukte met vrachtverkeer bij die andere grensovergang wel meevalt. Tja, wat is wijsheid he! We besluiten dat we toch maar de grensovergang bij Malaba gaan nemen. Onze auto vertoonde gisteren vreemde geluiden en we willen niet het risico nemen om stil te komen staan op een modderige weg. In de middag werken we beide aan ons blog want daarmee liepen we alweer 12 dagen achter...

Kitale (Kenia) – Jinja (Uganda) 17-06-2012

We staan vroegop zodat we vroeg bij de grensovergang zullen zijn. We tanken in Kitale al onze Keniaanse Shillings op. Naarmate we dichterbij de grens komen des te meer trucks er langs de kant van de weg staan. We kunnen doorrijden tot aan de grens. Daar komen, zoals gewoonlijk, weer een boel mannetjes ons van alles aanbieden. Het uitstempelen gaat soepeltjes. We rijden vervolgens door naar de grens van Oeganda. Hier gaat het ook soepeltjes. Even een formuliertje invullen, onze vingerafdrukken worden digitaal afgenomen en we worden op de foto gezet. Dan nog even 50$ pp aftikken voor het visum en we kunnen door naar de Douane. Zoals elk Oost-Afrikaans land hebben ze hier ook de wegenbelasting uitgevonden. Buitenlandse voertuigen die langer dan een week in Oeganda zullen zijn moeten 50.000 Oeganda Shilling betalen, dat is ongeveer 19,5 euro. Het mooie hiervan is, is dat de douane geen buitenlandse valuta accepteert?! Ik moet eerst geld wisselen of geld pinnen bij de bank en ook betalen bij die bank. Met het betalingsbewijs mag ik met eigen auto Oeganda in?! De douanebeambte zegt dat de bank hier om de hoek zit?! Het is wat omslachtig, om te betalen bij een bank, maar zo voorkom je wel dat er geld in iemands achterzak verdwijnt. Er is een jongen die mij wel de weg wil wijzen. Die verwacht natuurlijk een fooitje. Het was nog puur zo’n wandeling en zonder die jongen zou ik het bankfiliaal nooit hebben gevonden. Er is gelukkig een visa pinautomaat bij de bank. Binnen in de bank laat ik het formulier zien dat ik van de douane heb mee gekregen en ik leg daar 50.000 Shilling bij. De bankmedewerker zegt dat er nog eens 2000 Shilling transactie kosten bij komt . Het zal eens niet zo zijn!? Voor die 0,75 eurocent ga ik niet moeillijk lopen doen, dus ik betaal en ik krijg netjes een betalingsbewijs. Met het betalingsbewijs meld ik mij weer , dik 45 min later, bij de Douanebeambte die vervolgens ons Carnet stempelt en ons een goede reis wenst. Ik geef de jongen een fooitje voor zijn hulp en we rijden Oeganda binnen. De wegen zijn goed en waar het minder is wordt er flink aan de weg gewerkt. Tegen 15.00u arriveren we in Jinja. We rijden vervolgens naar de camping Nile River Explorers net buiten Jinja. De naam zegt het al. Deze camping ligt aan de Nijl en hiervandaan kun je diverse aktiviteiten boeken, zoals raften, kyaken of een rit met een jet speedboat... Het regent enorm als we aankomen maar het duurt niet lang of het klaart weer op en is het stralend mooi weer. Geen wonder dat alles hier zo mooi groen en kleurrijk is! We zetten de tent op, doen een drankje aan de bar en proberen het internet uit. Helaas zit half backpackend Jinja op het internet waardoor de verbinding uitermate slecht is. Wendy gaat vroeg naar bed en ik blijf trouw op want ik had nog een kleine hoop dat Oranje zou winnen de laatste poule wedstrijd...

Jinja (Uganda) 18-06-2012

Vandaag rommelen we beide wat in en aan de auto. Wendy doet een wasje en ik controleer nogmaals alles onder de auto. Het vreemde (metalen) geluid hebben we gisteren helemaal niet meer gehoord en alles onder de auto ziet er normaal uit?! Na mijn inspectie onder de auto informeer ik bij de receptie wat raften kost. 125$ pp!! Nou laat dat maar zitten. We zijn van plan om bij de Victoria Watervallen op de Zambezi te gaan raften en die is veel spectaculairder. Tijdens onze lunch in het restaurant zijn er nagenoeg geen mensen die gebruik maken van het WIFI netwerk dus is de verbinding vele malen beter. We plaatsen gelijk maar even een nieuw blog en foto’s. In de middag raken we aan de praat met twee Zuid-Afrikaanse jongens die vanuit Cairo naar Kaapstad fietsen!? Later voegen zich een Australier en Engelsman bij het gezelschap. De Engelsman, Jerry, heeft 2 dagen terug de Gorillatrekking gedaan. Hij heeft hele mooie foto’s op zijn camera staan en ook wat filmpjes. Op 1 van die filmpjes is te zien dat de Zilverrug een schijnaanval doet richting hem. Dat zag er gevaarlijk uit! Als wij Jerry vertellen dat we morgen naar Kampala gaan, om een vergunning te halen voor een Gorillatrekking, geeft hij ons een folder van de touroperator waarmee hij de trekking heeft gedaan. Deze zou voor ons ook enkel de vergunningen kunnen regelen tegen een kleine vergoeding. Volgens Jerry is het lastiger om zelf naar het kantoor van Uganda wildlife Asociation te gaan.

Jinja – Kampala (Uganda) 19-06-2012

In de ochtend stuurt Wendy een mailtje naar de touroperator die Jerry ons had aanbevolen en binnen enkele minuten reageert deze touroperator, Joseph. Hij kan en wil voor ons de Gorillapermits regelen tegen een kleine vergoeding. Er is nog plek voor aanstaande vrijdag of zaterdag. Vrijdag is een beetje kort dag dus besluiten we voor zaterdag te gaan. We laten Joseph de permits regelen en we spreken af dat we aan het einde van de middag in Kampala zijn bij de camping Red Chilli en hem daar ontmoeten om de permits in ontvangst te nemen. We pakken de boel in en vetrekken richting Kampala. Voordat we naar Kampala rijden wilden we eerst nog de watervallen gaan bewonderen, hier zo’n 500m van de camping vandaan, maar als we uit de poort linksaf slaan worden we tegen gehouden door een beveiliger met een AK47. Hij vraagt waar we naar toe willen rijden. Als we hem zeggen dat we de watervallen willen zien krijgen we te horen dat deze er niet meer zijn vanwege de dam die verderop in de Nijl is gezet. We keren en rijden vervolgens richting “The source of the Nile”. De plaats Jinja ligt aan het Victoria Lake en aan het begin van de Nijl. De Nijl wordt o.a. gevoed door het Victoria Lake. Op het punt waar de eerste Europeaan de oorsprong van de Nijl heeft ontdekt maken we een paar foto’s en rijden dan door naar Kampala. Naarmate we dichterbij Kampala komen, hoe drukker het wordt met het verkeer. In Kampala is het weer, zoals in elke Afrikaanse stad, een gekkenhuis. Onze eerste stop is bij de Shoprite waar Wendy weer voor een weeshuis aan boodschappen haalt. Ik doe nog een poging een lokale simkaart aan te schaffen maar dat heeft hier nogal wat voeten in aarde, dus laat ik het er maar bij. We rijden vervolgens naar de camping Red Chilli. We hebben voor deze camping gekozen, omdat we van Marthe & Joris hadden vernomen dat het personeel van de andere camping in de stad nogal onvriendelijk is?! Bij Red Chilli kunnen we op een riante binnenplaats kamperen. We zetten de tent op en checken even snel onze e-mail met het gratis WIFI hier. Helaas is de verbinding weer erg slecht vanwege de vele gebruikers. We kunnen net aan onze mail binnen trekken en er een paar verzenden. Joseph heeft onze Gorillatrekking Permits geregeld en komt deze rond 17.00u brengen bij Red Chilli. Dat is nog eens een service, maar dat mag ook wel voor 50$ extra.. .
Als we de menukaart zien, en op aanraden van Pascale ?, besluiten we hier vanavond pizza te eten. Zoals afgesproken staat Joseph rond 17.00u bij onze auto. We krijgen onze permits en een folder met de reglementen. We praten nog een tjdje met Joseph over wat we nog allemaal nog meer kunnen doen in Oeganda en waar we het beste kunnen overnachten in de buurt van Bwindi NP. Hij geeft behoorlijk wat leuke en goede tips. In de avond eten we een overheerlijke pizza voor weinig. Naast ons is een Overlandtruck gaan staan. Een van de passagiers, Dave, een Canadees, is geinteresseerd in onze reis. We staan een tijdje te kletsen en na afloop krijgen we zijn e-mail en huisadres. Als we ooit van plan zijn om naar de Niagara Watervallen te gaan kunnen we bij hem voor weinig een chalet huren.... Nou daar gaan we zeker nog eens gebruik van maken!!

Kampala – Bunyoni(Uganda) 20-06-2012

Omdat we zaterdag op Gorillatrekking gaan hebben we besloten om vandaag al een flink stuk in de richting van Bwindi NP te rijden. We hebben de waypoints van een camping in de plaats Mbarara. We vertrekken vroeg. Het is wederom een gekkenhuis in Kampala en die taxibusjes rijden als bezetenen hier. Ze rijden op de verkeerde weghelft en seinen dan met hun grote licht dat wij even aan de kant moeten. Het moet niet gekker worden! Zo komen we een heel aantal van deze kamikaze chauffeurs tegen. Eenmaal buiten de stad gaat het voorspoedig. De weg is op sommige delen erg slecht maar daar wordt aan gewerkt. Als we tegen het middaguur al in de plaats Mbarara zijn, besluiten we door te rijden naar Kabale. Dan hebben we morgen een relaxdagje en hoeven we niet veel verder te rijden. Zo’n 40km voor Kabale gaan we de bergen in. We slingeren door een prachtige omgeving. We hebben de waypoints van camping Overland Bunyoni Resort ingetikt. Als we daar aankomen is er geen woord van gelogen wat andere reizigers hierover hadden gezegd. We staan op een grasveld waar menig golfbaan nog een puntje aan kan zuigen en we hebben een prachtig uitzicht over het Lake Buynonyi. Hier kunnen we wel een dagje lekker niets doen...

Bunyoni (Uganda) 21-06-2012

Een dagje heerlijk relaxen op een schitterende plek. We doen ons ontbijt op “The Green” (zie foto), we doen onze lunch in het restaurant, voor weinig, en genieten in de middag van de rust, de zon en het uitzicht!!

Bunyoni – Rubuguri (Uganda) 22-06-2012

Vandaag rijden we naar Rubuguri. Dit is het dorp dat het dichtst bij het Bwindi NP ligt. We hebben van Joseph de camping Wagtail opgekregen. Na negenen zijn we helemaal klaar voor vertrek. Volgens de Garmin is het maar 55km rijden maar wel door de bergen over onverharde wegen. De route is prachtig en gaat langs het Lake Bunyoni. We passeren het dorpje Muko Village waar tot onze verbazing een hagelnieuwe asfaltweg ligt. Wat blijkt later is dat er vanaf Kisoro tot aan Kabala een nieuwe weg ligt. Wij hebben een alternatieve route genomen die erg mooi is en nog goed te doen is ook. Rond het middaguur arriveren we op de camping en we kunnen de tent opzetten op een kleine binnenplaats. De manager heet ons officieel welkom en houdt een hele speech voor ons. Hij benoemd hierbij alle optionele excursies die we kunnen doen. Helaas voor hem komen we daar niet voor, we komen voor de Gorilla’s! Morgen worden we om 08.00u verwacht bij het kantoor van de parkrangers voor de briefing. We hebben er zin in!!!!

Rubuguri (Uganda) 23-06-2012

We hebben de wekker om 06.00u gezet want we moeten om 07.45u bij het kantoor van de rangers zijn en dat ligt hier nog zo’n 10km vandaan.Ons is, door de manager van camping Wagtail, toegezegd dat er iemand met ons mee zou rijden om de weg te wijzen. Dat is maar goed ook want zonder hem hadden we het nooit gevonden. We rijden namelijk de weg terug die wij gisteren hebben gereden en slaan in een klein dorpje een zijweg in die vrij steil omhoog gaat. Er staat nergens een bord of iets dergelijks. Rond 07.30u zijn we bij de briefingsplaats. We gaan de Nsonghi groep opsporen en bezoeken. Normaal gesproken gaan er 8 toeristen per dag maar vandaag zijn wij de enigen!?! Volgens de ranger die onze permit controleert en onze gegevens in het grote magische boek noteert moeten er zeker nog 4 mensen komen. Rond 08.15u zijn deze mensen er nog niet, dus hebben wij een privetoer! We worden door ranger John gebrieft. We krijgen te horen wat we wel en niet mogen en dat er altijd een kleine kans bestaat dat we de Gorilla’s niet gaan zien. Laten we hopen dat we geluk hebben. We krijgen ook te horen dat er nog maar zo’n 700 Gorilla’s zijn en dat de helft daarvan zich in het Bwindi NP bevinden. Zo rond de klok van negenen vertrekken we. We wandelen door een prachtig bos (jungle) waar de ochtendmist nog flink in staat. Wat een schitterend gezicht en dat doet ons denken aan die film, Gorilla’s in the ..... Nu maar hopen dat we ze ook te zien krijgen?! Onze groep bestaat uit 5 personen, wij, John, een student en een zwaar bewapende ranger. Deze bewapende ranger is mee voor het geval we een Gorilla groep tegen komen die niet gewend is aan mensen. In het Bwindi NP zitten namelijk 10 Gorilla groepen waarvan er 3 gewend zijn aan mensen. De groep Nshongi, die wij gaan bezoeken en waar we naar op zoek zijn, bestaat uit 23 leden waarvan 4 zilverruggen (volwassen mannen). Het spoorzoeken doen we niet zelf maar dat doen twee rangers die een uur voor ons zijn vertrokken en waarmee ranger John, onze gids, radiografisch in contact staat. De trekking begon ontspannen maar naarmate we meer het bos in gaan wordt de ondergrond modderrig. Na 1,5u houden we even een pauze en maakt onze gids contact met de spoorzoekers. Ze hebben sporen aangetroffen van de groep maar de Gorilla’s zijn een richting opgegaan die erg steil omhoog gaat dus moeten we aan de bak. Ze hebben natuurlijk niet voor niets de naam “Berg” Gorilla’s! Ranger John hakt voor ons een weg omhoog. Het valt vies tegen zo berg op maar we geven niet op. We moeten af en toe flink op adem komen. Halverwege de berg zitten de twee spoorzoekers op ons te wachten. De groep gorilla’s is niet ver meer. We moeten onze wandelstokken achterlaten en spoorzoeker Fred gaat voor ons uit. De laatste loodjes wegen het zwaarst maar dan duikt daar ineens een hele grijze rug op uit de groene struiken. Woooooooo die is dichtbij. We horen hem grommen in de richting van andere Gorilla’s even verder omhoog. Fred de spoorzoekers zegt dat we hem verder moeten volgen. We komen dan boven op de berg aan en staan midden in de groep Gorilla’s. Voor ons zien we diverse gorilla’s, in de boom hangt een moeder met kind en achter ons zit een zilverrug met een jong mannetje die een oude boomstam aan het uithollen zijn. Ranger John verteld dat de mannetjes vanaf hun 15^e levensjaar langzaam aan een grijze rug krijgen. Het is aan de ene kant jammer dat we in zo’n dicht begroeid bos zijn want het is erg donker om mooie foto’s te kunnen schieten. Wendy probeert het met het kleine toestelletje en ik rommel wat met de instellingen van de grote camera. Wendy is vervolgens maar overgegaan op filmen met haar toestel en dan zien we plotseling de dominante zilverrug op ons afkomen. Hij loopt, weliswaar op handen en voeten, in een rap tempo onze richting op en staat dan ineens stil op nog geen meter afstand voor ons. Ik hoor Wendy tegen ranger John zeggen: “I’am a bit scared!” waarop de ranger zegt: “ Don’t worry, take pictures!” Ik heb de 300mm lens erop zitten en kan alleen zijn kop er mooi opkrijgen. Ik probeer mij zo min mogelijk te bewegen en dan schiet dierenpark Blijdorp ineens door mijn hoofd, niet in zijn ogen kijken want dan hebben we zodirect een 2^e Bokito incident.. Terwijl ik hier aan denk en door mijn lens naar de enorme Gorilla kijk wordt ik ook wel een beetje bang. Hij blijft ons zo een minuut aankijken en loopt dan vervolgens verder. Opgelucht halen we adem. We lopen vervolgens verder richting de zilverrug met het jongemannetje die de boomstam aan het uithollen zijn. Op dat moment, heeft de zilverrug die ons net heel dichtbij gedag kwam zeggen, ook erg trek in die boomstam en jaagt de zilverrug en het jonge mannetje weg door als een malloot door het bos te rennen en een paar takken te breken. De boodschap is overgekomen en de twee bij de boomstam kiezen eieren voor hun geld. De dominante zilverrug komt dan richting de boomstam waar wij wederom weer heel dichtop staan. Hij doet alsof we er niet zijn en gaat met zijn rug naar ons toe zitten. De wind staat onze kant op en we ruiken de penetrante geur van de zilverrug. We gaan gauw bovenwinds staan want de lucht is niet te harden. We zien helaas niet de gehele groep, die zijn al verder het bos in op zoek naar eten. We blijven een tijdje de zilverrug bewonderen en voor ons gevoel zijn we er pas 10 minuten maar dan krijgen we te horen dat we laatste foto’s moeten nemen want het uur is voorbij. Jeetje wat is het snel gegaan maar wat hebben we er weer een hele mooie en gave ervaring bij!! We nemen een andere route terug die behoorlijk steil naar beneden gaat. Eenmaal beneden kunnen we op een open plek net buiten het Bwindi NP onze lunch doen. Vanaf de lunchplaats is het nog zo’n 1,5 uur lopen naar de doorgaande weg waar we worden opgehaald met een pickup. Onderweg komen we enkele pigmee mensen tegen die aan de rand van het NP een stuk landbouwgrond hebben. Terug bij de ingang van het NP krijgen we van ranger John een certificaat overhandigd, dat wij de Gorilla’s hebben ontmoet. Aan het eind van de middag arriveren we moe maar zeer voldaan terug bij camping Wagtail waar we snel de foto’s overzetten vanaf de camera naar de laptop. Helaas is het meerendeel niet goed gelukt en wazig. Ach... maar de herinnering niet!!!!

Ons dagboek 29-04-2012 t/m 28-05-2012

Cape Maclear (Malawi) 29-04-2012

We besluiten om morgen verder richting het noorden te rijden langs het meer. Wendy vind het prettig om na een paar dagen weer even de auto te ordenen en kleding te wassen, dus die is bijna de hele dag druk in de weer. Die kan niet stil zitten. Ik wel, dus geniet ik van het zonnetje terwijl ik nog even het blog bij werk. We trakteren onszelf s’ avonds nog een keer uit eten want het eten is hier erg lekker!!! Wendy heeft uit het boek “De reis van mijn leven” onthouden waarom er in Malawi een groot tekort is aan brandstof. Het schijnt dat de president zichzelf heeft getrakteerd op 7 Hummers en een privejet nadat hij was gekozen door het volk. De kosten hiervan kwamen uit het potje “Transport”. Logisch een president moet natuurlijk in stijl worden vervoerd, Yeah right... !!?? Dit grapje heeft ongeveer 25 miljoen dollar gekost en hierdoor staat het transport van brandstof dus letterlijk stil. Het slechte en goede nieuws is, is dat de president begin april 2012, vrij recentelijk dus, is overleden aan een hartinfarct en dat er nu een nieuwe president aan de macht is. Volgens menig Malawinees die wij hierover aanspreken wordt het land nu langzamerhand weer bevoorraad met brandstof. Kennelijk komt er nu geld los uit een ander potje? Dat verklaart misschien ook dat we in Mozambique veel tankwagens hebben zien rijden die uit de richting van Malawi kwamen!? Wij hebben genoeg diesel bij ons en zullen waarschijnlijk geen tankstation aan doen dus kunnen we niet zeggen of er in Malawi diesel te verkrijgen is. Maar dit verhaal is natuurlijk triest om te lezen. Wij, europeanen, storten miljoenen euro’s aan ontwikkelingsgeld, aan onder andere dit land, Malawi, en wat wordt er met ons geld gedaan...

Cape Maclear - Nkhotakota (Malawi) 30-04-2012

We slapen voor ons doen uit en dat betekent dat we rond 8u de tent uit kruipen. We ontbijten en pakken de boel in. Elke keer als we naar een andere plek gaan maakt 1 van ons wel de opmerking: “zo, hoe zou onze woonkamer er morgen weer uit zien?” We hebben dan wel dezelfde meubeltjes, maar de omgeving is steeds weer anders ;-)... Als de laatste spulletjes zijn ingeladen schrikt Wendy van een enorme spin achterin de auto. Die pak je niet effe met je handen. We proberen de spin met een stokje de auto uit te wippen maar hij verstopt zich achter mijn backpack. De halve auto moeten we weer uitladen voordat we de spin naar buiten kunnen werken. Als alles weer is ingeladen wil ik de auto starten maar de motor gaat niet rond? Accu Leeg! Geen probleem, ik leg de startkabels vanaf de startaccu naar de huishoudaccu en probeer het nog eens. Niets?! Dat is balen, maar gelukkig rijden de managers van Chembe Eagles Nest ook een Landrover. We vragen hen of we de startkabels aan hun accu mogen koppelen. Geen probleem en Garry komt direct helpen. Garry zet zijn Landrover tegenover die van ons. We sluiten de kabels aan en Garry maakt toeren om stroom op te wekken. Nu moet Dizzy wel starten.... niet dus?! De accu is goed leeg en we hopen maar dat deze niet stuk is. Garry stelt voor om Dizzy aan te slepen en hij draait zijn Landrover. Ik haal het sleeplint tevoorschijn en koppel deze aan Dizzy en de trekhaak van Garry. Als Garry ons vooruit trekt is Dizzy binnen 5 meter gestart. Nu maar hopen dat de accu oplaad en dat Dizzy morgenochtend gewoon wil starten. Het lijkt wel of we niet weg mogen van deze mooie plek?! De oorzaak is waarschijnlijk de binnenverlichting die aanspringt bij het openen van 1 van de deuren. Deze lampjes blijven branden?! We hebben de schakelaar op off gezet en toch blijven deze branden en als je dan 5 dagen op een camping staat met de achterdeur de gehele dag open... tja, dan gaat het hard met de accu. Ik heb nu alle lampjes eruit getrokken dus dat probleem hebben we als het goed is niet meer.
We rijden vandaag naar het plaatsje Nkhotakota. Malawi is, volgens ons , een dichtbevolkt land want overal langs de weg staan huisjes en lopen of fietsen mensen. Onderweg geeft Wendy wat kleding weg aan een jongevrouw met een baby. Die keek zo verdrietig volgens Wendy. De vrouw durft het zakje met kleding bijna niet aan te nemen maar als ze ziet wat het is bedankt ze ons vriendelijk. We overnachten bij camping Nkhotkota Pottery. De naam zegt het al, hier wordt aardewerk gemaakt. De aardewerk shop ziet er mooi uit maar de camping is iets minder. We zijn een beetje verwend de laatste dagen op Chembe Eagles Nest. Wendy heeft sinds gisteren last van een muggenbult die is gaan ontsteken. Eerst dacht ze dat het splinter was en heeft ze deze eruit willen drukken. De plek zit op haar rechterdij en is rood en opgezwollen. Iets om in de gaten te houden...

Nhkotakota – Kande (Malawi) 01-05-2012

Het strand hier is niet zo mooi en de camping heeft het ook net niet, dus besluiten we door te rijden naar het dorpje Kande. De plek op Wendy haar been verslechtert en we denken dat het een steenpuist is geworden. Niet aankomen dus... Kande ligt zo’n 130km verder noordelijk. In het plaatsje Dwangza doen we nog wat boodschapjes. In het begin van de middag arriveren we op camping Kande Beach waar ik in 2003 ook heb overnacht. Er is niet veel veranderd. Kande Beach staat ook wel bekend als party camping. Hier stoppen veel overlandtrucks voor drie dagen feest, alleen vandaag zijn wij de enige kampeerders. Het strand is hier vele malen beter dan in Nkhotakota en de faciliteiten ook, dus hier kunnen we wel weer een paar dagen staan. Als het niet te druk wordt...

Kande (Malawi) 02-05-2012

Ik heb heerlijk geslapen alleen Wendy niet. Ze heeft last van haar been. Ze loopt er zelfs mank van. Naar de dokter wil ze liever niet in dit land (qua hygiene e.d.) en ze denkt (hoopt) dat het over een paar dagen wel over gaat. Na het ontbijt doen we een update van onze website bij de receptie. Het internet is hier tegen betaling en niet zo goedkoop! In de middag hangen we lekker op het strand. Aan het einde van de middag sluit ik toch voor de zekerheid de druppellader aan, die we hebben meegenomen uit Nederland, zodat we niet weer zonder stroom komen te staan. In de avond arriveert een overlandtruck die gelukkig aan de andere kant van de camping parkeert.

Kande (Malawi) 03-05-2012

De rust is (in de avond & nacht) voorbij hier op de camping. Er werd vannacht tot 01.00u een feestje gehouden bij de bar. Wendy voelt zich niet zo lekker en blijft de gehele dag bij de auto en ligt af en toe in de tent te slapen. Ik hang wat op het strand en doe een kleine strandwandeling. In de middag arriveert overland truck nummer 2.

Kande (Malawi) 04-05-2012

Elke truck heeft wel wat te vieren hier. Vannacht weer tot laat een hoop herrie. Overdag halen we beide voornamelijk onze slaap in. Wendy ligt bijna de gehele dag ziek (koorts) op bed en ik lig op twee stoelen naast de auto te luieren en films te kijken op de laptop. Het been van Wendy wordt steeds dikker. Zo kan het niet langer en we besluiten morgen naar een ziekenhuis in Mzuzu te gaan. In de middag arriveert ook truck nummer 3 dus dat beloofd weer wat vannacht. Voor ons gemak gaan we ’s avonds uit eten bij het restaurant van de camping.

Kande – Mzuzu - Nkhata Bay (Malawi) 05-05-2012

Voor je rust moet je hier niet zijn op camping Kande Beach. Als er overlandtrucks zijn dan weet je dat het tot laat rumoerig wordt. Vannacht dus weer. Als we alles hebben ingepakt voor ons vertrek gieten we nog even de extra jerrycan met diesel over in de tank. De rit naar Mzuzu duurt ongeveer 2 uurtjes. We hebben de Garmin ingesteld op het St. Johns Hospital. Bij aankomst zien we waar we al bang voor waren. Het is net zoals je dat in documentaires ziet over 3^e wereldlanden en het gebouw heeft een finke opknapbeurt nodig. Bij binnenkomst vragen we naar een dokter en we worden naar de 1^e hulp toegebracht. Eerst moeten we ons nog inschrijven. Als dat is gebeurd worden we door een broeder naar een kamer gebracht waar op de deur met grote letters staat geschreven “CASUALTIES”?! In deze kamer staan 2 behandeltafels. Niet zulke tafels als bij ons in de ziekenhuizen staan, nee, deze vind je eerder bij oude sportverenigingen in de massagekamer. De kastjes doen mij denken aan de keuken van mijn opa & oma, 25 jaar geleden. De vloer doet mij denken aan een kleedkamer van de voetbalclub Zilvermeeuwen, 25 jaar geleden. In de hoek staat een ton vol met gebruikt verband en ga zo maar door. Ik hoop dat jullie een beetje een idee krijgen hoe oud (vies) het er hier allemaal uit ziet. Wendy moet plaatsnemen op 1 van die massagetafels . De broeder bekijkt de ontsteking op Wendy haar been. Deze broeder zegt dat het een abces is en dat de dokter deze open zal snijden om de viezigheid eruit te laten lopen. Dan komt daar ineens de “look a like” van Puff Daddy de kamer ingelopen met een stetoscoop om zijn nek. Geen witte jas, nee gewoon casual gekleed? Hij stelt zich voor als “Medical Officer” en bekijkt de ontsteking. Zoals de broeder al had gezegd is de ontsteking een abces geworden en moet deze open worden gesneden. Puff Daddy haalt uit 1 van oma’s keukenkastjes steriel verpakte handschoenen, een steriel verpakte spuit en naald en geeft Wendy hiermee plaatselijke verdoving. Vervolgens wordt een steriel verpakt scalpeermesje uitgepakt en wordt deze in de ontsteking geprikt. Er komt direct een golf van pus uit, het lijkt wel een vulkaan die uitbarst. De broeder kan het niet bij benen met gaas om alle viezigheid op te vangen. Puff Daddy drukt rondom het abces om zo alle viezigheid naar buiten te persen. Het abces wordt grondig schoongemaakt, ook van binnen en Wendy vergaat van de pijn ondanks de plaatselijke verdoving. Tot slot wordt er een gaasje diep in het abces gestoken en wordt dit weer afgedekt met gaas en een grote pleister. Puff daddy zegt dat we over twee dagen terug moeten komen en Wendy krijgt pijnstilling en antibiotica voorgeschreven. Deze medicijnen kunnen we bij een loketje afhalen waar we ook meteen de behandeling kunnen afrekenen.
Mijn oma heeft ons een aantal brillen en gehoorapparaten meegeven om deze in Afrika aan een goed doel te schenken. Nu wij hier het ziekenhuis van binnen hebben gezien denken wij dat deze spullen hier goed van pas zullen zijn, dus schieten wij de broeder aan die ons heeft geholpen en overhandigen hem alle brillen en gehoorapparaten. Hij is ons, maar vooral mijn oma, zeer dankbaar.
(Voor diegene die een betere indruk willen krijgen van het ziekenhuis, www.vriendenvanstjohns.nl). Voordat we naar Nhkata Bay rijden doen we nog een paar boodschappen in Mzuzu en halen we bij een apotheek extra gaas want dat is de laatste dagen veel gebruikt uit ons EHBO setje.
We rijden vervolgens naar Nkata Bay, naar de camping Big Blue camp. Nkhata Bay ligt ongeveer 40km van Mzuzu vandaan. Wendy is de gehele weg nog aan het bijkomen van de pijnlijke (traumatische) behandeling. Aangekomen in Nkhata Bay is het even zoeken naar de ingang van het kampeerveld van Big Blue camp. Als we uiteindelijk het juiste weggetje hebben gevonden is de poort geblokkeerd door een omgekapte boom. De man die hiermee bezig is verontschuldigt zich en zegt dat de boom over een uurtje is opgeruimd. We moeten het smalle weggetje in zijn achteruit en kunnen tijdelijk parkeren voor het hostel/camping. We worden ontvangen door de eigenaresse Sarah een Engelse. Voor het gemak bestellen we een lunch en tot onze verbazing hebben ze hier GRATIS wifi. Als we zitten te wachten op onze lunch maken we kennis met Tine die op het terras druk bezig is met haar laptop. Tine komt uit Belgie en is lerares. Zij heeft hier een project opgestart samen met ..........? (Uit Friesland). Omdat de regering van Malawi niet in kleuterscholen voorziet hebben Tine en ......? hier in Nhakta Bay er een opgezet en zijn ze inmiddels bezig met de tweede. Zij staan niet echt zelf voor de klas maar ondersteunen de leraressen hoe ze deze kleuters zo gevarieerd en educatief mogelijk bezig kunnen houden. Ze willen hen niet (helemaal) onze westerse manier van lesgeven opleggen maar hen handvatten bieden waarmee ze hun eigen Afrikaanse manier van lesgeven kunnen gaan creeren en dat vinden wij een goed iniatatief (zie www.chimwewemalawi.nl).
Wij hadden van mijn tandarts een doos vol met kindertandeborstels en tubes tandpasta meegekregen om deze in Afrika aan een goed doel te schenken. Na de enthousiaste uitleg van dit project leek het ons een goed idee om deze doos aan Tine te schenken. Namens Tine en de kleuters in Nhkata Bay, “bedankt Rachel”! In de avond Skypen we voornamelijk met familie en vrienden om weer alle avonturen en nieuwtjes bij te kletsen...

Nkhata Bay (Malawi) 06-05-2012

Dankzij de pijnstilling en een rustige camping hebben we heerlijk geslapen. Vandaag doen we niet veel. We genieten van het mooie uitzicht over Lake Malawi en gebruiken het gratis internet optimaal met Skypen en in de avond om de nieuwe top 40 binnen te halen. De laptop moet hiervoor wel de hele nacht aan blijven staan, want het internet is niet zo snel.

Nkhata Bay – Mzuzu – Chitimba (Malawi) 07-05-2012

Vandaag moet Wendy op controle komen in het St. Johns Hospital. De Medical Officer gaf niet echt een tijd mee en dat komt goed uit want we moeten wachten tot 9 uur voordat de top 40 binnen is. Tegen tienen arriveren we bij het ziekenhuis. Het is een stuk drukker dan afgelopen zaterdag. Als we ons melden bij de inschrijfbalie krijgen we te horen dat we naar dezelfde kamer moeten waar Wendy eerder ook is behandeld. Daar aangekomen zitten er meerdere mensen in de wacht. We mogen binnen in de behandelkamer plaatsnemen op een bankje dat we delen met een moeder en een pasgeboren baby. Nog geen meter voor ons staat een groen klapscherm waarachter een patient wordt geholpen. Als deze patient klaar is, een meisje van ongeveer 6 jaar oud die vanaf haar schouder tot pols in het gips is gezet, wil de Medical Officer ons direct helpen. We geven aan dat de moeder naast ons hier eerder was. Moeder en kind mogen plaatsnemen achter het groene scherm en na een klein halfuurtje zijn zij klaar en zijn wij aan de beurt. Wendy mag weer gaan liggen op de massagetafel en het gaas wordt door de broeder voorzichtig verwijderd. De wond wordt grondig schoongemaakt en weer afgedekt met gaas en een grote pleister. Wendy moet volgens de Medical Officer de komende twee weken om de twee dagen terug komen om de wond schoon te maken, maar dat ziet Wendy niet zo zitten. Volgens de Medical Officer moet het hier gebeuren omdat het hier steriel (!?) gebeurd. Nou volgens Wendy kan zij dit heel goed zelf en bovenin de tent is het niet minder steriel dan hier, maar dat zeggen we hem maar niet... We bedanken de Medical Officer en broeder, rekenen af en rijden dan nog even langs de apotheek voor desinfect en extra gaas. We stellen vervolgens de Garmin in op Chitimba Camp nabij het plaatsje Livingstonia. De route is mooi door de bergen en de omgeving is tropisch groen. Halverwege de middag arriveren we op de camping die eigendom is van een Nederlands stel uit Limburg. Tot onze schrik staan er vier overlandtrucks op het kampeerterrein. Hopelijk is dit geen 2^e Kande Beach...

Chitimba (Malawi) 08-05-2012

We worden rond 06.30u wakker omdat de overlandtruck naast ons vertrekt. Het is hier geen 2^e Kande Beach qua feesten, gelukkig. Het was vannacht heerlijk rustig. Als we tegen achten de tent uitkruipen , zijn, tot onze verbazing, alle overlandtrucks vertrokken. We zijn weer de enige. In de ochtend werk ik het blog bij en Wendy doet een wasje ondanks dat zij rust moet houden. Stil zitten is en blijft moeilijk... In 2003 ben ik ook op deze camping geweest en toen kon je hier een optionele excursie boeken. Je werd dan met een 4x4 naar Livingstonia gebracht en moest dan zo’n 15km terug wandelen. In Livingstonia kun je een museum bezoeken over de missie van Dr. Livingstone. Ik was destijds te lui of ik had een zware nacht gehad aan de bar ?, en had toen deze excursie overgeslagen. Nu dat we hier toch zijn informeren we bij de receptie naar deze excursie. Deze bestaat nog wel, alleen wordt men nu niet meer met een 4x4 naar boven gebracht. Nee, het is lopend heen en ook weer lopend terug met een gids. Dat is dus 15km bergop en 15km bergaf! Wendy zou sowieso niet meegaan want die moet rust houden. Ik sta even te twijfelen maar hak dan de knoop door om toch te gaan. Zo krijg ik een beetje het gevoel van de Nijmeegse vierdaagse waar ik ooit nog eens aan mee wil doen. Ik moet mij morgenochtend om 6u melden bij de receptie.
Buiten de poort van de camping staan veel kraampjes met houtsnijwerk. In Cape Maclear hadden we van die mooie miniatuur Landrover Defenders gezien. Misschien dat deze houtsnijwerkers dit ook kunnen maken, maar dan een Discovery. We zijn dus een kijkje gaan nemen. Als we de poort uitlopen zien we dat de meeste kraampjes gesloten zijn. We worden door 1 mannetje te woord gestaan die zich voorstelt als David. David vertelt dat als er geen overlandtrucks (dus veel toeristen) zijn, dat de meeste mannen er niet zijn en ander werk doen. David is nu de enige en bewaakt als het ware alle kraampjes. We kunnen wel alle kraampjes bezichtigen maar zien geen miniatuurauto’s staan. Als we David uitleggen wat we willen, zegt hij dat het geen probleem is om dat te maken en dat hij dat wel kan regelen voor ons, tegen een redelijke prijs. Onze miniatuur Dizzy is dan vrijdag klaar. Dat is behoorlijk snel denken wij en we twijfelen sterk of dit wel het gewenste resultaat zal geven. We maken een afspraak voor morgen om te kijken naar zijn werk. Geen probleem, hij heeft wel 10$ nodig om materiaal te kopen. We hebben alleen briefjes van 20 dus die geven we als aanbetaling. Nu maar hopen dat hij de boel niet loopt te flessen. We gaan vroeg naar bed. Wendy is behoorlijk slaperig van alle medicijnen en ik moet morgen vroeg op.

Chitimba (Malawi) 09-05-2012

Om 05.30u gaat de wekker en kruip ik de tent uit. Wendy heeft gisteren al een rugtas met drinken en eten voor me klaar gezet. Ik neem als ontbijt een bakje cornflakes en meld me dan bij de receptie. Daar zit mijn gids al te wachten. Ik ben de enige die vandaag naar Livingstonia gaat, dus ik heb een privetour. Mijn gids stelt zichzelf voor als Washington en we vertrekken direct. De wandelroute gaat door het dorpje Chitimba en vervolgens over diverse akkers. Onderweg vertelt Washington waarom het ziekenhuis boven in de bergen is gerealiseerd. Dit komt omdat het boven op de berg koeler is en hierdoor minder (Malaria) muggen zijn. Dan komen we aan bij het zwaarste stuk van de route, bergop. We lopen niet over de weg maar nemen een “short cut” volgens Washington. Ik weet niet wat zwaarder is, 3km omlopen over een weg die gestaag omhoog gaat of over een pad van keien en rotsen waarbij ik het gevoel krijg alsof ik twee uur aan het traplopen ben. Halverwege maken we een stop bij een mooi uitzicht over het Lake Malawi en bij een uitzichtpunt op 2 watervallen. Dan komen we weer uit op de “normale weg” en lopen zo het dorp Livingstonia in. Als we het ziekenhuis van Livingstonia passeren breekt er een stortbui los, dus schuilen we even. Het is het einde van het regenseizoen en dit soort buien duren niet langer dan 10 minuten, volgens Washington. Hij heeft gelijk en het klaart snel op. Stipt om 10u arriveren we bij het Stone House. Daar bestellen we alvast de lunch en neem ik een kijkje bij de kerk en in het museum, erg interressant allemaal. Als we de lunch op hebben vertrekken we voor de afdaling. Deze gaat grotendeels over de “normale” weg, maar enkele haarspeldbochten snijden we af. Onderweg komen we veel kinderen tegen die je, zoals gewoonlijk, begroeten en om geld vragen. Als we weer terug in Chitimba zijn gaan we eerst nog even bij Washington zijn huis langs. Hij heeft iemand voor mij geregeld om geld te wisselen. Ik wissel 40$ tegen een, in de wetenschap die ik toen had, goed tarief. Rond 13.30u zijn we weer terug op de camping en volgens Washington heeft hij dit nog nooit zo snel gedaan. Wendy is blij verrast, ze had me pas rond vijfen terug verwacht. Wendy is vanochtend gaan kijken hoe David zijn werk aan onze miniatuur Dizzy vordert, alleen was David niet in zijn shop?! Morgen maar weer proberen. Hij zal vast druk bezig zijn met onze order? Dan krijg ik van Wendy te horen dat de eigenaren van de camping druk zijn met de boekhouding. De Kwacha (Malawi geld) is gisteren met 50% gedevalueerd. Aha, nu begrijp ik, waarom ik mijn inziens, zo’n scherp omwissel tarief kreeg. Ik had mezelf al rijker gerekend en ben er mooi ingetuind. Gelukkig is het maar 40$ en heb ik omgerekend een kleine 4 euro verlies geleden. Zo zie je maar, dit is Afrika! Altijd op je hoede zijn want het kan met de dag heel anders zijn...

Chitimba (Malawi) 10-05-2012

Ik ben het niet meer gewend zo’n inspanning als gister en ik voel behoorlijke spierpijn in mijn benen. Met Wendy gaat het elke dag een stuk beter. De plek op haar been is niet meer ontstoken. Het is nu alleen een kwestie van de wond schoonhouden zodat deze kan genezen. Ze heeft nog wel antibiotica die ze tot en met vrijdag moet slikken. Na het ontbijt ga ik even polshoogte nemen bij de kraampjes buiten de poort. Daar tref ik David en vraag hem hoe het ervoor staat. Volgens David zijn ze druk aan het werk in zijn “workshop” even verderop in het dorp. David zegt om 15.00u in zijn kraam te zijn met het tussen resultaat. Dat is mooi want dan kunnen we samen kijken. Om helemaal naar die workshop te moeten lopen is niet goed voor Wendy, die moet rust houden. Het is nu een stuk drukker met verkopers bij de kraampjes en ik vraag aan een van hen of hij wat boodschappen voor mij wil halen, brood en bananen. Een andere verkoper vraagt of ik geintresseerd ben in “casave chips”. Dat klinkt wel lekker dus bestel ik een portie die ik tegen de middag kan komen ophalen. De ochtend vullen we door lekker niets te doen en naast de auto te hangen. Tegen de middag haal ik mijn brood, bananen en casave chips op. Ik had een heel andere gedachten bij chips?! Ik krijg als het ware Belgische frieten gemaakt van casave. Ze zijn nog lekker warm en smaken heerlijk. We hebben genoeg voor ons tweeen. Tegen drieen gaan we een kijkje nemen bij David en krijgen dan te zien waar we al bang voor waren. Het tussenresultaat lijkt nergens op en we zijn erg teleurgesteld. De verhoudingen van de auto kloppen totaal niet en proberen dat aan David en zijn mannen uit te leggen.Volgens David komt het allemaal goed, dit is nog maar een tussenfase. We hebben er een hard hoofd in, helemaal omdat de auto morgenmiddag klaar moet zijn. We geven aan waar we niet tevreden mee zijn en maken een afspraak om morgenochtend nogmaals te komen kijken.
Ik word aangesproken door Frank, ook een verkoper en het jongere broertje van Washington (mijn gids van gisteren). Ik had Washington gevraagd om mij het Bawo spel uit te leggen. Ik heb hier in 2003 zo’n spelbord gekocht en deze ligt bij ons thuis in de vensterbank maar ik ben alleen de spelregels vergeten. Frank wil het mij wel uitleggen en ik moet plaatsnemen in zijn shop op een echte Malawi Chair, die overigens erg mooi zijn. Terwijl ik uitleg krijg van de spelregels wordt Wendy de ene naar de andere shop ingetrokken om te komen kijken. Zo vertoeven we zo’n 1,5 uur zonder wat te kopen. Het zijn best aardige jongens allemaal. Jammer alleen dat er veel van hen een behoorlijk drankprobleem hebben.

Chitimba (Malawi) 11-05-2012

Na het ontbijt raken we in gesprek met Ed, de eigenaar van Chitimba Camp. Hij vertelt over de omgang met zijn personeel. Hij noemt ze allemaal koekebakkers (koekebakker 1, koekebakker 2, koekebakker 3, enz, enz) en volgens mij zegt dat al genoeg... Uit het gesprek blijkt maar weer dat je heel geduldig en creatief moet zijn als je met Afrikanen werkt. Daarna laat hij ons zijn “hertje” zien. Achter het toilet- en douchegebouw heeft Ed een stuk grond waar een Duiker (kleine antilope) rondloopt. Ed heeft haar gered van slachting. Hij zag haar op de markt en heeft haar toen gekocht en vervolgens tam gemaakt. Dachten we dat ze alleen nog in delen van West-Afrika “bushmeat” aten, hier dus ook... Tja, als je honger heb moet je toch wat...
Vandaag staat in het teken van onze miniatuur Dizzy. We hebben om 10u een afspraak in de werkplaats van David. Als we tegen tienen de poort uitlopen worden we opgevangen door een dronken verkoper die ons doorverwijst naar een van de kraampjes. Achterin dit kraampje zit David met nog een paar mannen. David is dronken. Aan onze auto wordt nog steeds hard gewerkt alleen zien wij geen verschil met gister. We geven David en zijn mannen aan, dat dit niet het gewenste resultaat is en we vragen 10$ terug, de rest mag hij houden voor de onkosten die hij heeft gemaakt. (waarschijnlijk aan sterke drank en bier?). David moet hiervoor weg maar zegt zo terug te zijn. Onderwijl raken wij in gesprek met Patrick, een andere houtsnijwerker. Hij is nuchter en begrijpt wat wij willen. Hij zegt dat onze klus nooit in 3 dagen gedaan kan worden. Patrick kan onze auto precies maken zoals wij willen voor dezelfde prijs. Patrick komt een stuk professioneler over dan David. David is inmiddels terug van weggeweest en vertelt dat hij ons 10$ kan terug betalen in Kwacha. Daar zitten wij niet op te wachten. We maken met Patrick de afspraak dat hij 10$ van David krijgt om aan onze order te beginnen. Wij zullen eind juni, begin juli hier weer terug komen. Zo heeft Patrick genoeg tijd om alles zo gedetailleerd mogelijk na te maken. David en zijn maat lopen mee terug naar onze auto om met hun mobiele telefoon wat foto’s te nemen. De rest van de dag vul ik met het bijwerken van het blog, genieten van de zon en het uitzicht en Wendy doet een schoonheidsslaapje.

Chitimba (Malawi) – Mbeya (Tanzania) 12-05-2012

Vandaag rijden we naar de grens van Tanzania. Als we de poort van de camping uitrijden komen diverse verkopers ons als het ware uitzwaaien. De rit naar de grens verloopt soepel en we zijn er tegen het middaguur. Daar treffen we natuurlijk weer dezelfde mannetjes zoals bij elke grensovergang. Ik word door diverse mannen aangesproken met: “hi my friend!”, gevolgd door de vraag of ik een verzekering wil kopen en/of geld wil wisselen. Nee bedankt, komt niet voor in hun woordenboek en ze blijven vragen. Beetje irritant dus ik loop snel het grenskantoor binnen. Daar wordt het Carnet bijna uit mijn handen gerukt en direct afgestempeld. Met de paspoorten gaat het minder snel. Ik moet weer twee formuliertjes invullen, een voor Wendy en een voor mijzelf. Ik heb geen pen meegenomen dus ik vraag de immigratie-officier of ik een pen van hem kan lenen. De arrogante kwast zegt bijdehand: “ deze pen is alleen voor mij” en hij stopt zijn pen snel weg in zijn borstzakje. Ik loop geirriteerd terug naar de auto en vraag Wendy om een zak pennen die wij van Mark en Anita hebben meegekregen. Terug in het grenskantoor gooi ik de zak pennen op het bureau van de immigratie-officier en zeg: “ zo, de volgende keer als een toerist je om een pen vraagt kun je er hem/haar een geven!” De man kijkt me verbaasd aan, maar bedankt me wel vriendelijk. Zijn vrouwelijke collega kijkt er naar alsof ze water ziet branden en het lijkt er op alsof ze mij terug wil pakken. Want als ik de formuliertjes heb ingevuld neemt ze de paspoorten aan en stempelt wel mijn paspoort, maar die van Wendy niet. Waar is je vriendin wordt er gevraagd. Die zit in de auto en bewaakt onze spullen. Ik krijg te horen dat Wendy zelf het kantoor in moet komen. Ik vraag eerst de paspoorten terug en loop dan terug naar Wendy die vervolgens zelf een stempel gaat halen. Toch wel vreemd, ik mag wel het formuliertje voor Wendy invullen maar ze moet zelf een stempel halen. Je zou toch denken dat je dan alles zelf moet doen?! Hoezo, ‘toeristje pesten’!? Maar we laten ons niet kennen en Wendy gaat zelf haar stempel halen. Binnen een minuut is ze weer terug en kunnen we richting de grens van Tanzania. Daar tref ik weer diverse mannetjes die van alles aan me willen verkopen. Als ik weer eentje hoor roepen “my friend” zeg ik tegen hem dat ik inmiddels al genoeg Afrikaanse vrienden heb! Hij staat er een beetje ‘appellig’ bij te kijken, maar het helpt en ze druipen een voor een af. In het grenskantoor moet ik een formulier invullen, 2x 50$ aftikken en we hebben een visum in ons paspoort. Zo snel kan dat nou gaan. Wat een verademing vergeleken met een aantal landen in West - en Centraal Afrika. Bij de douane loopt de communicatie wat stroef. Omdat ik het Carnet bij me heb, wordt deze zonder teveel uitleg van mij aangepakt en klakkeloos gestempeld. Als ik het Carnet terug vraag moet ik eerst aangeven hoeveel weken ik in Tanzania wil verblijven? Hoezo?! Nou per week moet ik dus 5$ betalen omdat ik in een buitenlandse auto rijd. Waarom heb ik dan net mijn Carnet laten stempelen, vraag ik. Tja, het Carnet wordt gestempeld omdat toeristen die bij zich hebben, maar eigenlijk erkend Tanzania het Carnet niet en moet een buitenlander sowieso betalen. Oke, dus als ik geen Carnet had gehad was het geen probleem om in Tanzania te komen als ik maar 5$ per week betaal. Dat klopt, zegt de beambte?! Ik vraag waarom ze dan mijn Carnet hebben gestempeld en zeg daarbij dat ik die bladzijde dan beter in een ander land had kunnen gebruiken. Daar heeft hij geen kaas van gegeten en blijft mij een beetje geirriteerd aankijken. Kennelijk stempelt die beambte graag formulieren, maar vraagt zichzelf niet af waarom hij deze stempelt... Ik geef aan ongeveer 4 weken in Tanzania te willen verblijven. Dat wordt dan 25$ zegt de beambte. Ik vraag hem of hij mij nou in maling zit nemen want 4 x 5 is nog altijd 20, zowel in Nederland als in Afrika!? Er komt nog 5$ adminstratiekosten bij zegt de beambte. Nu wordt ik nog kwaaier. Ik vraag de beambte waarom er geen bord hangt met prijzen en zeg hem dat ik nu sterk het gevoel heb dat ik iets ga betalen wat niet bestaat. Dan komt er ineens een bonnenboekje op tafel waar van alles op wordt ingevuld en waarvan ik een afschrift krijg. Dus ik krijg wel een officieel document? Nou ja, het zal wel! Gekke Afrikanen! We rijden vervolgens richting Mbeya, een stad die ongeveer 100km vanaf de grens ligt. We zijn nog maar net bij de grens weg of we worden al gestopt door de politie. De beambte heeft een lasergun in zijn handen. Hij vraagt naar mijn rijbewijs en de verzekering. We wijzen naar de kopieen geplakt in het voorraam. Hij kijkt er naar en we mogen doorrijden. Dit is natuurlijk een waarschuwing (en een gewaarschuwd mens telt voor 2) want als ze nog geen 10km vanaf de grens al met een lasergun staan dan staan er vast meer in de rest van Tanzania. In elk dorpje waar we door heen rijden hebben ze van die vervelende drempels, van die kleine die aanvoelen als een wasbord en daar tussen een hele hoge en waar je dus wel voor moet afremmen. In een van die dorpjes staat er bij zo’n snelheidsdrempel een man die er nogal verwaarloosd uit ziet. Hij staat midden op de weg en geeft een stopteken (zoals de politie dat zou doen), kennelijk om daarna zijn hand op te houden en ons om geld te vragen. Mijn motto is, ik stop alleen voor mensen die een uniform aan hebben, dus ik rij stapvoets door. De man kiest eieren voor zijn geld en doet een minimale stap opzij waardoor ik vermoedelijk over zijn tenen rijd. Uit reflex geeft de man een slag op het zijraam en ik zie in mijn spiegels hoe hij, nadat wij zijn gepasseerd, voorover staat gebukt om naar zijn tenen te kijken. Triest voor die man maar we kunnen niet anders. Je weet immers nooit wat zo’n kerel van plan is...
In Mbeya doen we eerst een pinautomaat aan om wat Tanzaniaanse Shillings te pinnen en kopen daarna een Tanzania simkaart zodat we ook weer bereikbaar zijn voor het thuisfront. Bij een kleine supermarkt slaan we nog het een en ander in en rijden dan naar Karibuni Center. Dit is een hostel aan de rand van de stad waar we op de binnenplaats kunnen kamperen.

Mbeya - Iringa (Tanzania) 13-05-2012

We staan rond 7u op en we denken vroeg op te zijn, maar er is al veel bedrijvigheid in en rondom het hostel. Bij navraag blijkt dat ze in Tanzania een uurtje later leven dan in Malawi... In Mbeya tanken we af en rijden dan richting de plaats Iringa. De rit is ongeveer 250km lang en voornamelijk bergafwaarts. Mbeya ligt zo’n 1700m boven zeeniveau en dat verklaart ook waarom het in de nacht zo koud aan heeft gevoeld. Onderweg hebben we meerdere politiestops en willen ze steeds onze brandblusser zien. We houden ons verder strikt aan alle snelheidslimiten, want ze staan overal met laserguns. Rond 15.00u arriveren we bij de camping Old Farmhouse. Een leuke rustige basic camping waar we ’s avonds heerlijk bij kaarslicht hebben gegeten...

Iringa – Mikumi (Tanzania) 14-05-2012

Wat een rust hier, zo rustig dat ik wakker heb gelegen van de stilte. We doen ontspannen ontbijt en vertrekken vervolgens richting het plaatsje Mikumi dat zo’n 250km verder naar het Oosten ligt. De rit gaat nog steeds geleidelijk bergafwaarts. Onderweg komen we een hoop auto- en vrachtwagen wrakken tegen langs de kant van de weg. Ook in dit deel van Afrika kunnen ze niet rijden! Bij elk dorpje dat we passeren kijken we of er brood wordt verkocht. Kennelijk eten ze hier geen brood want we vinden niets. We gebruiken dus maar weer eens een noodpakketje vriesgedroogte nasi. In de middag arriveren we bij de camping Tan-Swiss die eigendom is van een Zwitser (Josef) die getrouwd is met een Tanzaniaanse. Voor ons gemak eten we ’s avonds bij het restaurant van de camping.

Mikumi – Dar es Salaam (Tanzania) 15-05-2012

Het is vanaf hier nog zo’n 300km naar Dar es Salaam. Volgens Josef doen we er ongeveer 6 uur over want hoe dichter we bij Dar Es Salaam komen hoe meer snelheidsbeperkingen en politiestops we tegen zullen komen. We rijden de eerste 50km door het Mikumi NP en Wendy spot veel giraffen, zebra’s en een paar olifanten langs de kant van de weg. Helemaal gratis en voor niets! Naarmate we dichter bij Dar es Salaam komen, hoe drukker het wordt met het verkeer en hoe harder het gaat regenen. We zitten aan het eind van het regenseizoen en hopen dat dit eerdaags beter zal worden. In de middag slaan we weer een noodpakketje aan. Dit keer is het vriesgedroogte pasta bolognaise. Zo handig dit spul, even 0,8 liter gekookt water erover heen, 10min laten wellen en klaar is Kees... Het is nog lekker ook! In Dar es Salaam doen we de Shoprite aan, waar Wendy weer genoeg in slaat. Dan rijden we naar de pont die ons naar de zuidelijke stranden van Dar Es Salaam moet brengen. Ondanks dat we een navigatiesysteem hebben was het nog best lastig om naar de pont toe te rijden. De Garmin wijst ons diverse keren een straat in die inmiddels eenrichtingsverkeer is geworden en we dus niet in mogen, handig! We hebben tracks for Africa 2008, dus er kan natuurlijk het e.e.a. veranderd zijn in de tussen liggende jaren... Als we de pont hebben gevonden kopen we een ticket voor omgerekend 1 euro en sluiten dan achteraan in de rij aan. We hebben mazzel want we staan nog maar net in de rij of de pont is al bezig met aanmeren. Als we de pont op mogen rijden is er niet iemand die dat regelt zoals ik dat gewend ben bij de hempont tussen Amsterdam en Zaandam. Nee, het is hier ieder voor zich en ‘Allah’ voor ons allen. Gelukkig hebben wij een redelijk robuuste auto dus krijgen we al snel voorrang van andere automobilisten ?.... Het is best druk op de pont, die overigens net zo groot is als de Hempont, maar volgens mij niet zoveel auto’s en passagiers tegelijk mag vervoeren?! Binnen 10 minuten zijn we aan de overzijde en moeten we nog een kleine 10km richting Kipepeo Camp. Daar aangekomen maken we kennis met Stuart en Sean, twee Zuid-Afrikanen uit Kaapstad die samen een toer maken door Oost-Afrika. De camping doet verouderd en snoezelig aan. Sean en Stuart zijn geinteresseerd in onze reis en nodigen ons uit om bij hun te komen eten. Tussen de regenbuien door zetten we de tent op. We hebben mazzel dat we zijn uitgenodigd bij Sean en Stuart want die hebben een gigantische partytent staan waar we droog onder kunnen zitten. Stuart bereid kip en vlees in een BBQ oven en Wendy kookt onze verse sperziebonen, zodat we ook nog wat groenten binnenkrijgen. Als toetje heeft Stuart kersen met slagroom. Onder het genot van een heerlijke maaltijd delen we tot laat in de avond onze reisverhalen met elkaar.

Dar es Salaam (Tanzania) 16-05-2012

De camping Kipepeo heeft het allemaal net niet en we besluiten bij de buren te gaan kijken, Sunrise Beach. We nemen afscheid van Sean en Stuart. We wisselen nog even telefoonnummers uit met Sean om hem te informeren over de campsite waar wij naartoe gaan en rijden eerst naar Sunrise waar we de campsite inspecteren. Het ziet er allemaal veel beter uit maar besluiten toch ook nog eerst even een kijkje te nemen bij Mikadi Camp dat zo’n 6 km verder ligt. Deze campsite ziet er ook beter uit dan Kipepeo en is ook nog eens goedkoper. We besluiten hier te gaan kamperen. We zetten de tent op naast een gigantische Iveco truck met Zwitserse kentekenplaten. De eigenaren zijn voor een paar dagen naar Zanzibar.
In de avond arriveren de eigenaren van de Iveco, Stephan & Simone. Ze hebben 3 dagen Zanzibar achter de rug. Na het avondeten komen Stephan en Simone gezellig bij ons zitten en delen we tot middernacht onze reisverhalen en tips....

Dar es Salaam (Tanzania) 17-05-2012

Wendy moet rust houden met haar been dus hangen we lekker bij de auto en genieten we van de zon en het spierwitte strand. Stephan en Simone besluiten nog een dagje langer te blijven dus spreken we af om ’s avonds gezamelijk te eten. We hebben nog een paar hamburgers en zij wat beeflapjes dus steken we de BBQ aan. We maken er een bietensalade en aardappelsalade bij en zo zitten we tot middernacht gezellig te eten en te kletsen.

Dar es Salaam (Tanzania) 18-05-2012

Weer een dagje ontspannen hangen. Zo rond 10.00u vertrekken Simone en Stephan. Zij rijden richting Kaapstad. Het is mogelijk dat we hen nog tegen zullen komen. Het was nog even spannend of ze daadwerkelijk konden vertrekken want de Iveco wilde niet meer in zijn versnelling met draaiende motor. Stephan zet zijn Iveco in de versnelling en start dan de motor. De truck maakt een paar keer een grommend geluid maar uiteindelijk werkt de koppeling weer naar behoren? Hopelijk gaan ze Kaapstad zonder veel problemen halen... In de middag eten we een broodje bij het restaurant en proberen we weer ons blog te plaatsen op de website. Helaas vliegen we na 20 minuten van het internet en komen we er niet meer op. Morgen maar weer eens proberen? Wendy doet in de middag nog een dutje en ik hang op het strand en in de zee (oceaan moet ik eigenlijk zeggen)...

Dar es Salaam (Tanzania) 19-05-2012

Vandaag weer relaxen en genieten van het mooie strand. Wat vervelend toch ;-).....
We proberen in de ochtend het internet nogmaals en dit keer lukt het ons om ons blog en foto’s op de website te plaatsen. Wendy houdt goed rust en het gaat met de dag beter met haar wond.

Dar es Salaam (Tanzania) 20-05-2012

Wendy voelt zich goed genoeg om naar Zanzibar te gaan dus regel ik bij het management van de camping twee boottickets voor morgenochtend. Jo is heel behulpzaam en ze regelt ook vervoer voor ons naar de haven. We kunnen Dizzy hier tegen een kleine vergoeding veilig laten staan dus dat is ook geregeld. Ik kruip in de ochtend ook weer even onder de auto om alle vloeistoffen te peilen en waar nodig bij te vullen. We trakteren onszelf op een heerlijke lunch bij het restaurant en in de middag ruimen we de voortent op en pakt Wendy 1 rugtas in voor ons beide voor 4 nachten Zanzibar. We doen samen nog een kleine wandeling over het strand waarbij we talloze kleine tropische schelpen vinden. De mooiste gaan in een zakje mee naar Nederland. Terwijl Wendy bij de tent de schelpen aan het sorteren is neem ik nog een verfrissende duik in zee. Als ik lekker lig te dobberen wordt ik aangesproken door een groep jongens, van ongeveer 18 jaar oud, die mij vragen hoe ik zo kan blijven drijven. Ik probeer in mijn beste Engels uit te leggen hoe je kan drijven. Dan blijkt dat geen van hen kan zwemmen? Ik geef vervolgens een kleine demonstratie van de schoolslag en voordat ik het weet geef ik aan groep van ongeveer 10 Tanzaniaanse jongemannen zwemles. Dat is nog verdomd lastig. Voor ons is zwemmen zoals fietsen en leren wij ongeveer vanaf ons 5^e levensjaar zwemmen. Hier mag je blij zijn als je ouders kunnen zwemmen zodat je dit van hen kunt leren, want zwemles kennen ze hier niet, volgens deze jongens. Zo vertoef ik ruim 2 uur in het water. We gaan vroeg naar bed want we worden morgen vroeg opgehaald om naar Zanzibar te gaan.

Dar es Salaam (Tanzania) – Stone Town (Zanzibar) 21-05-2012

De wekker gaat om 06.30u. We doen ontbijt en pakken de boel in. We parkeren Dizzy op de parkeerplaats van de camping. Rond 07.30u arriveert een Tuktuk, ons vervoer naar de haven. De chauffeur stelt zichzelf voor als Ben. Aan de stickers op zijn Tuktuk te zien, is Ben een enorm Manchester United fan. We racen over de weg richting de veerpont naar het centrum van Dar es Salaam. Het is vroeg maar enorm druk. Er staat een flinke file voor de pont maar kennelijk heeft Ben een voorkeurspositie want hij rijdt de file voorbij en parkeert zijn Tuktuk helemaal vooraan? Niemand maakt er wat van. Op de pont is het weer ieder voor zich. Er staat nu wel iemand die de chaos wil regelen maar hij heeft geen overwicht. Het lijkt nu wel drukker dan toen wij vanaf de andere kant kwamen, er proppen zich overal mensen tussen, ongelofelijk. Gelukkig is het een stukje van niets en als het fout gaat kunnen we zo naar de kant zwemmen. Dan schieten de jongens van gisteren door mijn hoofd, dat het meerendeel van de bevolking niet kan zwemmen. .. Tja...
Aan de overzijde is het weer een gekkenhuis en Ben manouvreert zijn Tuktuk vakkundig door de chaos. Rond 08.30u zijn we in de haven waar de “fast” boot vertrekt naar Zanzibar. We zijn ruim op tijd. We hebben tickets voor de boot van 09.30u. Ben begeleid ons naar de kassa en wachtruimte waar het koud aanvoelt. De airco staat flink te loeien. We hebben de instructie van Jo meegekregen om bij de kassa naar Patricia te vragen, maar dat is overbodig want Patricia zit al bij de kassa en weet al wie wij zijn. Kennelijk zijn wij de enige toeristen vandaag die naar Zanzibar varen? We rekenen af en nemen plaats in de te koude wachtruimte. Daar ontmoeten we twee meiden ut Grunn die aan een project hebben gewerkt voor school en nu even lekker vakantie gaan vieren op Zanzibar. We krijgen tijdens het wachten nog een ontbijt aangeboden. Blijkt bij de prijs inbegrepen te zijn. Maar goed dat we voor vertrek al ontbeten hadden want het stelt niet zoveel voor. Tegen halftien kunnen we aan boord op de Kilimanjaro II. Een moderne jetstream aangedreven katamaran. De afstand tussen Dar es Salaam en Zanzibar is zo’n 70km en we doen daar 1,5 uur over. Aangekomen in Zanzibar worden we behandeld alsof we een heel ander land binnen reizen. We moeten weer formulieren invullen, paspoorten laten stempelen en onze gelekoorts stempels laten zien. Als we die formaliteiten achter de rug hebben worden we begroet door half Zanzibar die ons allemaal wel willen helpen en/of iets aan willen smeren. Als we zeggen dat dit ons vijfde bezoek is op Zanzibar haakt het meerendeel af. Een enkeling loopt nog tientallen meters met ons mee. We hebben de Garmin meegenomen, die we hebben ingesteld op Jambo Guesthouse, dus we weten waar we heen moeten lopen. In Stone Town is het een wir war van straatjes en steegjes. Ondanks dat we de Garmin hebben lopen we toch nog verkeerd, maar gelukkig zijn er ook nog mensen die voor niets ons de weg willen wijzen. Het Jambo Guesthouse zit midden in het centrum tegenover het restaurant Green Garden. De naam zegt het al, Green Garden, een oase in het midden van deze stenen stad. Tevens ook een mooi referentiepunt voor het geval we weer eens verkeerd lopen. We regelen een kamer en vragen de receptionist gelijk naar de kosten voor het huren van een motor. Hij gaat gelijk voor ons bellen. Wij besluiten te lunchen bij de Green Garden waar we een overheerlijk broodje Shawarma krijgen voorgeschoteld. Tijdens onze lunch arriveren de mannen van de motorverhuur bij Jambo Guesthouse. Ik word geroepen en maak kennis met Ali Keys. Dit blijkt dezelfde man te zijn waarbij ik in 2003 ook een motor had gehuurd. Dit keer heb ik er geen rijbewijs bij nodig ;-)... Die heb ik dit keer wel meegenomen! We huren de motor voor 3 dagen en we spreken af dat Ali morgenochtend rond 8 uur de motor komt brengen.
In de middag slenteren we door het centrum van Stone Town. Fascinerend hoe zoveel mensen zo dicht op elkaar kunnen wonen. Uiteraard worden we gevraagd om in diverse winkeltjes te komen kijken of worden ons een aantal excursies voor een vrienden prijsje aangeboden. We doen een drankje op het terras van het Africa House hotel. We doen vervolgens lekker cultureel en bezoeken het “House of Wonder”. Het eerste huis op Zanzibar met een lift. Hierin zit een museum dat vertelt over de geschiedenis van Zanzibar. Tegen het einde van de middag lopen we terug naar het Africa House om onder het genot van een drankje en hapje eten te genieten van de zonsondergang. Terwijl de ober onze bestelling opneemt attendeert hij ons op een groep dolfijnen die voorbij komt zwemmen. Als we terug lopen naar het Jambo Guesthouse is het aardig donker geworden en kunnen we ons moeilijk orienteren. De Garmin ligt op onze kamer dus.... Gelukkig zijn er wederom aardige mensen die ons de weg wijzen.

Stone Town - Nungwi (Zanzibar) 22-05-2012

De wekker gaat om 7 uur want om 8 uur wordt onze motor gebracht. We zitten dus vroeg aan de ontbijttafel en krijgen een gezond ontbijt met een hoop fruit. Om 8 uur is Ali er nog niet en de receptionist probeert hem te bellen. Hij neemt niet op. Dit is Afrika. Gelukkig hebben wij 8 uur gezegd en niet 9 uur. Om halfnegen krijgt de receptionist Ali te pakken en ik krijg de telefoon van de receptionist in mijn handen gedrukt. Ali verontschuldigt zichzelf en zegt er met een halfuur te zijn. Rond 9 uur verschijnt een hulpje van Ali met een motor. We krijgen twee helmen, telefoonnummer en een kleine instructie. We moeten ook nog even tanken?! Dat schijnt hier normaal te zijn als je een motor huurt. We stellen de Garmin in op 1 van de grootste attracties op het eiland, The Spice Tour. We tanken bij het eerste de beste tankstation af en rijden dan richting het noorden. Het is een klein halfuurtje rijden. Hoe dichterbij we bij alle Spice Farms komen hoe meer mannetjes ons proberen te stoppen om bij hun een Spice Tour te doen. Als we stoppen komen er zeker 15 mannetjes om ons heen staan die allemaal hetzelfde aanbieden voor dezelfde prijs. Als we Hassan kiezen druipt de rest af. We hebben Hassan gekozen omdat hij zo’n grappig vissershoedje op zijn hoofd draagt. Als je zoveel concurrentie hebt moet je toch iets doen om op te vallen. We wandelen samen met Hassan en zijn hulpje over landbouwgrond waar diverse kruiden groeien. Bij elke boom of plant die we passeren krijgen we de bladeren, schors of stuk wortel te reuken. Wij moeten dan raden welke kruiden dit zijn. Gelukkig weet Hassan ook de Nederlandse benaming want we weten deze niet in het Engels. Hassan is zo vrij om het voor ons te vertalen. Omdat Hassan al 7 jaar toeristen begeleid weet hij onderhand in meerdere talen de benaming van de kruiden die op Zanzibar groeien. Lucky us!!! Alle kruiden die we krijgen te ruiken en/of te proeven mogen we meenemen in een opgerold bananenblad. Aan het einde krijgen we een ‘showtje’ van de Butterfly man. Hij klimt een 15 meter hoge palmboom in en zingt hierbij een bekend Swahili liedje. Bovenin kapt hij twee kokosnoten die hij, als hij weer beneden is, vakkundig opensnijdt. De inhoud mogen wij op drinken en eten. Na afloop hebben een aantal jongens voor ons beide een kroon gemaakt van palmbladeren en voor Wendy een ketting, armband en ring. Ik krijg nog een stropdas om van palmbladeren. We zijn voor 5 minuten koning en koningin van Zanzibar. We rijden vervolgens verder naar het noorden richting het plaatsje Nungwi. De wegen zijn flink verbeterd. 8 jaar geleden reed ik voornamelijk over zandpaden en als er asfalt lag dan zaten er flinke gaten in. Nu ligt er een mooie asfaltweg helemaal naar Nungwi. Onderweg worden we zoals gewoonlijk diverse keren gestopt door de politie. Een agent heeft het lef om een gift te vragen die we natuurlijk niet geven. In Nungwi gaan we op zoek naar een verblijfplaats. Als we in de Garmin willen gaan kijken voor een hostel in de buurt, worden we aangesproken door een man die ons wel naar een goed hostel wil brengen. Hij fietst voor ons uit en we komen dan aan bij Union Guesthouse dat naast Jambo Brothers ligt waar wij in eerste instantie wilden gaan informeren. Voor een redelijke prijs krijgen we een redelijke kamer. We doen lunch aan het strand en lopen dan via het strand naar het “Natural Aquarium” van Nungwi. Dit natuurlijke aquarium ligt aan de rand van het eiland en staat in verbinding met zee. Zanzibar is een koraal eiland. Het aquarium is een soort van lagoon en wordt gevuld met zeewater door de miniscule kanalen van het koraal. In het aquarium zwemmen een twaalftal zeeschildpadden en diverse tropische vissen. Onze gids vertelt dat het aquarium tevens wordt gebruikt voor opvang van zieke en gewonde schildpadden en schildpadden die gevangen zaten in de netten van de vissermannen. Deze vissersmannen komen de schildpadden hier (tegen een vergoeding, anders eten ze ze op) brengen. Onze gids pakt wat zeewier en we mogen de schildpadden voeren. Wel uitkijken met je vingers want een schildpad kan hard bijten. Naast zeeschildpadden hebben ze hier ook nog een Python, Varaan en een paar landschildpadden in een kooi. Het is eigenlijk een soort van kinderboerderij op Zanzibar want volgens onze gids wordt er ook educatie gegeven aan scholen over deze dieren. Na onze rondleiding lopen we terug naar het Guesthouse waar we lekker relaxen op een spierwit strand en genieten van een mooie zonsondergang. In de avond dineren we met kaarslicht op het strand... Hoe romantisch is dat..... En nee, we zijn niet van plan om te gaan trouwen.....

Nungwi - Paje (Zanzibar) 23-05-2012

We slapen lekker uit en doen ontspannen ontbijt. Het is vast een echt Zanzibar ontbijt dat we steeds krijgen want ook hier krijgen we een hoop fruit. Als we klaar zjn voor vertrek loopt Wendy het eerste stuk naar de weg. Het zand is erg mul en gisteren vond ze het maar niets achterop door het mulle zand. Terwijl ik op Wendy sta te wachten slaat de motor af. Ik probeer de motor met behulp van de kickstarter weer aan de praat te krijgen. Als Wendy mij ziet ploeteren ziet ze ook dat de motor benzine lekt. Dat is niet best. Ik draai de benzinekraan dicht en kijk waar de motor precies aan het lekken is. Dan komt er een jongeman naar ons toe en vraagt of deze motor gehuurd is van Ali Keys. Euh ja, hoezo?! Ik werk voor Ali Keys laat mij maar even kijken en hij rommelt wat aan de benzinekraan. Vervolgens kickt hij de motor aan en maakt een klein rondje op de motor. Zo, niet meer aan de benzinekraan komen, zegt hij. Ik had gisteren de kraan op uit gezet en kennelijk was dat niet de bedoeling. Nu staat de kraan op reserve? Het zal wel? De motor doet het weer en wij rijden richting de kustplaats Matemwe. De wegen op Zanzibar zijn allemaal flink verbetert. We rijden over een mooie asfaltweg. Aangekomen bij Matemwe rijden we zo het strand op. Het is laag tij en we rijden zo ongeveer 5 km over het strand tot dat we niet verder kunnen. Er staan hier allemaal van die flinke “All Inclusive resorts” en daar kunnen we niet tussendoor om bij de normale weg uit te komen dus rijden we weer een stuk terug over het strand. Als we de weg weer hebben gevonden rijden we verder richting het zuiden. We maken een stop bij het Jozani Forest waar we tegen betaling een rondleiding krijgen door het bos. We krijgen Red Colubus aapjes te zien en een mooi stukje mangrove bos. Deze aapjes komen alleen op Zanzibar voor en zijn helemaal niet schuw. We rijden vervolgens verder en voorbij het plaatsje Paje informeren we voor een overnachtingsplek. We komen terecht bij een luxe guesthouse. Als we naar de prijzen vragen ligt dit niet in ons budget. De manager zegt dat we dan bij de buren moeten informeren. Daar krijgen we een rieten bungalow met eigen openlucht badkamer aangeboden tegen een scherpe prijs. Het ontbijt is inbegrepen. Helaas heeft Domokuchu, zo heet dit guesthouse, nog geen eigen restaurant en moeten we voor lunch en avondeten naar de buren, het luxe guesthouse waar we net vandaan komen. Zo help je elkaar! We parkeren de motor, gooien de rugtas in onze rieten hut en gaan voor een hapje eten bij de buren. De rest van de middag vertoeven we op een zeer mooi wit strand dat aanvoelt als stucadoorspoeder. Wendy is druk bezig om haar schelpenverzameling aan te vullen en ik help haar een handje mee. In de avond genieten we weer van een diner bij kaarslicht op een wonderschone lokatie....

Paje – Stone Town (Zanzibar) 24-05-2012

We hebben heerlijke geslapen op een Kingsize bed. Terwijl we lekker liggen te luieren en van het fantastische uitzicht liggen te genieten, verschijnt daar ineens de manager Combo met ons ontbijt. Wat een luxe, ontbijt op bed! En weer zo’n lekker gezond ontbijt met een hoop fruit. Na het ontbijt pakken we de boel weer in en vertrekken we richting Kizimkazi . We zijn net een paar kilometer onderweg en de motor slaat af. Als we in de benzinetank kijken zit er nog wel in maar niet zoveel meer. Een passant komt vragen wat het probleem is en kijkt ook nog even in de tank. Hij zegt dat we moeten tanken en pakt de motor over. Hij legt de motor op zijn linkerzij, wacht een paar seconden en zet de motor weer rechtop. Nu kan je weer rijden zegt hij maar je moet wel tanken. Ik trap de kickstarter aan en verdomd de motor start. De tank is onderin verdeeld in twee delen en het linkerdeel was leeg. Doordat de passant de motor op zijn linkerzij heeft gelegd is de benzine overgeheveld naar het linkergedeelte van de tank. We bedanken de man en rijden verder. De Garmin geeft aan dat het 1^e tankstation nog zo’n 20km verder is. We hebben een paar kilometer gereden en de motor slaat weer af. Ik doe dezelfde truuk als de passant en de motor start weer. Dit doen we nog zo’n 3 keer maar dan is de benzine toch echt op. We staan nog geen minuut stil of er stopt een auto. Ze vragen wat het probleem is. Geen benzine! Geen probleem, wij brengen je wel naar een punt waar jullie benzine kunnen halen. Wendy rijd met de mannen mee en binnen 10 minuten wordt zij netjes terug gebracht met twee flessen benzine. Blijkt dat er nog geen kilometer vederop flessen benzine worden verkocht. Dat moet je ook maar weten! We bedanken de mannen voor hun hulp en rijden verder. We laten Kizimkazi voor wat het is en rijden verder richting Stone Town. Bij het benzinestation tanken we nog 1 liter bij voor de zekerheid. We zijn zuinige Hollanders he! Als we een lege tank krijgen bij ontvangst, krijgen ze ook een lege tank als we de motor weer inleveren. Rond het middaguur arriveren we bij Jambo Guesthouse. We bestellen bij de Green Garden beide een lekkere pizza en komen er dan achter dat de Green Garden gratis wifi heeft. Althans gratis, gratis voor zijn klanten. We pakken de laptop en doen weer de benodigde dingen op het internet, zoals emailen en skypen, maar ook de terugvlucht boeken naar Amsterdam. Aangezien de benzineprijzen zo aan het stijgen zijn, denken wij dat de vliegtickets ook niet bepaald goedkoper zullen worden dus hebben we twee enkeltjes Kaapstad – Amsterdam geboekt. Wij zullen 20 oktober 2012 te 13.30u weer op Nederlandse bodem zijn. We hebben nog ruim 5 maanden maar de tijd vliegt voorbij... In de middag rijden we met de motor naar het huis waar Freddy Mercury tot zijn achtste levensjaar heeft gewoond. Het ligt midden in Stone Town en het was niet de moeite waard. Het is tegenwoordig een ordinaire souvenirwinkel waar helemaal niets is te vinden over Freddy Mercury. In de avond zitten we tot laat op het terras van de Green Garden te Skypen met thuis.

Stone Town (Zanzibar) – Dar es Salaam (Tanzania) 25-05-2012

Onze laatste dag Zanzibar alweer. We pakken de tas in en doen ontbijt. We weten niet hoe we deze laaste dag (ochtend) in moeten vullen en besluiten maar richting de haven te lopen. Een man die werkzaam is bij Jambo Guesthouse loopt met ons mee. Hij weet wel een korte route richting de haven. We krijgen zo ook nog een ander gedeelte te zien van Stone Town. Binnen 15 minuten staan we in de haven en we zien dat de boot van 09.30u bijna klaar is voor vertrek. De man vraagt of wij deze boot moeten hebben. We hebben tickets voor de boot van 12.30u. Geen probleem die boeken we snel even over. We lopen achter de man aan richting 1 van de kassa’s. Hij mompelt wat tegen de cassier over een vlucht die wij moeten halen in Dar es Salaam en binnen no time worden onze tickets omgeboekt naar 09.30u. Toen moesten wij ons ineens gaan haasten, want we moeten ook nog langs de immigratie. Gelukkig is het minder druk bij aankomst. We vullen weer een formuliertje in en we kunnen richting de boot. Vreemd is dat onze paspoorten nu niet worden gestempeld. We zitten nog maar net of de boot vertrekt. Terwijl de kapitein de boot uit de haven manouvreert deelt de bemanning plasticzakjes uit. Dat voorspelt niet veel goeds en inderdaad zodra we de haven uit zijn gaat de boot flink op en neer. Veel mensen worden zeeziek en maken gebruik van het plasticzakje of gewoon de vloer. De bemanning is druk met schoonmaken en met verfrissende spray aan het sproeien. Wij voelen ons ook niet gemakkelijk maar weten de misselijkheid te onderdrukken. Voor ons vertrek hadden we Ben, onze Tuktuk chauffeur, een sms gestuurd, zodat hij ons weer veilig naar Mikadi Beach kan brengen. We hadden niets terug ontvangen van Ben maar hij stond er wel. We rijden eerst nog even langs de Shoprite in Dar es Salaam voordat we naar Mikadi rijden. Zo kunnen we nog wat boodschappen inslaan voor de komende dagen en hoeven wij morgen niet door het centrum te rijden richting Moshi. Op de veerpont is het weer een gekkenhuis, maar net als op de heenweg heeft Ben weer een voorkeurspositie. Terug op Mikadi zetten we Dizzy weer op dezelfde kampeerplek, zetten we de tent op, maken de koelkast schoon, doen onze lunch en pakken onze relaxmodus weer op... In de avond arriveert een Belgisch stel in een VW Transporter waarmee we tot laat in de avond zitten te kletsen.

Dar es Salaam - Mkomazi (Tanzania) 26-05-2012

We hebben de wekker op 05.30u gezet. Vandaag rijden we richting Moshi en halverwege hebben we een waypoint van een camping. We moeten vandaag ruim 300km afleggen en we moeten eerst nog Dar es Salaam uit zien te komen. We hebben ervoor gekozen om niet via de veerpont te gaan vanwege de drukte. We moeten hierdoor zo’n 30km omrijden. De rit gaat voorspoedig en we hebben tot onze verbazing geen politiestops. Rond 14.00u arriveren we bij Zebra Camp nabij het plaatsje Mkomazi. Deze camping werd ons aanbevolen door Stephan en Simone. Dit is de zoveelste camping die wij aandoen die andere reizigers helemaal geweldig vonden. Onze ervaring is tot nu toe, zet geen hoge verwachtingen bij iets hoe andere het hebben ervaren. En zo ook deze camping, heeft niet veel bijzonders in ons inziens. Sorry Stephan en Simone!
In de namiddag maak ik een rondje over de camping, waar we overigens de enige zijn. De camping ligt aan een riviertje en over dit riviertje ligt een brug gemaakt van treinrails en houten planken. Ik loop voorzichtig over de brug. Kennelijk kan men aan de overzijde een wandeling maken? De brug gaat aardig heen en weer , maar houd het gelukkig wel. Als ik bijna aan de overkant ben zie ik 3 meter voor mij een groene slang van ongeveer 1,5 meter over de brug zo het riet in kronkelen. De kleur van de slang is gifgroen. Ik besluit maar niet door te lopen aangezien ik niet weet of de slang giftig is. De camping is in slechte staat van onderhoud en we besluiten morgen door te rijden naar Moshi.

Mkomazi - Moshi (Tanzania) 27-05-2012

Moshi is niet zo heel ver hier vandaan en daarbij hebben we niet zoveel haast, dus doen we in de ochtend rustig aan. Rond het middaguur arriveren we in Moshi bij Camping Honey Badger.Moshi ligt aan de voet van de Mt Kilimanjaro maar helaas is er teveel bewolking en zien wij deze beroemde berg niet, ook niet vanaf de camping. Aangezien we geen brood meer hebben lunchen we op de camping, een broodje hamburger voor de verandering. Niet zo gezond, maar wel errug lekker. Na de lunch installeren we de auto, pompt John de banden op, doe ik een klein wasje en houden we verder een relaxte middag. Aan het einde van de middag worden we opgeschrikt door een harde knal. Wat blijkt, er is een auto tegen de muur van de camping aan gereden. John gaat meteen kijken. Er zit een behoorlijk gat in de muur en de bestuurder van de auto maakt gauw dat hij wegkomt. Vast een borreltje teveel op!? Hier in Afrika zetten ze wel elke elke tourist aan de kant om het rijbewijs te controleren (waar ze volgens ons 9 van de 10 keer toch niets van snappen) maar een alcoholcontrole zijn we hier nog niet tegengekomen!? Alcohol in het verkeer is hier de normaalste zaak van de wereld, helemaal in het weekend...

Moshi – Arusha (Tanzania) 28-05-2012

What’s new, we hadden weer eens een onrustige nacht, dit keer door een blaffende hond. Heel vervelend als dat geblaf zo ongeveer de hele nacht duurt en we zijn dan ook nog niet erg uitgeslapen als we de tent uitstappen. Na een slaperig ontbijt vertrekken we richting Arusha. Wederom een kort ritje, zo’n 70 km. Onderweg worden we, hoe verrassend, 2x gestopt voor een rijbewijscontrole. De tweede keer zijn we een beetje geirriteerd en maken dat, weliswaar met een lach op ons gezicht, de agent goed duidelijk. Daarbij overdrijven we wel een beetje natuurlijk, maar het helpt. De agent verontschuldigt zich helemaal en na nog een praatje pot, mogen we door. Druk Arusha in. Pfff, die steden hier in Afrika zijn en blijven niet onze favoriet. We rijden langs de Shoprite waar Wendy weer een karretje vol laad en gaan vervolgens op zoek naar Camping Sakina. Deze camping is nog wel op de aangegeven plek, maar ziet er een beetje verlaten en vervallen uit. We besluiten door te rijden en op zoek te gaan naar camping Masai Camp. Weer door het drukke centrum, maar er uit gaat voorspoediger dan er in. De camping hebben we snel gevonden, een prima plek zo op het eerste gezicht. In de middag informeren we bij het office op de camping naar een tourtje Serengeti & Ngororo voor 4 dagen. We wisten dat ze deze tripjes niet weg zouden geven, maar 940 dollar pp is ons een beetje te veel van het goede en boeken niets. Dan maar het internet proberen. We komen via het forum van de Lonely Planet uit op Peter tours. We noteren zijn nummer en sturen hem terug bij de auto een sms. Hij belt ons daarop vrijwel direct terug. Hij wil weten wat precies onze wensen zijn en gaat het eea voor ons uitzoeken. Even later belt hij terug en geeft aan de volgende morgen in Arusha te zijn en wil wel even langs de camping komen. Dit praat toch wat makkelijker. Wij vinden het prima en maken een afspraak voor morgenochtend 9.00u, eens kijken wat deze Peter ons te bieden heeft.

Ons dagboek 30-03-2012 t/m 28-04-2012

Sani Pass – Palmcliff (Zuid-Afrika) 30-03-2012

We worden gewekt door vrachtverkeer en andere zware voertuigen, er wordt gewerkt aan de weg. Vanaf het plaatsje Underberg ligt er een hagelnieuwe asfaltweg tot aan de voet van de Sani Pass. Het is mooi weer en we moeten even wachten tot de tent droog is van de ochtenddauw. Vanaf de Sani Lodge Backpackers hebben we nog zo’n 2 km asfalt en dan verandert de weg in een gravelweg die steeds slechter wordt. De vergezichten door de pas zijn prachtig en we gaan de eerste 6km gestaag omhoog. Dan komen we bij de Zuid-Afrikaanse grenspost. Het uitstempelen gaat erg vlot (daar kunnen ze in West-Afrika nog wat van leren...), wel wordt er als formaliteit nog even in onze auto gekeken. Vanaf de Zuid-Afrikaanse grenspost is het nog 6,5 km tot aan de top van de Sani Pass en de weg wordt steeds slechter. Nou ja, het is meer een pad over dikke keien/stenen. Naarmate we hoger komen krijgt Wendy het meer benauwd, zij houdt niet zo van hoogtes. De weg wordt ook steeds smaller en de laatste kilometer is er een vol haarspeldbochten en gaat heel steil omhoog. Deze route mag alleen gereden worden met 4x4 voertuigen en we snappen nu waarom. Bij de tweede haarspeldbocht is het zo steil dat de voorbanden geen grip hebben en we slippen. Wendy schrikt zich rot en ze staat binnen een mum van tijd naast de auto. Ze durft er niet meer naast te zitten, de held! Ik moet even steken en we plaatsen wat stenen voor het steile gedeelte. Nu moet Dizzy echt werken, met een hoop toeren en in de lage giering 1^e versnelling kruipen we omhoog. Althans ik kruip samen met Dizzy omhoog want Wendy loopt er achteraan. Bij de volgende bocht durft Wendy weer in te stappen en rijden we stapvoets verder omhoog. Bovenaan de Pass is de grenspost van Lesotho. Na het instempelen rijden we 100 meter verder naar de hoogste pub van Afrika. Daar neemt Wendy warme chocolade melk en ik een kop hete thee, want zo warm is hier niet boven (2874m hoog). We genieten van het uitzicht en Wendy maakt zich lichtelijk zorgen over de afdaling van zodadelijk. We schieten nog een paar foto’s van het mooit uitzicht, stempelen weer uit en beginnen dan met de afdaling. Zo dat was 45 minuten Lesotho. De eerste haarspeld bochten durft Wendy niet mee te rijden en loopt zij achter de auto aan, kan ze meteen nog wat actiefoto’s schieten, is ook leuk! Als we de ergste bochten hebben gehad kruipt Wendy weer op haar vertrouwde plekje en op een mooi uitkijkpunt doen we onze lunch. Bij de grenspost van Zuid-Afrika treffen wij een Nederlands stel die met het openbaar vervoer de Sani Pass gaat doen, een 25 jaar oude Volkswagenbus 4x4 aangedreven. Nou, zij liever dan wij... Nadat we Zuid-Afrika weer zijn ingestempeld, rijden we verder naar de kust, naar het plaatsje Scottburgh. We rijden voornamelijk bergafwaarts en het landschap is wederom prachtig. In het plaatsje Scotburgh informeren we bij een camping of we kunnen overnachten. Dat kan, maar wel voor de hoofdprijs. Het is paasvakantie en dat betekent 1 week hoogseizoen tarief volgens de camping eigenaar. Nou voor die 40 euro kunnen wij veel meer doen en gaan gauw op zoek naar een andere camping. Deze vinden we in de plaats Palmcliff zo’n 15 km verderop, hier hanteren ze tenminste normale prijzen. We zetten snel de tent op want er komt weer een donkere lucht aan. Als de tent net staat barst de regen los maar wij zitten gelukkig droog en knus in onze voortent en genieten van een heerlijke pasta...

Palmcliff - Hluwluwe (Zuid-Afrika) 31-03-2012

We waren al weer vergeten hoe het is als het aan een stuk door regent... saai! Het heeft de hele nacht geregend en vanochtend regende het nog steeds en dat verveelt echt snel. John vindt het niet zo heel erg en heeft wel zin in een dagje hangen in de tent. Ik heb (soms) wat moeite om stil te zitten (zit in de genen) en heb er geen geduld voor om de hele dag zo opgesloten in de tent te zitten. Ik wil graag doorrijden in de hoop dat het 250 km verderop wat beter weer is. Ik heb mazzel! Uiteindelijk klaart het aan het einde van de ochtend heel eventjes op. We pakken de boel snel in en vertrekken richting Hluwluwe. Daar hebben we waypoints van een camping met een NL eigenaar en dat is volgens het commentaar van andere reizigers een echte aanrader, dus ja dan gaan we dat maar proberen he! Onderweg tanken we nog even af en kopen een brood voor de lunch. Eind van de middag arriveren we bij de Bush Baby Lodge en inderdaad het ziet er erg leuk en netjes uit. En niet geheel onbelangrijk, tis hier lang zo slecht weer niet als waar we vandaan kwamen. Nog niet superzonnig en af en toe een klein buitje, maar dat mag geen naam hebben. John informeert nog even of we hier kunnen eten, en dat kan. Vanavond staat er zuurkool op het menu. John vindt het heerlijk, maar ik lust het echt niet. Sorry John, dat wordt dus niet uit eten maar een kop soep en een broodje. In de avond skypen we wat met het thuisfront, want zelfs dat is hier: gratis Wifi...

Hluwluwe (Zuid-Afrka) 01-04-2012

Er is niet om gelogen, het is inderdaad een fijne plek en we besluiten hier in ieder geval nog een dagje langer te blijven. Vandaag draai ik maar weer een wasje en klust John wat aan de auto. Hij peilt alle vloeistoffen en vult deze waar nodig. De rechter achterrem piept iets dus die inspecteert hij ook meteen even. Er blijkt een bout te missen van de highjack, is er waarschijnlijk afgetrild onder het rijden. John zet er een nieuwe bout in en de highjack doet het beter dan ooit te voren? Mal ding! Blijf toch altijd eng als die Highjack weer tevoorschijn komt, maar gelukkig is alles weer goed gegaan! Tja, een gewaarschuwd mens he.... Aan het einde van de middag skypen we weer wat met familie en krijgen we op de campsite bezoek van een groep vervet-aapjes en een bushbokje. Rond 19.00u worden op de camping bushbabies gevoerd. We zijn nog net op tijd om te zien hoe de kinderen het laatste fruit aan de bushbabies geven. John heeft van Pim, de eigenaar van de Bushbaby Lodge, een LRCH magazine gekregen om deze te lezen. Pim is 1 van de oprichters van de Landrover Club Holland en in het magazine staat een item over de Bushbaby Lodge. Erg leuk om te lezen en ook om te zien dat Elephant Offroad op de eerste pagina een grote reclame heeft staan vanwege hun 15 jarig jubileum dit jaar!!

Hluwluwe NP (Zuid-Afrika) 02-04-2012

Sinds een paar dagen is het knipperlicht linksvoor kapot. Het is helaas niet even een kwestie van een lampje verwisselen. Nee, de houder waar het lampje in klemt, daar zijn de contactpuntjes van doorgeroest. Na het ontbijt rijden we op aanraden van Pim naar Hluwluwe, naar een auto onderdelenzaak aldaar. We moeten tevens weer een paar boodschappen doen dus dat combineren we ook maar gelijk. Bij de onderdelen speciaalzaak hebben ze niet wat we nodig hebben, maar we worden doorverwezen naar een elektricien even verderop. Ik zet Wendy af bij de Spar voor de boodschappen en rij naar de elektricien. Daar aangekomen wordt ik direct geholpen. Het onderdeel dat ik moet hebben heeft de beste man niet, maar wel 1 die erop lijkt. Hij snijd er wat plastic haakjes vanaf en voila deze past. Dan maakt hij een bypass en soldeert de draden van het “nieuwe” onderdeel vast. Zo, wij hebben weer een werkend knipperlicht en dat heeft ons 50 rand gekost! (5 euro). Koopje toch?! Als ik terug kom bij de Spar komt Wendy net naar buiten gelopen met een wagen vol boodschappen. Die laden we in en we vertrekken naar het Hluwluwe National Park. Als we bij de poort van het park alle regelementen lezen wat we wel en niet mogen, valt ons 1 regel op die wij niet in het Addo NP hebben zien staan. We mogen niet binnen een straal van 50 meter bij een olifant komen. Dat is raar want in Addo hebben we olifanten op een afstand van 2 meter benaderd zonder enige problemen?! In het park spotten we weer veel dieren waaronder giraffen, zebra’s, diverse bokjes en een grote groep buffels. Er moeten hier veel neushoorns zitten, maar het duurt even voordat we deze zien. We starten voor de grap een spelletje: wie ziet als eerste de neushoorn En jahoor aan het begin van de middag aan John de eer: hij spot er 1! Het is jammer dat onze remmen piepen want de neushoorn schrikt ervan en rent, voordat we uberhaupt een foto kunnen nemen, weg. We zetten de motor af en wachten af, misschien dat de neushoorn nog terugkomt. Tijdens het wachten worden we begroet door een groep Nederlandse toeristen die bezig zijn met een gamedrive, maar die neushoorn kwam helaas niet meer terug. We hebben mooi wel nummer 4 van “The Big Five” gespot, we moeten nu alleen nog de Luipaard om ons lijstje compleet te maken. We rijden verder door het park en komen tot de conclusie dat dit park nog best groot is. Aan het einde van de middag spotten we (Wendy dit keer) weer een neushoorn met een kleintje. Niet veel later spotten we een groep van 4 neushoorns, althans wij spotten ze niet, er stond al een klein wit autootje te kijken. We schieten heel wat foto’s en rijden dan verder. Het is alweer 16.30u en we moeten om 18.00u het park uit. Als we de eerste bocht door rijden zien we in de verte dat kleine witte autootje weer staan met daar achter een hele grote olifant. De witte auto is gekeerd en komt ons tegemoet rijden. De bestuurder seint ons met zijn grote licht en we zien dat die grote olfifant in versnelde pas achter het kleine witte autootje aan komt. Ik zet Dizzy in zijn achteruit want keren kan niet meer, de weg is te smal en we hebben er geen tijd voor. De olifant heeft er goed de vaart in en klappert flink met zijn oren (een teken dat de olifant het ergens niet mee eens is). We rijden zo’n 2 a 3 km achteruit en komen dan op een plaats waar we kunnen keren. We rijden vervolgens een ander pad in, uit het zicht van de olifant, en als we ver genoeg zijn zien we hoe de olifant ons pad passeert en verder loopt. Oke, nu weten we waarom we niet binnen 50 meter afstand van een olifant mogen komen. Deze zijn inderdaad erg agressief hier?! We rijden terug naar de kruising en komen daar het kleine witte autootje tegen met twee flink geschrokken mensen erin. Ze bedanken ons voor het snelle achteruit rijden en geven mij een 10 voor mij achteruitrijd kunsten, hahaha. Het is inmiddels al 17.00u geweest en we moeten ons haasten naar de uitgang. Tijdens onze rit naar de uitgang passeren we een neushoorngezin op nog geen 10 meter afstand van de weg. Daar nemen we nog snel even wat foto’s van, maar dan moeten we toch echt haast gaan maken. De terugweg gaat via een campsite en tot onze verbazing staat daar een enorme olifant midden op de campsite. Net buiten de campsite staat nog een olifant die staat toe te kijken naar wat zijn maatje op de campsite aan het doen is. Wij kunnen niet verder door deze olifanten, maar gelukkig is daar een parkranger met zijn pickup. Hij rijdt naar de olifant toe en maakt met de motor van de auto een hoop toeren. De olifant schrikt hiervan en maakt rechtsomkeer naar zijn maatje buiten de campsite. Hij moet nog wel over het wildrooster (waar elektriciteit op staat) en dat is een grappig gezicht. Elke stap die hij doet op het rooster, trekt hij zijn poot hoog weer op, net als een kat die geen natte voeten wil krijgen. De ranger volgt de olifant en jaagt deze ver genoeg weg. Wij krijgen dan het sein dat we verder kunnen rijden. Leuke beesten hoor, die olifanten!?! Gelukkig zijn de hoofdwegen in het park van asfalt dus kunnen we lekker doorrijden. Niet te hard want we willen geen antilope door het voorraam hebben natuurlijk. We arriveren 18.05u bij de uitgang en moeten uitleggen waarom we zo laat zijn. We hebben een goede reden, de weg was geblokkeerd door een paar olifanten (het fotomomentje bij de neushoorns zeggen we maar niet). We zijn aan de andere kant het park uitgereden en het is nog een uur rijden terug naar de Bushbaby lodge. Daar aangekomen maken we snel wat eten klaar en skypen we nog even met het thuisfront.

Hluweluwe (Zuid-Afrika) – Mlilwane NP (Swaziland) 03-04-2012

Vandaag staat een ritje Swaziland op de planning. John gaat eerst nog even naar de kapper (naar mij dus...) om zijn grijze haren weg laten halen. Na een lekkere rommelochtend vertrekken we aan het einde van de ochtend richting de grens met Swaziland. Het is een ritje van niets, want we zijn er zo vanuit Hluwluwe. Onderweg krijgt de autoradio ineens kuren, de usb-lezer doet het niet meer!? We stoppen aan de kant van de weg en gelukkig heeft mijn Willy Wortel de boel, met behulp van zijn zakmes en mijn nagelvijl, binnen ‘no time’ gerepareerd. Bij de grensovergang gaan we samen naar binnen, wel zo gezellig na al die maanden dat John het alleen heeft gedaan. Een donkere (nogal overdreven nichterige jongen) komt heel dicht bij ons staan, beter gezegd: hij kruipt zowat bij ons op schoot. Dat zijn wij niet gewend en ervaren het als erg vervelend dat iemand zo in ‘ons cirkeltje’ komt. Wij zeggen er wat van, ook omdat men met onze paspoorten bezig is en hij daar niets mee te maken heeft. Hij doet alsof wij lucht voor hem zijn en blijft (heel bijdehand) gewoon staan. Even later bij het volgende loketje is ‘meneer’ er ook weer en weer komt hij zowat bij ons op schoot zitten. We irriteren ons mateloos, maar besluiten dat negeren in dit geval het beste is. Hij zal wel niet beter weten. Normen en waarden hier in Afrika liggen namelijk toch heel anders dan bij ons, denken we maar. De grensovergang verloopt verder vlot en we rijden Swaziland in en het is net alsof je een andere wereld in rijdt.We zijn eventjes terug in West-Afrika, alleen de wegen zien er hier wat ‘Westerser’ en beter uit. We rijden naar het Mliliwane NP, waar we kunnen kamperen. In de avond koelt het behoorlijk af en we gaan daarom vroeg naar bed, onze warme slaapzakken in...

Mlilwane NP (Swaziland) 04-04-2012

Het was weer een zeer romantische nacht... Dit keer lagen we namelijk allebei in ons complete thermo-outfit en muts op in bed, zo koud was het!! In de ochtend besluiten we een wandeling door het park te gaan maken. Eerst boeken we bij de receptie nog een nachtje camping en krijgen daar gelijk een routekaartje voor de wandeling mee. Dan beginnen we aan de wandeling. Onderweg zien we niet zo veel dieren, op een paar antilopes na, maar dat geeft niet. De route van zo’n 2,5 uur is evengoed prachtig en het is lekker om weer eventjes in beweging te zijn. Tussen de middag lunchen we op de camping, doen de afwas van gisteravond (hebben we vaak ’s avonds geen zin meer in), vullen het waterreservoir in de auto en gaan daarna nog een klein rondje wandelen. Dat viel niet mee, de benen waren al erg zwaar van het rondje van vanochtend. Bij terugkomst op de camping zie ik (Wendy) een teek op mijn been. Gelukkig zag ik het op tijd want hij had zich nog niet vol gezogen en met de tekenpen haalt John hem er gemakkelijk uit. Aan het einde van de middag krijgen we nog bezoek van een groep nieuwsgierige zebra’s. Ze komen tot vlak bij de auto en John kan ze bijna aanraken. Even later komt er ook een nieuwsgierig bokkie (zo noemen we tegenwoordig gemakshalve alle antilopesoorten maar...) even een kijkje bij ons nemen. Het bokkie is helemaal niet bang en John kan hem zo bij zijn neus aanraken. Voor het donker sprokkelen we gauw nog wat hout bij elkaar voor een kampvuurtje. Het was gister erg koud en we willen vandaag niet vanwege de kou weer vroeg naar bed. We eten pannekoeken en het bakken daarvan is John zijn werk. Heerlijk even een keertje niet koken en ik begin alvast met het maken van het kampvuur. Het toppunt van emancipatie, hij koken en ik fikkie stoken, aldus John.We laten ons de pannekoeken heerlijk smaken met kaas en bacon en we genieten de rest van de avond van ons kampvuurtje...

Mlilwane NP (Swaziland) – Nelspruit (Zuid-Afrika) 05-04-2012

Zoals bijna elke ochtend worden we gewekt door het zonlicht. We doen lekker relaxt ons ontbijt en besluiten vandaag even langs Amsterdam te rijden. Ja, jullie zullen wel denken, even naar Amsterdam rijden?! Dit is een dorpje net over de grens van Swaziland met Zuid-Afrika. We zagen het op de kaart staan en we hadden beide zoiets van, daar moeten we natuurlijk even langs. De rit naar de grensovergang is mooi. Het wordt misschien een beetje eentonig om steeds maar te vermelden dat de omgeving mooi is, maar het is gewoon zo! We kunnen er niets anders van maken. Als ik de hoofdprijs in de loterij zou winnen, dan wist ik het wel, een 2^e huis in Zuid-Afrika! Die Gordon is zo gek nog niet... De grensovergang is minder toeristisch en verloopt heel soepel. Vanaf de grens is het nog zo’n 18km tot aan het plaatsje Amsterdam, een dorpje van niets. Als je je ogen sluit ben je er alweer uit! We doen nog wel even een bezoekje bij de Amsterdamse Politie (eens even kijken hoe dat kantoor er van binnen uit ziet) en rijden dan verder naar het Panorama Guestfarm, een paar kilometer voorbij Nelspruit. Volgens andere reizigers konden we hier kamperen maar als we daar aankomen kijkt de eigenaresse ons raar aan als we haar dat vragen. Ze moet dat eerst even overleggen met haar moeder (die formeel de eigenaresse blijkt te zijn). Als ze terugkomt mogen we voor 1 nacht kamperen omdat er vandaag geen gasten verblijven op de Guestfarm. We krijgen een prima plekje toegewezen en zetten onze tent op, hier houden we het wel een nachtje vol denken we dan nog...

Nelspruit – Orpen (Zuid-Afrika) 06-04-2012

We worden rond 5 uur in de ochtend wakker door blaffende (huilende) honden. Blijkt dat het Panorama Guestfarm een enorme kennel op het erf heeft staan... Helaas dus toch niet helemaal zo’n prima plekje en we zitten erg vroeg aan het ontbijt. Vandaag staat de Panorama route op het programma en die doet zijn naam eer aan! We stoppen bij het uitkijkpunt “Gods Window” en doen daar een kleine wandeling en de lunch met een prachtig uitzicht. We rijden vervolgens door naar het uitzichtpunt op de “Three Rondavels”, weer zo’n mooi plaatje! De canyon heet “De Blijderivier Canyon” en is na de Grand Canyon en de Fishriver Canyon de diepste op aarde. Bij dit uitzichtpunt worden we aangesproken door een Zwitser die in zijn doen en laten sprekend op Rien lijkt (mijn oom die in Amerika woont), het had zijn tweelingbroer kunnen zijn! Zoals zoveel mensen die wij tegen komen is ook hij erg geinteresseerd in onze reis en benieuwd door welke landen we zijn gereisd. Hij heeft in de zeventiger jaren zo’n soortgelijke reis gemaakt en dat ‘brings back memories’, erg leuk. We rijden verder richting het Kruger NP en boeken een camping zo’n 20km voor “Orpen Gate”. De camping ligt midden in het Andover gamereserve. Als we de camping op rijden worden we hartelijk ontvangen door Jan en Mardy, een Zuid-Afrikaans stel dat hier hun paasweekend viert. Zij zijn verheugd ons te zien omdat het wel erg saai is zo alleen op de camping. Er zijn wel andere gasten maar dat zijn allemaal zogenaamde “ dayvisitors” en die moeten allemaal vertrekken om 18.00u. Dat is maar goed ook want een paar van hen hebben harde muziek op staan en zijn erg luidruchtig. We maken een kort praatje met Mardy en Jan en zetten dan de tent op. Vandaag is het weer braai avond dus die wordt ook aangestoken. Tijdens het BBQen komt Jan informeren wat we morgen gaan doen. Wij gaan het Kruger Park in en hopen daar een paar dagen te kunnen overnachten. Jan denkt dat het niet mogelijk is vanwege het Paasweekend omdat dan veel Afrikanen naar het Kruger komen om er het weekend door te brengen. Hij geeft ons als tip mee morgenochtend vroeg het park in te gaan om zo mogelijk nog een kampeerplek te regelen en natuurlijk het meeste wild te spotten!

Orpen – Kruger NP – Orpen (zuid-Afrika) 07-04-2012

Op aanraden van Jan staan we om 06.00u op en staan rond 06.45u bij “Orpen Gate” Kruger NP. Bij het 1^e checkpoint ontmoeten we parkranger Martin. Hij is zeer geinteresseerd in onze trip door Afrika. In zijn enthousiasme vergeet hij ons een formulier mee te geven en komt later achter ons aanrijden om dit alsnog aan ons mee te geven. Tussen het checkpoint en de daadwerkelijke Orpen Gate ligt hele verse olifantenpoep. Ik maak nog de opmerking, zo dat is verse poep!? En ik heb het nog niet gezegd of Wendy zegt: “Ja, daar staat hij!” Vlak naast de weg, dus daar stoppen we even voor. Bij de receptie van Orpen Gate krijgen we te horen, waar Jan ons al voor had gewaarschuwd, er is geen kampeerplek meer in heel het Kruger Park. Balen!! We gaan vandaag dan maar als ‘dayvisitor’ het park in. We kopen een kaart van het park en stippelen een route uit. Als we de kaart bestuderen zijn we het er allebei over eens, dit park is GROOT!!! In lengte ruim 450km! Heel groot dus en dat gaan wij nooit allemaal zien in een paar dagen tijd! We rijden voornamelijk over gravelwegen van Orpen Gate naar Phalaborwa Gate en tussendoor doen we de lunch bij Camp Letaba. We zien weer veel dieren waaronder veel giraffen en olifanten. We moesten 1 keer flink in de remmen voor een giraf. Wij zagen hem te laat uit de bossen komen en hij zag/hoorde ons te laat, waardoor hij al galopperend vlak voor de auto wegvluchtte. Dat wil je niet hebben een giraf op je motorkap! Rond 16.00u arriveren we bij Phalaborwa Gate. In het plaatsje Phalaborwa doen we nog wat boodschappen, tanken we en rijden dan terug naar camping Andover. We hadden ons een beetje vergist in hoever dat nog rijden was, maar gelukkig waren we net voor het donker op de camping. Jan en Mardy zijn wederom verheugd ons te zien en we worden uitgenodigd om na het eten bij hun te komen zitten. We maken een pan met rijst en kip klaar en gaan dan gezellig bij Jan en Mardy zitten bij een goed kampvuur...

Orpen (zuid-Afrika) 08-04-2012

Vanwege de drukte in het Krugerpark hebben we besloten vandaag een dagje op de camping te blijven. Even een relaxdagje en wat tijd om de was enzo te doen. Vannacht hoorden we een paar keer hyena’s huilen. Tja, we kamperen tenslotte tegen het Kruger Park aan in een private game reserve. Dan ben je blij dat je hoog op de auto slaapt! Mardy en Jan nodigen ons uit om om 11.00u gezellig mee te komen eten met hun ‘Paas brunch’. Nou dat slaan we niet af. Jan heeft zijn skottelbraai aangestoken en maakt hier gebakken ei, bacon en tomaat op klaar. We zitten lekker te eten en Mardy en Jan willen alles horen over onze reis tot dusver. Wendy pakt onze Michelinkaarten erbij om ze de route te laten zien. Een van die kaarten is zo vaak gebruikt dat die bijna uit elkaar valt. Mardy kruipt gelijk de caravan in en komt terug met een rol plakband en onze kaart wordt gelijk gerepareerd. Ontzettend aardige en gastvrije mensen. Wendy komt met een heldere ingeving en haalt een van onze meegebrachte souvenirs uit de auto om deze aan Mardy en Jan te geven als bedankje dat we mee mochten eten. Het is zo’n Delfts blauwe klompje, typisch Nederlands. Als Mardy deze in ontvangst neemt schieten de tranen haar in de ogen. Ze vindt het erg mooi en is er heel blij mee. We zitten al gauw 2 uurtjes gezellig te brunchen en Mardy en Jan moeten zich nog haasten om de boel in te pakken. Zij worden namelijk die middag verwacht bij hun zoon die een boerderij heeft vlakbij Nelspruit. We nemen afscheid van Jan en Mardy en hebben de rest van de middag en avond de camping helemaal voor onszelf.

Kruger NP – Camp Satara (Zuid-Afrika) 09-04-2012

Tijdens het onbijt worden we omsingeld door een groep vervet aapjes. Dit ras is gelukkig niet zo brutaal en agressief als de Baviaan maar wel nieuwsgierig en de aapjes houden ons dan ook vanaf gepaste afstand in de gaten. Als we alles weer hebben ingepakt rijden we richting het Kruger Park. We zijn nog maar net de camping af als we een groep giraffen spotten langs de kant van de weg. Bij Orpen Gate ontmoeten we Martin weer en we krijgen van hem de tip om vlakbij Satara een rondje te rijden want daar is vanochtend een grote groep leeuwen gezien. Bij de receptie van Orpen Gate reserveren we de camping bij Satara. We rijden de route die parkranger Martin en Jan en Mardy ons als tip hadden meegegeven. We zien een hoop dieren waaronder 2 leeuwen en een groep olifanten die drinken vanuit een riviertje/meertje, een leuk tafereel waar we een heel tijdje naar blijven kijken. Aan het einde van de middag checken we in bij camping Satara. Als we alles hebben opgezet en naast onze auto zitten worden we door de buurman geroepen. Hij heeft een slang gezien in de struiken. Hij benoemd nog de naam van de slang maar die zijn we effe kwijt. Het is een giftige en we mogen niet in de buurt komen aldus de buurman. De slang kronkelt uiteindelijk met een beste snelheid uit de struiken vandaan, zo onder de buurman zijn caravan. Het is niet zo’n slang waar ik bijna op heb gestaan, die was een stuk langzamer en deze heeft ook niet zo’n kop als een Cobra, maar toch. Weer zijn we blij dat we ver van de grond slapen.

Kruger NP – Camp Crocodile Bridge (Zuid-Afrika) 10-04-2012

We hebben de wekker om 05.30u gezet want om 06.00u gaat de poort van de camping open en mogen we het park op. Vroeg in de ochtend en laat in de middag is de beste tijd om dieren te spotten. We rijden min of meer hetzelfde rondje als gisteren en we hebben dit keer geluk. We spotten 2 jonge luipaarden in een boom. Ze zijn nieuwsgierig wat wij komen doen en kijken heel eigenwijs zoals jonge kittens kunnen doen. Volgens de inzittenden van de auto voor ons zit de moeder onderaan de boom. Deze zien wij niet maar vinden dit al helemaal geweldig! Dat was nummer 5 van de “Big Five”! We rijden verder richting de camping Lower Sabie. Volgens Jan en Mardy is dit niet een al te grote camping en kunnen we rondom Lower Sabie veel dieren spotten. Onderweg kan ons geluk niet op, we spotten 4 Cheetahs bij elkaar die achterna worden gezeten door een Luipaard. De Luipaard hebben we niet gezien (wel gehoord) en die 4 Cheetahs waren hier behoorlijk bang van geworden want die kozen het hazenpad. Wat een unieke ervaring om 4 Cheetahs op zo’n 15 meter voor je auto langs te zien gaan. Volgens menig Afrikaan behoort de Cheetah tot de “Big Seven”, dat zijn de Olifant, Leeuw, Buffel, Neushoorn, Luipaard, Cheetah en de Wild Dog. Dan zou het toch mooi zijn als we die wilde honden ook nog zouden zien!?
Als we bij Lower Sabie een plaatsje op de camping willen boeken is deze helaas al vol. We kunnen nog wel kamperen bij Crocodile Bridge zo’n 34km verderop. Als we bij Crocodile Bridge hebben ingecheckt en de tent hebben opgezet worden we door andere campinggasten gewaarschuwd voor de Vervet aapjes op de camping. Die willen, als je niet op let, nog weleens je eten uit je auto komen stelen. Op datzelfde moment dat wij worden gewaarschuwd zijn we bezig met de foto’s van vandaag over te zetten op de laptop. De man ziet de foto’s van de 4 Cheetahs en zegt dat wij enorm veel geluk hebben gehad vandaag, dat dit niet gebruikelijk is om te zien en dat menig Afrikaan dit nog niet heeft gezien. Het is jammer dat we hier geen staatslot kunnen kopen anders hadden we dat gelijk gedaan...

Kruger NP – Camp Skukuza (Zuid-Afrika) 11-04-2012

Vandaag weer vroeg op voor een Gamedrive. We zijn nog maar net op weg als we al diverse neushoorns, olifanten en giraffen zien. Niet veel later spot Wendy een leeuw in het gras. Hij loopt vrij dicht langs de weg en gaat uiteindelijk op een open plekje vlak naast de weg zitten. Andere mensen zien ons stil staan en stoppen ook natuurlijk en al gauw is het aardig druk rondom de leeuw. Het leek er in eerste instantie op dat de leeuw de weg over zou gaan steken, maar gezien de drukte met auto’s is ie er maar bij gaan liggen vermoeden wij. Wij hebben goed zicht op de leeuw en ook al moeten we nog best wel inzoomen met de camera, we kunnen een aantal mooie plaatjes van hem schieten. Na een dik kwartier te hebben genoten van het mooie maar nog wel vrije jonge mannetje is hij de drukte zat en steekt voor ons de weg over om aan de andere kant in het hoge gras te verdwijnen. Het is toch wel de moeite waard om zo vroeg het park in te gaan, want je ziet veel meer. We rijden een stuk verder en stoppen bij een uitkijkpunt voor ons ontbijt. Een mooi plekje aan de rand van een rivier vol nijlpaarden. We rijden de hele ochtend rond en zien nog meer giraffen, zebra’s en olifanten. Aan het einde van de rit zien we bij een klein meertje nog een grote buffel zitten. Helaas kunnen we niet lang van hem genieten, want door het gepiep van onze remmen staat hij op en gaat ie aan de wandel. We lunchen aan de rand van Camping Skukuza en checken daar aan het begin van de middag in. Best vermoeiend hoor ‘beessies kijken’ dus houden we de rest van de middag siesta.

Kruger NP – Komatipoort (Zuid-Afrika) 12-04-2012

Vandaag wederom vroeg op voor een gamedrive, de laatste van ons Kruger avontuur hebben we bedacht. Het park is erg mooi maar we hebben allebei toch wel een beetje het gevoel dat we door een grote dierentuin rijden. Misschien komt dat wel doordat de infrastructuur hier zo goed is aangelegd en het park met een “normale” auto ook gewoon te doen is. Daarbij hebben we de complete big five gezien, dus het is goed zo...
Zoals elke ochtend in het Kruger Park staat er een behoorlijk rij auto’s zo vlak voor openingstijd te wachten bij de poort. Wij sluiten een paar minuten voor zessen aan. Ik loop al een paar dagen te roepen dat het mooi zou zijn als we ook nog “Wild Dogs” zouden gaan zien en volgens mij hebben ze me gehoord want we zijn nog maar net de gate van de camping uit, loopt daar een grote groep van zo’n 15 wilde honden. Helaas rijden we achteraan in de stoet en is het ook nog schemerig, om dan nog een paar mooie foto’s te schieten wordt lastig. Als de groep honden de bush inslaan rijden de meeste auto’s door. Wij rijden niet zo hard en doen lekker rustig aan en daar worden we op beloond. We zien twee Hyena’s over de weg hobbelen waarvan 1 een bot in zijn bek heeft. Helaas zijn we te laat om een mooie foto te schieten want op het moment dat wij dichterbij komen vluchtten de Hyena’s de bush in. We rijden vandaag vanaf Skukuza richting Malelane Gate over voornamelijk gravelwegen. We ontmoeten tijdens onze rit een Nederlands gezin die in een grote Mercedes truck/camper door Afrika reizen (www.afri-kasa-fari.nl) en maken een praatje met ze. Niet veel later staan er een hoop auto’s stil en dat betekent dat er iets te zien is en inderdaad, 3 mannetjes leeuwen die een Buffel aan het volgen zijn. Helaas trekt de buffel steeds verder weg van de weg dus zullen/kunnen wij de aanval van de leeuwen niet zien. We rijden verder en ontmoeten even later Yvonne & Marco uit Amsterdam die in een Toyota Landcruiser rijden. We maken een praatje en delen wat informatie en rijden dan verder. Op onze laatste dag in het Kruger krijgen we de kers op de slagroomtaart! Een volwassen Luipaard ligt languit op een tak hoog in een boom vlak langs de weg. We zijn niet de eersten en ook niet de laatsten die stoppen bij dit geweldige plaatje. We schieten wat foto’s af. Naarmate het drukker wordt houdt de Luipaard het ook voor gezien en klimt hij naar beneden en verdwijnt in het hoge gras. We rijden weer een mooie route door het park alleen zien we niet zoveel wild, op een enkele giraf en zebra na. Wel zien we op een gegeven moment beneden ons in een grote rivierbedding een enorme kudde met buffels staan. Tja, en als je er dan opeens toch al 4 van de big 5 op 1 dag hebt gezien, hoe leuk zou het dan zijn als je op de laatste dag ze dan toch allemaal op 1 dag te zien krijgt? Maar helaas, hoe goed we ook om ons heen kijken, neushoorns zien we niet meer. Aan het begin van de middag zijn we aan het einde van het park en gaan daar het plaatsje Malelane in om boodschappen te doen, even onze voorraad aanvullen voordat we richting Mozambique vertrekken. Na weer een goede kar vol te hebben ingeladen rijden we naar de camping in Komatipoort, een plaatsje aan de grens met Mozambique. Hiervandaan kunnen we morgen meteen de grens over, wel zo makkelijk. De rest van de middag besteden we met het checken en opruimen van de auto.

Komatipoort (Zuid-Afrika) - Marracuene (Mozambique) 13-04-2012

Na het ontbijt ruimen we de boel op en rijden richting de grens. We hebben allebei een momentje van aarzeling, zullen we het nou wel doen Mozambique? We hebben er zoveel verschillende verhalen over gehoord. Veel corruptie, slechte wegen en veel Malaria muggen.... Maar ook mooie stranden en je kunt er geweldig snorkelen...Het zal wel komen omdat we Mozambique in eerste instantie niet hadden ingepland in onze reis. Voor het geval jullie nog niet op de hoogte zijn, we zijn niet van plan om terug te rijden naar Nederland. Om onze tijd in Afrika optimaal te benutten zijn we van plan om Dizzy terug te verschepen naar Nederland, ergens half oktober. De bedoeling is dat we nu vanuit Mozambique de volgende landen aan gaan doen, Malawi, Tanzania, Kenia, Uganda, terug naar Tanzania, Zambia, Botswana en weer terug naar Zuid-Afrika. Hoe de route precies zal worden bekijken we per dag, het kan zo weer anders worden, maar 1 ding is zeker we rijden niet terug. Het zal ook wel aan de dag liggen, dat we aan het twijfelen zijn, vrijdag de 13^e! We hakken de knoop door en rijden richting de grens. Zuid-Afrika uit gaat soepel, stempeltje hier en daar en we rijden verder. Aan de zijde van Mozambique gaat het er weer echt “Afrikaans” er aan toe. Een hoop mannetjes die je, voor geld, willen helpen met de grens formaliteiten. Die wimpelen we snel af met de woorden: “ We zijn helemaal vanuit NL komen rijden, denken jullie nou echt dat we niet weten hoe het werkt hier in Afrika?” En dat helpt, ze druipen 1 voor 1 af... Binnen in het grenskantoor moeten we een Visum kopen a 61 euro pp. We worden op de foto gezet en onze vingerafdruk wordt digitaal afgenomen. Het Carnet wordt ook zonder problemen afgestempeld en we staan binnen een uur weer bij de auto. Daar proberen nog een paar mannetjes de bekende geld wisseltruc. 1 mannetje probeert met je te wisselen. Die wimpel je af om te zeggen dat je al valuta hebt voor Mozambique. Dan meldt zich even later een mannetje die een pasje laat zien en hij zegt van de politie te zijn. Hij wil ons geld controleren op echtheid, want er gaat, volgens hem, veel vals geld in de rondte. Ik krijg hier een beetje de kriebels van en wimpel de “nepagent” af en zeg dat mijn geld rechtstreeks van de bank afkomstig is en dat hij mijn geld niet krijgt te zien. We stappen snel in en rijden richting Maputo. We rijden over een mooie strakke asfaltweg waar we halverwege richting Maputo tol voor moeten betalen. Tot dusver is de weg prima in Mozambique. Even voor Maputo doen we een pinautomaat aan om wat Mozambique’s geld te pinnen. Dan rijden we verder naar het plaatsje Marracuene, zo’n 40 km voorbij Maputo. Daar checken we in bij camping Casa Lisa. Het is nog vroeg in de middag en we besluiten een middagdutje te doen. We betalen de tol van 3 dagen vroeg op staan...

Marracuene – Tofo (Mozambique) 14-04-2012

We hadden weer de camping voor onszelf, lekker rustig! Rond 9 uur zijn we klaar voor vertrek. Vandaag rijden we naar het plaatsje Tofo op aanraden van Greg (Vriend van Tomas en Frederieke die in Zuid-Afrika woont). De stranden moeten daar geweldig zijn en als je mazzel heb dan zie je nog een zeeschildpad eieren leggen op het strand. Het is wel nog even zo’n 400km rijden.
We doen rustig aan en cruisen met een gangetje van max. 70km/uur richting Tofo. We rijden niet zo hard omdat we hebben gehoord dat ze hier in Mozambique veel snelheidscontrole’s houden en het is lekker zuinig rijden. Haast hebben we ook niet! Onderweg rijden we weer door van die typische Afrikaanse dorpen. Veel armoede en ronde rieten hutjes. Het landschap verandert naarmate we meer noordelijk rijden. Het wordt tropischer. Het klopt dat ze hier van snelheidscontrole houden want we zien er veel. Tegen het einde van de middag arriveren we in Tofo. Een dorpje waar een relaxte sfeer hangt. We checken in bij camping Bamboozi waar we ons, gezien de eerste indruk, wel een paar dagen kunnen vermaken...

Tofo (Mozambique) 15-04-2012

Vandaag is het een dag van “ we hoeven even helemaal niets” althans we moeten even ons blog bijwerken, want die liep bijna een week achter. Gelukkig noteren we elke dag een paar steekwoorden (de hoogte- en dieptepunten van die dag) zodat we, zoals vandaag, toch nog een beetje weten wat we die dag hebben gedaan en zo makkelijker ons blog kunnen bijwerken. In de middag genieten we van het zonnetje op het strand. Het strand doet een beetje Nederlands aan. We moeten over een duin heen willen we op het strand komen. Daar aangekomen blijkt dat we het hele strand voor ons zelf hebben! Dit is geen Benidorm ;-) waar men hutje op mutje ligt. Het zeewater (Indische oceaan) voelt heerlijk aan, niet te koud en niet te warm. Zo vullen we de middag, lekker in de zon en lekker in de zee.... Wat hebben we het zwaar...

Tofo (Mozambique) 16-04-2012

Weer zo’n dag lekker niets doen. Na het ontbijt besluiten we over het strand richting het centrum van Tofo te lopen. Een wandeling van 15 minuutjes over een mooi wit/geel strand. In de boeken staat wit strand maar elders in de wereld zijn de stranden witter, zijn wij van mening.(in Florida en/of de Gili eilanden in Indonesie bijv...). In het dorpje kopen we brood en bananen. We hebben de laptop mee in het geval dat we een internetcafe tegen zouden komen en we vinden er 1. “Tofo Online” is de naam. Buiten hangt een bord dat ze open zijn van 10u tot 22u en wij zijn er rond 09.45u. Als we vragen of we op het internet kunnen is dat geen probleem. Het is wel een beetje duur, bijna 3 euro voor 1 uur. We willen de vaste meereizigers niet langer laten wachten op een reisverhaal dus kopen we een uurtje internet. We kunnen inloggen met onze eigen laptop. Handig want hier staan ook de foto’s op die we willen uploaden. Als we verbinding hebben blijkt al snel dat we met een typische “Afrikaanse” internetverbinding te maken hebben. Een verbinding waarmee je prima een mailtje kunt openen en beantwoorden maar om foto’s up te loaden, ho Maar. Na een uurtje frustratie geven we de moed op, dat wordt ergens anders maar het blog en de foto’s plaatsen. Terug op de camping eten we een broodje en relaxen in de middag aan het strand.

Tofo (Mozambique) 17-04-2012

Vandaag nog een dagje lui doen. Na het ontbijt lopen we over het strand richting Tofo om daar weer wat brood te kopen.Bij terugkomst hangen we weer wat bij de tent, doen onze lunch en gaan even na tweeen richting het strand om daar verder te luieren en te genieten van het zonnetje.

Tofo - Vilanculos (Mozambique) 18-04-2012

We hebben het gezien hier in Tofo en we besluiten vandaag naar Vilanculos te rijden. Tofo ligt op een landtong en we moeten een klein uurtje terug rijden naar de doorgaande weg richting Vilanculos. De omgeving is mooi groen met heel veel palmbomen. In het plaatsje Maxixe tanken we de auto helemaal af en pinnen we nog wat geld. We hebben alle tanks alvast gevuld omdat er in Malawi geen diesel te verkrijgen is. Malawi is nog een stukkie rijden maar hoe dichterbij we bij de grens zullen komen hoe duurder de diesel zal worden, denken wij, dus dan hebben we die alvast verdiend! We toeren weer met een gemiddelde snelheid van 70km/uur en dat is maar goed ook want we zien weer een lasercontrole langs de weg. De wegen zijn overigens tot nu toe beter dan verwacht. De weg langs de kust is een vrij nieuwe asfaltweg. Rond 14.30u arriveren we bij Baobab Beach Backpackers in Vilanculos waar we kunnen kamperen. Daar ontmoeten we nog een NL stel die al ruim 2,5 jaar aan het reizen is, waarvan meer dan 2 jaar met een zeilboot. Wij dachten lang van huis te zijn!! Als we de verhalen horen over zeilen tussen de eilanden in de Stille Oceaan lijkt mij dat ook een geweldig plan (Wen iets minder). Zullen we toch eerst die Jackpot moeten winnen...

Vilanculos (Mozambique) 19-04-2012

De stranden zijn hier wel heel wit en erg mooi. Vilanculos ligt aan een baai en als het eb wordt trekt de Oceaan zich tientallen meters terug. Het is een ideale plek voor Kite surfen want als het vloed is dan heb je voor tientallen meters ondiep water waar je tot aan je middel in staat. Als je nog niet kan Kite surfen kun je hier ook les krijgen. Tegen betaling natuurlijk. In de ochtend lopen we het dorp in om een paar kleine boodschappen te doen. We zijn weer helemaal terug in het ongerepte Afrika. We worden aan alle kanten aangesproken om in de welbekende “Shop” te komen kijken. We kopen brood, eieren en frisdrank. Al het andere is schrikbarend duur en daar hebben we gelukkig nog genoeg van. Na de boodschappen lopen we naar het internet cafe om de hoek van de camping/hostel. Misschien is de verbinding hier beter dan in Tofo. De prijs is hetzelfde maar de verbinding is stukken beter en we plaatsen een update. Na een uurtje internet lopen we terug naar de camping waar we kennis maken met Tony en Colin. Zij rijden in een VW Syncro. Zij waren gisteravond laat gearriveerd en zijn nu bezig om hun VW beter (op vlak terrein) neer te zetten. Wij staan op de beste plek van de camping, goed vlak, en achter ons is nog plek zat dus nodigen we hun uit daar te parkeren. Wendy geeft handige aanwijzingen hoe Collin het beste zijn VW neer kan zetten. Als de VW eenmaal staat worden we door Collin en Tony uitgenodigd om bij hun te komen lunchen. Colin maakt op zijn skottelbraai vlees gaar en we eten een heerlijk broodje warm vlees. Tijdens de lunch vertellen Tony en Colin dat zij vanaf Victoria Watervallen zijn komen rijden. Zij hadden daar een reunie van allemaal oud personeel die op Overland Trucks hebben gewerkt. Colin heeft jaren gewerkt als gids/chauffeur op een Overland truck en Tony heeft allerlei baantjes in toerisme gehad, zoals Kapitein Jetboat op de Nijl in Uganda en jumpmaster bungeejumpen. Ze kunnen allebei mooi vertellen en we zitten tot laat in de middag lekker te kletsen. ’s Middags arriveert George, een Duitser in een Toyota Landcruiser en die sluit zich aan als gezelschap. We besluiten met zijn vijven een drankje te doen bij de bar van de naastgelegen lodge/hostel. Deze bar is beter dan die van Baobab Beach want deze is gelegen aan het strand met uitzicht op het water. Het is alweer etenstijd geworden en er wordt besloten bij de bar wat te gaan eten, alleen voel ik me niet zo lekker dus eten wij niet mee. Wij doen een broodje bij de tent en gaan vroeg naar bed.

Vilanculos (Mozambique) 20-04-2012

Ik voel me gelukkig weer wat beter en we doen lekker rustig aan in de ochtend. Het is waarschijnlijk de Lariam die ik nu al bijna een halfjaar slik. Volgens Colin en Tony mag je dit medicijn maar 3 maanden slikken. We hebben voor de zekerheid even de bijsluiter doorgenomen maar vinden daar niets in over hoelang wij dit medicijn mogen nemen? Volgens Colin kunnen we beter stoppen maar dat moeten we dan eerst met een dokter hier bespreken benadrukt hij. Toch wel raar dat een GGD arts dit ons heeft voorgeschreven voor 1 jaar? Stoppen doen we maar niet want we willen geen Malaria oplopen. In de middag nodigen we Colin en Tony uit om bij ons te komen lunchen. Wendy maakt ei, bacon en tomaat op brood. We krijgen diverse tips tijdens de lunch. Tja, Colin heeft jaren als Overlander gewerkt en die weet wel waar we wel en niet moeten zijn. We schrijven een hoop op want onthouden is niet ons beste vak. Op een gegeven moment vraagt Tony: What’s this” en terwijl hij dit zegt houdt hij de (schone) Uribag van Wendy omhoog, die op de bumper te drogen lag. Toen Wen hem zij wat het was, schrok ie zich rot en gooide de uribag gauw op de grond. Hahaha, je had zijn gezicht moeten zien, wij kwamen niet meer bij!!! Tja, kijken doe je met je ogen he, niet met je handen!! Na de lunch vertrekken we richting het strand en genieten van het warme zonnetje. Een Kite instructeur geeft een showtje weg met hoge sprongen. Geweldig om te zien als je zo goed kan Kiten. Daar gaat wel wat oefening aan vooraf! Er zijn twee leraressen uit Zimbabwe, Edit en Lies, die aan ons vragen of we zin hebben om morgen mee te gaan snorkelen. Hoe meer mensen er mee gaan op de boot hoe goedkoper het wordt. We hadden gehoord dat het koraal hier niet zo mooi moet zijn en wij zijn een beetje verwend met het snorkelen in Indonesie dus stellen wij een prijs voor, waarvoor wij wel mee willen gaan. Even later komt Lies terug om ons te vertellen dat we mee kunnen voor de prijs die wij ervoor willen betalen. Zij betalen meer?! Morgen gaan we dus snorkelen en op een Mozambiquesche Dhow varen. Aan het eind van de middag houden we het voorgezien op het strand en gaan terug naar de campsite. Daar worden we door Colin en Tony uitgenodigd om vanavond mee te komen eten. Zij hebben een paar kilo garnalen gekocht en gaan daar een “curry stew” van maken. Als ik ze vertel dat ik geen visliefhebber ben heeft Colin nog wel een steak in zijn vriezer liggen. De Duitser George eet ook mee. We moeten wel allemaal helpen de garnalen te pellen. Ik sla dit karweitje over. Zo zitten we gezellig te tafelen en krijgen we weer tal van extra tips voor de weg die wij nog te gaan hebben,erg handig!

Vilanculos (Mozambique) 21-04-2012

We hebben de wekker op 7u gezet want om 8u vertrekt de boot. Als we tien voor acht het strand op lopen kunnen we direct de boot op want de kapitein heeft haast. Het wordt al eb dus moeten we snel de baai uit. Met een trappetje tegen de boot kunnen we de boot in. De wind komt vanuit zee dus zeilen we niet richting het eilandje Benguela, dat zou te lang duren. We worden vooruit geduwd door een 20pk buitenboordmotor. Die 20pk is hier in Afrika afgevoerd naar 5pk want hard gaan we niet. We zitten met 8 personen op de Dhow. 3 bemanningsleden, de twee leraressen uit Zimbabwe en een Duitser genaamd Lester die gisteravond laat bij Baobab Beach is aangekomen. Omdat we niet zo hard varen en omdat we tussen de rotsen/koraal door moeten manouvreren duurt het even voordat we bij het eilandje aankomen. Het is een prachtig klein eilandje met spierwitte stranden. De kapitein stelt voor dat we een uurtje relaxen op het strand of een wandeling rond het eiland doen. Over een uurtje is het volledig eb en dan hebben we het beste zicht onder water om te snorkelen. We besluiten een rondje eiland te doen. Lester loopt met ons mee. Het eiland is prachtig en we lopen het inderdaad in een uurtje rond, zo groot is het dus niet. Terug bij de boot krijgen we duikbril, snorkel en flippers uitgereikt. We kunnen vanaf het strand langs een rif snorkelen. Er is meer rots dan koraal te zien maar de vissen zijn erg mooi. We spotten een aantal visjes die een rol hebben in de animatiefilm Nemo. Terwijl wij aan het snorkelen zijn maken de bemanningsleden onze lunch klaar. Het is voornamelijk vis en krab maar gelukkig zit er voor mij ook een salade bij. We lunchen onder een partytent op het strand. Na de lunch snorkelen we nog even maar het wordt alweer vloed waardoor het zicht onderwater troebeler wordt. Rond 14.00u is het tijd om terug te varen maar nu met behulp van de wind. Het zeil wordt gehezen en losgetrokken. Het is jammer dat er weinig wind staat want de terug weg gaat net zo snel/langzaam als de heenweg, alleen nu met minder herrie (geen buitenboordmotor). Aan het einde van de middag leggen we aan op het strand van Baobab Beach. Terug op de camping worden we “weer” uitgenodigd om mee te komen eten met Colin en Tony. Tony heeft kreeft gekocht op de markt en wil deze op de BBQ gaar maken. Dat is mooi want dan kan er voor mij een Boereworst bij, die we nog in de koeling hebben liggen. Edit en Lies, de leraressen, eten ook mee en zo zitten we weer gezellig te tafelen. Wat vervelend toch allemaal...Of zoals Tony zou zeggen “Happy Days!!!” ;-)

Vilanculos (Mozambique) 22-04-2012

Vandaag is het de grote schoonmaak dag. Alles uit de tent wordt even uitgeklopt en laten we luchten en alle laden en kastjes in de auto worden opnieuw geordend. We hebben de kust van Mozambique gezien en is erg mooi maar 4 a 5 dagen op 1 plek is lang genoeg . Helaas zijn we er in het verkeerde seizoen want vanaf hier, maar ook vanaf Tofo, gaan boottripjes op zoek naar Whalesharks om vervolgens met zo’n Walvishaai te gaan zwemmen. Hoe gaaf is dat! Maar helaas zijn ze er nu niet. Wanneer ze er wel zijn, zijn we vergeten te vragen maar reden genoeg om misschien over een paar jaar hier terug te komen. In de middag willen we nog even op het internet maar het cafe is dicht. Het is zondag, logisch.... Het is weer even wennen om voor onszelf te koken na alle dagen door Colin en Tony te zijn verwend. In de avond nemen we afscheid van Tony en Colin en wij gaan vroeg naar bed. We zetten de wekker vroeg want morgen staat een lange rit op de planning richting Chimoio.

Vilanculos- Catandica (Mozambique) 23-04-2012

De wekker gaat om 6u en binnen een halfuur rijden we de camping af. We kopen in het dorp brood en rijden dan richting Chimoio. We waren gewaarschuwd door Collin over de weg. Vanaf Vilanculos richting het noorden zijn de eerste kilometers behoorlijk slecht. De weg zit vol met putholes of zoals de Zuid-Afrikanen ze noemen “Slaggate”. We rijden weer van dorpje naar dorpje en houden ons aan de snelheidslimieten in de dorpen, 60km/uur. Daar buiten rijden we 70km/uur (zuinig en veilig) en daar hebben we profijt van want we spotten weer een lasercontrole. Rond 14.30u rijden we Chimoio binnen. Onze eerste stop is de supermarkt Shoprite. Daar slaan we in voor de aankomende dagen. Na de boodschappen tanken we af. Het is erg druk bij de benzinepomp. Het lijkt wel of de mensen aan het hamsteren zijn? Zo dicht bij de grens van Malawi zijn we nog niet eens!? Als we zijn afgetankt rijden we richting camping “New pink Papaya”. Volgens “Tracks 4 Africa” ligt deze camping 60km van Chimoio langs de weg richting Tete. Als we daar aankomen is er helemaal niets!? Dat wordt dus een bushcamp maar dat gaat niet zo gemakkelijk hier. Overal lopen mensen langs de weg of staan wel huisjes. We rijden maar door in de hoop dat we een geschikte plek vinden. Het wordt alsmaar donkerder en we besluiten een gravelweg in te slaan in de hoop daar een plek te vinden. Helaas is het langs deze weg net zo, overal lopen/zijn mensen. Als het bijna donker is vinden we een stuk grond met een verlaten (bouwval) huisje erop. Hier moeten we maar overnachten er zit niets anders op. Als we geparkeerd hebben komen de eerste locals al kijken wat wij aan het doen zijn. We begroeten hen alsof het normaalste zaak van de wereld is. Dan komt er een oude man naar ons toe en wij leggen hem uit dat we hier willen slapen en morgen vroeg weer vertrekken. Het is geen probleem en we worden de rest van de avond met rust gelaten. Na het avondeten kijken we in de tent nog een filmpje op de laptop en gaan dan lekker slapen. Het was een lange dag vandaag...

Catandica (Mozambique) – Liwonde (Malawi) 24-04-2012

Uitslapen zit er niet bij want even over vijven horen we al diverse kinderen rondom de auto. Slaperig kruipen we de tent uit en worden we aangestaard door een groep jongens en meisjes. Dat is iets wat zij niet dagelijks meemaken, een Landrover met tent op het dak in hun achtertuin. Wendy deelt wat stuiterballen uit en om 05.45u zitten we alweer op de doorgaande weg richting Tete. Langs de weg doen we ontbijt. We zijn vroeg in Tete waar we de plaatselijk camping aandoen. Die blijkt ook niet meer te bestaan. Hmmmm en nu?! We besluiten door te rijden naar Malawi maar dan moeten we nog wel even een extra jerrycan kopen. Wendy heeft uitgerekend aan de hand van onze Michelinkaart hoeveel kilometers we ongeveer af gaan leggen in Malawi en voor de zekerheid kopen we nog maar een jerrycan van 20 liter zodat we niet droog komen te staan net over de grens in Tanzania. Voor omgerekend 2 euro kopen we een plastic jerrycan van 20 liter bij een kraampje langs de weg en bij een tankstation zo’n 20km buiten Tete in de richting van Malawi tanken we volledig af en vullen ook nog 2 lege waterflessen van 5 liter met diesel. Zekerheid voor alles zullen we maar zeggen. Bij de grens gaat het er weer zoals altijd aan toe. Mannetjes willen je helpen of wat verkopen en de grenswachters zijn allemaal heel chagerijnig. Als we onze paspoorten willen overhandigen om uit te stempelen wil de beambte deze niet aannemen. We moeten eerst onze auto verzetten?! Als we vragen waarom, houdt hij zijn mond?! Hij kan geen goede reden verzinnen en dit is weer typisch zo’n gevalletje van ik ben hier de baas en jij doet wat ik zeg. Wendy zet de auto 5 meter achteruit en ik moet de immigratie formulieren buiten het kantoor invullen. De beambte is hierna vervolgens wel bereid onze paspoorten te stempelen. Wat een L..!!! Het Carnet gaat een stuk makkelijker. Die beambte is een stuk vrolijker. Zo dat was Mozambique, op naar Malawi. Bij de grens worden we weer opgewacht door de welbekende mannetjes die ons dit keer weer een verzekering aan willen smeren. Voor Malawi hebben we geen visum nodig. We moeten weer wat formuliertjes invullen en onze paspoorten worden gestempeld. Het Carnet net zo en we staan binnen mum van tijd in Malawi. We rijden richting Liwonde. Daar ligt de dichtsbijzijnde camping, Warthog Lodge. De wegen zijn erg goed in Malawi. Zo’n 30km voor Liwonde worden we gestopt door de politie. Zij willen alle papieren zien waaronder onze verzekeringspolis? Na het bekende praatje pot mogen we doorrijden. We arriveren laat in de middag tegen schemer bij de camping. Het was volgens ons ooit een mooie lodge/camping maar het is allemaal vergane glorie.Nu prima voor 1 nachtje. Morgen richting Lake Malawi...

Liwonde – Cape Maclear (Malawi) 25-04-2012

Zo na 2 lange dagen doen we nu maar weer relaxt. We kruipen tegen achten de tent uit en doen ontspannen ons ontbijt. Vandaag rijden we zo’n 130km naar Cape Maclear. Als we helemaal weer ingepakt zijn voor vertrek gooien we nog even de twee 5 liter flessen in de tank. Dan staan die achterin ook niet meer in de weg. We rijden naar Cape Maclear omdat we in het boek van Lex Harding “De reis van je leven” hebben gelezen dat we daar het beste zicht hebben onder water en wij zijn liefhebbers van snorkelen. Als we nog maar net de camping af zijn gereden hebben we alweer een politiecontrole te pakken. Deze agent wil weten waar we vandaan komen en waar we naartoe gaan. Na een kort gesprek kunnen we doorrijden. Sommige agenten zijn gewoon nieuwsgierig en sommige denken geld aan je te verdienen. We zijn nog niet eens 500 meter verder en er volgt weer een politie controle. Deze wil van alles controleren waaronder onze T.I.P. (Temporary Import Permit). Die hebben we in de vorm van een Carnet. De beambte kijkt er een beetje raar naar en als Wendy hem uitlegd hoe het werkt kunnen/mogen we doorrijden. We rijden door verschillende dorpjes. De wegen zijn erg goed tot nu toe. Malawi is wel een druk land. Overal lopen of staan mensen langs de weg. In 1 van de grotere dorpen die we aandoen kunnen we geld pinnen en kopen we een lokale simkaart. Zo kan het thuisfront weer via Skype naar ons bellen. Vlak voor de afslag naar Cape Maclear hebben we weer een politiestop. Dit keer wil de beambte mijn rijbewijs zien. Ze kijkt wel een beetje vreemd naar mijn foto en denkt dat het mijn jongere broer is.... En bedankt he!! Bij de afslag naar Cape Maclear worden we belaagd door een groep verkopers. Ze hebben allemaal een miniatuur Landrover Defender in hun handen. Deze zijn gemaakt van hout. Ze willen de auto’s verkopen aan ons maar we rijden een Discovery?! Geen probleem die willen ze ook wel maken voor ons. We wimpelen de mannen af om te zeggen dat we erover zullen nadenken en rijden dan verder. De eerste kilometers gaan over een beroerde gravelweg maar dan wordt het ineens een mooie asfaltweg. Als we het dorpje aan doen moeten we nog een paar kilometer door het dorp, over een zandpad, richting de camping “Chembe Eagles Nest” . In het dorp zien we hoe armoedig de mensen hier leven. Heel schrijnend. De camping ligt aan de buitenzijde van het dorp. De lokatie is erg mooi en we zijn de enige! We kunnen staan waar we willen en hebben prachtig uitzicht op het meer. Als we een mooie en geschikte plek hebben gevonden krijgen we bezoek van een varaan/leguaan die naast ons over de rotsen klimt. Deze plek is erg mooi en hier kunnen we wel een paar dagen vertoeven en misschien wel mijn verjaardag vieren...

Cape Maclear (Malawi) 26-04-2012

We hebben heerlijk geslapen. Het is lekker rustig hier. Wendy besluit vandaag de was te doen en ik kruip weer eens onder de auto om alles te inspecteren en door te smeren met de vetspuit. In de middag leen ik een snorkel en duikbril bij de bar. Ik ben toch wel benieuwd naar hoe helder het hier zal zijn. Dat valt een beetje tegen. Volgens de barman komt dat door het zand hier dicht aan de kust. Als we een boottripje doen komen we op betere snorkel plaatsen, zegt hij. Als we in de middag lekker aan het relaxen zijn komt er een man zich voorstellen als “Kapitein Jack Sparrow”. Daar hebben we over gelezen!! (Reis van je leven).Hij is de kapitein van de grote catamaran die voor “Chembe Eagles Nest” in het water ligt te dobberen. Hij noemt de prijzen van verhuur en voor een hele dag inclusief lunch en snorkel spullen op de grote catamaran genaamd “Mama Africa”. Dat valt enorm mee en we boeken voor morgen een hele dag weg met de “Mama Africa”. Dat wordt hopelijk een verjaardag om niet te vergeten. In de avond genieten we van een kampvuurtje. Voor weinig hebben we wat hout gekocht van een local waar we zeker voor twee avonden op kunnen stoken! Tijdens het staren naar het vuur worden we opgeschrikt door een Bush Baby in de boom naast onze tent. De Bush Baby springt van de ene tak naar de andere op zoek naar vruchten, erg leuk om te zien. Helaas is het te donker om hiervan een foto te nemen.

Cape Maclear (Malawi) 27-04-2012

Vandaag is het feest (John 35!!) en Wendy versiert de tent met ballonnen. We worden om 09.30u verwacht op de Mama Afrika. Jack Sparrow is al druk in de weer om Mama Afrika zeil klaar te maken. Het was nog even afwachten of we wel daadwerkelijk konden gaan omdat er gisteren teveel wind stond, volgens Jack. Maar tijdens het ontbijt kwam Jack ons zeggen dat het vandaag goed weer was om te gaan zeilen. Als we aan boord gaan krijgen we een aantal instructies wat we wel en niet mogen doen aan boord. We mogen gaan zitten waar we willen want de hele boot is voor ons alleen. (Jack dan even niet meegerekend) We varen langs het dorp Chembe. Captain Jack legt ons uit dat Cape Maclear de toeristennaam is voor Chembe. Ook vertelt hij dat Lake Malawi ook wel Calendar Lake wordt genoemd. Dit omdat hij 365 km lang en 52 km breed is. Het diepste punt van het meer is 710m, aldus Jack. Het water is prachtig groen van kleur. De mensen op het strand zijn hard aan het werk. Er staan allemaal lange tafels op het strand waar de gevangen vis op wordt gelegd om te drogen. We varen vervolgens verder en gaan richting het eilandje dat voor de kust van Chembe ligt. Helaas staat er vandaag te weinig wind dus varen we af en toe op de buitenboordmotor . We varen om het eiland heen en aan de andere kant gaan we voor anker. In de boomtoppen op het eiland spotten we twee visarends. We krijgen van Jack een duikbril, snorkel en flippers uitgereikt. Vanaf de boot zien we al veel gekleurde visjes in het water. Als we in het water liggen worden we meteen begroet door tal van visjes. Wat een prachtig gezicht! Zoveel verschillende kleuren visjes. We maken weer veel foto’s met onze onderwatercamera. De visjes vinden op de 1 of andere manier de voeten van Wendy erg lekker?! Ze komen er als bijen op honing op af en ze willen allemaal een hapje nemen. Wendy vind het niet zo prettig. In Nederland betaal je hier een hoop geld voor, Doctor Fish!!! We krijgen van Jack de tip om een koekje mee het water in te nemen, dan komen de visjes uit je hand eten. Wat een geweldig gezicht en ervaring! We blijven zolang in het water dat we het er koud van krijgen. Dan is het tijd om te lunchen. We krijgen aardappelsalade, witlofsalade en diverse broodjes met ham & tomaat en kipfilet, errugg lekker maar ook erg veel!!! Na de lunch heeft Jack een verrassing. Op het dek lagen al een paar ‘dooie’ visjes en wij dachten nog, wat zal hij daar mee gaan doen!? Jack fluit een paar keer heel hard en gooit dan 1 van die visjes zo’n 15 meter ver vanaf de boot het water in. Vanuit de boomtoppen vliegt 1 van de visarends op en cirkelt een paar keer om de boot om vervolgens het visje uit het water te grijpen. Hoe gaaf is dat! Wendy heeft snel de camera gepakt en Jack gooit nog een vis in het water. We proberen allebei om het tafereel knap op de foto te krijgen, maar dat blijft lastig. Als de visjes op zijn kunnen we nog even snorkelen voordat we verder zeilen. We varen vervolgens om een ander eiland heen en keren dan, aan het eind van de middag, terug bij Chembe Eagles Nest. Wat een mooie dag tot nu toe! Omdat het feest is eten we vanavond bij het restaurant. We frissen onszelf op en doen vooraf nog een drankje bij de tent en bekijken daarbij, op de laptop, de onderwaterfoto’s van vandaag . Zo genieten we nog een keer van een mooie herinnering. Tegen 19.00u nemen we plaats in het restaurant waar we de enigen zijn. We krijgen een heerlijk Rumpsteak voorgeschoteld met gepofte aardappeltjes en groente. Als toetje krijgen we een geheel in verjaardagsstijl versierde chocolade muffin die al zingend “Happy Birthday” wordt geserveerd. Hoe leuk is dat! In de avond checken we de email en smsjes. Bedankt allemaal voor jullie lieve mailtjes en smsjes. Dit was zeker een dag om niet te vergeten!!!

Cape Maclear (Malawi) 28-04-2012

Daar word je lui van, van zo’n dag als gister! We hangen lekker bij de tent en ik werk het blog bij, want die liep alweer een week achter. We hebben, sinds dat wij hier zijn, een hond bij de auto. Deze hond is niet van hier. Niet van de Chembe Eagles Nest in ieder geval , want dat hebben we hier nagevraagd. Die hond heeft de nare gewoonte om tegen iedere donkere man/vrouw te grommen en te blaffen. Geen 1 donkere man/vrouw durft in de buurt te komen van die hond. Sommige nemen uit voorzorg een steen in de hand als ze onze tent/auto moeten passeren. Het vreemde is dat die hond naar ons luistert? Als we roepen dat hij normaal moet doen komt hij met zijn staart tussen zijn benen naar ons toe en gaat hij voor onze voeten liggen. Als je gelooft in reincarnatie, dan is dit wel een passende straf voor een rascist. Als hond leven in donker Afrika!
Aan het eind van de ochtend lopen we naar de markt in het dorp. We lopen in eerste instantie verkeerd en komen bij mensen achter op hun erf te staan. Als we de weg vragen krijgen we een richting toegewezen. We lopen vervolgens om een rieten hut heen en komen dan oog in oog te staan met een klein kind van ongeveer 1,5 jaar. Die schrikt zich dood! Die heeft blijkbaar nog nooit blanken van zo dichtbij gezien en helemaal niet zo dicht bij huis. Het kind schreeuwt moord en brand en wij proberen haar te kalmeren terwijl de moeder even verderop hard zit te lachen. We lopen maar gauw verder, arm kind. De markt is iets verder dan wij hadden verwacht. Het is en blijft schrijnend om door het dorp te lopen en te zien hoeveel armoede hier is. Sommige kinderen vragen ons om geld, andere begroeten ons vriendelijk en weer andere kijken ons boos aan. We kunnen het ze ook niet kwalijk nemen. Op de markt kopen we bananen en brood en lopen dan terug naar de campsite. In de middag hangen we lekker bij de tent en genieten van het mooie uitzicht over het meer. In de avond genieten we weer van een kampvuurtje waar we uren naar kunnen kijken. Dat is toch veel beter dan RTL Boulevard!!! ;-)